პირველ რიგში ბოდიშით,რომ დიდიხანია არ დამიდია,ეს მოხდა რაღაც პირადული მიზეზების გამო.
____________________________________________________________________
ვილაპარაკეთ და დავიშალეთ.ექვსისკენ როდესაც ბიჭებთან,მივდიდი ძლიერმა წვიმამ დაიწყო,ამიტომ შეკრება გადავდევით.როდესაც სახლში ვბრუნდებოდი,შევამჩნიე ანა,რომელიც ხეს შეფარებოდა,მე მასტან მივედი და მხარზე ხელი დავადევი,შეეშინდა და მოტრიალდა.
-ბოდიში არ მინდოდა შეშინება.
-ლუკა?არაუშავს არაფერია.
ამ წვიმაში აქ რას აკეთებ?
-მეგობართან ვიყავი და წვიმამ მომისწრო.
-მერე წამოდი,ჩემი სახლი აქვეა.
-ლუკა...იცი...მე...მე ტელეფონი არ მაქ და მშობლებს,ვერ დავურეკავ.
რა მატყუარაა სანამ მოვიდოდი,დავინახე როგორ ჩაიდო ჩანთაში.
-ჩემით დაურეკე.
-ამმმმ...გვიანობამდე რომ არ გადაიღოს?
-გადაიღებს.
-თან შეწუხება არ მინდა.
-რა შეწუხებაა?თან ჩემი მშობლებიც სახლში არ არიან.
-მაგრამ...
მე მას ხელი მოვკიდე და სახლამდე მივიყვანე.
-მადლობა.
-არაფერს.კეთილი იყოს შენი ფეხი.
ვთქვი და გავიკრიჭე.
-იცი ლუკა,სულ არ ხარ ისეთი როგორსაც გახასიათებენ.
-არა ანა,მე ცუდი ბავშვი ვარ,მე ბაბნიკი ვარ.
-არა არ ხარ ბაბნიკი,შენ ეს გზა იმიტომ აირჩიე,რომ სხვა გზა არ გქონდა,ამ ტყუილის შენ თვითონვე გჯერა.
-ეს ტყუილი არაა,ანა ტყუილი ისაა რასაც,შენ ამბობ.
-კარგი როგორც გინდა.
-დაჯექი რატომ დგახარ?
-ხო.
-ჩაი თუ ყავა?
ანამ ეჭვიანი თვალებით გამომხედა.
-შენ ხუმრობ ხო?
-არა არ ვხუმრობ.
-დარწმუნებული ხარ?
-კი.
-კარგი ყავა,მაგრამ მე გავაკეთებ,მოწამვლის მეშინია.
-არა ჯერ ჩემი გაკეთებული გასინჯე.
-კარგი.
მე ეშმაკური ღიმილი შემეპარა და ანას ჭიქაში მარილი ჩავყარე,ანას მივუტანე და რაღაც წამებში...
-ღმერთოოოოოოოოოოოოოოო!ეს რა არის?ეს ყავაა?შენ მარილს და შაქარს ვერ არჩევ?
ამ დროს მე ჩემ ყავას,მშვიდად მივირთმევ,ანამ გაკვირვებული შემომხედა,ყავა გამომგლიჯა,გასინჯა და...
-ლუკააააააააააააა!მოგკლავ ეს ძალით გააკეთე ხო,რატო ჩაყარე აქ მარილი,მოიცადე ჯერ დაგეწიო.
მითხრა და მთელი ძალით გამომეკიდა,მე ის დავიჭირე,ჩემს მკლავებში მოვაქციე და ჩავჩურჩულე.
-ტყუილად ირსჯები,მაინც ვერ დამიჭერ.
ანას ხელი გავუშვი.
-ეს რატო გააკეთე?
-გაბრაზებული სახე გიხდება.
-ნეტა როდის დამინახე გაბრაზებული?
-როდის და გუშინ,რომ მაბრალებდი შენ შემეჯახეო.
ამაზე ანას გაეღიმა და მეც ღიმილი შემომეპარა,ამასობაში დრო ისე გავიდა ვერც შევამჩნიე,ბოლოს ანამ ხმა ამოიღო.
-ლუკა ძალიან დიდი დრო გასულა,უნდა წავიდე კარგად.
-მოიცა,სად მიდიხარ?
-სახლში.
-მეც წამოგყვები მიგაცილებ.
-კარგი.
-მოიცადე ქოლგას ავიღებ.
-კარგი.
მე და ანა ჩუმად მივიკვლევდით,წვიმიანი თბილისის ქუჩებს...და ეს სიამოვნება გიორგიმ ჩაშალა.
-ვააა ლუკა...
წინადადება არ დაუმთავრებია და გაკვირვებული სახით შემომხედა.
-არა.
-თუ კი ლუკა?
-არა.
-კარგი კარგი,სად მიდიხარ...თ ამ წვიმაში?
-ანა სახლში უნდა მივიყვანო,შენ საიდან მოდიხარ?
-მე ზუკასთან ვიყავი.
-კარგი.
-კარგი.
მე და ანამ გზა გავაგრძელეთ,ანა სახლამდე მივიყვანე და დავემშვიდობე,უკვე წასასვლელად გამზადებული ანა,ჩემკენ მოტრიალდა,ლოყაზე კოცნა დამიტოვა და წავიდა,მერე კი მოიხედა თბილად გამიღიმა და წავიდა.მე ცალკე ანას კოცნით დაცალკე ამ ღიმილით დაბნეულს ჩამეღიმა და სახლში წავედი.
მეორე დღეს,სკოლაში წავედი და ეზოში ვაჩე,გიორგი,ნიკა,სანდრო,ლაშა და აჩი იდგნენ,მე მათთან მივედი,ყველას გადავეხვიე და ლაპარაკი დავიწყეთ,უცებ გიორგი...
-ლუკაა,შეყვარებული როგორ გყავს?
და ვაჩეს სახე უნდა გენახათ.
-შეყვარებული?მოიცა ლუკა რა?შეყვარებული გყავს ბიჭო და ჩვენთვის არაფერი გითქვია?
-აუ გიორგი გაა*ვი რა,შეყვარებული არაა თქო,პროსტა სახლში მივიყვანე,თანაც ჩემნაირ ბაბნიკს სიყვარული არ შეუძლია,ვერასოდეს ვერავინ ვერ შეუყვარდება,სიყვარული ეს ხოომ,უბრალოდ გამოგონილი ზღაპარია,ადამიანი რომელსაც სიყვარული შეუძლია სუსტია.
-კარგი ბიჭო,ეხლა ამაზე გაბრაზდი?გავიხუმრე ტო.
-კაი კაი სხვა რამეზე ვილაპარაკოთ.
-ხო ვაჩე,იმ ბიოჭთან დაკავშირებით რა ხდება,რო ეჩხუბე?
-რავი,აღარ შემხმიანებია.
-კაი.
ცოტახანში ზარი დაირეკა და გაკვეთილზე შევედიტ,გაკვეთილების შემდეგ,დავინახე ანა და ნია,როგორც ჩანს ნია გაბრაზებული იყო,მე ჩუმად მოვუსმინე.
-მისმინე ანა,ლუკა ჩემი შეყვარებულია და არა ვიღაც ანასი,ჯობია მის შებმას შეეშვა...
მე მას შევაწყვეტინე.
-მოიცადე ნია,ვინ თქვა რომ შეყვარებულები ვართ?
-მოიცა და არ ვართ?
-დიახ არ ვართ და ეს ზღაპრები სხვას მოუყევი.