ალექსი....ეს პიროვნება ჩემში ორ გრძნობას აღვიძებდა, სითბოს და სიცივეს.... მისი ხმის გაგონებაც კი დენის დარტყმა იყო ჩემთვის.. მაგრამ ჩვენი საუბარი ბოლოს მაინც ცივად და უხეშად მთავრდებოდა.... არცმე არვიცი რას ვგრძნობ, მძულს, მიყვარს, მომწონს, ან თუნდაც უბრალო გატაცებაა..

ჩუმად ჩემთვის მივუყვები გზას სახლისკენ. თან ალექსანდრეზე ფიქრში გართულს ცოტაც და სახლსაც გავცდებოდი. "ოხ! ანამარია, შეეშვი ამ ვიღაც ალექსანდრეზე ფიქრს, ის ოდნავადაც კი არ გაქცევს ყურადღებას." ვუჩიჩინებ ჩემს თავს. კარებს ვაღებ და სახლში ლიზი მხვდება. ახლა ყველაზე მეტად მასთან ჩახუტება მინდოდა და ყველაფრის მოყოლა. რაც დედა და მამა გარდაიცვალა, ლიზი ჩემთვის ყველაფერი გახდა.
-ანამარია, რაშვები?. მეკითხება ლიზი და თბილად მიღიმის.
-ისეთ არაფერს. ლიზის ცალყბად გავუღიმე და მასთან მივედი. ჩავეხუტე და ვაკოცე. მართალია ჩემთან ერთად იყო, მაგრამ მაინც მაკლად მასთან საუბარი. მე ხომ მხოლოდ ოჯახის წევრებიდან ლიზი დამრჩა.
-ანამარია, ნენესთან იყავი?
-ხო! იქ ალექსი იყო.
-ვა ვა, მერე.
-რა მერე ლიზ, შენც იცი რომ ჩვენ შორის არაფერი ხდება.
-კარგი ჩემ გოგო, დაივიწყე ეგ ალექსი, ახალი ამბავი უნდა გითხრა..
-რაა?.
-სამსახურში შვებულება ავიღე.
-ააა,. დასვენება მოგინდა ხო?.
-ანამარიაა, ძალიან გადატვირთული დღეები გვქონდა, მეც და შენც. და მემგონი აჯობებს დასასვენებლად წავიდეთ.
-თუ რათქმაუნდა ნენეც წამოვა.
-ნენე აუცილებლად. მეუბნება ლიზი და თბილად მიღიმის.
დასვენება ახლა მართლაც რომ ძალიან მჭირდებოდა. მაგრამ მანამ კითხვაც კი არ გამიჩნდა სად უნდა წავსულიყავით.
-ლიზ, სად ვაპირებთ წასვლაას?
-ნელი, ბებოსთან.... რაჭაში...
-ძალიან გამახარე, თან რამდენი ხანია ნელი ბებო არ გვინახია.
ეს ამბავი მართლაც ძალიან გამეხარდა. ნელი ბებო, დათას დედაა. ბოლოს ნათიას და დათას გასვენებაში ვნახე. თუმცა მათ ამბავს ყოველთვის ვკითხულობდი და ვურეკავდი.
-და წასვლას როდის ვაპირებთ?
-ხვალ.
-ხვააალ? ასე მალეე? მომზადებაც ხო გვინდა არა? ვეკითხევი გაკვირვეული სახით ლიზის.
-ჰოდა შენც რას აკრთებ, ადექი და შეუდექი მომზადებას..
-მანამ ნენეს დავურეკავ, გავიგებ თუ წამოვა.
-ჩემს ოთახში გავალ, მეც მოვემზადები. როგორც კი ლიზი თავის ოთახში შევიდა, იმ წამსვე ტელეფონს დავწვდი და ნენეს დავურეკე.
-ნენე, რაშვები?
-რავი ვჭამ, შენ?
-კარგი ამბავი მაქვს, დასასვენებლად მივდივართ.
-ვა კარგია.
-შენ ხო წამოხვალ?
-აააა, მეეც??
-ხო! ნენე შენც. ვყვირი ბილოხმაზე რადგან ნენეს ყვირილი დამეფარა.
-აუ კი კი წამოვალ, ძალიან გამახარე რა.
-და ჯერ არ გაინტერესებს სად მივდივართ?
-რავი, ისე გამიხარდა ეგ აღარც კი გამხსენებია. ამბობს და სულელივით იცინის.
- ნენე თან ხვალ მივდივართ.
-ასე მალე?.
-კი და დაიწყე მომზადება. ვეუბნები და ტელეფონს ვთიშავ.
მეც ჩემს ოთახში შევედი და დავიწყე ტანსაცმელების ჩალაგება. კაბები, შარვლები, ფეხსაცმელები, ყველაფერი ჩავაწყვე ჩემოდანში. მაგრამ მერე გამახსენდა რომ, საღამოს სიცივე იქნებოდა და ამიტომ რამოდენიმე პლედიც ჩავდე. ასევე წიგნებიც ჩავალაგე, რადგან კითხვა ძალიან მიყვარს, თავისუფალ დროს ყოველთვის ვკითხულობ, რადგან მასზე გადამაქვს მთელი ყურადღება და უაზროდაც არ მეკარგება დრო.
უკვე საღამო იყო. სანამ დავიძინებდი, ტელეფონზე ნენეს ველაპარაკე.. მალევე გავუთიშე და დავიძინე.. დილით ადრე ავდექი, ხელ-პირი დავიბანე და ჩაცმას შევუდექი. ნენესაც დავურეკე და გავაფრთხილე რომ მალე გავუარდით. როცა ოთახიდან გამოვედი, ლიზი კარებთან იდგა და ჩემოდანი გაჰქონდა, მეც უკან გავყევი, კარები ჩავკეტე და მანქანისკენ გავემართე. ჩემოდნები საბარგულში ჩავდევით და ნენესკენ ავიღეთ გეზი. იმას ვერ ვიტყვი რომ ლიზი, შესანიშნავი მძღოლი იყო, მაგრამ ასეთუისე სხვებს არ ჩამოუვარდებიდა ტარებაში. როდესაც ნენეს სახლთან მივედით, გარეთ თამრიკო და ნენე დაგვხვდა. მანქანიდან გადმოვედი და ნენეს დედას მივესალმე.
-თამრიკო დეიდა, როგორ ხართ?
-კარგად ჩემო ლამაზო, შენ როგორ ხარ?. მეუბნება და თან თავზე მისვამს ხელს.
-მეც ძალიან კარგად.
-ნენე შვილო, ჭკვიანად, ლიზი იცოდე ამათ შენ განარებ. ამბობს თამრიკო და საყვარლად გვიღიმის.
-ნუ ღელავთ, ჩემს ხელში არიან. ეუბნება ლიზი და ენას გვიგდებს.
ნენე ლიზის გვერდით დაიკავა ადგილი, ხოლო მე კი უკან, რადგან წინ დაჯდომა არ მიყვარდა. უკან ჩემთვის უფრო კომფორტულად ვიყავი. მგზავრობას დიდი ხანი მოვუნდით, მე კი ყურსასმენები მქინდა თან და მუსიკებს ვუსმენდი. ლიზი და ნენე კი საუბრობდნენ.
უკვე 2 საათია ვმგზავრობთ.
-აი მივედით. ამბობს ლიზი და მანქანას აჩერებს. მანქანიდან გადმოვდივარ და ჭიშკარს ვუღებ.
-ნელი ბებოო.. დავიყვირე, უეცრად ნელი სახლიდან გამოვარდა და როგორც კი დაგვინახა, სამივეს ჩაგვეხუტა. ნენეს მანამდეც იცნობდა. ნელიმ იმწამსვე სახლში შეგვიყვანა. სახლს რაც შეეხება, ძალიან მყუდრო იყო. ორსართულიანი სახლი იყო, რომელსაც შიგნით ჰქონდა კიბეები, გარეთ კი ულამაზესი აივანი ამშვენებდა. სახლი მთლიანად თეთრი ფერის იყო, ირვგლივ კი ხეები ამშვენებდა, რაც ერთ მთლიანობაში ულამაზესი სანახავი იყო.
მანქანიდან ჩემოდნები ამოვალაგეთ და ოთახები დავინაწილეთ. სახლი დიდი იყო და ამიტომ ოთახების უკმარისობა არ გამოწვეულა. თითოეული ოთახი შესანიშნავად იყო მოწყობილი, ასერომ სახლის ინტერიერს ვერაფერსაც რომ ვერ დაუწუნებდი. ტანსაცმე გამივიცვალე და ბებისთა ჩავედი ქვემოთ. მაგრად მივეხვი და შემდეგ მის კალთაში ჩავდე თავი. მასთან ყიფნა დედას და მამას მახსენებდა, თითქოსდა მათთან ახლოს ვიყავი, ამიტომ ბებოსთან ყოფნა სულ მსიამოვნებდა.
-კარგი ბებო, მე სუფრას გავშლი, ამდენი ნამგზავრები მოშიებულები იქნებით. მეუბნება ნელი და შუბლზე მკოცნის.
-კარგი, მე ლიზის და ნენეს დავუძახებ. მაგრამ დაძახება აღარ დამჭირდა რადგან მალევე ქვემოთ გაჩნდნენ. ყველანი მივუჯექით სუფრას, ძალიან მიხაროდა, ერთად რომ ვიყავით, ალბათ დათას და ნათიას რომ ვენახეთ ესე, ძალიან გაუხარდებოდათ.
ჭამა მალევე დავამთავრეთ, უეცრად კი გარეთ ვიღაც იძახოდა, ნელიმ მალევე გაიხედა და ქალს სახლში შემოუძღვა.
-გაიცანით ბებო ეს ჩემი მეზობელია, ლამარა..ესენი კი ჩემი შვილიშვილები არიან. ჩვენ კი თბილად გავუღიმეთ, მივესალმეთ და ზემოთ ავდედით. ჩვენს ოთახებში შევედით და დასვენებას შევუდექით.
ჩემი წამოღებული წიგნი ავიღე და კითხვას შევუდექი. ეს ნაწარმოები ჩემში ძალიან ბევრ გრძნობას ქმნიდა, თუთოეული თავის წაკითხვის დროს რაღაც აღუღწერელ ემოციას აღვიძებდა ჩემში. ეს წიგნი " ომერტა" იყო. რომელიც საუკეთესო მწერლის, საუკეთესო ნაწარმოები იყო. მარიო პიუზო რომელსაც ბადალი არ ყავს, დეტექტიური ჟანრის ნაწარმოების წერაში, ნუ რათქმაუნდა ეს ჩემთვის იყო ასე.
სულ რაღაც ერთი საათი იყო გასული, რაც წიგნს ვკითხულობდი, უეცრად კი გვერდზე დაგვდე და საწოლიდან ავდექი. აივანზე დავაპირე გასვლა სადაც ნენე და ლიზი დამხვდა. ისინი იცინოდნე ისე რომ ერთმანეთს ამშვიდებდნენ რომ, ცუდად არ გამხდარიყვნენ. მეც მათ გვერდით დავჯექი აივანზე და გაკვირბებული ვეკითხები.
-რაზე იცინიხართ გოგონებო?
-თქვენ ბავშვობის ამბებს მიყვება ლიზი. ძლივს ამოაბლუყლუყა ნენემ.
-ააა მომჭერი უკვე თავი? ვეუბნები და ლიზის ვეჭყანები.
უეცრად კი ნენეს ტელეფონი აწკრიალდა. ხელი დაავლო და ტელეფონზე ალექსი წაიკითხა. ამ სახელის გაგინებაზე, გული უნაურად შემეკუმშა და უემოციოდ დავიყე აქეთ-იქით თვალების ცეცება.
-ჰო ალექს გისმენ.. ეუბნება ნენე.
-ნენე, რაშვები აბა?
-რავი არაფერს, დასასვენებლად ვარ, ანამარიასთან და ლიზისთან ერთად. ეს ბილო სახელები კი ხმამაღლა წარმოთქვა.
-და შენ? ეკითხება ინტერესით ნენე.
-მეც დასასვენებლად ვარ.
-აჰამ კარგია.
-და სად ისვენებთ? ეკითხება ალექსი, მე კი მის თუთოეულ სიტყვას გულისყურით ვუსმენ.
-რაჭაში, შენ ალექს?
-ნენე მე რა გვარის ვარ?
-მეტრეველი და რაიყო რატო მეკითხები?
-ჰო და.. სადაური წარმომავლობის არის მეტრეველი? ნენე კი გაკვირვებული უსნეს, შემდეგ კი გაღიმებული პასუხობს.
-აი თურმე რას მეკითხებოდი...
შენც რაჭაში ხარ არა??.
-ხო რაჭაში ვარ.. ამბობს და ტელეფონს თიშავს...

ბოდიში დაგვიანებისათვის❤️შევეცდები რომ ყოველი მომდევნო თავი უფრო საინტერესო იყოს❤️❤️ველი თქვენს შეფასებას❤️❤️მიყვარხართ...