17 წლიანი ოცნბეა თავი4
გადიოდა დღეები...გვანცა და ცოტნე უფრო და უფრო ახლოვდებოდნენ.ყველა ხედავდა როგორი თვალებით უყურებდნენ ერთმანეთს და ყველას უნდოდა გვანცას ადგილას ყოფნა.
შაბათი დღე იყო.გვანცა როგორც ყოველთვის ისვენებდა.დაახლოებით დილის 11 საათი იქნებოდა ცოტნემ რომ დაურეკა და საღამოსთ[ის მომზადება სთხოვა..
-რას შვები?
-რავი,ყავას ვსვამ შენ?
-რავი კაფეშჳ მივდივარ და ძაან დამაკლდება შენი წვენი.
-ჩემს მოტანილს რა აზრი აქვს მაინც ერთი და იგივე არაა?
-არა,შენი მოტანილი ყველაზე ემრიელია!
-მადლობა...
-საღამოს გცალი?
-კი...გამოხვალ?
-მე არა,შენ გამოხვალ.8-ზე გამოგივლი,მზად იყავი...
-კაი, და სად მივდივართ?
-საიდუმლოა...
-ნუ ხარ ინტრიგანი მითხარი!(გვანცა აბუზღუნდა)
-არათქოო....(ჩაიღიმა ცოტნემ) მაგრამ საყვარლად ჩაიცვი...
-ჰო კაი.....(გვანცამ ქვედა ტუჩი გადმობრუცა)
-ნუ იბუცები გოგო! გნახავ საგამოს!
-საიდან იცი რას ვაკეთებ?
-მე ყველაფერი ვიცი დაგავიწყდა?
-არაა იმიტორო არც ვიცოდი(სიცილი ატეხა გვანცამ)
-კაი წავედი...საღამომდე
-საღამომდე...
საღამოს 6 საათი იყო გვანცამ მზადება რო დაიწყო.აბაზანაში შევიდა,მოწესრიგდა.მსუბუქი მაკიაჟი გაიკეთა, ძალიან საყვარელი მძესუმზირებიანი სარაფანი ჩაიცვა,თმა უკან კოსად შეიკრა და ფეხზე სანდალებს იცმევდა ცოტნემ რო დარეკა.
სწრაფად ჩაირბინა კიბეები და ცოტნეს მანქანაშჳ დაჯდა.ცოტნე ამ სილამაზეს თვალს ვერ წყვეტდა,გვანცა კი როფორც ყოველთვის მისი სიყვარულის შავ თვალებში ჩაიძირა და თვალს ვერ წყვეტდა.
როგორც იქნა დაბრუნდნენ რეალურ სამყაროში და წავიდნენ. ცოტნემ მანქანა მოშორებით გააჩერა,გვანცა უკვე ვეღარ ითმენდა ერთი სული ჰქონდა როდის მივიდოდნენ.ცოტნემ ყველაფერი უფრო საინტერესო გახადა და გვანცას თვალებზე ხელი ააფრა...გვანცას ბევრი წუწუნის და თხოვნის მიუხედავად მაინც არ გაუშვა ხელი მისვლამდე.
როგორც იქნა მიაღწიეს დანიშნულების ადგილას და გვანცა პირ დაღებული დარჩა სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით: პატარა გორაზე ბალიშები იყო დადებული,სხვადასხვა სახის ხილი და ნამცხვარინ იდო,ყინულში ჩადებული შავი ღვინო და სანთლებით გადაჭეტილი არემარე,ხედი კი მტელ ბათუმს გადაჰყურებდა...
გვანცას სიხარულისგან რა უნდა გაეკეთებინა არ იცოდა და აფორიაქებული ჩაეხუტა.დასხდნენ,მიირთვეს ბევრი ისაუბრეს და ბოლოს...
-იცი ჩვენი ზოდიაქოების შესახებ წავიკითხე:წინა ცხოვრებაში მე შინპანზე ვყოფილვარ,შენ კი ანტილოპა,მე ერთი ნახვით შემიყვარდი მაგრამ ფიზიკური სხვაობის გამო ეს სიყვარული ვერ განვამტკიცე. ახლა კი ისევ შევხვდით. მგონი ეს ბედია ხო?
-შიმპანზე და ანტილოპა დარწმუნებული ვარ ძალიან მოუხდებოდნენ ერთმანეთს(გვანცამ სიცილი დაიწყო მაგრამ მალევე დაწყნარდა...
-გვანცა
-გისმენ
-მიყვარხარ გვანცა,მიყვარხარ თან არამქვეყნიურად,ჩემი ერთადერთი ხარ,ისევ და ისევ შენზე ფიქრით იწყება დღე,იცი ვინხარ? ჩემი ცხოვრების მზე,ერთადერთი მიზეზი ხარ ვის გამოც ვცოცხლობ...მიყვარხარ უზღვოდ და უნაპიროდ!სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ.
მიყვარხარ!(დაიყვირა ბოლოს ცოტნემ და გვანცას მწვანე თვალებს შეხედა რომელიც გაბრწყინებულიყო ცოტნეს უღიმოდა.
-მეც მიყვარხარ.(ჩუმად და წყნარად თქვა გვანცამ და ცოტნეს ჩაეხუტა)
ყველაზე თბილი ჩახუტება იყო რაც კი არსებობს,ყველას და ყველაფერს ჯობდა. ამ დროს თითქოს მთელი სამყარო გაქრა და მხოლოდ ისინი არსებობდნენ მაგრამ სამწუხაროდ მალევე მოუწიათ რეალობაში დაბრუნება.კიდევ ცოტახან ისაუბრეს და მალევე წავიდნენ სახლში.
ცოტნემ ბინამდე მიაცილა
-კარგად(გვანცა)
-ტკბილი ძილი(ცოტნე)
-ტკბილი ძილი
ცოტნე შეტრიალდა ის-ის იყო უნდა წასულიყო რომ გვანცა შეაჩერა და აკოცა...
-მიყვარხარ(ჩაიჩურჩუა ცოტნემ და წავიდა)
გვანცა კი დატოვა ასე სიყვარულით გაბრუებული...
ოთახში ძლივს შემოვიდა და ჩაცმულს და გაღიმებულს ჩაეძინა...