ლილია ღამის გათენებას მიჩვეული იყო, ხატვისას ისე შემოათენდებოდა ხოლმე ნიას ხმაზე ფხიზლდებოდა. ახლაც ხატვისთვის გადადებული „საროჩკა“ ეცვა სახლის მაღალ რბილ ჩუსტებზე და კიდევ ერთ ნახატს ასრულებდა კარზე ზარი რომ დარეკეს. არც დაუხედია რა ეცვა, ფუნჯი გადადო და კარებისკენ წავიდა, კოსა შეისწორა და ღიმილით გააღო კარები სანამ ბრახუნზე გადასული სტუმარი კარს ჩამოიღებდა.
-გისმენთ? _გაკვირვებაში გადაუვიდა ტონალობა ორი ახმახის დანახვაზე და წამიერად ინანა კარის გაღება.
-ვინ ხართ?_უხეში ტონი იმდენად გაუკვირდა წარბები აზიდა მაღლა და გაკვირვებულმა ახედა ერთი თავით მაღალ კაცს.
-უკაცრავად, მაგრამ სახლში თქვენ მივარდებით და აქეთ მთხოვთ ახსნა განმარტებას?
-გვაპატიეთ, ასე უხეშად არ უნდოდა,_მეორე მამაკაცი ჩაერთო უცებ და პირველი გვერძე გაწია._ჩვენ მეორე სამმართველოდან ვართ, გამომძიებლები დემნა დემეტრაძე და დაჩი თაბაგარი_უცებ მიუთითა უხეშზე.
-გამომძიებლები? _ახლა უკვე შეშინებულმა გაუშვა ხელი კარის სახელურს და მისაღებისკენ გაუძღვა. დიდი სახლი მაინც არ ქონდა, ძლივს დაითანხმა ნია ერთ ოთახში ეცხოვრათ და მეორე ოთახი მთლიანად სამუშაოსთვის დაეთმოთ. დიდი ხვეწნა არ დაჭირვებია, ნიას ფოტოგრაფობა იტაცებდა და სამუშაო ოთახი მასაც სჭირდებოდა. დივანზე ჩამოჯდა და შეშინებული ახედა მდგარ გამომძიებლებს.
-გვაინტერესებს იცნობთ თუ არა ნია ონიანს_უხეშმა დაჩიმ პირდაპირ მიახალა და ლილიაც ფეხზე წამოხტა.
-არა, არა გეხვეწებით ოღონდ ნია არა, გთხოვთ მითხარით რომ კარგადაა გეხვეწებით რა, ოღონდ ნია არა_ცრემლებით დასველებული სახით ეცა დაჩის ხელებში და თავისი ხელები ჩასჭიდა.
-ვწუხვარ.
-არაააა_მისი კივილი მთელმა ქუთაისმა თუარა ჯავახიშვილმა ნამდვილად გაიგო_ოღონდ ნია არა_ჩაიჩურჩულა და ისე ჩაიკეცა დაჩიმ ძლივს მოასწრო დაჭერა.
გოგოს კივილზე 5 წუთში მთელი ბინა შეიყარა. როგორ ვერ იტანდა დაჩი ასეთ სიტუაციებს, დემნას თვალებით ანიშნა და გოგო მეზობლებთან დატოვეს, ახლა დალაპარაკებას აზრი მაინც არ ქონდა.დემნას მანქანის კარი ლამის ჩამოუხსნა ისე მიიჯახუნა დაჩიმ.
-ეე ჩემი მანქანაა დაჩი.
-როგორ ვერ ვიტან ამ სცენებს.
-დაჩი მან ახლობელი დაკარგა.
-არც კი ვიცით ვინაა იმ ნიასთვის, დემეტრეს მკვლელი კი არხეინად დასეირნობს. ჯანდაბა, ნანი.
-ჩვენ უნდა ვუთხრათ ხო?
-აბა დედაჩემთან სხვა გავუშვა და დემეტრეს სიკვდილი აცნობონ ჩვეული გაცვეთილი ფრაზებით?
უსიტყვოდ დაძრა დემნამ მანქანა და დაჩის მშობლებისკენ წავიდნენ. ორივე ადგილზე გაიყინა, ხმა ვერცერთმა ამოიღო. დედამისმა ერთი ცრემლიც კი ვერ გადმოაგდო ისეთი გაყინული სახით მიაჩერდა დაჩის
-დაიჭირეთ?
-ხომ იცი რომ დავიჭერ დედა_გაბზარული ხმით უპასუხა ქალს, მაგრამ საპასუხად მიმიკაც კი არ შეცვლია ქალს.
-შვილი მაინც ვეღარ გაგვიცოცხლდება_ჩაილაპარაკა მამამისმა და დივნის საზურგეს დაეყრდნო.
გარეთ გამოსული დაჩი გიჟს გავდა -წავედით, ისევ იმ გოგოსთან_ და საპასუხოდ პირდაღებულ დემნას თითი დაუქნია. გზაში სამმართველოში გადარეკა, ახალი არაფერი იყო, ეს ხომ ქუთაისი, სათვალთვალო კამერებად მეზობლები ყავთ ხოლმე, მაგრამ ტყეში ვინ მოეძებნა.
შესასვლელი კარი ღია დახვდათ, შევიდნენ დაიძახეს, მაგრამ გოგო აღარ ჩანდა. ბოლოს ერთ-ერთ ოთახში მიაგნეს, იატაკზე იჯდა, ირგვლივ ფოტოები გაეშალა და სათითაოდ ყველას დაყურებდა. ცრემლი შეშრობოდა, მაგრამ მაინც ისე საცოდავად მობუზული იჯდა ბიჭებს სახე შეეცვალათ, თვით დაჩისაც კი. ოთახი გაკვირვებული თვალებით მოიარეს. გეგონებოდათ ოთახი ორად იყო გაყოფილი, ერთ მხარეს ფუნჯები, საღებავები, ნახატები, უამრავი ნივთი ეყარა. კედელზე ფერადი ნახატები იყო გაკრული და სხვათაშორის საკმაოდ ლამაზებიც. აი მეორე მხარე კი ნამდვილი გამოცანა იყო, კედლის თითოეული სანტიმეტრი იყო დაკავებული სხვადასხვა ზომის ფოტოებით, კუთხეში გასამჟღავნებელი აპარატი იდგა, გაბმულ ბაწრებზე დამატებით ფოტოები იყო და ოთახის ნახევარი ობობის ქსელს გავდა. დაჩი გოგოს ნელა მიუახლოვდა და ბეჭზე ხელი დაადო. გოგომ წყნარად ამოხედა და ფრთხილად წამოდგა
-ვიცი რატომაც მოხვედით, ვეცდები ყველაფერში დაგეხმაროთ, უნდა დაისაჯნონ. მძიმე ნაბიჯებით წავიდა დივნისკენ და ჩამომჯდარი ბიჭებს დაელოდა.
-კარგი, ჯერ თქვენ გაგვეცანით_ დაჩიმ დაიწყო და დემნამ თვალები გადაატრიალა, რომ გეკითხა შენ გაუძეხი საქმესო.
-მე ლილია ვარ, ლილია ჟღენტი, ნია ჩემი არაბიოლოგიური დაა, აქ ერთად ვცხოვრობთ...ვცხოვრობდით_გადაასწორა და ცრემლის შესაკავებლად ტუჩი მოიკვნიტა.
-შეგიძლიათ სულ თავიდან დაიწყოთ? ჩვენთვის თითოეული დეტალი მნიშვნელოვანია._ჩაერია დემნაც.
-კი ბატონო. მე და ნია ბავშვთა სახლში გავიზარდეთ, არცერთმა ვიცით მშობლები ვინ არიან, 21 წლის იყო, ღმერთო მასზე წარსულში ვლაპარაკობ_სახეზე ჩამოისვა ხელები და ორი წამით შეისვენა. _ მე მასზე 4 წლით უფროსი ვარ, მაგრამ ურთიერთობაში არასდროს გვეტყობოდა, დებივით ვიზრდებოდით, ერთმანეთს გვერდში ვედექით. მოკლედ 18 რომ გავხდი იქ აღარავინ გამაჩერებდა და დირექტორს ვთხოვე, მხოლოდ ღამის გათევის უფლება მოეცა, სამაგიეროდ ბავშვების მოვლაში დავეხმარებოდი. თავისუფან დროს ერთ-ერთ ბარში მიმტანად ვმუშაობდი, შემდეგ ღამით თეფშებსაც ვრეცხავდი და ფულს ვაგროვებდი. ნიაც რომ თვრამეტის გახდა ჩემი 4 წლის ნაგროვები უკვე გვეყოფოდა თავზე ჭერი გვქონოდა და ერთად წამოვედით. ეს ბინა ვიქირავეთ და უკვე ნიამაც დაიწყო მუშაობა. ისიც მიმტანად მუშაობდა ერთ-ერთ ცნობილ კაფეში. იმდენი ვაგროვეთ გირაობა შევძელით ბინის და ქირაში ფულის გადაყრამ ამოგვასუნთა, ძლივს შეკოწიწებული ფულით ნიამ ფოტოაპარატი იყიდა, გიჟდებოდა გადაღებაზე, მე კი თუ რამეს შევაგროვებდი საღებავებში ვხარჯავდი. ბოლოს გადაწყვიტა პროფესიონალურად შეესწავლა და კურსებზე ჩაეწერა. ამ დრომდე ასე ვცხოვრობდით, მეტი არ ვიცი რა გაინტერესებთ.
-შეყვარებული, ტაყვანისმცემელი, ვინმე ყავდა?
-კურსებზე ერთი ბიჭი გაიცნო, ძალიან მომწონდა, ნია ისე საოცრად უყვარდა, რამდენჯერმე მეც ჩამითრია მისთვის სიურპრიზი რომ მოეწყო. ნიასაც უყვარდა, მაგრამ არ ვიცი მოასწრო თუარა გამხელა თვე ნახევარია ხვდებიან ერთმანეთს... ხვდებოდნენ_ისევ შეასწორა და ჯერ დაჩის, შემდეგ დემნას ახედა და ისევ ცრემლი მოერია.
- სახელი?
-დემეტრე, გვარი სიმართლე რომ გითხრათ არ მახსოვს მგონი თაბაგარი.
დაჩიმ გრძნობები ვეღარ მოთოკა და ფანჯრის რაფას დაეყრდნო. ცდილობდა ამაზე არ ეფიქრა, მაგრამ დემეტრე, მისი უმცროსი ძმა, არა, ვერ მოისვენებდა სანამ დამნაშავეებს არ დაიჭერდა, დამსახურებულს არ მიუზღვევდა.
-სად მუშაობდა ნია? ვინმე გადაკიდებული ყავდა? რამეში ხომ არ იყო უკანონოში გარეული?_წამიერად შემობრუნდა დაჩი გოგოსკენ და პირდაპირ თვალებში ჩააშტერდა. დაინახა როგორ აენთო თვალები სიბრაზისგან ლილიას.
-მოიცა რას ნიშნავს გარეული რაში იყო? ის ერთი უბრალო ფოტოგრაფი იყო, ბინისქვედა საცხობში მუშაობდა და ჟურნალისტობაზე ოცნებობდა, იქნებ და ეს დემეტრე იყო რამეში გარეული და ნიაც გარია? ყველაფერს ნიას რა უფლებით აბრალებთ ამის უფლებას არ მოგცემთ, ის ბიჭი იპოვეთ ჯერ.
-ჩემს ძმაზე წესიერად ისაუბრეთ, რაში უნდა ყოფილიყო 24 წლის ბიჭი გარეული, სახლისა და უნივერსიტეტის გარდა არსად დაიოდა.
-ძმაა? რა თქმა უნდა, დაჩი თაბაგარი ახლა გასაგებია, თქვენ ხართ ის დაჩი_ გვერდულად ჩაეცინა ლილიას, თავი გადააქნია და ისევ დივანზე დაჯდა_სად არის დემეტრე, უკვე იცის ნიაზე? საწყალი ბიჭი გაგიჟდება.
-ალბათ იცის_ისევ ფანჯრისკენ შებრუნდა დაჩი.
-ალბათ რას ნიშნავს?
-ლილია, დემეტრე და ნია ამ დილით ერთად მოკლეს მანქანაში_გაისმა დემნას დაძაბული ხმა და დაჩიმ თითქოს ზურგზე იგრძნო გოგონას კაკლის ხელა თვალების მზერა.