მივდიოდი მაგრამ ფეხები უკან მრჩებოდა,ნაცნობ ეზოში შევაბიჯე,არაფერი შეცვლილა , დიდი ჭადრის ხეები, პატარა ლამაზი ქვებით გაწყობილი ბილიკს გარშემო ყვითელი ყვავილები მიუყვებოდნენ და პირდაპირ უზარმაზარი სახლის უზარმაზარ კარებთან ჩერდებოდნენ.. ისევ ეკიდა ხეზე ჩემი და დემეს ბავშვობის საქანელა , ჩემი ჩამოკიდებული ჰამაკიც არ ჩამოუხსნიათ ამდენი წლის შემდეგ ,ნელა გავუყევი ბილიკს ,თან ბავშვობის სურნელს ხარბად ვისუნთქავდი, ყველაფერი ბავშვობასა და წარსულს მახსენებდა ,თითქოს ისევ გამეხსნა ძველი იარები,თვალზე ცრემლი მომადგა მაგრამ საშუალება არ მივეცი წამოსულიყო,ამაყად შევაბიჯე სახლში, დამხმარე ქალს რომელიც ტირილით შემეგება ჩავეხუტე,მამაჩემი მოვიკითხე,მითხრა სადილობსო,მეც სამზარეულოსაკენ წავედი...
-როგორი ოჯახური იდილეაა...ირონიით ჩავიცინე როდესაც მაგიდასთან მჯდარი ხალხი შევნიშნე , ყველამ ერთად ამომხედა ,ზოგმა გაკვირვებული,ზოგმაც კი ზიზღით სავსე თვალები მომანათა..ჩემი ძმა იქ კვდება ,ესენი კი აქ მშვიდად მიირთმევდნენ , მამაჩემი როგორც ყოველთვის სუფრის თავში იჯდა ,გვერდს თავისი საყვარელი ცოლი, ჩემი დედინაცვალი მაიკო უმშვენებდა ,მეორე მხარეს კი მამიდაჩემი მზია იჯდა ,სევდიანი და აცრემლებული თვალებით მომჩერებოდა , მაიკოს გვერდით მისი ერთადერთი ვაჟი,ჩემი ნახევარძმა გიორგი იჯდა,ჩემს დანახვაზე თვალები აუციმციმდა ,წამოდგომა სცადა მაგრამ გველმა დედამისმა დააკავა
-აქ მოსვლა როგორ გაბედე?! -დაარღვია დუმილი თვით გურამ დევდარიანმა
-შენთან საქმე მაქვს !- ვუთხარი ცივად , როგორ არ შეცვლილა ,ისევ მკაცრი გამოხედვა ,ამაყად აწეული თავი, ოდნავ კეხიანი ცხვირი და ცისფერი თვალები ..ოხ როგორ მიყვარდა ერთ დროს და ეხლაც როგორ მიყვარს..ერთი შეხედვით ცივ თვალებში სითბო იღვრებოდა.
-ბარბარე შვილო -ტირილით წამოდგა მამიდაჩემი,მაგრამ გურამმა თვალები დაუბრიალა და წამში თავის ადგილს დაუბრუნდა .მამიდა ქვრივია , ახალგაზრდა იყო ქმარი რომ გარდაეცვალა ,მას შემდეგ ჩვენთან ცხოვრობს,მან გამზარდა ,ის და მამა ისევე გავნან ერთმანეთს როგორც მე და დემნა ,ორივეს ცისფერი თვალები და ქერა თმა ამშვენებთ..
-კაბინეტში გავიდეთ !- ისევ ცივად მომმართა ,შემდეგ ფეხზე წამოდგა და წინ გამიძღვა..უხმოდ გავიარეთ გრძელი დერეფანი, შემდეგ მისაღები ოთახი, ბოლოს კაბინეტშიც შევედით,თვითონ თავის საყვარელ სავარძელში ჩაჯდა და უხმოდ მომაჩერდა
-ძალიან გამხდარხარ-მითხრა ბოლოს
-ხო,კარგია მერე-ნაძალადევად გავიღიმე,ოთახს მოვავლე თვალი ,არაფერი შეუცვლიათ ბოლო ორი წლის განმავლობაში- უზარმაზარ ოთახში ,ყველა კუთხეში წიგნების თარო იყო,შუაში დიდი მაგიდა , მარჯვნივ უზარმაზარი ფანჯარა რომელთანაც დიდი დივანი და ჟურნალის მაგიდა იდგა ,აქ საკითხავად ჩამოვდიოდი ხოლმე , კედელზე კი ისევ ეკიდა ჩვენი საოჯახო ფოტო,სადაც მე ,დედა,მამა და დემეტრე ვიყავით ასახულები,ისეთი ბედნიერი სახეებით მეტი რომ არ შეიძლება..
-აბა გისმენ ,რამ შეგაწუხა,ბოლოს რომ გნახე იძახდი არასდროს მოვადგამ ამ სახლში ფეხსო-დუმილი დაარღვია მამამ
-აქ შესარიგებლად არ მოვსულვარ,გურამ -მისი სახელი მკაფიოდ გამოვთქვი,რაც აშკარად ცუდად მოხვდა გულზე,კიდევ უფრო ცივი გამომეტყვეკება მიიღო
-ხოო,აბა რამ შეგაწუხა? -მკითხა და სავარძელში გასწორდა
-მე ...ფული მჭირდება ..ბევრი
-ოხ..-წარბები აზიდა და ცალყბად გაიღიმა-ასეც ვიცოდი..
-ჩემთვის არ მინდა ,იმედი მაქვს ხვდები, რომ მართლა ძალიან მჭირდება ,წინააღმდეგ შემთხვევაში აქ არ მოვიდოდი
-აბა ვისთვის გინდა იმ შენი გაბღენძილი შეყვარებულისათვის? თუ უკვე ქმარი ვუწოდო?
გაბრაზებულმა მივანათე თვალები - ასე ნუ ლაპარაკობ მასზე!
-კიდევ იმას იცავ? მას შემდეგ რაც დაგაგდო აქ ორსული კიდევ მას იცავ?!! ფეხზე წამოვარდა ყვირილით
-მაგ თემის განხილვას ახლა არ ვაპირებ..ხომ გითხარი რომ ფული მჭირდება
-არ მოგცემ ფულს ,არ მოგცემ უფლებას ის გაბღენძილი ბიჭი შენს კისერზე იჯდეს გასაგებია?
-ფული ნიკასთვის არ მჭირდება და რამდენჯერ გითხრა მის სახელს ასე ნუ ახსენებთქო ! ის არაფერი შუაში იყო
-აბა რისთვის გინდა ,კიდე ორსულად ხომარ ხარ? -ცალყბად ჩაიღიმა და პირდაპირ შემომანათა თვალები
-ასე თუ უნდა მელაპარაკო მირჩევმია წავიდე! ვუთხარი გაბრაზებულმა,ამოიხვნეშა ,საქმიანი სახე მიიღო და მაგიდას დახედა
-რამდენი გინდა?
-ბევრი..-წარბები აწია,გაკვირვებულმა გამომხედა
-ბევრი რამდენია?
-30000
-რა-თვალები შუბლზე აუვიდა -ნიკას ბევრი ვალი დაგროვებია..არ მოგცემ ,ჩემგან ერთ თეთრსაც ვერ მიიღებ გასაგებია?!
-მამა მართლა ძალიან მჭირდება და ნიკა არაფერ შუაშია!
-აბა ვინ არის შუაში,ვერ დამაჯერებ რომ ფული იმ ბიჭისათვის არ გინდა!-მორჩა უკვე ნერვებზე მოქმედებდა ,ყველაფერი თავიდან იწყებოდა
-ფული დემეტრესთვის მჭირდება და არა ნიკასთვის!! -დავიყვირე ბოლო ხმაზე
-რა..-მოწყვეტით ჩავარდა სავარძელში -რა სჭირს ,თამაშობს?
-კიბო აქვს! ..პირდაპირ ვაჯახე ,დავინახე როგორ გადაურბინა სახეზე ფერბმა-ახლა გაიგე ? მომცემ ფულს თუ არა..
ცოტახანს იჯდა ასე ჩუმად ,ხმას არ იღებდა , შემდეგ გაყინული მზერით ამომხედა
-არა !
გავშრი,გავხმი,გავშტერდი,ყველაფერი ერთად დამემართა იმწუთას..ვერ ვიჯერებდი,ვერ ვიჯერებდი რომ საკუთარმა მამამ ეს თქვა ,არ მეჯერა..ნუთუ შეუძლია მშობელს შვილი გაწიროს ,ნუთუ შეუძლია სასიკვდილოდ გაიმეტოს ? ,არ მესმის, ან ვერ ვგებულობ..
-რა? ამოვიკნავლე
-ერთ თეთრსაც ვერ მიიღებთ ჩემგან! მკაცრად ამომხედა ,ამაყი მზერა მსტყორცნა და საჩვენებელი თითი დამიქნია..
-მამა-ამოვიღნავლე,სიმამაცე სადღაც გაქრა,ახლა ჩემში მხოლოდ შეშინებული,დაბნეული და განადგურებული ,,და" დარჩენილიყო-მამა გთხოვ ,ნუ გაგვიმეტებ ,გევედრები -მუხლებზე დავეშვი,ცრემლები წამომცვივდა ,მუდარით და ტირილით ვეხვეწებოდი -გეხვეწები,დაგიბრუნებ,გამოვიმუშავებ,მართლა მჭირდება,მამა..დემეტრე კვდება ,ჩვენი დემე კვდება ,მას მხოლოდ შენ თუ უშველი მა ,გევედრები,ხომ ხედავ ,მუხლებზეც დაგიჩოქე ..გეხვეწები მა ,ნუ გამიწირავ ძმას..
თან ვემუდარებოდი,თან ცრემლებს ვიწმენდდი,ხალიჩამ მუხლები გამიხეხა,მაგრამ მაინც მორჩილად ვიჯექი ზედ და მუდაით შევყურებდი ადამიანს რომელიც ამწუთას ერთადერთ იმედად მიმაჩნდა..თვითონაც მიყურებდა ცივი თვალებით,არანაირი ემოცია არ იკითხებოდა მის სახეზე ,ტუჩები გააღო რომ რაღაც ეთქვა მაგრამ ისევ დახურა ,შემდე ჩაახველა ,წინ გადმოიწია და თვალებში ჩამხედა,მისმა მზერამ გამყინა
-წადი ბარბარე!
ვერ ვიტყვი იმწუთას რა დამემართა ,ყველაფერი დატრიალდა ,ყველაფერმა აზრი დაკარგა ,ისეთი შეგრძნება გამიჩნდა თითქოს ჩემი წარსული მოგონებები მთლიანად მოწყდა გონებას და სხვა კონტინენტზე გადაინაცვლა,მეკი დავრჩი აქ ბნელ მომავალში და არ ვიცოდი რა მექნა ..ნელა წამოვდექი ფეხზე ,კარგად დავაკვირდი მამაჩემის სახეს
-იცოდე ,დღეიდან ,სამუდამოდ დაკარგე შვილები,ჩათვალე რომ ჩვენ მოგვკალი..მრცხვენია შენი ,გურამ დევდარიანო! ინანებ,ინანებ მაგრამ არ გაპატიებ..
მივახალე და სწრაფად დავტოვე ოთახი, მთელი გულით ვტიროდი,ორმაგად განვიცდიდი ყველაფერს ,ის იყო უნდა გამოვსულიყავი მამიდა რომ შემეჩეხა
-ბარბარე,შვილო ,რა მოხდა?-შეშფოთებულმა შემომხედა ,უარესად ამომიჯდა გული,ამის დანახვაზე მაგრად მიმიხუტა,ნაცნობმა სურნელმა ერთიანად დამიარა მთელ სხეულში,ახლა გავაცნობიერე როგორ მომნატრებია გამზრდელი მამიდა
-ბარბი,საყვარელო,ნუ ტირი,მითხარი რა მოხდა.. მემიდარებოდა და ცრემლებს მწმენდდა..დაწყნარება ვცადე
-მამიდ,დემე..ჩვენი დემე.. ვლუღლუღებდი
-ხო ,რა მოხდა,დემეს რა სჭირს?
-სიმსიმვნე...
ქალს სახეზე ცისარტყელამ გადაურბინა ,ხელები გამიშვა და იქვე კიბეზე მიწყვეტით დაჯდა,რამდენიმე ცრემლი წამოუვიდა ,მაგრამ უცებ მოიწმინდა და ცისფერი თვალები მომანათა -ფული გჭირდებათ და არ მოგცათ ხო?
თავი დავუქნიე
-მე დაველაპარაკები..
-არა! წამოვიყვირე უცებ - მაგისი აღარაფერი მჭირდება ,ჯანადაბაშიც წასულა
-ბარბარე ის მამაშენია
-ის მამაჩემი აღარ არის,არ ვაპირებ ვეხვეწო!
-ახლა თავმოყვარეობანას დრო არაა
-თავმოყვარეობას ბატონი გურამი თამაშობს ,მე არა ..წავედი,ფულს როგორმე ვიშოვი..
სწრაფად გადავკოცნე და გამივვარდი სახლიდან,მანქანაში ჩავჯექი,აქ უკვე მივეცი თავს უფლება გულიანად მეტირა ,მარი ხმას არ იღებდა ,მოთმინებით ელოდა როდის მოვრჩებოდი.
-მაპატიე-თქვა ბოლოს -ჩემი ბრალია,არ უნდა მომეყვანე
-შენი ბრალი არ არის,მე უკვე ობოლი ვარ!