ყველაფერი დაიწყო ისე რომ მე გავჩნდი სიყვარულის ნიშნად მაგრამ ესყველაფერი გადმოცემით ვიცი ,მეთვითონ არასდროს მინახავს ჩემი მშობლების სიყვარულის ამბავი წლების მბნძილძე და ეხლაც მხოლოდ მესმის და ვერ მხედავ ამ ყველაფერს .... მე 21 წლის ვარ და არაფრით გამოვირჩეევი სხვა გოგონებისგან თუ მამიკოს გოგოებს არ ჩავთვლით ყოველთვის მეცინებოდა "მამიკოს გოგოებზე" რომ ყველგან ლაპარაკობნენ თავის მამიკოებზე თუ როგორ უყვარატთ და ბედნიერები იყვნენ გვერდით რომ ყავთ,თუმცა დრო გავიდა და მივხვდი რომ ეს სიცილი ირონიული იყო და მშურდა რათქამუნდა კეტილი შურით რომ მე ეს ყველათერი არ გამაჩნდა და სხვებს ქონდათ ....მშურდა მაითი ვინც ერთი მთლიანი ოჯახი იყო მე ჩვენ არაა შური ცოტა გაზვიადებული ნათქვამია ალაბათ უფრო მწყინდა ,მწყინდა ის რომ მე არასდროს მომისმენიაა მამისგან სიტყვები რომლებიც არის მსაგავსი: მიყვარხარ,ვამაყობ შენით და ბედნიერი ვარ რომ არსებობ, ...მე მხოლოდ ვისმენდი იმას რომ რატომმ დაშორდენენ შენები რატო არცდილობ რომ სშეარიგო და ეს უფრო მაგიჯდებდა მაგიჯებდა ის რომ მაშინ პატარა ვიყავი და ვფიქრობდი რაუნდოდა ამ ხალხს რატომ იყვნენ ასე ?მაშინ ვერ ვხვდებოდი ეხლა გავიზარდე და მივხვდი თუ რატომ იყვნენ ასე ყველანი ...მაშინ ვამბობდი არაუშავს მე არც პირელი ვარ და არც უკანასკნელი ვისაც ოჯახი დანეგართქო ,ნეტა უკანსაკნელი ვყოფილიყავი და აგარ მენახა სვხა დამწუხრებული ბავშვები... ყველაზემეტად გული იმაზე მმტკიოდა რომ ჩემამმ ძმამ ვერნახა ეს ყველაფერი ვერ ნახა მამა და არედგა გვერდში როცა ჭირდებოდა ,როცა მის ძმაკაცებს ყველპაერსი გვერდით ედგნენ მამაები ჩემი დძმა მარტო რჩებოდა მაგარამ არაფერს ამბობდა ,თუმცა ვგრდზნობდი იმ დიიდ ტკივილს რაც მას აწუხებდა ...წლები გაგდიოდა და ეს ყოველივე უჩვეულო ხდებოდა მივცეჩვიიეთ იმას რომ ესე ესუნდა ყოფილიყო მაგრამ არ დაიჯეროთ ის რომ დრო ყველაფერის მკურნალიაო ,ეს ჩვენ გინდა რომ ასე იყოს და დაგვავიწყდეს ყველააფერი თუმცა ჩემ შემთხვევსი ეს აასე არმოხდა ... აქ ყველაპეფერი ფირიქითააა ალბათ იმაიტომც ვწერ რომ ეხლა ხვხვდები და ვაანალიზებ იმას თუ რამოხდა და რაცუდია როცა ცალცაკლე გყავს მშობლები ...ეს მოქმედექებს ძაან ადამიანის ფსიქიკაზე და შიშით იწყებ ცხოვრებას რომ იგივე არ დაგემართოს რაც შეენ მოგივიდა და შენმა შვილებმაც არგნიცადონ ის ტკივილი რაც შენ განოიცადე...ალბატ იფიქრებთ რომ ასე არაა და რომ დიდი ტრაგედიაა არაა ეს ყველაფერი მაგრამ ჩემთვის არის და იქნება მან ჩემზე დიდი კვალი დატოვაა .... მე არვარ იმდენანდ ძლიერი ადამინი რომ არვიფიქრო ამაზე და რაც უფრო და უფრო გადის წლები მით უფრო და უფრო ვფიქრობ ამაზე ტუ რატომ მოხდა ასეე? პასუხი არმაქვსს .
გადის წლები და ვიზრდებით ჩვენც გვერდით მარტოოის ადმაინები გვრჩებიან ვინც ჩვენთვის მართლა ძვირფასიაა და ვისაც ვუყვაარვთ ამაში მაინც გააიმართლდა და მყავს მე მეგობრები რომლებასც ვიცი რომ არასდროს დავკარგავ ... მათან ერთად გატარებული დრო მაბედნიერებს და მავიწყებს ყველაფერს მიხრიაა რომ არსებობენ ....გაზრდასთან ერთად მოდის პროლემები და ტკივილი მოდის პირბველი სიყვარული რომელშიც არგიმარტ₾ებს და ამბობ რატომ ?პასუხიარც ამაზე მაქვს ...გადის დგეები ერთფეროვნად და ერთმანეთის მსგავსად შენ კი ვერაფერს ცვლი და ნერვები გეშლებაა თუ რატომა ეს ცხოვრება ერთფეროვანი ...გარშემო ყალბი ადამინებით სავესეაა ქუჩები მოდიან ტკივილს გაყენებენ დ მიდიან ...ამდროს ფიქრობ მორჩა არავის აგარ ვენდებო თუმცა დროსგადის მადრტოობაში და იგივე შეცდომას უშვებენ და ეს ყველაფერი იმის გმო ხდება რომ მარტობაა არგინდა არგინდა იყო მარტო და გყავდეს გვერდით ადამინი რომლელიცშენიიიქნება რომელიც უბრლაოდ გაგიგებს და მოგისმენსს რომელიც როცა დაგჭირდება შენს გვერდით ინება ...ყოველთვის ვამბობ და ვიტყვვი მეგობას თავისი ადგილი აქვს ,დედას ,ძმას თავისი ,ხოლო საყვარელ ადამიანს თავისი .... თუმცა ყალბ ადამინებათდან ყოფას ჯობიაა მარტო იყო და არგაყავდეს არავინ ...ყველაძე ძნელი იცი როდისაა?როცა გამდება და შენ საკუთარ თავთან მარტო რჩები როგორც გალაქტიონს აქვს ნათქვამი "მედდა ღამე მედა ღამე" ღამემ ყველა,ზე მეტად იცი ჩვენი ფიქრები წყვდიდამა გამემ როცა ყველას აშინებს თავსი სიბნელით მაგარამ მაინც ყველა იამს ელოდება თუ როდის დაღამდება და როდის დარჩებიან თვავიან თავებთან მარტო.. მაშინ ყველა ადამინმა ვიცით ტუ რავართ და რა გავწუხებს არგვიწევს ყალბი გიმილი რა იმს დამალვა რომრაგაც გვაწუხებს ...და მაშინ შენს გვერით იცი ვინ არის ? ღამე... 4 ასო და მარადიულობა ....მეც ერთერტი მათგანი ვარ ვინც ღამესთან ერთად მარტო რჩება თავის ფიქრებთან ერთად ....შემდეგ თენდება და იწყება ისევ ახალი დღე ისევ რომელიც წინადეს გავდა ....
არმინდა ძან ბანალური ლაპარაკი გამომივიდეს ცოტა სახლაისო რამეზეც ვილაპარაკოთ, ამიტომ კარგი რაგაცებიც გავიხსენოთ თუმცა ადამინები მხოლოდ იმაზე ვწერთ და ვსაუბოთ რაც გვაწუხებს და სახლისო და კარგ ამბებს იშვიათად ვყვებით რატომ არის ეს ასე ?თქვენთვითონ დაფიქრდით ... მეპასუხის გაცემა არმინდა ამ კითხვაზე ..ძან ბევრი კითცხევბი მიგროვდება ამ ბოლო დროს მაგრამ პასუხები არმქვს ... შემდეგ ისმის კითხვა რატომ ვერ ვცემ პასუხმს ?და არც ამაზე მაქვს პასუხი .... ერთი შეხედვიტ ცხოვრება მშვნიარიაა მეორე მხიდან კი მაინც უმადურები ვართ იმით რაც გაგვაჩნია და სულ ვწუწწუნებთ მიყვარს ის ადამმინები ვინც იცის რაუნდათ და იმას რომ აკეთებენ ...მე მათ ძლიერ ამდამინებათ ვთვლი რომ თავის წლვლის ცხოვრებაში თუ რატომ მოვიდნენ ამქვეყანთ თავისი საქმიელით და თავისი ოცდებების ახდენით აგწევენ ..მე ც მინდა ავიხდინეო ყველა ის ოცენაბ რაც მაქვს და მაითვის დიდი სშრომა მჭირდება მე ხომ არვარ იმდენად ძლიერი ადამინი ვისაც ყველაფრსი გაკეთება სურს რაც უნდაა ... თუმცა სულ პატარა მონდომება დაყველაპერი გამოდის არუნდა ცჰაიქნიო ხელი ცხორვებაე და არუნდა მიყვეს მის დინებას ყველაპერი ბრზოლაა რომელისიც უბდა ეცადმო მაინც რომ გაიმარჯვო და ეგრევე წარუნდა დანებდე ბერვი სიძნელის და ტკივიისათანა გვიწევს ხან საკუთარი თავის გამო ხან ახლებების გამო რომლებიც ვიყვარს და ჩევნ გავერდიტ არიან ...
გავაგრძელოთ იქიდან რომ მე მყავს დღეს გვერდით ის ადამინები ვინც მრთლა ზრუნავენ ჩემზე და მე ვამაყობ ამით თუმცა მეცდამიკარგავს მეგობარარი მეც განმიციდია ისი ტკივილი რასაც მეგობრის დაკარგვა ქვიაა მგრამ საბოლოოდ მე ნამდვილი მეგობრები დამრჩნენ გვერთით..მოდით მოკლედ გეტყვით სიმართლე ვთქვა არვიცი როგორ დავიწყო მოყოლო ან საიდან თუმცა ღრმა ბავშობა არმახსოვს არც სკოლის პირველი დღე მახსოვს მახაოსვ ყველაფერი 10 წლიდან კარგად იცი ისიც კი მახოვს რაარის როცა საყვარელ ადამინას კარგავ და იაზრებ რომი ის ამქვეყნად აგარაა რომ მან დასრულა სიცოცოხლე და ვეგარ ნახავ ვერასდროს ჩაეხუტები მე ამის გაგება პარატარას მომიწიეიაა მე ეს ტკივ ლი ბებბისს სიკვდილმაა მაგრდზნობინა როცა სულ; პატარა ვიყავი და ცხოვრება მიხარობა და ამ ყველაფერს ვერ ვიაზრები რაც წინა აბზაცში ვილაპარაკეე როცა პირველად ზარი გაისმა მაშინვე მივხვდი რაც მოხდაა ეხლაც თვალ წინმიდგას ის დღეები და ის 2 თვე რაც ტირილში გავატარე როცა ყოველღამე ველაპრაკებოდი როცა მეგონა რომ მისმენდა და ყველაფერს ვუყვებოდი მერე ტირილში ჩაძინებულსს სიზმარში ვხედავდი თითქოს ჩემთან იყო ისევ და ის ისეტი თბილი იყო მის მოპერებას ვგრზნობდი მაგრამ რათ გინდა ვიღვიძებდი და ის არიყო დროთა განმავლობაში მივეჩვიე უიმოდ ცხოვრებას..მაინც რაარის ადამიანი ყველაფერს ეჩვევა ან იმ ტკივილთან ერთად იწყებს ცხოვრებას ..მეც შევეგუე და დროთა განვავლობაში აგარც სიზმარში ვხედავდი ...მის დაკარგავ მოყვა ზუსტად ჩემი ცხოვრების უფროსქორად ჩემი ოჯახის დანგრევა როცა მამამ გაანალიზა რომ ის ვერსედზლებდა თავი გაერთვა ოჯახისთვის და წავიდა ..ასე დავრჩით მე დედა და ჩემი პატარა ძმა რომელიც ეხლა უკვეე კაციაა რომლის იმედიც მაქვსს ... თავიდან ძაან გაგვიჭირდა რაუნდა გვექნა ესე უცებ ყველაფერი შეიცვლა ჩემ ცხოვრებაში მაგრამ ამასაც გაუძელით და დავიწყეთ მამის გარეშე ცხოვრება ...დედამ მუშაობა დაიწყო და ეს ისეთი სასიხარულო იყო პირველად რომ წავიდა სამსახურსი პირველი ხელფასი ..მეც სკოლას ვამთავრებდი და ვემზადებოდი ისიეთი გახარებული ვიიყავი და მოვხვდი იქ სადაც მინოდაა გავხდი სამართლის სტუდენტი ... დავიწყე ახალი ცხოვრება ახა ხალხთან ურთიერთობად ა ახალი გარეო რაც ტავდაპირველად ვერ გავიაზრე თუ სად ვიყავი დ არაუნდა მეკეთებინა მაგრმ დროსტთან ერთად მივეჩვიე .... აქაც იყო სირთულები და ბავშვებთან შეჩვევის მომენტები თუმცა საბოლოდდ ყველაფერი დალაგდა ..გავიჩინე მეგობრები და მათან ერთად ვატარებდო დროსს ....და ამასობასი გამოჩდა ერთი ბიჩი რომელიც უცებ შემოვიდა ჩემ ცხოვრებაში და მე ის შემიყვარდა თუმცა შევცდი ეს სიყვარული არყოფილაა ეს ყველაფერი ესე მოხდა : ერტ ზაფხულსაც გადავწყვიტე მემუშავა და დავიწყე მუშაობაა რაც საკმაოდ კარაგდ მახსენდებაა და ზუსატ ამ პერიოდში როცა ჩემი მეგობარი უნდა მენახა მაშინ გავიცანი გიო ,ტავიდან ჩენი შეხვედრა მარტო გამარჯობით შმოიფარგლა და შემდგომ გიო მომწერე და გავაბით ლაპარაკი როგორც ხდება ხოლმეე ეს ჩემთვის ჩოულებრივი მოვლენა იყო რადგან არასდროს მაკლდ ბიჭების ყურადგება და მესიჯობა გიოც ერთერთ მათგანი მეეგონა 2კვირა მოგვევეზდება ერთმანეთითქო ვამბობდი თუცმა ისე უცებ მოხდა ყველაფერი და ისე უცებ გავხდით შეყვარებულები რომ მეც ვერ გავიაზრეე მტელი ზაფხული ერთად გავატარეთ გავიცანი მისი ოჯახი და თითქმის მაგათან ერთად ვცხვორობდი ისეთი ბედნიერი ვიყავი მეგონა ვიპოვე ის ვინც მინოდა თუმცა აქაც შევცდი და ეს ყველაფერი დამტავრდაა და ისევ მარტო დავრჩი ისევ მოწყენილი და ისევ იმის ფიქრებში თუ რატო ხდებოდა ჩემ ცხოვრებაში ისე რომ ყოველთვის მარტო ვრჩებოდი .... აქ საბოლოდ მივხვი რომ სიყავრული ჩემგან შორს არის და ზუსტად მანდ მეტკინა გული რომ გავიზრრ რომ სიყავრული არარსებობსს ....და ცხოვრება გავაგრძელე მივხვდი რომ ამით არუნდა დამემათვარებინა ჩემი ცხოვრება და ამით არმორჩა გავაგრძელე მაგრამ ეს ისეთი აგარ იყო თენდებოდა დღეები მის გარეშე გამდებოდა მის გაერეშე არვიციდო სად იყო რას აკეტებდა ...და ეს ყველაფერი სხვა ტკივილმა ჩანაცვლა ჩემი პატარა ნიაამ ,ნია ჩემი მამიდაშვილის შვილი უნდა ყოფილიყო რომელმაც ვერ იცოცხლა ვერცერთი დღე და მანდ მივხვდი რომ ცხოვრება დიდ ტკივილებს გვიმზადებს ისე რომ შენ ვერ წარმოიდგენ დიდი სიხარული მწუხარებ გადაიქცა ყველა ერთად შეგვკრიბა ოგონდ მწუხარებამ და დარდმაა ..მაგ მომენტშიც მარტო დავრჩი და მაშინ ვინატრე გიო როცა მინოდა რომ ჩემ გვერდით ყოფილიყო ის არიყო ჩემთან მაგრამ ამით არდამთავრებულა ყველაფერი ... მოკლედ ცხოვრება გავაგრძელეთ უჩვეულო რეჯიმში და როცა გადავწყვიტე რომ მარტო ვყოფილიყვი და აგარვინმყოლოდა გამოჩდა ისევ ვიღაც ზოგს შეიძლება გაეცინოს ამის წაკითხვისას თუ ოდესმე წაიკითხა ვინემ მაგრამ რაც იყო იმას ვწერ დაიწყო სწავლადა დაიწყო ახალი გატაცებაა ...გატაცება არიყო ეს იყო ადამიანის ამოჩემება სულ მასზე ვლაპარაკობდი სულ მაგის სხე მედგა წინდა სულ მაგის ნახვას ვცდილობდი მას მომღიმარი ბიჩუნა დავარქვი ... მაგრამ ეს ყველაფერი იმდენად არანორმალური მეგონა რომ ვერც კი წარმოვიდგენდი მის ყურადგებას თუ მივიქცევდი და აი დადგა დღე როცა დაიწყო ჩვენი მიმოწერეა ეს იმდენა უჩვეულო იყო რომ ვერვიზრებდი რომ ეს ჩემ თავს ხდებოდა ბიჭი რომლეზევ ვაფანტებდი ჩეთან ლაპარაკს ცდილობდა დახლოებეას .დაიწყო შეხვედრები და ბედნოერი დღების გატარება მეგობრებთან ერთად უნში უნის გარეთ იყო პიკნიკები ..იყო მონატრება მაგრამ არასდროს ყიფილა სიყვარული ...ხო ბედის დამცინის თუ რახდება ჩემ თავს არვიცი ეს გრძელდებოდა 1 წელი მაგრამ ესეც დამთვარდა დამთავდა აუხსნელად და ზედმეტი სიტყვების გაერშე ... ოცნებები ხდებაო ნათქვამიაა მეც ამიხდა რაგაც ოცნება ზაფხულში როცა ერთ დღეს ჰოლანდიაში გავიღვიძე ეს იყო უბედნიერსი დღე როცა აქედან წავედი როცა ვფიქრობდი რომ ყველაფერი კარგი ეხლა იწყებოდ აუცხო ქალაქი უცხო ხალხი და ადგილები რომლებიც ადარეე არასდროს მენახა მაგარმ ეს ყველაფერი ილუზია ააგმოჩნდა საკუთარი თავი მოვატყუე ამ ყველაფრით დღეები გადიოდა მეკიდე ჩემი სახლი ჩემი მეგობერები მენატრებოდა და ხშირად ოთახში ჩუმად მიტირიაა ,წოგი ალაბთ იფიქრებს გიჯიააო ეს გოგო ვო მაგრამ გამიძნელდა 1 თვით ყველაფრისგან და ყვაელსგან შორს ყოფნაა დავიწყე დღეების დათვლა და აი დაგადა წუთი როცა მეე თვითფრინავში ჩავჯექი და გამოაცხადრეს 3 საათში საქართველოში ვიქნებითო მაშინ ვიგრძენი თურა ბედნიერი ვიყავი იმ მომენტისთვის ჩემზე ბედნიერი არავინ იყო ,ჩამოვედი საქარელსოში გაიღო კარები და დედა და ჩემი ძმა დამხვდენენ და მე დავიწყე ჩემი ძველი ცხოვრება ჩემ მეგობრებათან და ნაცნობ ადგილებთან ხალხათ ერთად,.. ზაფხული უჩველულო იყო განსაკუთრებული და სიახლეებით აგსავსეე ,იყო ჩემი ბაბნიკი ო ღმერთო რა საყავრელი და რა კარგიაა , მე ის მაბედინერებდა მაგრამ იცის ერტერთი მათგანი აგმოჩდა ვინც დამტოვა თუმცა მოგონებები დამიტოვაა მეც ვისწავლე მის გარეეშე ცხოვრება,და გავაგრძელე რაგდან ცხოვრება გრძელდება ,, ბევრჯერ მეტკინა გული ,,ამიტომ ბოლოს გადავწყვიტე არავინ მყოლოდა გადავწყვიტე მარტო ვყოფილიყავი და არანაირი პირადი ურთიერთობაა ...და ჰოი საოცრებავ ზუსტად ამ ყველაფერმა მე კიდევ ერთხელ გამაბედნიერაა გამაბედნიერა იმან რომ მე ვიცოდი რა მინოდა ვინ მინოდა და რას გავაკეთებდი მომავლაში წარსულს აგარ მივტიროდი არ ვდარდობდი ძვლე შეცდომებზე და მე ისი აგარც კი მახსოვდა გათენდა ახლი დღე და დავიწყე ახლი ცხოვრება ,,ყველას უკვირდა თუ ესე მალე ჩემში რამოხდა გოგო რომელიც სიყვარულს ეძებდა და უნდოდა ბედნიერი ყოფილიყო ეხლა უცებ ყველაფერზე უარს ამბობს და ზუსტად ამით არის ბდნიერი ... იცით რატომ მოგიყევი ეს პატარა პატარა მონაკვეთები ჩემი ცხოვრებიდან იმიტომ რომ ალაბათ ბევრს აქვს მსაგავსი პრობლემები და ისიც ვიცი რომ ყველა სხვადასხვა ნაირად განიცდის ამ ყველაფერსს მე მინდა გითხრათ რომ კიდე ბერვი რამ არ მოვყევი და აგარ აგვგნიშნე ბევრჯერ მეც ცუდათ ვყოფილვარ მეც მდომებია რომ მეორე დღე ააგარ გათენებულიყო და მსგავსი სისულელები ... მაგრამ მინდა გითარათ რომ ცხოვრება გრზლდება და მას დასასრული არაქვს სანამ ჩვენ ვარსებებობთ და ვიასებებთ... მტავარაი საკუთრი თვი იპოვა ყველაფრი კარგად იქნება ..გაიგიმეთ ..ცხოვრება მშვნიერიაა.....