-მეგონა გაიქცეოდი
-ვაპირებდი
-ხელი რამ შეგიშალა
-არვიცი მაგრამ არც ახლაა გვიანი
-ახლა უკვე ძალიან გვიანია

ხმა არცერთს ამოუღია სახლში მისულებს უამრავი სტუმარი დახვდათ ფიქრობდნენ ორივენი მაგრამ ვერ იჯერებდნენ რა ქნეს ასე რატომ მოიქცნენ ელენეს მითუმეტეს უჭირდა სრულიად შეიცვალა მისი ცხოვრება თითქოს წარსული მთლიანად გაქრა და ახალი ცხოვრება დაიწყო სუფთა წიგნიდან და არა ფურცლიდან

ორივეს სულ ღიმილიანი სახე ჰქონდა არ უნდოდა თორნიკეს ვინმეს რამე ზედმეტი ეფიქრა ერთად იცეკვეს კიდეც ალბათ არასოდეს დღემდე ელენეს ასე არ გაძნელებია ცეკვა მაგრამ თორნიკე წამდაუწუმ ახსენებდა ღიმილი ღმილი და ღიმილი ელენესაც რაც შეეძლო მთელი ძალითთ იღიმოდა და მხიარულობდა
-თორნიკე დავიღალე მეძინება (ჩასჩურჩულა ახლა უკვე ქმარს)
-ხალხს დაემშვიდობე და ისე ადი
-ახლა შენ უნდა მეუფროსო ?
-შენ რა მთვრალი ხარ
გაკვირვებული და გაბრაზებული სახით შეხედა თორნიკემ ჩვენს პატარძალს
-ხო მთვრალი ვარ მერე სასიკვდილო ცოდვა ჩავიდინე? თუ ხალხში როგორ გავბედე
-წამოდი ავიდეთ
-ხალხს დაემშვიდობე თორნიკე რა გჭირს არ გრცხვენია?
თორნიკეს პასუხი აღარ გაუცია ელენე ხელში აიყვანა და ისე ავიდნენ ოთახში
-სიარული ჩემითაც შემიძლია
-შენ გამოიცვალე და მერე მე შემოვალ
-მე პრობლემა არ მაქ შეგიძლია დარჩე კომპლექსიანი შენ ხარ
თორნიკემ წამის მეასედში გაიხადა ჩოხა ელენე კი ისევ ისე იდგა
-ამ კაბას იმდენი შესაკრავი აქვს ვერ დამეხმარები?
თორნიკე შესაკრავებს უხსნიდა ეს ისეთი მომენტი იყო ფილმებში როა ოღონდ ისე არ მთვრდება როგორც მელოდრამებში რადგან ელენესნაირი თავხედი პერსონაჟი ალბათ არცერთ ფილმშია
-ამდენიც არ არის ამდენი ხანი რომ მოანდომო
-უბრალო მადლობაც გამოდგებოდა
-ჩემგან მადლობას ხშირად ვერ გაიგონებ
-ხო უკვე მივხვდი
-ახლა უნდა გავიხადო თუ გინდა მიბრუნდი ზედმეტი გრძნობები რომ არ წამოგეშალოს
-თუ უკვე წამომეშალა
-საპირფარეშოში გადი
-რა საჭიროა ცოლიანი კაცისთვის
თორნიკე სულ უფრო და უფრო ამცირებდა მანძილს, ელენეს გაფითრებული სახე ჩაბნელებულ ოთახშიც კარგად ჩანდა თორნიკე კი არ ჩერდებოდა ბოლოს კი გულიანად გაიცინა;
-დამშვიდდი წყალს ამოვიტან და მოვალ, ისე რომ იცოდე გრძნობები საფრთხობელებზე არ მეშლება.
ელენე კიდე ვერ იაზრებდა ნათქვამს თან ოთახს ათვარიელებდა რომელშიც ერთი საწოლნახევრიანი საწოლი იდგა ერთი დიდი კარადა და ერთი დიდი კომოდი რომელზეც ათასნაირი სუნამო ეწყო ოთახის ბოლოს გასასვლელი იყო კაბინეტში სადაც ბუხარი მაგიდა და სკამი იდგა ოთახი ძალიან დიდი იყო ელენემ უცბად გამოიცვალა და ეგრევე დაწვა ფიქრის თავიც არ ქონდა თითქმის ჩაეძინა როცა ოთახში თორნიკე შემოვიდა
-ასე არ გამოვა ეგ ჩემი ადგილია
-კარგი მაგრამ მე სად წავიდე ეს ლოგინი ძალიან პატარაა ორისთვის
-კედლისკენ მიიწიე და ყველაფერზე ნუ წუწუნებ
-კედლისკენ წოლას ვერ ვიტან
-ჩჩ წეღან რა გითხარი
-ნუ მაჩუმებ კედლისკენ ვერ დავწვები
-რატომ?
-შეგვიძლია საწოლი იქით გავწიოთ
-კი მარა მერე ძალიან დაუბერავს
-ფანჯარა დაკეტილია როგორ დაუბერავს თორნიკე?
_ღამე ღიაა
-რატომ?
-იმიტომ რო უჰაერობაში ვერ დავიძინებ არ შემიძლია
-მე კი ღია ფანჯარაში ისედაც ძალიან ცივა
-აქ ცივა? მოკლედ ან კედლისკენ წვები და თბილად ხარ შედარებით ან საწოლს გავწევთ და გცივა
-ადექი გავწიოთ საწოლი
საწოლი გაწიეს თორნიკემ ფანჯარა გააღო და ისიც დაწვა
-ცოტა საბანი მეც მჭირდება
-შენ ისედაც გცხელა
-ღმერთო შენ მომეცი გაძლება
დილა თავის ტკივილით დაიწყო
-ელენე ადექი საუზმის დროა
-დილით არ ვჭამ ხოლმე რომელი საათია შვიდი? ამ დროს ვინ ჭამს ისედაც მთელი ღამე არ მეძინა ისე ციოდა
-როგორ არა გეძინა მთელი ღამე ხან ფეხებს ხან ხელებს მირტყავდი
-ღირსი იყავი ალბათ და იმიტო
-ჯერ კიდე ბავშვი ხარ
-მერე შენ არ გაგიგია რო ბავსვები ცოლად არ მოყავთ
-თხუთმეტ წუთში დაბლა იყავი
ღმერთო ალბათ ელენე ამ დროს არასოდეს ამდგარა ალბათ ამ დროს ბევრჯერ დაწოლილა მაგრამ ადგომით არასდროს ადგა ჯერ ფანჯარა დაკეტა მერე გათბობა ჩართო გადაივლო აბაზანიდან გამოსულს ლამის გული გაუსკდა საწოლზე ჩამომჯდარი მომლოდინე თორნიკე რომ დაინახა რომელსაც ფანჯარა გამოეღო და სავარაუდოდ გათბობაც გამოერთო
-რას ააგიზგიზე ოთახი გითხარი ვერ ვიტან სითბოს თქო
-მეკიდე ვიბანავე და რა ვქნა გავიყინო სითბოს რო ვერ იტან მივხვდი უკვე
-დაბლა ყველა შენ გელოდება
ხუთ წუთში მზად იყო ლამაზი კაბა ჩაეცვა რომელიც მუხლს უფარავდა დაბლა ჩასულს ყველა მაგიდას შემოსხდომოდა მაგიდა უშველებელი იყო რადგან მთელი ოჯახი ეტეოდა ისინი კი არც ისე ცოტანი იყვნენ თორნიკეს გვერდთ ერთი ადგილი იყო ეტყობოდა რომ მისთვის შეინახეს ყველას ნაზად მიესალმა არ შიოდა და ვერაფერს ჭამდა საუზმის შემდეგ მაგიდის ალაგებაც კი ცადა მაგრამ არ დააცადეს წამში გამოუსვადედამტილმა სამზარეულოდან სემდეგ კი, ყველას სასტუმრო ოთახში მოეყარა თავი და ტელევიზორში რაღაც უაზრობას უყურებდნენ. ელენე თორნიკეს გვერდით იჯდა თავი მის კისერზე ჰქონდა მიდებული როდესაც თორნიკე იცინოდა ისიც იცინოდა შორიდან მართლაც რომ ბედნიერ წყვილს გავდნენ უეცრად ელენე წამოდგა და დედამისი ახლა უკვე თავის ოთახში აიყვანა.
-დედა მე აქ ვერ გავრჩედები არ შემიძლია რა უნდა ვაკეთო ამიხსენი ტელეფონი არ იჭერს ტელევიზორში ამ უაზრობას უყურებენ ფიზიკურად ვერ გავძლებ არ შემიძლია სახლის დალაგება მე არ ვიცი და საჭმლის გაკეთება ეს რძლებიც ისე მიყურებენ გთხოვ წამიყვანე
-ეხ დე გგონია მე მინდა შენი აქ დატოვება უბრალოდ სხვანაირად არ გამოვა ეცადე ყურადღება სხვა რამეზე გადაიტანო სახლის მოწყობა ხომ გიყვარს რაღაცეები შეცვალე
-ყოჩაღ რა შენც მაგარი დედა ხარ
-გეყოფა ელენე მითხარი პირველი ღამე როგორი იყო
-გავიყინე ამ იდიოტს ფანჯარა ღია ქონდა ალბათ გაყინულს გამომასვენებთ
-ანუ არაფერი
-დედაა გეყოფა მაგ საქონელთან არასოდეს არაფერი მექნება
-ზრდილობიანად წამოდი დაბლა ჩავიდეთ
-დედა დამპირდი რო ხშირად ჩამოხვალ და ახალ კოლექციებსაც ჩამომიტან
-გპირდები
ნაშუადრევს ისევ სტუმრები მოვიდნენ ყველა მხიარულობდა ელენეს გარდა მხოლოდ უაზრო საჩუქრების გახსნა ამხიარულებდა იმის იმედით რო რომელიმეში რამე ნორმალური მაინც იდებოდა მაგრამ მისი მოსაწონი არსად არაფერი. ცხრა საათისთვის ელენეს უკვე მაგიდასთან ეძინებოდა რომარა თორნიკე
-ოთახში ადი თორემ მაგიდაზე ჩამოგეძინება
ელენემ არაფერი უპასუხო უყოყმანოდ ადგა თორნიკეს ხმაურიანად აკოცა ლოყაზე და წავიდა ლოგინშიც წამში აღმოჩნდა და სიზმრებშიც დილამდე არაფერი გაუგია ისე ეძინა დილით თორნიკეზე ადრე ადგა მოწესრიგდა და დაბლა ჩავიდა მხიარულად მიესალმა დედამთილ მამამთილს.ანინეს სუფრა გააშლევინა ყველაფერი კარგად იყო სანამ თორნიკეს ყვირილი არა ამას ყვირილს ვერ ვუწოდებ თორნიკეს ღრიალმა მთელი სახლი არ მოიცვა რომელიც ელენეს ეძახდა ოთახში შესვლამდე გოგონას ლამის გული გაუსკდა
-ღმერთო კარგად ხარ მეგონა მოკვდი
-შენდა სამწუხაროდ ჯერ კიდევ ცოცხალი ვარ სად დადიხარ დილიდან
-დაბლა ვიყავი რაიყო რა გაყვირებს
-დაბლა ჩემზე ადრე არ უნდა ჩახვიდე მითუმეტეს ჩემგან უთქმელად
-კი მაგრამ რატო სადმე ხომ არ წავსულვარ
-იმიტომ რომ ასეა საჭირო იქ შენს გარდა სხვა ვინ იყო
-დედაშენი და მამაშენი მეტი არავინ ვერ ვხვდები რა დავაშავე
-ის დააშავე რო სადაც შენი ქმარი არ არი იქ არ უნდა იყო
- შენ რო არ იყო ოთახში ვიჯდე
-რო არ ვიქნები მერე მამაჩემი დაგიძახებს და ჩახვალ მანამდე კი ოთახში იქნები გაიგე
ელენეს ნიკპი აუკანკალდა ვერ აიტანა უაზრო ყვირილი თვალები აუცრემლიანდა და საპირფარეშოში გაიქცა
-ვერ გიტან მეზიზრები საშინელი ადამიანი ხარ მძულხარ
იქიდან ყვიროდა თორნიკე კი უკვე ოთახში აღარ იყო ალბათ ნახევარი საათის მერე ამოვიდა კარზე მიუკაკუნა და სასაუზმოდ დაუძახა იქიდან გამწყდარმა ჩახლეჩილმა ხმამ უთხრა რომ შეუძლოდ იყო, კიდევ რამდენჯერმე დაუძახა თორნიკემ მაგრამ იქიდან ხმა აღარ გაუგია. ელენე თავს საშინლად გრძნობდა ტიროდა და ტიროდა ვერ იტანდა ამ სახლს ამ წესებს და ბოლოს დედამისის ხმაზე კარი გააღო
-დე რა გატირებს კარგი რა
-ის მატირებს რო სუ უცხო კაცთან მნძინავს სუ უცხო კაცი მიყვირის მეჩხუბება სუ უცხო სახლში ვარ და დღეს შენც მიდიხარ არ მინდა აქ მარტო დარჩენა
ამას ამბობდა და თან ტიროდა დედამისს კი ძლიერად ჰყავდა გულში ჩაკრული ბოლოს როგორც იქნა დამშვიდდა და დაწყნარდა
-შენი ვალია ამ სახლში დარჩენა და ყველაფრის ატანა ბევრჯერ გეტკინება გული ბევრჯერაც იტირებ მარა სხვა გზა არ არის ის უკვე შენი ქმარია და ისეთი უნდა გიყვარდეს როგორიც არის შეიძლება ეხლა არ გიყვარს მაგრამ შეგიყვარდება ცუდი ადამიანი არ ჩანს დე ანინეც არაცვეულებრივი ქალია ყველაფერი მოგვარდება დამპირდი რო აღარ იტირებ წამო ეხლა დაბლა ჩავიდეთ მამაშენი გელოდება
თორნიკე მთელი ეს დრო ოთახში იჯდა გონიათ არ დარდობდა დარდობდა და მერე როგორ რო დაინახა ელენე გამოვიდა მოსასხამი აიღო და დაბლა ჩავიდა. დაბლა ჩასულ ელენეს უკვე ყველა გამზადებული დახვდა ზოგი სამსახურში მიდიოდა მისი მშობლები კი თბილისში
-ჩემი დიდი გოგო მოდი ჩემთან მალე ჩამოვალთ შენ არ ინერვიულო
ისე გადაეხვია ელენეს როგორც არასდროს არჩილის თვალებში შენიშნავდით ცრემლებს ხმაში კი ბრაზზსს და სევდას არჩილმა ელენე ცალკე გაიყვანა
-თუ რამეს გაწყენინებენ თუ უკადრებელს იკადრებენ არცერთი წამით არ გაჩერდე წამოდი უზომოდ მიყვარხარ და შენს ტკივილს ვერ ავიტან ყველას დედა ვატირე შენ მყავდე კარგად ამ ნაბიჭვარმა რამე რომ გაწყენინოს მოვკლავ მე უკვე გავაფრთხილე მიყვარხარ და იცოდე სახლში სულ გელოდები უბრალოდ ცოტახანი ასეა საჭირო ჩემო ლამაზო ჩვენ ჩვენი მხრიდან უნდა ვცადოთ და მერე მაგათი ბრალი იქნება გთხოვ არ ინერვიულო თუ არ გინდა რო მოვკვდე გკოცნი აი ეს ფული გქონდეს იქნებ დაგჭირდეს
-მიყვარხარ მამ და არ ინერვიულო ყველაფერს მივხედავ და მოვაგვარებ აქეთ გამოვაქცევ სუ ყველას ხო გჯერა
-მჯერა პატარა მეტიჩარა
მშობლები გამოუშვა მერე ქმარი მამამთილი მაზლები და ბავშვები მისი ქმარი როგორცკი გავიდა ოთახში ავიდა თავის ტანსაცმლისთვის ადგილი გამოანთავისუფლა შეალაგა გამოალაგა ვერ ისვენებდა უსაქმურობისგან თორნიკეს ტანსაცმელი საათი სუნამო თუ წინდა ათასჯერ მაინც დაათვალიერა მაგრამ ჯერ ისევ დილა იყო უსაქმურობისგან კვდებოდა ბოლოს ანინემ დაუძახა
-აბა როგორ მოგწონს ჩვენთან
-კარგია
-ვიცი რო ვერ ეგუები ჯერ მარა სიყვარული ადამიანებს შეუძლებელს გვაკეთებინებს მითხარი სად გაიცანით ერთმანეთი მომიყევი თქვენზე ჩემი შვილი არაფერს გვიყვება
-ჩვენ იცით არც ისე რომანტიულია და ალბათ მაგიტომ უბრალოდ კაფეში შევხვდით ჩემ ტელეფონს წვენი გადაასხა და დაიჟინა მე უნდა გავაკეეთო და ამის მერე რამდენჯერმე შევხვდით და ახლა აქ ვართ
-ჩემმა ქმარმა მითხრა რო შენ და მისი ძმა ერთმანეთს ბიბლიოთეკაში შეხვდით
ელენე არ დაიბნა და სწრაფადვე უპასუხა რომ ბიბლიოთეკის კაფეში შეხვდნენ ერთმანეთს. ატყობდა რომ არ მოსწონდათ თითქმის არავის ანინეს გარდა. საღამოს ცხრისთვის დაბრუნდნენ შინ ელენეს და თორნიკეს შეხვედრა რაღაც საოცრება იყო შეყვარებული წყვილი ხომ გინახიათ აი ისეთები ერთმანეთი თვეები რო არ უნახავთ ზუსტად მასეთი იყო კარებშივე მოეხვია ქმარი ცოლს მერე ელენე უკვე გაშლილი სუფრისკენ გაუძღვა დაჯდომიდან ხუთ წუთში ელენემ სუფრა დტოვა და საძინებელში ავიდა
-შვილო თითქმის არაფერს ჭამს დააძალე ცოტა შეჭამოს
-გეჩვენებათ უბრალოდ ძალიან ცოტას ჭამს იმიტომ რომ გაუქების ეშინია
-შენ უკეთ იცი მარა ბავშვი ცუდად არ გაგვიხდეს
თორნიკემ დედა დაამშვიდა მერე კი საძინებელში ავიდა ფანჯარა გამოაღო და უკვე მზინარი ცოლის გვერძე დაწვა ვერაფრიტ ვერ დაიძინა ამიტომ კაბინეტში გავიდა





მაპატიეთ რომ დავიგვიანე ესეც მეორე თავი