გამარჯობა ! მე მარიამი ვარ 27 წლის , შავგვრემანი , კუპრივით შავი ხვეული თმით და ყავისფერი თვალებით, ვარ ფსიქოლოგი და ვმუშაობ ერთ ერთ დაწესებულებაში , მაქვს სოლიდური ხელფასი და ვარ დამოუკიდებელი ქალი რომელიც ცხოვრობს მარტო სამოთახიან ბინაში მაქვს არც თუ ისე კარგად მოსაგონი წარსული რის შესახებაც მინდა გულწრფელად და ღიად გესაუბროთ .

12 წლის ვიყავი როდესაც ის გავიცანი ....

ზაფხულის ერთ ლამაზ საღამოს ქუჩაში ჩემს მეგობრებთან ერთად ვსეირნობდი , იქვე ჩემს სახლთან ახლოს რადგან ჩემი მშობლები შორს არ მიშვებდნენ ეს გასაგებიცაა მათი მხრიდან მე ხომ ერთადერთი შვილი ვარ მათთვის . მე როგორც ყოველთვის გაშლილი ხვეული თმით ვიყავი. ამ სეირნობის დროს მანქანა შევამჩნიეთ მე და ჩემმა მეგობრებმა რამოდენიმე წრე დაერტყა ჩვენს გარშემო კონკრეტულად ამ ნაცრისფერ მანქანას , მაგრამ დიდი ყურადღება არ მიგვიქცევია ამ ამბავისთვის . მოსააღამოვდა მე სახლში ავედი და ტელეფონზე მესიჯი მომივიდა სიტყვებიით ‘’ ძალიან ლამაზი ხარ ,, არ ვიცოდი ვინ იყო და ყურადღება დიდად არ მივაქციე .
მეორე დღეს სკოლასთან ზუსტად ის მანქანა შევნიშნე , მანქანის კარი გაიღო და იქიდან სასიამოვნო გარეგნობის ბიიჭი გადმოვიდა მაღალი არც ძალიან გამხდარი ძალიან ლამაზი ყავისფერი თვალებით , მასაც ხვეული თმა ქონდა კოსად შეკრული. ჩემსკენ მოდიოდა არ ვიცოდი სად წავსულიყავი ან გავქცეულიყავი გავშეშდი ის კი მომიახლოვდა გამიღიმა ხელი გამომიწოდა და მითხრა ,,მე გიორგი ვარ ,, უცბად არ ვიიცი რატომ მეც გამეღიმა და ჩემი სახელი ვუთხარი .

ამ დღის შემდეგ მე და გიო დავმეგობრდიით ორი წელი საუკეთესო მეგობრები ვიყავით ყველგან ერთად დავდიოდიით ერთი და იმავე ფიქრები გვქონდა ცხოვრებაზე ორივეს სწავლა გვნდოდა და მუშაობა მოკლედ დამოუკიდებელლი ცხოვრება მოგვწონდა . ის ჩემზე სულ რაღაც 4 წლით უფროსი იყო .
ზაფხულის ცხელი დღე იყო . გიომ დამირეკა 6 ზე მზად იყავიი ჩვენს კაფეში შევხვდეთ ვიღაც უნდა გაგაცნოო . ამ ამბავისთვის ყურადღება დიიდად არ მიმიქცევია , მისგან ხომ ისედაც ბევრ ხალხს ვიცნობდი . მე დავიწყე მზადება , თმა როგორც ყოველთვის გავიშალე შიფონის თხელი და ჭრელი სარაფანი ჩავიცვი , ფერები მიყვარდა არასდროოს არ მყვარებია შავი ტანსაცმელი , ტუჩზე ოდნავ შესამჩნევი საცხი გადავისვი და დაველოდე 6 საათს.
რამდენიმე წუთში კაფეში შევედი და გიო დავინახე გიოს გვერდიით ვიღაც გოგო , უცბად რაღაც ჩამწყდა გულში თითქოს რაღაცის დაკარგვის შიში გამიჩნდა , მაგრამ ამ ამბავისთვის დიდი ყურადღება არ მიიქცევია გავიღიმე და მათი მაგიდისაკენ დავიძარი

გიო გადავკოცნე და ამ გოგოს მივესალმე .

- გამარჯობა ! (მე )

- გაგიმარჯოს მე ნათია ვარ გიოს შეყვარებული ! - და თან თავმომწონედ იღიმოდა

- ხომ გთხოვე მე ვეტყვითქო !(გიო) - გაიღიმა შეუღუტუნა და აკოცა

რაღაც მჭირდა ამის ყურება მიჭირდა , მიჭირდა იმის ყურება თუ როგორ ეფერებოდა და უყურებდნენ ერთმანეთს განსაკუთრებით გიოს ღიმილი მისდამი. უცბად წამოვდექი და გარეთ გამოვედი ისე , რომ მათთვის არაფერი მითქვამს , ისტერიულად ამიტყდა ტირიილი , ტირილი რომელიც ხშირად არ მჩვევია . მერე დავფიქრდი რა მატირებდა გიო ხომ ჩემი მეგობარი იყო მისი კარგი ამბავი ხომ უნდა გამხარებოდა თავს მოვერიე გადავწყვიტე რომ კაფეში დავბრუნებულიყავი , კაფის შესასვლელში გიო შემეჩეხა

- რა ხდება ბუჩქი ხო კარგად ხარ ? (გიო) - ხოო ბუჩქის მეძახდა
- ჰო გიო კარგად ვარ უბრალოდ გული შემიწუხდა და გარეთ გავედი , ეხლა უნდა წავიდე ძაან დავიღალე ნათიას ჩემს მაგივრად დაემშვიდობე .

ეს სიტყვები და ჩემი გამოსვლა ერთი იყო . მოვდიოდი და ვტიროდიი თავისით მოდიოდა ცრემლები . სახლში მივედი შევედი ჩემს ოთახში და დავიწყე ფიქრი სიბნელეში , ვფიქრობდი ერთადერთზე გიოზე ჩვენს ამბებზე და ისტორიებზე რაც გამოვიარეთ იმ 2 წლის მანძილზე , მივხვდი რომ უსაშველოდ შემიყვარდა .

რამდენიმე კვირა გავიდა საერთოდ არ მინახავს გიო , მხოლოდ კვირაში ერთ მესიჯს თუ მომიგდებდა . სკოლის მერე სახლში მივედი როგორც ყოველთვის მარტო ვიყავი დედა და მამა საზღვარგარეთ იყვნენ წასულები სამსახურიდან . მუსიკა ჩავრთე ხმამაღლა და ვახშმის მომზადება დავიწყე , სუფრა გავწყე დავჯექი გემრიელად ვივახშმე , მერე როგორც ყოველთვის ერთ ფინჯან ყავას ვაყოლებ ხოლმე და ეს ტრადიციაც არ დავარღვიე . ყავა გამზადდა აივანზე გავედი ჩემს საყვარელ სკამს მივუჯექი და დავიწყე ლეპტოპში ფილმის ყურება .. კარზე ზარის ხმა გავიგე , გამიკვირდა და თან შევკრთი ამ შუაღამისას ვინ უნდა ყოფილიყო, ჯერ ნელი ნაბიჯით მივედი კართან და ჭუჭრუტანაში რას ვხედავ ....