კიბეებზე ნელ-ნელა ავდიარ, წინ და უკან ხალხია, კიბის ქვემოთ კი პოლიცია, ისე უნდა ავიდე რომ ვერაფერს მიხვდნენ... ავედი, ეს უკვე მიღწევაა მაგრამ რომ შეგვამოწმონ? არა, არა მგონია... ყველაფერი ისე გავთალე რომ უნდა გამომივიდეს და იმედია გამოივა...
ჩემს ადგილს ვპოულობ მე-5 რიგშია მე-3 ადგილას, ვიპოვე, დავჯექი .. ჩემს გვერდზე ბიჭს მოუწია დაჯდომა.. ჩემზე 18-20 სანტიმეტრით მაღალი იქნება, მაღალი, გამხდარი, წითური ბიჭი რომელსაც ზღვისფერი თვალები და დაჭორფლილი სახე აქვს, მხოლოდ ამ აღწერის შემდეგ ვხვდები, რომ ძალიან მგავს და პლიუს სადღაც მყავს ნანახი, მას იმდენხანს ვუყურებდი რომ მან უკომფორტობა იგრძნო და სასტიკი თვალებით გამომხედა მე უბრალოდ გამეცინა და გარეთ გავიხდე , ფანჯრიდან... იმ ბიჭზე მეფიქრებოდა ძალიან მგავს და თან ჩემნაირი კულონი უკეთია, პლიუს იგივე ასოებია გამოსახული რაც ჩემსაზე, ძალიან საინტერესოა... ვკითხო სახელი? მაგრამ იმას რა ვკითხო მეც არ ვიცი ნორმანულად ჩემს თავზე არაფერი/ ტყუილად უნდა დავასევდიანო.. იმ ბიჭზე ფიქრებში ისე გავერთე ვერც მივხვდი ზევით როგორ ავფრინდი.. ჩემი ოცნება ხდება... მე თვითფრინავში ვზივარ და მივფრინავ... მივფრინავ, იქ სადაც ყოველთვის მინდოდა გაფრენა... ნუ გაფრენილი მაქ მარა ანუ თვითფრინავით გაფრენაზა აქ საუბარი..მე ნიუიორკში მივფრინავ... ამ დროს გამეცინა და დავინახე ის ბიჭი როგორ უყურებდა ჩემს კულონს... როდესაც მე ვუყურებდი ისეთი სახით გამომხედა მეგონა ვჭამდი და თვითონ რატო მიყურებს? მეც შემიძლია როჟების კერვა თან როგორც ვხვდები მასზე უკეთ რადგან დიდი ვერაფერი გამოხედვა ჰქონდა წეღან... ჩემს კულონს შევხედე, ხელი მოვკიდე და მაიკის შიგნით ჩავიდე, გულთან ახლოს რომ ყოფილიყო, შემდეგ ნელ-ნელა თავი მისკენ შევაბრუნე თვალბში ჩავხედე და წამიერად მეგონა სარკეში ვუყურებდი ჩემს თავს, შემდეგ კოპები შევკარი და კბილები ერთმანეთს იმდენად დავაჭირე, რომ ყბის ძვლები თითქმის ამომეყარა ისედაც ძალიან სუსტი ვარ და მეტყობა ძვლები ყბებზე და ლავიწებზე საუბარი არ მაქვს თან დაჭორფლილ ლავიწებზე... ჩემი შეკრული კოპები უცბათ გავხსენი რადგან ცალი წარბი ამეწია.. უცბათ სერიოზულად ყოფნა ვერ მოვახერხე და სიცილი ამიტყდა, რადგან იმ ბიჭს რომ ასეთი როჟით გავხედე, მას სახე სრულიად შეეცვალა, მის თალებში მოვახერხე ამომეკითხა ცოტაოდენი გაბრაზება, ასევე ინტერესის წყურვილი და ცოტა შიშიც, დიდი სიამოვნებით დავუძახებდი დაცვას, მაგრამ არ შემიძლი, მე მას ვუყურებდი ისევ ის კი მე, თავის გატრიალება ვცადე მაგრამ ის ჩემსკენ მოიწია, პირი ყურთან მომიტანა და ჩამჩურჩულა:
-შენ „მუნი“-ს თავშესაფრიდან გამოიქეცი?
არ არსებობს , როგორ მიხვდა ? ან ეს საერთოდ კითხვა იყო თუ ჩვეულებრივი წინადადება? არ ვიცი მაგრამ ვხვდები როდესაც ეს ყველაფერი გავიგე სახე ძალიან შემეცვალა, ალბათ კულონით მიხვდა (ჰომ კულონზე ვფიქრობ ან მშოლებისგან ან კი თავშესაფრიდან მაქვს) და მაგიტო მიყურებდა ამდენი ხანი, მე მას ვუყურებ და ხმას არ ვიღებ, ის კიდე იწყებს ლაპარაკს:
-მე შემიძლია ჩაგიშვა თუ ასეთი როჟების დაკერვას არ შეეშვები:)))
ლოგიკურად რომ დავფიქრდეთ , თუ მან კულონზე მიცნო და მასაც აქვს ზუსტად ასეთი კულონი ესეიგი ისიც გამოქცეულია იქიდან :))

მოკლედ იმდენი ვილაპარაკე ვერ გაგეცანით, მე მია ვარ <3 15 წლის ... და რაც თავი მახსოვს თავშესაფარში ვარ.. ობოლი ვარ... ჩემს შესახებ მხოლოდ ის ვიცი, რომ მია მქვია ჩემი გვარი სალვატორია და 15 წლის ვარ , უი ჰოომ კიდე ის ვიცი რომ ობოლი ვარ  მშვენიერია:))) ვერ ვიტან ჩემს წარსულს იმიტომ რომ იქ არაფერია:)) არც კარგი O:) არც ცუდი 3:) მითხრეს, რომ თავშესაფარში 5 წლის ასაკში მიმიყვანეს, მაგრამ მე არაფერი მახსოვს მანამ რა ხდებოდა, საერთოდ არაფერი, ხომ შეიძლებოდა რამე დამმახსოვრებოდა? მაგრამ არა .. ავტოკატასტროფა იყოო როდესაც შენი მშობლები დაიღუპნენო, მაგრამ ინტერნეტში ამაზე ვერაფერი ვიპოვე და ვერც იმ ხალხისგან ვერაფერი გაიგე ვინც იქ მუშაობდა როდესაც მე იქ მიმიყვანეს, დირექტორის კაბინეტში ვიყავი და ჩემი საქაღალდე გადავატრიალე იქ არაფრი არ იყო.. მშობლების შესახებ მხოლოდ ის ვიცი, რომ მამაჩემი სალვატორი იყო... გაგეცინებათ, იცით საიდან ვიცი? საიდან და მე ხომ სალვატორი ვარ, მათი სახელებიც კი არ ვიცი, ზოგჯერ იმასაც ვფიქრობ ეს ყელსაბამი მათგან მერგო, ამის ხსენებაზე იმ იჭზე მაფიქრდება მაშინ იმას რატო უკეთია? ზუსტად სრულიად ზუსტად ასეთი... მე მაინც თავშესაფრის ვარიანტი მომწონს საერთოდ არ მინდა ეს ბიჭი ჩემი ნათესავი აღმოჩდეს... ან ადამიანი რომელსაც ხუთ წლამდე ვიცნობდი... რაც შეეხება თავშესაფარს იქ მეგობრები არ მყოლია.. არავინ იყო ჩემი ტოლი ყველა ბავშვი იშვილეს მანამ ჩემი ტოლები გახდებოდნენ მე გამონაკლისი ვარ  ყოველთვის ვცდილობდი არაფერი დამეშავებინა და ცუდად არ გამოვჩენილიყავი, მინდოდა ვინმეს ვეშვილებინე მაგრამ ნელ-ნელა ეგეც გადამინდა იმის მერე რაც თერთმეტის გავხდი, როდესაც თერთმეტის გავხდი ზუსტად ჩემს დაბადების დღეზე მოვიდა ერთი მარტოსული ქალი რომელსაც უნდოდა ჰყოლოდა შვილი ^^ მე ძალიან გამეხარდა , მეწყინა მარტოსული, რომ იყო მაგრამ იცით რა გამეხარდა? რა და მას მოვეწონე ის ჩემით აღფრთოვანებული იყო და გადაწყვიტა ვეშვილებინე , საბუთები გააფორმა მისი საცხოვრებელი პირობები შეამოწმეს და დადგა დღე როდესაც მე სამუდამოდ უნდა წავსულიყავი თავშესაფრიდან, თავშესაფარში ერთი მეგობარი მყავდა , ენი ერქვა ის ჩავიკარი გულში და ვუთხარი: -ენ იცოდე შენზე კარგი აქ არავინ არ არის შენ მალე გიშვილებენ და როდესაც აქედან გახვალ, უნდა შემეხმიანო ^^ ჩემს ნომერს მოგაწვდი აუცილებლად <3
ის ჩამეხუტა და ცრემლები წამოუვიდა მისი ბრწყინვალე მწვანე თვალებიდან ^^
სხვას არავის ვიცნობდი იქ მაგრამ ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა ლამის ყველას დავუარე და ვაიმედებდი, რომ მათი ჯერიც მალე მოვიდოდა... <3 ბოლოს მომვლელებს დავემშვიდობე და გამოვედი თავშესაფრიდან თავშესაფრის ეზოშო შემდეგ კი გარეთ იქ სადაც ქუჩები იყო... სადაც ბევრი მანქანები დადიოდნენ.. მე ჩემი თვალით დავინახე ის რასაც მხოლოდ ტელევიზორში ვუყურებდი მანამ ... მანქანა მოვიდა გადასარევი არ იყო მაგრამ არც ცუდი, მე კარი უნდა გამეღო მაგრამ მემანქანე (მძღოლი) გადმოხტა მანქანიდან და მითხრა :
-ნურას უკაცრავად მის
მის ამ სიტყვებში იმდენი სითბო იყო .. ძალიან მესიამოვნა, შემდეგ ხელი სახელურს მოჰკიდა კარები გამოაღო ხელით მანიშნა, რომ დავმჯდარიყვი, მე დავჯექი შემდეგ კი კარებიც მოიხურა..
-გამარჯობა მია
ეს ხმა ახლაც ყურში ჩამესმის ყველაფერი ცუდად რატო დაამთავრე ღმერთო?
უკნიდან მომესმა ხმა.. მე უკან გავიხედე და ანაბელი დავინახე და ვუთხარი
-ბოდიში ვერ შეგამჩნიე <3
ამის მერე უბრალოდ არაფერი მახსოვს, იმის გარდა, რომ სავაადმყოფოში გავიღვიძე , 2 თვე კომაში ვიყავი ეს შემატყობინეს და შემდეგ თავშესაფარში დამაბრუნეს იქ კი მახარეს, რომ დეიდა ანაბელი ვეღარ მიშვილებს რადგან ის გარდაიცვალა, რაც შეეხება ჩემს მეგობარ ანას, ის უკე გაშვილებული იყო, მე ის ვერ ვნახე... ამის შემდეგ ვფიქრობდი მე რატომ ვყვები ავარიებში ყოველთვის და მარტო მე რატო ვრჩები ცოცხალი? ასეთია ჩემი ერთადერთი საინტერესო ისტორია რომელსაც კიდევ შეიძლება მძიმე წარსული ვუწოდოთ...