ისევ დარდი შორეულ გზების მკვლევარად,
ისევ სევდა გულში ჩარჩენილ სიმწარედ,
გზააბნეული მივყვები ბილიკს
და ჩემში თითქოს გრძნობებს ლეწავენ.
მე აღარ ვიცი ვისვენდო....
ან კი მჭირდება მე ვინმეს ნდობა ???
მარტოსული ვარ უდაბნოს მკვიდრი,
აგარ მწამს შენი გივიწყებ მორჩა.
მეგობარია ? ის ვინც გვერდს გვიდგას ??
ნამდვილად! ასე ვეძახით ყველა,
მაგრამ, რახდება როცა ბნელდება??
ის სიბნელესთან ნელ-ნელა ქრება.
გამოვა შუქი გამოანათბს
ისევ უყურებ შენს გვერდით მდგომელს,
მაგრამ ვერ შველის იმ ბნელის ტკივილს
მარტომ რომ მკერდით არღვიე ღობე.
ალბათ, დამდგარა ჟამი ფარული,
ალბათ გავყვები სიბნელის კიბეს,
ისევ დავთვრები რომ არ ვუყურო,
დასაფლავებულს არვინ მიტირებს.
განა.. არ ვცადე ბინდის გაფანტვა???
განა არ მინდა მე სიყვარული??
მაგრამ ვინმომცა?? არც ვიტყვი რამეს..
თვით ლექსის მეფე გალაქტიონი
სიყვარულისთვის ათევდა ღამეს.
მას არ ეღისრსა ის სიყვარული,
რისთვისაც ბევრი დღენი გალია,
და მუზის ქარში მიმოხვეული,
წლებმა გაფანტა , ჟამმა დალია.
წავიდა მარტო იმ ქვეყანაში
მაგრამ ის კვლავაც უკვდავად ცოცხლობს,
გვახსოვს ჩვენ მთვრალი გალაქტიონი
და არა მისი პრანჭია გოგო.
ისევ დარდი შორეულ გზების მკვლევარად,
ისევ სევდა გულში ჩარჩენილ სიმწარედ,
გზა აბნეული მივყვები ბილიკს
და ჩემში თითქოსგრძნობებს ლეწავენ.