ცხოვრება წინ მიიწევს, თუმცა ჩემი საპირისპირო მხარეს მიემართება. შესაძლოა ყველა ადამიანის ცხოვრებაში არის მომენტი როდესაც რაღაც ხდება და ყველაფერი სხვანაირი ხდება,შესაძლოა ეს იყოს კარგის მხრივ ან ცუდის მხრივ, ეს პიროვნების არჩევიანია, ვფიქრობ ყველაფერი რაც ხდება ადამიანის ცხოვრებაში, თავისი საქციელების დამსახურებაა მაშინ როცა შეუძლია მოსალოდნელი საფრთხე, ტკენა, ტკივილი, ადამიანის დაკარგვა და სხვა პრობლემა თავიდან აირიდოს, მაგრამ ამისათვის ცოტა დაფიქრებაა საჭირო რასაც უმეტესობა არ აკეთებს.

ოთხი დღის განმავლობაში ვიჯექი და ვფიარობდი, არვჭამდი , არ ვლაპარაკობდი, ვიჯექი ვსვამდი და ვცდილობდი ჩემი ტკივილი სიმთვრალისთვის გამეტანებინა, თუმცა ესეც მორიგი უშედეგო მცდელობა იყო, ისევე როგორც ბოლო დღეებში ჩემი ყველა მცდელობა. ჩემს თავში ერთი წამით ვინმეს რომ ჩაეხედა, ქაოსში გახვეულ ადგილს დაინახავდა, რომლის შუაშიც მე ვიდექი და ვცდილობდი ყველაფერი დამელაგებინა თუმცა ისიც კი არ ვიცოდი საიდან ან როგორუნდა დამეწყო ეს ყველაფერი . ვუსმენდი მეგობრებს რომლებიც რჩევებს მაძლევდნენ, ჭკუას მარიგებდნენ, მეუბნებოდნენ როგორ მოვქცეულიყავი, მაგრამიმასაც ვერ იაზრებდნენ რომ ამით კოდევ უფრო მეტ საფიქრალს მიჩენდნენ და კიდევ უფრო მეტად მიბიძგებდნენ საკუთარ თავში ჩაკეტვისკენ. დეპრესია შეიძლება ასე ვუწოდო ახლანდელ ჩემს მდგომარეობას, სამართლიანია ალბათ ასე ყოფნა.

-კოსტა სად ხარ?
-სახლში.
-კარგი გაემზადე და ათ წუთში დაბლა ჩამოდი შენთან ლაპარაკი მინდა.
-კარგი.

სამყარო ფეხ ქვეშ მეცლებოდა, ალბათ დროის უკან დაბრუნება, რომ შემეძლოს ყველაფერს შევცვლიდი საბასთან ერთად ჩავიკეტებოდი და აღარასოდეს დავტოვებდი მრტო, თუმცა კაცობრიობის დიდი დანაშაულიც ხომ სწორედ ესაა, დავაშვებთ და ღმერთს ვთხივთ დროის უკან დაბრუნებას რომ ჩვენი დანაშაული გამოვასწოროთ, მაგრამ ყველას რომ შეეძლოს ასე მოქცევა, ცხოვრებას აზრი არ ექნებოდა ამიტომაცაა ყველა თავის დანაშაულზე აგებს პასუხს ყოველგვარი დროის უკან დაბრუნების გარეშე. ათი წუთის განმავლობაში ათას რამეზე ვიფიქრე, იმის შესახებ თუ დაბლა ჩასვლისას რა თემის განხილვა მომიწევდა.

- როგორ ხარ?
- უკეთესადაც ვყოფილვარ. შენ როგორ ხარ?
- მადლობა კარგად.
- კარგუ არ მინდა ბევრი დრო წაგართვა და ამიტომ მალე მოვრჩები.ოღონდ ერთი თხივნა მაქვს არ გამაწყვეტინო.
- გისმენ.
- ყველაზე ცუდად მოვიქეცუ, ვისარგებლე იმით რომ საბა ცუდად იყო და ეს ყველაფერი ჩემს სასიკეთოდ გამოვიყენე, არმინდოდა ასე გამოსულიყო მაგრამ აზრი არაქვს ახლა იმაზე ლაპარაკს მე რა მინდოდა და რა არა. ჩემს გრძნობებში გარკვეული ვიყავი, ვიცოდი რა მინდოდა, რა ან ვინ მიყვარდა , მაგრამ რაც შენ გამოჩნდი ჩემს ცზოვრებაში ყველაფერი ისე თავდაყირა დადგა თითქოს ჩემი ცხოვრება დღე იყო მაგრამ ახლა ღამეა, ფაქტობრივად ყველაფერი იმაზე მეტად შეიცვალა ვიდრე მოველოდებოდი. არ გთხოვ რამეს გრძნობდე ჩემს მიმართ, არ გთხოვ რომ გიყვარდე მხოლოდ ერთს გთხოვ არ შემიძულო. მჯერა სწორად გაიგებ ჩემს სიტყვებს და ჩემს გრძნობებს, შემომხედე თვალებში და მიხვდები თუ რამდენად რეალურად ვამბობ ამ ყველაფერ, მიხვდები იმას რასაც შენს მიმართ ვგრძნობ.მიყვარხარ შესაძლოა ითქვას რომ თავ დავიწყებით მიყვარხარ იმდენად რომ ახლა ამ წამს რომ მითხრა წავიდეთ და აღარასოდეს დავბრუნდეთ უკან ერთი წამითაც კი არ დავფიწრდებოდი და შენთან ერთად ვივლიდი მანამ სანამ გაჩერებას არ მთხოვდი. პასუხს არ გთხივ არ გთხოვ შემიყვარო ისედაც ბევრი საფიქრალი გაქვს ამ ეტაპზე თუმცა მინდა იციდე რომ მოუთმენლად გელოდები.- ალექსიმ სიტყვები ისეთი გრძნობით თქვა ალბათ ათასობით სიტყვა რომ გამოვიყენო მაინც ვერ ავღწერ იმ ყველაფერს რათა ზუსტად დაგანახოთ და გაგრძნობინოთ ის რასაც მე მისი მსმენელი ვგრძნობდი. ის მართალი იყო იმდენად წრელი რომ მის თვალებში ჩახედვისას მართლა დავინახე ყველაფერი რაც მან მითხრა.
პასუხის გარეშე ჩახუტებით დამთავრდა ჩვენი დიალოგი და ალექსი ნელ-ნელა აუჩქარებლად გაუყვა ბარდიულს. მინდოდა შემძლებოდა მეგრძნო ის ყველაფერი რასაც გრძნობდა, ნელი ნაბიჯიდან გამომდინაე ვფიარობდი,რომ ელოდებოდა ჩემს ხმას რის შედეგადაც უკან დაბრუნდებოდა და ჩამეხუტებოდა, მაგრამ ჩემს თავს იმდენი რამე ხდებოდა გააზრებასაც ვერ ვახერხებდი რაუნდა გამეკეთებინა. არვიცი შინაგანი მე მეუბნებოდა რომ მასზე გაბრაზებული უნდა ვყოფილიყავი, თუმცა რიმ ვფიქრდებოდი რაღაც დოზით ეს ორივეს დანაშაული იყო. არ მინდოდა ბრალი დამედო და ზურგი მექცია მისთვის იმის გამო,რომ ასე მოხდა ყველაფერი, მაგრამ ჯერ-ჯერობით მასთან საუბარი ან ურთიერთობა არ შემეძლო.

მოსაღამოვდა, ამასობაში ქუჩაში თანმიმდევრობით ჩამწკრივებული ლამპიონები განათებისთვის და მთელი ღამე პასუხისმგებლიანი მუშაობიშთვის ემზადებოდნენ. წვიმიანი ამინდი იყო მტვრის სუნი ჰაერში საგრძნობლად მატულობდა, დაცარიელებულ ქუჩებში ერთი ორ ადამიანს თუ შეხვდებოდი, მაგრამ ეს ყველაზე კარგი დრო იყო დაფიქრებისად და ხალხისგან შორს ყოფნისათვის. ქუჩაში შუა გულ ტროტუარზე ნელ-ნელა მივდიოდი და ამასთან ერთად სასიამოვნოდ ოღონდ დაბალ ხმაზე ვმღეროდი, მაგრამ ეს მხოლოდ იმას შეეძლო მოესმინა და დაენახა ვინც რომელიმე საცხოვრებელი სახლის ფანჯარასთან იდგა და ფარდას ოდნავ წევდა ქუჩაში არსებული მოვლენის ცალი თვალით დანახვისთვის. სასიამოვნო ექო ქუჩაში იმდენად მამშვიდებდა თითქოს სამყაროს რომელსაც ხელი მჭიდროდ ჰქონდა ჩაკიდული ჩემზე, ვუშვებდი და ყველაფერს რაც კი მაწუხებდა მას ვატანდი, ვიცოდი რომ ეს დროებითი იყო, სასიამოვნო და მაცდური. ვფიქრობდი,ყველაფრის გაანალიზებას ვცდილობდი,ალექსის ნათქვამის, ასევე საბასი, მეგისი და ზოგადად გასულ დღეებში მომხდარი ამბების ჩემებურად გაგებას ვცდილობდი რათა ყველაფერი ისე გამეკეთებინა, რომ უარესად არ მეტკინა გული საყვარელი ადამიანებისთვის.მოულოდნელობით აღსავსე ღამემ ქუჩის კუთხეში ბარდიულზე ჩამომჯდარი გოგო მომივლინა, მისი სევდიანი სახის გამომეტყველებით თუ ვიმსჯელებდიტ ყველაფერი რიგზე ვერ იყო, ამ გრძნობას მისი ხელის ორ თითს შორის მოთავსებული სიგარეტი უფრო მკაფიოს ხდიდა ყველაფერს.

-ცივა, შენ კი ზიხარ და თითქოს ყველაფერს შორიდან აკვირდები.-ჩემი სევდიანი ხმის გაგონებაზე ფიქრებში გართულმა, როგორღაც გამორკვევა და ჩემთვის პასუხის დაბრუნება შეძლო.
-გიცნობთ?
-არა ერთი ჩვეულებრივი ბიჭი ვარ რომელიც ცდილობს ყველაფერს თავი დააღწიოს.
-გამარჯობა კეთილი იყოს შენი მობრძანება ჩემს სამყაროში.
-რატომ ზიხარ?
-ყოველთვის ასეა, ადამიანს როდესაც შენს ცხოვრებაში დიდ მნიშვნელობას მიანიჭებ, ის გტკენს გულს, ის გტოვებს, ის მიდის და ზოგადად არავის უნდა მიანიჭო უფრო მეტი ადგილი შენს გულში ვიდრე იმსახურებს მას. შეცდომებზე სწავლობენო და ალბათ მეც ჩემი შეცდომების გამო ვზივარ ახლა ქუჩაში და ჩემი პრობლემებისგან გაქცევას ვცდილობ, ვცდილობ გავექცე იმ ადამიანებს ვისაც ვითომ ანაღვლებთ ჩემი ასე ყოფნა.

ერთი შეხედვით ვერ გაიაზრებდით თუ რისი თქმა უნდოდა მას მაგრამ, მისი თვალები იმდენად შთამბეჭდავი იყო, იმას მაინც მიხვდებოდით რომ ერთი ჩვეულებრივი გოგო არ უნდა ყოფილიყო ის უფრო მეტი იყო, გაცილებით მეტი. მოხიბლული ვიყავი მისი მშვიდი ხმის ტემბრით, გაწონასწორებული საუბრით და ხელების მოძრაობით ლაპარაკის დროს.

-სიგარეტი გაქვს?-რა თქმა უნდა გოგონამ დაუყოვნებლივ მომაწოდა სიგარეტი და თან დააყოლა.
-აი ზუსტად ამის თქმას ვცდილობდი. ვიცით რომ სიგარეტი გვავნებს, ზიანს გვაყენებს ჩვენც და ჩვენს გარშემო მყოფსაც, შესაძლოა მოვკვდეთ კიდეც ერთი უბრალო სიგარეტის გამო,რომელიც არაფერს წარმოადგენ ჩვენს ცხოვრებაში მაგრამ ის ჩვენთვის იმდენად მნიშვნელოვანია ყველაფერზე ვართ წამსვლელები იმის გამო რომ ჩვენმა ტუჩებმა ძლიერად გამოქაჩონ ფილტრიდან ასე მაცდური და სასიკვდილო კვამლი, ხო ხო ზუსტად ესაა ჩვენ ვირჩევთ იმას ან იმათ ვინც გვავნებს ასეა ადამიანის ბუნება,რისი შეცვლაც ცოტა რთული და უმეტეს წილად შეუძლებელია.-მისმა ნათქვამმა გულზე მჯიღის რტყმასავით რომ მომედო დამაფიქრა.

რომელიმე გამვლელს უბრალოდ ორი გიჟი ადამიანი ვეგონებოდით,მაგრამ მინდა ის ფაქტი ავღნიშნო რომ მართლაც ასეა ჩვენ გიჟები ვიყავით რომლებიც ცხოვრებას ეთამაშებოდნენ და ცდილობდნენ თავისით ნაგროვი დარჩენილი ფიშკები დაეზოგათ რათა მაშინ გამოეყენებინათ როდესაც საჭირო გახდებოდა,რათა გამოესწორებინათ ყველაფერი. ნუთუ ღმერთი ვერ ხედავდა ამას, სად არის მაშინ ღმერთი როდესაც ასე ძალიან გვჭირდება, როგორ შეიძლება თავის შექმნილ შვილებს ზურგი ასე აქციოს, ისე თითქოს არაფერი მომხდარა, მაგრამ ჩვენ ჭიანჭველები ვართ მის თვალში მარაგის დაგროვების დროს ზურგზე სხვადასხვა სიცოცხლისთვის აუცილებელ საჭმელს რომ მოიკიდებენ და მიათრევენ თუმცა ჩვენ ჩვენი ცოდვები გვაქვს მოკიდებული,რა თქმა უნდა, ყველას სხვადასხვა სიმძიმის, ალბათ ცუდი საქციელია ჩემი მხრიდან ღმერთის მიმართ ასეთი ფიქრები, მას ისედაც იმდენი საქმე აქვს, ამას იმიტომ ვაკეთებდი, რომ ვცდილობდი დანაშაულის გრძნობა მომეშორებინა და მისთვის გადამებარებინა, ეს ის მომენტი იყო რომ იღლები და გინდა ადგილი გაუცვალო, რათა უყურო ხალხს რომელიც იტანჯება და შენ იჯდე და უბრალოდ უყურო ისე თითქოს არაფერი ხდება.