... სვანეთის ერთ-ერთ სოფელში ხმა გავარდა დამიანე ბრუნდებაო.ზოგი ფიქრობდა არა დამიანეს დიდი ხანია დავიწყებული აქვს ეს სოფელი და აქ ფეხს აღარ ჩამოადგამს,ჭორი იქნებაო.ზოგს უხაროდა.ყველას სხვადასხა აზრი ჰქონდა დამიანეს დაბრუნებასთან დაკავშირებით.და როცა ამ ამბავმა ელენე გულბანის ყურამდე მიაღწია,მხოლოდ მას მოაწვა სევდა.ამოუტივტივდა მოგონებები დამიანეს შესახებ.მხოლოდ მას და მის კეთილ გულს შეეძლო დამიანე არ შეძულებოდა,მან ხომ საწყალი გოგო მათ ქორწილამდე 2 კვირით ადრე მიატოვა...ხო აი ასე ჩვეულებრივად უთხრა რომ მისთვის არაფერს წარმოადგენდა და მიატოვა,სულ მარტო დატოვა მის განცდებთან ერთად,რომელსაც დამიანეს ვეღარ გაუზიარებდა,რადგან დამიანე მას აღარ ეკუთვნოდა...
ამ ამბავმა მთელი მესტია შეძრა,ხალხმა იცოდა რომ დამიანე არიყო ისეთი კაცი და ადამიანი რომელიც პატარა გოგოს ასე გასწირავდა და მიაგდებდა.ყველამ იცოდა რომ არსებობდა რაღაც მიზეზი,თუმცა ვერავინ ხსნიდა მის გაქრობას.და ახლა როცა იმ ყველაფრის შემდეგ 3წელი გავიდა დამიანე უკვე დაკაცებული და ჩამოყალიბებული უბრუნდებოდა თავის კუთხეს.მთელი ავალიანების საგვარეულოში დიდი ფუსფუსი იყო და დიდი სიხარულით ელოდნენ საყვარელი შვილის დაბრუნებას,რომელსაც სამი წელი სვანეთისკენ არცკი გამოეხედა...
ელენა კი...ეჰჰ ელენა...ის მის ფიქრებში იყო.ისევ ელანდებოდა მისი საქორწილო სამზადისი.თუ როგორ იწერდნენ ჯვარს ის და დამიანე და როგორი ბედნიერები იყვნენ.მაგრამ როცა თვალს გაახელდა ხვდებოდა რომ ეს არიყო რეალობა და ისევ ცხადში ბრუნდებოდა.ეშინოდა...ძალიან ეშინოდა დამიანეს დაბრუნების.ეშინოდა ისევ იმ გულისტკივილის და იმედგაცრუების რაც უკვე გამოვლილი ჰქონდა.აღარ უნდოდა ეს განმეორებულიყო,მას უბრალოდ მშვიდად ცხოვრება სურდა...
მაგრამ ამდროს რა ტრიალებდა დამიანე ავალიანის გულში?ოოო...დამიანე ავალიანს გული მონატრებისგან უსკდებოდა,ვეღარ იტევდა მისი გული ამდენ ტყუილს.ენატრებოდა მისი სიფრიფანა და ფერადი ელენა.ენატრებოდა მისი ღიმილი,მისი ციმციმა თვალები,რომლებიც დამიანეს უკუთვნოდა და ხშირად უცქერდა დიდი სიყვარულით.მისი წვრილი ხელები,თითები,რომლებსაც წარსულში მის ტორებში მოიქცევდა და ათბობდა.უყვარდა მასზე ზრუნვა.რას არ დათმობდა ავალიანი რომ კიდევ ერთხელ ძლიერად ჩახუტებოდა...
მაგრამ დამიანემ ელენა მისი ქცევით მოკლა...ამ ადამიანმა მისი ქცევით მათი სიყვარული დაიმარხა.ავალიანმა იცოდა რამხელა შეცდომა დაუშვა იმით რომ თავის დროზე ელენას სიმართლე არ უთხრა.არ უთხრა რომ მათი ერთად ყოფნით შეიძლება ელენას გული ტკენოდა.არ უთხრა რომ მას ოდესღაც მაინც მოუწევდა ელენას მარტო დატოვება,იმ წყეული დაავადების გამო რომელსაც დამიანე ებრძოდა და მას არსურდა ელენას განადგურებული ენახა...ის არიყო ამის ღირსი,მას მასსავით ფერადი და ბედნიერი მომავალი უნდა ჰქონოდა და არუნდა შეეწირა თავი ვიღაცისთვის.მაშინაც კი როცა ეს ვიღაც მისთვის ყველაზე ძვირფასი იყო...
დამიანემ იცოდა ელენა ვერ გაუგებდა,რომ ამ მიზეზის გამო დატოვა,რადგან ელენას დამიანესთვის ხშირად უთქვამს რომ ისინი ყოველთვის ერთად იქნებოდნენ და ყველაფერს ერთად გაუმკლავდებოდნენ.მაგრამ დამიანემ ეს არ გაითვალისწინა.ახლა კი როცა დამიანე საბოლოოდ გამოჯანმრთელდა და მის საყვარელ კუთხეს უბრუნდებოდა,იქ ხვდებოდა იმაზე მეტი პრობლემა ვიდრე ვინმეს ეგონა.ავალიანს იმ აზრამაც გაუელვა რომ ელენა ახლა უკვე სხვისი მეუღლე და შვილების დედა იქნებოდა,თუმცა გულის სიღრმეში მაინც სჯეროდა რომ მას ელენა არ დაივიწყებდა...
და უკვე საღამოს 8საათზე სვანეთს მისი ნანატრი ,,შვილი" დაუბრუნდა.დამიანემ ხარბად შეისუნთქა მონატრებული ადგილის ჰაერი და ოჯახთან წავიდა.ყველა, მთელი მესტია შეკრებილიყო ავალიანების ,,სასახლეში".ერთი სიტყვით დიდი ჟრიამული იყო მათთან.ამ ხალხთაგან მხოლოდ დამიანეს ეწვოდა გული მონატრებისგან ელენას ნახვის სურვილისგან და ის ამ სურვილის აუცილებლად აისრულებდა.
ელენა კი მარტოდმარტო იყო სახლში.საწოლზე იწვა და ჭერს შესცქეროდა.მის თვალებში წამში ამოიკითხავდით ტკივილს,სიყვარულსა და მონატრებას.მის სახეზე ცრემლებმა გზა გაიკვლიეს. ასე იწვა და ტიროდა.სხვა გზა არც ჰქონდა.მასაც სიკვდილამდე უნდოდა დამიანეს ნახვა მაგრამ პირველ ნაბიჯს ვერ გადადგამდა რადგან ისედაც ძალიან დამცირებულად გრძნობდა თავს და გული ეწურებოდა..
დამიანეს მობეზრდა ამდენი ხალხი და სახლიდან გამოვიდა.მონატრებულ ქუჩებს გაუყვა.მიდიოდა გზას კი მთვარე უნათებდა.მარტოდმარტო იყო ქუჩაში.ჰოო და მხოლოდ ახლა ჰქონდა შანსი ელენა ენახა უბრალოდ დაენახა მაინც. გადაწყვიტა,მასთან მისულიყო და საბოლოოდ წერტილი დაესვა ამ ტანჯვისთვის რასაც უკვე 3წელი განიცდიდა.აღარ ჰქონდა მნიშვნელობა რაიქნებოდა
ელენას პასუხი.ახლა ყველაზე მნიშვნელოვანი მათი შეხვედრა იყო.გაიქცა დამიანე რამდენად სწრაფადაც შეეძლო მირბოდა.ეგონა რომ ამდენი წლის უნახავს თუ გულში არ ჩაიკრავდა იქვე მოკვდებოდა,უკვირდა კიდეც აქამდე როგორ გავძელიო მაგრამ ახლა უკვე ვეღარ ძლებდა.აწუხებდა ის ფაქტი რომ მისთვის საყვარელი ადამიანი სულ ორ ნაბიჯზე ჰყავდა ისკი უმუქმედოდ იყო.ხოდა მიადგა ელენას სახლს.არც დაფიქეებულა ისე შევარდა შიგნით.სახლში როგორც ყოველთვის არავინ იყო და ელენას კი კარი მაინც ღია ჰქონდა.გრძელი კორიდორი სწრაფად გაირბინა და.მიადგა ოთახის კარებს.გულის ცემა ყურებში ესმოდა და დაიფიცებოდა ელენეს გულიაცემასაც გრძნობდა.ფრთხილად შეაღო კარი და ამდენი ხნის უნახავი მონატრებული ადამიანის დანახვისას კინაღამ ცრემლები წასკდა.ელენას კი არაფერი ესმოდა უბრალოდ იწვა და ტიროდა
-ელი-ხმაჩამწყდარმა მიმართა ელენას მისივე შერქმეული სახელი.ელენა კი ფიქრობდა რომ უკვე გიჟდებოდა და ესეც მოესმა.ესეც მისი წარმოსახვის ნაწილი იყო.მას აქამდეც ხშირად გაეგო მონატრებული ხმა.
-ელი შემომხედე რაა,უბრალოდ შემომხედე-დამიანე მასთან მივიდა ჩაიმუხლა და მონატრებულს სახეზე ხელი ნაზად ჩამოუსვა.ჟრუანტელმა დაუარა,ეს იყო გრძნობა რომელიც აქამდე არ განეცადა.უყურებდა როგორ ჩამოსდიოდა ელენას ცრემლები და ჯიუტად არ ახელდა თვალებს.ელენა გონზე სწორედ დამიანეს შეხებამ მოიყვანა და უკვე თვალებგახელილს მის საწოლთან ჩამუხლული დამიანეს დანახვამ გონება დაუბინდა ეგონდა გული წაუვიდოდა ვერაფერს ვეღარ ამბობდა უბრალოდ უყურებდა ამდენი ხნის უნახავ სახეს და ცრემლად იღვეებოდა.
-შეენ.....აქ რასაკ..-ვეღარ დაამთავრებინა დამიანემ ელენას სიტყვა და ჩაეხუტა.ისე ძლიერად რომ ეგონა ეს სიფრიფანა სხეული შემოეფშვნებოდა.ელენამაც ვეღარ გაუძლო და თავი მხარზე დაადო
-უბრალოდ ამიხსენი ასე რატომ გამწირე?ვიცი,ვგრძნობ რომ გქონდა მიზეზი!უბრალოდ მითხარი გთხოვ-ევედრებოდა ელენა დამიანეს და თვალებიდან ცრემლები სცვიოდა
-ყველაფერს აგიხსნი,ყველაფერს უბრალოდ ახლა შენი ჩახუტება მჭირდება.
ასე ისხდნენ კარგა ხანს და ბოლოს დამიანე მიხვდა რომ ელენა აღარ უნდა ეწვალებინა და ყველაფერი ეთქვა.მის სხეულს მოშორდა თვალებში შეხედა და მოყოლა დაიწყო-ვიცი ახლა რასაც გაიგებ შეიძლება არ მოგეჩვენოს ჩემს გამამართლებელ მიზეზად მაგრამ მაშინ ასე იყო საჭირო.ჩვენს ქორწილამდე 2კვირით ადრე გავიგე რომ სიმსივნე მქონდა და მალე სიცოცხლეს გამოვემშვიდობებოდი- დანანებით ჩაიცინა-ამიტომ გადავწყვიტე რომ დამეტოვებინე,რადგან ვიცოდი ჩემი სიკვდილი გაგანადგურებდა და ბოლოს მოგიღებდა.მეკი შენთვის ასეთი მომავალი არმინდოდა არმემეტებოდი.თურქეთში წავედი ვმკურნალობდი და ვუძლებდი შენს მონატრებას,როგორ მეც არვიცი.და ახლა...როცა სრულიად ჯანმრთელი ვარ მინდა ისევ შენთან ვიყო და დამიბრუნდე ელენე გულბანო-უთხრა და თვალებში მიაჩერდა.ელენა კი იჯდა და გაოცებული უყურებდა,ვეღარაფერს ამბობდა.-სწორედ იმდროს წახვედი როცა მართლა გჭირდებოდი და ამყველაფერს ერთად უნდა გავმკლავებოდით-აცრემლიანებულმა შეხედა დამიანეს-ვიცი ეს არმამართლებს უბრალოდ გამიგე.მე ყველაზე მეტად ახლა მჭირდები და მე ისევ მინდა რომ ჩემი ცოლი იყო ისევ მინდა ერთად ვიყოთ და დავიწყოთ ყველაფერი თავიდან უბრალოდ გთხოვ-ევედრებოდა დამიანე
ელენამ ვეღარ გაუძლო თითქმის ტირილამდე მისულ მამაკაცს და ჩაეხუტა მთელი ძალით და მთელი მონატრებით.და ამ ჩახუტებით ის დათანხმდა.ისევ თავიდან დაიწყეს ყველაფერი.
...და სულ რაღაც ორ კვირაში მთელი სვანეთი ლაპარაკობდა ახვლედიანის და გულბანის ლამაზ ქორწილზე და მათ სიყვარულზე და შემდგომში ბებია ბაბუები მათი ძლიერი სიყვარულის ისტორიას შვილიშვილებს უყვებოდნენ...