- ჩემს სიცოცხლეს შენი სიყვარულის ფერი აქვს. მე კი შენი სიცოცხლის ფერი. მიყვარხარ ჩემო პატარა ქალბატონო! -ლილესავით ტუჩებთან უთხრა და მთელი გრძნობით აკოცა. მთლიანად იპყრობდა თავის პატარა ქალბატონს. მის ერთ კოცნას შეეძლო ლილეს დამორჩილება გულით და სხეულით. ლილე უკან გადააწვინა ფრთხილად და მის ზემოდან მოექცა. ისევ გაშმაგებით კოცნიდა. მისი სხეული კი გამალებით თრთოდა. ლილეს თითოეული წერტილი საზრდოობდა მაქსიმეთი, მისი შეხებებით, მისი შეხედვით და მისი ალერსით. მაქსიმეს მაისურის ქვეშ ნაზად შეასრიალა ხელები და მოშორებაში დაეხმარა. ისეთი უჩვეულო იყო ყველაფერი ლილესთვის. მხოლოდ ინსტინქტებს და გულის ხმას მიჰყვებოდა. მისმა ბედნიერებამ პიკს მიაღწია და მაქსიმე იყო უბრალოდ ის ვინც, ვის გამოც სიცოცხლე ღირდა. ისეთ ეიფორიებში იყო ლილე ვერც კი მიხვდა, როგორ მოაშორა ზედმეტი ნაჭრები მის სხეულს მაქსიმემ. მორფეოსის სამყაროში გადაშვებული, ნაზად ჰყვებოდა ალერსში თავის ერთადერთ სიყვარულს. ტანზე მისი თითების მოძრაობა როიალზე აღებულ სასიამოვნო აკორდებს ჰგავდა და გიტარის სიმებივით იწყებდნენ ლილეს კანის უჯრედები ზანზარს. უნდოდა მთელი არსებით შეეგრძნო მისი არსებობა მასში. მისი სიყვარული და ბედნიერება შეეგრძნო უმაღლეს ფარგლებში. მისი ეიფორიებით გათამამებული მაქსიმე, მთელი მონდომებით აგრძელებდა მის ალერსს და მისით ტკბობას. მთელი სხეული გაშმაგებით დაუკოცნა. ლილე სიამოვნებისგან მინიჭებულ ხმებს უშვებდა, შეკავებაც არ შეეძლო. მაქსიმეს ძლიერი თითები ლილეს მკლავებიდან თითებამდე ჩასრიალდნენ და ერთი მთლიანობაც შეჰქმნეს. სულ ცოტა ტკივილისგან გადმოგორებული ცრემლი კოცნით ამოუშრო და ნამდვილ ხორციელ სიამოვნებას აზიარა. ლილეს ხელებმა მის ზურგზე იპოვნეს გზა და ჩასაჭიდი. ვნებებისგან გაგიჟებული და გახელებული მთელი მონდომებით იპყრობდა მაქსიმეს ტუჩებს. ჭკუიდან გადაიყვანა ლილე მაქსიმემ და თითოეულ ბიძგზეც კი, მის სიყვარულს გრძნობდა, ზრუნვას, სითბოსა და ყურადღებას. მთელი სიფრთხილითა და სიფაქიზით ეპყრობოდა მის გამოუცდელ სხეულს. როდესაც ლილეში ცხელი ლავა გადმოიფრქვა ერთიანად მიიბნიდა და სუნთქვა აჩქარებული მიეწება გაოფლილ და დაღლილ მაქსიმეს. ორივე ცდილობდა აჩქარებული სუნთქვის დარეგულირებას, თუმცა არცერთის არ ჩერდებოდა. უჩვეულო შეგრძნებები მიემატა ლილეს ბედნიერების გრძნობას და ღიმილი სახიდან არ შორდებოდა. თხელ ზეწარში გაეხვია შიშველი და დამშვიდებულ მაქსიმეს თავი გულზე დაადო. თითებს დაასრიალებდა მის გულმკერდზე და ოდნავ ეხებოდა ტუჩებით მის კანს. -რას გრძნობს ჩემი პატარა ქალბატონი? -საოცარი მშვიდი ტონით და ნასიამოვნებმა მიმართა.
-რას ვგრძნობ? -გაეღიმა მის კითხვაზე.
-ხო რას გრძნობ? ხომ არ გატკინე?
-მე უღმერთოდ ბედნიერი ვარ მაქსიმე! არ არსებობს ამაზე მეტად ტკბილი რაიმე, როგორც შენი სხეულის შეგრძნებაა. -ემოციებს და გრძნობს დაუფარავად უმჟღავნებდა თავის ერთადერთ სიყვარულს. მაქსიმეს ეშმაკურად გაეცინა.
-რავიცი კი გეშინოდა მატკენსო და ისაო და ესაო.
-შენ რა ჩემი და მარიამის ლაპარაკს მოუსმინე? -თავში ის საუბარი აღუდგა წამში.
-შემთხვევით გეფიცები! -სერიოზული სახით უთხრა და მოწყვეტით აკოცა.
-შე გაფუჭებულო კაცო!
-რაღას მლანძღავ ხომ ხედავ სულ ტყუილად გეშინოდა!? -გაეცინა მის რეაქციაზე.
-ხოო მართალი ყოფილა. თუ გიყვარს საშიში აღარააო. -გაეცინა ლილესაც.
-ისე როგორ იყოჩაღეს არა? -მეგობრებზე ატეხა ხარხარი.
-ხო მაგათგან მაინც ვერ წარმოვიდგენდი ჯერ.
-და მაგიტომაც მომეცი ხო ქორწილამდე?
-ფუ შე გათახსირებულო. მეტის ღირსი ვარ არ უნდა მეთქვა და უნდა მეწვალებინე ერთი! -მოშორდა და მეორე მხარეს გადაბრუნდა, ახარხარებული მაქსიმე კი მის მხარეს გადაბრუნდა და ზურგი დაუკოცნა. ხელები დაბლა ჩაუსრიალა და თავისკენ გადაატრიალა.
-რას აკეთებ კრეტინო თავი დამანებე! -შეღრინა ლილემ.
-ჩემი ცოლით უნდა დავტკბე რას გაცაკეთებ!? -ტუჩებზე წაეტანა და ოდნავ უკბინა რაზეც ლილემ ამოიკვნესა. მაქსიმემ კი სიცილი ვერ შეიკავა და მისი სხეულის დაუფლება განაგრძო.
-ოო რა ახურებული ხარ. -ძლივს აღმოხდა ლილეს.
-შენ კიდევ საოცრად გახურებული. მაგიჟებ პატარავ! -ყურში უჩურჩულა ვნებიანი ხმით და ისევ სიამოვნების ოკეანეში შეაცურინა.
^^^
გამთენიისას სასწრაფოდ წამოხტა ლილე და მაქსიმე შეაფხიზლა. იქამდე უნდა დაბრუნებულიყვნენ სახლში სანამ მათ არ ყოფნას ვინმე შეამჩნევდა.
-მაქსიმე გაიღვიძეე. -ოდნავ შეახო ტუჩები. ნახევრად მძინარე მაქსიმემ ძლივს ამოიკრუტუნა.
-რაო გემო გაიგე და კიდევ გინდა ატეხილო ქალო? -ლილემ ხელი მისცხო.
-ადექიი მალე სახლში უნდა დავბრუნდეთ. ქორწილი, რომ გვაქვს დღეს დაგავიწყდა?
-რაღა დროს ქორწილია უკვე ჩემი ქალი ხარ! -წამოჯდა და კალთაში ჩაისვა.
-ნუ ხო უკვე შენი კი ვარ, მაგრამ უფლის წინაშეც ხომ უნდა ვიყოთ ცოლ-ქმარი?
-მმ ნეტავ უკვე ღამე იყოს და უშგულში მიმყავდე! -ლილეს გაეცინა.
-ჩემი დაუკმაყოფილებელი ქმარი! -უთხრა და დილის წამალიც მიიღო მისგან. -კარგი გავედით ახლა დროზე.
-კარგი ხო მოვდივარ. -ლილემ ლაქიანი ზეწარი აიღო და პირდაპირ სანაგვეში ჩაისროლა. თან ეცინებოდა თავის საქციელზე და წუხანდელ ღამეზე. როგორც კი აბაზანაში შევიდა და მარტო დარჩა სიცილით ამოიბურტყუნა.
-ქორწილამდე მაინც ვერ მოვითმინე! ლილე მართლა რა ატეხილი ქალი ხარ და უარესი ატეხილი ქმარი გყავს! -სულ ღიღინით განაგრძო დაბანა და აბაზანიდან გამოსული მარიამის საწოლზე ახტა და გიჟივით ხტუნაობა დაიწყო.
-მარიამ.. მარიამ ადექი დაქალი გითხოვდებაო დღესოო -ბავშვივით ცანცარებდა ლილე. -მარიამმა თვალები ძლივს გაახილა. მეგობრის ბედნიერი სახე, რომ დაინახა სწრაფად გამოფხზილდა და ისიც ფეხზე წამოხტა.
-ქორწილია ქეიფია გრიალიიი. -გადაიხარხარა მარიამმა და ლილესთან ერთად ხტუნაობდა საწოლზე.
-ქორწილი მაქვს მარიამ გესმის? ქორწილი ქორწილიი. -ემოციებში იყო ლილე. ბედნიერებისგან ანათებდა. ამ დროს ოთახში სალომე შემოვარდა სიცილით.
-ჰეი გიჟებო რა დღეში ხართ?
-ქორწილია სალომეე დღეს ჩემი ქორწილიაა. -მასთან მივიდა ლილე და ჩაეხუტა.
-ხოო ჩემი გიჟების ქორწილია. -ეცინებოდა მის საქციელზე.
-სალომე ისე ეს ქალბატონი საეჭვოდ ბედნიერი არ გეჩვენება? -ეჭვის თვალით გადახედა მარიამმა მეგობარს. სალომეც დაკვირვებით უყურებდა. -ლილე მოიცა რა შენ რა ანათებ?
-ვანათებ? -შეიცხადა ლილემ.
-ხო ანათებ, აი ზუსტად ისე მე, რომ ვანათებდი მაშინ როცა...
-ხო პირველი ღამის მერე. -ახარხარდა უარესად ლილე.
-თქვე გაფუჭებულებო ერთი ღამე ვეღარ მოითმინეთ? -სიცილს ვეღარ იკავებდა სალომე. ამ დროს ლილემ თავბრუს ხვევა იგრძნო და საწოლზე ჩამოჯდა. მძიმედ სუნთქავდა.
-ლილე რა დაგემართა? -შეშინდა მარიამი.
-გოგოებო თავბრუ მეხვევა და რაღაცა ყრუ ტკივილს ვგრძნობ მუცელში. ახლა მომიარა ზუსტად.
-რავიცი მაშინ მე ჩვეულებრივად ვიყავი და ვითომ იმის ბრალია?
-ვაიმე რა ბავშვები ხართ რა! -გაეცინა სალომეს გულიანად. -ნუ გეშინია ბიცოლაჩემო იცის ეგეთი ტკივილები. აი რაღა მაინც და მაინც გუშინ მოგინდათ?
-ოო რავიცი სალომე, შენი გიჟი ბიძის ამბავი ხომ იცი? -თვალები გადაატრიალა ლილემ და წამიერად გაუელვა თავში წინა ღამის ყველა დეტალმა. სულელური ღიმილი აიკრო სახეზე და მუცლის ტკივილი სულ გადაავიწყდა.
-ჩემი გიჟები ხართ თქვენ! არ ინერვიულო გამაყუჩებელს მოგცემ და მალე გაგივლის. წავალ წყალს მოგიტან.
-მადლობა სალო, როგორ მიყვარხარ ხომ იციი.
-მეც გიჟო ქალო. -სიცილით გავიდა ოთახიდან. მარიამი მეგობარს მიუბრუნდა.
-რავიცი გეშინოდა ქალბატონო და გუშინ რა მოხდა ეგეთი, რომ დაგითანხმა?
-მითხარი, რომ გიყვარვარო და მეც რა მექნა ვუთხარი. გამომიჭირა მიმიხვდა ჩანაფიქრს. მერე კი მისმა კოცნამ როგორც ყოველთვის ყველაფერი დამავიწყა მარ.
-ჩემი გადარეული დაქალი ვინ არისო?
-ისეთი ბედნიერი ვარ მარ. მგონია, რომ მიწაზე კი არა საერთოდ სხვა პლანეტაზე ვარ.
-გაგიტკბა კაცის გემო? -ახარხარდა ლილეს სახეზე მარიამი.
-დიდი ამბავი ახლა მეც გამიტკბეს შენ, რომ გაგიტკბა კარგი იყო? -ხარხარში აჰყვა ისიც და ამ დროს სალომეც შემოვიდა ოთახში.
-ჰეი გიჟო ქალებო გამზადების დროა. მარიამ წადი მოწესრიგდი ეგეთი გაწეწილი უნდა დახვდე შენს ბიჭს? შენ კიდევ დალიე ეს წამალი და დროა მაკიაჟი დავიწყოთ. -მოუწოდა სალომემ.
-წავედი მე აბაზანაში და შემოგიერთდებით მალე.
-აუუ სალო თმას ვერ ვფიქრობ როგორ გავიკეთო. -აწუწუნდა ლილე.
-მე გაგიკეთებ მენდობი?
-რავიცი გენდო? მაინც გვიჩიანების სისხლი გაქვს. -აკისკიდა ლილე.
-უნდა მენდო აბა რა უნდა ქნა!
-კარგი ჩემო საყვარელო! -ლოყაზე აკოცა და წყლის ჭიქა მაგიდაზე დადო.
სველი თმა ფენით გაიშრო და მაკიაჟისთვის სალომეს დაუჯდა. სალომემ თავის პროფესიონალიზმს მოუხმო და ულამაზეს პატარძლად აქცია ლილე. მკვეთრი მაკიაჟი და მუქი ფერის პომადა გამოკვეთდა მის ლამაზ თვალებსა და სახის ნაკვთებს. წელამდე თმები დაუსწორა და ნახევრად ლოკნები გაუკეთა. წინიდან რამდენიმე ლოკნი უკან წაიღო და ლამაზი თმისამაგრით დაუმაგრა. მაკიაჟი და ვარცხნილობა ერთმანეთს შეეფერებოდა. ნაზი საყურე და მარიამის ნაჩუქარი ყელსაბამი გაიკეთა თვლებით გაწყობილი. დედამთილმა ლილეს ლამაზი დიადემა აჩუქა, რომელიც კაბის ჩაცმის შემდეგ მოირგო. შემაღლებულ ადგილზე იდგა გამზადებული პატარძალი და უზარმაზარ სარკეში თავს ათვალიერებდა. ისეთი კმაყოფილი იყო საკუთარი გარეგნობით, რომ სალომეს მილიონი მადლობა უხადა. სიხარული და ბედნიერება გულს უჩქარებდა. განა რა უნდა ყოფილიყო იმაზე დიდი სიხარული, რომ იმ დღეს თავის საყვარელ კაცს ცოლად მიჰყვებოდა. ლილე ზღაპრის გმირივით იყო, უზარმაზარი ფატით თავს დისნეის პრინცესებს ამსგავსებდა და სულელივით ეცინებოდა. უნდოდა ეტირა, ბედნიერებისგან ეტირა, მაგრამ სალომეს შემოქმედებას ვერ გააფუჭებდა. იცოდა როგორ გაუბრაზდებოდა ბიცოლას. სალომე და მარიამი გაშტერებულები შეჰყურებდნენ და მარიამს ცრემლიც მოერია. ბედნიერი იყო მეგობრის ბედნიერებით. ამ დროს ანამაც დაუკაკუნა კარზე გოგონებს. გამოპრანჭულმა მარიამმა კარი გაუღო და ანას სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა მისი დანახვისას.
-შვილო რა ლამაზი ხარ. არ მჯერა, რომ ასეთი ლამაზი რძალი მყავს! -ცრემლი წამოუვიდა ანას და ლილესაც რამოდენიმე თბილი ბურთულა გადმოსცვივდა. როგორ უნდოდა თავის დედასაც ენახა საპატარძლო კაბაში, მაგრამ ის მხოლოდ ზეციდან დაინახავდა მას. ანასკენ წავიდა მთელი ძალით მოეხვია.
-ძალიან მიყვარხართ დედე! -ძლივს ამოისლუკუნა. ანამ მოიშორა და ცრემლები შეუმშრალა.
-არა შვილო არა! ცრემლები არ დამანახო. დღეს შენი ქორწილია პატარძალმა როგორ უნდა იტიროს? გინდა მაქსიმე ანერვიულო? -გაუღმა და ტკბილად აკოცა ლოყებზე.
-მართალი ხარ დედე. დღეს ჩვენი ბედნიერების დღეა. მადლობა, რომ ჩემი საყვარელი ადამიანის დედა ხართ და მადლობა ყველაფრისთვი რასაც ჩემთვის აკეთებთ.!
-რას ამბობ შვილო მადლობა არაა საჭირო. მაქსიმე უკვე გელოდება დროა ჯვრისწერაზე წახვიდეთ. ნამდვილად გული წაუვა ამ სილამაზეს, რომ დაინახავს! -გაუცინა ანამ და ლილეც გააცინა. უკან გაბრუნდა და გვიჩიანების სახლში თავშეყრილმა გვარმა ულამაზეს პატარძალს დაუწყო ლოდინი.
-ლილე არ გავიდეთ? -დაიღალა სალომე ლილეს სარკის წინ ტრიალით.
-წამოდი გოგოო, ლამაზი ხარ ნუ ღელავ! -გაეცინა მარიამსაც.
-ხო ხო მოვდივარ! -სიცილით წავიდა მათკენ და გასვლაში დაეხმარნენ. კაბის შლეიფი დაუჭირა ორივემ და ფრთხილად დაეშვნენ კიბეზე. ფეხის ხმაზე მაქსიმემ გამოიხედა და გაშეშდა. თითქოს თვალები აემღვრაო. მაქსიმე ტრადიციულ თეთრ ჩოხა-ახალუხში იყო გამოწყობილი და სვანური ქუდიც ამშვენებდა. ალექსანდრემ გაოცებისგან პირი გააღო და მაქსიმეს გადაულაპარაკა.
-ნამდვილი დედოფალია ჩემი გიჟი რძალი! -მაქსიმეს გაეცინა.
-ჩვენი ლამაზი გოგოები! -როგორც იქნა სალომე და მარიამიც შეათვალიერა და მათკენ წავიდა. ლილეს ხელი გაუწოდა ანთებული თვალებით და ბოლო სასაფეხურზე ჩამოსვლაში დაეხმარა. ლოყაზე აკოცა და ყურში ჩასჩურჩულა.
-უღმერთოდ ლამაზი ხარ ჩემო დედოფალო!
-უღმერთოდ მიყვარხარ მე შენ! -იგივე გაიმეორა მანაც. მისკენ მაქსიმეს ძმები წამოვიდნენ და ლილეს მიულოცეს. ტყუპებმა და უფროსმა ძმამ მხოლოდ ახლა გაიცნეს ლილე. მათაც ძალიან მოეწონათ რძალი. ეს მილოცვები მალე დამთავრდა და უშგულისკენაც გაემართნენ. ალექსანდრეც აღფრთოვანებული იყო თავისი პრინცესას სილამაზით.
-როგორ მინდა აქვე და ახლავე მოგიტაცო! -ტაძარში შესულმა ჩუმად უთხრა ყურში.
-მეჯვარეები ვართ ჯერ ცუღლუტო! ჯერ ჩვენი საქმე გავაკეთოდ. -გაეცინა მარიამს, გულში კი საოცარი სითბო ჩაეღვარა. ლილეს და მაქსიმეს დანახვაზე მასაც მოუნდა ქორწილი. ამ დროს მამა თომაც გამოჩნდა და მათკენ ბედნიერი ღიმილით წამოვიდა.
-ჩემი შვილებიც მოსულან. -მაქსიმე და ლილე ხელზე ემთხვივნენ და თბილად მოიკითხეს. ჯვრისწერაც დაიწყო. მთელი ამ დროის განმავლობაში მაქსიმე ხელს არ უშვებდა ლილეს. ორი გული ცემდა და ერთ მთლიანობას ქმნიდა. თითოეული წამი ჯვრისწერის მათ სამუდაომდ აკავშირებდა ერთმანეთთან. მათი სიცოცხლის ძაფები ერთმანეთში იხლართებოდა და ერთს წარმოადგენდა. უფლისგან უკვე დალოცვილი იყო მათი ქორწინება, მხოლოდ ოფიციალური საბუთებიღა იყო დარჩენილი. გვიჩიანების უზარმაზარ ეზოში, ლამაზად მოწყობილ ადგილას ჩატარდა ხელის მოწერის ცერემონია და შემდეგ ტრადიციული ცეკვაც შეასრულა ნეფე-პატარძალმა. თითები ძლიერად ჰქონდა მაქსიმეს კისერზე შემოხვეული და წყნარ მუსიკას ტანს ნაზად აყოლებდა.
-მაქს შენი აზრით ბედნიერებას რა ფერი აქვს? -მაქსიმეს გაეღიმა ცხვირი ცხვირზე გაუთათუნა.
-ჩემს ბედნიერებას შენი ფერი აქვს! ბედნიერებას სვანეთის ფერი აქვს ლილე!
-ბედნიერება როგორია? -გაეცინა მის პასუხზე.
-ჩვენი ბედნიერება სვანურია!!! -გაეცინა მაქსიმესაც.
-ბედნიერება სვანურად! -მოურიდებლად აკოცა ლილემ და გაუღიმა.
-ხოო ბედნიერება სვანურად!!!!



ჩემო ბედნიერებებოო მოვაცუნცულე მე17 თავი. კი დავიგვიანე ცოტა, მაგრამ მაპაწიეთ :დდ ძლივს მივაღწიე ლეპტოპამდე. ისიამოვნეთ, ველი შეფასებას <3