-მიდი დაარტყი! ერთი ამოსუნთქვით მიაძახა მწვრნელმა მეტრეველს და აგათონიკეც დაჰყვა, მის ,,ბრძანებას“. ბატონი ნიკა არ შემცდარა. ბიჭმა ბურთს მთელი ძალით დაარტყა და ძელის დახმარებით კარებში შეგორდა. ლიპარტელიანს სახეზე წითელმა ალმურმა გადაჰკრა. ,,როგორ თუ მეტრეველმა მაჯობაო“. ხალხის შეძახილებმა გადაფარა მათეს შეგინება, მაგრამ აგათონიკეს არ გამოჰპარვია და საცემადაც მივარდა. ,,როგორ თუ დედაზე მაგინებო“. ამის შემდეგ დაიწყო ყველაფერი, უფრო სწორედ, ,,არანაირი არაფერი“. მეტრეველს მიახალეს დისკვალიფიკაციაო, აი მათე ლიპარტელიანი, კი საკაცით გაიტანეს. თუმცა, იცოდა აგათონიკემ, მტერი რომ ამოუჩნდა მათეს სახით...
იმ ღამით ძმაკაცები ნოსტალგიის განსამუხტად ბარში გავიდნენ. თადეოზი თავის ჩვევას არ ღალატობდა. ერთი ღამის გოგონას ეძებდა. რატომაც არა, ბიჭი ხომ ზე სიმპატიური არსება გახლდათ. აი, ალუდა ქაჩიბაიაზე რა გითხრათ! ესეთი უმანკო არსება არ შემხვედრია, არასდროს! ისეთი დინჯი და კულტურული იყო, რომ ბალანს ქმნიდა საძმაკაცოში. ერთი ალუდა უდრიდა ორ გიჟ-გადარეულ ყმაწვილს. ბართან მისულმა აგათონიკემ ბარმენს ტეკილის ჩამოსხმა სთხოვა და მისთვის საყვარელ ადგილას მოკალათდა, ჭიქით ხელში. ათვალიერებდა გარემოს, ,,ვიღაცას“ ეძებდა, მაგრამ თითნაც არ იცოდა ვის. თვალიერება გაცოფებულმა თადეოზმა შეაწყვეტინა.
-ნახე იმ ძუკნამ რა მიქნა? ბიჭი მიუახლოვდა და აწითლებული სახე მიუშვირა.
-რა გჭირს ბიჭო? დაასწრო ქაჩიბაიამ კითხვა და გაოცებული სახით შეხედა არაბულს.
-იმ ნაშას ხედავ, ქერას? მაგის ნახელავია!
-ისე უბრალოდ არავინ გაგარტყამდა ხელს. რამე დაუშავე? აგათონიკე ჩაერთო დიალოგში.
-რა უნდა დამეშავებინა? შევთავაზე გავერთოთ-მეთქი!
-შენ სულ გამო*ლევდი, ბიჭო? ეგეთი *ირი როგორ ხარ? მთლად ადკარგე ქალის პატივისცემა? ალუდამ გაბრაზებული თვალები მიანათა თადას.
-აუუუ, დაიწყო ამან ისევ. ვინ ხარ ძმაო შენ? ჩემი ძმაკაცი თუ მთავარანგელოზი მიქაელი?
-კარგი რა, არ გინდა. ყველა გოგო ერთნაირი ნუ გგონია! გაბრაზებული ალუდა კიდევ უფრო გაბრაზდა.
-წავედი მე, თორემ მოტყნავს ეს ტვინს! აგათონიკეს გაეღიმა და ბიჭს თალი ჩუკრა.
ახლა მორიგი გოგოსკენ გაემართა. მოკლე, მწვანე კაბა ეცვა ახალგაზრდას. შავი თვალები თეთრ სახეზე უელავდა. ყველა კაცს მოაჯადოვებდა გოგონას სილამაზე. ამჯერად, თადეოზს გამოუვიდა და 10 წუთში სახლშ დატყდა. რა თქმა უნდა, ახალგაცნობილთან ერთდ. აგათონიკე და ალუდა ისხდნენ ხმაამუღებლად. ღმეღტმა იცის მერამდენე ჭიქა ტეკილას სვამდნენ. გამოთვრნენ კარგად. უფრო სწორედ, მეტრეველი ფეხზე ძლივს იდგა. სახლში ალუდამ წაიყვანა. მეორე დილას კი, არაფერი ახსოვდა ბიჭს. ,,აუ , გასკდა თავი“ <<ოჰ, აგათონიკე მეტრეველ, სანამ დალევ გაიხსენე როგორი პახმელია გაქვს“. მსგავსი წინადადაებები გამოდიოდა კკრუსუნთნ ერთდ ბიჭის ოთხიდან. მთელი დღე ეძნა, კიდევ გააგრძელებდა ძილს, რომ არა თადა და ალუდა.
-ეეე, ადე , გაემზადე. ნენეს დაბადების დღა დღეს. საჩუქარი გვაქვს ასარჩევი. უყვიროდა ფხიზელი ალუდა ძმაკაცს.
-ნუ წუწუნებ და დამაცადე წამოდგომა. ჯერ წამოჯდა, თავი რამდენჯერმა გაავარჯიშა და ზლაზვნით შევიდა სააბაზანოში. ტელეფონი აწკრიალდა.
-მერეველო, გირეკავენ.
-თადა, რამდენჯერ გითხარი, გვართ ნუ მომმართავ-მეთქი.
-აუ ბიჭო, აბა სანამ აგათონიკეს ვიტყვი მანამდე ყველაფერი კარგი.
-შენ რა მასახარა ხარ. ჩემი მეორე სახელი ხომ არ შეგახსენო?
-არა თოკო არა, მიდი აიღე თორე გასკდა რეკვით.
-ალო... კი მე გახლავართ... მერე?... სად და როდის?... მოვდივარ!
-ვინ იყო? თოკოს გახედა დათამ და პასუხს მომლოდინე, პუფში ჩაესვენა.
-მათეს ძმაკაცები. კაროჩე მელოდებიან, ვერაზე ამოდიო.
-მარტო ხო არ წახვალ? საუბარში ალუდა ჩერთო!
-*ლე არ მომჭამონ! ხმამაღლა გადაიხარხარა აგათონიკემ და მახოლოდ ახლა გაახსენდა, რომთავი უსკდებოდა.
-კარგი მორჩი, ეგ ისეთი ჩმორია, ყველაფერს იკადრებ. ძმაკაცებიც ეგეთი ეყოლება. მე ირაკლისთან დავრეკავ, ვაკოსა და ბექას წამოიყვანს. თადა, სანის ნომერი თ გაქვს, დაურეკე, ქავთარაძეს ბიჭები აყაროს. ბრძანება გაცსა ალუდამ და აივანზე გავიდა. ზუსტად 15 წუთში, მეტრეველის კარები გაიღო და ერთი მეორეს მოყოლებით ბიჭები შემოვიდნენ.ზოგი სად მიჯდა, ზოგი სად.
-დამეწვიეთ რა. გაშლილი სუფრისკენ დაუძახა ბიჭებს აგათონიკემ, მაგრამ ყველამ იუარა. ერთ-ერთმა თქვა, ყავას დავლევო. მხოლოდ ვაკოს და ბექას ელოდნენ. ტელეფონმაც არ დააყოვნა.
-გასაგებია! ალუდამ თვალით ანიშნა ჩავდივართო. რა საძმო ჰყოლია მეტრეველს, უკვირდათ ვერაზე მომლოდინე ხალხს. ლიპარტელიანის საძმოში ვაკოს მამიდაშვილი აღმოჩნდა. ჩხუბი არუნდოდათ!! დღისით-მზისით ვის გაუგია ჩხუბი? სიტყვით ახსნა ერჩივნათ, მაგრამ ერთი ყოყოჩობდა. ვაკომ შეატყო როგორ ამოჰქონდა დანა, მაგრამ დაასწრო და ხელიდან გააგდებინა. მათეს საძმაკაცოც სცემეს და ჩხუბის ,,მშვიდობიანად“ დამთავრების გამო, ნენეს დაბადების დღეს მიაშურეს. გზად თაიგული, დიდი დათუნია და ბეჭედი იყიდეს. ნენე კარებთნ იდგა, მადლობას უხდიდა სტუმრებს მოსვლისთის და დაფასებისთვის. შორიდან მომავალი ბიჭები, რომ დაინახა გაუხარდა, მაგრამ ამდენს ნამდვილად არ ელოდა.
-ბოდიში რა, ცოტა ბევრნი ვართ. აგათონიკე გაეკრიჭა გოგონას და დაბადების დღ მიულოცა.
-არაუშავს, სასმელი ყველას ეყოფა!. თხუთმეტი ბიჭი დათვალა სულ. ცოტახანი კიდევ იდგა, კარებთან. შემდეგ მოქეიფე ხალხს შეუერთდა. საღამო უდარდელად გაატარეს. უღმრთოთ დამშვენებული ნენე ყველას ყურადღებას იპყრობდა. განსაკლუთრებულად, თდეოზი, ჩვენი თადა, აქცევდა ყურადღებას. რატომაც არა? გოგონა ულამზესი იყო!
-ნენე... ნენ... ხმამაღლა ეძახდა აგათონიკე. მაგამ სანამ ახლოს არ მივიდა, ვერ გააგონა.
-ხო, დაყვარელო.
-წავალ რა. ხომ იცი მიყვარხარ, მაგრამ დავიღალე. მუდარა გაისმა მეტრეველის ხმაში და თავისი შუბლი გოგონას შუბლს მიადო.
-მთვრალი ხარ, ასე ვერ გაგიჩვებ. რამე რომ დაგემართოს? მზრუნველი ტონით უპასუხა ნენემ.
-არაფერი მიჭირს, გოგონი! ხომ არ დაგავიწყდა ვის ელაპარაკები?!
-ხო კარგი მიდი, რომ მიხვალ დამირეკე. არ მანერვიულო. დილით რამეს ამოგიან.
-მიყვარხარ. გადაუჩურჩულა ბიჭმა, ტუჩები შუბლზე მიაკრო და ბარიდან გაუჩნარდა.
ზაფხული ყოველთვის უყვარდა, აგათონიკეს. გამწვანებული ხეები და ცხელი ჰაერის სუნი. ღამის პირველ საათზე, ქალაქს თითქმის ძინავს, ამიტომ თბილისის ქუჩებიც თითქმის ცარიელი იყო. პარკში, სკამზე მჯდომი გოგონა შენიშნა და დაუფიქრებლად მისკენ გაექანა. ურცხვად მიუჯდა გვერდით და გამოლაპარაკება სცადა.
-ასე გვიან, აქ რას აკეთებ?
-უკაცრავად? თავი ასწია გოგონამ და ამღვრეული თვალები მიანათა ბიჭს.
-მოიცა, რა გჭირს? უცნობი უხმოდ ადგა და გაუყვა ბილიკს. აგათონიკეც გაჰყვა.
-კიდევ, დიდიხანი უნდა მსდიო? გაკვირვებული გოგონა მიუბრუნდა.
-დამშვიდდი რა!
-არ მომეკარო, თორემ ვიყვირებ!
-ახლა რას შვრები აბა?
-გთხოვ, უბრალოდ ტავი დამანებე!
-იქნებ დახმარება შევძლო?
-ეს ,, გოგოს გაცნობის“ საკუთრი მეთოდია? იქნებ თავი დამანებო! ადამიანურად გთხოვ! გაკვირვებული აგათონიკე გინებ-გინებით გაუყვა გზას.
დილაადრიან ნენე დაადგა თავს.
-ჰეი, ძილისგუდა. ადექი ნაბეღლავი ამოგიტანე.
-დამაძინე რა ცოტახანი!
-არა! ადე, ადე! მეტრეველმა სააბაზანოში ბზღუნით შეაბიჯა. იქიდან გამოსულს, საწოლი დალაგებული დახვდა. სამზარეულოდან მადისაღმძვრელი სუნი ამოდიოდა.
-როდიდან დაიწყე მზარეულობა? დამცინავი ხმა გაისმა ოთახში.
-პატარა აღარ ვარ! პასუხმაც არ დააყოვნა და კარის ჩრჩოზე მიყრდნობილ მეტრეველს უბრძანა დამჯდარიყო. ნენემ ომლეტი, წვენი, სახლიდან მოტანილი პიცა და პური მაგიდაზე დადო და ადგილი დაიკავა.
-რა გავაკეთოთ დღეს? ხომ იცი, ზაფხულია და თბილისში ჩაკეტილი ახალგაზრდა გააფრენს...
-ბიწებს ვეტყვი, შენ შენებს დაურეკე, სვანეთსი წავიდეთ. გოგონას თვალები გაუბრწყინდა და მისაღებში გავიდა, დაქალებთან საჭორაოდ.
საბოლოოდ, დიდი ვაივაგლახით შეიკრიბნენ.სვან მეგობრებს დაურეკა, მეტრეველმა. ამცნო, ჩამოვივართ და ადგილები შეგვინახეო. საღამო საათებში ჩავიდნენ სვანეთში. ჭიშკართან სამი ახმახი დახვდათ, თბილისიდან მოსულებს.
-კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება, ჩემს სამფლობელოში! დაილაპარაკა ერთმა და ბავშვებისკენ გამოემართა. ძმაკაცები გადაკოცნეს სვანებმა და გოგონებისკენ გააპარეს თვალი.
-ხო ისა, ეს დიანაა მულაშვილი, არინა დაბრუნდაშვილი და მე, ნენე ლოლაძე. გააცნო დაქალები ბიჭებს. აგათონიკემაც არ დააყოვნა.
-ეს ალუდაა, ქაჩიბაია. ესც თადეოზი, თადა არაბული. ჩვენი მასპინძლები, ბეშქენ ასათიანი და მაქსიმე და თაზო გასვიანები. ძმები გასვიანები. ასე ვფიქრობ, არ ჩაივლის ზაფხული ცუდად.
-შემოდით, რა კარში დგახართ. მაქსიმემ და თაზომ გოგონებს ბარგი გამოართვა და შიგნით შეუძღვნენ სტუმრებს. ოთახები გაანაწილა და უკვე გაშლილ სუფრასთან მოიხმო ყველა.