თავი 2:
სახლში მისულს ლოგინზე დავწექი, ვფიქრიბდი გიორგიზე,მის თვალებზე, მის საქციელზე. მაცოფებდა ისსფაქტი რომ ჩემში მხოლდ დას ხედავდა, თუმცა რა გასაკვირია პატარაობიდან ერთად გაზრდილები ვართ. ტირილს ვიწყებ, ჩემში ყველა იმედი გადავწურე, ვცდილობდი მასზე აღარ მეფიქრა როდესაც ტელეფონმა დარეკა
-გოგო სად გაიქეცი? ჩემ დაბადების დღეზე მარტო უნდა დაგეტოვებინე?
-ვიკა მაპატიე მაგრამ შენც ხომ ნახე რა ვითარება იყო
-ხოო გიორგი გაგიჟებული შემოვარდა შიგნით
-ხვალ ვისაუბროთ მაგაზე. ვუთხარი და ტელეფონი გავუთიშე, როგორ ჩამეძინა არც კი მახსოვს.
დილით ტელეფინის ზარმა გამაღვიძა, არც დამიხედავს ისე ვუპასუხე
-დე რაშვები? გუშინ რატომ არ დამირეკე? გონზე დედაჩემის (თამთას) ხმამ მომიყვანა რონელიც უკვე 7 წელია საბერძნეთში არის წასული(მამაჩემმა მიგვატოვა როცა პატარა ვიყავი, დედაჩემი ყველაფერს ვერ გაუმკლავდა და წასვლა მოუწია)
-შენ რაშვები დე? ძალიან დაღლილი მოვედი და ჩამეძინა
-კარგი არაუშავს, ეხლა სამსახურში ვარ და რომ მოვიცლი დაგირეკავ.მიყვარხარ
-მეც მიყვარხარ
ვუთხარი და გავუთიშე. აბაზანაში შვედი წყლის გადასავლებლად და მოსაწესრიგებლად. სამზარეულოში გავედი ყავის გასაკეთებლად თან ვიკას დავურეკე რომ ჩემთან გამოსულიყო, მალევე კარზე ზარის ხმაც გაისმა.
-შემოდი. ვუთხარი და თან კარები დავხურე.
-თავი მისკდება. მოხერხებულად თავსდება სავარძელში
-ყავა გაგიკეთე, ჩემი წასვლის შემდეგ დიდიხანი იყავით?
-არც ისე, გიორგის ძმაკაცი რომ იყო გახსოვს? ანდრო? მგონი მაგას მოვეწონე
-რამე გითხრა?
-მთელი საღამო მიყურებდა, შემდეგ ცეკვა შემომთავაზა. ბოლოს რაღაც ამბებს ყვებოდნენ და აღმოჩნდა რომ სოფელი რაჭაში ქონია, საბას ხომ იცი როგორ მოსწონს რაჭა?! იმდენი იჩალიჩა ბოლოს გვითხრა წამოდით თუ გინდათო ასერომ ჯობს გაემზადო ხვალ მივდივართ
-დარჩი ჩემთან და ერთად მოვემზადებით
-კარგი ნივთებს გადმოვიტან, მგონი გიორგის და ელეც მოდის.
მთელი დღე ფილმებს ვუყურებდით, ვსაუბრობდით, ტანსაცმელს ვარჩევდით მიმდევნო დღისთვის, ბოლოს ძვლივს დავიძინეთ. დილით წყალი გადავივლეთ,მოვწესრიგდით და საბამაც მოგვაკითხა. მანქანასთან მისულებმა ჩევამძნიეთ რომ ყველა იქ იყო, ყველას მივესალმე გიორგის გარდა, მთელი გზა ხმა არ გაგვიცია ერთმანეთისთვის. რიგორციქნა მივედით დანიშნულების ადგილამდე, ულამაზესი სახლი იყო, საოცარი ბუნებით, სახლიდან კარგად ჩანდა ჩანჩქერი რომლის სილამაზეც აუცილებლად მოგნუსხავდა.
-გოგოებო საჭმელს გააკეთებთ? ძალიან მომშივდა_ლეკვის თვალებით გამოგვხედა საბამ
- ჩვენც ძალიან მოგვშვივდა, ცოტახანში ყველაფერი მზადდიქნება.
სადილობის შემდეგ გარეთ გავედით, ყველაფერი შემოვიარეთ ფოტოები გადავიღეთ,ჩანჩქერზე წავედით. ამასობაში მოსაღამოვდა და გადავწყვიტეთ გარეთ კოცონი დაგვენთო, ყველანი ირგვლივ შემოვუჯექით და ათას სისულელეზე ვსაუბრობდით , ჩემს ერთ მხარეს ვიკა ისხდა მის გვერდით ანდრო დასაბა ხოლო მეორე გვერდით გიორგი და ელე.
-გახსოვთ ერთხელ ვიკას ფეხსაცმელი რომ დავუმალეთ და მთელი ქუჩა ეგრე ვარბენინეთ?_სიცილით იხსენებდა საბა
-საპასუხოდ მწარე დარტყმა ხომ მიიღე?_ არანაკლებ იცინოდა ვიკა_ძალიან დავიღალე მე შევალ,დავისვენებ.
-ისტორიები თუ როგორ გაიზარდეთ ერთად ძალიან კარგია მაგრამ მეც უნდა წავიდე_არ დააყოვნა პასუხი ანდრომ
-ხო სულ და-ძმასავით გაზრდილები_ წავისისინე და თვალები გადავატრიალე

სახხლში შევედი და სამზარეულოსკენ გავემართე
-გშია? უეცრად მესმის ანდროს ხმა
-არა მწურია, კარგი წავედი ძილინებისა
-შენც
ანდროც ოთახისკენ მიმავალ გზას გაუყვა მაგრამ ვერაფრით წყვეტდა ვიკაზე ფიქრს თავს, მის შავ თვალებზე სავსე ტუჩებზე. ხვდებოდა რომ საშინლად მოწონდა.


მისი თვალები ცეცხლის შუქზეც კი ანათებენ, მისი სერიოზული სახე რომლის უკანაც მხიარული ადამიანი დგას აუცილებლად შეგაყვარებს თავს, ვუყურებ მის ნაღვლიან მზერას რომელსაც უმისამართოდ ისვრის. ფიქრებში გართულს სამყაროს საბას ხმამ დამაბრუნა
-ჩვენ არ წავიდეთ?
-მე ცოტახანს ვიქნები და თქვწნ წადით_ვუთხარი თავდახრილმა
-მე წამოვალ_თქვა ელემ და მის ძმას გადახედა
-მე ცოტახანს მასთან დავრჩები_თვალებით ჩემზე ანიშნა
კოცონთან უხმოდ ვიჯექით, მხოლოდ მე და ის,
ჩვენ.
ყველა მომენტს ვიხსენებდი მასთან გატარებულს, ყველა დეტალს თავიდან ვსწავლობდი, გულში ტკივილი ვიგრძენი როდესაც სიჩუმე გიორგის ხმამ დაარღვია
-ერთმანეთს აღარ უნდა შევურიგდეთ?
კითხვას უპასუხოდ ვტოვებ
-რუსკა ჩვენ ხომ ყველაზე კარგი მეგობრები ვართ
-ჩვენ არ ვართ მეგობრები
-რატომ?
-იმიტიმ რომ შენთან მეგობრობა გულს მტკენს_ ვუთხარი და ცრემლები სწრაფად მოვიწმინე, ადგომას და წასვლას ვაპირებდი. როდესაც ხელი დამიჭირა და გამაჩერა
-როდემდე გაიქცევი?
-იქამდე სანამ ამის უფლებას მომცემ_იმდენად ახლოს იდგა მისი გულის ცემა მესმოდა, მის ტუჩებს სულ რამდენიმე სანტიმეტრი მაშორებდა,საკუთარ თავზე კონტროლს ვკარგავდი,არვიცოდი რას ფიქრობდა, რატომ მაკავებდა თანდათან ესსყველაფეი აზრს კარგავდა
-არ წახვიდე
არ ვიცოდი რა მეთქვა, მასთან უფრო ახლოს მივედი და ნანატრ ტუჩებს დავეწაფე.
---------------------------------
ესეც მეორე თავი, იმედი მავს მოგეწონებათ და გპირდებით რომ შემდეგი თავები უკეთესი იქნება, თუ რაიმეს არ მოგეწონებათ კომენტარებში დაწერეთ რომ გავითვალისწინო და ჩემთვისაც სტიმული იქნება ❤️❤️❤️❤️❤️❤️