საავადმყოფოს დერეფნის კუთხეში ვიჯექი და საშიშ ფილმში შეშინებული პერსონაჟივით აქეთ-იქით ვიყურებოდი, ვცდილობდი მომხდარზე არ მეფიქრა, ხალხს ვუყრებდი როგორ დადიოდნენ დერეფანში, როგორ შემოყავდათ ახალი პაციენტები,ვუყურებდი როგორ ტიროდა ხალხი შვილის, მამის, ნათესავის, მეგობრის, ან შეყვარებულის პალატის წინ და როგორ ელოდენოდნენ მათ გამოფხიზლებას, გამოჯანმრთელებას, კიდევ ერთხელ შესაძლებლობას მათთან ლაპარაკის. ამასობაში ჩემი ქვეყანა დედამიწის წარმოსახვითი ღერძის მსგავსად შუაზე იყოფოდა და რაც დრო გადიოდა მით მეტად მშორდებოდა ნაწილი სადაც საბა იმყოფებოდა, ფიზიკურად ათიოდე მეტრის მოშორებით იწვა, გატეხილი გულით, სველი თვალებით თუმცა სულიერად ის ჩემგან იმდენად შორს იყო სხვა პლანეტაზე გაფრენა რომ შემძლებოდა მაინც ვერ შევძლებდი მასთან სულ ოდნავ მაინც მიახლოებას. ჩემი თავი იმაზე მეტად მძულდა ვიდრე საბას ვძულდი მე და ეს მხოლოდ იმიტომ, რომ დაუმსახურებლად ისეთ ადამიანს როგორიც საბაა გული გავუტეხე თან ისე, რომ მე ამაზე ერთი წამითაც არ მიფიქრია.
-კოსტა უკვე თენდება არ გინდა სახში წამოსვლა?-ალექსის მაცდური სახის ყურებისას კიდე უფრო მეტად მძულდებოდა ჩემი თავი.
-არა აქ ყოფნა მირჩევნია.
-კარგი.
საბას პალატის წინ ვიჯექი და თითქოს ყველაფერს საშინელი დამპალი ხორცის სუნი ნელ-ნელა უფრო უმძაფრდებოდა, არვიცი შეიძლება საკუთარი საქციელების იმდენად მრცხვენოდა,რომ ჩემი სხეული ყროლდებოდა,მაგრამ ამას მხოლოდ მე ვგრძნობდი. საავადმყოფო ორი ადამიანის სინანულს თითქოს ყურადღებას არ აქცევდა და ყველაფერს ჩვეულ ფორმაში აკეთებდა. კედლის უკან მწოლიარე ბიჭი გაბრაზებისგან საავადმყოფოს კედლებს წარმოსახვაში ანგრევდა რადგან გარეგნულად სიმშვიდის შენარჩუნება, უფრო მეტად მიმახვედრებდა ჩემი დაუფიქრებელი საქციელის სიმძიმეზე. ხოლო ჩემი სინანული წარმოსახვაში დანგრეულ კედლებს საბას ნგრევის შემდეგ კვალდაკვალ აშენებდა და ცდილობა ყველაფერი ძველებურად ყოფილიყო. პალატაში შესვლის სურნელი ისე მჭამდა თითქოს შგნით სხეულში სიცარიელე იყო, თითქოს ჩემგან მხოლოდ ის დაბინძურებული სული რჩებოდა რომლიც ასე ძალიან მაწუხებდა. მზის პირველი სხივიც შემოიჭრა ფნაჯრიდან, ურცხვად ისე თითქოს რამოდენიმე საათის წინ ორი ადამიანის ცხოვრება მიწასთან არ გასწორებულიყო. ის ცოტა გამბედაობა,ნებისყოფა და ენერგია შევკრიბე რაც შემომრჩენოდა და პალატის კარებს მივაწექი. მისი თვალები თასიებისგან თითქოს სადაცაა გასკდებოდა, დაღლილობისგან ჩაძინებულს გვერდით მივუჯექი და იმის მიუხედავად რომ ის ვერ მომისმენდა ლაპარაკი დავიწყე.

-შესაძლოა დავაშავე, შესაძლოა გული გატკინე ან შესაძლოა ჩემი დანახვა და ამ სიტყვების გაგონება საერთოდაც არ გინდა. იცი ვფიქრობდი და შენს მეტი არავინ მყავს, ისეთი ვინც გვერდში დამიდგება,გამიგებს, ჩამეხუტება,დამამშვიდებს, სიხარულს თუ უბედურებას ჩემთან ერთად გაიზიარებს, არავინ მყავს ვისაც დაველაპარაკები, შევხედავ და ეს მე გამაბედნიერებს. ჩემი დანაშაულის გამოსწორება რომ შემეძლოს ყველაფერს გავაკეთებდი, მაგრამ რატომღაც ცხოვრება ასეთია ყველამ უნდა აგოს თავის საქციელზე პასუხი შეიძლება ესეც ერთგვარი გამოცდა იყო,რომელიც ჩემთვის სპეციალურად მოამზადეს და ყველაზე ცუდი ისაა რომ მე ჩავიჭერი, ვერ შევძელი სწორად მოქცევა მაგრამ ამას უკვე აღარაფერი ეშველება, მაგრამ ვეცდები ჩემი დანაშაული,ჩემი ცუდი საქციელი გამოვასწორო და ყველაფერი თავის ადგილს დავუბრუნო, საათების, დღეების, თვეების თუ წლების შემდეგ ოდესმე ალბა შევძლებ ამ ყველაფრის გამოსწორებას და შენი გულის ხელახლა დაბრუნებას. ახლა რომ გიყურებ ჩემი თავი უფრო მეტად მზიზღდება. მინდა რომ ვიყვირო ან პირდაპირ დავუძახო ცხოვრებას, რომ საშინელი ვინმე ხარ. სულ ეს იყო თუ გესმის მინდა რომ იცოდე მე შენ იმაზე მეტად მიყვარხარ ვიდრე ცას მზის ამოსვლა.

ჩემი სიტყვიტ გამოსვლაც დასრულდა სიჩუმეში აქვითინებული კედლებისგან ცრემლების ვარდნის ხმას და ბედის ხმამაღალ სიცილს თუ მოჰკრავდით ყურს. მტკიოდა ცხოვრებაში პირველად ისე მტკიოდა,მინდოდა გული ამომეღო და სადმე შორს მომესროლა, რომ შვებით ამომესუნთქა. საბას პალატის კარი ფრთხილად დავხურე და მას მოვშორდი, არ მინდოდა გაეღვიძა და ჩემი სახე დაენახა,რადგან ის ჩემზე გაბრაზებული იყო და ზოგადად ასეთ მომენტში გრძნობები უფრო მეტად არის გამწვავებული, მინდოდა დრო მიმეცა ეფიქრა და საკუთარ თავში ეპოვა მიზეზი რისგამოც ღირდა ჩემი პატიება და ყველაფრის ახლიდან დაწყება. მე კი მხოლოდ მოცდა შემეძლო რაც ალბათ რომელიმე საგიჟეთის შეშლილი პაციენტს დამამსგავსებდა.
-კოსტა სად ხარ?-მეგის ხმამ ცოტა გამომაფხიზლა და გამომარკვია ჩემი ფიქრებიდან.
მეგის ჩემი მისამართი მივწერე სადაც ვიჯექი და ვუყურებდი როგორ ცვიოდნენ ხეებიდან ფოთლები, რომლებიც ლაღად დედამიწისკენ მიზიდულობის ძალის დახმარებით მიიწევდნენ და დაცემას ელოდნენ, ამდენი ჰაერში ყოფნისგან დაღლილები,ყველაფერს სხვა გვარად ვუყურებდი, ალბათ ასეა ადამიანი მოწყობილი, რაიმე ცუდის შემდეგ ყველაფერს სხვაგვარად უყურებს და დღეს მეც ისე ერთ-ერთი ადამიანი ვიყავი,ადრე ვერაფერს რომ ვერ ამჩნევდა და ახლა ყველაფერს სხვაგვარად უყურებს. ადამიანებისთვის გულის ტკენა, ბრაზი, რაღაცის დაკარგვა საჭიროა,იმისათვის რომ შეცდომებზე ისწავლოს და მომავალში იგივე შეცდომა მეორედ აღარ დაუშვას.
-რა ხდება?-მეგის ინტერესით მკვდარი ადამიანის ხმა ყურზე მტკივნეულად მომედო.
-არვიცი მგონი მე და საბას შორის ყველაფერი დამთავრდა.- მეგის კალთაზე დავი დავადე და ხელი ჩავკიდე.
-რასქვია ყველაფერი დამთავრდა?
-გული გავუტეხე, ვუღალატე.
-ცოტა ნორმალურად რომ ამიხსნა უკეთესი იქნება.
-ალექსისთან ერთად მეძინა.
-შენ ში* ხოარგაქ?
-არვიცი სულ გავგიჟდი რა გავაკეთო უკვე აღარაფერი ვიცი.

-წამოჯექი ჩემო მეგობარო, რასქვია ყველაფერი დამთავრდა, პირიქით ასეთ მომენტებში უნდა დადგე ძლიერად და ყველაფერი გამოასწორო და იბრძოლო იმისათვის რაც გიყვარს, რომ დამჯდარხარ და ქვითინებ ამით ვერაფერს უშველი, ხოდა ადექი ახლა და ერთად მოვიფიქროთ რა უნდა ქნა რომ შენი საქციელი გამოასწორო.

მეგის სიტყვებში იმედის ნაპერწკალი დავინახე, თითქოს ის მართალს ამბობდა, ახლა ჩემი თავში ხელის აყვანა უნდა შევძლო და ვიბრძოლო იმისთვის რაც დავკარგე, ადამიანებს ხომ ასეთი მომენტები აძლიერებს და ასეთ მომენტებში ხვდება რა არი მისთვის მნიშვნელოვანი, ცრემლები მოვიწმინდე მეგის ჩავეხუტე და დიალოგი მისი სახლისკენ მიმავალ გზაზე გავაგრძელეთ.