ავტორის შენიშვნა: ჩემო საყვარელო მკითხველებო..გთხოვთ ყველა თქვენგანმა გამოხატოთ თქვენი აზრი და შეხედულებები ამ ისტორიის მიმართ:) თითოეული ადამიანის აზრიც კი მნიშვნელოვანია ჩემთვის..თქვენი დუმილი კი ისტორიის შეწყვეტისაკენ მიმანიშნებს,ამიტომ ყველამ გამოხატეთ თქვენი აზრი:(( მადლობა


განა მიყვარს? არა, სულაც არა! მომწონს? არვიცი!. მისი ყინულისფერი სფეროები რომლებშიც, გამუდმებით ჭინკები დაურბის ძალიან მომწონს. მისი მანერები, ქცევები, რომლებიც გულს ძალიან მტკენს, მაგრამ ამავე დროულად მახარებს კიდეც ძალიან მომწონს. მის მიმართ დანახული 1პროცენტიანი სითბოც, კი ძალიან მახარებს. თუმცა ის ფაქტი რომ, ჩემს მიმართ ცუდი განწყობითაა აღსავსე, ძალიან მტკენს გულს.მომწონებია? კი მომწონებია ბიჭი, მაგრამ სიყვარულით არასდროს მყვარებია. არასდროს გამომიცდია ეს გრძნობა. ყოველთვის მეგონა რომ სიყვარული ძალიან დიდი სისულელეა ადამიანის ცხოვრებაში... და ალბად ასეცაა.
მაგრამ ლუკას მხოლოდ შეხედვაც კი საკმარისია, რომ მთელი ორგანოები მიჩერდება. სისხლი მეყინება. ვგავარ ცას რომელზეც, გამუდმებით ელავს და მეხი ეცემა.
~~~

უკვე საღამო იყო. ჩემს ნივთებს ხელი დავავლე, ნინოს დავემშვიდობე და სახლიდან გავედი. გარეთ ტაქსზე დიდხანს ლოდინი არ მომიწია. მალევე მივედი სახლში. ძალიან მოწყენილი მივაბიჯებდი კიბეებზე. "ალბად ლუკაზე ფიქრები ბოლოს მომიღებს და შემიწირავს", ვფქრობ და სახლში შევდივარ. მალევე კი მოწყენილ სახეს, ჩემი 32-ივე კბილი ალამაზებს. ეს კი ჩენი საყვარელი მეგობრების დამსახურებაა. ლილე, ლიკა და ქეთი ადამიანები რომლებიც ცხოვრების ყველაზე ცუდ მიმენტებს მიფერადებენ. მათთან ბავშვობიდანვე ვმეგობრობ.. ჩემი უჟმური და ქეთიც კი შეეჩვია მათ და გაუგო.
-ლილე, ლიკაა.-ვყვირი ბოლო ხმაზე. მათკენ მივრბივარ და მონატრებულებს გულში ვიკრავ.
-ნენე არ გველოდი არა?.-მეუბნება ლიკა და კბილების სამყაროს მიშლის.
-ძალიან გამახარეთ..გიჟებო.-ვამბობ და ოთახიდან გამომავალ სამ ბიჭს ვაკვირდები. ლამისაა და ყბა ჩამომვარდნოდა გაოცებისგან. ჩემს წინ იდგა ნიკა ჩემი ძმა. რომელიც 5 წლის უნახავი მყავდა. რომელიც ძალიან მენატრებოდა. რომელზეც დღე და ღამე ვფიქრობდი. ახლა კი ჩემს წინ დგას.
ნიკა ამკერიკაში იყო დედასთან. დედა და მამა რაც გაშირდნენ, მას შემდეგ წავიდა დედა ამერიკაში და ნიკაც მალევე გაემგზავრა. ხოლო მამაზე კი 7 წელია არაფერი მსმენია. არც ჩვენ ვკითხულობთ მის ამბავს და არც ის.
ჯერაც კი თვალბს ვერ ვუჯერევდი. მთელი გულით ავტირდი, მისკენ გავიქეცი და მთელი ძალით ჩავეხუტე.
-ვერ ვიჯერებ.-ვეუბნები ჩემზე მოწეპებულ ჩემს ძმას და ცრემლებს მწმენდს.
-შენთან ვარ ჩემო სიყვრულო.-მეუბნება და ლამისაა გამჭყინტოს ისე მეხუტება. მაგრამ დანარჩენებს კი ნიკას დანახვაზე რეაქციაც კი არ ჰქონიათ. " ამათმა მომიწყვეს", უეცრად გამკრა გონებაში და მათკენ გავბრუნდი.
-თქვენ იცოდით ხო?-ვეუბენბი გოგონებს თვალებ მოჭუტული.
-კი კი კი -მეუბნებიან ერთხმად და მათი აფხუკუნების ხმაც მალევე წვდება ჩემს ყურთასმენას.
-ვა გიო და ლაშაც აქ ყოფილან.-ვამბობდა მათაც ვეხუტები. გიო და ლაშა, ნიკას ძმაკაცები არიან. ამიტომ ჩვენთანაც ძალიან კარგად არიან. მათ როგორც ჩემს ძმას ზუსტად ისეთივე თვალით ვუყურებ. ისინიც ისე მიყვარს როგორც ჩემი ძმა.
და დარწმუნებული ვარ რომ, ისინიც ისევე ფირობენ ჩემზე როგორც მე. რაც ნიკა წავიდა ამერიკაში, ჩვენი თავი მათ ჩააბარა და კვირაც არ გავიდოდა ისე, რომ ლაშა და გიო არ ამოსულიყვენ ჩევნთან და არ მოვეკითხეთ.
-ჩემი პრუტუნიე.-მეუბნება ლაშა და თმებს მიბურდავს.
-ჩემი უტვინო.-მეუბნება გიო და ლოყაზე მჩქმეტს.
-ჩემი ბატი.-ამჯერად კი ნიკა მოვიდა ჩემთან და ორივე ლოყებზე ჩქმეტა დამიწყო. მე კი მათ გაშტერებული ვუყურებ და მომენტშიც კი ჩემი თავი პატარა ბავშვი მეგონა, რონელსაც მისი ძმის მეგიბრები ეთამაშებოდნენ. უეცრად წარბები შევკარი და სამივე მოვიშორე.
-რაიყოთ ხალხო უჰ! არ გამომიყვანეს პატარა დებილი ბავშვი?.-ვეუბნები ბიჭებს და ჩემს ემოციებზე და მიმიკებზე სიცილი უვარდებათ.
-შენი ჩამოსვლა უნდა აღვნიშნოდ მაგრამ, ახლა ძალიან დაღლილი ვარ და ხვალ იყოს კარგი?.
-აუ გოგოებო ხვალ ძმაკაცთან მივდივართ.-ამბობს ლაშა და გიორგიც ჰყვება.
-ხო, ნიკას ჩამოსვლა უნდა ავღნიშნოდ, სხვანაირად არ გამოვა.
-ჰო კარგი! სხვადროს მაინც მოიცალეთ ჩვენთვის.-ვეუბნები გაბუსხული და ნიკას ვეხუტები.
კიდევ ციტახანი ვისაუბრეთ და მალევე წავიდნენ. გიოს და ლაშას, ნიკაც გაჰყვა. მაინც მის ძმაკაცებს ძალიან მოტრებული ჰყვადათ. რასაც ქვია ^ტრუსიკის^ ძმაკეცები არიან.
~~

დილა კი ისევ რუტინულად მეორდებოდა. მაღვიძარას ხმაც და იმ წამსვე სტარტზე ვიყავი. გრძელი, შავი მაღალ წელიანი შარვალი და თეთრი ტოპიკი ზედა გადავიცვი, შავი სპორტული ფეხსაცმელები მოვირგე. თმა მაღლა ავიწიე და სახეზე მცირე მაკიაჟი გავიკეთე.

^ზებრა^ სახლში მისვლამდე 10 წუთიც არ გასულა. კარები შევაღე და რასუყურებ ჩემი თვალები. თავი სადღაც სასახლეში მეგონა. მთელი სახლი ძალიან ლამაზად იყო მორთული. მე კი გაკვირვებული ვაჩერდები ყველაფერს. გონს კი მათეს მოვყავარ.
-ნენე კარგად ხარ?-მეუბნება და სიცილით მხარს მკრავს.
-მემგონი.-ვეუბნევი და ჩემი ხარხარის ხმა ალბად მთელ სახლში ისმის... და მართლაც ესე აღმოჩნდა რადგან, ჩემი ხმის გაგონებაზე ლუკა ჩამორბოდა კიბეებზე.
-რა ხდება ნენე?.-მეუბნება მკაცრად და გვერდზე გავყავარ.
-რა უნდა ხდებოდეს!-მეც გავიცივე ხმა და უტეხად ჩავხედე თვალებში. მის ყინულისფერ ცივ სფეროებში. რომელიც ასე ძალიან მომწონდა. უცრად მეტი ვეღა მოვითმინე და ტუჩზე ვიკბინე.
-ასე ნუ აკეთებ.-მეუბნება და მასთან ახლოს მივყავარ.
-და რომ გავაკეთო?-ვეუვბნები და ჩემი თავით ვამაყობ, რადგან ენა არ ჩამივადა და ძალა მოვიკრიბე რადგან, ორ სიტყვაზე თავი მომება.
-მერე რასაც ვიზამ, შენს თავს დააბრალე ლამაზო.-მეუბნება და ცხვირზე თითს მკრავს. ჩემი პომიდორივით გაწითლებული სახე, კი თვალთა ხედვის არედან არ გამორჩენია.
-მალე ჩემი ძმაკაცები მოვლიან და შენი ხარხარით არ გადარიო.-თვალს მიკრავს და ოთახიდან გადის.