თეთრი ზამთარი ფერადმა გაზაფხულმა შეცვალა. დრო იმდენად სწრაფად გადის რომ ზოგჯერ გგონია დაწევას ვერ მოახერხებ სადღაც გაჩერდები ის კი მარტო აგრძელებს გზას, კვირები ,თვეები მიდიან და შენ უკან ვეღარ დაბრუნდები .
მარტის პირველი კვირა ისეთივე ცივი იყო როგორიც თებერვლის ჩვეულებრივი დღე, წვიმდა და ანას ძილის გარდა არაფერი სურდა. მოძრაობა ისედაც უჭირდა , განსაკუთრებით წამოდგომა ან დაჯდომა.სიარულით კი ბევრს დადიოდა და ექიმის რჩევით ვარჯიშობდა კიდეც. ყველაფერი იმაზე კარგად იყო ვიდრე თვეების წინ წარმოიდგენდნენ. უკვე ყველანი ელოდნენ პატარა ჩიქოვანის დაბადებას, ლუკა როდესაც სამსახურში იყო ოჯახის რომელიმე წევრი ატარებდა დროს ანასთან მისი ერთი სიტყვა და ყველანი შეშინებულები უყურებდნენ. ქალბატონი ევა კი არ ჩქარობდა კომფორტული ზონის დატოვებას და აშკარად არ აინტერესებდა მშობლებისა და ნათესავების ხილვა.
-ლუუკ -წამწამებს აფახუნებდა და თითებს კაცის მხრებზე დაატარებდა -რესტორანში შეხვედრამ როგორ ჩაიარა?- ჰალსტუხი მოაშორა და შემდეგ პერანგის ღილებს დაუყვა.ნელა ხსნიდა და თან თვალს არ აშორებდა
-კარგად...ჩემი ბოსი ბიზნესმენობისთვისაა დაბადებული, ისე შემოატრიალა სიტუაცია ყბა ჩამომივარდა - ქალის ხელი ტუჩებთან მიიტანა და კოცნა დაუწყო- ჩვენმა გოგომ რაო დღეს როგორ იქცეოდა
-მოუსვენრად...ცელქობს - ხელი პერანგის შიგნით შეუცურა და ბეჭებზე გადავიდა,პერანგი რომ მოაშორა იქვე სავარძელზე დადო და გამოკვეთილ ლავიწზე მიაწება ტუჩები-ექიმს დავურეკე დღეს ისე მირტყავდა ფეხებს ,კარგიაო ე.ი ძლიერი გოგოაო ყველაფერი რიგზეა და მაქსიმუმ 5 დღეში იმშობიარებო -მშვიდად ლაპარაკობდა თითებს ქმრის სხეულზე დაატარებდა და თან კოცნიდა -მიყვარს კანი რომ გეხორკლება - გაიცინა და ცხვირის წვერი ყელზე გაუსვა .ლუკამ ვეღარ მოითმინა თითები თმაში შეუცურა და ტუჩებზე დააცხრა, ძლიერად ვერ ეხვეოდა მუცელი ხელს უშლიდათ ,მაგრამ კოცნას მაინც არ წყვეტდდა .ყელზე რომ გადავიდა ანა იღიმოდა, თმაზე ეფერებოდა და უცებ წამოიკივლა .თითები კი ისე მოუჭირა თმაზე ლამის სკალპი ააძრო საწყალ ბიჭს-ლუკაააააააააააა
-აააააა რა რა იყოოო
-მგონი მოდის
-ახლა? აი ამ წამს? წეხან მშვიდად იყავი
-რას დარბიხარ არანორმალუროოო ჩანთა აიღეე ჩემი ქურთუკი მომახურე და ექიმს დაურეკე- იდგა მუცელზე ხელებმოხვეული ,ღრმად სუნთქავდა და კიოდა-დედას გოგოო მოდიიის იცოდე რომ გადაგვაგდო არ გაპატიებ და მართლა ელპიტეს დაგარქმევ...გესმის ქალბატონო? ცხრა თვეა ველოდები შენს ნახვას და თან მამაშენიც მომენატრა თუ არ გინდა დედაშენი ჭკუიდან შეიშალოს გამოდი ხო? - იცინოდა და თან ღრმად სუნთქავდა - ჩიქოვანოოოო რაჭველი როდის გახდი რას აკეთებ ამდენ ხანს
-აქ ვარ მოვდივარ, ექიმს დავურეკე კლინიკაშია და გველოდება...გტკივა? ძალიან?- ხელი მოხვია და სიარულში დაეხმარა- აგიყვან გინდა?
-არ მინდა აყვანა...ჩემითაც მოვდივარ ვერ ხედავ? დამშვიდდი ყველაფერი კარგად იქნება
-ასე მშვიდად რატომ ხარ? იქნებ ცრუ განგაშია ჰა?
-ექიმთან მაინც უნდა მივიდე და ააააა არ არის ცრუ...ვიცი რომ მალე დაიბადება .დედა ,დედაჩემს დაურეკე - ხელზე ხელი მოუჭირა და სუნთქვა განაგრძო- არა ვინ თქვა ეს სუნთქვა შველისო,იდიოტიიი
-მამა ვხდები...ხო ვხდები? როგორც იქნა -ჩუმად ბურტყუნებდა და იცინოდა. ანა მანქანაში ჩასვა და სწრაფად დაჯდა საჭესთან. ღვედი შეუკრა და სწრაფად მოსწყდა ადგილს. ქალბატონი აშკარად არ ჩქარობდა,მაგრამ რამდენიმე საათში კი უთუოდ დატოვებდა თავის პირველ საცხოვრებელს.
პალატაში იწვა , ხელზე წვეთოვანით. ექიმები თავს ეხვივნენ ამოწმებდნენ მდგოამრეობას ტკივილები უძლიერდებოდა და თანდათან უფრო ბრაზიანი ხდებოდა. ლუკა იქვე იყო და ხელს არ უშვებდა
-მოიშორე ეს ნიღაბი და მაკოცეეე ,გავგიჟდებიი გეფიცები - საყელოში ჩაავლო და თავისკენ დაქაჩა, პირბადე მოაშორა და ტუჩებზე დაცხრა,უცებ უკბინა და ლამის მოაგლიჯა ტუჩი საწყალ ბიჭს-ააააააააა ღმერთო რა უსამართლო ხარ რატომ არ შეუძლიათ კაცებს მშობიარობა? რატომ? ესენი ხომ ძლიერი სქესის წარმომადგენლები არიან არა? ძლიერიოოოო ამას ვინ გაუძლეეებს ქალი თუ არაა ვაიმეეეეეეეეეეეე დედააააააა ჩემო დედიკოოოო იმედია არასდროს გამიბრაზებიხარ დედააააააააა
-ანიკოოო რა გავაკეთოო , არ შემიძლია და რა ჩემი ბრალია ,რომ შემეძლოს გეფიცები ერთხელაც არ შეგაწუხებდი
-იდიოტოოო- აკისკისდდა და თან სახე დამანჭა- გამახსენე ნანას მადლობა ვუთხრა ამ საშინელი ტკივილის მიუხედავად რომ გაგაჩინა ერთი და ისიც ჩემთვის - სახეზე ეფერებოდა და თვალებს ატრიალებდა. სახე სულ დაცვარული ჰქონდა და მთელი სხეული ეწვოდა. ნორმალურად ვერაფერს იაზრებდა, წუთები გადიოდა და ტკივილიც იმატებდა ბოლოს ექიმმა ღიმილით ამცნო რომ სამშობიარო ბლოკში უნდა გადასულიყვნენ . აი იქ უკვე ლუკამ დაკარგა ფერი, წამით გაიხედა იქეთ საითაც არ უნდა გაეხედა და თვალები რომ აატრიალა ანას რომ არ მოეჭირა ხელი უთუოდ იქვე შეწუხდებოდა
-არ გაბედოოო ჩიქოვანო თორემ მთელი საძმაკაცოს დასაცინს გაგხდი ახლა რომ შეწუხდე
-არაა...არა კარგად ვარ შენ ?
-მე ? მეეე 3 კილოიან ბავშვს ვაჩენ როგორ უნდა ვიყოოოოოო- წამოიკივლა და ისევ არ მიაქცია ყურადღება ექიმებისა და ექთნების სიცილს. მათ დიალოგს რომ მოუსმენდი ისე როგორ უნდა გაგეძლო. უკვე რომ ეგონა აღარასდროს დასრულდებოდა ეს ყველაფერი სრულიად მოდუნდა და ბავშვის ტირილიც გაიგო
-ევაა - ლუკამ ბავშვი რომ დაინახა სიცილი დაიწყო ცრემლიან თვალებს იწმენდდა და პატარა გოგონას უყურებდა. აღარც ექიმის სიტყვები ესმოდა, იქვე დაჯდა და ანას ხელს კოცნიდა,თან დედა შვილს უყურებდა .
ყოველი წამი გაქრა, ყველა ტკივილი, პრობლემა რომელიც ევას დაბადებამდე გადაიტანეს.
დერეფანში ამ დროს ჩიქოვანები სრული შემადგენლობით იყვნენ შეკრებილები. ყველა თავისებურად ღელავდა, ბაბუ ეწეოდა, გიგი წრეებს არტყავდა დერეფანს
-მაჟრიალებს რა, გამახსენდა ლილიას და ილიკოს დაბადებას როგორ ველოდი ტოო რამდენ ხანს გაგრძელდა ეს გოგო აშკარად ჯიუტი ვინმე იქნება .შენ გემსგავსება ძმაო ჩემო
-ოღონდ ჯანმრთელი იყოს და დაემსგავსოს არ დავეძებ- ნანამ თქვა და სახე ხელებში ჩამალა- ღმერთო შენ გადმოგვხედე ნუ გააწვალებ ჩემ შვილებს...
ანას დედა და მამა საერთოდ ფერდაკარგულები იყვნენ, მთელი ცხრა თვის განმავლობაში იმდენი ინერვიულეს ახლა უკვე ყველაფერს წარმოიდგენდნენ. კარს ვერ აშორებდნენ თვალს და ახალი ამბის მოლოდინში გული ეწურებოდათ.
-მოკლედ რაა ლუკა იქ შეწუხდებოდა მაინც შევსულიყავი უნდა მეც..რა არის ეს რა წესებია . დამემართა ნევროზი - გვანცა ფეხებს აბაკუნებდა და ვერ ისვენებდა- წადი ილარიონ წყალი მომიტანე გამიშრა ხახა. მიდი მიდი უცებ - წამოაგდო ბიჭი და მერე ლილიასკენ მიჩოჩდა-ჟღალუნა რას ფიქრობ? ხო ყველაფერი კარგად იქნება ჰა? ახლა დამეწყო ნერვიულობა, ცუდად ვარ მგონი -ჩუმად უთხრა ისე სხვას რო არ გაეგონა და თვალები აემღვრა
-კარგად იქნებიან ორივენი, ექიმს ველაპარაკეთ შეყვანამდე ...ხომ გაიგე რა თქვა .მალე გამოვა აგერ ნახე და აქვე დაკარგავს გონს
-აქამდე ველოდი როგორ გამოიყვანდნენ შეწუხებულ ლუკინოს- უცებ გაიცინა და მერე ამღერებულ მობილურს დახედა- მაი რომიო მირეკავს გავალ ორ წუთს და მოვალ - უცებ გაიარა დერეფანი, ისეთ ადგილას დადგა მისი ხმა რომ გაეგო და სწრაფად უპასუხა.
-დაიბადა ჩიქოვანის ქალბატონი?
-არა ჯერ გვალოდინებს, ჯიუტი გოგოა
-ყველაფერი კარგად იქნება ...სალიომაც გვალოდინა
-ლუკაა...ლუკა გამოვიდა და იცინის , ახლა შებარბაცდა მიშოოოოოო ევანგელია დაიბადააა- დაიყვირა თან მობილურს არ იშორებდა თან გარბოდა და ლამის პრველი შემოეხვია ახლადგამომცხვარ მამას-ლუუკინიოოო გილოცაააააააააავ ჩემიი სუპერ მამიკო ხარ შეეენ სუპერ სუპერ გოგოს სუპერ მამიკო
ყველა ლუკას ეხვია გარს, ლილიამ რომ მიულოცა შორიდან უყურებდა და იღიმოდა. უცებ ზურგიდან რომ მოეხვია მკლავები ადგილზე შეხტა ,მერე მოდუნდა კონსტანტინეს სურნელი რომ ამოიცნო
-დროულად მოვსულვარ,გილოცავ ჟღალო - ლოყაზე აკოცა და შემდეგ ლუკასკენ დაიძრა. გაკვრივებული უყურებდა ბიჭს და ვერ იჯერებდა რომ იქ იყო. როგორც კი მოახერხა მაშინმე ჩაავლო ხელი და ყველასგან შორს გაიყვანა
-აქ რა გინდა კონსტანტინე?
-ბავშვს როდის გვანახებენ ჟღალო?
-ფოტოგრაფო, ახლა ხევსურეთში არ უნდა იყო? სამი დღეა ვერ მიკავშირდები , მონატრებისგან გავგიჟდი ისეთი გათიშული ვიყავი ერთი ყვავილი სამჯერ მოვრწყე და ახლა აქ საიდან გაჩნდი
-მომენატრე და წამოვედი...ეტყობა გულმა მიგრძნო და იმიტომ წამოვედი დღეს და არა გუშინ- ლოყაზე აკოცა და შემდეგ ტუჩებისკენ გაიკვლია გზა- ძალიან მოგენატრე?
-დარჩები?- გაიტრუნა და თვალებდაწვრილებულმა ქვემოდან ახედა
-უნდა დავბრუნდე, გოგონები პირდაპირ გადასაღებ მოედანზე დავტოვე...
-კარგი...მე ევასთან ვიქნები . ორ დღეში სახლში წავიყვანთ .ერთი სული მაქვს როდის ვნახავ
-ლუკამ თქვა დიდი გოგოაო, უფრო პუტკუნაა ვიდრე ველოდითო- ელაპარაკებოდა და თან ეფერებოდა - რომ დავბრუნდები ხომ დამიბრუნდები თუ იმ ნამცეცაზე ვიეჭვიანო?
-ორივეს გეყოფით
-ხოო?
-თუ გინდა ცოტა იეჭვიანე
-ნწ,არ მინდა
-როდის დაბრუნდები?
-ორ დღეში ,ზუსტად ამ დროს შენთან ვიქნები
კონსტანტინე დიდხანს ვერ დარჩა, ბავშვის ფოტოს დასჯერდა მხოლოდ და შემდეგ უკან დაბრუნდა. ლილია კი მთელი ღამე კლინიკაში იყო. ყველანი იქ იყვნენ დილით ქალბატონი ევა მოინახულეს დედიკოსთან ერთად და შემდეგ წავიდნენ სახლში.
ლუკა პირველად რომ შევიდა პალატაში უკვე გონს იყო მოსული, ფერიც დაბრუნებული ჰქონდა და ჩვეული ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე
-დეე ნახე მამიკო მოვიდა- წამით შეხედა ქმარს და ისევ ბავშვს აკოცა-შეიძლება შევიშალო,საოცრებაა, ვერ ვწყდები, ისეთი სუნი აქვს, ისეთი ტკბილია, ნახე როგორი ლამაზია ,რა პაწაწუნააა
-აი რას არჩევ ანიკო? კუკლასავითაა ცხვირიც არ აქვს , მარტო ხელები ფეხები და კრუტუნებს
-არაფერიც, საყვარელი ცხვირი აქვს დედას გოგოს
-ჰმ,მამას გოგო არა? - ლოყაზე აკოცა ცოლს და მერე ბავშვს მოეფერა,მაგრამ ანამ არ ადროვა
-სახეზე არ მოეფერო,კლინიკაში ვართ და ათასი ბაქტერიაა სახლში რომ მივალთ მერე მოეფერე . ხვალ გაგვწერონ რა არ მინდა აქ ყოფნა, ბავშვი ცუდ აურას მიეჩვევა .საწოლი ჩვენთან დადგით ხო? ახლოს მოსწიე ჩვენ ლოგინთან ... ბავშვის ტანსაცმელებიც რომელიმე თაროზე დაალაგე ხო?
-დამშვიდდი,ყველაფერს მივხედავ, ჯერ უნდა დაისვენო.ექიმმა გაგსინჯოს,დაგაკვრიდეთ და რომ დარწმუნდება ყველაფერი კარგადაა შემდეგ წავალთ სახლში
-კარგად ვართ დამშვიდდი, ნუ ნერვიულობ - გაუღიმა და აკოცა- მე და შენი გოგო კარგად ვართ
-მიყვარხართ
-ჩვენ უფრო -ისევ ბავშვს მიუბრუნდა და თითები დაუკოცნა- დედას სიყვარული,დედას სიხარული
-მაა დედიკო მამიკოს შენ თავს ართმევს , დავიჯერო დაავიწყდა რომ ორივენი ჩემები ხართ?
-არაფერიც, შენი მარტო მე ვარ! ევა ჩემია
-ანიკოო ,ოხ ანიკოო- ყელში აკოცა და თავი მხარზე დაადო-ისე ნეტა მე მგავს თუ შენ?
-შენი ცხვირი აქ
-დამცინი? სადააქ გოგო ცხვირი , ნახე წერტილია თვითონ
-გაიზრდება და გაგახსენებ...
ლუკა კიდევ რამენიმე წუთს დარჩა,შემდეგდარჩენის უფლება აღარ მისცეს და დერეფანში გადაინაცვლა. ანა კი მთელი ღამე მოუსვენრად იყო, ბავშვს უყურებდა, სუნთქვას აკვირდებოდა, ყოველ მოძრაობას სწავლობდა და როგორც კი ტირილს იწყებდა მაშინვე მკერდზე იკრავდა .გული ისე უჩქარდებოდა სუნთქვაც კი უჭირდა. გამთენიისას ჩაეძინა და მეორე დღესაც სუსტად გრძნობდა თავს,მაგრამ ლუკას დანახვისთანავე იღიმოდა. უამრავი მნახველი ჰყავდათ ჩიქოვანის ქალბატონებს. ორი დღე ისე სწრაფად გავიდა გონს ვერ მოვიდნენ, შემდეგ კი სახლში დაბრუნდნენ. პატარა ქალბატონი ანას ჰყავდა ხელში, ლუკა კი გვერდით მიჰყვებოდა,ხვდებოდა რომ ისე კარგადაც არ იყო როგორც თავს აჩვენებდა და ცდილობდა გვერდიდან არ მოშორებოდა.
-დაიძინა?
-აჰაამ...პლედი მომიტანე აქ დააფინე და დავაწვენ. ყველანი წავიდნენ?
-ჩვენ ვართ მხოლოდ - ლილია და გვანცა გამოჩნდა უკან ილიკოც იდგა
-შემოვალთ რააა...ხელები დავიბანეთ - ილიკომ თითები აათამაშა და გოგოები განზე გასწია, ცოტას მოვეფერები ამხელა ბიძა კაცი ვარ რ აიყო რძალო
-ძინავს ილიკო, ხელში არ აიყვანო ისე აკოცე
-გავა დრო დაიღლებით და მერე სულ მე დამიტოვებთ აიი ნახავთ - საწოლთან ჩაიმუხლა და პატარა ქალბატონს დააკვირდა- ისე ვის გავს? მე რომ ვუყურებ სულ ლუკას ბავშობა მახსენდება შემოევლოს დედა- წამში შეიცვალა ხმა
-მასხარა გამოეცალე ბავშვს...მიმიშვი
-აუ გვანცაა შენ ბავშვს არ გაეკარო რა ,გააგიჟებ და გიჟი ჩიქოვანი გვარში არ გვჭირდება
-შენ გვარი შეიცვალე თუ რა ხდება ილარიონ?
-იქნებ შეწყვიტოთ ჩუმად ჩხუბი და რიგ რიგობით მოეფეროთ
-აუუ ლილია შენ რაღატო ჭედავ?
-მგონია რო მალე ცემა-ტყეპას გამართავთ...წავიდეთ სჯობს. დაისვენებენ, სახლს მოერგებიან თავიდან და მერე მოვიდეთ.მიდით უცებ რას მიყურებთ
-ოოო არ გვინდაა
-რო დავრჩეთ? მე მიშომ გემრიელი კერძების მომზადება მასწავლააა და კარგა დუნდა იკვებო რო პრინცესას აჭამო
-მე გემრიელ ჩაის ვაკეთებ..ჰა? რძალო
-კარგი ხო ,გავდივართ. ყველა ჩვენ ჩვენ ბავშვებს გავაჩენთ და მერე მეტი არ მინდა რომელიმემ მითხრათ გვაკოცნინეო- გვანცამ თავი მაღლა ასწია და ისე დაიძრა კარისკენ- წავედით...მიყვარხაააააააართ
-დაგვირეკეთ და მოვალთ ,როდესაც მოგენატრებით და მიხვდებით რომ გჭირდებით- ლილიამ ღიმილით აკოცა ორივეს ბავშვს თითები დაუკოცნა და შემდეგ გაჰყვა წინ მიმავალ წყვილს რომელიც ისევ კამათობდა ...
ანა საწოლზე იწვა და ბავშვს უყურებდა .ლუკა სააბაზანოდან გამოვიდა და გვერდით დაუჯდა
-ანიკოო ,დაიძინე შენც ჯერ ხო არ მოშივდება
-არ მინდა ,სააბაზანოში შევალ აქ დარჩი ,არსად წახვიდე - ფრთხილად წამოდგა, ლუკას ლოყაზე აკოცა და სააბაზანოსკენ წავიდა. უკან მალევე დაბრუნდა, ლუკას ევას გვერდით ედო თავი და ისე უყურებდა თითქოს მისი ყველა ნაკვთი უკვე დამახსოვრებული არ ჰქონდა. ანაც გვერდით მიუწვა და ბოლოს მაინც ჩასთვლიმა, ლუკა თმაზე ეფერებოდა თვალს არ აშორებდა და მანამ კოცნიდა სანამ ბავშვმა ტირილი არ დაიწყო.
ლუკა უყურებდა ცოლს და ხვდებოდა რომ ახალი ეტაპი იწყებოდა ,სრულიად განსხვავებული ბარიერებითა და ემოციებით სავსე გზა ...
...................................
ხევსურეთიდან დაბრუნდა, პირდაპირ კაბინეტში მოკალათდდა, საქმე ბოლომდე დაასრულა ენერგიის ბოლო მუხტიც იქ დატოვა და შემდეგ სრულიად თავისუფალი ყოველგვარი მოვალეობისგან გათავისუფლებული მივიდა ლილიასთან. სახლის აივანზე იჯდა პლედში გახვეული ფინჯანი ყავით და სივრცეს უყურებდა. მისი დანახვისას წამსვე შვება იგრძნო ,მანძილი წამებში დაფარა, მკლავები მოხვია და სხეულზე აიკრა
-გული გამისკდა კონსტანტინეე
-მთელი კვირა თავისუფალი ვარ
-მთელი კვირა ჩემი ხარ?
-ნწ, სულ შენი ვარ - სავარძელში ლილიასთან ერთად დაჯდა, პლედი ისევ მოახურა და მთელი სახე დაუკოცნა
-კონსტანტინეეეეე
-რა - ზემოდან დახედა და გაიღიმა- ასე რატო მიყურებ ავასთან გინდოდა დარჩენა?
-ნწ ,მე კი მინდოდა,მაგრამ ჯერ ანა და ლუკა უნდა შეეჩვიონ სახლში ბავშვს მერე გადავუსახლდები -თავი მის ყელში ჩამალა და თან წვერიან ლოყაზე ეფერებოდა - ძალიან დაიღალე?
-მინდოდა იქ ყოფილიყავი, ერთხელ წავიდეთ ბევრ ფოტოს გადაგიღებ
-ნწ, წლის ბოლომდე არა
-ლილიაა რამდენიმეს მაინც ... ამ დროს იქაურობა ძალიან ლამაზია. ამინდებიც გაუმჯობესდება მალე და წავიდეთ - ხელისგულზე აკოცა ,შემდეგ თვალები დახუჭა და ყვავილების სურნელში არეული ლილიას სუნი შეიგრძნო
-სახლში რატომ არ მიხვედი?
-თათამ მოგწერა?
-ხო ... დღეს არ დაურეკავს და თუ ნახავ უთხარი რომ მოვიდესო
-ხვალ მივალ...შენ მაგაზე ნუ ფიქრობ
-როგორ არ უნდა ვიფიქრო შენ ...
-ხომ გინდა რომ კარგად ვიყო? მშვიდად ვიგრძნო თავი ,ყოველგვარი ნეგატივის გარეშე
-რა თქმა უნდა მინდა,მაგრამ ზოგჯერ მგონია რომ ეგოისტურად ვიქცევი ,რომ ზოგჯერ უნდა გაგიშვა
-რა დაემართა ჩემ ლილიას? ადრე ასეთი არ იყო, არ ღელავდა ასეთ ამბებზე
-შენით შეპყრობილი ლილია ემოციური გახდა
-ჩემით შეპყრობილი ,ლილია - გაიღიმა და ლილიას გაყინულ ტუჩებს თავისი შეახო- ეგოისტურად დიდ კმაყოფილებას ვგრძნობ - ხელში აიყვანა და მკერდზე მიიკრა- დავიძინოთ, ზედმეტად დიდხანს მელოდი
-უბრალოდ არ დამეძინა
-ჩემი ლილია
-მართლა არ დამეძინა
-აშკარად მე გჭირდებოდი
-ვითომ?
-ვნახოთ
-თვითკმაყოფილო ფოტოგრაფო
-ასე ნუ მიყურებ თორემ არც ისეთი დაღლილი ვარ
-კონსტანტინეეე - იატაკზე როგორც კი დადგა მაშინვე ფეხების ბაკუნი დაიწყო , მერე ზურგი აქცია და სააბაზანოსკენ დაიძრა
-სად გაიქეცი ლილია?
-გაგებუტე
-ხოდა უშენოდ დავიძინებ
კონსტანტინე მობილურით საუბრობდა ლილია რომ საძინებელში დაბრუნდა. მშვიდად მოკალათდდა საწოლში და საბანზე თითების თამაში დაიწყო. კონსტანტინე მაინც აგრძელებდა საუბარს
-კონსტანტინეეე- ჩუმად დაუძახა და წარბები შეკრა,მანაც ინება და მობილური გათიშა.
-ვიძინებთ- ლილიას გვერდით დაწვა ,მკლავები მოხვია და რამდენჯერმე აკოცა .
გიორგის დაბრუნების შემდეგ მშვიდად მხოლოდ ლილიასთან იყო, გრძნობა არეული ვეღარ ხვდებოდა ბედნიერება ჭარბობდა თუ შიში. უხაროდა,სიგიჟემდე უხაროდა თათას რომ ხედავდა , თამარი სულ სხვანაირი გახდა ისე უბრწყინავდა თვალები თითქოს მზემ მის სფეროებში გადაინაცვლა. ყველაფერი ერთი შეხედვით კარგად იყო,მაგრამ ვერ იჯერებდა რომ გიორგი მეტრეველის ირგვლივ სიმშვიდემ დაისადგურა. სახლში რომ შედიოდა მთელი სხეული ეძაბებოდა, მთელი არსებით გრძNობდა რაღაც ცუდის მოახლოებას , შესაძლოა უბრალოდ ეჩვენებოდა ან მართლაც არ იყო ყველაფერი ისე კარგად როგორც შორიდან ჩანდა. ფაქტია სახლში თანდათან უფრო იშვიათად მიდიოდა, მუშაობდა ან ლილიასთან იყო, როცა ქალაქიდან ვერ გადიოდა მეგობრებთან ერთად ატარებდა დროს. ყველაფრის მიუხედავად არ უნდოდა კონტროლის დაკარგვა, ყურადღებას არ ადუნებდა და ისევ ისე შორიდან ადევნებდა თვალს ოჯახისწევრების პირად ცხოვრებას. თავად კი ლილიას სამეგობროს წევრი გახდა, მათ გარემოცვას დაუახლოვდა და მათი სიმშვიდე გაიზიარა. იცოდა რომ არასწორად იქცეოდა,მისი ქცევა გაქცევასაც კი ჰგავდა ,მაგრამ მაინც ელოდა დროს როდესაც ყველაფერთან დაპირისპირებას შეძლებდა ახლა კი უმოქმედოდ ყოფნის დრო იყო .
..........................
გვანცამ სახლის კარი გააღო და მშვიდად დაიძრა კიბისაკენ . დაღლილი იყო და მხოლოდ მიშოს გვერდით მშვიდად ძილი სურდა, ენერგიის მოკრება და ახალი დღის დაწყება. სამზარეულოში სინათლე იყო ,იფიქრა რომ მიშოს დარჩა და თან წყლის დალევაც სურდა ამიტომ მიმართულება შეიცვალა . სამზარეულოს კართან იდგა და ზურგით მდგომ ნახევრად შიშველ გოგოს უყურებდა, მოკლე პენუარი საჯდომის ნაწილს უფარავდა , მკლავი მოშიშვლებული ჰქონდა .გვანცა ჯერ კიდევ გაკვირვებული უყურებდა გოგო რომ შემობრუნდა დანით ხელში
-ვინ ხარ ?
-მე ? მე თუ შენ
-შუაღამით სხვის სახლში შენ შედიხარ და მე მეკითხები?
-ოოხ მიშო ჩარკვიანო ცოცხლად გაგატყავებ - კედელს ხელი მიარტყა დანიან ხელს ხელი დაკრა გოგოს და თვალები აატრიალა. თითები თმაში შეიცურა და თვალები დახუჭა მერე უცებ შებრუნდა კიბე წამში აირა , მიშოს საძინებელში შევარდა და მძინარეს ყელში წვდა. ბიჭს სუნთქვა შეეკრა ,უცებ გაახილა თვალები და წამსვე მოიქცია მკლავებში გააფთრებული გვანცა
-რა ჯანდაბაა ... სხვანაირად ვერ გამაღვიძებდი? აბა არ მოვალო? შენები ხვალ არ ჩამოდიან?
-ჩარკვიანოოო სამზარეულოში ნახევრად შიშველი გოგო რატომ გყავს? -ხელი კრა და ისევ ზემოდან მოექცა- მიპასუხე
-ვინ გოგო...აა მია ნახე? იეჭვიანე ფისო? - გაიცინა , მკლავები გაუკავა და ტუჩებზე დააცხრა,იმდენ ხანს კოცნიდა გვანცამ ვეღარ გაუძლო და თავადაც აჰყვა
-ვინ მია? შენი და მია?- როგორც კი სუნთქვა შეძლო მაშინვე უთხრა და თვალები დახუჭა-ჯანდაბა შენს თავს გვანცა,სულ მთლად დაშტერდი -სახეზე ხელები აიფარა და კრუსუნი დაიწყო მიშო კი თითებს უკოცნიდა და იცინოდა
-ჩემი ეჭვიანი გოგოოო ... იმას არ ვიცი რას ვუზამ ,ვერ გითხრა ვინ იყო?
-უკაცრავად ?- ღია კარზე დააკაკუნა და არც დალოდებია პასუხს ისე შევიდა - თქვენ იმედია სულ ასე ღია კარიან ოთახში არ ჟიმ***
-გამეცალე- გვანცამ ხელი ჰკრა მიშოს და საწოლიდან გადაბობღდა- გვანცა-ხელი გაუწოდა და გაუღიმა
-მია ... ასეთ დროს მოდიხარ სულ ?
-არა,მხოლოდ მაშინ როცა მუშაობას გვიან ვასრულებ
-ამ დროს უკვე დასრულებული გაქვს მუშაობა?
-მია გეყოფა! გვანცა ჩემი მომავალი ცოლია..ნუ ცოლად თუ არ გამომყვება შვილების დედა ყველა ვარიანტში იქნება და ახლა სწერვა მულის როლში ნუ შეხვალ არ გამაგიჟო !
-ნუ მიყვირი იდიოტო...გასაგებად უნდა მითხრა, შენ სულ ერთობოდი და რა ვიცოდი ამჯერად თუ სერიოზულად იყო საქმე, საერთოდ რატომ არ ვიცოდი? - უცებ შეკრა წარბები და ძმას შეუბღვირა- ჩემი სალიო გიცნობს?- მერე გვანცას გახედა და თვალები გაუბრწყინდა
-რა თქმა უნდა იცნობს...
-შენ არ გეკითხება
-რა იყოთ ახლა ორივემ უნდა მიბრიალოთ თვალები? საერთოდ შუაღამეა,მეძინება ხვალ თვალები დასიებული მექნება. შენ შენ შვილთან წადი და დაიძინე, შენ ჩემთან მოდი - მიას ხელი დაავლო და ოთახიდან გასვა,კარიც მიუხურა გვანცას კაბა მოაშორა აკოცა და მერე თავისი მაისური გადააცვა- დავიძინოთ ,დღეს ზედმეტად ბევრი ვართ სახლში -თვალბანთებულმა უთხრა და ტუჩები დაუკოცნა- არადა აღარ მეძინება
-ხვალ ვისაუბრებთ ...ახლა დავიძინოთ- საწოლისკენ წავიდა და კომფორტულად მოკალათდდა
-მიაზე როგორ იეჭვიანე- გაიცინა და ისე ჩაეხუტა-რას ვიფიქრებდი პირველად ჩემ დაზე თუ იეჭვიანებდი
-სულ დამაშტერე ,გილოცავ
-ჯერ სად ხარ...ორი წუთი ეჭვიანობა არაფერია ჩემ ეჭვიანობასთან შედარებით
-სადისტო
-რას კადრულობ
-გაჩუმდი !
-აღარ მეძინება
-ნუ დაიძინებ, უბრალოდ გაჩუმდი
-არ მეძინება და ვერ ვჩუმდები ,აჟიტირებული ვარ მომეწონა ეჭვიანი გვან..
-არა ხომ? კარგი ასე იყოს- ხელი დაარტყა და ზემოდან მოექცა ხელი ტუჩებზე ააფარა - რატომ არ მითხარი მია რომ ჩამოვიდა
-ცოტ..
-უნამუსო ხარ...როგორ არ მითხარი ასეთი მნიშვნელოვანი ამბავი დამიმალე უსინისო კაცო , საერთოდ არ ხარ ლაპარაკის ღირსი
-გვანცაა...
-არავითარი გვანცა,შენი ხმა არ გავიგო! -ისევ დააფარა თითები პირზე და თვალებგაფართოებულ მიშოს მზერა გაუსწორა- არ გაპატიებ და თავიდან ბოლომდე მოგაყოლებ სალიოს ყველა ემოციას
-მოგიყვები ...მოკლეედ
-ახლა გაჩუმდი!
-გვანცაა
-გაბრაზებული ვარ
-ამ ბოლო დროს სულ გაბრაზებული ხარ, მარტო ევასთან ყოფნის დროს იცინი
-საყვარელი ბავშვია და იმიტომ
-მე არ ვარ საყვარელი?
-ნწ
-გავბრაზდი
გვანცამ არაერი უპასუხა,ზურგი აქცია,ბალიშს მოხვია ხელები და გაჩუმდა.მიშო ისევ ვერ ისვენებდა
-ნუ მებუტები რა,მართლა გავითიშე საერთოდ არ ველოდი მიას დაბრუნებას .რამდენიმე საათის წინ ჩამოვიდა. ბავშვი დასაძინებლად მიმყავდა, რომ დაინახა სიხარულისგან გაგიჟდა საერთოდ არ აპირებდა დაძინებას,ეგონა ცოტა ხნით იყო .მარტო დავტოვე მერე ორივე და ჩამეძინა კიდეც ...ჯერ საერთოდ არ უნდა დაბრუნებულიყო,მაგრამ უკან ვეღარ დავაბრუნებ ასე რომ მალე მარტო ვიცხოვრებ
-როგორ მარტო
-მია არ აპირებს ჩემთან ცხოვრებას, მე არ მინდა მათი გაშვება ჯერ ვერ ვენდობი ,მაგრამ არ ვიცი როგორ უნდა ავუკრძალო
-შენ აქ დარჩები?
-ჯერ-ჯერობით გარკვეული არ არის არაფერი, სექტემბრამდე არ მინდოდა დაბრუნება მია ყველაფერს თავდაყირა დააყენებს , მეც უნდა მივყვე და ყველაფერი ახლებურად დავალაგო
-არ გინდა ჩემთან რომ გადმოხვიდე? - თავი მკერდზე დაადო და დამრგვალებული თვალებით ახედა
-მე?
-ზოგჯერ რო შტერდები ვგიჟდები ... თან სიშტერისგან რა შორსაა ეს შენი სიცილი რა სრულ დისონანსში ხარ- წამოჯდა და მერე ისევ დაებერტყა საწოლზე- რომ კითხო მობეზრდა ასე წინ და უკან რომ დავდივარ
-აბა თუ გაჩუმდები და შეწყვეტ ქოთქოთს
-არაფერსაც არ შევწყვეტ... შემეშვი საერთოდ
-ჩემი ბინა უფრო დიდია და ლამაზი ხედი აქვს
-ხო გოგოსთან გადასვლა არ შეიძლება აუცილებლად მე უნდა გადმოვიდე -ისევ ბუტბუტებდა
-ხვალ ვილაპარაკოთ . დღეს ბევრი რამ მოხდა...დაიძინე- ჩაეხუტა და თავზე აკოცა. მანამ ეფერებოდა სანამ თანადაც არ ჩაეძინა.გვანცა კი იმდენად იყო გადაღლილი,რომ კიდევ ერთ გამოფხიზლებას ვერ გაუძლებდა.
დილით სიცილის ხმამ გააღვიძა ორივე, მიშოსთვის უცნაური იყო სალიო რომ მასთან არ შევიდა მაგრამ მაინც ღიმილი ვერ შეიკავა მიას ხმაც რომ ამოიცნო
-დაგიჭერ და გადაგყლაპავ იცოდე...მოვედიი ეე სად გაიქეცი. დედაას ბუშტიიი დედას შოკოლადოოოოოოო დედუციი
-აქ ვააარ
-ოოო ასე ნუ მემალები მე არ ვიცი ამ სახლში სად რა არის. რა წესია?
-გამებუტე? - მიუახლოვდა და ხელები მოხვია მიამაც ისარგებლა ხელში აიყვანა და ლოყები დაუკოცნა- დედაააა
-ჩემო ტკბილო უყვარხარ დედას იცი? -კოცნიდა და იცინოდა - კნოპკა ცხვირზე გიკბინო?
-არააა
-კიიი
-უკაცრავად რაა გვძინავს ჩვენ აქ
-მამუციიიიიი მიშველეე...
-მამუცის ნუ ეძახი რააა ტეხავს დედუ
-რას ტეხავს? - თვალებდამრგვალებულმა გახედა და პასუხს დაელოდა
-სალიოო მეძინება დედაშენს არეული აქ დღე და ღამე გამაგიჟებს მეც .წამო დავიძინოთ არ გინდა?
-იქ გვანცა არის? აბა არ მოვაო?- ოთახში რომ შეიჭყიტა წამსვე გაიქცა და საწოლზე ახტა-დილამშვიდობისა გვანცაცო
-დილამშვიდობისა პატარავ ...
-ასე შემოდის ხოლმე ოთახში?რა წესია
-ხო არ ა*რ*კებ?
-სულაც არ მინდა ნახევრად შიშველ შენს საყვარელს ეკვროდეს ჩემი შვილი , თუნდაც საცოლეს ან ცოლს .არაესტეტიურია
-შხამი ხარ,მოსიარულე შხამი
-მაგიჟებ უკვე,რატომ ხარ ასეთი დამშვიდებული? მისი დამსახურებაა ხომ? კარგი სექ** კარგად მოქმედებს ნერვებზე -ტუჩზე იკბინა და საძინებლისკენ წავიდა
-არც იფიქრო
-რა ?
-ცოტა ხანს ხომ შეიძლება მარტო იყო ,არ შეიძლება?
-არაა არ შეიძლება ...შენ თავს მიხედე და საუზმე მოგვიმზადე
-სამი ქალი ხართ სახლში საუზმე მე რატომ უნდა მოვამზადო
-მზარეული შენ ხარ და იმიტომ...
გვანცაც არ დაეხმარა,სალიოსთან ერთად იყო სანამ მია სააბაზანოდან გამოვიდა შემდეგ ყველამ ერთად ისაუზმა გვანცა კი სირბილით გაიქცა სახლიდან სამსახურში რომ არ დაეგვიანა.
........................
ლილია ეზოში იჯდა და ყავას მიირთმევდა ჭიშკარი რომ გაიღო და სალიო გამოჩნდა. ქალბატონი სირბილით მიდიოდა და ლილიას ეძახდა. უკან მია და მიშო მიჰყვებოდნენ,მაგრამ სალიო დაწინაურდა და ჟღალს მაგრად ჩაეხუტა
-ლილიაააა
-პრინცესა როგორ ხარ? სად დაიკარგე რამდენი ხანია ჩემთან არ მოსულხარ
-იცი დედა ჩამოვიდა ...ჩემი დედიკო
-ვიცი,მითხრა გვანცამ - ლოყები დუაკოცნა და შემდეგ და-ძმას გაუღიმა
-მია გაიცანი ლილია ამ სამოთხის სულისჩამდგმელი
-სასიამოვნოა
-ჩემთვისაც...შორიდან ვაკვირდბეი ამ ეზოს რამდენიმე დღეა მინდა გადმვიდე,მაგრამ იმდენი რამ მქონდა გასაკეთებელი რომ ვეღარ მოვიცალეთ.სამაგიეროდ შენ შესახებ ბევრი გავიგე
-მეც მითხრა გვანცამ...შეგიძლია ხშირად მესტუმრო
-დიდად არ ვგიჟდები ყვავილებზე, მოვლა ძნელია ,მაგრამ აქაურობა ისეთი ლამაზია ნამდვილად ხშირი სტუმარი ვიქნები,თანაც ისე ჩანს რომ დავნათესავდებით -გაიცინა და სალიოს ხელი ჩაკიდა- იქეთ არ წახვიდე დე ...ბალახი ნამიანია და გაცივდები ხო? - სახეზე მოეფერა და აკოცა
-ყავას მიირთმევთ? სალიოს საყვარელი წვენიც მაქვს
-ჩემი ქადები?- ქალბატონი სკამზე დასკუპდა და ფეხების თამაში დაიწყო- არ გაქვს დაბრაწული ქადები?
-მაქვს და მოვიტან - გაუცინა და სწრაფად წავიდა სახლისაკენ. უკან რომ დაბრუნდა ეზოში მანქანაც გამოჩნდა და ერთმანეთის მიყოლებით გადმოლაგდნენ ილიკო ,გვანცა,გიორგი და შაკო
-ჩვენი მოკრძალებული სალამი წითურ ქალბატონს- მიყოლებით აკოცეს ხელზე და მერე მაგიდასთან მსხდომებს გახედეს
-ვაა მომავალი სასიძო ორი აქ ყოფილა თავის პატარა ქალბატონთან და უცნობ ქერასთან ერთად - ილიკომ სიცილი შეწყვიტა და მიშოს მიესალმა
-ილიკოოოო - პატარა ქალბატონი წამოხტა და ილიკოსაც მეტი რ აუნდოდა მაშინვე ხელში აიყვანა-გაიცანი მიაა ჩემი დედიკო
-დედიკო? მეც არ ვთქვი მიშო უცნობ ქალთან ერთადაა და გვანცა მშვიდად როგორ მუშაობს-თქო? სასიამოვნოა მია...მე ლილიას ბიოლოგიური და გვანცას არაბიოლოგიური ძმა ვარ
-სასიამოვნოა - ხელი ჩამოართვა და გაუღიმა
-გაიცანი გიორგი და შაკო...
-სასიამოვნოა- ბიჭებიც მიესალმნენ და მაგიდის ირგვლივ დასხდნენ
-წითუროოო- შუა საუბრის დროს ფინჯანი დადო გიომ და ლილიასკენ გადაიხარა
-რა ხდება მშვიდობაა?
-ნწ ,არ არის
-არ არის?
-არააა
-თქვი გიორგი რა ხდება
-ყვავილები მჭირდება... ლამაზი და უცხო აი ძაან უცხო არაბანალური რა
-ვინმეს უნდა აჩუქო?
-ხო ...- წარბები შეკრა,ისეთი საყვარელი იყო ლილიამ სიცილი ვერ შეიკავა
-იმ გოგოს კოსტა რომ დაგცინოდა?
-ხოო გვირილებიც ვაჩუქე, მინდვრის ყვავილებიც, ვარდები ხო საერთოდ მარა რეაქცია არაააქ
-მაინცადამაინც ყვავილი რატომ აიჩემე...ბანალურად თვლის ზოგი
-სხვა რამეებსაც ვჩუქნი,მაგრამ ან ამტვრევს ან უკან მიგზავნის .ახლა ისეთი რამე მინდა ვერც გადასაგდებად გაიმეტოს და ვერც უკან დასაბრუნებლად .ხო დამეხმარები?
-რომ გააფუჭოს? მე ჩემ ყვავილს ვერ გავიმეტებ - სრულიად სერიოზული გამომეტყველება მიიღო და თავი მარლა ასწია
-აუ რძალოო კაი რაა...სულ არ გეცოდები? იცი როგორ მომწონს? ღამე ვეღარ ვიძინებ საოცრებაა ნამდვილი,ჭკუიდან გადამიყვანა. თეთრ ხალათს რომ იცვამს და დერეფანში მიდის ანგელოზს გავს
-ექიმები რა უცნაურები ხართ ... წამომყევი ორანჟერეაში და შევარჩიოთ ჩემი გოგოებიდან რომელიმე
-გოგოებიც გყავს? მოიცა ბიჭები არა?
-ნწ..ბიჭებიც მყავს,მაგრამ გოგონები სულ სხვაა
დიდხანს ათვალიერებდა ყვავილებს, გიორგი ყოველ წამს გაიძახდა“რამდენია“ „რალამაზია“ „ესენი ერთნაირებია“ მოკლედ თავად ვერაფერი გადაწყვიტა და ბოლოს წუწუნი დაიწყო . სამაგიეროდ ლილიამ შეარჩია საჭირო ყვავილი და შემდეგ მოვლის წესებიც აუხსნა ,ისეთი ლამაზი იყო მის გადაგდებას ნამდვილად ვერავინ შეძლებდა.
-მეც მომწონს,სახლში რომ დავიტოვო ? შეიძლება მაინც ვერ მოვარჯულო და ამ ლამას ყვავილს ტყუილად დავკარგავ
-გიორგიიი
-კარგი ხო გავუგზავნი,იმედია გაჭრის. უი მართლა კონსტანტინეს გასაუბრებამ როგორ ჩაიარა? ვეღარ დავურეკე მითხრა მე თვითონ დაგირეკავთო,მაგრამ არ ჩანს
-გასაუბრებამ?
-ხო ...დღეს არ ჰქონდა?
ლილიამ არაფერი იცოდა ,მაგრამ სიტყვა არ უთქვამს. ბიჭებს ეჩქარებოდათ და გიორგიც გაიქცა. თან მადლობას უხდიდა და ხელებს უკოცნიდა
-გეყოფაა და მოვლის წესები არ დაგავიწყდეს
-მაგაზე არ იდარდო კაცი ექიმია და ყვავილის მოვლის წესებს ვერ დაიმახსოვრებს? აუუ ისე მეც რო მაჩუქო ერთი ყვავილი არ გინდა?
-შენ კაკტუსს გაჩუქებს ,მოგიხდება შაქროოო
-ეს ბიჭი ვინმემ მომაშორეთ რა იქნება,გამითეთრა თმა
-სად გაქ თმა შე ჩემა
-ნუ დამცინი ექიმო შენ მაინც ნუ დამცინი
-წამოდით ათასი საქმე მაქვს თქვენნაირი მოუცლელი კი არ ვაქ...აბა კარგად.სალიოო მომავალ შეხვედრამდე- ბავშვს თვალი ჩაუკრა და საჭესთან დაჯდა.
-ჩვენც წავალთ... საქმეები გვაქ. ისევ გესტუმრებით ჟღალო
ყველანი წავიდნენ ლილია კი მარტო დარჩა ამჯერად არეული ფიქრებით. ბრაზობდა? არა ,მაგრამ წყინდა კონსტანტინემ რომ არაფერი უთხრა.
უკვე დაძინებას აპირებდა კონსტანტინე რომ გამოჩნდა უცებ მივარდა და ხელში აიტაცა
-ჟღალოოო ...ჩემო ჟღალოო
-რა ...რა ხდება კონსტანტინეეე გული გამისკდა ,რამდენჯერ გაგაფრთხილე რომ ასე არ
-მუშაობა დავიწყე...ამიყვანეს. გამოცდა ჩავაბარე ,სად? ხო შენთვის არ მითქვამს არ მეგონა თუ მოვახერხებდი აქეთ გიორგი იქეთ გადაღებები, ვერ მოვახერხე დამშვიდება და ჩემ საქმეზე კონცენტრირება და ისე უბრალოდ ვცადე,მაგრამ ამიყვანაა სტაჟიორად წარმოგიდგენია?-კოცნიდა და ტრიალებდა -ქვეყნის საუკეთესო დეტექტივთან ვიმუშავებ და უამრავ რამეს ვისწვალი
-კონსტანტინეე -უცებ გაიაზრა ყველაფერი თავბრუსხვევა დააიგნორა მკლავები მოხვია ბიჭს და ძლიერად ჩაეხუტა-გილოცავ ...შენ ყველაფერი გამოგივა ,ყველაზე წარმატებული გამომზიებელი იქნები - ტუჩებზე ტუჩები შეახო და კიდევ ერთი გრძNობებით სავსე კოცნა მიიღო
მთელი ღამე საუბრობდნენ,გვიან ჩაეძინათ.კონსტანტინე ორშაბატიდან იწყებდა მუშაობას.მანამდე სახლსი უნდა დაბრუნებულიყო.ყველაფერი მოსაგვარებელი ჰქონდა, სწავლა, ფოტოგრაფობა და სტაჟიორობა უნდა შეეფარდებინა ერთმანეთისთვის . ლილიასთან ერთად დაბრუნდა თბილისში, ლილია ჩიქოვანებთან დატოვა თავად კი სახლისაკენ გაემართა.
ჯერ კიდევ დილა იყო, თამარი საუზმეს ამზადებდა. პირდაპირ სამზარეულოში შევიდა და დედას მიესამლა
-როგორ ხარ?
-კარგად დე შენ?
-საუზმეზე დარჩები თუ მიდიხარ
-დავრჩები ... გამოვიცვლი და ჩამოვალ.ერეკლე და თეკლა აქ არიან?
-თავიანთ ოთახში სძინავთ...
კონსტანტინე კიბისკენ მიდიოდა გიორგი რომ გამოვიდა საძინებლიდან
-თამრო გინდა მოგეხმარო? ოოჰ ბატონი კონსტანტინე დაბრუნებულა ... რა ხანია არ მოსულხარ ვიფიქრე სახლის მისამართი დაგავიწყდა
-როგორ ხარ მამა? მე კარგად იცი 13 წლის აღარ ვარ 23 -ის ვარ უკვე არ დავიკარგები, არც მისამართი დამავიწყდება და თავსაც მივხედავ- ისე უთხრა თითქოს მის ირონიას ვერც კი გრძნობდა. კიბე სწრაფად აირბინა და საძინებელში მიიმალა
-კონსტანტინეს შეეშვი !
-რას ვაშავებ ,უბრალოდ მომენატრა
-გიორგი ნუ გამაბრაზებ- ერთხელ გახედა მხოლოდ ,თვალი თვალში გაუყარა და საქმეები განაგრძო
მალე გაიღვიძა წყვილმა,პატარა ბატონიც გამოფხიზლდა და სახლიც ახმაურდა. თათა ყველაზე ბოლოს შევიდა მისაღებში და ოჯახისწევრებს მიესალმა. კონსტანტინეს მოეხვია და მუხლებზე დაუჯდა
-მომენატრე ...დღეს საქმეები გაქვს? სალაპარაკო მაქვს- ჩუმად უთხრა და ლოყაზე აკოცა
-რამე მოხდა?
-ჭორაობა მინდა- ჩუმად ჩასჩურჩულა და თავი მხარზე დაადო -მიყვარხარ მე შენ
-ნუთუ
-ცუდო
-ვიცი რაღაც ხდება ,მაგრამ დაველოდები ჭორაობის საათებს მეც მაქვს ახალი ამბავი - შუბლზე აკოცა და ჩურჩული განაგრძო
-დილიდან თავი მისკდება...ვინმემ მომიტანეთ მინერალური რა.ცოლო ვინმემ-თქო თეკლააა
-რა გაღრიალებს?
-რა გჭირს შენ?
-ბავშვს ვაცმევ ვერ ხედავ?
-თორნიკე გაჩერდი და ადროვე დედას შეგიკრას ღილები
-არ მინდაა მიჭეერს ...მე ჯარისკაცის პერანგი მინდა
-ეს უფრო გიხდება დე , ხომ გინდა გოგონებს მოეწონო?
-არ მინდა, ყველანი სულელები არიან
-ყოჩაღ მამა ,ყოჩააღ შენ
-რას ეუბნები ბავშვს
-მიხვდა ახლავე, მე ზედმეტად გვიან მივხვდი რომ ქალების გაგება გამორიცხულია.
-ანუ სულელები ვართ , ისე მართალია ჭკვიანი შენ არ გამოგყვებოდა
-სულ ვამბობდი არ მომიტაცებია თავად გამომყვა-თქო და აჰაა აღიარა თუ არა
-მასხარა !
-გაბრაზდა ახლა და არ შემირიგდება მთელი თვე...კაროჩეე რა სად მიდიხარ
-დედას უნდა მივეხმარო ... დღეს ბაღში შენ წაიყვან თორნიკეს
-თორნიი მა ის აღმზრდელი ისევ გყავთ ბაღში?მაღალი ქერა
-კიი საყვარელო ისევ იქ მუშაობს შეგიძლია გაესაუბრო არც შენ გაწყენს ბაღის აღმზრდელი.შეგიძლიათ ინფორმაციები ,ცოდნა და გამოცდილება გაცვალოთ და საერთოდ გადაიკარგო აქედან
-საიდან გადვაიკარგო ჩემი სახლიდან?
-თქვენ ისევ კამათობთ? შვილო ჩემ რეკორდს თუ ვინმე მოხსნიდა რას წარმოვიდგენდი,არადა რა საყვარელი გოგოა დედაშენს კი არ ჰგავს რა გაჩხუბებთ
-ორი ერთნაირი...ხისთავიანი - თამრომ ჩაილაპარაკა და თეკლას თვალი ჩაუკრა- მოდი რძალო ვისაუზმოთ
-საუზმემდე ახალი ამბავი მაქვს ...
-რა ხდება კოსტიკ?
-მუშაობას ვიწყებ
-მუშაობა 17 წლის არ იყავი რომ დაიწყე ძმაო ჩემო
-ამჯერად საკუთარი პროფესიით ვიწყებ მუშაობას იქ სადაც ყოველთვის მინდოდა. გამომძიებელ ვაჟა ჭყონიასთან ...გუშინ ვიყავი გასაუბრებაზე და ამიყვანა
-ეეე რა მაგარი ხარ - თათა წამსვე მოეხვია და ლოყები დაუკოცნა- მოიცა ახლა დეტექტივი რომ იქნები სულ დაკავებული იქნები და ამდენი რამისთვის როგორ მოიცლიი კოოოსტააა
-გილოცავ დეე ... მეგონა გამოცდაზე გასვლას აღარ აპირებდი - თამრომ სახეზე ჩამოუსვა ხელები და მერე ლოყაზე აკოცა. კონსტანინე კარგად ცნობდა ამ მზერას, სიამაყით სავსეს და თვითკმაყოფილებაც უფრო მაღლა იწევდა.
-კოოსტ მაგარი ხარ...- თეკლა მოეხვია თამროს შემდეგ. ერეკლემ უნდა ავღნიშნოთო და ოთახიდან გავარდა. გიორგი კი სულაც არ ჩანდა კმაყოფილი
-ყოჩაღ შვილო ... ყოჩაღ მაინცადამაინც ის პროფესია აირჩიე მე რომ გაგეგიჟებინე. ბავშვობიდან ასე იყავი ყველანაირად დედაშენს გავდი ჯიუტი და თავნება
-შენ კი ერთადერთი მამა ხარ რომელსაც შვილის წარმატება არ ახარებს, სანთლით საძებარი მამა ხარ გიორგი - ზუსტად იცოდა მისი რეაქცია და მზადაც იყო,მართალია ტკიოდა მამის წილ მილოცვას რომ ვერ იღებდა,მაგრამ მაინც ჩვეული მშვიდი მზერით უყურებდა გაცეცხლებულ კაცს
-იურისტობა რომ გადაწყვიტე გადვაიტანე,ვიფიქრე ადვოკატი იქნებოდი და მშვენიერიც იქნებოდა , არაო რომ განგიცხადებია პროკურორი და მოსამართლე გამახსენდა შენ კი მაინცადამაინც დეტექტივობა მოინდომე .პირდაპირ ძაღლი გინდა გახდე და გადამამტერო ყველა ნაცნობი
-ამ საკითხის განხილვას არ ვაპირებ მითუმეტეს ახლა და ამ გარემოცვაში ...ვისაუზმოთ თორემ თორნიკე აშკარად გაკვირვებულია და ვერ იგებს რატომ ყვირის საყვარელი და მშვიდი გიორგი ბაბუ - ბავშვი ხელსი აიყვანა მამას გამჭოლი მზერა ესროლა და ოჯახისწევრებს გვერდი აუარა.-ერეე არაა აღნიშვნა საჭირო ... სამსახურში ხარ შენც დღეს ამ დილაადრიან ხო არ დალევ
-დაიკიდე...ჩემი ძმა სულ კი არ იწყებს იმ ადგილას მუშაობა სადაც მთელი ბავშობა სურდა - ჭიქები აავსო - შენ გაგიმარჯოს ჩემო პატარა მიზანდასახულო ბიჭო - ისე დაჰკრა მხარზე ხელი როგორც ბავშვობაში ჩვეოდა, სულ აჯავრებდა და ცოტა არ იყოს აბრაზებდა კიდეც თავისზე უმცროს ძმას ასე რომ მიმართავდა.
გიორგის ერთხელაც არ გაუხედავს კონსტანტინესკენ.თამარი კი ქმარს არ უყურებდა , მიუხედავად კოსტას თხოვნისა ყველანი მაინც მის წარმატებას აღნიშნავდნენ.

ესეც მეთორმეტე თავი
მივუახლოვდით დასასრულს
ეს ისტორია აშკარად არ იწვევდა თქვენში ვნებათაღელვას ჩვეული სიმშიდით დასრულდება
სავარაუდოდ დააგვიანდება დასასრულს ,მაგრამ არც დიდხანს დავიკარგები
მიყვარხართ