სახლში დავბრუნდი და პირდაპირ ლიზას ოთახისაკენ ავიღე გეზი, საწოლზე მუხლებმოკეცილი იწვა და ეძინა,გვერდით დავუწექი და ხელი მოვხვიე,თავიდან შეკრთა მაგრამ რომ დამინახა ისევ განაგრძო ძილი.
-ლიზ...
-მმ....
-ნუ გეშინია,ყველაფერი კარგად იქნება,ის ბიჭი არც კი გიცნობს და შენც ისე მოექცევი,რომ არ შეგიყვაროს.
-ნინოს ხომ იცობ...
-არა ლიზ!ნუ გეშინია,მე შენთან ვარ.-ბოლოს ჩამეღიმა.-თან ხომ შეიძლება,რომ მართლა შეგიყვარდეს.
-ნუ მაიმუნობ ერთი...-მასაც ჩაეცინა.
ჩაგვეძინა.მეორე დღეს ნინომ ადრიანად დაიწყო მზადება.
-პაპუნა და ნატო ამირეჯიბებს უზარმაზარი სასტუმრო აქვთ ბათუმში, ერთი თვით გვეპატიჟებიან ჩვენ და კიდევ რამდენიმე ოჯახს,არც კი გაბედოთ ჩემი შერცხვენა.-ნინო წასვლის წინ ნერვიულად უვლიდა ოთახს.-და შენ.-თითი ჩემსკენ გამოიშვირა.- არც კი გაბედო შენი სიგიჟეების თავში გავლებაც კი.
-ნუ ნერვიულობთ ნინო ბიცოლა, ოთხი წლის აღარ ვარ.- დავამშვიდე მე.
-ლიზა.-შვილს გვერდით მიუჯდა და მისი ხელი აიღო.-ხომ იცი რომ შენთვის საუკეთესო მინდა?აქამდე მამაშენის ქონება გქონდა,მაგრამ ახლა ამხელა ვალებში ვართ,ეს საუკეთესო გამოსავალია.
-ჩემი უბედურება საუკეთესო გამოსავალია?-თავი ჩახარა ლიზამ.-კარგი დედა,ყველაფერს გავაკეთებ.
რამდენიმე საათში ამირეჯიბების უზარმაზარი სასტუმროს წინ ვიდექით,სადაც ერთი თვე დავისვენებდით,ეზო ულამაზესი იყო, სასტუმროც,მაგრამ გული მაინც ზღვისკენ მიმიწევდა.
-მოგესალმებით!-ქალბატონი და ბატონი ამირეჯიბები სასტუმროს შესასვლელში შემოგვეგებნენ.-კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება.
ბატონ პაპუნას მკაცრი შეხედულება ჰქონდა, მაგრამ ძალიან კეთილი ადამიანს შთაბეჭდილებას ტოვდებდა.
-მობრძანდით,რატი თქვენს ოთახებს გიჩვენებთ,დაისვენეთ და საღამოს მიღების წვეულებაზე გელით.
ბიჭმა ნომრებამდე მიგვაცილა და ჩვენი ჩემოდნების ამოსატანად წავიდა.
ჩემი ოთახი ოქროსფერსა და ვერცხლისფერში იყო გაწყობილი, საკმაოდ მდიდრულად მოწყობილი, საძინებელი ოთახის,აბაზანისა და მისაღებისაგან შედგებოდა. საძინებლის ერთ კუთხეში მასიური კარადა და საწოლი იდგა,მისაღებს შავი როიალი და მოჩუქურთმებული დივნები ქმნიდა, შუაში მინის მაგიდა იყო მოთავსებული,რომელისთვისაც ვერცხლისფერი სკამები შემოეწყოთ გარშემო, აივნიდან ზღვის ულამაზესი ხედი იშლებოდა.
ბარგი ახალი ამოლაგებული მქონდა ოთახში ლიზა რომ შემოვარდა.
-ულამაზესია აქაურობა.-წამოიყვირა და საწოლზე დახტა.
-გეთანხმები.
-მაგრამ,წეღან დედა იყო და იმდენი მელაპარაკა თავი ახლაც მტკივა.
-მოდი გამოვიცნობ.წვეულებაზე ის ბიჭიც იქნება, წესიერად მოიქეცი,არ შემარცხვინო,ჩვენი ოჯახი შენზეა დამოკიდებული და ათასი სისულელე.-ხმა დავიბოხე და ბიცოლას მივბაძე.
-ერთი-ერთში.-გაეცინა ლიზას.
-მეძინება.
-არ დაიძინო, წამო რა გავისეირნოთ.
-სად?
-ზღვაზე გასვლა გვიანია და ისე გავიაროთ.
-კაი.-დაღლილობის მიუხედავად წამოვდექი და სწრაფად გავემზადე.
ლიზამ როგორც ყოველთვის ვერ მოითმინდა და სამი ნაყინი შეჭამა.
-აუ კიდე მინდა,წამო ვიყიდოთ.-კიდევ ერთი უნდოდა.
-ამდენს როგორ ჭამ გამაგებინე რაა...
-ეგ საიდუმლოა,თუ გეტყვი შემდეგ შენი მოკვლა მომიწევს.
სიცილით წამოვდექი და გავყევი,გზაში გულმოდგინედ მიხსნიდა თუ ვინ იქნებოდნენ დღევანდელ წვეულებაზე.
-იცი ვინ არის მოწვეული?!-უცებ თვალები წამოენთო.
-ვინ?
-აი ის დიზაინერი,ლონდონში შენ რომ კაბა მოგეწონა.
-მართლა?-გამიკვირდა.-აქ საიდან?
-ხო,მეც დამავიწყდა მეთქვა.ქართველია.
-არ არსებობს!-წამოვიძახე გახაერებულმა,არ მჯეროდა რომ ჩემი საყვარელი დიზაინერი ქართველი იყო.
-ხო,რა მაგარია არაა?!ამირეჯიბებმა ისიც დაპატიჟეს როორც გავიგე და ალბათ რამდენიმე დღეში ჩამოვა.
-წინა წელს ვერ გავიცანი,ახლა ძალიან მინდა რომ გავიცნოთ.
მალე სანაყინესთანაც მივედით.
-ერთი შოკოლადის ნაყინი, თუ შეიძლება.-უთხრა გამყიდველს.
-ბარემ ორი იყიდე,რომ მეხუთის საყიდლად კიდევ არ მომაბრუნო.- ამოვიბუზღუნე მე.
-თქვენც?-უცებ მოგვიბრუნდა იქვე მდგარი ბიჭი და ლურჯი თვალები შეანათა ლიზას.-მე დღეს უკვე მეექვსეს ვჭამ.-წაერმოთქვა სიამაყით,რაზეც გულიანად გამეცინა.
-აი ელ,შენ კი მეუბნებოდი ბევრს ჭამო.
-უეჭველი ამ ბიჭმაც იცის ის საიდუმლო.-ჩავიცინე მე.
-ლიზა.-ხელი გაუწოდა ჩემმა ბიძაშვილმა.
-სასიამოვნოა.-გაუცინა ბიჭმა და ხელი ენერგიულად ჩამოართვა.
-ელენა.-თავი დავუკარი მე.
-ანუ ჩემპიონობაში მეცილები?-წამოიძახა ლიზამ ეშმაკურად.
-ასე გამოდის.-გაეცინა ქერა ბიჭს.
-არაუშავს,მთელი დღე წინაა.
ნაყინები იყიდეს და ერთად გავაგრძელეთ სეირნობა.
-დიდ ხანია ჩამოხვედით?-გვკითხა ბიჭმა.
-არაა...ცოტა ხნის წინ.შენ?
-მეც.დიდი ხნით აპირებთ დარჩენას?
-ერთი თვით,აქ სტუმრად ვართ.
-ანუ კიდევ შევხვდებით.-გაგვიცინა ბიჭმა.
-კი...-ჩაფიქრდა ლიზა.-ისე შენი სახელი არ გითქვამს.
-ტარიელი.
ლიზას გაეცინა.
-ავთანდილიც გყავს?
მე შეუმჩნევლად ვუჩქმიტე ხელზე.
-კი.-გაეცინა ტარიელს.-აქვე დასეირნობს ველოსიპედით.
ტარიელი ძალიან მხიარული ბიჭი იყო, ამიტომაც ერთი წამითაც არ მომიწყენია,რაღაცაზე ვიცინოდით გულიანად,როდესაც ძლიერი ბიძგი ვიგრძენი და მალე ასფალტზე აღმოვჩნდი გართხმული.
-გაიწიეთ...ჰაერი სჭირდება...-რატომღაც დეჟავიუს ვგრძნობდი, ნელ-ნელა გავახილე თვალები.-ოჰ, პატარა ქალბატონო სულ ასე როგორ უნდა ხდებოდეს.-ნაცობი ხმა მესმოდა.
-ნოე?!-წამოვიძახე გაკვირვებულმა.
-როგორც ჩანს ჩემს ავთანდილს იცნობთ უკვე.