პირველ რიგში,მინდა ბოდიში მოგიხადოთ,რომ დიდიხანია არ დამიდია,მოთხრობის შემდეგი თავი,იმედია მაპატიებთ
დღეს ისევ არ ავმდგარვარ ადრე,სადღაც თორმთისკენ,გამეღვიძა ამის შემდეგ,ორი საათის შემდეგ ანა,მწერდა
-ნია დღს გამოდი,ჩემთან რა,თან ნიკა და თორნიკეც გამოვლენ კარგი?
-კარგი ახლავე მოვემზადები და გამოვალ.
-კარგი,გელოდები.
მე მაშინვე მოვემზადე და ანასთან გავედი,თან აქეთ იქით ვიხედებოდი,რომ ის ბიჭი ისევ არ გამოცენილიყო.ანას სახლათან,როცა მივედი,ნიკაც გამოჩნდა ნაცემი იყო.
-ნიკა,რა გჭირს?იჩხუბე?
-სერიოზული არაფერია,მთავარია შენ აღარავინ შეგაწუხებს. მე ცრემლები წამომივიდა.
-რა?ჩემგამო იჩხუბე?ეს რატომ გააკეთე?
-კარგი რა ნუ ტირიხარ,ვერ ვიტან შენს ცრემლებს.
-მაგრამ შენ არ იყავი ვალდებული.
-როგორ არა,მე ხომ შენი შე...კლასელი ვარ.
-კი მაგრამ...
-არავითარი მაგრამ,წამოდი ავიდეთ.
-მაგრამ...
-ავიდეთ
-კარგი ხო.
ანასტან ავედით,იქ ანა და თორნიკე დაგვხვდნენ.ბავშვებმა ბევრი,ვილაპარაკეთ და საღამოს დავიშალეთ.მე და ანა ერთად წავედით,კაფეში დავჯექით და ლაპარაკი გავაბით.
-ნია შნ რა,ნიკა გიყვარს?
-ამმ შენ საიდან,იცი?მე ხომ არ მითქვია?
-გოგო რამდენი ხანია გიცნობ,შენ შესახებ ყველაფერი ვიცი.
-ხო მიყვარს.
-და ის თუ იცი,რომ მაგასაც უყვარხარ?
-კარგი რა,შენ ნეტა რა იცი?
-უჰ ნიკას დიდი ხანია,ვიცნობ და ვიცი,როდისა შეყვარებული და როდის არა.
-კარგი რა,ამაზე სალაპარაკოპდ მომიყვანე?
-არა,თუ გინდა სხვა რამეზე ვილაპარაკოთ.
-თანახმა ვარ.
ჩვენ ბევრი ვილაპარაკეთ და დავიშალეთ.