იცით როგორი დღეები მქონდა ამის შემდეგ მთელი შვებულების განმავლობაში?რომ იტყვიან ხოლმე ჩემი ცხოვრების დაუვიწყარი პერიოდი იყოო სწორედ ასეთ დროზე იგულისხმებდნენ ალბათ.ყველაფერი ისე იყო ვერასოდეს რომ ვერ ვიოცნებებდი..ერთი ბედნიერი დღის ნაცვლად მათემ უბედნიერესი ორი კვირა მაჩუქა.ხელი დამავლო,ბარგი ჩემთან შეუთანხმებლად ჩაალაგა და ლოპოტას ტბაზე წავედით. იქიდან კი თითქმის მთელი კახეთის ღირსშესანიშნაობები შემოვიარეთ,სადაც ფეხით ვერ მივედით მანქანით და პირიქით.ერთმანეთის უკეთ გასაცნობად საუკეთესო დრო იყო და გამოგვივიდა კიდეც,ბევრი რამ გავიგეთ და შევისწავლეთ ერთმანეთის ხასიათი,დადებითი და უარყოფითი თვისებები,რა მოგვწონდა და რა არ მოგვწონდა და კიდევ სხვები,ერთადერთი რაშიც ვერ მივაღწიეთ შეთანხმებას ეს იყო ის რომ მას მთაში დასვენება ერჩივნა,მე ზღვაზე.მაგრამ გადაწყდა რომ აქედან რომ დავბრუნდებოდით იქაც წავიდოდით. მას ფეხით სიარული უყვარდა,მეუბნებოდა ჯანმრთელობისთვის სასარგებლოაო და შეეძლო მთელი დღე ეხეტიალა,მე კი მალე ვიღლებოდი და მერე წუწუნით ვიკლებდი...ის საშინლად მშვიდი,დამთმობი და საყვარელი იყო,მე კი საშინლად ჯიუტი და ყოველთვის როცა რაღაცას ამბობდა საპირისპიროს ვეუბნებოდი და ვაკეთებდი.საბოლოოდ კი საღამოს რაც არ უნდა გაბუტუბელი და ნაწყენები ვყოფილიყავით ერთმანეთზე საწოლში ვრიგდებოდით,რაც საკმაოდ კარგად გამოგვდიოდა ორივეს...საერთოდ ჩემი გათხოვილი დაქალები როცა მეუბნებოდნენ წყვილის ურთიერთობა იდეალური მაშინაა როცა საწოლში ყველაზე კარგად უგებენ ერთამანეთს და უსიტყვოდ ესმითო არ მჯეროდა და დავცინოდი,მაგრამ ახლა დავიჯერე,ეს ნამდვილად ასე იყო...
მათეს ძალიან უყვარდა სიუპრიზების მოწყობა და ჩემი განებივრება,რაც ასევე შესანიშნავად გამოსდიოდა,კახეთში კიდევ ორი დღე უნდა გაგვეტარებინა როცა მოულოდნელად ჩემი მეგობრები დაგვადგნენ თავზე.ამ ვაჟბატონს დაუგეგმავს ბიჭებთან ერთად და საღამოს როცა ბუნებაში წავედით სასერინოთ ისინიც დაგვადგნენ შესაბამისი აღჭურვილობით.
აი ახლაც ვზივარ მინდორში და დაშტერებული თვალს ვერ ვაშორებ მათეს,რომელსაც მოკლე შორტი ჩაუცვამს,სიცხის გამო წელს ზევით სრულიად შიშველია და ისე ვარ რომ ლამისაა ნერწყვები გადმომივიდეს პირიდან...
-გოგო რა გამოლენჩებული უყურებ მაგ ბიჭს,ვის არ ყოლია შეყვარებული ან ქმარი?-კეფაში წამითაქა ეთუნამ როცა მიხვდა რომ მის მოყოლილ ამბავზე რეაქცია არ მქონია
-ჰა?რა მითხარი?
-რა და ბებიაჩემი წამომდგარა თურმე საფლავიდან რომ დაენახე რა გამოშტრებული ზიხარ და იმ ბიჭს თვალებით ბურღავ
-შენ მართლა ასეთი შეყვარებული ხარ?-გვერდით მომიჯდა ქეთო
-რას ქვია მართლა?შევხედე გაოცებულმა
-აი ვერ ვიჯერებ რომ შენი გაყინული გული ვიღაცამ გაალღო და მომკალი თუ გინდა
-ახლა მე მოვალ და ორივეს მოგკლავთ თუ არ ადგებით და არ მომეხმარებით.დანა მოგვიღერა ეთუნამ
-შეხედე რა საყვარელია.ხო საყვარელია?-დავაიგნორე მისი ნათქვამი
-არაა სასწრაფოდ უნდა გავათხოვოთ ეს გოგო თორემ მალე სულ დაკარგავს ჭკუას და მეშინია რამე სისულელე არ ჩაიდინოს
-ისე მართალია ეთუნა,გათხოვება იქით და იმედია ამჯერად სისულელეს არ ჩაიდენ და ამ ბიჭს ასე ადვილად არ დათმობ როგორც მაშინ,
-ამჯერად მას არავის დავუთმობ სულ რომ მთელი საქალეთი გადამეკიდოს და მოსაკლავად დამდევდეს ეს ბიჭი ჩვენ გვინდაო,ყველას დავუპირისპირდები მის გამო.სულელი ვიყავი მაშინ,სულელი,ამაყი და მშიშარა ასე უბრძოლველად და მარტივად რომ გავუშვი მასთან.მაგრამ ასე ჯობდა,ვინც წასასვლელია დროზე უნდა წავიდეს რომ გზა დაუთმოს სხვას-მასზე ღირსეულს და უკეთესს.-ამაყად გავხედე მათეს და ჩამეღიმა
-ეს შენ ხარ?მიადე ერთი შუბლზე ხელი სიცხე ხომ არ აქვს და ხომ არ ბოდავს? გაეცინა ეთუნას
-სრულიად ჯანმრთელი ვარ და საღ გონებაზე
-ერთი რჩევა ჩემგან ჩემო ძვირფასო.მამაკაცს ყოველთვის უხარია როცა გვერდით მუდამ მომღიმარი და მხიარული ცოლი ხვდება ყველა პრობლემის მიუხედავად.მას უნდა აგრძნობინო რომ შენ მის გვერდში ხარ ყოიველთვის და შუძლია გენდოს და დაგეყრდნოს,მისთვის უნდა იყო ყველაფერი ცოლიც,მეგობარიც,მესაიდუმლეც და რაც მთავარია მისი შვილების დედა..
-ჩემი პროფესორა ხარ შენ.. მოვეხვიე ქეთოს და გვერდებში შევუღიტინე.ვიცოდი ეს მისთვის რასაც ნიშნავდა შეიძლებოდა გული წასვლოდა.
-აუტანელო,-ხელის კვრით მომიშორა,-შენ თუ ვინმეს ჩახუტება გინდა წადი და შენს რომეოს ჩაეხუტე.მათეე მოდი აქეთ და დააშოშმინე ეს გოგო,თორემ ჩვენზე ძალადობს და დარჩები შეყვარებულის გარეშე,გასძახა მერე მათეს
-მაგას ისეთი ენერგია აქვს ვეჭვობ რომ მისი დაშოშმინება გამიჭირდება ამაღამ.-არ დამინდო მანაც და ჩვენსკენ წამოვიდა.პასუხად წამოვდექი და წყლით სავსე ბოთლს დავწვდი,მისკენ წავედი რომ შემესხა
-მანამდე გაგრილება არ გაწყენდა.
-არ გაბედო.სწრაფად მწვდა ხელებში,ბოთლი გვერდით მოისროლა,წელზე შემიცურა ხელები და ზურგიდან ამეკრო.კისერში საოცარი კოცნა დამიტოვა ისეთი რომ კანზე ბუსუსებმა დამაყარა
-გაწიე ხელები შე ბოროტო
-ნუ ცდილობ ყოველთვის გამექცე..მიჩურჩულა ვნებამორეული ხმით
-მაინცდამაინც ახლა ნუ მოგინდებათ ბავშვის გაკეთება.
-უტაქტო,-მივაძახე ეთუნას და მათეს ხელები გავაშვებინე
-იქნებ უკვე დაწყებული გვაქვს.-ეშმაკურად ჩამიკრა თვალი მათემ.-ჩვენს პირად სივრცეში ნუ იჭრები ქალბატონო,ჩემს მაგივრად უპასუხა აბაშიძემ
-უკვე დაიმსგავსე ხო ეს ბიჭი შე მწარე
-ისევე როგორც შენ დაიმსგავსე შენი ქმარი.
-აბა ვინ მახსენა?აგვესვეტა წინ გიგი
-ეს ქალბატონი გახსენებს ძვირფასო ქმარო.მიეკრა ეთუნა.-შეყვარებულია გოგო და განსაკუთრებული იუმორი მოეძალა
-ეთუნაა განსაკუთრებულად მოგხვდება დღეს შენ.-დავუბრიალე თვალები

მოკლედ მალე ლადომ როგორც წესია და ხშირად ხდება ქართველ მამაკაცებში უგემრიელესი და კარგად დაბრაწული მწვადები მოგვართვა,დანარჩენებმა კარვები გაშალეს,მე კი მათესთან ერთად უკვე გაშლილ სუფრასთან ვიჯექი და ველოდი მათ მოსვლას.თავიდან ისე მივეძალე საჭმელს თითქოს მთელი კვირის უჭმელი ვყოფილიყავი,მაგრამ მალევე დავნაყრდი და უსიამოვნო შეგრძნებამ დამიარა მუცელში,არც არავის დაუძალებია და უკითხავს რატომ აღარ ვჭამდი ან ვსვავდი,გოგოები თავის მეორე ნახევრებთან ერთად ჩახუტებულები ბედნიერად ისმენდნენ მათეს მოყოლილ მხიარულ ისტორიებს.მიხაროდა რომ ერთმანეთს ასე კარგად გაუგეს და შეეწყვნენ.გვიანი იყო როცა დასაძინებლად ყველამ თავის კარავს მიაშურა,ჩვენ კი ისევ გარეთ ვიჯექით,დაძინებას არც ერთი არ ვჩქარობდით.ჩემი შვებულების ბოლო დღე იყო და ასე კიდევ როდის ვიქნებოდით არავინ იცოდა.
თავი მათეს მხარზე ჩამოვადე,მანაც ხელი მომხვია და სხეულზე ამიკრა.ვცდილობდი ბოლომდე შემეგრძნო ეს ბედნიერება რასაც მისი სიახლოვე მანიჭებდა.ეს საოცარი ღამეც ხელს მიწყობდა ამაში-სავსე მთვარე,ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა,საოცარი სიჩუმე.სიგრილე
-ნახე ვარსკვლავი ჩამოვარდა,-გაეცინა
-ჩაიფიქრე რამე..
-ჩასაფიქრებელი არაფერია,ყველაფერი მაქვს რაც მინდა..საყვარელი ქალი მაკლდა გვერდით და ისიც მყავს.-შუბლზე მაკოცა და თითები ჩემ თმაში ახლართა
-ესეგი ყველაფერი?
-კი ყველაფერი
-რამდენიმე თვის უკან ვერც კი გავიფიქრებდი და ვიოცნებებდი რომ გვერდით მეც საყვარელი მამაკაცი მეყოლებოდა,მითუმეტეს შენ თუ შეგხვდებოდი საერთოდ და შენ თუ ისევ შეგხვდებოდი.
-შემხვდი და თან როგორ?ჩემი მეზობელი გახდი.ისე მართლა ხომ არ გავაკეთოთ იმ კედელში კარი ჰაა?
-სულელო.ავყევი სიცილში
-რატომ?ცუდი იდეაა?ნია რა იქნება აქედან რომ დავბრუნდებით?დასერიოზულდა უცებ
-რა უნდა იყოს?
-ნუ იქცევი ისე თითქოს ვერ ხვდები?სულ ერთად ვართ ისედაც და ბარემ გადმოდი ჩემთან?
იმდენად მოულოდნელი იყო ეს რომ დავიბენი და პასუხის გაცემა ვერ მოვახერხე
-ხო სწორად გაიგე.გადმოდი ჩემთან და სახელი დავარქვათ ამ ურთიერთობას.არ დაიღალე?ამჯერად მაინც ხომ ვიცნობთ ერთმანეთს უკეთესად?
-ისევ იმ თემამდე მივედით რომ შენ ოჯახი გინდა და ოჯახი დავირქვათ..
-ერთხელდა სამუდამოდ მოიშორე ეგ შიში და გადალახე რაა.რატომ უარობ ვერ ვხვდები
-ერთი ფარატინა ფურცელშია საქმე?მაინცდამაინც ხელი უნდა მოვაწეროთ და კანონიერი გავხადოთ ეს ურთიერთობა?ეს გინდა?
-ისევ არ გესმის ჩემი.ამ საკითხში არასოდეს არ გესმოდა.მე მინდა რომ ერთად ვიცხოვროთ,ერთ სახლში და სულ არ მაინტერესებს ეგ.მნიშვნელობა არ აქვს კანონერად თუ არაკანონიერად მინდა რომ ჩემთან იყო და ჩემს სახლში ცხოვრობდე.ხმაში სიმკაცრე შეეპარა
-მათე არ მინდა რომ ამ ყველაფერმა,ერთად ყოფნამ,თუნდაც ხელის მოწერამ ჩვენი გრძნობები შეცვალოს.არ მინდა ჩვენს ურთიერთობაზე იმოქმედოს,არ მინდა რომ გაქრეს ის საოცარი რამე რასაც შენს მიმართ განვიცდი.
-არ გაქრება.რატომ უნდა გაქრეს?გრძნობა იმ შემთხვევაში ქრება როცა წყვილი ვერ უგებს ერთმანეთს,არ ესმის ერთმანეთის,სხვადასხვა ინტერესები და შეხედულებები აქვთ,არ იციან დათმობა,ერთამენთის მოსმენა და პატივისცემა. თან აი მაგალითად შენი მშობლები რომ ჩამოვლენ სოფილდან რას ეტყვი მათ?უნდა დამმალო?
აქ მართლა დავიბენი,ეს ის კითხვა იყო რისიც ყოველთვის მეშინოდა და ალბათ თვალის გასწორება მიჭირდა,არადა ადრე თუ გვიან ხომ მიანც უნდა გადავსულიყავით ურთიერთობის სხვა ეტაპზე?
-საინტერესო გოგო ხარ ისე,ყველა გოგოს უნდა და ერთი სული აქვს საყვარელმა მამაკაცმა დაქორწინება და ერთად ყოფნა შესთავაზოს,შენ კი პირიქით.
-მე ასეთი უკუღმართი ვარ,გამეცინა და ისიც ამყვა.-გპირდები ვიფიქრებ მაგაზე,აი აქედან რომ დავბრუნდებით პასუხს მალე გეტყვი.ახლა კი წამოდი დავიძინოთ გვიანია ისედაც.მე კი თავს შეუძლოდ ვგრძნობ,ეტყობა გადავიღალე ამდენი სიარულისგან
-შენ სულ ახერხებ თავის დაძვრენას როცა მე სერიოზულად გელაპარაკები.ბუზღუნით ამედევნა უკან.
**************
იცით როგორი შეგრძნებით დავბრუნდი კახეთიდან?რაღაც ცუდის მოლოდინში რომ ხარ.მარტო გული კი არა სხულის თითოეული უჯრედი რომ გრძნობს ამას და თითოეული ორგანო იჟღინთება მერე.ვერ ვგრძნობდი საიდან მელოდა რამე ან რომელი მხრიდან,მაგრამ კარგი რომ არ იქნებოდა ეს ვიცოდი.
რამდენიმე დღემ ისე გასტანა რომ საინტერესო არაფერი მოხდარა.უკვე შუა აგვისტო იდგა.სამსახურში ვიჯექი და ამაოდ ვებრძოდი აგვისტოს სიცხეს მე და კონდიციონერები.თანამშრომლების ნაკლებობას განვიცდიდით.მათი ნაწილი კუთვნილ შვებულებაში იყო და დასასვენებლად იყვნენ გაკრეფილები სხვადასხვა კურორტებზე. უჰაერობამ შემაწუხა.ისე რომ ყელში წამიჭირა და თავი შეუძლოდ ვიგრძენი.არა ბოლო პერიოდი კი მაწუხებდა მსგავსი რაღაცეები მაგრამ ეს უკვე ნამეტანი იყო. შუადღემდე გავძელი ასე,აი მერე კი საბოლოოდ გადამეკრა თვალებზე ბინდი და მეტი აღარაფერი არ მახსოვს.გონს რომ მოვედი ჩემი ერთ-ერთი თანამშრომელი მადგა თავზე და სასწრაფოს მანქანით საავადმყოფოში მივყავდი.
-ძალიან შეგვაშინე ნია. ჩემი ხელი თავისაში მოიქცია.-ექიმო ხომ კარგად იქნება?
-გამოკვლევებია ჩასატარებელი,უნდა გავიგოთ გონების დაკარგვა რამ გამოიწვია.
-ვინმეს დავურეკო?
-არა არავის თაკო.მე დავურეკავ მერე პასუხები რომ იქნება.
არ მინდოდა მათეს ენერვიულა,ისედაც ვიცოდი რომ საშიში არაფერი იყო და რატომ შემეშინებინა.სიცხის და უჰაერობის გამო ბევრს წასვლია გული.
ანალიზები ჩავაბარე. რამდენიმე გამოკვლევა ჩამიტარეს.ექიმი კითხვებს მისვამდა,ძირითადად არეულად ვპასუხობდი. ორ საათში უკვე მის წინ ვჯექი მოფერიანებული და ენერგიაზე და მისი განაჩენის მოლოდინში ვიყავი.
-თქვენ ორსულად ხართ.პირდაპირ დაიწყო ექიმმა.-თავიდანე ვიეჭვე ეს მაგრამ მინდოდა რომ დავრწმუნებულიყავი.
-არ არსებობს.როგორ?-ჩემთვის შოკი იყო მისი სიტყვები და ჯერ კიდევ ვერ ვიჯერებდი.
-კი მაგრამ გოგონა რას ქვია როგორ?არ იცით ეს როგორ ხდება?გაუკვირდა მასაც.
როგორ მოხდა ეს?კი მაგრამ თავს ხომ ვიცავდით?ჯანდაბა გამახსენდა მაშინ მათეს ბებიასთან რომ ვიყავით სტუმრად მაშინ ეს სულ არ მახსოვდა.
აი სიუპრიზი ნამდვილი სიუპრიზი.ჯერ ბოლომდე ვერ შევიგრძენი იმის განცდა რომ ჩემს სხეულში ახალი სიცოცხლე უნდა გაზრდილიყო და მისი ამ ქვეყნად მოვლინების ბედნიერება მხვდებოდა წილად.მათეს რომ ეთქვა,ეს რომ გააზრებული ყოფილიყო დარწმუნებული ვარ არ დავთანხმდებოდი,უარს ვეტყოდი და შესაძლოა აბორტიც კი გამეკეთებინა.მაგრამ ახლა როცა ვიგრძენი რომ ის ჩემში იყო არ მქონდა უფლება რომ მისთვის არ მებრძოლა.ახლა ის ქვეყანას მერჩივნა.მისთვის ყველაფერს დავთმობდი.გაუაზრებლად გაიღვიძა ჩემში დედობის ინსტიქტმა და ექიმის დანარჩენი სიტყვების მოსმენისას თავზარი დამეცა
-წესით ყველაფერი კარგად იქნებოდა და უნდა იყოს,მაგრამ... არსებობს ერთი მაგრამ და როცა ექიმმა დაასრულა საბოლოოდ გავითიშე ამ ქვეყნიდან