იმდენად დაბნეული ვიყავი არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა, საკუთარ თავს სარკეში ვუყურებ და ჯერ კიდევ ვერ ვიაზრებ, რომ ეს მევას. სახეზე სწალი შევისხი და ამ დროს კარების ხმაც გავიგე.
-ნია ჩვენ ვართ გამოდიი
-ჰო მოვდივარ_ როგორვ იქნა ცოტა დავმშვიდდი და გავედი კიდეც.
-რა იყო ახლა ეს?!
-არვიცი, დავიბენი.
-და მაგიტომ ავარდი სახეწაშლილი როჟით?
-კარგი რა ნიტაა.
-რა ნიტა, რა ნიტა მალე წავედით და იტყვი, რომ უცებ ცუდად გახდი.
-ჰო, ჰო კარგი._ ვნერვიულობდი მაგრამ არ ვიცი რატო, სულელი ბავშვივით გამომდიოდა ვიცი მაგრამ რა ვქნა თუ ასე ვარ? და ასე მემართება? კარგი! მორჩა... ჩავდივარ. კიბეებზე ჩასვლისას მაქსიმალურად შევიკავე თავი ისევ უკან, რომ არ ავბრუნებულიყავი. რომ დავინახე იცით რა დამემართა? მეგონა გულმა ადგილი შეიცვალა, იმაზე ორმაგად მიცემდა ვიდრე ჩვეულ მდგომარეობაში, რამდენი ყოფილა ადამიანის ბედნიერებისთვის საჭირო, ბევრი მთელი ერთი ადამიანი. და მაინც როგორი განცდაა როდესაც უბრალოდ გიღიმის და ხვდები, რომ ეს გაბედნიერებს.
ჩავედი თუ არა მაშინვე ლაშა მომვარდა.
-ნია კარგად ხარ?
-ჰო კარგად ვარ უბრალოდ ცოტა ცუდად გავხდი.
-რამე გჭირდება?
-არა ლაშა კარგად ვარ მორჩა.
-კარგი წამოდი გაგაცნო
-ჰო
-ეს სანდროა,ეს კი დაჩი
-სასიამოვნოაა_ორივემ ერთდროულად წამოიძახა, მეც უბრალოდ გავუღიმე და ჩემთვისაცთქო ვუთხარი. თავს მაღლა ვერ ვწევდი ვიცოდი პომიდორივით წითელი ვიყავი. ნიტა და ნინო ფხუკუნებდნენ ილიას უკან და ილია გაურვევლად იყო თავიდან თუმცა მალევე მიხვდა და მანაც სიცილი დაიწყო.
-რატო იცინიხართ?_ გაურკვევლობაში მყოფმა ლაშამ გაბრაზებული ხმით წამოიხახა უარესად დაიწყეს სიცილი, მეკი ამდროს გაბუტული სამზარეულოსკენ მივდიოდი
-ჩვენს გვითხარით რატომ იცინით ამდენსს?_ეს უკვე სანდრო იყო და დაჩიმაც თავის ქნევით დაუდასტურა თქვითქო
-არაფერი უბრალოდ ჩემდას მოწონხარ დაჩი_სიცილი დაიწყო ისევ თუმცა ყველა გაჩუმდა მე გაბრაზებული სახით ვუყურებდი ცოტაც და ალბათ ტირილს დავიწყებდი ყველა მიხვდა და გაკვირვებულები ილიას უყურებდნენ, რამე უნდა მეთქვა თორემ ეს სიმართლე ეგონებოდა, ამდენი გამბედაობა არ ვიცი საიდან მაგრამ ვთქვი
-რა სისულელეა?! ოღონდაც რამეზე იცინოთ, დეგენერატები ხართ.
-კარგი ხო უბრალოდ ვიხუმრე რა გჭირთ?_ ეს უკვე ილია იყო მიხვდა რა დებილობაც დაახეთქა თუმცა ამას არასდროს ვაპატიებ, არასდროს.
სამზარეულოში გავედი ყველანაირად თავის შეკავება ვცადე რომ არ მეტირა, ოთახში ყველა წყნარად იყო, ისევ და ისევ მე! რამით უნდა გავანეიტრალო მდგომარეობა.
-აბა ცივი ყავა ვის უნდა?
-ყველასს_ უცებ ნიტამ წამოიძახა.-ხო ყველას უნდა?
-კი კი.
-კარგი გავაკეთებ ახლავე.
ცივი ყავის მზადებას მოვრჩი თუ არა ნინოს დავუძახე რომ გატანაშჯ დამხმარებოდა.
-ნინი დამეხმარე რა.
-კარგი მოვდივარ.
-დასადები წამოიყოლე რა მანდ დავდე._სამზარეულოში შემოსვლის მერე ნინომ მადივნე მაჯახა
-ნია კარგად ხარ?
-ჰო კარგად ვარ და გთხოვ იქნებ ილიას შენ მიუტანო?
-ძალიან გაბრაზდი?
-რომ არაფერი მეთქვა ალბათ დაიჯერებდა.
-ჰო მესმის შენი.
ცოტა რომ გავგრილდით ყავით ყველა გარეთ გავედით, რადგან უკვე გრილოდა გარეთ თავისუფლად ვისხედით და ვლაპარაკობდით, მაქსიმალურად ვცდილობდი დაჩი დამეიგნორებინა და მისი გამოხედვებისგან თავი ამერიდებინა და მგონი კარგად გამომდიოდა, ამას შევეჩვევი კიდეც. ტელეფონი მირეკავდა დედა იყო.
-მე გავალ დაველაპარაკები დედას.
-მიდი და რამე გამოიტანე რა ტკბილი რომ გამოხვალ_ შესვლის თანავე ამოვისუნთქე და დედას ვუპააუხე
-ჰო დე როგორ ხარ?
-კარგად შენ როგორ ხარ?
-რავი დე კარგად ძალიან
-მოგწონს ყაზბეგი?
-კი დე იცი რამაგარია? შანსი რომ მქონდეს სულ აქ ვიქნებოდი.
-კარგია თუ მოგეწონა გაერთე და თუ რამე დაგჭირდა ან ფული დაგაკლდათ დამირეკეთ ხო იცი გამოგიგზავნით
-კაი დე მადლობა მომიკითხე მამიკო
-კარგი ჩემო გოგო მოგიკითხავ._ უკან შემოვბრუნდი თუ არა სიბნელეში ვერ გავარჩიე თუმცა სურნელზე მივხვდი, რომ დაჩი იყო და იღიმოდა.
-გამატარებ?_ როგორც ყოველთვის გავწითლდი.
-შანსი რომ გქონდეს სულ აქ იქნებოდი არაა?
-კი და გამატარე თუ შეიძლება!
-და მოგწონვარ არაა?
-გითხარი უკვე იხუმრა ილიამთქო! არ მომწონხარ!_რაღა მხრივ სიმართლეც იყო მე ის მიყვარს და არა მომწონს, ამ დროს წყნარად როგორ ვიყავი? არა საერთოდ არ ვიყავი წყნარად უამრავი ჭიანწველა დახტოდა ჩემს მუცელში, პულსი ორმაგად კი არა ოთხმაგად ამიჩქარდა, სუნთქვაც კი გამიხშირდა.
-გამატარე დაჩი!
-რომ არა რას იზავ?_უფრო და უფრო ახლოს იწეპდა და მეც რაღაც კარადაც ავეყუდე.- დარწმუნებული ხარ რომ გინდა გაგატარო ნია?_ ღმერთო! როგორ შეუძლია ასე ნაზად და თავდაჯერებულად ილაიარაკოს? თან რა ლამაზად გამოთქვამს ჩემს სახელს. ვაიმე ნია რადროს ესაა გაენთავისუფლე.
-გთხოვ გამიშვი.
-რატო პატარავ შენი გული ვეღარ უძლებს?_ საჩვენებელი თოთი ჩემს გულთან მიიტანა და ნელ-ნელა დაბლა ჩადიოდა.
-საკამარისია დაჩი! გამარარეთქო.
-კარგი, კარგი! გატაარებ მაგრამ ჯერ არ დაგვიმთავრებია._ გაიღიმა და სადღაც გაუჩინარდა, მეკი ასე კარგა ხანს ვიდექი და ვცდილობდი გამეგო რა მოხდა, მან მე... ჯანდაბა ის მე მელაპარაკებოდა, თან ასე... როცა მივხვდი რომ გასვლის დრო იყო მაშინვე ცოვი წყალი შევისხი კუხნაში და ტკბილეული გავუტანე.
-აქამდე სად იყავი?_ მაშინვე დაეჭვებულმა მკითხა ნიტამ როგრც კი გაბრაზებული სახით დაჩის გავხედე მან კი ეშმაკურად ჩამიკრა ცალი თვალჯ და ბიჭებთან ბაასი გააგრძელა.
-დედასთან ლაიარაკი გამიგრძელდა, მომენატრა და.
-კარგი ჰო მოდი დაჯექი._ ზუსტად დაჩის პირდაპირ მომიწია, მისი დაჟინებული მზერა და ირონიული ღიმილი უკვე მაღიზიანებდა, თუმცა იმდენად კარგი იყო რომ მახსენდებოდა მისი შეხება მაშინვე ვწითლდებოდი, ნიტამ და ნინომ შენიშნეს და მაშინვე ჩუმად მითხრეს
-ყველაფერს დაწვრილებით აგვიხსნი!
————————
სიყვარულს ისეთი სათვალე უკეთია, რომლითაც სპილენძი ოქროდ გეჩვენება, სიღარიბე სიმდიდრედ, ხოლო ცეცხლის ნაპერწკლები – მარგალიტებად.
—————
და აი ესეც გაგრძელება, მადლობა ძალიან დიდი ყველას ვინც წაიკითხა უბრალოდ.