"წერილი ჩემს ერთადერთ და განუმეორებელ მეგობრებს“
„ჩემო მეგობრებო, თუ თქვენ დღეს ამ წერილს კითხულობთ ესეიგი მე ცოცხალი აღარ ვარ. რა სამწუხაროა, რომ ჩემს სიცოცხლეშივე არ შემეძლო თქვენთვის იმ ყველაფრის თქმა რასაც მე ვგრძნობდი თქვენს მიმართ. ლაშა, ეგნატე, იოანე და დემეტრე. უგულო ნაბიჭვრები ხართ, რომელთაც მხოლოდ ფული აინტერესებთ! თქვენს ცხოვრებას უაზროდ გალევთ, ისე როგორც ფულიან ნაბიჭვრებს შეშვენით! მეზიზღებით! მთელი სულითა და გულით მეზიზღებით რადგანაც ნაბიჭვრები ხართ! აი ასე, დიახ, დიახ ამას მე გეუბნებით თქვენი მკვდარი, დაჩაჩანაკებული და ალბათ უკვე მატლების მიერ შეჭმული ლილეტი!
გოგოებო, ეკატერინე, ელიზაბეტ, ნინია და სანდრა. ძუკნები ხართ! ფულზეე დახამებულები,რომლებსაც მხოლოდ და მხოლოდ ფული და სიმპატიური ბიჭები აინტერესებთ! ჰო. ბიჭებო ერთ საიდუნლოს გაგანდობთ, ნუ გგონიათ, რომ გოგონები თქვენი ერთგულები არიან! თქვენ ღალატობთ მათ, მაგრამ ისინი უარესს გიკეთებენ! ეხლა გემშვიდობებით! სიყვარულით თქვენი ლილეტი!“
როგორც კი ალექსანდრემ ლილეტის წერილი დაასრულა გადახედა იქ მსხდომ ბავშვებს. სახეზე ყველა წითელი იყო, ბიჭები გოგონებს უყურებდნენ და მუშტებს კრავდნენ. გოგონები კი თავჩახრილები ისხდნენ, ვერ წარმოედგინათ თუ ეს უსუსური ლილეტი,გოგონა რომელიც კიბოს ებრძოდა ამდენს გაბედავდა და ბიჭებს „ეტყოდა“ სიმართლეს.


როგორი იყო ლილეტი? მისი აღწერა ერთი სიტყვით? ეს შეუძლებელია! რაღაცნაირად განსხვავებული თვალის ფერი ქონდა. თან მწვანე, და თან მასში შერეული სხვა ფერებიც. გრძელი შავი,კუპრივით შავი თმა ქონდა. ტანი კი ისეთი ლაამაზი და მოხდენილი ვერ გაიგები ადამიანი იყო თუ ციდან ჩამოფრენილი. 26 წლის მანძილზე არასდროს არრ ყოლია შეყვარებული, არვიცი ალბათ არ უნდოდა, ან უნდოდა მაგრამ ისეთი ვერ ნახა, როგორიც წარმოედგინა. არვიცი....არვიცი... ლილეტის ხასიათი? ყველა შენატროდა „ნერავ მასსავეთ კარგი გარეგნობა და მხიარული ხასიათი მმქონდესო“. სახე სულ უღიმოდა. სახლში, ეზოში, მარტოს, ხალხში, მეგობრებში, მოკლედ ყველგან. მაგრამ ბოლო 2 წელი მისთვის საშინელების წელი იყო. ბოლო ორი წლს განმავლობაში ლილეტის სახეზე არავის არ დაუნახია ღიმილი,სიცილზე და მხიარულებაზე ხომ საუბარიც ზედმეტია. 24 სექტემბერი. მისი დაბადების დღე. თან ოქროს. 24 წლის ხდებოდა. კლუბში იყო ცეკვავდა, ერთობოდა, სვამდა. უცებ გარშემო ყველაფერი ჩაბნელდა და აღარაფერი არ ესმოდა. გული წაუვიდა. რომ გამოეღვიძა თვალების გახელამდე აყროლებულო სუნი იგრძნო წამლების. თვალები გაახილა და ირგვლივ სსითეთრის მეტს ვერაფერს ვერ ხედავდა.

- გამარჯობა ლილეტ - პალატაში თეთრხალათიანი, 50 წლამდე მამაკაცი შემოვიდა. თაფლისფერი თვალები ქონდა. სანდომიანად იღიმოდა.
- გამარჯობა ექიმო. ბევრი დავლიე კლუბში და გულოც მაგიტომ წამივიდა. თუ შეიგიძლიათ მომხსენიატ ეს ნემსები და სახლში წავალ
- სამწუხაროდ ლილეტ, შენი გულის წასვლის მიზეზი ბევრი სასმელი არ ყოფილა....
- აბა? ორსულად ვარ? - ირონიულად გავიღიმე, შემდეგ სახე დავასერიოზულე და მივუბრინდი - თუ მასეა შეგიძლიათ აბორტი გამიკეთოთ, არც პირველია და არც მეორე ალბათ არც უკანასკნელი, ამიტომაც მომაშოროთ შეგიძლიათ - ცოვად ვუთხარი და მისი გაკვირვებული სახე არ შევიმჩნიე
- არა, ორსულად არ ხარ. შენი მესამე სტადიის ღვიძლის კიბო გჭირს - მაჯახაა პირდაპირ. ჯერ გაოგნებული ვუყურებდი, მეგონა მეხუმრებოდა შემდეგ კი ისტერიული სიცილი ამივარდა. ვერ ვჩერდებოდი. უცებ დავსერიოზულდი, თვალებში შევხედე და ვუთხარი:
- ანუ კიბო.... და რა შეიძლება გავაკეთო?
- მედიკამენტებს დაგინიშნავთ, ქიმიოთერაპიას ჯერ არ ჩაგიტარებთ, მაგრამ თუ საჭირო გახდა...
- აჰამ გასაგებია - აღარ გავაგრძელებიე - შეგიძლიათ დამტოვოთ? თან ექთანს უთხარით ჩემი მობილური შემომიტანოს
-კარგი,ნახვამდის, დაისვენე - გამიღიმა და გარეთ გავიდა.
მე. ლილეტ აზმაიფარაშვილს. ცნობილი ბიზნესმენი, დავით აზმაიფარაშვილის შვილს კიბო მჭირს. ჰაჰ რა ირონიულია ეს სამყარო! ჯანდაბა! ახლა რა უნდა გავაკეთო? მალე მოვკვდები? ჯანდაბა!ჯანდაბა!ჯანდაბა! ამის დედაც!
ამ ჩემს ფიქრებში ვიყავი გართული ექთანმა მობილური, რომ შემომიტანა. სიბრარულით მიყურებდა და ეს მაღიზიანებდა ძალიან ერთი შევუბღვირე და გავაგდე ჩემი პალატიდან.
სასწრაფოდ დავურეკე მეგობრებს.ცოტახანში ჩემი პალატა ცხრავემ შეამოაღეს და გაოცებულები მიმზერდნენ. ვერრ გავიგე რა ხდებოდა. სარკე ავიღედა რას ვხედავ.....


სარკე ლამის ხელიდან გამივარდა. ჩემი თვალები ჩაცვენილი იყო, თვალების გარშემო ჩალურჯებები იყო. ტუჩები გამთეთრებოდა და სახეზე მკვდრის ფერი მედო. მაგრამ რაც მთავარია, ჩემი თმები, ისინი აღარ იყვნენ ისეთები, როგორებიც ადრე. სასწრაფოდ პალატაში მყოფთ ავხედე და კივილი დაავიწყე:
- ახლავე გადით გარეთ! სწრაფად! რა მიყურებთ?! რა ვერ ხედავთ რა დღეში ვარ? - ჩემს კივილზე ექთანი შემოვიდა ისინი გარეთ გაუშვა და მე დამამშვიდებელი გამიკეთა. მალე ჩამეძინა.
როგორც კი გამოვიღვიძე მეგონა ყველაფერი სიზმარი იყო, ამიტომაც სასწრაფოდ სარკე ავირე ხელში, მაგრამ ყველაფერი ისევ ისე დამხვდა. ჯანდაბა! რატომ მე ღმერთო?! რატომ?! რატომ?! თავი ხელებში ჩავრგე და ტირილი დავიწყე.
1 კვირა გავიდა რაც გავიგე, რომ კიბო მაქვს. უკვე სამი დღეა სახლში ვარ. ჩემი მეგობრები ყოველდღე მაკითხავენ. ვხედავდი მათ თვალებში სიბრალურს და ეს მაგიჟებდა. მინდოდა ყველა მომეკლა. ჩემი ხელით დამეხრჩო,მაგრამ ეს არ შემეძლო. ყოველდღიურად ვიღებდი პრეპარატებს, მაგრამ არ მშველოდა. ერთ-ერთი ვიზიტის შემდეგ კი ექიმმა მითხრა, რომ ქიმიოთერაპია მჭირდებოდა.
პირველი ქიმიოთერაპიის დღე.
დღეს ქიმიოთერაპიას მიკეთებენ,ამიტომაც თმების გადაპარსვა მიწევს. არ ვიცი როგორ აღვწერო ეს... თმა. ჩემი სუსტი წერტილია. ბავშვობიდან ვიზრდიდი თმას, არადროს არ შემეჭრა, ამიტომაც ის მუხლებამდე მწვდებოდა. ახლა კი უნდა გადამეპარსა. თან მთლიანად. როგორც კი ექთანმა, თმის საჭრელი მანქანა თავთან მომიტანა ამაკანკალა. როგორც, კი ვგრძენი მანქანის შეხება თვალები დავხუჭე. სხეულში ელექტრონების მოძრაობას ვგძნობდი. ვგრძნობდი, როგორ დაატარებდა მანქანას ექთანი თავზე და ცრემლები მდიოდა. თითოეული თმის ღერის დაცემას ვგრძნობდი იატაკზე და ტანში მივლიდა. როცა გადაპარსვას მორჩა თმის სარკეში ჩახედვა არ მინდოდა. არც ჩამიხედავს. ჰო, მე მშიშარა ვიყავი. სასწრაფოდ თავშალი შემოვიხვიე თმაზე და ჩემლატაში დავბრუნდით.
დადგა ქიმიოთერაპიის დრო. რაღაც მოწყობილობებით სავსე ოთახში შემიყვანეს. ერთ კითხეში მიმყვანეს სადაც ფანჯარა იყო. ეტლში ვიჯექი. ხელზე ნემსები გამიკეთეს და დამტოვეს მარტო. ფანჯრიდან როცა გადავიხედე, გარეთ პატარა სკვერი ჩანდა. ექთნები ისხდნენ. ზოგი ეწოდა, ზოგიც - ყავას სვამდა. მხოლოდ ერთი ექთანი იჯდა გამცალკევებით და რაღაც წიგნს კითხულობდა. მასზე ვიყავი მიშტერებული, როცა მოულოდნელად გურის რევა დამეწყო. იქვე პატარა ვედრო იდგა, ცელოფანჩაგებული და იმაში ჩავეყუდე. ექთანი შემოვიდა და მითხრა ეს ქიმიოთერაპიის გვერდითი ეფექტიაო. კარგი მეთქი ვანიშნე და გარეთ გავიდა ისევ.
რამოდენიმე საათში დამთავრდა და პალატაში გადამიყვანეს. თავს საშინლად ვგრძნობდი.