შაბათ საღამოს სასიამოვნო მუსიკის მოსმენა გადაწყვიტა ქალბატონმა ლილიამ და გვანცასთან და ილიკოსთან ერთად წავიდა ბარში. იქ სადაც ყველაზე მეტად იგრძნობდა კონსტანტინეს ...
მანამ წუწუნებდნენ სხვაგან წავსულიყავითო,სანამ გიორგის ხმა არ გაიგეს წამსვე გაჩუმდა ორივე .ცოტა ხანს უყურებდნენ ბიჭებს შემდეგ კი გვანცამ დაიწყო
-შანსი არაა...შოკი ნუუ
-ხომ გეუბნებოდით
-ასწორებს...ჩემებსაც ვეტყვი და მოვალთ ხოლმე
-აყრის ახლა თავის უტვინო კურსელებს...უწვერული ღლაპები - გვანცა თან ბიჭებს უყურებდა და თან ილიკოს ებუზღუნებოდა
-ნუ იკბინები რა...მოდუნდი და ისიამოვნე
-ეგ უთხარი შვილო საყვარელი რო გეყოლება იმას...თუ გააბრიყვე ვინმე
-ერთხელ იქნება შენივე ენა მოგახრჩობს
-აუუუ მომწონს მომწონს და მომწოოოოოონს
-როგორ იპოვნე ეს ადგილი
-კონსტანტინეს მეგობრები არიან... სხვანაირი სიტუაციაა ხომ ხედავ და ნუ შემოყრი შენს კურსელებს ,მხოლოდ მელომანებისთვისაა ეს ადგილი
-ეს კონსტანტინე რა მასტია ვაფშე...ფოტოგრაფია, მაგისტრია ... ყველას იცნობს თუ რა ხდება
-იცნობ ამ ბიჭებს?- გვანცამ არ ადროვა ილიკოს საუბარი ,აჟიტირებული იყო და ვერ ისვენებდა
-ვიცნობ
-და ასე დადიხართ ბარებში შენ და კოსტა?
-ილიკო რატო ვერ ისვენებ რა გინდა? -გვანცამ თვალები აატრიალა
-შენ გაჩუმდი რა , მე ჩემ დას ველაპარაკები
-გააჩნია როგორ განწყობაზე ვართ , შეიძლება ზღვაზე წავიდეთ ერთ საღამოს , მეორე საღამოს უბრალოდ ბაღში სკამზე დავჯდეთ და ვილაპარაკოთ
-ახლა რატო არ ჩანს...ნორმალურად რო გამიცნოს არა?
-არ სცალია და აუცილებლად უნდა დაგიმეგობრდეს?
-ხო უნდა ვიცოდე მაინც როგორ ტიპს ხვდება ჩემი და ,ან ვისთან ერთად გაატარა ღამე ბაკურიანში
-აი ზუსტად ვიცოდი რო ამას გაიხსენებდა და სადღაც ჩაგიკვეხებდა...
-არალოგიკურს რას ხედავთ იმაში რო მინდა ნორმალურად ვიცნობდე ბიჭს რომელიც ჩემ დას ხვდება
-ახლა არ გინდა,გთხოვ სხვა დროს ვისაუბროთ ამაზე
-მთელი დღეა სახე ჩამოგტირის წითურო და რა ხდება არ მეტყვი?
-არაფერი,უბრალოდ მინდა მშვიდად მოვუსმინო ბიჭებს
-გინდა კიდე მოგიტან წვენს - გაუღიმა და ლოყაზე აკოცა -გვანცა შენ გინდა რამე?
-ალკოჰოლით მომიტანე რამე,მაგრამ არც ძაან ძლიერი...რა კარგი ხარ ბიჭო რო არ ბოდავ რაღაცებს
-სულ კარგი ვარ მე -გაიცინა და ბარმენისკენ წავიდა. სანამ სასმელი მიუტანა გოგონებს ბიჭებმა სიმღერა დაასრულეს და ლილიასკენ დაიძრნენ
-როგორ ხარ წითურო?
-ბიჭებო...კარგად თქვენ როგორ ხართ? როგორც ყოველთვის საოცრები ხართ
-გმადლობთ გეთაყვა...კოსწია არ მოვა?
-არა, საქმეები აქვს და ვერ ახერხებს ...გაიცანით ჩემი მეგობარი გვანცა
-სასიამოვნოა .... აღფრთოვანებული ვარ თქვენი შესრულების მანერით და გემოვნებით ხომ საერთოდ ,მართლა შოკში ვარ
-ჩვენთვისაც ...
-იმღერებ ჩვენთან ერთად ?
-მე? არააა ...არ შემიძლია
-დაიკიდე ყველაფერი , პროსტა გაერთობი რა
-მოსმენა და ცეკვა მირჩევნია
ლილიამ ილიაც გააცნო ბიჭებს რამდენიმე წუთს გაჩერდნენ და შემდეგ დაუბრუნდნენ ინსტრუმენტებს. რამდენიმე წუთი უნივერსიტეტზე საუბრობდნენ,ილიკოს ერთ-ერთ ლექტორზე ყვებოდა გვანცა . ლილია წვენს წრუპავდა და მელოდიას აყოლებდა სხეულს . მზერა გაუშეშდა წამით, მელოდიამ გააბრუა და უცებ დიდი სიჩქარით დაიწყო სისხლმა მოძრაობა. კონსტანტინეს ხმა გაიგო და წამსვე გაიბადრა
-საღამომშვიდობისა...
-კონსტანტინეე...აბა არ მცალიაო?-წამსვე წამოდგა და მოეხვია, ბიჭმა ცალი ხელი წელზე შემოხვია ,მეორე თმაში შეუცურა და ღიმილით აკოცა ლოყაზე
-მოვასწარი დასრულება და მოვედი
-ხვალ ხო მიფრინავ...თუ გადაიდო - გვანცა ჩაერთო ,მისალმებისას ჰკითხა და გადაკოცნა ბიჭი
-კი ხვალ დილით მივფრინავ...როგორ ხარ ილია?
-კარგად შენ?
-მეც კარგად...- ხელი ჩამოართვა და ლილიასთან ჩამოჯდა. ზუსტად იცოდა ილიკოს დამოკიდებულება,მაგრამ არაფერს ამბობდა. ლილია უცებ მოიღუშა და წარბები შეკრა
-ხუთ საათში ფრენაა , გამოძინების ნაცვლად აქ უნდა იყო? - ჩუმად უთხრა როგორც კი დრო გამონახა
-ხუთი დღე ვერ გნახავ , უშენოდ ძილს შენთან ერთად გათენება მირჩევნია ხომ იცი
-არ მომწონს ასე რომ იქცევი...დაიღლები
-შენთან ყოფნაზე უკეთ ძილი ვერ იმოქმედებს და არ გინდა ბუზღუნი, ხომ იცი რომ არ მიყვარს როცა ასე იბუტები - ხელის ზურგზე კოცნიდა და ქვემოდან უყურებდა
გვანცა და ილიკო რომ დაბრუნდნენ ისევ მათთან საუბრობდა, ლილიას მტევანზე თითები ჰქონდა მოხვეული და ეფერებოდა. ლილიამ გაიგო როგორ უთხრა ილიკოს შენთან საუბარი ვერ მოვახერხე და რომ დავბრუნდები იმედია შევხვდებითო .
გვანცამ იმ ღამით ცდუნებას გაუძლო და არცერთხელ აჰყვა მელოდიას. მხოლოდ ცეკვავდა და უსმენდა. მალევე დატოვეს იქაურობა,კონსტანტინეს განრიგი გაითვალიწინეს და წყვილი ცოტა ხნით მარტო დატოვეს.მართალია ილიკო მთლად ბედნიერი არ იყო,მაგრამ მაინც არ გაუწევია გვანცასთვის წინააღმდეგობა.
-მომენატრები იცი?
-ხუთი დღე მალე გავა ...
-მალე ,მაგრამ მაინც შენი მონატრებით
-წასვლის დროა, სულ ცოტა მაინც უნდა დაისვენო
-ჩემთან დარჩი რაა
-კონსტანტინე
-10 საათზეა ფრენა ,მანამდე დრო მაქვს ბარგს დედა ჩაალაგებდა მხოლოდ აეროპორტში უნდა მივიდე
-მაშინ ჩემთან წავიდეთ , სახლში
-სიამოვნებისგან ვგიჟდები ჩემზე რომ ზრუნავ- ამჯერად ხელისგულზე აკოცა და ლოყაზე მიიდო -პირველად მომინდა მარტო ცხოვრება...დროა ამაზე ვიზრუნო
-მაინც ჩემი ყვავილებიანი სახლი სჯობს ყველა ადგილს - ცხვირი მაღლა ასწია და კეკლუცად გაიღიმა- წავიდეთ?
-უარის თქმა არ შემიძლია,ჩემს ძალებს აღემატება
-ხომ დაიძინებ?
-აჰაამ
-იცოდე რომ ჩამეძინოს და ისევ ჩემი ცქერით გაიყვანო დრო გავგიჟდები
-მე კიდე მხოლოდ შენ მაგიჟებ
-კონსტანტინე,მე სერიოზულად გეუბნები
-მეც სერიოზულად ვგიჟდები
-სერიოზულად გიჟდები
-დიახ,შეპყრობილის სტადიაა ერთ-ერთი
-მართლა?
-დიახ,არ იცოდი?
-აბა მე საიდან,შეპყრობილი ხომ შენ ხარ
სახლში იყვნენ, ლილიას საწოლზე იწვნენ. პატარა ბავშვივით ჰქონდა ჩაბღუჯული ლილიას თითები, ის კი თმაზე ეფერებოდა და მანამ ელაპარაკებოდა სანამ არ ჩაეძინათ. ბაკურიანის შემდეგ მეორე ღამე იყო , მაშინ გაუაზრებლად ,უბრალოდ ჩაეძინათ. დილით ლილიას სახე რომ დაინახა ბედნიერებისგან ბრწყინავდა. მთელი სახე დაუკოცნა და მკლავები მოხვია, ამჯერადაც მშვიდად ეძინა,თითქოს ქვეყნად არავითარი პრობლემა არსებობდა. უდარდელი და მშვიდი იყო,როგორც პატარა უცოდველი ბავშვი, ლილია იყო ასეთი მის გვერდით სხვაგვარად ვერ იქნებოდი.
..........................
ანას ისევ წოლითი რეჟიმი ჰქონდა, ლუკა უკვე სამუშაოზე გადაერთო და გვიან ბრუნდებოდა სახლში, ყველაფერი უნდა შეესწავლა და ღამეც აგრძელებდა მუშაობას ანას რომ ჩაეძინებოდა შემდეგ. მოსწონდა ახალი სამუშაო გარემო, თანამშრომლებიც და უფროსიც, როდესაც გადაივლიდა ეს ქაოსი უფრო უკეთ იქნებოდა სამსახურში.
-ლუკაა...გაიღვიძე თორემ დაგაგვიანდება- კოცნამ გამოაფხიზლა,მაგრამ თვალებს მაინც არ ახელდა,იცოდა ანა კიდევ ბევრს აკოცებდა და სიამოვნებას არ იკლებდა-ლუუკ , გაიღვიძეე
-მოვა დრო და ყოველი გაღვიძებისთვის ისე გადაგიხდი როგორც ადრე
-ხოო? რა მაცდურად ჟღერს...მე ზედმეტად ბევრი რომ დამიგროვდება ამდენს შეძლებ?
-აგროვე,აგროვე სასჯელი ჩემზეა და მე მოვაგვარებ მაგას
-დღეს რომელზე მოხვალ?
-ექვსზე გამოვალ...შვიდისთვის ვიქნები
-გიგი და იაკო აპირებენ მოსვლას ,შენც ხო გინდა ნახო
-რაც მუშაობა დავიწყე არ მინახავს...ჩემ მოსვლამდე არ გაუშვა .დღეს მოვა დედაშენი?
-ნწ, მამა მიემგზავრება და მასთან იქნება საქმეები აქვთ. ლილია იქნება ჩემთან ,ილიკოც მოვა
-კარგი , ჭკვიანად იცოდე.თუ რამე დამირეკე კარგი?
-შენ დამირეკე დრო რომ გექნება ,თუ რამე დამჭირდება დაგირეკავ .გესმიიიის- სააბაზანოში მყოფს გასძახა და თვალები აატრიალა -რომ გელაპარაკები კარს რატომ ხურავ უუფ. ერთბაშად ვინმემ არ დაგიანხოს .შენი ტელეფონი ზუზუნებს - ტუმბოსკენ გადაიხარა და მობილური აიღო.სახელი რომ დაინახა გაუკვირდა ,არ აპირებდა საუბარს,მაგრამ რამდენჯერმე დაურეკა და ბოლოს უპასუხა
-როგორც იქნა მიპასუხე...გუშინ ჩემთან დაგრჩენია ის ფურცელი მე შევუტანე დღეს სოსოს ასე რო მეორედ დაწერა არ მოგიწევს -იმდენად უცებ უთხრა სიტყვის თქმა ვერ მოახერხა ანამ, სამაგიეროდ იეჭვიანა ქალის წკრიალა ხმის გაგებისას
-იცით ლუკა ახლა გასულია, რომ მოვა გადავცემ აუცილებლად
-ააჰ არაუშავს ...გადაეცით აუცილებლად ხო? მნიშვნელოვანია
-გადავცემ ,გმადლობთ
მობილური გადადო და ხელები მკერდთან გადაიჯვარედინა, ასე იჯდა საწოლის თავზე მიყრდნობილი და თვალებს ატრიალებდა
-რა გჭირს ანიკო?- ნახევრად შიშველი იყო ბატონი, დაცვარული კანი და სველი თმა იმდენად სექსუალურს ხდიდა რომ ანას ჟრუანტელმა დაუარა. რომ აკოცა სულ მთლად ჩაუვარდა ენა- ჩემი ტკბილი ანიკო
-დაგირეკეს...ვიღაც თაკუნამ ჩემთან დავარდნილა ის ფურცელი რომ ეძებდი ,არ ინევრიულო მე შევუტანე სოსოს და თავიდან გაკეთება აღარ მოგიწევსო
-ვაა მართლა? მე კიდე რამდენი ვეძებე გუშინ გადავქექე ყველაფერი ....ძაანაც კარგი, საქმე მომაკლდება ე.ი უფრო ადრეც მოვიდე შეიძლება
-თიკუნა რატო ვითომ თიკა ან თიკო ან თინა რომ ჩაგეწერა არ შეიძლებოდა? საერთოდ ვინ არის და სად მასთან დაგრჩა ის ფურცელი.შენი კაბინეტი არ გაქვს?
-თიკუნას ეძახის ყველა და ხო უნდა მივხვდე ვინ არის
-გვარი მიგეთითებინა წერა დაგეზარა? სად მასთან იყავი?
-სად და საძინებელში ამ ჩემი საბუთებით და ერთ-ერთი დამივარდა . რას მეეჭვიანები?
-მე რა ვიცი,ისეთი ხმა ჰქონდა ახალგაზრდა და ქორფა იქნება.მე კიდე ვწევარ აქ და ხანდახან ისეთ ხასიათზე ვარ კოცნაც არ მოგინდება ჩემი -ხელებს შლიდა და ისე ლაპარაკობდა
-ვერ ვიტან რო ეჭვიანობ თან სერიოზულად და რო არ მეღადავები ... ვერც იმას ვიტან სისულელეებს რო ბაზრობ და საერთოდ არ გიპასუხებ
-რატომ ვითომ... იქნებ მოგწონს და იმიტომ არ ვიცოდე მაინც როგორი დაუკმაყოფილებელი ხარ და
-არც კი გაბედო, ნერვებს ნუ მომიშლი და ისე ნუ გამიშვებ სახლიდან თორემ ხო იცი ყველაზე მეტად ვერ ვიტან უაზროდ რომ მდებ ბრალს ისეთ რამეში რასაც ასი წელი არ ვაკადრებ საკუთარ თავს და მითუმეტეს შენ ! ხომ იცი ყველაფერს მოვითმენ შენგან უნდობლობის გარდა ,თუ გგონია რომ ახლა დავიწყებ ტავის დაცვას და არ აგანერვიულებ ცდები!
-ნუ მიყვირიი ... ახლა სრულიად სხვა სიტუაციაა ,ყველაფერი სხვაგვარადაა სრული ქაოსია ჩვენს ცხოვრებაში და ამ ყველაფრისგან გადაღლილი შენი ტვინი შეიძლება სრულიად გამოვიდეს მწყობრიდან ,ეს კი ჩემი ბრალია მხოლოდ
-რა არის შენი ბრალი , ჩემ შვილს რომ ატარებ მუცლით? ჩემი და შენი სიყვარულის ნაყოფს რომ ელოდები და ყველაზე დიდ საჩუქარს რომ მიკეთებ ეგ არის შენი ბრალი? იყოს შენი ბრალი,ჯანდაბას გავაქროთ ჩემი შრომა და წვალება .ბევრჯერ მინდა ასეთი დანაშაული ჩაიდინო , სახლი რომ ვეღარ იტევდეს მათ საძინებლებს,სირბილის დროს სახლი რომ ირყეოდეს და წამითაც არ წყდებოდეს ქაოსი ჩვენს ირგვლივ! მე ეს მინდა ,მე შენ გხედავ მხოლოდ , წლებია უკვე შენ გარდა ქალად ვერავის აღვიქვამ , რაც არ უნდა დაგემართოს, როგორიც არ უნდა გახდე მე მაინც შენი ცქერით ვიღებ სიამოვნებას, შენი ჩახუტებით და უბრალოდ ხმის მოსმენით.ნუ მეუბნები ისეთ რამეს რაც შენი სიტყვების დაიგნორებას მაიძულებს ,კარგი ანიკო?
-კარგიი...ჩაიცვი დროზე თორემ ასეთს რომ გიყურებ ცუდად მიხდება გული. ვიწვი და ტვინი მილღვება. -ბალიში აიღო და სახეზე აიფარა -რომ ჩაიცვამ ისევ მოდი და მაკოცეე ,აკოცე შენს ჰორმონებატრიალებულ ცოლს ,რომელიც ეჭვიანობას ვერა და ვერ გადაეჩვია .და საერთოდ რა მდგომარეობაში ვააარ ჩაიცვი-თქო გეუბნები,რას წარმოვიდგენდი ოდესმე ამას თუ გეტყოდი ისე რომ არ მოგეფერებოდი
-სულ გეუბნებოდი ზედმეტი მხურვალება და ცეცხლოვანება დაგღუპავს-თქო და არ მიჯერებდი
-ყველაფერი შენი ბრალია, შენ გადამიყვანე ჭყიდან შენ გამხადე ასეთი ახლა შეპყრობილივით ვარ ხომ ხედავ მთლიანად შენზე ვარ დამოკიდებული ,ყველა უჯრედით , არსებული და არარსებული რაც გამაჩნია ყველაფრით
-გახსოვს მსგავსი რამ მეც რომ გითხარი რა მიპასუხე?
-აჭარბებ-თქო
-მე კი გიპასუხე რომ ერთ დღეს შენც ჩემს მდგომარეობაში აღმოჩნდებოდი - ბალიში ხელიდან გამოართვა და აკოცა
-სამსახურში დაგაგვიანდება- ტუჩებიდან ლოყაზე გადავიდა და ბოლოს ყელში აკოცა- მითქვამს შენი სუნი რომ მიყვარს? არ მითქვამს ხო? წვერს არ გაიპარსავ?- ფრჩხილები ჩამოუსვა მოზრდილ წვერზე და ცხვირი ისევ ყელზე გაუსვა -წადი თორემ ვიძალადებ და ისევ კლინიკაში მომიწევს წასვლა სრულიად გაუმართლებელი მიზეზის გამო
-ანიკოოო ატყობ როგორი გახდი? აქამდე მგონი ვერც მაფასებდი
-ნუ ხარ საზიზღარი,მე სულ გაფასებდი, უბრალოდ აქამდე ღირსია რ იყავი და არ გეუბნებოდი
-მე ხო ვხვდებოდი, რა საჭირო იყო ზედმეტი სიტყვები...წავედი ,დროა...მიყვარხართ .მობილური თუ გათიშული მექნება თათბირზ ევიქნები და რომ გამოვალ იმ წამსვე დაგირეკავ
-შესველებაზე სადმე გადი და ყავა მაინც დალიე ... მიყვარხარ -საბანში ჩაძვრა,თავი ბალიშზე დადო და ხელები მუცელზე მიიდო- დეე შენ თუ გოგო ხარ იცოდე ,რომ შენ დედიკოს ყველაზე კარგი კაცი ჰყავს ...ყველაზე ,ყველაზე მაგარი!
რამდენიმე წუთში გაიგო გოგონების ხმა და საწოლზე ჩამოჯდა
-რძალს სალამიიი...როგორ გვყავს უფროსი ჩიქოვანის ქალბატონი და უმცროსი ჩიქოვანი?
-კარგაად ...თქვენ როგორ ხართ ჩიქოვანებო?
-შესანიშნავად რძალოო - ილიკომ ლოყაზე აკოცა და უკან დაიხია- მე გავალ...თმა გაიშრე ,მოწერიგდი და შემოვალ მერე. თან მარკეტში გავირბენ სიგარეტი მინდა
-მოიცა როდის მერე ეწევი? სად წავიდა...როდის დაიწყო მოწევა?
-რამდენიმე თვეა...გინდა თმას გაგიშრობ
-აუ შენ თუ მაგ სიკეთეს იზააამ ...ისე მეზარება
ლილიამ თმა გაუშრო,მერე ჩაიცვა და ისე დაჯდა საწოლზე. ილიკოც მალევე დაბრუნდა, გვერდით მიუგორდა და ეჭორავებოდა. მოუყვა ამბები, გაამხიარულა რძალი.მერე ყველამ ერთად ისაუზმა და ბოლოს ქალაქობანას თამაში დაიწყეს. ისე გავიდა დრო ანამ ვერც კი შეამჩნია. უფროსი ჩიქოვანი რომ მოვიდა სამივე საწოლზე იწვნენ, სხვადასხვა მხარეს და დაობდნენ რომელიღაც ქალაქის არსებობაზე. კარის ჩარჩოზე მიყრდნობილი იდგა, დამღლელი დღის შემდეგ სახლამდე ძლივს მივიდა,მაგრამ ახლა უყურებდა ბედნიერ ცოლს, საყვარელ ბიძაშვილებს და ერთბაშად უქრებოდა ყველა უარყოფითი ემოცია. წამსვე გაუპო ბაგე ღიმილმა .... გვერდით როდესაც საყვარელი ადამიანები არიან სულის მარტოობა შორს,ძალიან შორს არის განდევნილი
................................
ლილია კონსტანტინესგან შორს ყოფნისგან გამოწვეულ მონატრებას მეგობრების გარემოცვაში ივიწყებდა. ანასთან რჩებოდა და მასთან ერთად იფერადებდა დღეს. გვიან გვანცა და ილიკოც უერთდდებოდათ , მიშო რომ დაბრუნდებოდა უკვე ყველანი დაქანცულები ისხდნენ.
გვანცამ როგორც კი გამონახა დრო მაშინვე წავიდა მიშოსთან. უბრალოდ საუბარი ვერ აკმაყოფილებდა და მისი მონატრება სრულიად სხვა ფაზაში გადადიოდა. სალიოს ხმის გაგება კი წამსვე ღიმილს გვრიდა. დიდხანს ელაპარაკებოდა გოგონას და განტვირთვის წამებს იწყობდა. ახლა კი მისი საყვარელი გასართობი ჰქონდა თან , ის რაც ბავშვობიდან უყვარდა და ფიქრობდა რომ სალიოსაც დააინტერესებდა.
სახლში რომ შევიდა, ისე გადაადგილდებოდა მისაღებისკენ თითქოს მოჩვენება იყო. მიშო დივანზე იწვა ,მის მუცელზე ქალბატონი იყო მოთავზებული და ისე უყურებდნენ მულტფილმს. მიშო გოგონას თმაზე ეფერებოდა მას კი აშკარად არ მოსწონდა და თავისი პაწაწინა თითებით იშორებდა. პირველმა სწორედ სალიომ შეამჩნია სახლში შეპარული გვანცა და წამსვე წამოხტა
-გვანცა მოვიდაააააა...
-პატარაავ...მომენატრეე - ბავშვი ხელში აიყვანა და ლოყები დაუკოცნა. შემდეგ მიშოს გახედა და გაუღიმა- შენც
-რა მეც? - წამსვე მოხვია ხელი ბიჭმა და ყელში აკოცა- რა მეც?
-შენც ჩაგეხუტები-თქო ამის თქმა მინდოდა...აბაა რა მულტფილმს უყურებთ? - ბავშვს მიუბრუნდა ,რომელიც უკვე იქექებოდა ქაღალდის შეკვრაში
-ეს რა არის?
-მოგვიანებით გეტყვი , ახლა მულტფილმს ვუყუროთ მეც მინდა თქვენთან ერტად
-უკვე რომ სრულდება?
-ბოლო ნაწლს ვუყურებ-ქურთუკიც მოიშორა და დივანზე მოკალათდდა, ფეხები მოკეცა და პატარა ქალბატონი ისე ჩაისვა.
მიშოს მობილურმა ყველაფერი აურია, უკვე ყურთის გახსნას აპირებდნენ წასასვლელად მომზადება რომ დაიწყო
-რა ხდება?
-საქმე მაქვს აუცილებელი... ძიძას დავურეკავ და მოვა. თუ ვერ მოასწრო ცოტა ხნით ხო დარჩები? მაპატიე რა, რომ მცოდონა მოხვიდოდი
-ხომ ყველაფერი რიგზეა...
-ხო რა ...არის ,მაგრამ უნდა წავიდე აუცილებლად
-მე დავრჩები სალიოსთან
-არა ,არა დარლილი ხარ ისედაც ...მოვა მალე ძიძა
-აუუუ რა ძიძა? სად მიდიხართ? არ მინდა ძიძა - ოთახში შევარდა ქალბატონი
-ჩემთან დარჩები?-გვანცამ გაუღიმა და ისიც წამსვე მიეკრო
-კიი შენთან დავრჩები...არ მინდა ძიძა, მინდა გვანცაა ,გთხოოოვ
-იცოდე არ იცელქო ... მე შევეცდები მალე დავბრუნდე . დაძინებამდე მოვალ კარგი?
-არ იცელქებს, როდის ცელქობს? მე და სალიო ვითამაშებთ ,შენ მოსვლამდე დრო გაფრინდება
-დარწმუნებული ხარ?
-იმაში რომ სალიოსთან მინდა დავრჩე? რას მეკითხები მიშო?
-კარგი გამოვიცვლი უცებ და წავალ...- ბავშვი ,როგორც ყოველთვის, საჭირო დროს გავიდა ოთახიდან მიშომ კი ისარგებლა და გვანცას ტუჩებს დაეწაფა- ხომ ვერ დამეხმარები?
-გეჩქარებოდა შენ
-არც ამდენად
-ბავშვია ქვემოთ...
-რომ მოვალ მერე გავაგრძელებთ - თვალები დააწვრილა და ისევ აკოცა.
გვანცა და სალიო მარტო დარჩნენ. ქალბატონი ისევ ყუთს მიუბრუნდა და სწრაფად გახსნა
-ეს ფურცლები რაში გვჭირება?
-იცი ორიგამი რა არის? მე და შენ ამ ფურცლებისგან შეგვიძლია გავაკეთოთ ყვავილები ,პეპლები და შენს ოთახში დავაწყოთ ან კედლები მოვრთოთ. მე სულ ვაკეთებდი ხოლმე ,ჩემ ოთახში ერთი კუთხე მთლიანად სავსე იყო ამ ფერად ფურცლებით შექმნილი ყვავილებით, ფრინველებით
-მართლა? მეც მასწავლი?
-რა თქმა უნდა... ჯერ სულ ადვილით დავიწყოთ,ერთად გავაკეთოთ მე და შენ ,მაკრატლით რომ ხელი არ იტკინო ხო?
-ხოოო ...მინდა მინდააა -აჟიტირებული იყო ქალბატონი, ელოდა რა გამოვიდოდა. პირველი ყვავილი რომ დაინახა უფრო მეტად დაინტერესდდა. დრო მართლაც მალე გავიდა,ვახშმის მომზადება დაიწყეს, მართალია მიშოს უკვე ჰქონდა კერძები გამზადებული,მაგრამ გვანცამ სხვა რამ მოინდომა. პატარა ქალბატონიც დაიხმარა და ბოლოს გემრიელად მიირთვეს.უკვე გვიანი იყო, მიშო კი ისევ არ ჩანდა. სალიო ამჯერად თოჯინებით თამაშობდა მიშომ რომ დარეკა
-რას შვებით? როგორ იქცევა სალიო
-კარგად, შენ რას შვები? ყველაფერი კარგადაა?
-ისე არ მოხდა როგორც ვვარაუდობდი, დარჩენა მიწევს...როგორ მინდოდა შენთან ყოფნა ,მაგრამ ვერ წამოვალ
-არაუშავს...ხვალაც თავისუფალი ვარ, შენ საქმეს მიხედე ,თუ რამე შემიძლია
-არა,არაფერი... ძიძას უკვე დავურეკე და მოვა. შენ დარჩები თუ თბილისში წამოხვალ
-ძიძა არ გვინდა, მე დავრჩები სალიოსთან. არ უყვარს ამ ბავშვს ძიძები და ხომ შეიძლება გაიგო?
-არა ,არა და არა შენ ვერ გადაგაქცევ ძიძას არ ხარ ვალდებული ამდენი რამ გააკეთო . წადი დაისვენე, ძიძა მიხედავს სალიოს
-მიშო უკვე ვბრაზდები, ძიძას დაურეკე ა რმოვიდეს...თუ ბავშვს არ მანდობ ეს სხვა საქმეა
-რა სისულელეა უბრალოდ...
-ვთიშავ...ხვალ იმედია მოხვალ! წარმატება საქმეში...იმედია ყველაფერი კარგად იქნება ახლა სალიოს უნდა დალაპარაკება- ოთახში დაბრუნდა და სალიოს მისცა მოვიბილური.
ძილის დრო რომ მოვიდა და ქალბატონი ისევ თამაშობდა არ იცოდა რა გაეკეთებინა.
-სალიო არ გეძინება?
-ნწ...ჯერ არა
-ამ დროს უკვე რომ უნდა გეძინოს?
-ცოტა ხანს კიდევ ვიქნები
-ვიბანაოთ გინდა? თმას დაგიწნი და ისე დავსხდეთ
-კარგი ... მინდა თმის დაწნა .მიშო ცდილობს მაგრამ არ გამოსდის ასეთი რამეები,მხოლოდ გემრიელობებს აკეთებს- საყვარლად შეჭმუხნა ცხვირი და გვანცას წინ გაიქცა.
კომფორტულად არ იყო პატარა ქალბატონი,მაგრამ არაფერს ამბობდა,გვანცა კი ცდილობდა მის გართობას. ბოლოს საძინებელშიც შევიდნენ, საბანის ქვეშ შეძვრა და ბალიშს მიეყრდნო
-აბა რომელი ზღაპარი წაგიკითხო?
-მიშოს დაურეკე და ის წამიკითხავს, ძიძა რომ გვყავს ასე შვება... არ მეძინება სხვა რომ მიკითხავს
-მიშოს რომ არ სცალია?
-დაურეკე და ვნახოთ- მართლაც სცადა გვანცამ,მაგრამ მობილური გამორტული ჰქონდა-არ პასუხობს?
-არა, საქმე აქვს...ალბათ მობილურიც დაუჯდა . ვცადოთ იქნებ დაგეძინოს, მეც ძალიან მეძინება
-მოდი აქ დაწექი
-ასე დავწვე?
-პიჟამა გაქვს?
-წავალ რამეს ვიპოვნი და მოვალ- უცებ გადაწყვიტა და ოთახიდან გაიქცა. მიშოს მაისური და შარვალი მოირგო, წელში მაგრად შეკრა ქამარი და ისე შევიდა ოთახში. საბნის ქვეშ იწვნენ ორივენი,პატარა ქალბატონი ისე იყო თითქოს მართლაც არ აპირებდა დაძინებას და მხოლოდ იმიტომ უსმენდა რომ ჭკვიან ბავშვს ცელქობა არ უნდოდა. გვანცამ წიგნი გადადო და გოგონას ხელი მოხვია,მანაც თავი მკერდზე დაადო და ქვემოდან ახედა
-მოგეწონა ნაწნავები?
-კიი...ხვალაც ხო დამიწნავ?
-აუცილებლად... გინდა ახლა გიმღერო?
-მიმღერო?
-ხოო...დარწმუნებული ვარ მიშოს იავნანა არასდროს უმღერია
-დედა მიმღეროდა ხოლმე...ცოტას მაგრამ ქართულად არა
-მე ქართულად ვიცი , გიმღერო?
-მიმღერე
თმაზე ეფერებოდა და მღეროდა, თავისი ტკბილი,თბილი ხმით ამ საოცარ სიმღერას. სალიო ჯერ თვალებგაფართოებული უყურებდა და უსმენდა,შემდეგ ჩაეძინა და მშვიდად ფშვინავდა. გვანცა ისევ უყურებდა და მღეროდა, ძალიან ჩუმად და ნელა,ეშინოდა რომ ძილი გაუტყდებოდა პატარა ქალბატონს. ბოლოს როდესაც დარწმუნდა რომ ღრმად და მშვიდა ეძინა საწოლიდან წამოდგა, საბანი გაუსწორა ,ფეხისწვერებზე მდგომი გაიპარა ოთახიდან.ის იყო კარი უნდა დაეხურა უკნიდან ხმა რომ გაიგო.
-საოცრად მღერი იცი?
-მიშო? მოხვედი?
-ვიფიქრე რომ ვერ დაიძინებდა და წამოვედი...
-საშინლად წვიმს გარეთ...სულ სველი ხარ- თმაზე ხელი გააუსვა ,შემდეგ კი ქურთუკი მოაშორა- არ გაცივდე...ასე რატომ მიყურებ?
-მონუსხული ვარ....ჯერ კიდევ შენი ხმა ჩამესმის,როგორ მღეროდი ,საოცრებაა - დაიხარა და სველი გაყინული ტუჩები გვანცას მხურვალე ბაგეებს მიაწება- მარტო ჩემი ხომ ხარ ?
-მეკითხები? არ გიპასუხებ - ზურგი აქცია და საძინებლისკენ დაიძრა-წამოდი ,თორემ გაიყინები
უკან მიჰყვებოდა თავის სამოსში გამოწყობილ გოგონას, შარვლის ბოლოები იატაკს ეხებოდა, მაისური საჯდომს სცდებოდა,მაგრამ მაინც ისე გამოიყურებოდა რომ თვალს ვერ აშორებდა. არეული თმა კოსად ჰქონდა შეკრული სულ პატარა სამაგრით და თვალები უციმციმებდა.
-არ მეტყვი რა საქმე გქონდა ასეთი სახე რომ გაქვს?
-როგორი სახე მაქვს- სველ ტანსაცმელს იშორებდა და სპორტულ შარვალს ირგებდა
-დაღლილი ,ემოციურად გამოფიტული
-ვინერვიულე და იმიტომ
-ამდენ ნერვიულობად ღირდა?
-მამა იყო ცუდად...დედამ დამირეკა მითხრა რომ სასწრაფოდ ჩავსულიყავი, სულ ასე პანიკობს ხოლმე ყველაფერზე არ ვიცოდი მამას თუ ეხებოდა საქმე ,ვიფიქრე რომ ისე უბრალოდ სჭირდებოდა რამე. სახლში მისულს ოჯახის ექიმი დამხვდა
-ახლა როგორ არის...
-უკვე კარგად, ისედაც კარგად იყო ,მაგრამ ექიმის დანახვისას რომ ავნერვიულდი ვეღარ დავმშვიდდი ბოლომდე-საწოლზე დაწვა გვანცას გვერდით და თავი ბალიშზე დადო-ორივეს დაეძინა და წამოვედი,სალიოსაც რომ მშვიდად დასძინებოდა მე კი შენთან ვყოფილიყავი
-უნდა გეთქვა რაც ხდებოდა
-არ მიყვარს ,როდესაც ყველა პრობლემას სხვას ვუყვები
-სხვას არ უნდა მოუყვე , ახლა მე ვარ შენს ცხოვრებაში და კიდევ დიდხანს ვიქნები - მიეხუტა და თითები მის თითებში ახლართა-ყველაფერი კარგად იქნება ,ხომ ასეა?
-რა თქმა უნდა , ყველაფერი კარგად იქნება რადგან შენ ჩემ ცხოვრებაში ხარ - თითებზე აკოცა და უფრო მაგრად ჩაეხუტა -ხვალაც ხომ დარჩები?
-დავრჩები...
-როდის მეტყვი „სულ დავრჩები“
-არ ვიცი...ვნახოთ
დამღლელი დღის ბოლოს სახლის ყველა მცხოვრებს მშვიდად ეძინა, სალიო თავის საყვარელ დათუნიას ეხუტებოდა,მიშო კი ორი ზომით დიდ მაისურში გამოწყობილ საყვარელ ქალს...
დილით კარზე კაკუნის ხმამ გააღვიძა ორივე, გვანცას თვალის გახელა დაეზარა,მაგრამ მიშო წამსვე წამოვარდა. აშკარად არ იყო უცხო ასე უცებ გამოფხიზლება
-მიშოოო....მიშიკოოო შეიძლება შემოვიდე?
-რა ხდება ნამცეცა? კარგად ხარ?- დაიხარა და პატარა ქალბატონს დააკვირდა
-დედა დამსიზმრა და შეიძლება დავურეკოთ?
-ამ დროს რომ ეძინება? იქ ახლა ღამეა თან ძალიან გვიანი...ცოტა ხანს დავიცადოთ რომ არ შეეშინდეს და შემდეგ დავურეკოთ- გვანცამ შორიდანაც კი იგრძNო როგორ მოდუნდა მიშო, ბავშვი ხელში აიყვანა და თავზე აკოცა- ცუდი სიზმარი იყო?
-ხოო...
-მე და შენ ხომ ვიცით რომ სიზმრები სინამდვილე არ არის ,რა ხდებოდა რაო დედამ
-შორის იყო, მივრდბოდი და ვეძახდი ის კი არ მაგონებდა...ვიღაც ბიჭთან იჯდა და მას უღიმოდა . ნეტავ ის ბიჭი იყო მაშინ რომ აკოცა?- ისე თქვა მიშოს მკერდს არ მოშორებია. ხელების ყელზე ჰქონდა მოხვეული და ისე ლაპარაკობდა
-ხომ იცი დედას შენზე მეტად არავინ უყვარს,იმაზე მეტად უყვარხარ ვიდრე მე შენ
-ნწ, მატყუებ
-მე რომ არასდროს გატყუებ?
-შენზე მეტად რომ ვუყვარდე ჩემთან იქნებოდა...ჩემთან მხოლოდ შენ ხარ , მარტო შენ გიყვარვარ და მეც შენ მიყვარხარ
-მოდი ახლა დავიძინოთ და შემდეგ ვისაუბროთ ამაზე...მიყვარხარ პატარავ-თავზე აკოცა და ხელი ზურგზე ჩამოუსვა ,იმდენად პატარა იყო სალიო მის მკლავებში ,ისეთი უცხო სანახავი იყო მათი ურთიერთობა გვანცამ სიტყვის თქმა ვერ მოახერხა,უნდოდა გამქრალიყო რადგან მათთან ყველა ზედმეტი იყო,მათ ურთიერთობას სხვე ვერავინ გაიზიარებდა უბრალოდ შორიდან ტკბობა შეიძლებოდა. გვანცა კი ხვდებოდა რომ მათი ცქერა ძალიან ,ძალიან ცოტას შეეძლო. ისინი ერთმანეთზე იყვნენ დამოკიდებულები....
იწვა და კარს უყურებდა, შემდეგ მათ სანახავად წავიდა. დერეფანში ჩუმად მიაბიჯებდა ,ჯერ კიდევ დილის ექვსი საათი იყო . საძინებლის კარი ისევ ღია იყო,ესეც თითქოს ჩვეულებად ჰქონდათ . სალიო მიშოს მკერდზე ედო თავი და ისე ეძინა ის კი ისევ ეფერებოდა , წამით შეხედა გვანცას და თვალები დახუჭა, თითქოს ემოციის დამალვა სურდა. გვანცამ უკან დაიხია და ისევ საძინებელში დაბრუნდა , სრულიად ზედმეტად გრძნობდა თავს ,მაგრამ ასე წასვლაც არ შეეძლო. არ დაეძინა, იწვა და ელოდა მიშოს გამოჩენას, უკვე დილის ათი საათი იყო საძინებელში რომ გამოჩნდა მაღალი სილუეტი. გვანცა მოწესრიგებული იჯდა ფანჯრის წინ მდგომ სავარძელში და ხედს უყურებდა, გარეთ ისე წვიმდა თითქოს მის განწყობას ეხმიანებოდნენ წვიმის წვეთებიც
-ჩამეძინა და ვეღარ გამოვედი...
-მშურს იცი? მე არც მშობლებისგან ვიყავი განებივრებული ამგვარი სიყვარულით, არც სხვა რომელიმე ნათესავისგან.მის ასაკში სრულიად მარტო ვიყავი, უზარმაზარ სახლში, პრეინცესასავით ვიჯექი ნებისმიერი რამ შემეძლო მომეთხოვა ,მაგრამ ის არასდროს მქონდა რაც მინდოდა არავინ მეფერებოდა როდესაც კოშმარი მაღვიძებდა, ექიმთან მიმარბენინებდნენ როდესაც ვეცემოდი მე კი მხოლოდ ჩახუტება ,ცრემლების შემშრალება და კოცნა მინდოდა . სალიოს შენი სახით უდიდესი განძი ჰყავს, იღბლიანია შენი არსებობის გამო -ისევ ის იჯდა და წვიმის წვეთებს უყურებდა, ლოყაზე კი მათი მსგავსი მსხვილი წვეთები იკვლევდნენ გზას -შენი და ,შენი და კი უნდა ამაყობდეს რომ შენნაირი ძმა ჰყავს ... მეც მყავს ჩემი ლილია და ილიკო ,მაგრამ ისინი თავად ვიპოვნე შენს და კი ბედნიერ ვარსკვლავზე დაიბა და იმედია ეს იცის
მიშოს არცერთი სიტყვა გაუგია, მხოლოდ მისი ღრმა სუნთქვა ესმოდა,რომელიც თანდათან უახლოვდებოდა,შემდეგ სიმსუბუქე იგრძნო და უსულო სავარძლის ნაცვლად მის ცხელ სხეულს აეკრო, პატარა ჩიტივით მოთავსდდა მის მკლავებში, თავი მხარზე დაადო და თვალები დახუჭა.
-ოდესმე შენი სევდა ვინმეს გაუზიარებია - ჩუმად უთხრა და თითები ლოყაზე ჩამოუსვა-არა, ხომ ასეა ...ყველაფერი ერთმანეთს ეწყობა, სულ მცირე პრობლემას მეორე ემატება,მესამე და შენც ნაბიჯ-ნაბიჯ მიჰყვები, უკან არ იხევ ,თანდათან მძიმდები,დრო კი ისე გადის რომ შეჩერებას ვერ ახერხებ სულის სიმძიმეს ვერავინ გიმსუბუქებს .რამდენადაც ძლიერი ხარ სხვისთვის იმდენად სუსტდება შენი არსება ,ბოლოს კი სულ მთლად უსუსური ხდება, იკეტება შორს, ყველასგან მიუწვდომელ კუთხეში და ისევ აგრძელებს გზას სრულიად მარტო
-თუ ვერ გრძნობ ამ სიმძიმეს? ამ ყველაფერს რომ არ ვაკეთებდე მაშინ დავეცემოდი ჩემი დის გვერდით რომ არ ვყოფილიყავი მაშინ როდესაც ყველამ ზურგი აქცია,მაშინ როდესაც თავადაც გადავაბიჯე საკუთარ თავს ახლა სალიო არ იქნებოდა, მე კი წამითაც არ მინდა იმაზე ფიქრი შემდეგ რა იქნებოდა...ვისთვის უნდა მეთქვა ჩემი 16 წლის და ფეხმძიმედაა ვიღაც ნაბიჭვრისგან , ჩემი მშობლები აბორტის გაკეთებას აძალებენ ახლა გზაშია და აპირებს რომ საკუთარი შვილი მოკლას, რისკის ქვეშ დააყენოს საკუთარი სიცოცხლე და დედობის შესაძლებლობა-თქო....სად იყო ამის დრო, ვინმეს მანამდე რომ ეთქვა შენი პატარა და ამ მდგომარეობაში აღმოჩნდება და რას გააკეთებო ვეტყოდი მოვკლავ-თქო, მაგრამ ამის ნაცვლად ვამშვიდებდი, ვარწმუნებდი რომ მის გვერდით ვიქნებოდი ,რომ მისი ოცნებები არ დაიმსხვრეოდნენ და ცხოვრებაში ყველაფერს მიაღწევდა ,რომ უნდა დაეკიდებინა ყველა და ყველაფერი საკუთარი თავისა და ბავშვის გარდა ... ამას რომ ვეუბნებოდი გგონია ვაზროვნებდი? მერე საკუთარი თავის მიმართ მქონდა ბრაზი , მშობლებს რომ დავანებე მისი შორს გაშვება სადღაც კოლეჯში სადაც სრულიად მარტო იყო, ვგრძნობდი რომ მშორდებოდა, ყოველ ვიზიტზე უფრო ნაკლებს მესაუბრებოდა, ყოველი მომდევნო ზარი უფრო ხანმოკლე იყო ,მაგრამ არაფერი გავაკეთე ...წლები გავიდა და ახლა მიხარია რომ მაშინ იქედან არ წამოვიყვანე , ზოგჯერ ყველაზე დიდ შეცდომას ყველაზე კარგი დასასრული აქვს , შედეგი რომელიც საერთოდ გავიწყებს მომხდარს. როგორი დაღლილი და გაბრაზებულიც ა რუნდა ვიყო,რაც არ უნდა მხოდეს ჩემს ირგვლივ სალიოს ერთი შემოხედვა ყველაფერს მავიწყებს, იცი ხვდება ცუდად რომ ვარ. ჩუმად მომეპარება , ჩამეხუტება,ლოყაზე მაკოცებს და ყველაფერი ქრება
-რომ გაგაბრაზებ სალიოს გამოვიშვებ შენს დასამშვიდებლად
-უბრალოდ მაკოცე და შეეცადე გაჩუმდე,უარესად არ გამომიწვიო
-ჩემი კოცნაც იმოქმედებს?
-აუცილებელი არ არის შენ გამაბრაზო...ჯერ არც კი იცი მე როგორ ვბრაზდები ,რომ ნახავ შეგიძლია ხერხს მიმართო
-ანუ ორნი ვართ? მე და სალიო?
-ჩემი კონკურენტი გყავს?
-რა თავდაჯერებული ხარ...
-შენგან განსხვავებით ვიცი რას ვნიშნავ შენთვის...აბა გყავს ადამიანი რომელიც სულამდე აღწევს?
-ლილია...ლილია ჩემი ცხოვრების ყველაზე დიდი მონაპოვარია. ჭირში და ლხინში ჩემ გვერდით იყო ,მაგრამ ვერასდროს გაიგებს რას ვგრძნობ , ამისთვის საჭიროა რომ ჩემს ტყავში იყოს ნამყოფი. ლილია ყველაზე წმინდა არსებაა და არასდროს, არასდროს არ უნდა მოუვლინოს ღმერთმა განსაცდელი ისეთი ჩვენსავით რომ დაუმძიმოს სული. მაინც ლილიაა შენი კონკურენტი,მის ადგილს ჩემ ცხოვრებაში ვერავინ დაიკავებს ვინც არ უნდა იდგეს მის საპირისპირო მხარეს მე მაინც მისკენ წავალ ისე როგორც შენ სალიოსკენ
-ჩემი და ლილიას გზები არ გადაიკვეთება...ორივეს ჩვენი ადგილი გვაქვს ,საეჭვიანო არაფერია - მხოლოდ ღიმილის შემდეგ შეუმშრალა ცრემლები გვანცას, თითბით ლოყაზე მოეფერა და შემდეგ აკოცა- შენ ჩემი ცხოვრების ყველაზე დიდი მონაპოვარი ხარ! -გვანცამ მკლავები მოხვია და მის ტუჩებს თავისი შეახო...
გარეთ ისევ წვიმდა, წვეთების ხმა მთელს ოთახში ვრცელდებოდა ორი გული კი აჩქარებით ძგერდა, სულის თავისუფლებას ზეიმობდა...


დღეს დადებას არ ვაპირებდი,მაგრამ იმდენად ცუდი დღე მქონდა მივხვდი რომ მჭირდებოდით იმედია მოგეწონებათ და გაბედნიერდებით რამდენიმე წუთით ჩემო საყვარელო, ტკბილო და თბილო მკითხველო