მე ერთი ძალიან ჩვეულებრივი გოგო ვარ ბარბარე ცინცაძე,რომელსაც აქვს ძალიან ბევრი კომპლექსი და ძალიან დაბალი თვითშეფასების უნარი(რაზეც,ყოველთვის მაქვს პრობლემა ოჯახის წევრებთან).გაგიკვირდებათ და დამოუკიდებელი ადამიანი 14 წლის შემდეგ გავხდი.იმდენად ვიყავი ჩემი თავით უკმაყოფილო რომ ხალხში სიარულიც კი მეზიზღებოდა.იყო ბევრი ცრემლი,ბევრი ტკივილი,თუმცა ამ ყველაფრის დაძლევაში მეხმარებოდნენ ადამინები,რომლებიც სიცოცხლეს მერჩივნა.ამ ადამინებიდან ახლაც,როცა 19 წლის ვარ კიდევ შემორჩა რამოდენიმე(ასევე,მშობლები).არასდროს ვყოფილვარ, არც მსუქანი და არც გამხდარი,თუმცა ყოველთვის ვითვლებოდი საყვარელ პუტკუნა ბავშვად.უკვე იმდენად მომაბეზრებელი იყო მინდოდა ბოლო ხმაზე მეყვირა,რომ მე არ ვიყავი პუტკუნა და არც,მსუქანი.სწორედ ამის გამო დავიწყე 14 წლიდან სწორი კვება და ვარჯიში.ვვარჯიშობდი თავდაუზოგავად და მართლაც ძალიან კარგ შედეგს მივაღწიე,დღეისთის კი ვარ მაღალი შავგრემანი გოგო,რომელმაც თავისი ნებისყოფით იდეალური სხეულს მიაღწია...
...ახლა კი გიამბობბთ ჩემს საყვარელ ადამიანებზე და მშობლებზე.მყავს დედა მარინა,რომელიც არის უსაყვარლესი და ყველაზე გამგები ადამინი.მამა ზურა,რომელიც გამოირჩევა ფიცხი ხასიათით,თუმცა ყველაზე საყვარელი და გამგებია,მხარში დაგიდგება ნებისმიერ სიტუაციაში,თუ მის სახელს არ გადააბიჯებ.მყავს ,ასევე ძმა გიორგი 10 წლის.მართალია ძალიან მაბრაზებს,მაგრამ მაინც ჩემი კეთილი ბიჭია და ერთ-ერთი უძვირფასესი ადამინია.და ბოლოს ჩემი ყველაზე ყველაზე თბილი და კეთილი ადამინი ჩემი ბავშვობის დაქალი მარიამი.არ არსებობს ადამინი რომელიც ასე გამიგებს და ასე დამეხმარება პრობლემის მოგვარებაში.მე და მარიამმა გადავლახეთ ძალიან ბევრი რამ ერთად,გამოვიარეთ ბევრი ტკივილი და იმედგაცრუება,თუუმცა ჩვენ დღემდე ერტად ვართ და ერთმანეთს მეთი არავი გაგვაჩნია და არც გვჭირდება...რაც შეეხება წარმოშობას,ვარ ბათუმიდან და ბათუმზე ძალიან არც ერთი ქალაქი არ მიყვარს...
/ / / / / / / /

...სიყვარული ყველაზე ძვირფასი გრძნობაა.მას უნდა მოუფრთხილდე როგორც, ბავშვს,თორემ შეიძლება აიცრუოს შენზე გული და აღარასდროს გეწვიოს....

ჩემი სიყვარულის ისტორია დაიწყო,ძალიან ბედნიერად,თუმცა რამდენად კარგად დასრულდა ეს თავად გადაწყვიტეთ.
....სწორედ იმ დღეს როცა ჩემი მომავალი ,,სიყვარული'' ვნახე,ერთი არაფრით გამორჩეული დღე იყო.როგორც ყოველთვის დილით 10 საათზე ვარჯიშიდან სახლში დავბრუნდი და შხაპი მივიღე.ჩემთვის არარსებობს სიამოვნება რაც ვარჯიშიდან დაბრუნებულს შხაპის მიღებას ჯობია.ამდროს იცლები ყველანაერი ნეგატიური ენერგიისგან და შენს ორგანიზმში ენდორფინების ზრდა იწყება...გამოსვლისთანავე მარიამ დავურეკე,რომ საღამოს აუზზე წავსულიყავით,იმ დღისით 19 ივნისს ისე ცხელოდა სახლში გაჩერება შეუძლებელი გახდა.
-მარია ადექი რაა გთხოვ, და სასწრაფოდ ჩემთან გამოდი სერიოზული საქმემაქვს!(ეს რათქმაუნდა მოვატყუე,რომ დამეყოლიებინა.
-აუ კაი რაა,მაცადე ძილი,გუშინ ძაან გვიან დავიძინე!
-ადექი თორე დაგადგები და ცივი წყლით გაგაღვიძებ,იცი რო ვარ გამკეთებელი,ამიტო ადექი სწრაფად!
გავუთიშე ვიცოდი,მეტჯერ თქმა არც კი დამჭირდებოდა და მართლაც ასე მოხდა მარი 15წუთში ლანძღვით შემოვიდა ჩემს ოთახში
-შენ სულ გააფრინე რაა არც,შენ იძინებ და არც სხვას აცდი ძილს,რა ხარ ესეთი მოუშორებელი დაბადებდან რო მაწამებ!-ილანძღებოდა მე კი ძლივს ვიკავებდი სიცილს და ვცდილობდი სერიოზული სახით მეყურებინა,თუმცა ვერ შევძელი და იმხელა ხმაზე დავიწყე სიცილი მარის შეეშინდა,გაკვირვებული მიყურა 2 წუთი და შემდეგ სიცილით მითხრა-ეჰჰ შენ აღარაფერი გეშველება.ერთი კაი ბიჭი გინდა და მარტო ის თუ გიშველის რაა.უიი რასმეუბნებოდი რა სეიოზული საქმე მაქვსო?
- იცი რაშია მარიამ საქმე.(პაუზა) მოგატყეე,ოღონდ არ მომკლა და ჩემს ქორწილში მაგრად იქეიფებ ხოიცი-ეს ბოლო წვეთი იყო და ორივეს სიცილი წაგვსკდა დიდხანს ვიცინოდით და ბოლოს ორივე როგორც იქნა დავწყნარდით.
-გოგო დღეს აუზზე გავიდეთ რა,ძაან ცხელა და ვეღარ ვჩერდები სახლში.-ვუთხარი და თან უკვე ვემზადებოდი.--ჰო კაი კაი თორნიკე გამოგვივლის ალბათ და წავიდეტ.(თორნიკე მარის შეყვარებულია უკვე 1 წელია.უსაყვარლესი ბიჭია და ძმასავით მყავს)
-კაი მიდი ჩაიცვი მაშინ,ზარი გამომიშვი და მეც ჩამოვალ.
მალევე ჩავიცვით და ორივე ქვემოთ ჩავედით რომ თორნიკეს ბუზღუნი არ დაეწყო რამდენ ხანს ემზადებითო.მაგრამ თორნიკე რისი თორნიკეა რამე მაინც რომ არ ეთქვა.-აუუ კაით რაა სად ხართ აქამდე დავისიცხე ამ მანქანაში.
-აუუ ეს ვინარის რაა სულ როგორ უნდა წუწუნებდეს.ვთქვი და თოკას ენა გამოვუყავი.
-ნწნწნწ როგორ მეტლიკინებით ზურაბის ასულო.მითხრა ძალიან თეატრალურად და ასე სიცილით დავიძარით აუზისკენ.
თოკა მთელი გზა გვაცინებდა,მეც ნერვებს ვუშლიდი და გვრიტებოს და მსგავსი რამეების ძახილით მარის ვაწითლებდი.ბოლოს მივხვდი რომ ცოცხალი ვეღარ გადავურჩებოდი და გაჩუმება ვამჯობინე.
როგორც კი მივედით,პატარა ბავშვივით მანქანიდან პირველი გადმოვხტი,ეს შეყვარებული წყვილი კი სპეციალურად დინჯად და ნელა მოძრაობდნენ რომ ავფეთქებულიყავი. ძლივს მივაღწიეთ, არავის დაველოდე და მაშინვე წყალში გადავეშვი.იყო უამრავი მზერა ჩემი დანახვისას:ზოგი გაოცებული,ზოგი ბოღმიანი და ა.შ მაგრამ მე არვიმჩნევდი და მათ გასამწაებლად უფრო თაავმომწონედ ვცურავდი .ჩემს სამყაროში ვიყავი და არავინ მაინტერესებდა.თოკა და მარიამიც მალე ჩამოვიდნენ წყალში.ბევრი ვიცინეთ,მაგრამ მალე მომინდა ზაგარიც და ამოვედი.შეზლონგზე წამოვწეი და მზეს მივეფიცხე.ვიღაცამ მზე დამიჩრდილა რამაც ძალიან გამაღიზიანა,ვფიქრობდი მარის გარდა ჩემს შეწუხებას არავინ განიზრახავდა და არც გამიხელია თვალები ისე დავუყვირე-აუ მარი აქედან გამასწარი,მზეს ნუ მიჩრდილავ თორე ავდგები და დაგახრჩობ იცოდე!
-მარი რამდენად არვიცი მაგრამ აშკარად სხვის შეზლონგზე წევხარ და იქნებ საკუთარი შეზლონგი დამითმო?მომესმა მკაცრი უცხო და ცინიკური ხმა,რაღაც მამაკაცის ხრინწიანი,ისე შემრცხვა მინდოდა იქვე მოვმკვდარიყავი,მაგრამ ეს შეუძლებელი იყო თვალები გავახილე და გაოცებული მივაშტერდი უცნობს.
-ვიცი რომ სიპატიური ვარ მაგრამ,გოგონი მიშტერებაზე,რომ სროკია?!-მის ხმაში იმდენად დიდი ირონია იგრძნობოდა,რომ საბოლოოდ გავმწარდი და მივახალე
-კანონებს ნუ მასწავლი ისედაც ვიცი რა როგორაა და ნურც ?შენზე ნუგექნება ამხელა წარმოდგენა,მხოლოდ კუნთები არაფერს გიშველის.-ვუთხარი არანაკლებ ირონიულად თვალი ჩავუკარი და უკან უნდა დავბრუნებულიყავი მეპოვა ჩემი ადგილი,როცა დავინახე როგორ დაებერა ძარღვები,აშკარად არ ელოდა ამას.-გრძელი ენაც გვქონია!-წაიბურდღუნა თავისთვის მაგრამ მაინც გავიგე.
აღარ მინდოდა გამემწვავებინა სიტუაცია ამიტომ არაფერი მითქვამს წამოვედი და ჩემს შეზლონგზე წამოვწექი.მარცხენა მხარეს მიწვავდა ვიღაცის მწველი მზერა, ნუ რათქმაუნდა ვიცოდი ვინც იყო და არც ვაპირებდი შეხედვას,თუმცა ქონდა ამ ბიჭს რაღაც ძალიან კარგი და თითქოს ამოუცნოდი.როგორც იქნა თოკა და მარიამიც ამოვიდნენ უცებ ვიგრძენი როგორ მეცემოდა წყლის წვეთები და ყველანაერად შევეცადე ბოლო ხმაზე არ მეყვირა თოკასთვის რომელიც თავზე მედგა და მის სველ ხელებს სახეზე მკიდებდა წამოვხტი ისედაც ძალიან გაღიზიანებული,უფრო გავბრაზდი.
-გააფრინე ძლივს გავში კაი რაა..შევხედე შეწუხებულმა მარი კი კვდებოდა სიცილით
-შენ რაღა გაცინებს ესე როგორ მწირავ ადამინები არხართ!ვეუბნებოდი მუდარით,თუმცა როგორც შემდე გავაანალიზე ეს თქმა ცოტა ხმამაღლა მომივიდა და ვხედავდი თვალებს რომლებიც ჩემსკენ იყო მომართული.
ძალლიან შემრცხვა ავიღე ჩემი ნივთები და მოსაწესრიგებლად წავედი საპირპარეშოში თუმცა ამ ფაქტის გამო სახლში წასვლა არმინდოდა და მალევე უკან დავბრუნდი.
გამოვედი და თვალებს ვერ ვუჯერებდი თოკა მარი და ის უცნობი ერთად იდგნენ კიდევ ვიღაც 3 ბიჭთან ერთად და მაღალ ხმაზე იცინოდნენ.არა,არა,არარსებობს ესენი ერთმაანეთს არიცნობენ, არმჯერა იქ ვერმივალ. ვფიქრობდი გულში და უკვე ვსახავდი გეგმას როგორ უნდა გავპარულიყავი აქდან ისე რომ მათ ვერ შევემჩნიე, თუმცა ნაკლებად გამომივიდა ჩემმა უსაყვარლესმა დაქალმა ,,გამწირა'' და დამიზახა
- ბაარბარე მოდი ვიღაცეები უნდა გაგცნოთ
სახე ამელეწ ატანში უსიამოვნოდ გამცრა,ვხვდებოდი სხვა გზა არ მქონდა და იმ ურჩხულს კიდევ უნდა შევხვედროდი.ამიტომ მათკენ წავედი,მუხლები მიკანკალებდა მაგრამ არაფერს ვიმჩნევდი.მინდოდა ამაყად წარმოვჩენილიყავი მის წინაშე. და მგონი გამომივიდა.-ანა გაიცანი ეს ალექსანდრეა,ეს ლუკა,თაზო და ერეკლე(ეკე).
-სასიამოვნოა-თბილად გავიღიმე
_-ჩემთვისა ულამაზესო ქალბატონო_თქვა გრაციოზულად ეკემ და გაიცინა მეც სიცილით ვუპასუხე .აშკარად ეტყობოდა ამ ბიჭს რომ ცანცარა იყო მაგრამ, არა გამაღიზიანებლად ცანცარა.
დანარჩენებსაც კარგად შევეწყვე ყველა ძალიან თბილი იყო და კარგადაც დავახლოვდით,მხოლოდ ალექსანდრე იჯდა ჩუმად,ორი წუთის წინანდელი მისი თვალები თითქოს აღარსად იყო,ის ძველი ცინიკოსი ალექსანდრე თითქოს გაქრა და ახალ ალექსანდრეს ახლა რაღაც, უცნაური ნაღვლიანი და ჩამქრალი თვალები ქონდა.თითქოს ვგრძნობდი რომ რაღაც ტკიოდა სულიერად ცუდად იყო და მინდოდა დავლაპარაკებოდი მაგრამ შემშინდა .შემეშინდა,რომ ვერ მიმიღებდა და ხელს მკრავდა.ხშირად ვგრძნობდი როგორ მათვალიერებდა,ხანდახან ნაღვლიანადაც ჩაიღიმებდა და სულ ეს იყო.ამ დღეს ჩემმა ,,სიყვარულმა" თავი დამამახსოვრა როგორც ერთმა ამოუცნობმა ბიჭმა რომელსაც რაღაც აწუხებდა და მე ვიცოდი რომ ამ რაღაცას აუცილებლად გავარკვევდი და ბევრ რამეს შევცვლიდი.მე მიზანი დავისახე და ამ მიზანს აუცილებლად მივაღწევდი...