...ორი წუთით გაშეშებული ვიჯექი,შემდეგ კი მივხვდი რომ ახლა ალექსანდრეს ნახვა ჩემთვის ყველაზე დიდი ბედნიერება იქნებოდა,ამიტომ გეზი საავადმყოფოსკენ ავიღე.
სანდროს პალატასთან მისულს ერთის მხრივ ბედნიერი ბავშვები დამხვდნე თუმცა მაინც რაღაც რიგზე ვერიყო...
-ბარბ...რაღაც უნდა გითხრა,უბრალოდ იცოდე მთავარი ალექსანდრეს გამოღვიძება იყო..ხომ გესმის,მან თავი დაარტყა ავარიის დროს და მძიმე ტრამვა მიიღო.მოკლედ წეღან ექიმი გამოვიდა.გვითხრა რომ ალექსანდრეს ამნეზია აქვს-ფეხებში ძალა გამომეცალა.რა უბედური ვარ არა?!მაინც რატომ მსჯის ღმერთი ასე?!-არიციან როდის დაუბრუნდება მეხსიერება ან საერთოდ..დაუბ-შევაცერე აღარ დავასრულებინე
-აღარ გააგრძელო აღარ თქვა არაფერი,ხმა აღარ ამოიღოთ,ალექსანდრე...ჩემი ალექსანდრე გამიხსენებს!მე არ დამივიწყებს!ყველას დაივიწყებს,ჩემსგარდა...ყველას ჩემს გარდა...-ამ სიტყვებს ვიმეორებდი და თან კედელთან ჩავიკეცე.იცით როგორ სიტუაციაში ვიყავი?არა არიცით!ალბათ არც განგიცდიათ!არც უნდა განიცადოთ...არავინა არ არის ასეთი მომავლის ღირსი...არავინ...თითქოს გულში ისრებს მარჭობდნენ,მეგონა სულიერად მაწამებდნენ.ვიტანჯებოდი...როგორ მინდოდა იმ ადგილს გავცლოდი და უკან აღარასდროს მომეხედა...
-უნდა შევიდე...უნდა ვნახო აუცილებლად უნდა ვნახო-წამოვდექი და პალატის კარს მივვარდი,მაგრამ თოკამ და ეკემ დამიჭირეს
-არგინდა რა ბარბარე არგინდა...ტყუილად თავი უნდა დაიტანჯო.ვერგაგიხსნებს,გული უნდა გეტკინოს...-მეუბნებოდა ეკე და სევდიანად მომჩერებოდა
-არმაინტერესებს გესმის?აღარაფერს აქვს აზრი!აღარც ჩემს ცხოვრებას,აღარც იმას გამიხსენებს თუ არა ალექსანდრე!აღარ აქვს აღარაფერს აზრი და მორჩა,მე შევდივარ!-ხელი გავაშვებინე მატ და პალატის კარი გულამოვარდნილმა შევაღე.
ეჰჰ...ისეთი დაბნეული იყო...ჩემი ნატანჯი... ისეთი დაღლილი სახე ჰქონდა,გული ჩამწყდა.
ვეღარ მოვითმინე უბრალოდ მივვარდი და მოვეხვიე.ძალიან გაოცებული იყო,მაგრამ ალბათ ვერმაწყენინა და ხელები შემომხვია...როგორ ძალიან მომენატრა ეს სურნელი,მისი მწვანე თვალები,ყველაფერი მომენატრა.მინდოდა ეს მომენტი კიდევ დიდხანს გაგრძლებულიყო მაგრამ,(ოხხ..ეს მაგრამ,ყველგან და ყოველთვის!)ალექსანდრემ დუმილი დაარღვია
-ამმ...რაღაც ვერ გიხსნებთ?ვიცნობთ ერთმანეთს?-ცოტა დამაკლდა იქვე რომ არ ჩავკეცილიყავი.ისეთი გაკვირვებული მიყურებდა,არანაერი ემოცია არ ესახა სახეზე.ცრემლები წამომივიდა.ისკი ისევ ისეთი გაკვირვებული მიყურებდა.
-კი მიცნობ,თან ძალიან კარგად მიცნობ!-უკვე ვყვიროდი-არშეგიძლია!არშეგიძლია საბოლოოდ გამწირო და დამივიწყო არა!არგაქვს ამის უფლება!უნდა გამიხსენო!მოვკვდები!შენსგარეშე მოვკვდები!-ვტიროდი და ბოლო ხმაზე ვყვიროდი.ალექსანდრე კი ცდილობდა დავეწყნარებინე,მაგრამ ნამდვილად არ გამოსდიოდა.
ჩემს ყვირილზე ბიჭებიც შემოვარდნენ.
-ბარბარე დამშვიდდი!გამოდი,ხომ გითხარიი გაანებე თავი მაინც ვერაფერს იგებს გამოდი!-ბიჭებმა ძალით გამიყვანეს პალატიდან.ყური მაინც მოვკარი სანდროს სიტყვებს-ვინ არიან ეს ხალხი?-მედდას ეკითხებოდა...
როგორც კი გამომიყვანეს,მაშინვე ბოლო ხმაზე დავიწყე ყვირილი რომ ვერ დამტოვებდა,სულ სულ მარტო...ვერ გამწირავდა...
ხალხს უკვე გიჟი ვეგონე...მაგრამ ხალხი,ნეტავ მათ რისი ესმით საერთოდ?!ისინი ვერასდროს გაიაზრებენ რამედან ცუდად ვიყავი,რამდენად მიჭირდა ამ ყველაფრის გადატანა!ძნელია როცა 19 წლის ხარ და ამდენი ტკივილის ატანა გიწევს...
მარი მამშვიდებდა...აღარ იცოდა რაექნა ყველანაერ ძალას ხმარობდა რომ მდგომარეობდან გამოვეყვანე მაგრამ აღარაფერი მშველოდა.დამაწყნარებლებს ვიღებდი...ფსიქოლოგიც მომიყვანეს თითქოს რამეს მიშველიდა.
დღეები გადიოდა მეკი არც საცმელს ვეკარებოდი,წყალსაც კი არ ვსვამდი...საავადმყოფოსაც ვერ მომაშორეს.სულ მის პალატასთან ვიჯექი და ტავს დაძინების უფლებას არ ვაძლევდი.იმდენად დიდი სტრესის ქვეშ ვიყავი მეგონა ჩემი ძილის დროს ალექსანდრეს რამე დაუშავდებოდა.სწორედ ამიტომ ჯიუტად არ ვხუჭავდი თვალს.რაც ჩემს მეგობრებს ძალიან აღელვებდათ.სანდრო კი...სანდრო ისევ ვერ მცნობდა..ვერ გვცნობდა ვერავის...
ისევ ისეთი გაურკვეველი მზერით მიცქერდა როცა მასთან შევდიოდი.ხმას არ იღებდა(მიუხედავად იმისა რომ ბიჭები თავიდან გაიცნო,ჩემთან კრინტსაც არ სძრავდა.რაც უფრო მარიზიანებდა).

2 კვირაში ალექსანდრეს გამოწერის დროც დადგა...მისი მეხსიერების აღდგენისათვის შრომა კი ისე უშედეგო იყო...



პ.ს ველოდები შეფასებებს