თითოეული წამი შესანიშნავი იყო,დროც ასე გადიოდა.ჩემი გრაფიკიც კი შეიცვალა, როდესაც ადრე მხოლოდ რეპეტიტორები ,მეგობრები და ოჯახი იყო ახლა ,სადღაც შუაში ლუკამ დაიკავა ადგილი,ისე რომ ადგილის დათმობაც არ უნდოდა და მეგობრებს ჩრდილავდა კიდეც.

როცა სახლში ვბრუნდებოდი დედიკოც მიბრაზდებოდა უკვე რადგან,ასე არასდროს ვაგვიანებდი.

ერთ-ერთ შეხვედრის დროს როდესაც რეპეტიტორიდან გამოვდიოდი.რატომღაც ლუკამ ისევ დაიგვიანა,რამოდენიმე წთ ჩვევია ხოლმე,ალბათ ცუდი ჩვევაა (ვფიქრობდი ხოლმე).ცოტახანში მართლაც მოვიდა
-დიდხანს მელოდე?
-არც ისე
-უფს
ნაწყენი სახით ვუყურებდი 
-კაი რაიყო
-არაფერი 
-აბა რანაირად იქცევი
-რანაირად
-კაი რა წამო სადმე წავიდეთ
-სად
-თუნდაც მთაწმინდაზე გავისეირნოთ
-რავი
-რა რავი წავიდეთ რა,და ჩამკიდა ხელი
-კარგი (გაწითლებული სახით მივყვებოდი გვერდზე)


მთელი მთაწმინდა შემოვიარეთ,ბევრი ვისეირნეთ,არვიცი ამდენი სიარული თუ შეგვეძლო ,ჩვეულებრივი ნორმალური ადამიანი ,დარწმუნებულივარ ამდენს ვერ ივლიდა,ფაქტობრივად ვერ შეძლებდა.
სახლში დაბრუნებისას ჩემს საწოლზე დავწექი,დედა როგორც ჩანს სამსახურში იყო.ჩემი ძმა კი ხო არასდროს არაა სახლში,ამიტომ გადავწყვიტე მისი ყურსასმენები მომეპარა და მომესმინა ჩემს საყვარელ მუსიკებს.მუსიკების მოსმენის შემდეგ,უჩუმრად,კვლავ დავაბრუნე ყურსასმენები,ვითომც არც ამიღია.შემდეგ კი ლილიანს დავურეკე,როგორც ყოველთვის გაუთავებლად ბევრი ვილაპარაკეთ,რაც ყოველდღე გვჩვევია ხოლმე,ვუყვებოდი ლუკაზე და ვეუბნებოდი თუ როგორი ბედნიერი ვიყავი მასთან .ამასობაში ლუკას სმს ებიც შემოვიდა ჩემს ტელეში,ლილიანს ვუთხარი გავუთიშე და ჩათაობა დავიწყე ლუკასთან
-რაშვები ელე
-რავი ლილიანს ველპარაკებოდი,თავად რაშვები,სადხარ
-მე რავი რაღაც პატარა პრობლემებიმაქვს
-მოხდა რამე
-არა ისეთი არაფერია
-მითხარი რა
-არა 
ჩავეჯინიანე მარა ვერაფერი დავაცდევინე,ვიცოდი აზრი არ ქონდა ჩემზე ჯიუტი აღმოჩნდა

-კარგი რა გაეწყობა ნუმეტყვი
-რო გნახავ მერე გეტყვი
-კარგი
-ხვალ ხოგცალია
-კი 
-გნახავ
-კაიბატონო

და ასე უცნაურად დავამთავრეთ ჩათაობა.

როდესაც გათენდა ,რათქმაუნდა დილის რეპეტიტორები მოვამთავრე და ცოტახანი დასასვენებლად წავედი სახლში,მაგრამ არ დამცალდა,ლუკა შეხვედრას მთხოვდა,მეც მაშინვე დავთანხმდი . 
როდესაც ლუკა ვნახე გამოვკითხე ყველაფერი ,მაგრამ პასუხები უცნაურად გამცა ,აღარაფერი ხდებაო,საბოლოდ ეგ მითხრა და დამარწმუნა კიდეც.მალევე სახლში წასვლა გადავწყვიტე,მანაც უარი არ მითხრა, მეც წასასვლელი ვარო , შემდეგ კი ჯიბიდან რაღაც ამოიღო და ხელში მომცა.
]-როცა სახლში წახვალ მერე გახსენი,არვიცი რამდენად მოგეწონება 
-კარგი ( გავუცინე დავემშვიდობე და წამოვედი)
-გზაში ვერ მოვითმინე და ჩავიჭყიტე საჩუქარში,რა მომათმენინებდა თან სანამ ვნახავდი ლილიანს ვუთხარი, და მან შემაცდინა გახსენიო ,ასეც მოვიქეცი
ყუთში გულის ფორმის ლამაზი კულონი დავინახე,იდეალური იყო,გამეცინა და ლოყები ამიწთლდა  . 
ხო არაფერია პატარა კულონიაა, მაგრამ ბედნიერება შევიგრძენი მუცელში პეპლებმა ფრენა დაიწყეს  ,გული გამალებით მიცემდა ,მთელი გზა მეგონა, სადღაც გადავყირავდებოდი გზაზე და მოვკვდებოდი ამდენი სიხარულისაგან.ყველაფერი კარგად იყო მეტისმეტად კარგადაც კი,რომ ამბობენ ბედნიერება დეტალებშიაო,სწორედ ახლა დავრწმუნდი ამაში, ის საჩუქარი უბრალო იყო,მაგრამ ჩემთვის სრულებით ღირებული,ორ ტონა ოქროს მერჩივნა იმ წუთებში,კარგია როდესაც ვიღაც ყურადღებას გაქცევს გინდ უბრალო რამეს გჩუქნიდეს თუნდაც საღეჭ რეზინას.
შიგნიდან რაღაცას ვგრძნობდი არვიცოდი რა ერქვა ამას ვაცნობიერებდი რომ ყოველ დღე უფრო დაუფრო ვახლოვდებოდით და ეს უკვე ძალიან მაშინებდა..
ლუკა რამოდენიმე დღე აღარ შემეხმიანა თითქოს გაქრა.1-2 დღის მერე მომწერა
-როგორახარ 
-კარგად ლუკაშენ
-მეც კარგად
-რაშვები
-რავი,სად დაიკარგე
-რაღაც საქმეები მქონდა
-რასაქმეები
-ისეთი არაფერი,დღეს გნახავ რა
-კარგი 
-გამოგვილი 6 საათზე რეპეტიტორტან
-კიბატონო 

ცოტა ლოდინი მომიწია რატომღაც ისევ დაიგვიანა.
მოსვლისთანავე ცოტა გაბრაზებული სახით ვუყურებდი და შემომხედა რა მოხდაო არაფერითქო გადავკოდნე გაყინული ვიყავი,ბოდიშიც არ მოუხდია,ვითომ არ შეიმჩნია და გზა გავაგრძელეთ,თითქოს რაღაც აწუხდება და ვერ ამბობდა, მე კი წამდაუწუმ ჩავჩიჩინებდი რომ მისთვის უცხო არ ვიყავი და შეეძლო ყველაფერი ეთქვა.მაგრამ ამაოდ,მივსეირნებდით ქუჩებში გვერდი გვერდ,მეტისმეტად წყნარი საღამო იყო არც ერთი არ ვარღვევდით ამ მყუდროებას ...


რას ფიქრობთ? მოხდებოდა რამე ლუკასა  ცხოვრებაში ? ან როგორ გაგრძელდება <3 დააფიქსირეთ თქვენი აზრი და შთაბეჭდილებები