ნაცრისფერ თვალებს ჯიუტად მისჩერებოდა და ელოდა კითხვაზე პასუხს, მაგრამ ასეთივე სიჯიუტით დუმდა ნაცრისფერების პატრონი
-მომისმინე ტასია! პირველად მიმართა ქალს ასე და ვიბლიანის თითოეულ უჯრედს სასიამუვნოდ დაუარა
-გისმენთ ბატონო ანე
-ტასია რა ანე? გააფრინე?
-შენ ჩემს სახელს ანას ჩამოაშორე ხოდა შენ ხომ დამიანე ხარ მეც ჩამოვაშორე რა პრობლემა?
-რატო მირთულებ ყველაფერს და ამხელა ქალი რატომ მებავშვები? თუ ძაან მოგწონს, რომ შენზე ვგიჟდები და ისევ შენ ვარდები ცუდ მდგომარეობაში
-მაქსიმი ჩემი საქმროა! გაიგე ერთხელდა სამუდამოდ ძალიან გთხოვ
-შენი საქმროა? ტუჩის კუთხე ჩატეხა ავალიანმა
-ხოო! თითქოს ელოდა დამიანეს ისტერიკას თორემ რა საქმრო უბრალოდ ახლო მეგობრები იყვნენ
-რატომ გგონია, რომ ყველაზე ქაჯი ვარ? პროსტა ერთს გეტყვი, რომ არ მევასება ჩემს საკუთრებას ვინმე სხვანაირად უყურებს და შეხებაზე ხო ზედმეტია ლაპარაკი? ხო კიდევ ვერ ვიტან მეორედ გამეორებას ერთხელ, როცა ვამბობ უნდა გაიგო
-გეხვეწები ხელიც გაატკაცუნე და ეგაა გემორჩილები
-აქ დამორჩილებაზე არაა ტასია. არც მითხოვია დამემორჩილეთქო მერე ვაბშე ბანძი ქალი იქნები და ეგეთები ისედაც მყავს.
-შენ ვინ გყავს და ვინ არა არ მაინტერესებს, მაგრამ ერთი ვიცი მე არ გყავარ
-გგონია საჭიროა? კარგი რა რა ბანალური ქალი ხარ ტასია! შენი აზრით მე რამე გამიჭირდება? ისე აგაორთქლებ შენს კბილის ჯაგრისსაც ვერ იპოვნიან ვერასდროს მაგრამ გითხარი უკვე გასაგებად ყველაფერი! ისიც ვთქვი, რომ არ მიყვარს როცა მეორედ ვიმეორებ
-შენი ხელქვეითი არ ვარ
-ტასია რა დღეში გაქვს ნერვები? აი უკვე ხმასაც უწევ ჩემთან! არ შეიძლება დამიჯერე. ხელქვეითები იცი რამდენი მყავს? რამდენი ღერიცაა შენს თმაზე! თლილი თითები ნაზად ჩამოატარა ქალის წაბლისფერ თმას და კისერთან გაჩერდა, გრძელ კისერს ოდნავ მოუჭორა ხელი და ახლოს მოწია ქალი, ნაცრისფერებს უშტერებდა ისევ მზერას და უფრო და უფრო ივსებოდა ვნებით მაგრამ აწვალებდა ქალს, რომელიც მოლოდინში იყო როდის აკოცებდა.
ხელები მოაშორა და იქვე მიგდებული პიჯაკი აიღო
-ამაღამ დამელოდე მოვალ
-არ გაბედო და არ მოხვიდე
-გასაღები არ მჭირდება ისედაც მოვალ! ოდნავ შესამჩნევად გაუღიმა და ყავისფერ კარში გაუჩინარდა. მარტო დატოვა როგორც ხდება ხოლმე ქალი და ისიც წამსვე მიეგდო დივანზე. ფიქრობდა ყველა იმ წამზე რაც ავალიანთან გაატარა მაგრამ ეცოტავებოდა, პირველად გამოიჭირა საკუთარი თავი გრძნობებში და ისიც ვის მიმართ? თვით დამიანე ავალიანის მიმართ რომელსაც მთელს საქართველოში შეუჩერებლად ეძებდნენ.
დღემ კარგად ჩაირა თუ არ ჩავთვლით გივის კითხვებს რომელსაც თავს არიდებდა სახლში გვიან მოუწია დაბრუნება, გარეთ გასულს წვიმიანი საღამო შერჩა და ფეხით მოუნდა გასეირნება, მიდიოდა და ფიქრობდა მის განვლილ ცხოვრებაზე უკე 29 წლის ოყო და ჯერ არავინ მიუშვია საკუთარ სხეულამდე. ანასტასია იყო ქალი, რომელიც არავის უშიშვლებდა საკუთარ სულს და ამიტომაც იყო, რომ ვერავინ უგებდა მას. თუმცა არასდროს უგრძვნია თაყვანისმცემლების სიმწირე მაგრამ რაღაც მაინც აბრკოლებდა ყოფილიყო ვინმესთან! დიდი ხნის უნახავმა თბილოსმა შეიყოლია და ბოლოს ერთ ჩიხსაც წააწყდა თითქოს არ იყო საშიში ამიტომ მშვიდად შეაბინდა და მალევე გაიარა ნახევარი ბიჭების ხმა, რომ გაიგონა. ნელ-ნელა ხმა უფრო მძაფრი ხდებოდა მაგრამ არ ეშინოდა ქალბატონს, თითქოს იცოდა, რომ ახლა ის სადღაც აქ იყო და, რომც არ ყოფილიყო აუცილებლად გაჩნდებოდა მასთან, მისი სიტყვები გაახსენდა "არ მიყვარს როცა ჩემს საკუთრებას უყურებენ შეხებაზე ხომ ზედმეტია საუბარი" და ტუჩები ოდნავ დააშორა ერთმანეთს.
-რა გაცინებს ლამაზო? უცბად მოესმა გვერდიდან ხმა და ხმის პატრონს გახედა
-იდიოტებივით, რომ მიყურებთ ეგ
-გრძელი ენა გქონია! ჩემს ა*ოს მოეწონება
-თუ არ გინდა შენი ბინძური ა*ო მოგაჭრა და პკრში ჩაგთხარო გამატარე
-შე ძუ*ნა! ხელი მოუქნია და წამსვე ძირს აღმოჩნდა ვიბლიანი
მერე ყველაფერი უცბად მოხდა ანასტასიასთან რამდენიმემ მიირბინა და ფეხზე წამოაყენა
-რას შვები შე*ემა რას?
-რას და ახლავე გავგლეჯ ამ ძუ*ნას
-ბოსის გოგოა! უცბად უთხრა და ყველა ჩაჩუმდა, გაჩუმდა ანსტასიაც და მერე სიამუვნების ტალღამ დაუარა. იცოდა ზუსტად იცოდა, რომ ახლა იქ სადღაც იყო და გაველურებული უყირებდა ამ ყველაფერს.
-მაპატიეთ მე უბრალოდ... ხმა გაუწყდა ბიჭს
-მიპატიებია! მკვახედ უპასუხა და ჩიხში გასვლა განაგრძო, სახეზე კმაყოფილი ღიმილი დასთამაშებდა და უკვე ძალიან მშვიდად მიაბიჯებდა თავისუფლებაზე.
კარი გააღო თუ არა კაცის მძიმე სუნთქვა იგრძნო და მისაღებისკენ დაიძრა, გასაღები მაგიდაზე მიაგდო და დივანზე ჩამოჯდა
-ვერ ვიტან როცა ოთახში ეწევიან
-მე კიდევ ვერ ვიტან ასე, რომ დაეხეტები
-რამ გაგაბრაზათ ბატონო იანე?
-რამდენჯერ გითხრა ნორმალურად მომმართეთქო? დაუღრიალა და მუშტი დაარტყა მაგიდას
-რას ყვირი? შენი თავი შენს ხალხთან ნუ გგონია
-რატომ გინდა შემშალო ტასია? რა გინდა? მშვიდად გელაპარაკები და სანამ ყვირილს არ დამაწყებინებ არ ჩერდები, ჩემს მოთმინებას ნუ ცდი თორე ძვირად დაგიჯდება! ხწლი გამაფრთხილებლად დაუქნია და პიჯაკი ისევ აიღო
-არ დარჩები?
-არა
-ჯანდაბაშიც წასულხარ! მიაძახა უკვე გასულ ავალიანს და დივანზე დაესვენა, ახლა ყველაზე მეტა დასვენება და ძილი სჭირდებოდა.

დილის მზემ იმოქმედა და მალევე გაახილა თვალი მიამ, ადგომა სცადა მაგრამ რაღაც ძლიერმა უკან დააბრუნა.
-არ ადგე ადრეა! ყურში გიგას ბოხი ხმა ჩაესმა და გაოცებულმა გახედა მახარაძეს
-გიგა
-გეხვეწები ზედმეტი ახსნისა და განმარტების გარეშე იწექი.
-უნდა ავდგე
-არ შემახსენებინო რომ ჩემი ცოლი ხარ და ახლა მინიმუმ ვალდებული და მაქსიმუმ შენც ძალიან გინდა აქ დარჩე და ქმარს ჩაეხუტო. გიგას საუბარზე გაეცინა და სულ ოდნავ მიჩოჩდა მისკენ. მაშინვე იგრძნო მახარაძეს სურნელო და წამსვე გაიტრუნა სიამუვნებისგან, მის ცხელ სუნთქვას მახარაძე ყელში გრძნოდა და გონება თანდათან ებინდებოდა
-ამის დედაც რას მიშვები? ხმა ჩაეხრინწა და მიას ზემოდან მოექცა. გაოცებული, რომ უყურებდა გეგეშიძე და თვალებს საყვარლად აფახურებდა ეს უფრო აგიჟებდა და იმ საშინელო ღამის შემდეგ პირველად აკოცა მონატრებულ ქალს. არაამქვეყნიური სითბო იგრძნო მთელს სხეულში მიამ და ინსტიქტურად მოხვია ხელები ყელზე.
-ნუთუ შეგიყვარდი? უცბად მოშორდა ქალის ბაგეებს და მწვანეებში ჩააშტერდა
-საიდან მოიტანე?
-ხო მართალი ხარ! გაუღიმა და საწოლი დატოვა, იწვა გახევებული გეგეშიძე ჭერს მიშტერებოდა და თავში მხოლოდდამხოლოდ ერთი აზრი უტრიალებდა
-ნუთუ შეგიყვარდა?
---
თბილოსის წვიმიან ქუჩებში მანქანას მიასრიალებდა და სიმღერის ტექსტს უსმენდა. მალევე გაისმა ქართული ჟღერადობა და ხმას აუწია. რადიოში კი ეს სიმღერა ჟღერდა
ცა მეტია ფერებზე მეტი.
და იმ ქუჩაზე მეტია სადაც უშენობამ დაისადგურა
თავისუფლების მეტროს სადგურზე მატარებელმა კარი დახურა
შენ მიხვდი, რომ დღეს აგვისტოს ცა'მეტია
ვიდრე ადამიანთა ცრუ რწმენა, რომ თარსი რიცხვია ცა'მეტი.
მთვრალი ვარ გზებზე ისე ვეტიე,
ფეხი მეარა ქუჩას ვერიე,
შენთან მოვდივარ დღეს
ცა'მეტია და მემღერება,
ნეტავ ეხლა დრო გააჩერა და
მერე შენი ოცნებებით მოვკვდები
-უშენოდ მგონი მოვკვდები
-უშენოდ მგონი მოვკვდები!"
საკუთარ თავზე გაეცინა და საყვარელი ქალის ნომერი აკრიფა
-რა გინდა დამიანე?
-უშენოდ მგონი მოვკვდები! ჩასძახა ყურმილში და ესევე გაუთიშა.

---
ვფიქრობ ნორმალური თავია უბრალოდ ვეცადე ემოციებით დამეტვირთა და არ ვიცი რა გამოვიდა❤ თუ ისევ პატარაა ესეც მომიტევეთ დღეს დადებას არ ვაპირებდი მაგრამ წვიმამ და ნიავმა გრძნობები ამიშალა და საყვარელი ადამიანის ლოდინშო იცბად დავწერე❤
იმედია ახლა მაინც შემიფასებთ თუ არადა რავიცი შევწყვიტავ ოქნებ არც ღირს თქვენი დროის ამ სისულელეზე ფლანგვა? იქნებ გეზარებათ კიდეც კომენტარის დატოვება რა ვიცი უბრალოდ გთხოვთ სტიმული მომცეთ მეტი არაფერი❤
მადლობა ყველას❤