მე ვარ ანამარია ლუტიძე. 20 წლის, საშვალო სიმაღლის, თაფლისფერი თვალებითა და შავი თმით. მყავს და ლიზი ლუტიძე, 23 წლის, რომელიც ჩემი ტყუპი დასავითაა, რადგან ძალიან ვგავარ, მასაც ჩემსავით თაფლისფერი თვალები აქვს, საშვალო სიმაღლის და ოდნავ გამხდარი გოგოა. მყავს დედა "ნათია", რომელიც ძალიან მოსიყვარულე და თბილია, ალბათ სიტყვები არ მეყოფა რომ ვთქვა, თუ ის რამოდენა ადგილს იკავებს ჩემს გულში. ასევე მამა "დათა", რომელიც ძალიან საუკეთესო და მისაბაძი პიროვნებაა ჩემთვის. აი ეს არის სულ მოკლე ინფორმაცია, თუ რაც უნდა იცოდეთ ჩემს შესახებ.

*19-დეკემბერი*
დღეს ჩემი საყვარელი მამიკოს დათას დაბადების დღეა. გავახილე თვალები თუ არა იმწამს გამახსენდა, საათს დავხედე და ჩაცმას შევუდექი. ვფიქრობდი რა სიუპრიზი გამეკეთებინა, რა მეჩუქებინა, რაიმე ისეთი გრანდიოზული არა, უბრალო ისეთი რაც ჩემგან სამახსოვროდ ექნება. როდესაც დავამთავრე მოწესრიგება, კარებზე ლიზი აკაკუნებდა, უეცრად კარები შემოგლიჯა და ყვირილი დაიწყო,
-დღეს დათას დაბადების დღეა, მოიფიქრე რავაჩუქოთ?, რაიმე კარგი, ორიგინალური.... ისეთი რაც გაეხარდება... ამის მოსმენაზე კი თვალები გადავატრიალე და ლიზის მივუბრუნდი:
-ლიზი აჯობებს ცოტა შესვენება გააკეთო და ფილტვებს ჰაერი მიაწოდო. ლიზი მართალია ჩემზე უფროსი იყო, მაგრამ ამევე დროულად ჩემზე მხიარულიც. - კარგი რა, დროზე გაემზადე და საყიდლებზე წავიდეთ, საჩუქარი ვუყიდოთ დათას.
-კარგი.."კუნა" , 5 წუთიც და წავიდეთ. ამ სიტყვის თქმაზე კი ლიზი გამწარდა, ვერ იტანდა რომ კუნას ვეძახდი, რანდგან ბავშვობაში ჩემზე დაბალი იყო, სულ ვეტოლებოდი სიმაღლეში, საერთოდ არ ეტყობოდა ჩემზე უფროსი თუ იყო. ამიტომ კუნას ვეძახდი, ამ სახელის გაგონებაზე კი ლიზიმ, საწოლიდან ბალიშები აიღო და მესროდა. მე კი ბოლოხმაზე ვკიოდი, მაგრამ ტყუილად. როდესაც სიცილსა და ერთმანეთის წვალებას მოვრჩით, დედასთან მივედით. ნათია სამზარეულოში ფუსფუსებდა,მე და ლიზი ჩუმად მივეპარეთ და ორივემ ლოყაზე ვაკოცეთ.
-ნათი, ჩვენ საყიდლებზე მივდივართ.
-ჰოო. მამას საჩუქარი უნდა ვუყიდოთ, ჩამეჭრა სიტყვაში ლიზი.
- კარგით, დათა სამსახურშია, საღამოს რომ მოვა, ყველა ერთად დავხვდეთ და სიუპრიზი გავუკეთოდ. თქვა ნათიამ და ფუსფუსი განაგრძო სამზარეულოში...სულ დამავიწყდა, დათა პოლიციაში მუშაობს, თავისი საქმის პროფესიონალია, ყველა საქმეს დიდი სიყვარულითა და გულისყურით ეკიდება...
მე და ლიზიმ კარები გავიხურეთ და საყიდლებზე წავედით. ჩემს დას თავისი მანქანა ყავს, ამიტომ ფეხით წასვლა არ მოგვიწია.
როდესაც მივედით სავაჭრო ცენტრში, ბევრი ისეთი ნივთები ვნახეთ, რომელიც მამას ძალიან მოეწონებოდა. საბოლოოდ კი არჩევანი ალბომზე გავაკეთეთ და არა მარტო ალბომზე, არამედ სურათზე, რომელზედაც მთელი ოჯახი ვართ გამოსახული. დავაბეჭდინე და ლამაზ ჩარჩოში ჩავასმევინეთ.
სახლში როდესაც მივედით ყველაფერი მზად დავხვდა. ნათია დაღლილი იყო.
-ჩვენ მოგეხმარებით, უეცრად წამოიყვირა ლიზიმ და მაგიდაზე თეფშების დაწყობას შეუდგა. ამ საქმეში მეც ჩავერთე და თან დედას ვუყვებოდით, ჩვენ არჩეულ საჩუქარზე.
-უკვე მოვრჩით ყველაფერს!.
ვამბობ და სავარძელში ვესვენები.
-მალე დათაც მოვა, ამბობს ნათია და უეცრად კარების ხმა ისმის, დათა მოვიდაა.. მე და ლზი უეცრად ჩავეხუტეთ დათას.
- მაა, გილოცავთ, მრავალს დაესწარი, ჩვენთან ერთად, ვთქვით ორივემ ერთდროულადლად და ორივემ ჩავეხუტეთ.
-მეც გილოცავ, ჩემო სიხარულო, ამბობს ნათია და დათას ეხუტება, მე კი უეცრად ლიზი მიძახის:
-ანამარია... ანამარი..ანა..მარი..!!გოგო დაყრუვდი??!, ლიზი უკვე ნაკვერჩხლებს ყრიდა თვალებიდან, მე კი დედას და მამას ყურებაშ გართული, ჩემთვის მომღიმარი სახით ვიდექი და მათ ვუყირებდი, სანამ ლიზის ყვირილი არ ჩამესმა.
-ანამარია. წამოდი საჩუქარი მივცეთ დათას. მეც უეცრად მოვწყდი ადგილს და ოთახიდან ალბომი და სურათი მოვიტანე. -მამა, ეს ჩვენგან..! ვეუბნები დათას და თან ვუწვდი ალბომს, რომელშიდაც ჩვენი ოჯახის სურათებია ჩაკრული. ბოლოს კი დიდ სურათს იღებს, რომელზედაც ჩვენ ვართ. მამამ უეცრად მეც და ლიზიც მიგვუხუტა და გულში მაგრად ჩაგვიკრა.
-ჩემო ლამაზებო, ეს ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი საჩუქარია, რადფან მასზე ჩემი სიმდიდრე და სიამაყე, ოჯახია გამოსახული.
ნათიას კი თვალებზე ცრემლი ადგება, მოულოდნელად იწმენდს და გვეუბნება:
-ცოტაც და სუფრას მივუსხდეთ. მამამ თავზე გვაკოცა და სავარძელზე დაჯდა. ცოტახანში ნათიამაც დაამთავრა საქმე და ერთად მივუსხედით სუფრას.
ძალიან მიხაროდა, როდესაც ყველანი ერთად, ესე მშვიდათ როდესაც ვიყავით, ჩვენთვის მყუდროდ, ბედნიერები, ესეთი შეკრება კი მხოლოდ მნიშვნელოვან დღესბში თუ გვექნებოდა, რადგან დათას სამსახურის გამო ხშირად ვერ ახერხებდა მოსვლას და ჩვენს მინახულებას. თავისი პროფესიონალობის გამო, ძალიან ბევრ საქმეზე გზავნიან. დრო ესე გავიდა, რაღაცეებს ვყვებოდით, თან ვიცინოდით. მაგრამ უეცრად შუქი ჩაქრა, აქეთ -იქით დავიწყე ყურება, დათა მაგიდიდან ადგა და ცდილობდა გაერკვია რა მოხდა. როდესაც უცებ კარის შემომტვრევის ხმა გავიგონეთ, რასაც იარაღის ხმა მოჰყვა. დედამ კი უეცრად შიშისაგან შეჰკივლა და ჩვენ გადაგვეფარა, ხოლო ჩვენ კი შეშინებულები, ვიდექით გვეშინოდა ხმის ამოღების, დედას ვეხუტებოდით. მამამ წინ წაიწია, ეცადა მათთან შებრძოლებას, მაგრამ ამაოდ. ძალიან ბევრნი იყვნენ სიბნელეში ვერც ვარჩევდით რამდენი იყო. უეცრად ერთ-ერთმა ნიღბიანმა დათა შეაჩერა და იარაღი დაუმიზნა. ნენელ-ნელა კიდევ ემატებოდა ხალხი, როგორც. კარგად მივკარი თვალი დავინახე რომ, ოთხი ოთახებში იყვნენ შესული. რაღაცას ეძებდნენ ისე რომ მთელი სახლი გადაატრიალეს, ხოლო ხოლო დარჩენი ხუთი კი ჩვენ წინ იდგნენ და იარაღს გვიმიზნებდნე. მამა კი ყვირო და და თან ჩვენ გვეფარებოდა..
- ვინ ხართ?! რაგინდათ?!
-ჰა! დათა რაიყო, ხომარ შეგეშინდა? ან რამეში ხელი ხომარ შეგიშალეთ?!.
-გეყოს!. რაგინდა თქვი! ოღონდ ოჯახის წევრებს არაფერი დაუშაო და ყველაფერს მოგცემ.
-მაგაზე მანამ გეფიქრ, სანამ "მეტრეველის" საქმეს მოკიდებდი ხელს და მის დასჯას დააპირებდი!ახლა კი შენს თავს დააბრალე დათიკო. დაა უეცრად იარაღის ცმა გაისმა, რასაც მეორე მოჰყვა და დედა და მამა ძირს მოწყვეტით დაეცნენ. იმწამს გულიდან ორივეს სისხლი წასკდათ და შეწყვიტეს სუნთქვა. მე და ლიზი მივარდით და ორივეს ვეხუტებოდით, ვტიროდით. ნიღბიანი კაცები გაიქცნენ. მეზობლებმა გაიგეს მოვიდნენ.. გვაწყნარებდნენ მაგრამ ამაოდ.. სასწრაფო გამოიძახეს რასაც პოლიციაც მოჰყვა. დაკითხვა..! ალბათ გაგიკვირდება, ესე იოლად როგორ საუბრობსო მაგრამ, ვინიცოდა ჩემსა და ლიზის გულში ამ ორ პიროვნებას რამხელა ადგილი ეჭირათ. ვერ წარმოვიდგენდი ამ ორი პიროვნების გარეშე ცხოვრებას, მათი სახეების გარეშე ცხოვრების გატარებას...ერთი ბედნიერი ოჯახი, ერთ წამში განადგურდა...


ჩემი პირველი ისტორიაა ❤️❤️❤️ვიცი ბევრი შეცდომები იქნება მაგრამ გპირდებით გამოვასწორებ❤️❤️❤️მხოლოდ დრამა არიქნება ასევე სასიყვარულოსაც ჩავრთავ????❤️ყველამ დააფიქსირეთ თქვენი აზრი ღირს თუარა გაგრძელება ❤️❤️❤️მადლობაა❤️❤️