მეორე დღეს გვიან გაგვეღვიძა სიცილისგან დაღლილებს. უფროსწორად დედაჩემმა გამაღვიძა ანო სახლში წამოსვლის დროაო. ავიზლაზნე, დავემშვიდობე და ზოზინით წამოვედი სახლში. ძალიან მეფიქრებოდა მათეს სიმპატიურობაზე, ასევე იმაზე თუ როგორც მოვიქეცი ან საერთოდ თამილამ რა დამიშავა მაგრამ არა, ანომ თუ არ ატლიკინა ენა სხვა ვინ ?
არა ისე როგორ უნდა მანანოს? აქით არ ინანოს საკუთარი თავის არსებობა ვიგინდარა ეგ.
შუა დღეს მასწავლებელი მყავდა, მეტროთი დავდიოდი ყოველთვის,
მიყვარდა ხალხის ყურება,მიშტერების გამო თუ გამსროკეს სორი მამიი :დდ ჩემთავზე ვიცინოდი და ამასობაში მატარებელიც მოვიდა
არა შესვლის მომენტს ვერ ვიტან რო გადააგდგავენ თითქოს ვინმე არ შეუშვებს რა უფფ
ხალხი ცოტა დაიცალა და ვიღაც პატარა ბავშვი დგება ჩემს წინ ვინარის და რა უნდა აზრზე ვერც მოვდივარ ჩერდება მატარებელი და ეს ბავშვი ბოლო ხმაზე იწყებს კივილს
ცუდიი დეიიდააა
მცემა ამ დეიდამ
მეშინია
მიშვეელეეთ...
ეხლა გავგლიჯავ ამ ბავშვს გაკვირვებული ვიყავი და მართლა ვცემდი თუ არ გაჩერდებოდა.
უნებურად თვალი გამეპარა კარებისკენ და რას ვხედავ
მათე არ დგას ? არ კვდება სიცილით? და დაჟე ვიდეოს არ იღებს ?
აქ გაწყდა ბოლო ძაფი მიივვარდი და სილაც გავაწანი. აზრზე მოსვლაც ვერ მოასწრო მატარებელი რო გაჩერდა და აი სადღაა ანო ?
იდიოტი, როგორ გაბედა ამდენ ხალხში მარტო მაინც ვყოფილიყავი.
მასწავლებელთან წასვლაც გადავიფიქრე ეხლა ტირილის გარდა არაფერი არ მინდოდა, გურამიშვილზე ამოვედი და გზას გავყევი სად მივდიოდი არც ვიცოდი, გზააბნეული ბატივით დავდიოდი. ერთ-ერთ ქვაფენილზე ჩამოვჯექი და ცრემლებმაც იპოვეს გზა.. ვერ ვიტან ტირილს, მითუმეტეს სხვის დასანახად თუმცა ელემენტარულიც მწყინს ადამიანისგან.
ფიქრებში ვიყავი გართული ხელით შეხება რო ვიგრძენი.
ავხედე და ახალგაზრდა ბიჭი შემრჩა ხელში.
-გოგონი კარგად ხარ?
- კი მადლობა
-შეიძლება დავჯდე?
-როგორც გინდა..
ერთმანეთიც გავიცანით ცუდი ბიჭი ნამდვილად არარის არც ვიზუალი არ აკლია. მერე ჩემი მოწყენის ამბავი რო მოვუყევი მიწაზე გაწვა სიცილისგან არ გეწყინოს მაგრამ რა სულელი ბავშვი ხარო.
შემდეგ სახლში გამაცილა, გადამკოცნა და მომაძახა
ბექა ბაზაძე ფბზე დამამატეო
ბექასგან
დილას: "დილამშვიდობისა ანგელოზო"
ღამე : "ტკბილი ძილი პატარავ"
სულ ერთმანეთს ვწერდით ან ფბზე ან მობზე
ღიმილს მგვვრიდა ეს ბიჭი მაგრამ ვერ მოვიტყუებბი მოწონებით არ მომწონდა და ყოველთვის იმას ვცდილობდი რო მეგობრობის ფარგლებს არ გასცდენოდა, რათმაუნდა მისი მხრიდან.
ვაჟბატონი დიდებული ქებული აღარც გამოჩენილა ცოტა არ იყოს მწყინდა და მეფიქრებოდა მასზე.
რამოდენიმე დღის შემდეგ ბავშვები ვიჯექით უბანში და "ამის პატრონმა რა ქნას" ვთამაშობდით
არა ეს თამაში კი არა ერთმანეთის გამწარება უფრო იყო იყო...
"ნაგვის ბუნკერი გაასეირნეო "
"ხეზე აძრომა და იქიდან ყვირილი ვირი ვარ და ვყვირივარ"
"უცხო ნომრებთან დარეკვა და პაემანზე დაპატიჟება"
"მანქანის გაჩერება და ბიჭისთვის ნომრის გამორთმევა"
და ბოლოს
"მათესთან მისვლა, ჩახუტება და შენგან ბავშვი მინდა"
ესეიგი ჩემი ჯერი რომ დადგა დიდხანს იფიქრეს რით გავემწარებინე და პირველივე გამვლელისკენ გაიშვირეს ხელი ამასთან მიხვალ ჩაეხუტები და ეტყვი რომ მისგან ბავშვი გინდაო.
არა რაღა მათე? ამდენი ხნის განმავლობაში არ გამოჩენილა და რაღა მაინც და მაინც ეხლა?
არა ანო რაში გქონია ბედი ამაში რომ გაგიმართლოს? ელენე იგუდებოდა უკვე მაგრამ ისეთი თვალებით გავხედე " არ შემიძლია უნდა ვიცინოვო"
სხვა რომ ყოფილიყო საერთოდ არ გამიჭირდებოდა მაგრამ ეს დღენაკლული...
უკვე კორპუს მიუახლოვდა მე და ვიკა რომ დავეწიეთ აბა მარტო როგორ გამიშვებდნენ
ეიი დღენაკლულოოო
გაკვირვებული გამოტრიალდა და სიცილით გაიგუდა ეს რაღა მოიფიქრეო
მივედი და მივახალე ეხლა უნდა ჩაგეხუტოვო
- არა არმინდა, რაღაც შემერჭობა ალბათ
- უნდა ჩაგეხუტოთქო
- არ მინდათქო
- შენ რას გეკითხები ვაფშე
მივედი და ჩავეხუტე სხვათაშორის მესიამოვნა მისი შეგრძნება
- ჰო კარგად ხარ ?? :დდ ასე ძალიან მოგენატრე?
- ბავშვი მინდა შენგან
- ვაუ უკვე მეორე ჩემნაირიც მოგინდა? არ ვარ წინააღმდეგი როდის დავიწყოთ ? მერე ორივეს ერთად გაგზრდით
და ცხვირზე ხელი არ დამკრა ? დამპალი
- დღენაკლულო !
გამოვეცალე... როგორ მინდოდა რომ მეთქვა ეს მხოლოოდ თამაშის გამო გავაკეთე მაგრამ თამაშის წესები მაგის უფლებას არ მაძლევდა
იმ დღის მერე გადავწყვიტე რომ მაგ თამაშს აღარ ვითამაშებდი.
რამოდენიმეჯერ შემხვდა და შემჭამა ხო არ ვიგვიანებთ პატარასო. ყველაფერი ჩვეულ რიტმში იყო
სკოლა,სახლი, მასწავლებელი ელენე
სკოლიდან ვბრუნდებოდი სახლში საოცრად გაღიზიანებული ვიყავი იმის გამო რომ დირექტორთან ვიკამათე და სკოლიდან მრიცხავდნენ.
ჩემი მშობლების მრცხვენოდა მიუხედავად იმისა რომ დამნაშავე საერთოდ არ ვიყავი. თავი მქონდა ჩახრილი და ცრემლებით სავსე, გზაზე გადასვლა რომ დავიწყე არც გამიხედია ისე ვიყავი ფიქრებში გართული.
" დაეგდე გოგოვო"
რო გავიგე უცებ ავხედე და მათე შემეჩეხა შევხედე და ცრემლებმაც მაშინ იწყეს დენა...
ისედაც გულნატკენი და განადგურებული ვიყავი და ამან დაეგდეო ეხლა ამან ხო უნდა გამამწაროს? გამოვიარე ესე უთქმელად ცოტახანში რომ დამეწია და დაჯექი მანქანაშიო კატეგორიულად რომ მითხრა ცრემლები ისევ ღაპაღუპით მცვიოდა. ვტიროდი დამივდიოდი სანამ ხელის შეხებამ არ მომიყვანა აზრზე მთელი ძალით შემომატრიალა მისკენ და რა გატირებსო
არ ვუპასუხე
-ანო რაგატირებს გამეცი პასუხი
-შემეშვი რა გთხოვ და გამიშვი
- მასე ხო ? კიბატონო
მომკიდა ხელი და ჩამაგდო მანქანაში. არა კი არ ჩამსვა ჩააამაგდო!