სახლში ვატარებდი დღეებს ჩემები გაკვირვებულებიც კი იყვნენ, თავიდან არაფრს ამბობდნენ და მიყურებდნენ, ბოლოს კი ისევ ბაბუამ დაიწყო საუბარი.
- რა ხდება შვილო?
- არაფერი, რა უნდა ხდებოდეს ? ბაბუ.
-არვიცი შვილო რაღაც სევდიანი ხარ ეს დღეებია, საუბარში მარიამიც ჩაერია.
- ყველაფერი კარგადაა დედა უბრალოდ დიმიტრი მომენატრა დამპირდა, რომ მალე ჩამოვიდოდა მაგრამ ჩვენი საუბრის შემდეგ კვირა გავიდა თითქმის და ის კიდევ არ ჩამოსულა.
- რა ჰქნას შვილო მასაც უნდა გაუგო, იქ...
- ხო მესმის რთულია როცა შეყვარებულის დატოვება გიწევს, მაგრამ მაინც ასე მგონია, რომ მისი შეყვარებულის გარდა სხვას ვეღარავის ვეღარ გვამჩნევს.
- შენც ხო ხვდები, რომ სისულელეს ამბობ ჩემო პატარავ.
- ვიცი დე, ვიცი მაგრამ მაინც.
- არ მეგონა ჩემს შვილს ასეთი მონატრება თუ შეეძლო.
- არც მე არ მეგონა ივან გიორგევიჩ, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ შემძლებია.
- მარიამ საყვარელო დღეისთვის რა გეგმები გაქვს?
-დღეს?
- ხო, დღეს.
- არანაირი.
- ძალიან კარგი 10 საათისათვის გამოგივლი.
- მზად ვიქნები საყვარელო.
მამა წავიდა დედა კი მისაღებში გავიდა, მე გაკვირვებული სახით გავხედე ბაბუას.
- დღეს?
- მათი დღეა.
- მოიცა დღეს?
- ხო.
დედა სამზარეულოში შემოვიდა და სუფრის ალაგებას შეუდგა.
- დედა რას აკეთებ?
- სახლის დალაგებას ვიწყებ.
- დაანებე თავი ამას მე და ბაბუა მივხედავთ შენ კი წადი გალამაზდი ჩემო ერთადერთო.
- ხო, მაგრამ იმდენი რამ არის გასაკეთებელი.
- თავს გავართმევთ ჩემო კარგო.
- მართალს ამბობს შვილო ალექსანდრე.
- კარგი მაშინ მე წავალ მიყვარხართ.
- ჩვენც.
დედა გავიდა მე და ბაბუა კი სახლის დალაგებას შევუდექით, ჭურჭელი დავრეცხეთ და ოთახები დავალაგეთ.
- რას აპირებ?
- ჯერ არვიცი მაგრამ იცოდე, რომ ნიზლავს უეჭველი მოვიგებ.
- დრო გადის.
-ვიცი და რამეს მოვიფიქრებ.
სამზარეულოდან გამოვედი საძინებელში ავედი, საწოლზე წამოვწექი და ფიქრების კორიანტელში გადავეშვი.
.....................................................

დილით ავდექი თავი მოვიწესრიგე და მისაღებში ჩავედი სადაც ანასტასია და დიმიტრი ერთმანეთს ეხუტებოდნენ და საუბრობდნენ, მეც მათ შევუერთდი.
- პრივეტები, როგორ ხართ?
- მშვენივრად ერთხმად მიპასუხეს, შენ?
- მეც.
- რაზე საუბრობდით?
- ჩემს წასვლაზე ვმსჯელობდით არადა აქედან წასვლა სულაც არ მინდა.
- არც მე მინდა, რომ წახვიდე საყვარელო, მაგრამ...
- აი სიტყვა მაგრამ, სწორედ მაგიტომ მიწევს წასვლა.
- მართალი ხარ მართლალია არ მინდა, რომ წახვიდე, მაგრამ შენები გელოდებიან ძვირფასო.
- ალბათ ალექსანდრე გაგიჟებულია, მთელი კვირით დავაგვიანე ჩასვლა.
- როგორმე გადაიტანს, ჩამეღიმა მე.
- შენ არ იცი კატერინა, კიდევ რომ დავაგვიანო და დავრჩე რას მოიმოქმედებს.
- რაც უნდა ის ქნას.
- იცი მომენტალურად, რომ გამოგვეცხადოს ისიც არ არის გასაკვირი.
- იმედია, რომ არ გამოგვეცხადება.
- მეც დიდი იმედი მაქვს, რომ ნატალისთან ერთად დროსტარებით არის დაკავებული.
- ნატალი? ნატალი ვინ არის? საუბარში ანასტასიაც ჩაერია.
- ნატალი მისი შეყვარებულია.
- გასაგებია.
- აბა დღეისათვის რა გეგმები გვაქვს მშვენიერო.
- არანაირი გეგმა არ გავქვს.
- იქნებ ქალაქში გავსულიყავით რას იტყვი?
- კაი აზრია, ხო წამოხვალ კატერინა?
- რაღაც თავს ვერ ვგრძნობ კარგად ასე, რომ სახლში დავრჩები.
- რა ხდება რა გჭირს?
- მგონი ძილი დამაკლდა, არვიცი ანასტასია დავისვენებ და ღამით გნახავთ.
- ხო მაგრამ...
- არავითარი მაგრამ თქვენ სასეირნოდ წახვალთ და ეს ორი დღე ერთმანეთს არც კი მოშორდებით გასაგებია, ხსენებაზე ბილეთები იყიდე?
- ყველაფერი მზად მაქვს.
- კარგი წავედი აბა და თქვენ იცით.
საძინებელში ავედი აქეთ-იქით დავდიოდი ყურებში კი დიმიტრის სიტყვები მესმოდა. "ნატალი მისი შეყვარებული." შეყვარებული ღმერთო ჩემო, როგორი ნაგ... სასაცილოდ ამიგდო, გამეკაიფა, როგორ ვერ ვიტან.
დიმიტრის ოთახში გავედი ლეპტოპი ჩავრთე და თამაში დავიწყე, ცოტა ხნის შემდეგ სკაიპში დარეკეს, ალექსანდრე რეკავდა მე კი პასუხის გაცემის ხასიათზეც კი არ ვიყავი.
...................................................................................

საძინებელში ვარ და უკვე მერამდენედ ვრეკავ დიმიტრისთან, მაგრამ უშედეგოდ, ჩემს ოთახში ბაბუა ამოვიდა ამათვალიერა თუ არა კითხვებიც დამაყარა.
- რა ხდება?
- არაფერი.
- რა მოხდა?
- უბრალოდ დიმიტრის ვურეკავ ის კიდევ არ მპასუხობს და ეს მაცოფებს.
- იქნებ არ ცალია.
- არ ვიცი უკვე აღარ ვიცი.
- კარგი მე წავედი გვიან დავბრუნდები ასე, რომ სახლში მარტო გტოვებ.
- სად მიდიხარ ამ დროს?
- შენი საცოლის ბებიას ვხვდები.
- ვის? იმ ქალს აქ რომ იყო?
- დიახ, სწორედ მას ვხვდები.
- კარგია იმედია კარგ დროს გაატარებ.
- შევეცდები.
ბაბუაჩემი წავიდა მე კი ჩემს ოთახში წამოწოლილი ვიყავი, ვფიქრობდი და ვერ ვისვენებდი, ბოლოს ისევ სკაიპით დიმიტრის დავურეკე, უშედეგოდ მაინც არ მიპასუხეს,კომპიუტერი გამოვრთე და დამშვიდების მიზნით დაძინება ვცადე, მაგრამ ვერა და ვერ მოვახერხე.
დილით ავდექი სამზარეულოში ჩავედი, მივრითვი და საძინებელში დავბრუნდი. სკაიპით ისევ დიმიტრის დავურეკე, ცოტა ხნის შემდეგ მიპასუხეს.
- რომ არ გაპასუხობს ესეიგი არ ცალია რა ვერ მიხვდი.
- რას ჰქვია არ ცალია?
- დიმიტრი ანასტასიასთან ერთად არის ეს ორი დღე და არ ცალია, ასე რომ მისი ლეპტოპი მე მაქვს.
- რატომ არ მიპასუხე გუშინ მთელი დღე, რომ ვრეკავდი.
- რატომ უნდა მეპასუხა.
- შეგვეძლო გვესაუბრა.
- რაზე შენს შეყვარებულზე ხომ არა?
- არა ჩვენზე.
- არანაირი ჩვენ არ არსებობს.
- ცდები.
- არა, შენ ცდები. იცი რა შენი დანახვა სულაც არ მინდა ამ დილით ასე, რომ კარგად იყავი.
-არ გათიშო.
- კარგად.
სკაიპიდან გავიდა და მიუხედავად რეკვისა მაინც არ მპასუხობდა, მე კი ნერვები უფრო და უფრო მეშლებოდა.
ქალაქში გავედი საქმეები მოვაგვარე, ღამით ჩემებთან ერთად მივირთმევდი და ვსაუბრობდი.
- მოკლედ თქვენთვის ახალი ამბავი მაქვს.
- რა ამბავი?
- გახსოვთ ნატალი?
- მერე? ერთხმად მკითხეს ჩემებმა.
- მერე ის, რომ მასთან ერთად რამოდენიმე თვით პარიზში მივდივარ.
- რას ჰქვია მიდიხარ, ვინ მოგცა უფლება?
- მგონი საკმაოდ დიდი ვარ იმისთვის რამე, რომ ამიკრძალოთ ან არ მენდოთ.
- შენ საცოლე გყავს არ ცხრებოდა მამაჩემი.
- მართალი ხარ, საცოლე რომელიც გაიქცა და ახლაც უგზოუკვლოდ გარბის ჩვენგან.
- კარგი მოდი ჩხუბის გარეშე მოვაგვაროთ საქმე საუბარში ბაბუაც ჩაერია.
- მე უბრალოდ გაგაფრთხილეთ, რომ არ გენერვიულათ.
- ხო მაგრამ ასე არ სეიძლება ჩაერია დეადაც.
- რა ვქნა მთხოვა, რომ გავყოლოდი.
- ვხედავ არ გადაიფიქრებ, როდის მიდიხარ? მკითხა ივანემ.
- ხვალ დილით მივფრინავთ.
- გასაგებია.
- კარგი წავალ დავისვენებ, ტკბილ ძილს გისურვებთ.
საძინებელში ავედი საწოლზე წამოვწექი, ცოტა ხნის შემდეგ ბაბუაც შემოვიდა და კითხვების დასმა დაიწყო.
- სად მიდიხარ?
-პარიზში.
- მანდ რა გინდა?
- ჩემს შეყვარებულს მივყვები.
- ანუ მოვიგე ნიზლავი.
-არა, არც კი იფიქრო მაგაზე. რამოდენიმე თვეში დავბრუნდები და მაგ საქმეს მერე მივხედავ, იმედია დიმიტრიც ჩამოვა მანამდე.
- კარგი მაგრამ იცოდე ამ ერთხელ დაგითმობ, მარტო იმიტომ რომ ჩემი შვილიშვილი ხარ.
- კარგი ბაბუ, რომ ჩამოვალ მერე ვისაუბროთ ამ თემაზე ახლა კი დავისვენებ, ხვალ დილით მივდივარ.
- კარგი შვილო.
დილით ავდექი თავი მოვიწესრიგე, ჩემებს დავემშვიდობე და აეროპორტისაკენ წავედით. ბაბუას ნატალი გავაცანი ცოტა ვისაუბრეთ შემდეგ,ერთმანეთს დავემშვიდობეთ, თვითმფრინავში ავედით და საკუთარი ადგილები დავიკავეთ.
.............................................................

ისე არ მინდოდა წამოსვლა და ანასტასია დატოვება, რომ ლამის გადავიფიქრე ჩემებთან დაბრუნება, მაგრამ გოგონების დაჟინებით უკვე აეროპორტში ვარ და ვფიქრობ, სურპრიზი როგორ მოვუწყო ჩემებს, მაგრამ გეგმები იმ წამსვე მეფუშება, აეროპორტში ბაბუას ვხედავ. კი მაგრამ, როგორ გაიგო რომ მოვდიოდი მე არავინ არ გამიფრთხილებია. ნელ-ნელა ვუახლოვდები მას.
- როგორ ხარ ბაბუ?
- დიმიტრი შვილო ჩამოხვედი, როგორ გამახარე, როგორ ხარ?
- მე კარგად ვარ შენ, როგორ ხარ? ჩვენები როგორ არიან? რას შვებიან?
- ყველანი კარგათ ვართ შვილო.
-კი მაგრამ აქ რას აკეთებ? ალექსანდრე რას შვება როგორაა? ვენატრებოდი?
- ძალიან, მშვენივრად არის, ის...
- რა ის სადაა აქ რატომ არ არის?
- დღეს პარიზში გაფრინდა ნატალისთან ერთად სწორედ მას ვაცილებდი.
- პარიზში?
- ხო. ყოველი შემთხვევისათვის ჩვენ ასე გვითხრა.
- გასაგებია.
აეროპორტიდან ქალაქში გავედით, რაღაცეები ვიყიდეთ და სახლში წავედით.

ესეც ასე მომდევნო თავი. იმედია მოგეწონებათ <3 <3 <3