თებერვლის დილას შეადნა ღამე,
როგორც წამწამებს ადნება ფიფქი,
მე უშენობა ისე ვიწამე,
წუთებსაც კიდევ წამებით ვითვლი.
წახვედი, კარგო, ისე წახვედი,
როგორც მერცხლები მიდიან სამხრეთს,
ოჰ, როგორ მახსოვს თავს რომ მახვევდი,
ცაში გაფრენის მონაგონ ამბებს.
თებერვლის დილას არ უყვარს ფიფქი,
თებერვალს, კარგო, ჭირდება სითბო
და მეც არმინდა, არმინდა ფიქრი,
რომ შეწყალებას ტყუილად ვითხოვ.
შიშველ ხეებში ისევ წამებით
განაწამები კრთება ლანდები,
დროის ეშმაკნი გამახარებენ,
წამში წამებად რომ მელანდები.
მიმაქანებენ შორს იალქნებით
სევდის უპირო ოკეანეში
შტორმად აყრილი დანაბარები —
რომ ჩემთანა ხარ ამ ცივ ღამეში.
ისევ სიღრმეში მითრევს ცდუნება
(მე უდროო დროს დამიტირებენ),
ღამეს ჩააცხრობს თოვლით ბუნება,
ეშმაკნი ცივად ჩაიცინებენ.
დროს უკუღმართად დაატრიალებს,
ის უშენობა, მე რომ ვიწამე
და კვლავ ფურცლებში ააბრიალებს
ღამეულ ფიქრებს ეული ღამე.
~ბ.ბ.~