გიორგი აბეწვაშვილს საიდუმლო აქვს! 17 წლის ბიჭი ხდება ბლოგერი და იწყებს წერას მეგობრობაზე, გოგონებზე, სკოლის ამბებზე, თავის არაჩვეულებრივ სამყაროზე, სიყვარულსა და შიშზე, რომელიც მისი ცხოვრების თანამდევია და ყოველ წამს მოსვენებას უკარგავს! სწორედ მაშინ მის ცხოვრებაში ხდება სასიყვარულო აფეთქება, როდესაც გამოჩნდება ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან, ცხოვრებისეული ურთიერთობები უკიდურესად დაიძაბება! ვინაიდან ამ თემებზე საუბარი ღიად არ სურს, ყველაფერი გართულდება და ...

წარმოსახვითი სიყვარული
გიორგი აბეწვაშვილი

⦁ სანამ დაიბადები, რომ იცოდე რა გელოდება წინ, მაინც მოგინდებოდა ამ ქვეყნად მოვლენა?
-რაც უნდა ის თქვან, მე მაინც მომინდებოდა! რადგან, როდესაც დავიბადე ეს შეკითხვა ჩემთვის არავის დაუსვამს. ის ცხოვრება, რომელიც გინდა, რომ შენი იყოს...
ისტორია დაფუძვნებულია რეალურ ამბავზე!

"... და მერე სატანამ თქვა: - დაე უყვარდეთ მათ ისინი, ვისთან ყოფნასაც ვერ შეძლებენ.. და არ ეყვარებათ ისინი ვისთანაც მთელ ცხოვრებას გაატარებენ..."

გამარჯობა, გიორგი ვარ! დიახ წიგნის ავტორი! მოწყობილობას რომლითაც ჩემს ისტორიას უსმენ წიგნი ჰქვია. ეს მე ვარ, ცოცხალი სტერეო ხმა შენს ტვინში. მოვალეობების გამეორების გარეშე და ამჯერად ყოველგვარი მოთხოვნების გარეშე... დაივიწყე ყველაფერი, დაჯექი პოპკორნი აიღე, ჩემი ცხოვრების ისტორიას მოგიყვებით. უფრო ზუსტად იმას, თუ რატომ დამთავრდა ის, ან ვინ შეწყვიტა ყველაფერი. თუ ამას კითხულობ - შენ ერთ-ერთი მიზეზი ხარ, არ გეტყვი რომელ ნაწილში ვსაუბრობ შენზე, მაგრამ ნუღელავ, თუ ამ წიგნს კითხულობ, ესეიგი შენ ჩემს სამყაროს უთვალთვალებ... და ესეიგი ერთ-ერთი მთავარი მიზეზი ხარ ჩემი გაქრობის. მოკლედ ძალიან მარტივია წესები. მხოლოდ ორია!

1. შენ კითხულობ.
2. გადაეცი! იმედია ეს მარტივი არ იქნება, ასე რომ იყოს ყველას მეილზე დავუგზავნიდი ჩანახატის სახით, ან ჩემს facebook გვერდზე გამოვაქვეყნებდი.

ალბათ თავი ტელე - სერიალში გგონიათ! ასე იწყება ერთ-ერთი სერიალი "13 მიზეზი" ოღონდ ეს ისტორია მასში არ აგერიოთ! გახსოვდეთ მე არაფერს გაიძულებთ!
როდესაც 13 - ივე თავს წაიკითხავ დახურე წიგნი და სხვას გადეცი! ხოდა კიდევ წიგნში რუკაა მოცემული რამდენიმე საყვარელი ადგილის სახით, რაც შენს კითხვებს გასცემს პასუხს. არ მინდა გაიძულო, მაგრამ თუ ისტორია გაინტერესებს, მაშინ ბოლომდე წაიკითხე და ეპიზოდს "სკოლის ღამე" ყურადღება მიაქციე! ან უბრალოდ გადააგდე წიგნი, ვერ გავიგებ! ხოლო თუ წესების დარღვევას დააპირებ, იცოდე, რომ შენ იქნები ადამიანი, რომელიც ვერ შეძლებს განსხვავებული სამყაროს გაცნობას. ამ გადაწყვეტილების მიღება მარტივი არაა, ისტორიის მოსმენას საჩუქრად ნუ ჩათვლი. და მართლა მეგობრული რჩევა ჩემგან, ცხოვრებაში არასდროს ჩათვალო, რომ რამეს არასწორად აკეთებ, თორემ განადგურდები ისევე, როგორც მე!
როდესაც ისტორიის წაკითხვას დაიწყებ, უკვე ამ ყველაფრის ნაწილი ხდები სადაც გითვალთვალებენ! ცხოვრებაში თითოეული უცნაური და განსხვავებული წამი დაიჭირე. არ დავიწყო წიგნის მანძილზე ფრაზა "დაიჭირე წამი".
ჩვენი ამბავი არის პატარა სოფელზე, აქ მცხოვრები ხალხის ოდენობა 400-ს ძვლივს სცდება, ხალხზე ვინც მასში ცხოვრობს! შორიდან ეს სოფელი ისეთი პატარა და ჩვეულებრივი ჩანს როგორც სხვა პატარა სოფლები... უსაფრთხო, მშვიდი, წესიერი, უდანაშაულო, თუმცა თუ ახლოს მიხვალ, სინამდვილეში სიღრმისეულად არცერთი ეს სიტყვა არ შეესაბამება ამ ადგილს! და არსებული ჩრდილების დანახვას დაიწყებ.
მკითხველს - გამარჯობა! ალბათ ფიქრობ თავიდანვე რა ბანალურად დაიწყოვო... რადგან დღეს თავაზიანობა ბანალურობის ნაწილი გახადეს! მზის სხივი განსაკუთრებული რამაა! ის ხდის ყველაფერს ლამაზს, რადგან თუ არ გვაქვს სინათლე, გვაქვს სიბნელე (სიშავე) რაც შთანთქავს ყველაფერს რაც სამყაროს განუმეორებლობის ელფერს სძენს! თუ შეიძლება, რომ ზოგადად რაიმე იყოს განუმეორებელი?! ოდესმე მკითხველო გიგრძვნია თავი განსაკუთრებულად?! გიფიქრიათ, რომ ყველასგან განსხვავებულ რაიმეს გრძნობ? რომ სამყაროს სხვანაირად აღიქვავ?! მაგრამ გეშინია ამის სხვისთვს გაზიარება, რადგან გიჟი არ გიწოდონ! თუმცა არასრულფასოვნობის კომპლექსი თავს არ დაგანებებთ, რადგან შენ აკეთებ არასწორ არჩევანს ცხოვრებაში, ცდილობ იყო ის ვინც არ ხარ! რადგან გეშინია ნიღბის მოხსნის და საზოგადოებაში შენი რეალური სახის წარმოდგენის... როდესაც მიხვდები, რომ რაიმე განსხვავებულს გრძნობ ვინმეს მიმართ, არ დაკარგო წამი! არამედ დაიჭირე და შეინარჩუნე მთელი შენი ბედნიერების მანძილზე! ახლა კი მიპასუხე რა არის ლუზერი (დაჩაგრული, უმნიშვნელო) ადამიანის განადგურების სამი მიზეზი? 21-საუკუნის თინეიჯერის პრობლემები? ( facebook- ის ლაიქების ნაკლებობა, ნაკლებად პოპულარობა, ბრენდირებული ტანსაცმლის ან აიფონის არ ქონა, დიდი სამეგობროს თუ თაყვანის მცემლების ნაკლებობა? ან იქნებ...
ახლა კი ისტორია იწყება!
...
იცოდე, რომ შენი სიყვარულის გამო შეიქმნა ქვეყნიერება, შენთვის ამოდის მზე, მთვარე და ცის ყოველი მნათობი. გიჟი არ გეგონო, როგორც ამბობენ ნამდვილი გიჟების ადგილი სპეციალურ დაწესებულებაშია, უბრალოდ მე შენ სიკვდილამდე მენატრებოდი, სწორედ ისე, როგორც მზიანი ამინდი მენატრება წვიმისგან გაუბედურებულ თბილისში, მე შენ დღემდე მენატრები...ძველ სიყვარულს გახსენებ, შენ კი მაინც ვერ გაიხსენებ.
არაფერია შემთხვევითი ის ხდება რაც, უნდა მოხდეს, ყველაფერი ისე მოხდა, როგორც მოსალოდნელი იყო, ჩვენ ერთად მოვხვდით, მაგრამ ის არ დაიფერფლა და არც მე ჩამქვრალვარ. ყველაფერი დაიწვა, ყველა გრძნობა მტკივნეული იყო, დრო გადის, ამის შემდეგ კი აცნობიერებ, რომ აღარაფერი იქნება ისე, როგორც უწინ. ყველაფერი შეიცვალა, აი ასე უბრალოდ, უმიზეზოდ და გაქრა ის პროვინციელი ადამიანი შენი ცხოვრებიდან!
ეს პირველი ისტორიაა მკითხველო ამ დამპალ სოფელში, სადაც ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან გავიცანი, მანამდე კი ბანალური სასიყვარულო რომანის დროა! რაც შენს ცხოვრებაშიც ოდესმე იქნებოდა ან იქნება! რომ გითხრათ ჩემთვის ანასტასიასთან ურთიერთობა ცხოვრების საუკეთესო მოვლენა იყო თქო, იგივე იქნება, რომ ვთქვა რიანას თაყვანისმცემლებთან სლფების გადაღება არ უყვარს თქო!
-ანსტასია, ყველაფერი დამთვარდა.
-რას ქვია, დამთავრდა?
-აი ასე უბრალოდ, მორჩა, მიყვარხარ მაგრამ არ შემიძლია შენთან ყოფნა.
-იცოდე, მინატრებ, მაგრამ...!
- ...
ვინანე, ჩემი სიტყვები თუმცა, ალბათ ასე სჯობდა. მაგრამ ეს უბრალო და ერთი შეხედვით უმნიშვნელო დიალოგი გახდა ჩემი ცხოვრების დასრულების ერთ-ერთი მიზეზი.
ბავშობა არ არის პერიოდი, დაბადებიდან განსაზღვრულ ასაკამდე. უბრალოდ, ერთ დღესაც ბავშვი გაიზრდება და დაავიწყდება ბავშური სისულელეები, ბავშობა ეს სამეფოა! სადაც არავინ კვდება. ბობოქარი ვნება, ბობოქრად კვდება, ტრიუმფით კვდება. როგორც ცეცხლი და დენთი. რომელიც ერთმანეთს შთანთქავს. სიკვდილზე ბევრი არასოდეს მიფიქრია, თუმცა საყვარელი ადამის გამო სიცოცხლის დათმობა ღირს.
.......
ყველაფერი სინათლით იწყება! რაც ანათებს ყოველგვარ ბნელს. როდესაც ვიწყებ ფიქრს, თუ რა არის ცხოვრება ვიჭედები დიდ შავრ ბურუსში. ბავშობა ხანაა, სადაც ყველაფერი რასაც ვეხებით, ვხედავთ ვგრძნობთ ზღაპრულია, გული კი ისე ფეთქავს, როგორც არასდროს. ეს ის პერიოდია სადაც სიყვარული ნამდვილია წრფელია და სუფთაა! ეს ის ხანაა, სადა გადახედვის დროს, ერთდროულად ტკივილი და ბედნიერება გვისადგურებს.
სიყვარული და ცხოვრება ერთგვარ კავშირშია ერთმანეთთან. ბავშობაში შეყვარებული ადამიანი, მთელი ცხოვრების მანძილზე, ჩვენს შინაგან მესთან ერთად რჩება, თუმცა ჩვენს გვერდით აღარ არის, ჩვენს გარშემო მოძრავი პერსონები ჩვენგან ქრებიან, დროს მიყვებიან და ვეღარასდროს ბრუნდებიან, ჩვენს სიდიადეს ვერ უძლებენ, თუმცა ისინი ჩვენთვის მაინც სრულყოფილები ხდებიან, როდესაც ადამიანი დაფიქრდები შენს ცხოვრებაზე, კითხვები იყრიან თავს, თუმცა პასუხები თითქოს იწყება, მაგრამ შემდეგ ქრება და სითეთრე შთანთქავს.
ამ სამყაროში ცოცხალი მაშინ ხარ თუ შენი გული ძგერს ისე როგორ კიდევ ერთის, თუმცა ზოგს ცხოვრება ეჩვენება მაშინ სრულყოფილად როდესაც სიმარტოვითაა გარს მოცვილი, ეს ცხოვრება ხომ ინდივიდებითაა გაჟღენთილი...
გაიზრდები და ხვდები რომ შეგიძლია ყველაფერი, ცდილობ წაიწიო წინ და ეს გამოგდის კიდეც, ერთი ნაბიჯი გაკლია წარმატების მწვერვალზე მისახწევად, თუმცა საკმარისია გამოჩნდეს ბავშობიდან (შენი წარსულიდან) ადამიანი, რომელის გამო ამ წვერვალზე უკუღმა ჩამოირბენ და დატოვებ მას, ეს უბრალოდ ადამიანური, ემოციების ზღვაა! სადაც ყოველი ტალღა განსხვავებული მიმართულებით მიქრის, ბობოქრობენ და ჩვენს სულს ბოლოს ანადგურებენ.
ადამიანები ჩვენს გარშემო ყოველთვის იქნებიან ვინც ხელს შეგვიშლიან, რომ ვერ განვახორციელოთ ჩვენი ოცნებები მიზნები, მაგრამ ჩვენი სულიერი სიძლიერე გვაიძულებს, რომ გავაგრძელოთ ბრძოლა, ბრძოლა იმისთვის რომ ჩვენი ცხოვრება იყოს სრულყოფილი, მაგრამ აქვე ჩვენს შინაგან მეში ისმის კითხვა, სრულყოფილი? განა შეიძლება ჩვენ ვიყოთ სრულყოფილები??? და რისთვის ან ვისთვის, ყოველი ჩვენგანი როდესაც მიისწრაფის წარმატებისკენ, ამით გარე სამყაროს უცხადებს ომს, რომ მას შეუძლია იმაზე მეტი ვიდრე თვითოონაა, ყოველივე ჩვენგანას აქვს სურვილი ძალაუფლებისკენ და წარმატებისკენ. თუმცა რისთვის? ესეც გაუგებარია! ამ ყველაფერზე ფიქრის დროს მე სრული გაურკვევლობის ბურუსი მედება! და შიგ ისე ძლიერად მახვევს, რომ მიძნელდება მისგან თავის დაღწევა... ბოლოს კი აცნობიერებ, რომ ეს ცხოვრება იყო იმაზე მეტი, ვიდრე შენ იცხოვრე! მაგრამ მანამდე, შენში იყრის თავს უამრავი წესი რაც დაარღვიე, რომ ყოფილიყავი დამოუკიდებელი, შემდეგ კი ხვდები რომ ჯობდა დაგეცვა, რადგან ამით ვერაფერი მიიღე ცხოვრებისგან. ამის შემდეგ დაგდება დრო სადაც იგრძნობ სიკვდილის მოახლოვებას და ამ ცხოვრებას შეხედავ სხვანაირად, მერე კი მოგინდება გააგრძელო ბრძოლა, თუმცა უკვე დაგვიანებული იქნება, რადგან თავის დროზე არ იბრძოლე. ყველაფერი ამ ფიქრებით დაიწყო.
....................................
თუმცა დრო გადის, ამის შემდეგ კი აცნობიერებ, რომ აღარაფერი იქნება ისე, როგორც უწინ.
ყველაფერი დაიწყო უბრალოდ აი ასე:
დავიღალე, ძალა მეცლება, ვგრძნობ მიწის სუნს, მეშინია, სად წავიდე?! გავიჭედე ცხოვრების ხვრელში. სურნელს ვგრძნობ, რომ მოდის ჩემთან და მასში გახვეულან წარსულის წვეთები, გაზაფხული მახსენებს თავქარიან გიჟურ სიყვარულს.
წარსული...
-გიორგი, ნუ ფიქრობ ასე, იმაზე იფიქრე რომ ცხოვრება გრძელდება! მომიგო ტასომ და გვერძე გაიწია.
-ყველაფერი მეორდება.
-"არაფერი მეორდება გიორგი, ეს ჩვენ ვმეორდებით"
ცოტახანს გავჩუმდი, არ ვიცოდი რა მეთქვა.
სკოლის კიბეებზე ვისხედით, მხოლოდ სიცივეს ვგრძნობდი და ტასოს სიმხურვალეს, ნიავი კი მის თმას სახეზე მიფრიალებდა, ვფიქრობდი თუ მემახსოვრებოდა ეს ერთი არცისე გიჟური საღამო 20 წლის შემდეგ, თუმცა მხოლოდ ის ვიცოდი არაფერი იქნებოდა ისე, როგორც უწინ, რადგან ახლა გაზაფხულმაც დაიგვიანა, ვეღარ ვგრძნობ, იმას რაც ასე ძლიერ მათრობდა, იქნებ უბრალოდ ის მხარე რაც ჩემში მიყვარდა ჩაქრა, ამდენმა სიმხურვალემ ჩაღვენთა, მაგრამ ახლა რა ვქნა ერთადერთი რაც გამაჩნდა ის იყო. ვგრძნობდი ნიავს და ყურში ჩამესმოდა ნოტებზე მოცეკვავე წვიმის წვეთების მელოდია, ეს კი ცხოვრებას ცოტა კიდევ უფრო ღრმას ხდიდა.
-ძალიან ხმამაღლა ფიქრობ! და მაინც რას გულისხმობ? თქვა ტასომ და მომაპყრო ფართო თვალები, რომელშიც მხოლოდ დაბნეულ და შეშინებულ გოგონას ვხედავდი.
-მეშინია არ დასრულდეს ცხოვრება.
-არა, გიორგი, ცხოვრება არასოდეს არ დასრულდება. მეტისმეტად სერიოზული რამ არის ცხოვრება, რომ იმაზე ადრე დასრულდეს, ვიდრე სუნთქვას შევწყვეტთ.
ავდექი, გვერძე გავიწიე, ნიავი ახლა უფრო შევიგრძენი, მაიკას ტანზე მიხახუნებდა, თუმცა არც ვიცი ეს ხახუნი იყო თუ... ძალიან დაბნეული ვიყავი. ნაძვისკენ გავიწიე, რადგან მინდოდა სურნელით დავმთვრალიყავი, გაზაფხულის სურნელით რომელიც მის თავს მახსნებს, ყოველთვის მქონდა იმედი, რომ თუ გაზაფხული დაიგვიანებდა შენ მაინც დროულად გამოჩნდებოდი ჩემს ცხოვრებაში!.
-იცი რაა?! აშკარად ჩუმად ფიქრი უნდა გასწავლო.
-თავი მოგაბეზრე ხომ?!
გაჩუმდა ხმა არ ამოუღია.
-გიორგი, რატომ ხდება ყველაფერი ღამით უფრო მომხიბლავი? ყველაფერი რაღაც მსუბუქი, მისაწვდომი გვეჩვენება. ხოლო მიუწდომელს ოცნებით ვცვლით, რატომ?
გამეღიმა და ვუპასუხე.
-მხოლოდ ოცნება გვაიძულებს შევურიგდეთ სინამდვილეს,
დავინახე როგორ მიყურებდა, თითქოს ის ვუთხარი რასაც თავად ფიქრობდა, დავბრუნდი, კვლავ გვერდით მივუჯექი, ამჯერად მისი სიმხურვალე ვეღარ ვიგრძენი, არამედ კანკალებდა თითქოს. არ ვიცი რატომ არ ვკითხე თუ რა სჭირდა, თუმცა ვფიქრობ მაშინებდა პასუხი, რომელიც უკვე ვიცოდი.
-გიორგი ოდესმე რამე გინანია?
-არა, "სინანული - ყველაზე უსარგებლო რამ არის ამ ქვეყნად, გამოსწორების საერთოდ არაფრის არ შეიძლება, თორემ ეს რომ შეიძლებოდეს, ყველანი წმინდანები ვიქნებოდით, ცხოვრება არ აპირებდა ჩვენგან სრულყოფილ არსებათა შექმნას, რადგან როგორც ამბობენ ვინც სრულყოფილია მისი ადგილი მუზეომშია".
-ავიდეთ? რაღაც აცივდა. ვუთხარი ტასოს თუმცა მისი სახიდან გამომდინარე, ვიგრძენი, რომ მას უსასრულოდ შეეძლო მჯდარიყო მთვარის შუქზე ცივ "ბეტონზე" ჩემს გვერდით, ერთი კიდევ გავხედე ჩრდილებს, მატყუარა ჩრდილებს! რომელებიც ყოველთვის მაშინებდნენ, მინდოდა გონებაში ეს საღამო დამმახსოვრებოდა, თუმცა ვერ შევძელი წამის დაჭერა და წამოვედი.
მოვდიოდი გატიტვლებულ ხეებს შორის, ბნელოდა, მაგრამ აქა იქ სიბნელის იდუმალებას მთვარის შუქი არღვევდა, ტასო ხმას არ იღებდა რადგან იცოდა ეს ბოლო შეხვედრა იყო, როდესაც ჩემი სახლი ბურუსში გახვეული მოჩანდა, მაშინ მივხვდი რომ იმ ნაწილს ვკარგავდი რაც ტასოს შინაგან ბუნებაში ცოცხლობდა, მაგრამ სხვა გვარად ვერაფერი იქნებოდა და ვსო... ზოგჯერ ადამიანისთვის მარტივი გადაწყვეტილება შეიძლება ურთულესი აღმოჩნდეს, მაგალითად წარმოიდგინეთ, კოკაკოლას ბოთლი, რომელიც თავიდან ბევრად მარტივი დასალევია უბრალოდ უნდა გახსნა, ხოლო თუ აანჯღრევთ, მოგიწევთ ლოდინი. მთელი გაფლანგული 5-10 წუთი, რომელსაც ცხოვრებაში ვერასდროს დაიბრუნებთ!
-აბა ასე უბრალოდ?! ხმა აუკანკალდა და ცრელებით აევსო თვალები?!
მხოლოდ ის ვიგრძენი სიმწრისგან ხელები ისე ძლიერად მოვიჭირე სახეზე ლამის თვალები გამოვიღე, ის თვალები, რომელიც სილამაზისთვის შექმნილან, რომელსაც ჩემი ნებითვე ვტოვებდი.
-მაპატიე, უნდა წავიდე, აქ ვერ დავრჩები რადგან ეს ადგილი ჩამყლაპავას გამანადგურებს და ჩემს პიროვნებას შეჭამს, მინდა ამ სოფელს გავახწიო, უნდა გესმოდეს ტასო! ორივეს გვიჭირს, შუბლზე ვაკოცე და ყურში ჩავჩურჩულე, როგორმე გადაიტან! პირველად მოხდა 17 წლის მანძილზე ისე, რომ მე ვატკინე სხვას გული და არა მათ მე!
თითოეული კარისკენ გადადგმული ნაბიჯი გულში ისარივით მერჭობოდა, და ბოლოს მხოლოდ ის სიტყვები გავიგე რაც მან მომაძახა.
-გიორგი! ადამიანი დიდია თავის ძრახვებში, მაგრამ უძლურია მათ განხორციელებაში. ამაშია მისი უბედურებაც და მისი მომხიბლაობაც!
დღევანდელი დღე.
სიცხე, ქაოსი, ხმაური, მირღვევდა ძილს, თვალები გავახილე თუ არა ისევ ის დავინახე რასაც ყოველთვის ვხედავდი ფანჯარაში მჯდომი კატა, არ ვიცი როდის მომეჩვია, თუმცა ის ერთადერთი იყო რაც(ვინც) არასდროს მტოვებდა.
ოჰჰ, დღეს ხომ სამსახურის პირველი დღეა, ურსო სწორად გასაუბრება, ავდექი და მომზადება დავიწყე იმ იმედით რომ აუცილებლად ამიყვანდნენ სამსახურში, რადგან ყოველთვის პირველივე გასაუბრებისთანავე მიღებენ, როდესაც სარკესთან მივედი არ მინდოდა დამენახა ჩემი თავი რადგან, ვიცოდი საკუთარ თავს ვერ ვიცნობდი, მომაბეზრებელი იყო ყოველთვის, ერთი და იგივე სილუეტის დანახვა. კიბეები ჩავირბინე, კარი გავაღე და გარეთ გავედი, არ ვიცი რატომ თუმცა ნარცისიზმს ვგრძნობდი ჩემს თავში.
მანქანა დავქოქე, ჩემს facebook გვერდზე შევედი და მეგობრების თხოვნის სიას გადვხედე, იმ მოლოდინში, რომ ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან დაადასტურებდა ჩემს მეგობრობის შეთავაზებას! ვერ ვიტყვი გამორჩეული დილა იყო თქო, თუმცა რაღაც ახალი იგრძნობოდა, უცბათ კვლავ ვიგრძენი ნოტებზე აცეკვებული წვიმის წვეთები, თუმცა არა ეს "Lana Del Rey" იყო, როდესაც მუსიკის გამორთვა დავაპირე, საშინელი ბრახუნი და ყვირილი გავიგონე. გაოგნებული და შეშინებული გადავედი. გზაზე ქერათმიანი ლამაზმანი იწვა. გაუნძრევლად და შეშინებული. გავშეშრდი ვერაფერი ვთქვი.
-მე მე... მაპატიეთ! დიდი ბოდიში. თუმცა ვხედავდი გონზე იყო - შემიძლია რამით დაგეხმაროთ?
ხმა არ ამოუღია, შემდეგ უცბად გარს მოხვეული ბრბო გაიშალა და სასწრაფოს სინგალმაც დაარღვია აქა იქ ამტყდარი ქაოსი.
-მეც წამოგყვებითთქო ჩავიჩურჩულე და გავყევი.
ვერ მივხვდი რა ხდებოდა, ვხედავდი, როგორ მტოვებდა ტასოს ლანდი. ადამიანის, რომლის ცხოვრებაც 24 საათის წინ ავურიე, ან იქნები ჩემი წამოსვლით მისი სამყარო არეულობის ნაცვლად დალაგდა! ვინ იცის... ყოველთვის არსებობენ კითხვები, რომელზეც პასუხები არ გაგვაჩნია. ვერაფრის გაკეთება შევძელი. დრო რა ბნელი და ღრმა ყოფილა, მაგრამ ეს ჩვენ ვქმნით ამ ირიალურ სამყაროს რათა ცხოვრება იყოს მრავალფეროვანი დროის საშუალებით. დროს მიაქ ყველაფერი კარგიც და ცუდიც, მაგრამ არც ისე ცუდია რომ უკან ვერაფერს ვაბრუნებთ, ჩვენი ტკივილიც ხომ მას მიაქვს და გვავიწყებ, მისი საშუალებით არ არის, რომ ტკივილი ბედნიერების ტრიუმფალურ წუთებად გვექცევა? დრო ტკივილს აშუშებს თუმცა იარებს ტოვებს და მხოლოდ მას შეუძლია, რომ კვლავ გახსნას ის იარა, რომელიც მანვე მოაშუშა, დრო სიყვარულის თავშესაფარია!
ყოველთვის გამოჩნდება შენზე უკეთესი, ვინც ჩაგანაცვლებს! წაგართმევს ყველაფერს, თუმცა ისტოიაში დარჩება შენზე ცუდი სახელით, ჯერ მეგობრებს წაგართმევს და შემდეგ სხვა დანარჩენს, გაგლანძღავენ, გაგაკრიტიკებენ, დაგცინიან, შემდეგ კი დგები და მოდიხარ, მაგრამ გამარჯვებული მაინც შენ რჩები!.. და ის? მისი ცხოვრება? შენი გამარჯვება მის სამყაროს წევს ცხოვრების საფეხურზე? არა...! ის ვერცკი მიხვდება თუ რამხელა იარა მოგაყენა შენ! რადგან მისთვის ეს უკვე ყოველდღიური რეალობაა! იმასაცკი ვერ გაიაზრებს, რომ ამან შენ საბოლოოდ მოგკლა!
ზაფხულის დადგომამდე - მერე კი მთელი ზაფხული - სოფელს შავი ღრუბელი ჩამოსწოლოდა, ღრუბელს ხშირი ჭექა-ქუხილი და თავსხმა წვიმები სდევდა და კიდევ მღელვარება.
გარშემო ყანებმა, რვაასთვრამეტის შემოდგომის უხვოსავლიანმა ყანებმა - უკვე თვალშესულმა, მოლივლივემ - თითქოს შორეული, ველური და მოუთიბავი ბალახისაკენ გადაინაცვლეს.
რა საოცარი იყო ეს ყანები და ველების სამყარო, და აქა-იქ გაბნეული სოფლები, ხშირი გრძლად დაფენილი ფიჭვნარი, და ვაშლიის ხეები, მტკნარი და მლაშე ტბები და წყაროები, ხოლო გარშემო შემოკრული მდინარე, მომცრო ბორცვები - მაინც რამდენ მღელვარებასა და ზრუნვას დაიტევდა ან როდემდე შეძლებდა ამას?!
ქუჩაში მოვდიოდი და აქა-იქ გაისმოდა ხმადაბალი საუბრები, თითქოს ვინმესი ეშინოდათ, მაგრამ ურცხვად განაგღძობდნენ გზაზე დამდგარი დედაკაცები ჭორაობას, თუ როგორ ატარებდა ღამეებს გიჟი სერგოს შვილიშვილი მეგი ფართაანთ მაროს ბიჭთან სერგიასთან, შემდეგ კი ომახიანდა დააყოლებდნენ მრუშობსო.
არავის ეშინოდა ლაყბობისა. რისი თქმაც შეიძლებოდა, თითქმის უკვე ითქვა. დაპირებათა ზეიმურობამ, მოწოდებათა უსასრულობამ და მუქარათა არაადამიანურობამ უკვე დაკარგა თავისი ახლანდელიცა და წარსული მნიშვნელობაც.
წარსულზე გამახსენდა ამ ბოლო დროს სულ წარსულზე ვფიქრობ, ვიცი ეს ნაკლია ადამიანისა, რომ იქექებოდე წარსულში მაშინ როდესაც მომავლის ბილიკებს მიუყვები, ეს კი გაგჭედავს რადგან წარსული და მომავლის გაერთიანება და ერთად თანამგზავრობა აწმყოს, დღევანდელი დღის ბურუსში ჩაგტოვებს, არ ვიცი რა დამრჩენია მასში თუმცა სულ უკან ვიხედები. მართლა წარსულზე გამახსენდა ბავშობის ხანაც, წარსული, ხომ სულ ბავშობაა, ეს ის პერიოდა უბრალოდ გიჟური და შესანისნავი, რომ არის, იქაც რაღაც დამრჩა დასამთავრებელი, თუმცა ეს წუთისოფლის წამზომი ისეთო მოკლეა, რომ რთულია მოასწრო ყველაერი. მართლა ბავშობაზე გამხსენდა ჩემი მეზობლის ბავშვი, მას ძალიან უცნაური სახელი ქვია გიორგი, რა ძველებურია, საინტერსო და თან იდუმალი, ახლაც მე მოვიყვანე ბაღიდან, ძალიან უცნაური ბავშვია, თავის ასაკთან შედარებით ძალიან სანტერესო და ცოტა ფილოსოფიურიცააა, რაც ჩემში დიდ გაკვირვებას იწვევს, ის არ გავს დღევანდელ 5-6 წლის გოგო ბიჭებს.
საშინელი სიცხეა, ყველაფერს ბუღი ასდის, ოხ ეს თავხედი სიცხეები, როგორ გაბატონდნენ. ნუთუ ამ ქვეყნად მხოლოდ დროს შეუძლია გაბატონება, რა საინტერესოა არა?! თვით ადამიანიც კი ვერ ეწინააღმდეგება მას, და როგორი უძლურია დროის წინაშე...
იმის მერე რაც ტასოსთან ღამე გავატარე, აღარ მინახვს, აი ასე უბრალოდ, თითქოს რაღაც უხილავმა ძალამ დაგვაშორა. და უსასრულობის უაზრობამ მოგვიცვა, ეს დღეები აღარაფერი აღარ მინდა. მათშორის არც ტასო.
გვერძე მეზობლის ბავშვი მომიჯდა და ურცხვად დამიწყო ბაასი.
-რა უსამართლობაა ეს ცხოვრებაო.
როგორ არმიყვარს ასეთი, გახუნებული უიმედო, გაქუცული, მოძველებური ფრაზები, რას ნიშნავს ცხოვრებაა უსამართლო?! ამის დღემდე არ მესმის, არ შეიძლება ის რომ შენი ცხოვრება უაზრობაა, ამქვეყნიერებას აკიდო ზურგზე.
უკვე მობინდდა და სიცხე მაინც არ ნებდება, აივანზე გავედი მეგონა იქ მაინც ეგრილებოდა, მაგრამ შევცდი, როგორც კი ოთახში დავბრუნდი, მეზობლად ძველებური, გახუნებული, მანქანა გაჩერდა, ვერ გავერკვიე მწვანე იყო თუ ცისფერი.
მხოლოდ სიწითლე დავინახე, თეთრ კანს და შავ გრძელ თმას, რომ ამშვენებდა, დავფიქრდი, და თან ჟრუანტელი მივლიდა, ასევე გაურკვევლობა, რომ იმ სახლში სადაც 10 წელია არავის უცხოვრია რა უნდოდა ტასოს, შემდეგ კი მას თან მოყვნენ მშობლები ბარგით ხელში, დავინტერესდი, კიბეები ჩავირბინე და ურცხვად მათკენ გავემართე, დახმარება შევთავაზე და ბარგი შევატანინე, თან ეზომ მიიპყრო ყურადღება, იტალიურ ძველებურ ეზოს გავდა, რა უცნაურია! წლებია აქ დავდივარ და მხოლოდ ახლა შევამჩნიე... ასევე უცნაური იყო, ჩემთვის ის იდუმალი მიზეზი თუ რატომ გადმოვიდნენ ახალ სახლში, სიტყვა ახალი სახლიც ხომ უკვე საშინლად ჟღერს. ალბათ აჯობებდა, რომ იგი ჩემგან შორს ყოფილიყო, შეიძლება ახლა ჩემი სული ცოცხალი ყოფილიყო.
-გიორგი, რამ ჩაგაფიქრა ასე? გვერდით ამომიდგა ტასო.
-უბრალოდ, ცხოვრება უცნაურია. ყუთები ავიღე და კიბეებს გავუდექი, ასევე.
თუმცა ის კვლავ დამეწია და ყურში ჩამჩურჩულა.
-ცხოვრება კი არა ეს ჩვენ ვართ უცნაურები, და ის უბრალოდ ჩვენ გვეჩვევა, ცხოვრება ეს ჩვენი სარკეა და მასში შენს უაზრო სულს ხედავ.
წესივრად ვერ მივხვდი მის სიტყვებს თუმცა დიდად ყურადღება არ მიმიქცევია. ბარგი ადგილზე დავაწყე და ტასოსკენ გავემართე.
რა მოგვივიდა ჩვენ, რომელი უფსკრული იყო ჩვენს შორის, ვერ გავრკვეულიყავი. მისი თმა კი კვლავ მოსვენებას მიკარგავდა, როდესაც მის სიახლოვეს ვიყავი რაღაც უცხო და გამოუცდელი გრძნობა მიპყრობდა, თუმცა ამაღელვებელი ნამდვილად არ ყოფილა. საუბრის დაწყებას ვცდილობდი მაგრამ, რამდენად ეს უკვე....
ცხოვრებაში ზოგჯერ ერთი იმედის ნაპერწკალიც კი საკმარისია, რომ გჯეროდეს კეთილი ადამიანების არსებობის! მათ ვინც დაუნდობლად აღარ გადაგქელავენ!

{თავი მეორე}

მკითხველო კეთილი იყოს შენი დაბრუნება ისტორიაში, მიხარია, რომ ისევ კითხულობ! გაინტერესებს? ალბათ გინდა გაიგო რა ან ვინ არის შემდეგში და რატომ?! ეს შენ ხარ? რა გააკეთე, როგორ აღმოჩნდი ამ ჩანაწერებში, ან წიგნში. ხოლო თუ ამ ისტორიის ნაწილი არ ხარ! მაშინ ისიამოვნე მათი გაცნობით. ან იქნებ რამე ცუდი ჩაიდინე? ან უბრალოდ უყურებდი როგორ ხდებოდა ეს. იქნებ ვერ ხვდებოდი, რომ სასტიკად იქცეოდი. იქნებ საერთოდ არაფერი გაგიკეთებია! იქნებ რამე უნდა გაგეკეთებინა! უკვე გვიანია, მგონი კარგად გახსოვს რაც გააკეთე. ამ ჩანაწერების შემდეგ ვარასდროს დაივიწყებ, მე ვერ დავივიწყებდი. ხო მე მკვდარი ვარ! წიგნი რჩება და მეც ვკვდები. თუმცა ჯერ იქამდე მთელი ისტორიაა!
მეგობრობა რთული რამაა! მაგრამ ნუ ღელავ ამას მარტო არ გადაიტან. სასიამოვნო არაა, დამიჯერე! ასე მეც ვიყავი. ყოველთვის მარტივი ვერ იქნება, შეიძლება ცოტა გეტკინოს კიდეც! ან ცოტა უფრო მეტადაც, შენზეა დამოკიდებული. მაგრამ ნუ გეშინია გავუმკლავდებით ნაბიჯ -ნაბიჯ, მივყვებით თითოეულ ისტორიას. მე და შენ, ერთად! და არ დაგავიწყდეს, რომ სხვებიც არსებობენ!
ცხოვრებაში ვისაც მეგობრად ვთვლიდი ყველამ მიღალატა, ყველას მიუძღვის (მიგიძღვით) როლი ჩემს სიკვდილში.
ახლა კი ისტორიის მოსმენა განაგრძე -
საუბრის დაწყებას ვაპირებდი თუმცა რამდენად გამომივიდოდა არ ვიცოდი, თან სულ იმ ღამზე ვფიქრობდი გუშინ წინ რომ ჩვენ გაგვაერთიანა.
-გიორგი გისმენ, 1 საათია რაღაცის თქმას ცდილობ მაგრამ ვერ აბავ თავს, ომახიანად მომაძახა, დავიბენი და მივტრიალდი.
-არა, ანასტასია, შენ ვერ ხვდები, თავი ჩავღუნე, ბურჟუაზიულად გამეღიმა და ჰოლანდიური ვარდების ბაღში შევედი.
-მიუხვედრელი არაფერია გიორგი, ვხედავ, რომ თავს მარიდებ! ტასოც გვერდით მომიჯდა.
-თავს გარიდებ? იქნებ უბრალოდ დავიბენი. ამ ცხოვრებამ დამაბნია. მაინც თან დამდევენ წარსულისა და აწმყოს მოგონებანი.
- მე შენი ვერაფერი გავიგე, შენი ფილოსოფიური ფრაზები ზოგჯერ გაუგებარია, ხან ისე საუბრობ თითქოს ამ საუკუნის არ იყო.
მკითხველო არასდროს გიფიქრია, რომ ვერავინ გაგიგებს? ან აზრი არ აქვს შენი დარდის გაზიარებას? რადგან მაინც ვერავინ მიიტანს გულთან ისე, როგორც შენ გჭირდება. სწორედ ასეთ სიტუაციაში ვიყავი.
ცოტახანს სიჩუმე გაბატონდა, შემდეგ კი ეს იდუმალება მისმა კატაამ დაარღვია, სარწყავ დოქს დაახტა და ჭყავილი დაიწყო... წამიერად ამანაც კი ჩამაფიქრა, ალბათ უცნაურია მაგრამ ბავშვობიდან მჯეროდა წინასწარ მეტყველების.
-ტასო! შენ არ გითქვამს, ეს ბარგი აქ ვის მოუტანეთ?
-არავის. წასვლა დააპირა,
-როგორ, თუ არავის? აბა... მაშინ...
-აქ გადმოვდივართ, ძველი ბინა დაიწვა, ცრემლები წამოსცვივდა და ჩამეხუტა. თან ყურში ჩამჩურჩულა. - ახლა, ხომ ხვდები რატომ არ შეგეხმიანე.
-ტასო, მეე.... როგორ თუ დაიწვა?
-აი ასე, სოფლელებმა თქვეს, რომ მაღალი სიცხის ბრალიაო.
-დამშვიდდი ახლა შენთან ვარ.
-გიორგი, მე ეს მახარებს, დღეიდან აქ ვარ შენს გვერდით.
-ეს ისედაც ასე იყო, ქუდი ავიღე და დავემშვიდობე.... იქნებ უბრალოდ ასეთი ემოციური მომენტის ბრალი იყო, რომ ჩვენ ნამდვილად შეყვარებულ წყვილს ვგავდით! ამიტომაც იმ წუთას მეც გავიფიქრე, მოდი და ვცდი ურთიერთობას ამით მე არაფერი მაკლდებათქო! მაგრამ ადამიანები ზუსტად იქ ვცდებით სადაც გვგონია, რომ ახალ ცხოვრებას ვიწყებთ.
სიცხისგან დათეთქვილი, ოთახში ვიწექი, ფანჯრიდან მეზობლის კაკლის ხეებს ვუყურებდი და ფიქრებში ვიკარგებოდი, მოსვენება დავკარგე, ნუთუ ეს სინანული და ნამუსი იყო, რომ ტასოს არ შევეხმიანე და მას ველოდებოდი თუ, როდის მომწერდა თავად, ვფიქრობდი, რომ იქნებ იმედები დავუმსხვრიე თქო, რა ძნელია გქონდეს იმედი როცააა..... თავი დამსხვრეული იმედების სასაფლაოზე მეგონა.
დასაძლევად რთული ცხოვრებისთვის გვეხმარება გავლებული იმედის ზღვარი!იმედია ხსნა! ცხოვრება თვით იმედია. ადამიანთა იმ კატეგორიას რომელიც ცხოვრებისეული ტკივილის ტალღებით კლდის პიკზე იმყოფებიან აცოცხლებთ მხოლოდ იმედი, იმედის საშუალებითაა, რომ ყოველი ჩვნეგანი მიისწრაფის სულიერი, ზეციური ამაღლებისაკენ, მხოლოდ იმიტომ რომ მან დაიმკვიდროს ცათასასუფეველში ადგილი, რადგან აქვს იმედი ღირსეული ცხოვრებით დაიკავებს სამუდამო სიმშვიდეს!
მთელი ცხოვრება მოლოდინია, ადამიანი სულ რაღაცას ელოდება, რაღაცას ან ვიღაცას ეძებს, შეიძლება ის რაღაცა იქვე ჰქონდეს, მაგრამ ვერც ამჩნევდეს, რადგან მას იმედი აქვს, რომ უფრო უკეთესს იპოვის და ამ ლოდინში ისე გავა დრო, რომ ვერც ამჩნევს,გადახედავს თავის ცხოვრებას და ხედავს რომ მხოლოდ იმედი აცოცხლებდა,რომ მხოლოდ იმედის იმედი ჰქონდა,მწარედ გაიცინებს და მაინც იტყვის კიდევ კარგი ეს მაინც მქონდა და ცხოვრება გავილამაზეო,რადგან ცხოვრებაა თვით იმედი.ნათქვამია იმედი ბოლოს კვდებაო და პრინციპში ეს ასეცაა,რადგან სიცოცხლის უკანასკნელ წამამდე ადამიანს იმედი აცოცხლებს და ასე ცხოვრობს ერთად მთელი ცხოვრების მანძილზე ორი განუყრელი მეგობარი: იმედი და ადამიანი. ვფიქრობ ადამიანს იმედი ცხოვრების პირველი ნათელი წვეთის დანახვისთანავე უჩნდება.
უიმედობის ზღვაზე აღომოჩენილნი ყოველთვის განწირულნი არიან, მათ არ აქვთ მიზანი, ცხოვრებაში რაც ფარხმალს აყრევინებს და ბრძოლისუუნარობას უყალიბებს, ცხოვრება თამაშია რომელიც უამრავი გამოცდებითაა სავსე, მთავარი კი ისაა თუ ვინ შეძლებს გაართვას მათ თავი, ისე რომ არ გადაუხვიოს ცხოვრების სწორი ნათელი გზიდან.
ხმაურმა ფიქრები დამილეწა, მeზობელ სახლში დასუფთავების საათები კვლავ არ წყდებოდა, ერთ ხანს დავაპირე მისახმარებლად მისვლა თუმცა, ჩემმა მემ არ გამიშვა, რაღაც გაუგებარი მიზეზის გამო, კვლავ წამოვწექი და კაკლის მოცეკვავე ტოტებს დავუწყე ყურება, ფიქრები კი თავისით გამთელდა და დროზე შეხედულებები გამიგრძელდა.
ჩვენ არ შეგვიძლია ვიფიქროთ, ვიგრძნოთ, ვიყოთ ან ვიმოქმედოთ მიზნის გარეშე, რათა მიზანია დასაწყისი იმედის! ხშირად ადამიანები ფიქრობენ, რომ რაიმე არ მიდის კარგად და გაურკვეველია თუ როგორ შეიცვლება ვითარება, თუმცა იმედი ზუსტად ხსნის მას, შლის შიშსა და სასოწარკეთილებას, იმედი საშუალებას გვაძლევს გავხდეთ შემოქმედები და გვარწუნებს, რომ მომავალი უკეთესი იქნება. ადამიანთა წრეში ყოველთვის ვამყარებთ რომელიმე ჩვენს იდეალზე იმედს, თუმცა არავინაა დარწმუნებული თუ როგორ გაამართლებს იმ ერთადერთს რაც გვაქვს იმედი. როდესაც მიდიხარ მზისგან განსხივოსნებულ გზაზე სადაც მხოლოდ სიკეთე და სიყვარულია მოფენილი ძნელია იქ არ გქონდეს იმედი, რომ ამ გზის დასარულში გველოდება ბედნიერი ცხოვრება და დაიწყება ის ხანა სადაც უბრალოდ ყველა ბედნიერია და არავინ კვდება, თუმცა ადამიანთა აზროვნების პიკმა იქამდე ვერ მიახწია, რომ მათ სიკვდილისგან და ბნელით მოცვილ ცხოვრებისგან სწორედ იმედი იხსნით, "იმედია ხსნა ტანჯვისგან" არ აქვს მნიშვნელობა ადამიანის ცხოვრების ბილიკები ამაღლებისკენ მიექანება თუ დაღმავლობისკენ მას მაინც არ აქვს უფლება რომ არ ქონდეს იმედი!
ვიხედები გვერძე და ვხედავ იმედ წართმეულ საზოგადოებას, ხალხს რომელსაც დაუკარგავთ იმედი მხოლოდ იმიტომ რომ ცხოვრებაში ერთხელ წაიქცნენ, ერთხელ გაიგეს მიწის გემო და ერთხელ წააგეს ბრძოლა ცხოვრებასთან. მოდის მოხუცი მხრებ ჩამოყრილი, ამდენი დარდისგან გატეხილი, დატანჯული, ნიღბით შემოსილი და იმედ წართმეული, მაგარამ უბრალოდ ზოგს ვერც გაამტყუნებ მხლოდ იმიტომ რომ მათ არ აქვთ იმედი სამოთხის არსებობის, როდესაც ადამიანი გამოივლი ამდენ დამცირებას, ღალატს, ტკივილს რთულია გჯეროდეს, რომ სადღაც არსებობს სამოთხე და გქონდეს იმედი უკეთესი მომავლის, თუმცა ვფიქრობ იმედი ამაღლებს ჩვენს სწრაფვას სულიერი სიმშვიდისკენ.
ადამიანის ცხოვრებაში უდიდესი დარტყმაა, როდესაც გემსხვრევა იმედი, ის ერთადერთი რაც აქამდე სულს გიდგავდა და შენს ცხოვრებას უფრო ლაღსა და ლამაზს ხდიდა. ამ იმედებს კი ისევ ჩვენ ვამსხვრევთ ხალხთა შეუბრალებელი, სასტიკი, დაუნდობელი ბრბო, ალბათ იმიტომ რომ არც მათ ქონიათ იმედი!
ადამიანი ჩასწვდე ამ სიტყვის -იმედის ნამდვილ ჭეშმარიტებას არ არის მარტივი, თუმცა უნდა გწამდეს მისი, არ ვიცი რატომ, თუმცა ცხოვრება ბევრად წინაა წასული როდესაც ადამიანს გაგაჩნია რწმენაც და იმედიც. რწმენა ხომ გვეხმარება ადამიანებს გავავლოთ ზღვარი კარგსა და ცუდს შორის, რათა არ გავხდეთ სისაძაგის ნაწილნი, შემდეგ კი მოვიხედოთ მომავლის ბილიკებიდან და ვთქვათ, რომ მე უიმედოდ ვცხოვრობდიო, მაშინ როდესაც უბრეალოდ შგვეძლო გვეწამა იმედის ქონის. როდესაც ტყდება იმედი შენს სულიერ-შინაგან სამყაროში შეიძლება იგრძნო უდიდესი ტკივილი, გეგონოს თავი მარტოსული, ცხოვრება გახუნებული ერთფეროვანი მოსაწყენი, და უბრალოდ არაფრის მომცემი მოგეჩვენოს შავთეთრ ფერებში, თუმცა კაცობრიობის პრობლემა ზუსტაად ისაა რომ ვერ ხვდებიან ესაა მათი გამოცდა! რათა დამსხვრეული იმედის შემდეგ შეიქმნან თავიაანთ ქვეცნობიერში ახალი მყარი, შემდგარი იმედი.შეიძლება ბევრი ვერც გაამტყუნო რადგან არ იცი რა გადაიტანეს მათ, და მათ დარდს ვერ ჩაუღრმავდე თუმცა თუ არა იმედი აბა რაღა გვაცოცხლებს ჩვენ კაცთა მოდგმას ამ ქვეყნად სადაც მუდამ მიმდინარეობს ბრძოლა სიკეთესა და ბოროტებას შორის, ვინაიდან იმედია ხსნა, მაშინ ისააა ნაწილი ბოროტებაზე გაბატონებული სიკეთისა, უიმედო ადამიანი ვერ ხედავს იმას რაც მას ბედმა არგუნა, თუ რამდენი რამ გააჩნია ბედნიერების კოლოფის შესავსებად, რადგან მას თვალთა ხედვაში ნისლი აქვს ჩამოწოლილი და სულ მთლად გადაებურა შიში იმისა, რომ ის ახლომომავალში დაეცემა და ვერ დადგემა მტკიცედ ნიადაგზე, თუმცა ადამიანს რომელსაც გააჩნია იმედი ის არ უშინდება არავის არაფერს და ცხოვრების არცერთ ეტაპზე უკან არ იხევს, მისი ცხოვრება კი ფერადი, აზრიანი, მრავალფეროვანი და ღირსეულია, ვფიქრობ როდესაც ღმერთმა გააჩინა ადამიანი მას მაშინვე ჩაუნერგა იმედი რათა, რაც შეიძლებ უფრო დიდ ხანს გაეძლო ამ ცოდვილ მიწაზე, ამიტომ გვქონდეს იმედი, რათა ვიყოთ ამაღლებული სულისა და დიადი თვისებების კაცთა მოდგმა! იმედი ეს არის ერთადერთი ნათელი წერტილი სიბნელეში......
ალბათ უკვე ფიქრობ, რა ბანალური ისტორიააო! მაგრამ წიგნში, როდესაც შეხვდები პერსონაჟს "ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან" უკვე ამ ყველაფრის ნაწილი გახდები. ჩემი და ანასტასიას ურთიერთობა დაწყებაც კი არაა! ეს მხოლოდ ისტორიის შესავალია! მეგონა ყველაფერი ცხოვრებაში ისეთი მარტივი იყო, როგორც ჩემი და ტასოს ურთიერთობა, ისეთივე ბანალური, როგორც სხვა წყვილებისა!
იცი მკითხველო? ერთ-ერთი მიზეზი თუ რატომ კითხულობ ამას და მისმენ მე, ის არის, რომ მართლა გაინტერესებს გაიგო ,ვინ არიან სხვები. და კიდევ ვინ არის პასუხის მგებელი ჩემს სიკვდილზე! ნუ ძალიან მალე გაიგებ მათზე და ისინიც გაიგებენ შენზე. თუ უკვე არ გაიგეს!
რა? პარანოია დაგეწყო? ზღვარზე ხარ? დაიბენი? დიდი ქალაქის დიდი სკოლები ადამიანს აგდებს სამ დღეში. არასდროს გიგრძვნია, რომ ლუზერი ხარ? ან უბრალოდ ვერ გახდი პოპულარული? თუ იგრძენი ესეიგი ისტორია შენზეა, თუ არადა უბრალოდ დახურე წიგნი! არასოდეს იცი ვის უნდა ენდო, და ვის არა!
გავიგონე ფანჯრის მინას როგორ მოხვდა კენჭი გადავიხედე და დავინახე, როგორ იდგა ქვემოთ ჩემი ერთ-ერთი თანაკლასელი წიგნებით ხელში. შემდეგ კი ომახიანად მითხრა
- მასწავლებელმა შენთან წასაკითხი წიგნები გამომატანა!
ისე თავდაჯერებულად თქვა, გეგონება ბევრი რაამ გააკეთა, ძველი რუსული რომანების მოტანით. ვერ ვხვდები რატომ უნდა ავალდებულებდეს მასწავლებელი მოსწავლეს იმაში, რომ მთელი ზაფხულის განმავლობაში გარკვეული ოდენობის წიგნები წაიკითხოს მაშინ, როდესაც მე შემიძლია მთელი ზაფხული გართობას დავუთმო, როდესაც მეგობრები "დისკოტეკაზე" არიან, მე რატომ უნდა ვიჯდე ჩემს ოთახში წიგნებში ჩაფლული. სიმართლე გითხრათ ამას არც ვაპირებდი! :)

{თავი მესამე}

პეპლის ფრთებზე გსმენიათ რამე?! პეპელამ ფრთები რომ აიქნიოს საჭირო ადგილას საჭირო დროს, შეიძლება შტორმი გამოიწვიოს! 1000 მილის დაშორებით. ეს ქაოსის თეორიაა! მაგრამ ეს თეორია ქაოსი არაა! უბრალოდ იმაზეა თუ ერთ პატარა რამეს, როგორ შეუძლია სამყარო შეცვალოს!
თუ ისევ ისტორიას კითხულობ იცოდე ამ წამს მე შენს გონებაში ვარ! ამჯერად პეპლის როლში. რაც მთავარია ისტორიამ არ უნდა დაგაბნიოს! უნდა შეძლო გაარჩიო სად ვსაუბრობ შეფარვით, დაიმახსოვრე მთავარი წესი ესაა!
ბიჭები იდიოტები ვართ! ზოგი კი გამუდმებით! ხანდახან ყველა იდიოტი ვართ! ასეთები ვართ! ვაუ... შეიძლება ყველა ბიჭი არა! ძირითადად ბიჭები ნაძირლები ვართ. და გოგოები? - განსახიერებული ბოროტებები!
21-ე საუკუნის ბიჭის სახე ყველაზე დაუნდობელი და საშიში რამაა? ... ბოროტება, დაუნდობლობა, ცინიზმი ამაზე საშინელი რა უნდა გააჩნდეს ადამიანს?! არასდროს მესმოდა ტიპური ბიჭების, დღეს ამ საუკუნის ბიჭიები მხოლოდ გოგოსთან გართობაზე, "წამლის" გაკეთებაზე არიან მოტივირებული, ერთი სიტყვით რაც გართობას უკავშირდება. დღეს ბიჭი გოგოს თავს შეაყვარებს, თავიდან ყველაფერი თითქოს კარგად დაიწყება, შეხედავ და იტყვი კარგი წყვილიაო, პირველ ეტაპზე ბიჭი ყველანაირად ეცდება ამ გოგოს სითბო აგრძნობინოს, რომანტიკული გარემოს შეუქმნას, შემდეგ რაც კი კარგი თვისება აქვს, სუ თუ გააჩნია! გამოამჟღავნოს, ბოლოს კი მიხვდები, რომ ეს ბიჭი ძალიან იყენებს გოგოს! მასთან მხოლოდ ერთი ინტერესი ამოძრავებს "სექსი" ხოლო ყველაზე საშინელება კი ისაა ,რომ თუ ამ წადილს ვერ მიახწია, შემდეგ წავა და ძმაკაცებში იჭორავებს! ყველანაირად ეცდება ამ გოგოს დამცირებას! მის განადგურებას! და სახელის გატეხვას! შემდეგ კი საზოგადოება იმდენად დაუნდობელია, გაბედავს და დასვამს კითხვას რამ შეცვალა ეს გოგოვო?! ... მეც ზუსტად ასეთი ვარ, ამიტომ მძულს ჩემი თავი! და ზუსტად ჩვენნაირები ვახუნებთ სიყვარულს! სახელსა და მნიშვნელობას ვუტეხთ! თითქოს ადამიანებში რაღაც მთავარი, მნიშვნელოვანი ჩაკლულა, ის რაც მათ ადამიანურ სახეს წარმოაჩენდა უკვე აღარ გააჩნიათ! თითქოს რობოტებივით არიან, რომლებიც მარტივი სისტემით დააპროგრამეს! იჭორაონ ადამიანებზე, დაამცირონ ერთმანეთი, წინ სვლის საშუალება არ მისცენ, გაუტეხონ ერთმანეთს გული და ყველანაირად ეცადონ ადამიანის ცხოვრების მოსპობას! დამიჯერეთ ეს კარგად გამოსდის საზოგადოების "უმრავლესობას"
ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ ჩემი და ტასოს ურთიერთობა სასწაული იყო. მაგრამ რა არის ეს სასწაული?! ზუსტად ამ სასწაულმა შემიწირა მე! ოღონდ არ იფიქროთ, რომ სასწაულში მის სიყვარულს ვგულისხმობ! ყველაფერს მალე გაიგებთ. სასწაული მხოლოდ ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან არის! მას მალე შეხვდებით.
ტასო გვერდით მომიახლოვდა და ყურში ჩამჩურჩულა.
-ეს სამყარო თავად სასწაულია, ალბერტაინშტაინმა თქვა,რომ შეგიძლია ორნაირი ცხოვრებით იცხოვრო, გჯეროდეს, რომ სასწაულები ხდება, ან გჯეროდეს, რომ ყველაფერი ჩვენს გარშემო სასწაულია.
ტასოს ასეთი ფილოსფიური ფრაზები ყოველთვის მხიბლავდა. ხან კი ვფიქრობდი, რომ ეს ყველაფერი მას ყალბს ხდიდა! თითქოს ცდილობდა ყოფილიყო ის ვინც არ იყო! და ასე უბრალოდ ერთი გახდა ორი! დღეიდან ჩემს ცხოვრებაში, უკვე სხვა არსებობდა, ეს კი რამდენად კარგია თუ ცუდი თავად შეაფასებთ! და ისევ ქაოსის თეორეა! უბრალოდ დრამატულად ჟღერს! მათემათიკოს კითხეთ, ან ჯობს მას კითხოთ ვინც ახლა შტორმშია.
-მე კი სასწაულზე ჩემებური შეხედულება მაქვს. ვუთხარი და ხელი მოვხვიე.
-მაინც, როგორი გიორგი?! ოღონდ არ მითხრა, რომ სასწაულები არ არსებობსო, ადგა და ჰოლანდირი ვარდების ბაღს გახედა.
-როცა პატარა ვიყავი სასწაულებზე ლაპარაკი, მიღებული არ იყო! არც კი ვიცოდი ეს სიტყვა რას ნიშნავდა, რომ მეთქვა სასწაულების მჯერა მეთქი, სასწაული ბუნებისგან მოვლენილი უცნაური შემთხვევაა, საერთოდ, როგორ შეიძლება სასწაული ახსნა?! როგორ ხდება სასწაულები?.... რა დგას მის უკან ან ვინ?! .
ტასო ადგა და ძლიერად მომეკრო ტანზე. მისი სურნელი კი ჩემში იყო, როდესაც ერთმანეთთან ასე ახლოს ვიყავით, ვგძნობდი, რომ ის იყო ჩემი ნაწლი და ცხოვრობდა ჩემში, მე კი მისი... მაგრამ საკითხავი ისაა ამას მართლა ვგრძნობდი თუ მინდოდა, რომ მეგრძვნო? ხშირად ადამიანები ვაიძულებთ ჩვენს თავს დაიჯეროს ის რაც რეალურად არ არსებობს, და სწამდეს ის რაც არასდროს ყოფილა! ეს მხოლოდ იმიტომ ხდება, რომ ჩვენს ყოველდღიურ მოსაწყენ ცხოვრებას გავექცეთ.
როგორც ვამბობდი - სასწაული ბუნებისგან მოვლენილი უცნაური შემთხვევაა, საერთოდ, როგორ შეიძლება სასწაული ახსნა?! როგორ ხდება სასწაულები?.... რა დგას მის უკან ან ვინ?!. იცი მკითხველო ამაზე პასუხს ვერ მიიღებ! უნდა შეეჩვიო იმას, რომ ცხოვრებაში, ყოველთვის მერ მიიღებ იმას რაც გინდა! ახლა იმას ფიქრობ ეს ისედაც ვიციო! მაგრამ აქ იმაზე არ გესაუბრები, როდესაც iphon 6s ან iphone 7-ს ითხოვ! შენი ჭირვეულობის მიუხედავად კი მშობლები მაინც არ გყიდულობენ! არამედ ცხოვრებისგან მე სიყვარული ვერ მივიღე! და იმ კითხვებზე პასუხი, რაც შინაგანად მჭამდა!
სუსხიანი საღამო იყო, აივანზე ვიდექი და ცას შევცქეროდი, ეს ისეთი... ბნელი ვიდრე შავი, ღრუბლები გაბატონებულიყვნენ ზემოთ, აქა-იქ განათდებოდა და მზის სხივები სადღაც უსასრულობისკენ იჭრებოდნენ, ცა იწოდა და ტკივილის ძალით მზეს უცინოდა დედამიწა.
ქვემოთ გადავიხედე, ტასო იდგა, მიყურებდა ისე უბრალოდ.
-გიორგი, მომენატარე.
-ჰმმ, მონატრება რა უცნაურია. აივნიდან ქვემოთ ჩავხტი და მისკენ გავეშურე.
ცისფერი თვალები მაშინ ისე ღელავდა როგორც არასდროს ზღვა.
-გიორგი, რამდენი ხანია უკვე მეზობლები ვართ, ეს ხომ ისაა რაზეც სულ ვოცნებობდი, ჩვენ კი მაშინ უფრო ახლოს ვიყავით, როცა მანძილი გვაშორებდა. ალბათ ამაზე ის ოცნებობდა, მე კი მის ოცნებას უბრალოდ ვეთანხმებოდი
-სიმართლეა. უარყოფა და ზღაპრები არასდროს მიზიდავდა. - ტასო, მინდა წამომყვე.
-სად?
-მენდობი?
-კი.
-მაშინ თვალებზე ეს აიკარი.
გაოცებული მიყურებდა, შემდეგ კი ნაჭერი თვალებზე მოიხვია.
-არ მეტყვი სად მიგყევარ?
- 2 წუთის წინ თავად მითხარი, რომ მზად იყავი ყველგან გამომყოლოდი.
-მე ეს არ მითქვამს! გითხარი, რომ გენდობოდი.
-განა სხვა რამეა ნდობა? ნდობა ფსონივითაა, დადებ და უფრო ხშირად წააგებ, ვიდრე მოიგებ.
ცოტახანს დუმდა.
-მოვედით?
-მზად ხარ?
-რათქმაუნდა, ვეღარ ვითმენ.
ვიცოდი მისი მოლოდინი პიკს ახწევდა თუმცა, ვცდილობდი ცოტახანს ეფიქრა იდუმალებაზე, რაც იმ თეთრი ნაჭრის ქვეშ იმალებოდა თვალებზე, რომ ეკეთა. ნელ-ნელა, ნაჭრის მოხსნა დავიწყე, მისი ინტრიგა კი აშკარა ხდებოდა, მოლოდინი კი, რამის გაუსკდა, მოუთმენლობის პიკისგან.
მდიინარის საოცარი და თან საშინელი ხმაური, ფოთლების შრიალთან შერწყმული. ირგვლივ გაშენებული სოფლები, და გარშემო მოფრქვეული ხმელი ბალახები. ჩვენ კი ამ ყველაფერს ზემოდან დავცქეროდით. ეს ხიდი ყოველთვის განსხვავებულობას იწვევდა ჩემში. უსახელო, თუმცა უდიდესი თავისი მრავალწლიანი ისტორიებით.

-გიორგი, ეს ადგილი?!
-კი.
-რატომ, მაინც ეს?
-ეს განსხვავებულია.
-რატომაა განსხვავებული?
წამიერად მისი კითხვები საშინელი მომეჩვენა.
-იმიტომ, რომ აქ ცა ჩვენ გვიერთდება, თან მასთან ხარ და თან მიწაზე, სადღაც შუაში.
-ზოგჯერ შენი ფილოსოფიური აზრები, ძალიან მაბნევს და თან მაშინებს.
მომეხვია, მჭიდროდ. ძლიერად ამოიოხრა და ხელები უფრო ძლიერად მომხვია.
-გიორგი, შეხედე, სოფლის მხარეს როგორი სიცოცხლე იგძნობა, ყველაფერი მწვანეა. აქეთ მინდორზე კი თითქოს მკვდარია ყველაფერი, გამხმარი და უსულოა. თითქოს მდინარის ზღვარი თამაშობს როლს სიცოცხლისა და სიკვდილს შორის.
გავჩუმდი, მაშინ ვერაფერი ვთქვი... რადგან სიკვდილზე საუბარმა ჩემში სიცივე და შიში ერთ დროულად გამოიწვია, შემდეგ კი...
-და შენ, ამბობ, რომ მე ვარ ფილოსოფიური?
მჭიდროდ მოვეხვიე და მისი დავიწყებული, თმის სურნელი ვიგრძენი, უცნაური და მომნუსხველი.
ჩვენი ერთად ვართ, თუმცა ჩვენი გზები გაყოფილია! ან შეიძლება მე ვფიქრობ ასე! უბრალოდ მკითხველო, ერთი რამ მინდა იცოდე 1+1 და კიდევ +1 არაა მარტივი განტოლება! რადგან ზოგჯერ ხდება, რომ 3-1= 1 -ს. როდესაც სამ მეგობარში ერთი ქრება, მას აუცილებლად მიყვება მეორე! ბოლოს კი რჩები ისეთი მარტო, როგორიც მე ვარ! იცი შენ ჩემგან რითი განსხვავდები მკითხველო? გოგო ან ბიჭი თუ მოგეწონება ის ჭორებს არ გაგივრცელებს! აი ჩემს შემთხვევაში კი ჭორები რეალობად აქციეს! ესეც ცხოვრებისეული ატომური აფეთქება! "ბახ" და წამში აღარაფი გაქვს! ეს უბრალოდ ასე ხდება!
მზისგან გახურებულ რკინებზე ვისხედით და ქვემოთ მდინარეს ვუყურებდით, თითქოს ხიდი მიდიოდა მდინარის სიჩქარით, ამან ბავშობის უამრავი მოგონება, და წუთები გამახსენა, პატარა თითებით, როგორ ვეჭიდებოდი, ხიდის სეტკას, იმ იმედით, რომ როცა ავდგებოდი, სხვა ადგილას ვიქნებოდი. თითქოს ეს ხიდი მოძრაობდა, უძრაობასა და სიჩქარეს შორის.
უფრო მოსაღამოვდა, ბინდი ჩვენამდე ჩამოწვა, და გვერდით მდებარე ქალაქის ანარეკლი მდინარეს ეფინებოდა. ერთი წლის წინ, რომ ვინმეს ეს ადგილი ასე რომანტიკულად აეხწერა სასაცილოდ არ მეყოფოდა. ვიტყოდი რა ცა დედამიწას უერთდებათქო?! თუმცა ერთი წლის, 12 თვის 365 დღის და 8700 საათის განმავლობაში, ისე შევიცვალე, როგორც კოკაკოლის გემო იცვლება გაზის ამოსვლის შემდეგ!
-გიორგი, დაიჭირე ეს წამი და დაიმახსოვრე მთელი შენი ცხოვრების მანძილზე.
-არ წავიდეთ?
-უკვე?
-კი, რაღაც მოღუშულობამ შემიპყრო.
-ისევ?
-რატომღაც.
-ხელი მომკიდე.
-სითბოს გძნობ?
-კი, ძალიან.
-ახლა როგორ გძნობ თავს?
-მყუდროდ და თბილად.
-კარგია. ახლა კი წავიდეთ.
ხელი ჩამკიდა და ავდექით, გზაზე დამწვარ ბალახის ზოლებს მივუყვებოდით და თან მუსიკებს ვუსმენდით.
-გიო, ღამით ფიქრები შენც გაწუხებენ?
-ყოველთვის!
-მერე როგორ უმკლავდები?
-არც ვცდილობ.
-აბა როგორ?
-მათი ნაწილი ვხდები, ეს კი მათ აღიზანებთ და თვითონ მტოვებენ.
-ასე უბარლოდ?
-უბრალოობაშია მთელი არსი. ან უბრალოდ შეგიძლია მეგობრებთან ერთად გიჟური საღამო გაატარო და ფიქრებისთვის დრო არ დაიტოვო.
ვიცი ახლა ნამდვილად იმას ფიქრობთ ჩვეულებრივი ისტორიააო! და თქვენ ისე ცდებით, როგორც მე ვცდებოდი ტასო, რომ ჩვეულებრივი გოგო მეგონა!
ზოგჯერ ის ადამიანი აყენებს შენს ცხოვრებას თავდაყირა, რომელიც ერთდროს ბევრს ნიშნავდა შენთვის, თუმცა ეს რამდენად იყო ის გრძნობა, რაც მე მჭირდებოდა ვერ გეტყვით. შეიძლება ამ მომენტში ჩვეულებრივი თინეიჯერის ცხოვრება მინდოდა, საღამოობით მეგობრებთან გართობა. facebook-ზე სელფების ატვირთვა, დაჩექინება და შემდეგ იმაზე ნერვიულობა, რომ ჩემი პროფილის ფოტო 100 მოწონებას ვერ ასცდა! მაგრამ ეს, ხომ ტიპიური მოზარდის ყოველდღიურობაა, მე კი ეს რამდენად მინდოდა....

{თავი მეოთხე}

მეოთხე ჩანაწერი ჯერ ისევ გაურკვევლობაა! შენ უკვე ისტორიის ნაწილი ხარ! და დამნაშავე ხარ ჩემს სიკვდილში. თუ არასდროს გიგრძვნია შენი გავლის დროს სიცილი, დამცინავი მზერა, ჩურჩული, თუ სკოლაში ან კლასში საჭორაო თემა არ ყოფილხარ. თუ თავი ამ სამყაროში ზედმეტად არ გიგრძვნია, ან თუ არასრულფასოვნობის კონფლექსი არ დაგმართვნია თუ თავი უსუსურად და დაუცველად არ გიგრძვნია მაშინ შენ მე ვერ გამიგებ! ასე არ არის მკითხველო? ნებისმიერი ადამიანი ვინც შეიძლება არაფერს აკეთებდა, მაგრამ უბრალოდ უყურებდა და უსმენდა თუ როგორ საუბრობდნენ ჩემზე! უკვე დამნაშავეა!... დამნაშავეა ჩემი ცხოვრების გამო! მათ უბრალოდ გონიათ, რომ თუ ადამიანი წარმატებულია ის ბედნიერია! მათ გონიათ, რომ რახან არაფერს ვიძახი და ვამბობ უსუსური ვარ ან არ მაინტერესებს საზოგადოების აზრი, მაგრამ საქმე ჩემს სიძლიერეში არაა, არამედ ფსიქიკაშია! ეს ყველაფერი დამღლელია და თან ბრბოსთან მე რას გავხდებოდი, ადამიანი იმაზე ბნელია ვიდრე ღამე, ის დაუნდობელია! სხვას ცხოვრებას უნგრევს თავისი საუბრით შემდეგ კი მშვიდად აგრძელებს არსებობას! მაგრამ მას ერთი რამ ავიწყდება, თავისი სული ტალახში უკვე გასვარა! ამიტომ შემდეგი უბედურების სიაში ისაა!
ხშირად მიგრძვნია საზოგადოებისგან დამცინავი მზერა! ჩემს გავლას კი მოჰყოლია მათი საქმიანობის გაღვივება, მაშინვე ხმადაბლად ტუტუნს იწყებდნენ! შემდეგ კი ურცხვად სხვადასხვა ფრაზებს აყოლებდნენ! ზოგჯერ ამის გამო მაღაზიაში წასვლაც კი აღარ მდომებია! უამრავჯერ მიფიქრია ამის გამო თვითმკვლელობაზე. საზოგადოებამ ყველანაირად სცადა, რომ ჩემი კომპლექსების ციხეში დავემწყვდიე! რა აღარ ვცადე ცხოვრებაში იმისათვის, რომ უბრალოდ ყველას ვყვარებოდი, ან ჩემში წარმატებული ახალგაზრდა დაენახათ, თუმცა ერთს მივხვდი, ხალხი მუდამ იმას ხედავს რაც უნდა და მუდამ იმას იტყვიან რაც მათ აწყობთ, ამიტომ სადამდეც შეძლებ უნდა აკეთო ის, რაც შენ გინდა. ამ ყველაფერს მხოლოდ ის სიძლიერე მაძლებინებდა, რომელსაც სიყვარული ეწოდება!
ხმაური, ქაოსი, გაუგებრობა, როგორი დამღლელია...
ჩემს ოთახში ვიწექი, ვცდილობდი თვალები და ყურები დამეხუჭა, მხოლოდ ჩემი შინაგანი მესთვის მომესმინა. მიყვარს საკუთარი ოთახი, აქ მე ვარ მე! მიყვარს ის კედელები ნახატებით, რომ არის სავსე, იმ სურათებით სადაც ყოველთვის საკუთარ თავს ვხედავ. მიყვარს თეთრი ჭერი და თეთრი კედლები, სითეთრე ხომ ადამიანს ასე ამშვიდებს. მიყვარს როცა საწოლიდან ფანჯარაში ვიხედები და კარალიოკის ხეს ვხედავ, როგორ მიყვარს ეს ხე! რამდენ წარსულის მოგონებას მახსენებს. რა უცნაურია, რომ უსულო სხეულები, სულიერზე მეტ მოგონებას ინახავენ. მიყვარს ჩემი ოთახის ყოველივე იდუმალი წერტილი. მაგრამ ესეც კი მღლის ზოგჯერ, ამ სამყაროში ყველაფერი დამღლელია, ალბათ იმიტომ, რომ ცხოვრების ტემპი ძალიან აჩქარდა, ვინ იცის...
აივანზე გავედი, მიყვარს უბნის ყურება. დავინახე უკვე - ჩემი მეზობელი ანასტასია, ბაღს როგორ ალაგებდა, გამეღიმა და თავი ცისკენ ავწიე. ცოტახანში ისევ ოთახში დავბრუნდი და მალევე კართან ტასოს ლანდი გაჩნდა, შემდეგ კი ამ ლანდმა ხორცი შეისხა და ჩემსკენ დაიძრა.
-ჩემო, საყვარელო. ჩაიჩურჩულა და ჩემს გვერდით დაწვა.
-მოდი ჩემთან. დაალაგე ბაღი?
-შენ რა იცი?
-მე სულ გხედავ.
-დავიღალე.
-რით?
-ყველაფრით, თითქოს არაფერს ვაკეთებ, მაგრამ მაინც დავიღალე.
-მესმის შენი.
-არა არ გესმის, თუმცა იმედია.... გიყვარვარ?
-რათქმაუნდა.
-ამას არ ვგულისხმობ, შენ არასდროს გითქვამს ჩემთვის პირში, რომ გიყვარვარ.
-გეტყვი... აააა ამ დროს თავში რაღაცამ დამარტყა, თითქოს მაიძულებდა მეთქვა ის რაც არ მინდოდა.
-მაგრამ, არა ახლა ხო?
-მე გეტყვი.
-ვეღარ გცნობ. ზოგჯერ მგონია, რომ სხვაზე ფიქრობ, თითქოს წარსულში სხვა გიყვარდა და შენი გული დღემდე მას ეკუთვნის.
-მე აქ ვარ და მიყვარხარ, შენ ჩემი საყვარელი ქალი ხარ.
-წადი.
უცნაურია მაგრამ, მისი თვალები ისეთ სიბრაზეს ასხვიბედა, რომ ჩემი ოთახიდან მე თვითონ გამოვედი, დიდხანს ვუყურებდი, უბრალოდ იწვა, შემდეგ კი თითქოს მეძახდა. მაშინ მივხვდი, რომ იგი იმდენად ღრმად იყო უკვე ჩემს ცხოვრებაში შემოჭრილი, რომ ხვდებოდა თუ რას ვგრძნობდი მის მიმართ, რომ ეს არ იყო ის რაც მას უნდოდა. თუმცა რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს, ისიც ისევე იკატუნებს თავს, როგორც მე!... ისიც ისევე ცხოვრობს ტყუილში, როგორც მე.
-სისულელეა ასეთ უბრალო რამეზე ვიკამათოთ.
-მე შენ მიყვარხარ ანასტასია, შემდეგ კი ისევ სამჯერ გავიმეორე და გვერდით დავუწექი.
-მომეხვიე, მინდა, რომ გიგრძნო.
ის წამი, იყო მთელი ცხოვრება, უბრალოდ ვიწექით და მას მე ვგრძნობდი, თითქოს სამყარო გაჩერდა და ჩვენ ვტრიალებდით დედამიწის გარშემო და არა ის ჩვენს გარშემო. მისი კანი ისეთი ქათქათა და ნაზი იყო, რომ ზოგჯერ, როცა ვეხებოდი მეშინოდა, რამე არ მეტკინა მისთვის. მაგრამ როდესაც მას ვეხუტებოდი, სხვა ადამიანი მახსენდებოდა, მის ვინაობას მალევე შეიტყობთ. ადამიანი, რომელიც 7 წელი მიყვარდა! თუმცა ახლა ჩემს განადგურებაში წვლილი ვისაც მიუძღვის, მათ სიაში პირველია!
მისი წითელი თმა კი საოცრად შემიყვარდა, მე მიყვარდა ის და მისი სხეულის ყოველი ნაწილი. მივხვდი, რომ მე ეს ქალი მიყვარდა, მაგრამ... ჯერ ჩვენ ძალიან ახალგაზრდები ვიყავით სიყვარულისთვის. თუმცა როდესაც ვამბობ მიყვადა თქო, ამას ანასტასიაზე კი არა, არამედ მასთან ყოფნის დროს ვისზეც ვფიქრობდი მას ვგულისხმობ.
-გიორგი, რაღაც მეტი მინდა.
-ვისგან ან რისგან?
-სამყაროსგან, ცხოვრებისგან, ჩემს გარშემო ნიღაბ აფარებული ბრბოსგან.
-უნდა ისწავლო იმით დაკმაყოფილება რაც გაქვს.
-თუ დაკმაყოფილდები იმაზე ნაკლებს რასაც იმსახურებ, მიიღებ იმაზე ნაკლებს რასაც დათანხმდი.
-ლამაზი ნათქვამია მაგრამ არა სწორი. ხშირად უნდა დათანხმდე ნაკლებს, რადგან მეტი ყოველთვის არ მოვა, ცხოვრება უკეთეს შანს ყველას არ აძლევს.
-ჩვენ უკვე ძალიან ახლოს ვართ.
-ისე ახლოს არა ტასო, რომ ერთმანეთის გარეშე ვერ ვიცხოვროთ, და არც ისე შორს, რომ ყოველწამს შენთან ყოფნა არ მინდოდეს.
-მე შენ მჭირდები, შენ კი მე.
-შენ იდეალური ხარ.
-რატომ, არა უნიკალური?
-შეუძლებელია, უნიკალური იყო, რემარკმა თქვა "უნიკალურების ადგილი მუზეუმშია"-ო.
ცოტახანს გაჩუმდა, შემდეგ კი...
-კიმაგრამ გიო, იდეალურიდან უნიკალურობამდე ხომ ერთი ნაბიჯია.
-ზოგჯერ ეს ერთი ნაბიჯი, ყველაფერს იძახის, ის შეიძლება იმაზე გრძელი იყოს, ვიდრე ასი ნაბიჯი.
-ზოგჯერ შენი არ მესმის.
-არცაა საჭირო, ყოველთვის ყველასი გესმოდეს.

ძლიერად მოვეხვიე, მის სუნს ვგძნობდი, და ეს ყველაფერს უფრო ამძაფრებდა, ძალიან ცხელოდა, რაღაც უცნაური ვიგძენი და მისკენ მივიწიე, თავიდან შეკრთა, მერე კი მაკოცა, და ყურში ჩამჩურჩულა.
-ჯერ ადრეა.
არაფერი მითქვამს უფრო ძლიერად ვაკოცე, და უფრო ძლიერად მოვეხვიე! აი აქ მივხვდი, რომ მასთან სიყვარულის გამო კი არა, არამედ სხვა რამის გამო ვგრძნობდი თავს ბედნიერად, ამას ალბათ თავად მიხვდებით მკითხველო!
ამასობაში საღამო მოვიდა, გარეთ უნდა გავსულიყავით, მე წყალს ვივლებდი, ის კი მანამდე ჩემს ოთახს ათვალიერებდა.ყველაზე მეტად ეს არ მინდოდა, ყოველთვის თავს ვარიდებდი ამ დღეს! არ მინდოდა ანსტასია ჩემი მეგობრებისთვის გამეცნო! რადგან მომიწევდა მათთვის ტყუილის თქმა, (რომ მე ის მიყვარს) მაგრამ ისიც არ ვიცოდი რა იყო სიმართლე. როდესაც გარეთ გავედით ტასოსთვის ბავშვები უნდა გამეცნო. პირველ რიგში თამარი გავაცანი, მინდოდა კარგით დამეწყო... შემდეგ სხვა დანარჩენი, ბოლოს კი ერთი ბიჭიღა დარჩა, მის სახელს არ ვიტყვი ის თავად მიხვდება, ეს თავიც მასზეა, თუმცა არა მხოლოდ ეს!..
არმინდოდა მისთვის მისი გაცნობა, მაგრამ სხვა გვარად არ შეიძლებოდა. ზოგჯერ იმას ვაკეთებთ რაც არ გვინდა.
იმ საღამომ, წყნარად ჩაიარა, თავიდან ტასო დაძაბული იყო, შემდეგ კი ყველას შეეჩვია, როდესაც სახლში დავბრუნდით, ჩემი და აივანზე იჯდა და ყავას სვამდა. ჩუმად ოთახში შევიპარეთ, ისე, რომ ჩემს დას არ დავენახეთ.
მდივანზე დღიური დამრჩა გადახსნილი. რაც ცოტა არ იყოს თვალში მოსახვედრი იყო.
-ვისია ეს?
-ჩემი
-დღიური გაქვს?
-კი, ჩემთვის მოგონებები მნიშვნელოვანია... არ წაიკითხავ?
-არა თუმცა თავიდან შენს ერთ ძველ მეგობარზე ეწერა ბიჭზე, წერდი, რომ კარგი მეგობრის დაკარგვა, რთულია თუ მითუმეტეს მაშინ, როდესაც მიზეზს ვერ ხვდები.
-ფაქტობრივად წაგიკითხავს! და რას ელი ჩემგან?
-არაფერს, უბრალოდ მაინტერესებს ვინაა ეგ მეგობარი? გამაცნოობ?
-არავინ ისეთი, როგორც ავღნიშნე მეგობრები აღარ ვართ, თან ახლა უკვე თბილისში, ცხოვრობს, თუმცა შეიძლება ახლა აქაა!
-რატომ?
-არ მომწონს ეს დაკითხვები, და ზოგადად წარსულში ქექვა არ მიყვარს.
ამ ფრაზამ უცბად ის გამახსენა ვინც წესით ანასტასიას გვერდით არ უნდა გამხსენებოდა!
რა უცნაურია, ზოგადად ყველაფერი რა უცნაურია, განსაკუთრებით კი ქალური... ქალებს უნდათ კომპლიმენტები და სიყვარულის გამოხატვა მუდამ.უკეთესია,თუ მამაკაცი რაიმე სასიამოვნოს ხშირად გაიმეორებს. ყოველთვის ამბობდა ბაბუაჩემი. ჩემთვის ყველაფერი უცნაურია, მთელი ცხოვრების მანძილზე, ამბებს, ფაქტებს, ყოველთვის ვაწყდებოდი და ვაწყდები, რაც ჩემთვის იმდენად უცხო და უცნაური იყო, რომ ვერც კი ვხვდებოდი, ან უბრალოდ არ მინდოდა გააზრება, ირწმუნო რაღაც ახალი, ეს ხომ შენი გონების გადატვირთვაა.
-გიორგი, გარეთ ის ბიჭი.
-ვინ?
-ერთმანეთს როგორ ელაპარაკებოდით?
-აჰამ, გასაგებია, ჩვენ უბრალოდ ერთმანეთი არ მოგვწონს!
-რატომ?
-აი ასე უბრალოდ, უმიზეზოდ, და უფაქტოდ
-უცნაურია, როგორ შეიძლება გძულდეს ადამიანი ვისაც შენთვის არაფერი დაუშავებია.
-მაგრამ შეიძლება ცდილობდა, როდესაც მე დაცინვის სამიზნე ვიყავი, ის არფერს აკეთებდა მაშინ, როდესაც თავს მეგობრად მაცნობდა, მაგრამ შეიძლება ამ ყველაფერს ორი მხარეც ქონდეს! ის უცნაურია, ასევე მეც, მისი საქცილები კი ამაზრზენია, ყოველთვის ასეთი იყო, ქედმაღალი, და....
-დიდი ხანია ეს გრძლდება?
-არც ისე, რომ აღარ მახსოვდეს, მაგრამ არც ისე ცოტა ხანია, რომ გუშინდელი დღე მეგონოს.
- ეს ის ბავშვია დღიურის პირვე ფურცელზე, რომ წერდი? ეჭვის თვალით შემომხედა და მზერით ცდილობდა პასუხის გამოძალვას.
-არ აქვს მნიშვნელობა!, თუმცა შეიძლება ეგეც იყო!
-ჩემთვის მაინც უცნაური ხარ!
-როგორ შეიძლებოდა ამ საუბრის ასე მალე გაფუჭება?
-მიყვარხარ.
-" სიყვარული იცი რა არის? როცა რაიმეს კი არ ველი შენგან... არამედ მზად ვარ მოვკვდე შენთვის..." აი დამოკიდებულება, რომელიც ყველანაირ ეჭვს დაამარცხებს.
მისთვის არასდროს მითქვამს წრფელი გულით, რომ მიყვარს! ამ ქვეყნად ყველაზე მეტად საიდუმლოება მიტაცებდა. რაღაც იდუმალი, ის რაც დაფარული იყო, და მხოლოდ მე შემეძლო მცოდნოდა ამხელა სამყაროში. ახლახან ჩემი მეგობარი გავაცილე, ირაკლი, იქიდან კი მარტო დავბრუნდი. სოფელი დღეს ისეთი წყნარი იყო, თითქოს სიჩუმის ზეწარი გადაეფარაო. რა უცნაურია, გარეთ არავინ შემხვედრია, თითქოს ყველა სადღაც შეიყუჟა.მოვაბიჯებდი, ჭუჭყიან გზაზე და თავზე ლამპიონები დამნათოდა. საკუთარმა ჩრდილმა კი რაღაც მომენტში შემაშინა, ზოგჯერ ძლიერი ადამიანიც კი რა უსუსურია, თუ სიშიშის კუთხე შემოუტრიალდება.ფოთლებს შრიალი გაუდიოდათ, თითქოს ერთმანეთს შეტყობინებას უგზავნიდნენ. უბნის ჩასახვევები სულ ჩაბნელებული იყო, ეს კი უდამლების ცეცხლზე ნავთს ასხავდა.
უბნის ბოლოში დანგრეული უზარმაზარი სახლია, დიდი და უცნაური, თან საშიში და საინტერესო. უცბად კი თითქოს ამიკო და ანასტასია შევნიშნე, ერთ-ერთ ფანჯარასთან, როდესაც ახლოს მივედი იქ აღარავინ იყო! ვიფქრე პარანოია დამეწყოთქო, რადგან ბოლო პერიოდში მათ გამო არც ისე ცოტა საფიქრალი მქონდა, ადამიანები ყოველთვის ახერხებ შენი ცხოვრება უარესობისკენ შეცვალონ, თუმცა დასკვნის დროს, რთულია თქვა ეს ვისი ბრალია! იქნებ ჩვენს თავშიც უნდა ვეძიოთ მიზეზი, იქნებ ჩვენც დამნაშავეები ვართ!
როდესაც მას ვუყურებ და მის დანგრეულ ფანჯრებში მთვარის შუქი იჭრება, ვფიქრდები იმაზე, რომ რა მოუვიდა ამხელა სახლს. უბანში მასზე ამბავს ყველასხვაგვარად ყვება, ამიტომ ვფიქრობ რომ მთლიანი სოფელი რაღაცას მალვას, კვლავ საიდუმლოება.
..............
მაგრამ დგება დრო და აცნობიერებ, რომ არ არსებობს არანაირი იდუმალება და საიდუმლოებები, უბრალოდ შენ, ადამიანი ცდილობ დახუჭო თვალი იმაზე რაცყველაზე მეტად გაინტერესებს და ცდილობ გარე სამყარო შეიქმნა იდუმალებით აღსავსე, რომ იბრძოლო ახლის - სიმართლის გასაგებად. უკვე გვიანი იყო, ძალიან ცხელოდა, ჩემს ოთახში ვიჯექი, დაღლილი, დასიცხული და ფიქრების ზღვაში გადაშვებული. ოთახში ფანჯრებიდან ლამპიონების შუქი იჭრებოდა და ტანზე მეცემოდა.
დღე იწვის და ღამე იწვის ღამე რომელიც ჩემი სულის საძღვარს წვავს, ღამით მზის სხივებში ვიჭრები და ვხვდები ცეცხლის დასასრული,ძვლების მტვერი, ღამე ჩემს სუნთქვას ჭრის, ენას ყლაპავს, ზურგს მაქცევს და ტრიალდება ღამით ვხედავ დღის განათებულ სიცრუეს, თვალები შეკერილია, თეთრი კბილები იღიმის, ღამეს სძინავს ლაპარაკობს და დროს ინიშნავს. იმ საღამოს უცნაურობა მიპყრობდა ადგილზე ვერ ვისვენებდი, ვიგრძენი, როგორც იქნა ცხელი ჰაერი ნიავმა როგორ შევალა, აივანზე გავედი და ტასოს სახლს ვუყურებდი, არ მასვენებდა იმაზე ფიქრი ეძინა თუ არა მას?! ფიქრობდა თუ არა ჩემზე?! უნდოდა თუ არ ახალ ჩემთან?
....
ვარსკვლავების სიიადეს შევყურებდი, თითქოს იქ სადღაც ზემოთ, უსასრულობაში საკუთარ თავს ვხედავდი, განა რა ჯობია, როდესაც სოფლის სახლის აივანზე ზიხრ, ზემოდან ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა დაგყურებს, ირგვლივ ბუნება ცდილობს შენთან გასაუბრებას, ერთ ფინჯან ცხელ ყავას სვავ და შენს საყვარელ ადამიანზე ფიქრობ.
ფიქრებში გართული ვიყავი, როდესაც სოფიასგან შეტყობინება მომივიდა.
online chat .#sofy
{- როგორ ხარ გიორგი?}
არ მითქვამს კარგად ვართქო, შევეცადე საუბრის თემა შემეცვალა, თუმცა მან შემატყო, რომ რაღაც მჭირდა, ყველაზე მეტად ცხოვრებაში ეს კითხვა არ მიყვარს, რადგან მიწევს ტყუილის თქმა, რომ მე კარგად ვარ!
{-გიორგი, რა გჭირს? მობილურ ტელეფონზე მომდიოდა შეტყობინებები, არ ვიცი რატომ, მაგრამ ასე უფრო მიადვილდებოდა ყოველთვის ჩემს პრობლემებზე საუბარი, ვიდრე პირდაპირ.}
[-არაფერი, უბრალოდ, საღამოა უცნაური და ნოსტალგია მომაწვა. არ მინდოდა მისთვის იმის თქმა, რომ ანასტასია და ამიკო ერთად დავინახე! ამ იდუმალებაში, უფრო მეტი ადამიანის ჩათრევა არ მსურდა!]
{-საღამოა უცნაური? საინტერესოა, შენი ხასიათის გავლენას, ერთ ჩვეულებრივ საღამოს, რომ აბრალებ და ურცხვად ცდილობ დამიმამალო, რაც მოხდა. }
[-არაფერი.]
{-არაფერს ყოველთვის თავის მიზეზი აქვს, განა სამყაროში რამე ხდება უმიზეზოდ?}
[-ანასტასიას ჩამოვშორდი.]
{-დაშორდი?}
[-არა.]
{-აბა?!}
[-უბრალოდ დღეს ჩვენს შორის სიცივე და ნაპრალი ვიგძენი.]
{-მაშინ ეცადე, სიცივე გაათბო! და ნაპრალი კიდე ამოავსო შენი სიყვარულით!}
ტელეფონი ავიღე და მასთან დავრეკე.
-სოფო, მე ის არ მიყვარს!
-აბა ვინ გიყვარს?
- იცი დღეს... მე... დავიბენი, თავი ისე ძლიერად ამტკივდა, თითქოს პასუხები აღარაფერზე მქონდა, ბოლოს კი გაჩუმება ვარჩიე, რადგან ჩემი ფიქრები, რომ სიმართლედ მექცია ეს ყველას ცხოვრებას გააფუჭებდა.
სოფია - ცოტა უცნაური გოგოა, თავისებური, თუმცა ყველა თავისებურები ვართ. ჯერ სულ 17 წლისაა, თუმცა თითქოს ეს ცხოვრება კი, არა კიდე სხვაც უცხოვრიაო! გამოცდილი და დაფიქრებულია, ზოგჯერ ისეთ უბრალო რამეს მეტყვის ხოლმე, რომ ის ერთი სიტყვა ბევრად ძვირფასია ვიდრე მთელი დღის განმავლობაში ჩემს გარშემო მყოფი ბრბოს შეძახილები, თუმცა უბრალოობაშია მთელი სიდიადე და სილამაზე. მასში თითქოს გული ძგერს, შეიძლება თქვან, ეს რა თქვა ახალიო თუმცა, ჩემი აზრით, ის ფაქტი, რომ თქვენ გაქვთ გული, არ ნიშნავს, რომ ის სიყვარულით და მეგობრობით ძგერს, მისი კი ძგერს. თუმცა ცოტა ბურჟუაზიულად თბილია.
........................
იმ საღამოს მისმა ასეთმა სიტყვება ცოტა დამაფიქრა და გადავწყვიტე ანასტასიასთვის შეტყობინება გამეგზავნა.
- ტასო, გღვიძავს?
-არა, ვერ ვიძინებ, ვარსკვლავებს ვუყურებ, გაიხედე გარეთ.
-მეც გარეთ ვარ, თითქოს გაგზავნილი არ მქონდა, რომ წითელ პიჟამოანი გოგო მთვარის შუქის ქვემოთ აივანზე აღმოჩნდა. კიბეები, სირბილით ჩავირბინე და მის სახლის ჭიშკართან აღმოვჩნდი. თან გული გამალებით მიძგერდა.
-ანასტასია, მიყვარხარ.
როგორც კი ეს სიტყვები გაიგო, მაშინვე კიბეებიდან ჩემსკენ დაეშვა და მჭიდროდ მომეხვია. მოსახვევში კი ისევ ამიკო მოჩანდა, თითქოს ტასოსთან ახალი დაშორებული იყო და უკვე მიდიოდა, ანასტასიასაც სახეზე დაბნევა ემჩნეოდა! მაშინ მივხვდი, რომ იყო რაღაც რაც უნდა გამერკვია და მცოდნოდა. ცხოვრებაში პირველად ვინანე და ეს სინანული ის სიტყვა იყო (მიყვარხარ) რომელიც 5 წამის წინ დავხარჯე! იმ ქარიშხალზე, რომელზეც წინა თავებში ვსაუბრობდი, ახლა მე ავღმოჩნდი, ოღონდ ვისთან ერთად ჯერ არ ვიცოდი!
ძვირფასო მკითხველო როგორც გითხარით ყველაფერი ჩახლართულია!

{თავი მეხუთე}

ოდესმე მკითხველო ვალენტინობის თამაში გითამაშია? დიდი არაფერია მხოლოდ ფურცელზე წყვეტ ვისთან გაატარებ სიყვარულის დღეს! ანკეტებს ავსებ და მხოლოდ ერთ ლარად იგებ შენი მონათესავე სულის სახელს და ნომერს. ანკეტა ორი ნაწილისგან შედგებოდა!
1. აღწერე შენი თავი.
2. როგორ ადამიანს ეძებ!
იმ დღეს სკოლაში ჩემს საკლასო ოთახში, მათემატიკის გაკვეთილზე ვიჯექი და ანკეტას ვავსებდი, თან იმას ვფიქრობდი მასწავლებელს არ შევემჩნიე,რასაც ერთ საათიანი ლექცია მოყვებოდა ჩემს ყოფაქცევაზე, შემდეგ კი სალანძღავი სიტყვები, რომ გამოელეოდა ჩემს ჩაცმულობაზე გადმოვიდოდა! არ მესმის და არც არასდროს მესმოდა რა მნიშვნელობა აქვს მასწავლებლისთვის თუ რა ეცმევა მოსწავლეს! ეს ჩვენი სხეულია, ჩვენი არჩევანია თუ რით შევმოსავთ მათ, ჩვენ ის ახალგაზრდები ვართ, რომლებიც ჩვენი სტილით, ვიზუალით და ჩაცმულობით გამოვხატავთ ჩვენს გემოვნებასა და შინაგან სამყაროს! მასწავლებლები, რომლებიც წიგნებში უნდა იქექებოდნენ, ჩვენს გემოვნებაში და ჩაცმულობის სტილში იქექებიან! თან ისეთი მასწავლებლები, რომელთან 2 მეტრიანი ფრჩხილები აქვთ და ზედ ყვავილების მთელი სახეობა ახატიათ, საყურეები კი იატაკამდე დასთრევთ... ასე, რომ ამყველაფრისთვის თავი, რომ ამერიდებინა იძულებული ვიყავი ჩუმად შემევსო ვალენტინობის ტესტი. ასეთ უბრალო ტესტსაც კი შეუძლია დაგარწმუნოს, ვინ მოგწონს ნამდვილად, როდესაც მის შინაგან სამყაროს აღწერ სახელი უკვე თავად ამოტივტივდება!
ვაფასებ ისეთ მასწავლებლებს, რომელებიც სკოლაში ჩაცმის, ყვირილის, გართობის და ფულის გამო კი არა, არამედ დადიან იმიტომ, რომ მოსწონთ და უყვართ საკუთარი პროფესია! ჩემთვის იდეალური მასწავლებელი ჩემი დამრიგებელია! და მოვისურვებდი, რომ ყველა მოსწავლეს ყავდეს ასეთი იდეალი!
დრო... დროს ვერ დავუცდიდი.
თუმცა ეს წარსულის მოგონებების გაჟღენთილ ფიქრებს მაინც ჩემი მეხსიერების ყუთში ამყოფებდა, განა შეიძლებოდა რამეს წაერთმია ის ჩემთვის?, მოგონებები ხომ ერთადერთი რამაა, რაც სამუდამოდ ჩემთანაა, მას თვით დროც ვერაფერს დაააკლებს.
კვლავ წასრსულში გადავეშვი ისე როგორც.....
როგორ დავიღალე, სულიერად გავნადგურდი, დაცემის პირას ვარ, მაგარამ ამას ვერავის ვეუბნევი, ვერავის ვუმხელ, მეშინია, არ გამრიყონ, განა შეძლებენ, რომ გამიგონ? არ ვიცი... აღარაფერი ვიცი... ზაფხულისგან დაღლილი ჩემს ოთახში ვიჯექი, მაშინ ოთახის იასამნისფერი ფერიც კი მაღიზიანებდა, რადგან გაურკვევლობის ბურუსში ვიყავი გახვეული. ერთ მხრივ ჩემი ბავშობის სიყვარული თავიდან შემოიჭრა ჩემში, მეორე მხრივ კი ანასტასია მყავდა გვერდით. თუმცა მასზე ფიქრებიც არ მანებებდა თავს, რა არის ადამიანი და მისი ცხოვრება, რაც არ უნდა მოხდეს, წარსული მაინც თან, რომ დაგვყვება, შეიყვარებ სხვას, მაგრამ კვლავ გამოჩნდება წარსულიდან, ვიღაც, ვინც ერთ დროს შენში ყველაფერი, არაფრისგან შექმნა და ცდილობ იმაზე უკეთ დაიმკვიდროს თავი შენში ვიდრე უწინ.... მაგრამ გეყოფა ძალა, რომ დაუხურო კარი?
იმ საღამოს ძალიან აფორიაქებული ვიყავი. თან მცხელოდა და თან მციოდა. მე ვერ დავიწვი, ვერც ტრიუმფით მოვკვდი მასში! ფანჯარა გამოვაღე, რაფაზე ჩამოვჯექი, მუსიკებს ვუსმენდი და დღიურს ვწერდი, დღიური ჩემი ცხოვრებაა, რადგან, ჩემთვის მოგონებები მნიშვნელოვანია. არ ვიცი, რატომ მაგრამ მაშინ ყველაფერზე ვფიქრობდი. ყველაფერზე არვიცის ძახილიც მომბეზრდა... სახლი სულ დაბნელებული იყო, თითქოს კედლების ხმაც კი მესმოდა, ისეთი სიჩუმე სუფევდა, ყველას ეძინა, მხოლოდ ჩემი თვალები იჭრებოდა, ოთახებში გაბატონებული შავ ფერში. სიცხემ ისე შემაწუხა, რომ ბოლოს აივანზეღა გავედი, კიბეებს ჩავუყევი და ჩაბნელებულ უბანში მხოლოდ ანასტასიას ოთახიდან, გომიოდიოდა, კაშკაშა ცისფერი შუქი, მივხვდი, იმაზე ფიქრი არც დამიწყვია ეძინა თუ არა, უბრალოდ...
არ ვიცი რატომ, მაგრამ ზოგჯერ, ჩვენი ურთიერთობა მინანია, მომბეზრებია, მაგრამ მეორე წუთს, მივხვმდარვარ, რომ მის გარეშეც ვერ ვიცხოვრებდი, თითქოს ის მჭირდებოდა მე ცხოვრების გასაგრძელებლად.
ბოლოს კი შეტყობინება გამომიგზავნა...
-მოხვალ ჩემთან?
-ახლა? ამ დროს?
-კი.
როგორცკი მის სახლთან მივედი, დავინახრე აივანზე როგორ მელოდა, თითქოს ჩემსკენ მოიწევდა.
გამოიქცა და ძლიერ მომეხვია.
-გიორგი, მიყვარხარ. დამღალა ამ დროის ხრამებმა, განელებულმა ურთიერთობებმა და მერე ისევ აჩქარებულმა, მე მხოლოდ შენ მჭირდები, არ გაბედო ჩემი მიტოვება... განაგრძობდა ყურში ჩურჩულს.
- მე რაღაცის თქმა მინდა შენთვის.
-გისმენ!
-ზოგჯერ ყველაფერი ისე არ ხდება, როგორც ჩვენ გვსურს, ხომ იცი?! წარსულში იყო ადამიანი ვინც მე.... აღარ დამამთავრებინა.
-ვინც გიყვარდა?
და ამ მომენტში მივხვდი, რომ უმჯობესი იქნებოდა თუ გავჩერდებოდი, რადგან სიტყვებით ყველაფერს გავაფუჭებდი. ამ დროს კი კვლავ მისი თმის სუნი ვიგძენი, მივხვდი, რომ ის იყო ჩემი სამყარო. მაგრამ....
-გიორგი, შენ ჩემი ჰაერი ხარ.
-...
ცოტახანს, სიჩუმე იყო, თითქოს დრო გაჩერდა და საათის ისრების მაგივრად, ჩვენი გულები წიკწიკებდა, ცოტა აჩქარებულად, ასეთი ცხოვრება ბევრად მომეწონა. მინდოდა ეს ჩემი ფიქრები, ანასტასიასთვის გამეზიარებინა, მაგრამ ვერ შევძელი, შემეშინდა, რომ ვერ გაეგო...
ზოგჯერ ადამიანს სიყვარულზე მეტად ხომ გაგება სჭირდება.
-ხელი ჩამკიდა და სახლში შევედით, სულ მარტო იყო. არც მიკითხავს სად იყვნენ თავისები. ჩემთვის ისიც საკმარისი იყო, რომ იმ წყნარ საღამოს მის გვერდით ვიყავი, არა იმიტომ, რომ მე ეს მინდოდა, არამედ იმიტომ, რომ არ ვიცოდი რა მსურდა!
ეზოში დავსხედით ირგვლივ კაკლის ხეებს შრიალი გაუდიოდათ, სიო მოჰქონდათ, მაგრამ ეს სიგრილე ვერაფერს აკლებდა ტასოს სიმხურვალეს. შემდეგ კი გავიგონე მეგობრებმა, როგორ ჩაუარეს ჩემს სახლს სიცილით ისე, რომ არც კი უკითხავთ ჩემთვის გავიდოდი თუ არა მათთან, ან მსურდა თუ არა მათთან ერთად გარეთ გასეირნება. მაგრამ ეს პატარა გულის ტკენა არაფერია იმასთან შედარებით რაც შემდეგ მელოდა!
-ტასო, ერთგულების გჯერა?
-მე მხოლოდ იმიტომ მჯერა ერთგულების, რომ არასოდეს არავისთვის მიღალატია.
უცნაურია მაგრამ, ძალიან ფსიქოლოგიური ხარ, თუმცა შეიძლება შენში სწორედ ეს მომწონს. არაფერი უთქვამს შემდეგ კი ფეხზე წამოდგა, თითქოს დაძაბული იყო, არც ცდილობდა ეთქვა რა აწუხებდა. ცაზეც შავმა ღრუბლებმა მოიყარეს თავი, მოკაშკაშე ვარსკვლავების სიდიადე ჩაყლაპეს და გრუხუნი ატეხეს.
-ანასტასია, ცოტა ვიტანჯები, თითქოს ღმერთასაც აღარ უნდა ჩემი ბედნიერება.
-არასწორად ფიქრობ.
-რატომ?
-მეტყვი რატომ ხარ უბედური ახლა?
-ახლა არ ვარ.
-მითხარი.
-მხოლოდმაშინ, როცა მეტყვი რატომ ვფიქრობ არასწორად.
ცოტახანას გაჩუმდა, შემდეგ კი....
-"იმიტომ, რომ თუ ღმერთს უნდა შენი ბედნიერება, იგი წაგიყვანს რთული გზებით, რადგან მარტივ გზაზე ბედნიერება არ შეგხვდება"
-ლოგიკურია.
-დაკმაყოფილდი იმით, რომ ჩემთან ხარ.
მინდოდა, მერწმუნა იმის, რომ მასთან ყოფნა მაკმაყოფილებდა, ან ყველაზე ბედნიერს მხდიდა, მაგრამ ვიცოდი ეს, რომ მეღიარებინა არ ვიქნებოდი მართალი.
-ტასო ვიცი, რომ სულ გიშლი ნერვებს, მაგრამ მინდა იცოდე რას ნიშნავ ჩემთვის.
-გისმენ.
-შენ ის ხარ, რითაც მე ვიკვებები, მე შენ მჭირდები, შენით ვცოცხლობ და ვსუნთქავ, მაგრამ მაინც მგონია, რომ სრულყოფილი სიყვარულისთვის ეს საკმარისი არააა.
-გიორგი, სიყვარული, იმით კი არ იზომება თუ რის მიღებას ელი, არამედ - იმის რისი გაღებისთვის ხარ მზად.
სახლში მალე დავბდრუნდი, ძალიან დაღლილი ვიყავი, თუმცა ჩემი მეზობელი გვიანობამდე ეზოსი იჯდა და თავის ქმარს "SKYPE-ში" ელაპარაკებოდა, მაოცებდა მათი სიყვარული, ამხელა მანძილის მიუხედავად, დრო და სიშორე ვერაფერს აკლებდა მათ გრძნობებს, არამედ პირიქით! მეორე მხარეს კი კამათი ისმოდა, ერთი სიტყვით ჩემი მეზობლები ძალიან საინტერსო და მხიარულები არიან, ადამიანი არ მოიწყენს. ხის ჩრდილებს ვუყურებდი და ვფიქრობდი, მაგრამ ვერ გავიზარე უცბად თუ რამ შემიპყრო, ამ ბოლო დროს ასე ხშირად მემართებოდა, არც კი ვიცი რას დავაბრალო.
რაღაცნაირი საღამო იყო, თითქოს არაფერი მინდოდა და თან რაღაცას ვგრძნობდი, მოუსვენრობის გამო მთელი ჩემი insagramis გვერდი გადავქექე, ყველა სურათზე მოწონებები შევამოწმე და რომელსაც 50-ზე ნაკლები ჰქონდა წავშალე, თითქოს ამით ჩემს რეპუტაციას და სახელს ვზომავდი..., მაგრამ მაშინ იმაზე არ მიფიქრია, მოწონების დროს ადამიანები რას ფიქრობდნენ ჩემზე! არასდროს ყოფილხართ, როდესაც სხვის სურათს მოწონებას აძლევთ მაგრამ ფიქრობთ- "მახინჯი" " ასეთ მოკლე კაბაში რას არ დააგროვებს მოწონებებს", " მე, რომ კუპალნიკებში გადავიღო სურათი უფრო მეტ მოწონებას დავაგროვებ" , " დავულაიქო საწყალი, მაინც ამის მეტი არაფერი იცის" და სხვა... შემდეგ messenger-ში ყველას შეტყობინება წავშალე და youtube-ში რიანას სიმღერა ჩავრთე, აივანზე გამოვედი და ცას ვუყურებდი, ვარსკვლავების დათვლისას რაღაც ლანდმა გამიარა წინ, თითქოს მაიძულა, რომ კარისკენ გამეხედა.
არასდროს წარმოგიდგენიათ თქვენი ცხოვრება რამდენიმე დღის, თვის ან წლის შემდეგ? მე ამაზე გამუდმებით ვფიქრობ! ყოველთვის ვიცოდი როგორი იქნებოდა ჩემი ცხოვრება მომავალში. არ გეგონოს, მკითხველო, რომ შენ გესაუბრები, ეს თავი მხოლოდ შენ გეძღვნება "ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან" (ისევე, როგორ მთლიანი წიგნი) დაახლოებით 9 თვეში - ჩემს ოთახში ვიჯდები, სამეცადინო მაგიდასთან, კომპიუტერში youtube-ში სიმღერა მექნება ჩართული, გვერდით სამეცადნო წიგნები მეწყობა, მარჯვენა მხარეს სამი კალამი და სამი ბლოკნოტი, მარცხნივ კი ლარნაკში ჩალაგებული ყვავლები. იმ საღამოს ოთახში მხოლოდ მე და ჩემი ფიქრები ვიქნებით, შემდეგ skype-ში სოფო და ნინო დამირეკავენ, ჩვეულებრივი ბანალური საღამო იქნება! მანამდე სანამ იმას არ ახსენებენ ვიზეც ამ თავში ვისაუბრებ, როდესაც მის სახელს უნებურად იტყვიან მომიწევს მთელი ღამე გავათენო, სხვანაირად ვერც მოვიქცევი, ფიქრები არ დამაძინებენ? დეპრესია გქონიათ? თუ არა მაშინ, აზრი არ აქვს, ჩემს გაგებას ნუ შეეცდები. მომიწევს ღამით ფანჯარაში გათენების იძულებით ყურება! მანამდე კი მილიონჯერ დავიწყებ იმაზე ფიქრს, რომ სიკვდილის ბოლომდე ჩემი სიყვარული იქნები (იქნება) ვინც სითბო მაჩუქე 2016 წელს აგვისტოს მიწურულს! დღეს და ადგილს არ დავაკონკრეტებ.
ჩემი სამომავლო ბანალური დღის შემდეგ კი მოისმინე მკითხველო, ვის გამო გავათენებ მთელ ღამეს!
შემდეგ, კი დავინახე ბაღის თავში, კართან, ვიღაც როგორ იცდიდა და ამ საღამომ გახადა არაფერი ყველაფრად! მომენტი, რომელმაც დამღუპა მე! ან უბრალოდ აქეთ იყურებოდა, თავიდან მეგონა გავგიჟდი თქო, ნუთუ ეს ის იყო, ჯერ დაღლილობას დავაბრალე, შემდეგ კი დავინახე ის რაც მართლა იყო, კიბეები კანკალით ჩავიარე, გავიარე, გაწელილი ეზო და კარსაც მივადექი, სახელურს ხელი მოვკიდე, მაგრამ ჯერ გაღებას ვერ ვბედავდი, მისი სუნთქვა მესმოდა და მის სუნს ვგრძობდი, ხშირ სუნთქვას, სხეულის ენას და სურნელს, რომლიც ასე ყვიროდა, უკვე ეჭვი აღარ მეპარებოდა, რომ ის იყო... ნელ-ნელა კარი გავაღე და მისკენ წავიწიე.
ეს იყო მომენტი როდესაც ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან მთელი თავისი არსებით შემოიჭრა ჩემში.
-გელოდი, ერთი ჩაიბუტბუტა და ხმა აღარ ამოუღია.
გაშეშებული ვიდექი, სახეზე ვუყურებდი, მისი სრულყოფილება მიპყრობდა. ერთმანეთს შევცქეროდით, მაგრამ ხმა არ ამოგვიღია. უცნაურია, მაგრამ ისეთ სიბნელეში, მაინც უნათებდა თავპირი, ან უბრალოდ ზეპირად ვიცოდი, მისი ყოველი სახის ნაკვთი, როგორც იცოდა ხელის წვალება დაიწყო, შემდეგ მარჯვენა ფეხი აათამაშა... შემდეგ კი გამაგიჟებლად თმა უკან გადაიწია! და ოდნავ, ნახევარი ნაბიჯით წინ მოიწია.
მე მხოლოდ შიშს, გაუგებრობას, სიყვარულს, ზიზღს, სიძულვილს, ვნებას, და მიზიდვას ვგძნობდი, მინდოდა ჩავხუტებოდი, მეკოცნა, გამერტყა, მაგრამ არ შემეძლო თითქოს ყოველთვის მე მეკუთნოდა, მაგრამ არაფერი შემეძლო მასთან.
მთვარის შუქის ქვეშ ვიდექით მხოლოდ ჩვენ ორნი, მაშინ მივხვდი, რომ ის ჩემთვის ანასტასიაზე მნიშვნელოვანი იყო.
როგორც, იქნა გავბედე და საუბარი დავიწყე.
-აქ რას აკეთებ? თან ჩემს ხმაში, ერთდროულად შიში და მონატრება იგრძნობოდა.
-მეკითხები, იმას რაზეც პასუხი შენ, თვითონ იცი.
-მაშინებ.
-შენ ჩემი ყოველთვის გეშინოდა, ეს ერთერთი მიზეზია, ერთად წლებია რატომაც არ ვართ.
-მაგრამ, ამ შისს ვერაფერს ვუხერხებ. წლები? ხოომ... სულ,რაღაც 6 წელია.
-სულ რაღაც... ჰმმმ...
-იცი მომბეზრდა შენთან ასეთი ურთიერთობა, ჩემს მიმართ ერთდროულად, როგორც ცივი მხარე, ასევე მეგობრულიც გიჭირავს, მე ასე ვერ გავაგრძელებ.
-მთავარია, გჯეროდეს... თუ გჯერა, ყველაფერი აუცილებლად კარგად იქნება - იმაზე უკეთ ვიდრე შენ წარმოიდგენდი.
-აღარ ვიცი უკვე რისი უნდა მჯეროდეს.
უბანში ბავშვები ისხდნენ, თითქმის ყველა, სოფო, ნინო, გიორგი, თამარის გარდა, ყველა იქ იყო.
-მისმინე, არ მინდა ბავშვებმა დაგვინახონ, დღეს არც გარეთ გამოვედი, სხვაგან წავიდეთ.
-მერე, გვიანი რომაა, შენ რაიმე პრობლემა, ხომ არ გექნება?
-შენს, გამო ისედაც ბევრი ვითმინე. არც ის მაინტერესებს ჩემი ოჯახის წევრები ინერვიულებენ თუ არა, ამ საუბარს 6 წელი ვუცადე, შენ ძალიან ბევრი, რამ არ იცი.
-გიო..გიოოო ძალიან სხვანაირი ხარ. საკუთარ თავს არ გავხარ.
ხელი ჩამკიდა, და წვიმისგან დანამულ ბილიკს გავუყევით, თუმცა ხელი აქეთ გამოვწიე, რადგან, ვიცოდი რაღაც ხდებოდა და თან ასე ვერც გავივლიდით, შეიძლება ტასოს გამოც კი, ან ისევ იმაზე ვფიქრობდი რას იტყვის სხვა! ბედნიერია ის ადამიანი ვინც საზოგადოების აზრით არ ცხოვრობს.
კარგა ხანს ხმას არ ვიღებდით, უბრალოდ დავდიოდით, მას ყველგან და ყველაფერზე ვუყურებდი, მთელს ტანზე, მისი ყველა სხეულის წერტილი მიყვარდა, შეხების გარეშეც კი.
-და მაინც სად მივდივართ? როგორც იქნა ხმა ამოიღო.
-ახლა სადაც ვართ აქ.
-სკოლაში?
-კი, სასაცილოა ხო?!
-არა უბრალოდ სიგიჯეა.
-სიყავრულიც სიგიჯეა.
-ბრძენი ხარ რა!
და მაშინ უკვე მე ჩავკიდე ხელი ისე, რომ ძალიან არც შევხებოდი, უკვე ვეღარ მოვითმინე. შემდეგ კი ისევ გავუშვი, სკოლის თუთისგან დალაქავებული ბეტონი გავიარეთ და გარე - აივანზე მივედით, გაოგნებული მიყურებდა, მაგრამ ვიცოდი რასაც ვაკეთებდი. შეიძლება ითქვას იმ წუთას დანაშაულზე მივდიოდი, მაგრამ ეს მაინც გავაკეთე. სიყვარულისგან დაბრმავებული ადამინის ტვინი, სათამაშოა, რომლსაც საითაც გადააგდებ იქით მიექანება.
ერთ-ერთი საკლასო ოთახის ფანჯარა გაფუჭებული იყო, ამით ვისარგებლე და დერეფანთან დამაკვშირებელი, ოთახის ფანჯარა ისე გავაფუჭე, როგორც ჩემი საკლასო - ოთახის იყო, თუმცა შემდეგ ისევ გავაკეთე, ეს ხრიკი დიდი ხანია ვიცოდი, ერთხელ ასე მეგობრებიც კი შევიყვანე სკოლაში.
-გიორგი, მაოცებ.
ეს იყო რაც თქვა, ფანჯრიდან გადმოვიდა და ჩაბნელებულ სკოლის დერეფანში დადგა, მთვარის შუქი ფანჯრებიდან შემოდიოდა და ჩაბნელებულ კუთხეებს ეფინებოდა. ხელი ჩავკიდე და ერთ-ერთ საკლასო ოთახში შევიყვანე, იქ სადაც ვერავინ დაგვინახავდა.
მაშინ ისეთი ბედნიერი ვიყავი, როგორც, მაშინ პირველად, რომ გავიცანი. ანასტასია აღარც მახსოვდა, ამიტომ ცოტა სინდისის გრძნობა მაწუხებდა, მაგრამ აქაც ყველაფერი უნდა გამერკვია, რადგან გაურკვევლობის ბურუსმა და ამდენმა კითხვის ნიშნებმა უკვე დამღალეს. განსაკუთრებით კი ჩვენი ურთიერთობის ასეთმა არეულობამ!
-გიორგი, მე არ ვიცი საიდან დავიწყო.
-მე ვიცი, მხოლოდ ერთს გთხოოვ, ჯერ ერთი - ამ საუბარზე არავინ გაიგებს.
მეორე - ბოლომდე მომისმენ.
მესამე - ასე ნუ მიყურებ.
გაჩუმდა, ინტერესით აღსავსე თვალები მომაპყრო და მომიახლოვდა. თან ცოტას ნერვიულობდა, თეთრ შუბლზე ცისფერი ნერვის ძაფი, უფრო და უფრო მაღლა იწევდა, თან მსხვილდებოდა.
-შენ წახვალ და როდესაც ჩემზე გკითხავენ რას ეტყვი ნეტა?მაშინ გკითხავენ რატომ დაშორდიით? გაგეღიმება და მოგონებებს გაყვები უსასრულობის მორევში და ბოლოს როცა მიხვდები, რომ ის ადამიანი გაანადგურე ვისაც ასე უყვარდი სინანული ყელში წაგიჭერს და აღარასდროს მოგასვენებს! ყველაფერი დაიწყო, დაახლოებით 6 წლის წინ. ჯერ არავინ იყავი, მაგრამ საუბედუროდ, თავი იმაზე უკეთ გამაცანი ვიდრე სხვა დანარჩენი, ვიცი ახლა ამას, რომ მოისმენ შეიძლება დაუჯერებლად მოგეჩვენოს, მაგრამ ჩემი შენდამი, გრძნობებიც დაუჯერებელია, ამქვეყნიური ცხოვრებისთვის. საუბარი განვაგრძე ის კი გაშტერებული მიყურებდა. ჯერ ყველაფერი დაიწყო იმით, რომ პირველივე დღეს როდესაც გაგიცანი, ნდობა გამომიცხადე, რამაც გამაოგნა, შენი ის ბრიალა თვალები დღემდე მახსოვს. ჩემი ცხოვრება, არც ისეთი ბედნიერი იყო ეს წლები, როგორც ჩანდა, დიახ მე ძლიერი ადამიანი აღმოვჩნდი, ამ ყველაფერს გავუძელი, ალბათ იმიტომ, რომ ბიჭი ვარ!...
არ ვიცი, აღარაფერი ვიცი ამ ბოლო დროს, ყოველთვის შენ მოგტიროდი, მაგრამ ამას არ ვიმჩნევდი, ვირგებდი ნიღაბს, თითქოს კარგად ვარ, მაგრამ მის შიგნით რიალური ნიღაბი იფშხალებოდა. ხალხი ამას ვერ ამჩნევდა, არც მინდოდა რომ ვინმეს სცოდნოდა, სიყვარული, როგორ მომერია, რადგან, როცა ასეთს დაგინახავენ, შენს სულში ჩაიხედებიან და მიწაზე დაცუმულს გხედავენ, გაგანადგურებენ, გადაგქელავენ, ხალხის მასა ნაკადია, რომელიც ისე დაგახრჩობს ამოსუნთქვის საშუალებასაც კი არ მოგცემს.
არც კი ვიცი, ეს გრძნობა როგორ უნდა მოვიხსენიო, ჩვენი სიყვარული თუ ჩემი წარმოსახვითი სიყვარული. შენ მე გამანადგურე, ამის გამო კი მძულხარ, მაგრამ თან მიყვარხარ, იმიტომ, რომ მაჩუქე ის რის გაზიარებასაც ზოგი მთელი ცხოვრება ვერ ახერხებს, ეს სიყვარულია. მაგრამ ამასთანავე...
ვიცი გიკვირს ეს ყველაფერი, ისიც ვიცი, რომ ეს იცოდი, რადგან ამ ბოლო დროს ყველაფერს ხვდებოდი.
წლები მხოლოდ იმით შევიმსუბუქე, რომ ვსწავლობდი. წიგნები იყო ჩემი თავშესაფერი, მერე კი როცა დადგა დრო და ნამდვილად მივხვდი, რომ ჩემგან წახვედი, მაშინ რამის თავი მოვიკალი, მაგრამ ჩემს თავს ამ სისუსტეს ვერ ვაპატიებდი, ტკივილი კვლავ გულში ჩავიკალი. ეს უკვე ჩვევად მექცა. შენ ყოველთვის გარბოდი, ჩემი სივრციდან ! და რაც შენგან მრჩებოდა მხოლოდ ყინული იყო!
არც კი ვიცი რა ვთქვა, ამ დღეს მთელი ეს დრო ველოდი, რამდენ რამეს ვგეგმავდი, ახლა კი თავს ვეღარ ვაბავ, ვერაფერს ვამბობ და აი კვლავ გავიჭედე გაუგებრობაში.
თუმცა ერთი რამ ვიცი, მე ის ადამიანი მიყვარდა, რომელიც წლების წინ, ჩემს გვერდით იჯდა და მეუბნეოდა, "ის სითბო მინდა გაჩუქო შენ რომ გაგათბობსო", ის გოგონა მიყვრდა რომელიც, ჩემს დანახვაზე წითლდებოდა და ყოველთვის მომღიმარი მიყურებდა რატომღაც,,, ხოო, ის გოგონა მიყვარს, რომელსაც სუფთა გული ქონდა, სხვებზე გაბრაზებული ჩემთან, რომ მოდიოდა და გულს მიშლიდა, ახლა კი რა ან ვინ დგეხარ ჩემს წინ აღარ ვიცი, იმის მერე რაც შენში ურჩხული დავინახე, მეშინია შენი, განა იმის მეშინია, რომ რამეს დამიშავებ, ეს არც მიფიქრია, არამედ იმის, რომ რაც მაჩუქე, უკან მართმევ, იმ გძნობებს წაიღებ, რამაც ამად მაქცია, რაც ახლა ვარ.
მე შენი ყველაფერი მიყვრდა, შენი ღიმილი, მიხვრა-მოხვრა, საუბარი, სიმღერა, ცეკვა, ჩახუტება, კოცნა, აფსოლიტურად ყველაფერი, მაგრამ დრო ნელ-ნელა ანადგურებდა, თითქოს ნელდებოდა თუმცა, შემდეგ კვლავ გამოჩნდებოდი, თავხედურად და ყველაფერს ანახლებდი. ეს კი ძალიან დამამცირებელი იყო.
-საკმარისია. ხმამაღალი ტონით თქვა და ფეხი მერხს დასცხო. თითქოს დაგროვილი, ბრაზი ამოასხა, მაგრამ იმან გამაოცა, რომ მის ხმაში პირველად ვიგრძენი ჩემდამი სიყვარული და ამან თან შემაძრწუნა. საკმარისია, გიორგი, მორჩა, შენ ჩემთვის არასდროს არაფერი გიკითხავს, იცი რას გეტყვი? ერთი ეგოისტი ბურჟუაზიული ყმაწვილი ხარ. ყველაფერს საკუთარი თვალით უყურებ, იქნებ ერთხელ ყური ჩემს სულსაც დაუგდო. მე იმაზე მეტად ვფარავდი, ჩემს გრძნობებს ვიდრე შენ, ამიტომ არავინ იცის მე, როგორ მიჭირდა, მაგრამ ცხოვრება მაინც გავაგრძელე, მუდამ დაპრკოლებებს ვეჩეხებოდი, მაგრამ ეს უფრო მაძლევდა სტიმულს, რომ მებრძოლა მომავლისთვის. შენ გამოჩნდი, ჩემს ცხოვრებაში, მაგრამ მე არ გიშვებდი, ვერც ეხლა შემოგიშვებ, მაგრამ, უკვე ვეღარ მოვითმინე, რომ ეს ყველაფერი არ მეთქვა. ჩვენს ურთიერთობას დასაწყისი არ აქვს, ვერც გაგრძელდება ექნება. მაგრამ ყველაზე მეტად შენ მიყვარხარ.

გაოცებული ვიყავი, გაოგნებული, აღარ ვიცოდი რა მეთქვა, უცბად წამოვხტი და დერეფანში გავვარდი, თან ვგძნობდი, პირველად ცრემლები, როგორ მომადგა თვალებზე, ტირილი არასდროს შემეძლო, ამან კიდევ უფრო გამაოცა.
-მოიცადე. დამიძახა და ჩემსკენ წამოვიდა. - მოდი აქ.
მჭიდროდ მომეხვია და ყურში ჩამჩურჩულა. - მივდივარ მაგრამ დავბრუნდები, ახლა კი მხოლოდ ის მინდა, რომ ეს ღამე ერთად ვიყოთ.
ყურში მხოლოდ ისღა ჩავჩურჩულე, რომ:
-"როდესაც გადაწყვეტ, საბოლოოდ წახვიდე ახალ გზაზე - წადი,... მაგრამ არასოდეს მოიხედო უკან, რადგან აუცილებლად დაინახავ იმას, რის გამოც უკან დაბრუნება მოგინდება"
ხელი ჩავკიდე და ძირს დავსხედით.
-ბავშვები მელოდებიან, ვუთხარი მაგრამ ვითომ არც გაუგია.
მომეხვია და ყურში ჩამჩურჩულა - მიყვარხარ. გახსოვდეს ამას ვერ წაგართმევენ. ვაკოცე და იატაკზე დავაწვინე, შემდეგ, როდესაც კიდევ ერთხელ შევეხე მის ტუჩებს მთელი სხეული ამიკანკალდა! მაისური გავხადე, შემდეგ კი, როდესაც მის კანს შევეხე, ვიგრძენი ჩემს ორგანიზმში ვულკანი, როგორ ამოიფრქვა, მთელი არსებით ვიწოდი!

{თავი მეექვსე}

დარწმუნებული ვარ იტყვი, რომ ეს უაზრობაა, მაგრამ ნება მომეცი მარტოობაზე მაინც მოგიყვეთ! ადამიანი სოციალური არსებაა! ჩვენ კავშირებს ვეყრდნობით, რომ გადავრჩეთ, ყველაზე ძირითადი სოციალური ურთიერთობებიც კი სიცოცხლის შენარჩუნებაში გვეხმარება. სტატისტიკურად დამტკიცებულია, რომ მარტოობის სუბიექტური შეგრძნება ნაადრევ სიკვდილიანობას 24%-ით ზრდის! ძვირფასო მკითხველო თუ ეს ყველაფერი ისე ჟღერს თითქოს სახელმძღვანელოს კითხულობდე იცოდე, რომ ასეცაა! სამწუხაროა, რომ ამის გასაკეთებლად თავი სხვას არავის შეუწუხებია, და ნება მომეცი გითხრა, რომ სამყაროში 1000 გზა არსებობს, იმის, რომ თავი მარტოდ იგრძნო.
მე ისეთ მარტოობაზე მინდა გესაუბრო, როდესაც გეჩვენება, რომ არაფერი აღარ დაგრჩა... არაფერი! და არავინ! თითქოს იხრჩობი და სამაშველო რგოლის გადმოგდებას არავინ ცდილობს.
ოდესმე თავგზა აგბნევიათ? მოგჩვენებიათ თქვენს საძინებლის ფანჯარასთან ვინმეს ლანდი? და ამის გამო თუ ამდგარხართ თქვენი საწოლიდან, შიშს თუ შეუწუხებიხართ? დაბნელებულ ოთახში თვალებ გახელილი თუ წამოწოლილხართ? ან პატარა ფიჩხის გატეხვას და ფოთლის შრიალს თუ მოჰყოლია თქვენი სართულებიანი ფიქრების გამოწვევა?! აი მე ახლაც ასე ვარ! ამ გრძნობამ, ჩემმა ცხოვრებამ და საზოგადოების დამოკიდებულებამ თითქოს ტვინი გადამიწვა, ზოგი ამას დეპრესიას უწოდებს მაგრამ, ზუსტად ვიცი, რომ 17 წლის მოზარდის თაობაზე ძალიან საშინელი ცხოვრება (პერიოდი) მაქვს! ამ ყველაფერმა იმდენად გადამტვირთა, რომ არაერთხელ ვიფიქრე თვითმკვლელობაზე! მე მხოლოდ სიყვარულს ვითხოვდი მუდამ! რაც მისაღებად ასე რთული აღმოჩნდა!
ბედნიერებაში შიში ჩამისახლდა. ტრიუმფალური გზა გავიარე აქ, რომ მოვსულიყავი. ვუყურებდი და ვფიქრობდი, ამ სასწაულზე.
ჩემს წინ იწვა, ისე ახლოს იყო, თითქოს ადვილად მისაღები, მაგრამ ისევ ძველებურად მიუწვდომელი, თითქოს მზემ წამართვა მისი თავი, გათენებას მოყვა მისი სიცივეც. ძალიან მტკიოდა, უბრალოდ ვიჯექი და გაოგნებული ვიყურებოდი, ის იყო წამები, როცა არაფერზე ვფიქრობდი, მასზეც კი.
ღმერთო როგორ გავნადგურდი. უძილობისგან ძალა გაცლულს შემეძლო არც რა.შეიძლება, ამ ყველაფერს მე ვაბუქებდი. თავში ათასი ფიქრი მიტრიალებდა. თვალებთან რაღაც ცრემლების მაგვარი მაწვებოდა, თითქოს როცა სევდაზე მოცეკვავე ცრემლებს გარეთ ვუშვებდი, უფო მტკიოდა, იმის მიუხედავად, რომ შვება მეგძნო. ცივ კედლებს დავებღაუჭე და ფეხზე მყარად დავდექი, თუმცა....
ის ძლიერი მხარე რაც ჩემში ჩანდა, სულ განადგურდა, ნიღაბი დამემტვრა და მის გამთელებას, რამხელა დრო დასჭირდებოდა არ ვიცოდი. ვფიქრობდი, იმაზე თუ რა იქნებოდა ამის შემდეგ, როგორ ვიცხოვრებდი?! .
უფალმაც კი დამტოვა, მის მფარველობას ვეღარ ვგძნობდი, მეშინოდა, სწორი გზიდან გადასვლის, მეშინოდა იმის დაკარგვის რაც ახლა მქონდა, იმის რაც ჩემს წინ იყო. ოთახიდან, კალამი და ფურცელი გამოვიტანე, გადავწყვიტე წერილი დამეტოვებინა, სანამ გაიღვიძებდა. თან იმის შიში მიპყრობდა, რომ სკოლაში ვინმეს არ დავენახე. ამას ხომ უამრავი ჭორი და ბრალდება მოჰყვებოდა, თუ როგორ შევიპარე შენობაში და გავატარე ღამე მასთან! შემდეგ კი სოფლის დედაკაცები დაიწყებდნენ სართულებიანი ჭორების შეთხვზას, თავიაანთი შექმნილი არგუმენტებით... ბრალდებები კი დაიწყებოდა სოფლის თავიდან - ბოლომდე!
- ჩემო ძვირფასო, მე წავედი, არა შენგან, არამედ შენი სამყაროსგან და დაგელოდები ჩემს სამყაროში როდის შემოხვალ, მიყვარხარ, მაგრამ უნდა წავიდე!მინდა იცოდე: წამები, წუთები საათები დღეები საით მირბიან? რატომ გარბიან? ნუთუ ესაა უფლის წყევლა. მეე, მეეე დროში ვილევი, ვეღარაფერს ვასწრებ, დროში ვიწვები, ვიცი დრო მე დამდევს ყველგან, როგორც აჩრდილი პატრონს.
მათროობ,,, მათრობ, მახჩობს ისევ მპირდება შველას.დროის გაქცეული ფრაზები დამძახიან მოკვდი რომ გახდე თვითონ, ნუთუ ესააა ცხოვრების ნამდვილი ჭეშმარიტება, არა არ შემიძლია დავეთანხმო მას, რადგან ცხოვრება ხომ მშვენიერია, უბრალოდ თითოეულ ჩვენგანს გვყავს დაუმარცხებელი, საუკუნო სენი დრო, მას ვერ ვამარცხებ, მივრბივარ შავ ბნელ ოთახში თუმცა დროში ვიწვები, ვხედავ ცეცხწაკიდებული საათები როგორ მორბიან ჩემსკენ, მაგრამ დრო მხოლოდ სიყვარულს დაინდობს, მხოლოდ ეს გრძნობა მეფობს ამ ქვეყნად! გაიძახოდა ბიჭი რომელიც ყველაფერს ცისარტყელას ფერებში ხედავდა, სიყვარულის წინაშე ყველანი უძლურნი ვართ, ღმერთმა ადამიანს ეს გრძნობა ჩაჰბერა პირველად, რათა იგი ამქვეყნიურ სიდიადეს ჩასწდომოდა, "სიყვარული აგვამაღლებს, ვით ეჟვანნი ამას ჟღერენ" სიყვარულია გზა ღირსეული ცხოვრებისკენ. ეს ის გრძნობაა რომელიც ათას გვარ სიშმაგეს გვათქმეინებს და გავაგძელე წერილის წერა ამ ორ დაპირისპირებაზე სამყაროში "სიყვარული" და "დრო"
ჩემი ტკივილი წესით შენი ტკივილი უნდა ყოფილიყო. მე მოვიჭრიდი, წარსულს რთულს ოღონდ შენ არ გტკენოდა! წარსულს სადაც ის დრო იყო გამეფებული სადაც სიტყვა ჩვენ იყო, იქ სადაც სიყვარული იყო! როგორ ცივა ნეტა იცოდე... სული სულ მთლად გამიყინეს უუფლებო შავმა ღმერთებმა. ვზივარ და ვგრძნობ მოგონებების ზღვაში როგორ მოვდივარ შენთან. ჩემთვის ახლა სულიერიც კი უსულოა. მინდოდა გცოდნოდა სასჯელი ჩემი, ხოო ხო ის სასჯელი რომელიც განგებამ მიბოძა და ეს სიყვარულია. ზოგი იძახდა ისე უყვარდა ღმერთო თურმე დიდხანს ელოდაო, უძილობისგან ძალა გაცლილს აღარ შეეძლო ამ ქვეყნად რაო, ერთნი ამბობდნენ ჭკუაზე შეშალა ამ სიყვარულმაო, ხოლო მეორენი სულ აამაღლა ამ გრძნობამო, რას გაიგებ ხალხი ხომ ჭრელია როგორც ცისარტყელა.
ქარს გამოვყვები, ქარს, დრო ემოციებს ჭამს, გამწარებული ვწერდი წერილს, მაგრამ არ ვიცოდი, მართლა შევძლებდი დაგლოდებოდი მთელი ცხოვრება...
ჩემო სიცოცხლე?.. იცი?! დავიკარგე სამყაროს უკუნითობაში.... დრო გავიდა, კი ის დრო, რომელმაც ყველაფერი დაანგრია, გაანადგურა, მაგრამ არა ის გრძნობა რასაც შენდამი ვგრძნობ. დრო, ხომ ემოციებს ჭამს, ზუსტად ამის მეშინია.
მე, ვეღარასდროს ვერ გნახავ ალბათ, ვერ მოვალ შენთან, ... მე ყოველთვის ვიცოდი, რომ მოწამლულ წარსულს ვერ განკურნავს, ვერანაირი ბედნიერების ტრიუმფალური წამები...მაგრამ ბედნიერების წამებიც მომიკლეს უუფლებო შავმა ღმერთებმა. ასევე მინდა ისიც გითხრა, რომ მე არასდროს მქონდა იმის თავი რომ შენთვის ყველაფერი მეთქვა, უბრალოდ ოცნებებს ვეპრანჭებოდი. ვოცნებობდი და ამ ოცნებების ტალღებში გეუბნეოდი, ნუ მოკლავ სიყვარულს ცოტაც ვაცოცხლოთ! სიზმარში მე ვხედავ შენს მოქარგულ კაბას და ვეცეკვებოდი ჩემს თავს სიკვდილამდე, მე ვოცნებობდი ყოველთვის, რომ მოხვიდოდი ჩემთან და ვგრძნობდი დარჩებოდი, რადგან უშენოდ მეგონა მოვკვდებოდი. ასევე მეგონა, რომ მე ყველაფერს მოგცემდი შენ, რასაც მთხოვდი და შენ მოგიძღვნიდი ყოველ ჩემს წამს, უბრალოდ მინდოდა ერთხელ ჩაგეხედა თვალებში და დაგენახა სამყარო ბილწი რომელიც ჩემში იყინებოდა...
ეს იყო, გრძნობა, დიახ ჩემო სიხარულო ეს ის მრავალსაუკუნოვანი სენი იყო, რომელმაც ჩამფერფლა, შენდამი ჩუმმა ტრფობამ არ დამინდო. ახლა ერთდროულად იმდენი მოგონება იყრის თავს, იმდენი ბედნიერების და ტკივილით სავსე საღამაოები, რომელიც შენგამო განვიცადე, რომ ზე ყოველ წამში ერთხელ ვფიქრობ, მაგრამ ეს უაზრობააა ხომ? როდესაც შენზე ვფიქრობ არ მაქვს უფლება გადავდგა ნაბიჯი ასეთი,..
თითქოს სირცხვილის შიშით სკოლა დავტოვე, სოფელს ეძინა, მხოლოდ ჩემი თვალები ანათებდნენ, და გვერძე მყოფი კატის, ლამპიონებიც უკვე ქვრებოდა, თითქოს მაფრთხილებდნენ გათენდაო.
სახლამდე, როგორ მივედი, ძნელი გასახსნებელი იყო, ემოციებში და ფიქრებში გართული. სახლში არავინ იყო, დედაჩემი თავის სამშობლოში დასასვენებლად იყო, ბაბუა და ბებია კი ნაკვეთში. ჩემი ოთახის კარი შევაღე, იატაკზე ძლიერად დავეცი, გამწარებული მუშტებს თავში ვიშენდი.
თუმცა უნდა მეპოვა ძალა ჩემს თავში, და გამერგძელებინა ცხოვრება, ყოველთვის ამაზე ვოცნებობდი, იმაზე რაც გუშინ მოხდა, მაგრამ პირიქით იმაზე მტკინეული აღმოჩნდა, ვიდრე მე მეგონა.
- hey, ისევ მე ვარ. მინდა რგოლების თამაში გეთამაშოთ, ისევე, როგორც ყველა მეთამაშება მე! ყველაფერი ზუსტად იმ დღის მერე მოხდა, ვალენტინობის ტესტის შესახებ, რომ გესაუბრეთ! მაშინ მივხვდი, რომ ადამიანური კონტაქტი კი არ მაკლდა არამედ, ძალიან მჭირდებოდა! განსაკუთრებით კი მაშინ, როდესაც ასეთ კონტაქტს არასწორ ადამიანთან ამყარებ! ეს მარტოოპის ახალი ეტაპი და დონეა. მაგრამ ამ ყველაფრის მიუხედავად მინდა გჯეროდეთ, რომ სამყაროში სასწაულებიც არსებობს!..
...........
როდესაც გავიღვიძე, ანასტასიას უამრავი ხმოვანი შეტყობინება დამხვდა და 29 გამოტოვებული ზარი.
თავი საშინლად დამნაშავე ვიგძენი, არ ვიცოდი მისთვის თვალებში როგორ უნდა ჩამეხედა, მეყოფოდა თუ არა ძალა, ან სინდის - ნამუსი!
მაშინ ჩემთან ნინო და სოფო მოვიდნენ, შეიძლება ეს კარგიც იყო, რადგან მარტო ყოფნას ვერ გადავიტანდი. სამზარეულოში ყავის გასაკეთებლად გავედი. მობილური კი თან წავიღე იმ იმედით, რომ შეტყობინებას მაინც მომწერდა.
თითქოს სოფომ რაღაც შემატყო, მაშინ ნინო გარეთ გავიდა მეგობრის სანახავად.
მისი გასვლისთანავე, შეეცადა სოფო საუბარი წამოეწყო.
- გიორგი, რა ხდება?
- არაფერი თქო, რომ გითხრა დამიჯერებ?
-არა, გისმენ.
-ვიცოდი ყველაფერი უნდა მეთქვა, რადგან მაშინ გულის გადშლა ძალიან მჭირდებოდა.
ინტერესის მოლოდინი თავლებით შემომყურებდა, მეც საუბარი დავიწყე.
-სოფო, არ ვიცი ყველაფერი, როგორ ვთქვა, ანასტასიათი დავიწყო, თუ? ამის მოყოლა ადვილი არ იქნება, არც მოსმენა. მის სახეზე ცოტა ნერვიულობა შეიმჩნეოდა.
გუშინდელი ღამე, არც ისეთი მარტივი იყო... არაა, არააა ძალიან რთული იყო! ყველაფერი მოვუყევი, თუმცა მისი სახელი არ მითქვამს, არც ქონდა აზრი, ისედაც მიხვდა.
გაოცებული მიყურებდა.
-გიორგი, როგორ გაბედე გენახა გოგო რომელიც ამდენს გტანჯავდა, მის გამო რამდენი გადაიტანე? და თან გაბრწყინებული თვალებით ამბობ ღამე ერთად გავატარეთო, როგორ შეგიძლია გიყვარდეს ის ვინც ასე განადგურებს? საკუთარი თავის ფასი ისწავლე. შეიყვარე ის ვისაც შენ უყვარხარ, ვიცი, არაა მარტივი, მაგრამ არც ისეთი რთულია შენ, რომ გგონია. თუმცა აქ მთავარი ისაა, რომ ის სულ სხვას ფიქრობდა, სინამდვილეში ვერ მიხვდებოდა ვინ იყო ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან!
ვიცოდი მას ჩემი ესმოდა, მაგრამ 7 წელია ამას ვფიქრობდი და 7 წამში აზრს ვერ შემაცვლევინებდა, მაგრამ მის სიტყვებში იყო სიმართლე, მწარე თუმცა რეალური.
და ისევ შენ მოგმართავ მკითხველო! შეიძლება არ იცი როგორია, სათადარიგოთა სკამზე ჯდომა, უმრავლესობისგან განსხვავებით, ვერ წარმოიდგენ ადამიანი გაღიმებას შენთვის რამხელა მნიშვნელობა შეიძლება ჰქონდეს. პირველი კლასიდან მოყოლებული სკოლის ტერიტორიაზე ყოველთვის სათადარიგო ვიყავი, წელს კი პირველად მომინდა რაღაც ახალი ცხოვრებაში, მინდოდა ყველას დაენახა, რომ მე შემიძლია ბრძოლა! რომ შემეძლო ყველაზე მეტიც ვყოფილიყავი... მაგრამ ამან უკეთესობისკენ არ შემცვალა, არამედ პირიქით...
......
ღამის 10 საათი იყო, თავს ძალიან უცნაურად ვგძნობდი, იმ დღეს ჩემში ემოციები და გრძნობები გაორმაგებული იყო.
-რაც უნდა ბევრი ნაკლი ჰქონდეს ადამიანს, "ის" ყოველთვის იდეალური იქნება შენთვის, თუ გიყვარს. - მე მიყვარხარ.
ჩაიჩურჩულა ანასტასიამ, თვალებში იმაზე მარტივად, ჩავხედე ვიდრე მე წარმოვიდგენდი. სინანულიც სადღაც გაქრა, არ ვიცი ან რატომ უნდა მენანა. ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ მასთან ურთიერთობა უბრალოდ საშუალება იყო დამევწყებინა ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან! ამიტომ საკუთარ თავს რატომღაც უფლებას ვაძლევდი მეცხოვრა ტყუილის ქაღალდებისგან აშენებულ ქალაქში.
-ანასტასია, შენ ჩემი ჰაერი ხარ!
-არის შენში რაღაც რისი დაკარგვისაც ყველაზე მეტად მეშინია, იმიტომ, რომ ზუსტად ვიცი .. ამ "რაღაცას" ვერასდროს ვიპოვი სხვაში. ხელები ჩავკიდე და მისი სიმხურვალე კვლავ ვიგძენი. ჩემს ოთახში ვისხედით და ერთმანეთს სიყვარულს ვუხსნიდით.
ამ დროს კი შეტყობინება მომივიდა:
- რატომღაც შენ არ გავხარ სხვებს, ყველამ ერთიანად გამანადგურა, შენ კი ნელ - ნელა მკლავ.
შევეცადე ანასტასიასთან არაფერი შემემჩნია. რადგან მისი დაკრგვა არ მინდოდა.თავის ქალა ამეხადა და სისხლი ამიდუღდა, ფიქრებიც და ხმაურიც შეწყდა, სიჩუმემ სიბნელემ დაისადგურა. თუმცა ეს ყველაფერი წამიერად, ცხოვრებამ მალევე ჩამითრია მასში.
დღეს საღამოს გარეთ ვიყავი გასული, მეგობრები მოვინახულე და სახლში ვბრუნდებოდი, უცბად კი ის გამოჩნდა, მეგონა წავიდა თუმცა, როგორც ჩანს დარჩა. მაშინვე იმაზე ფიქრი დავიწყე, რომ ის ჩემს გამო იყო ისევ აქ! ხელი ჩამავლო, სიბნელეში შემიყვანა და მითხრა.
-ეს ლამპიონებიც ჩვენს, ჯიბრზე დააყენესო. მისი თმა ქართან თამაშობდა და აქეთ-იქით ფრიალებდა, ხოლო წითელი კაბა... დიახ კაბა!, რომელიც ასე ჰქონდა შემოტმასნული, სრულყოფილების ელფერს სძენდა.
-ასე, ვერ ვიცხოვრებთ, მე სხვა ცხოვრება მაქვს, შევეცადე წერილში ყველაფერი მეთქვა.
-თქვი კიდეც.
- შენ გინდა, რომ ახლიდან შეგიყვარო, მაგრამ არც დამვიწყებიხარ.
-წერილი ვნახე.
-მიხარია.
-სიმართლე იყო თუმცა მწარე.
-სიმართლე ვითაა ყველას უნდა, თუმცა არავის უყვარს.
-ხალხი ისაუბრებს.
-"რას იტყვის ხალხი?" ეს ის სიტყვებია რომელიც ბევრისთვის ძალიან მნიშვნელოვანია, დამიჯერე ხალხს რაც უნდა ყოველთვის იმას იტყვის, არ ღირს ამის გამო მიზნების და მომავლის შეცვლა, შენ რაც გინდა ის უნდა გააკეთო, ხალხი კი რასაც უნდა იმასს იტყვის მაინც... ამიტომ ისე უნდა იცხოვრო, რომ შენი გაისწორო!
-ყოველთვის ცდილობ....
-დამიჯერე არ ვცდილობ... საუბარი გავაწყვეტინე და წამოვედი....
ერთადერთი რაც ბოლოს ვუთხარი ის იყო რომ : - "სიყვარული ბავშვივითაა, წყენა უცბად ავიწყდება"
დავიფერფლე, მაგრამ აღარ მტკენია. რადგან მის თვალებში სიძულვილი კვლავ დავინახე, ამან კი იმედები დაამსხვრია და ის ღამეც სულ წაშალა მეხსიერებიდან, თუმცა ჩემი შინაგანი მე მკარნახობდა, ღმერთს მადლობა გადაუხადე რაც გაქვსო, შეინრჩუნე და გაუფრთხილდიო. მაგრამ.... დამღალა ამდენმა "მაგრამ"-ებმა.
ეს დღე ძალიან უცნაური იყო, არეულ დარეული, თუმცა სიყვარული იყო ჩეთან. სიყვარული წამებაა, უსიყვარულობა – სიკვდილი. "ბევრი რამ მქონდა მოსმენილი სიყვარულზე და მაინც არ მეჯერა რომ სიყვარულის გამო ადამაინს ყველფრის დათმობა შეეძლო, ის რომ როდესაც გიყვარს მზე სხვანაირდ ანათებს, დეედამიწა სხვანაირად ბრუნავს, ყველაზე ცივ და სუსხიან ამინდშიც კი შენ გთბილა რადგან ეს გულიდან წამოსული სითბოა კიდევ უამრავი მაგალითის მოყვანა შემიძლია, მაგრამ ეს მაგალითები თქვენც კარგად იცით, ჩემი აზრით სიყვარული ის გრძნობაა, რომელსაც სიტყვებით ვერ გამოხატავ , ამაზე შეგიძლია საათობით ილაპარაკო მაგრამ საბოლოო დასკვნამდე მაინც ვერ მიხვიდე. ბევრი ამბობს სიყვარული ვერ დამაბრმავებსო იმასაც კი გეგმავენ როდის შიიყვარონ მაგრამ სიყვარული უეცრად მოდის ერთხელ და სამუდამოდ შემოდის და ისე მყარად იკალათებს ადგილს შენს გულში რომ იქიდან ვერანაირი ძალით ვერ გამოიყვან და ის სიცოხლის ბოლო ამოსუნთქვამდე შენთან დარჩება. ჩემი აზრით არაფერი შეედრება იმას რასაც სიყვარული და საყვარელი ადამიანი ჰქვია. ამ დროს ყველაზე მცირედიც გიხარიათ, თუნდაც სიცივეში თქვენი რჩეული თავის ქურთუკს რომ დაგითმობთ და გეტყვით "მე სითბო არ მჭირდება მე შენ მათბობ." მიუხედავად იმისა რომ ქურთუკი ცოტა დიდი გაქვთ თავს მაინც ყველაზე კომფორტულად გრძნობთ, რა შეედრება მის ერთხელ ნათქვამ "მიყვარხარს?!" რა შეედრება მის ნათქვამ "შენ ჩემი სიცოცხლე ხარ" კიდევ უმარავი სენტიმენტალური რამ, შეიძლება დავწერო, ახლა ყველამ შეიძლება თქვათ ეს ხომ სისულელეა მაგრამ ეს ყველაზე საუკეთესო რამაა რაც კი შეიძლება თქვენს ცხოვრებაში მოხდეს. როდესაც გიყვარს ის შენთვის მზეა რომელიც გათბობს, წყარო რომელიც წყურვილს გიკლავს. ჰაერი რომლითაც სუნთქავ საკვები რომლითაც იკვებები სიცოცხლე რომლითაც არსებობ, როდესაც გიყვარს საყვარელი ადამიანის გარეშე ცხოვრება წარმოუდგენელი გეჩვენება და ეს ასეცაა, და თუ მართლა გიყვარს მუდამ მზად ხარ უთხრა უამრავი ტკბილი სიტყვა თქვა სხვასთან მასზე უამრავი ტბილი სიტყვა და ყოველთვის შეგეძლოს მას უთხრა გრძნობით "მიყვარხარ!! შენს გარეშე ჩემი ცხოვრება წარმოუდგენელია, თუკი შენ არ იქნები მე სიცოცხლე არ მჭირდება". ამის თქმა ყველას შეუძლია მაგრამ არავის ისეთი გრძნობითა და ისე დამაჯერებლად გარდა შეყვვარებული ადამიანისა.".....
წყნარი, მშვიდი და ცოტა უცნაური საღმო იყო. სიწყნარე ყველგან იყო გამეფებული, და სიშავეც მას დასდევდა, მთვარის შუქი, კვლავ ოათახში აღწევდა, და მისი სხივები ჩემს ფიქრებში იხლართებოდნენ.
ღამე ძალიან მიყვარს, მხოლოდ ღამით შემიძლია, მე ვიყო მე. მოუსვენრობაც არ მასვენებდა, რაიმეს გაკეთება მინდოდა, თუმცა თავს ვერაფერს ვაბავდი. ბოლოს გადავწყვიტე აივანზე გავსულიყავი, როდესაც გარეთ გავედი, ვიგrძენი თითქოს ეს მომენტი გამეორდა, თუმცა არ მიკვირს, ამ ბოლო დროს დღეების მიყოლებაც სულ ამერია, ყოველი დღე ისე გავს ერთმანეთს, როგორც წყლის ყოველი წვეთი.
გადამწვარი ვარ, დაღლილი ამ ქაოსით, ყველაზე მეტად კი ჩემი ცხოვრების ასეთმა მიმართულებამ და ტემპმა დამღალა, ახლა როგორც ვცხოვრობ, ამაზე ყოველთვის ვოცნებბდი, თუმცა აღარ მინდა, მოსაბეზრებელია, პოპულარობაც, წარმატებაც და ბევრი მეგობარიც. თუმცა არ ვიცი მათ მეგობრები უნდა ვუწოდო თუ არა... ეს პერსონები გარს მხოლოდ მაშინ მეხვევიან როცა ვჭირდები, ან ჩემგან რაღაცს, რაიმეს ელიან, უცნაურია მაგრამ შეიძლება მეც ასეთი ვიყო, არ ვიცი... გუშინ საღამოს ჩემს სახლში წვეულება იყო, ცოტა მოსაბეზრებელიც იყო ჩემთვის რადგან ის არ იყო ჩემს გვერძე. მთელი საღამო მის მოლოდინში გავლიე, ისე, რომ წამიერად ნახვაც კი ვერ მოვახერხე! თუმცა სხვებს ნამდვილად არ გასჭირვებიათ კარის შემოღება, იმდენი უცხო ან ნაცნობი ადამიანი მესალმებოდა, თან ისეთი ღიმილით თითქოს მათი დიდი ხნის მეგობარი ვყოფილიყავი, ხოლო დღეს ქუჩაში გამარჯობაც კი არ უთქვამთ. როცა რაღაც მაინც გაგაჩნია იმ წუთას ყველას "უყვარხარ!"
იმ საღამოს უცნაური ფიქრები ისე მჭიდროდ ჩამებღაუჭნენ, რომ მათი კლანჭებიდან თავი ვერ დავახწიე. სახლში მოვიდოდი, ბავშვებიდან წამოსული მაღააზიისკენ წავედი, იმ იმედით რომ მას ვნახავდი, წინა საღამოს ჩემთან ბავშვებმა ზაფხული ავღნიშნეთ. იმ დღეს გარეთ გავედი და ვნახე, ეს გაპარვა მასთან ისეთი საშიში და საინტერესო იყო, ისეთი თავბროდამხვევი და მომნუსხველი, რომ....
მეზობლის კაკლის ხესთან იდგა, აქეთ-იქით აცეცებდა თავის ბრიალა თვალებს - მელოდა. როდესაც ჩემეხუტა მისი სუნი მთელს სხეულში მომედო, რაღაც უცნაურიც ვიგრძენი. მისი შეხების დროს ცოტა უცნაური და სასიამოვნო რაღაც..., რაუცნაურია, რამდენი უცნაურობა და გრძნობები ვახსენე. მასთან ჩახუტებული ვიდექი საათობით, ჩვენ დრო ვერ მოგვერია. დრო ვერ წაიღებს იმას რაც ჩვენ გვაქვს. დღეს კი არც კი შემოუხედავს ჩემთვის, გუშინდელი საღამოს მერე თითქოს მინდოდა მასთან ყოფნა, არც ის საღამო მავიწყდებოდა სკოლში, რომ ერთად გავატარეთ. დღეს როცა ბავშვებიდან წამოვედი, როგორც ვთქვი მაღააზიისკენ წამოვედი, ჯერ არ მინდოდა მისი ნახვა, ვიცი როცა ჩამივლიდა და მის სუნს ვიგრძნობდი ვერ გავჩერდებოდი ვერ მოვითმენდი, რომ ის არ მეგრძნო. ლამპიონების და მთვარის შუქის ქვეშ მივაბიჯებდი პატარა ნაბიჯებს, არ ვჩქარობდი იქნებ ვნახო თქო. გავჩერდი, თითქოს მისი ხმა მომესმა, და ასეც იყო, თავი ჩავღუნე მისკენ წავედი, თითქოს სოფელში არავინ იყო, მხოლოდ ჩვენ ორნი, მხოლოდ ჩვენი გულების ცემის ხმა ისმოდა. ვხედავდი მისი ჩრდილი როგორ მოიწევდა ჩემთან, მე კი ვიდექი, ქვასავით გაშეშებული, ბოლოს კი მისი ჩრდილი ჩემზე იწვა ის კი ჩემს წინ იდგა. ნელა ჩამიარა, და ამჯერად მის თვალებში მხოლოდ ზიზღი ვიგრძენი. სახლში ავბრუნდი, ოთახში შევედი და წიგნებს ვეცი, წიგნები ხომ ჩემი თავშესაფარია.
შემდეგ წითელი ღვინო დავისხი და რამდენიმე ჭიქა, ერთმანეთის მიყოლებით დავლიე, ბეთჰოვენის კლასიკისგან შეპყრობილი საწოლზე ვიწექი და ადამიანებზე ვფიქრობდი. განსაკუთრებით კი ერთზე, უბანში ერთი ბიჭია, რომელიც ყოველთვის მე მიშლის ნერვებს, არ ვიცი რატომ..... მაგრამ ძალიან უცნაური ბავშვია, თან სასაცილო, ჩემთან შედარებით ძალიან დიდია, მაგრამ ყოველთვის ცდილობს, რომ მე ამყვეს ყველაფერზე. უბრალოდ ვერ ვხდებოდი რა უნდოდა ჩემგან, მისდამი ასეთი დამოკიდებულება, არ შეიძლება მხოლოდ ის ყოფილიყო, რომ არ მოვწონდი. შეიძლება მიზეზიც აქვს, რა უცნაურები არიან ადამიანები, ყველაზე გასაკვირი კი ისაა, რომ ოდესღაც ამ ადამიანთან ვმეგობრობდი, და ბავშობის რაღაც ნაწილი მასთან მაკავშირებს. მაგრამ ახლა ამაზე ფიქრი აღარ შემეძლო, ანასტასია ძალიან მენატრებოდა, მაგრამ ვერ ვნახულობდი, ვიცოდი დრო მინდოდა, რომ დამელაგებინა, ბოლო დროის მოვლენები.
მეორე დღეს ჩემთან თამარი გადმოვიდა, არც კი ვიცი მასზე საუბარი სიდან, ან როგორ უნდა დავიწყო. მასთან კავშირი დიდი ხანია მაქვს, ცოტა უცნაური გოგოა, მართალია ყველანი თავისებურები ვართ თუმცა, ის ძალიან სხვანაირია, არ გავს დღევანდელ ტიპიურ 16-17 წლის გოგო ბიჭებს. ალბათ ეს მომწონს ყველაზე მეტად მასში. მას ყველაფერზე თითქოს სწორი შეხედულებები აქვს, ზოგჯერ უცნაურიც კი, ყოველთვის მეგონა, რომ ის იყო ერთ-ერთი ადამიანი ვინც ყოველთვის გამიგებდა, ან ერთადერთიც კი, ზოგჯერ უბრალოდ მსიამოვნებს, როდესაც მის გვერდით ვარ და ვსაუბრობ გაუჩერებლად, ყველაფერზე. ალბათ ცხოვრებაში ერთადერთი მეგობრის არჩევა, რომ შემეძლოს მას ავირჩევდი!
მხოლოდ მასთან შემიძლია ვიყო ისეთი როგორიც ვარ, თითქოს ჩვენი სულები მეგობრობის ზღვაში ერთად ცურავენ.... ყოველთვის მეგონა, რომ გოგო და ბიჭი ასე წრფელად და რეალურად ვერ იმეგობრებდნენ, მაგრამ ჩვენ ვარსებობთ, არ მგონია მეგობარს სქესი განსაზღვარვდეს არამედ სული და გონება.
ტასოზე ბევრი ვესაუბრე, ის კი გაოგნებული მიყურებდა, მიჩვეულიც კია ჩემგან უცნაური ამბების მოსმენას.
-თამარ, ძალიან დავიღალე, გადავიწვი.
-გიორგი, ყველაფერს, დრამატურგულად ნუ უყურებ. გამიღიმა და წიგნის დათვალიერება დაიწყო.
-უბრალოდ უფრო კარგი მინდა, ხომ იცი უკეთესობისკენ სწრაფვა ჩემი სტილია.
-უნდა ისწავლო იმით დაკმაყოფილება რაც გაქვს. მითხრა და განაგრძო ყავის დალევა.
ცოტახანს გავჩერდით, შემდეგ კი ინტერსეიანი ხმით მკითხა.
-და გიყვარს?
გავჩუმდი, თითქოს ამ კითხვაზე პასუხი ძალიან მარტივი იყო, თუმცა ვერაფერი ვთქვი, არ ვიცი რატომ. ყოველთვის მეგონა, რომ მიყვარდა, თუმცა როდესაც დადგა ხმამაღლა ამის თქმის დრო, მივხვდი, რომ ეს სიყვარული არ იყო... მიუხედავად იმის, რომ არც ის ვიცი რა არის სიყვარული... ყოველთვის მინდოდა თამარისთვის მომეყოლა ჩემზე და ნამდვილ სიყვარულზე. მასზე ვისთან ერთადაც სკოლაში მთელი ღამე გავატარე! მაგრამ ამას ვერასდროს ვახერხებ! თითქოს რაღაც მაკავებს! და იმის საშუალებას არ მაძლევს, რომ ბოლომდე დავიხარჯო. არაერთხელ დავიწყე ყველაფრის მოყოლა, მაგრამ შემდეგ ისევ ტყუილებით ვცდილობდი ამბის გადაკეთებას რათა არ მიმხვდარიყო.
-არ ვიცი, ვთქვი და თავი ქვემოთ დავწიე.
-მაოცებ გიორგი, უცნაურია, მასზე ისეთი აღფრთოვანებით საუბრობდი, ახლა კი თავხედურად იძახი არ მიყვარსო.
-მე ვთქვი, რომ არ ვიცი.
-განსხვავებამდე, ერთი ნაბიჯიც კი არ არის.
იმ საღამოს არსად გავსულვარ, მარტო ყოფნა მინდოდა, მიყვარს სიჩუმე, სიმშვიდე, როცა ფიქრებში ხელს არავინ მიშლის. ჩაბნელებულ ოთახში სავარძელში ვიჯექი, გაშეშებული და ხის ჩრდილებს ვუყურებდი, გარეთ გავედი, სახლში ყველას ეძინა, თითქოს ციოდა კიდეც, კიბეებზე მივაბიჯებდი, თან განათებულ ქუჩებს ვხედავდი, სახლის კედლებზე კი ხის ჩრდილებს, მიყვარს ეს შავი გამოსახულებები. ზაფხულის ღამის ხმები ყოველთვის მიყვარდა. - ჭოტის ხმა, ღამის სუსხი, მთვარის შუქი, ვარსკვლავები, განა შეიძლება იმ მომენტში ამაზე უკეთესი რამე მენატრა?! ბოლოს კი მაინც ის ვინატრე, რადგან ყოველთვის მაკლდა.
იმაზე ფიქრები, რომ შეიძლება ახლა ისიც ჩემზე ფიქრობდა მაგიჟებდა. მაგრამ ის ფაქტიც, რომ ჩემი ფიქრების გმირი, ტასო აღარ იყო, არ მომწონდა, თუმცა რიალობას ვერ გავექცეოდი.
იმ საღამოს ზუსტად 24- ჯერ ან 26- ჯერ შევედი მის ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან-ის FACEBOOK-ის თაიმლაინზე, თან ვცდილობდი შემთხვევით შეტყობინება არ გამგზავნოდა. რადგან მის მოწერილ კითხვის ნიშანზე პასუხი არ მექნებოდა, მაინც უკვე ჩვევად მექცა მისი ფოტოების თვალიერება და ფიქრებში მოგზაურობა! ზოგჯერ კი უბრალოდ რამდენიმე წუთით მივაშტერდებოდი მის უნაკლო სახეს და ფიქრებისგან გაწმენდილი მისი სახის ნაკვთებზე დაკვირვებით ვიკლავდი მასთან ყოფნის წყურვილს!
შემდეგ კი ანასტასიასგან შეტყობინება მომივიდა.
- გიორგი, არიდარდო მერე რა თუ ცუდათ ხარ, მე შენთან ვარ, გგონია, რომ მარტო ხარ, მერე რა თუ გეტირება, თუ მთელი გულით გინდა რაღაც მოხდეს და არ ხდება,მერე რა თუ თავს ვერ იკავებ ყველაფრზე ნერვები გეშლება, მერე რა თუ გენატრება საყვარელი ადამიანები, და ეს მონატრება არაფერს ცვლის, მერე რა თუ ხანდახან სახლიდან გასვლაც არ გინდა და კიდევ სხვა უამრავი მიზეზი... არ ინერვიულო თუ ახლა ძალიან გიჭირს და ვერავინ გიგებს, რადგან ხალხი ასეთია, ხელ გკრავს, გაგრიყავს, შენი ტკივილი არავის აინტერესებს, ადამიანები უცანაურები არიან, მათ შენ დარდიანი არ ჭირდები. იცოდე მათთან ერთად ყველაფერი წარმავალია, ეს დროც წარმავალია, დაიმახსოვრე!... უბრალოდ, მინდა გწამდეს, რომ ყელაფერი გაივლის და კარგად ვიქნებით. საუბარი თუ გინდა აივანზე ვარ.
მაშინ ნამუსი ძალიან მაწუხებდა.
ბევრი არც მიფიქრია მასთან ისე გავიქეცი, გახარებული და ბედნიერი ვიყავი, თითქოს ფრთები შევისხი.
-მომენატრე, ვუთხარი და ძლიერად მოვეხვიე.
-მეც, გელოდებოდი.
იმ ღამეს ბაღში ვისხედით, ბევრი ვისაუბრეთ, თან ერთმანეთს ვეფერებოდით, მივხვდი, რომ მომნატრება, ამან უფრო დამაბნია. მასთან ყოფნა მომწონდა, მაგრამ, როცა სხვაგან ვარ, არასდროს მახსენდება. იმედია ესეც წარმავალია. როდესაც სახლში დავბრუნდი, თითქის თენდებოდა. იმ დღეს ჩვენს შორის არაფერი მომხდარა.
ღამე გამომეღვიძა, მომეჩვენა სავით, რომ ვიღაც მეძახდა, თუმცა რასაკვირველია არავინ იყო. დასვენება მჭირდებოდა მინდოდა, რადგან ძალიან ვიყავი დაღლილი, დამღალა ყოველთღამით თავისტიკივილით ძილმა. დამღალა არაეულმა ცხოვრებამ, და ერთმანეთში არეულმა დღეღამემ, ვიცოდი ასე გაგძელებაც აღარ შეიძლობოდა მაგრამ... არც იმის დაკარგვა მინდოდა რაც ახლა მქონდა.
ისეთი შეგძნება მქონდა, რომ ერთადგილს ვტკეპნიდი.
ცხოვრებაა თვით იმედია.ნათქვამია იმედი ბოლოს კვდებაო და პრინციპში ეს ასეცაა, რადგან სიცოცხლის უკანასკნელ წამამდე ადამიანს იმედი აცოცხლებს და ასე ცხოვრობს ერთად მთელი ცხოვრების მანძილზე ორი განუყრელი მეგობარი: იმედი და ადამიანი.ვფიქრობ ადამიანს იმედი ცხოვრების პირველი ნათელი წვეთის დანახვისთანავე უჩნდება.
ცდები გიორგი! მომიტრიალდა ანასტასია.
- შეიძლება ეს ასეა, თუმცა მე ვფიქრობ. რომ, არ შეიძლება ადამიანი, ამ ქვეყნად, მხოლოდ იმედის საშუალებით ცხოვრობდე, გარშემო გაიხედე, სიყვარული სიძულვილმა ჩაანაცვლა, ბედნიერება ფულმა, ხოლო იმედი შრომამ, სწორ გზაზე ტრიუმფალური იმედები კი არა შენი თავი დაგაყენებს!
როდესაც დავფიქრდი, მის ნათქვამში იყო, რაღაც ლოგიკა.
-გიორგი, მართალია შეგეკამათე თუმცა, მაინც რა არის შენთვის იმედი?
-იმედია ხსნა!
-ასე მოკლედ?
-არაა, ადამიანი ჩასწვდე ამ სიტყვის - "იმედის" ნამდვილ ჭეშმარიტებას არ არის მარტივი, თუმცა უნდა გწამდეს მისი.
თუმცა კაცობრიობის პრობლემა ზუსტაად ისაა, რომ ვერ ხვდებიან ესაა მათი გამოცდაა, რათა დამსხვრეული იმედის შემდეგ შეიქმნან თავიაანთ ქვეცნობიერში ახალი მყარი, შემდგარი იმედი.შეიძლება ბევრი ვერც გაამტყუნო რადგან არ იცი რა გადაიტანეს მათ, და მათ დარდს ვერ ჩაუღრმავდე თუმცა თუ არა იმედი აბა რაღა გვაცოცხლებს ჩვენ კაცთა მოდგმას ამ ქვეყნად. სადაც მუდამ მიმდინარეობს სიკეთესა და ბოროტებას შორის ჭიდილი. იმედი ეს არის ერთადერთი ნათელი წერთილი სიბნელეში...
როდესაც გავჩერდი, მივხვდი, რომ ცოტა მეტისმეტი მომივიდა, ალბათ გადავაჭარბე... ანასტასია, გაჩუმებული იყო, მისმენდა გაოცებული, თვალები ისე ფართოდ ქონდა გახელილი, რომ რაღაც მომენტში მეგონა მის სისხლძარღვებს ვაკვირდებოდი, რა უცნაური მომენტი იყო...
-გიორგი, ძალიან ფილოსოფიური ხარ! მითხრა და სავარძელზე ჩამოჯდა. - მინდა სადმე წავიდეთ გიორგი! მხოლოდ მე და შენ! თუმცა ეს შეუძლებელია.
-არ მიყვარს ეს სიტყვა, რომ რაღაც ჩვენთვის შეუძლებელია. ადამიანისთვის შეუძლებელი არაფერია, უბრალოდ პასუხისმგებლობა, მოვალეობები და საყავრელი ადამიანები გვეღობებიან წინ...
-დღეს საღამოს მოხვალ ჩემთან? ნაღვლიანად მომიგო და უცბად მისი ცისფერი თვალებიც ჩაქრა.
უარი ვერ ვუთხარი, უბრალოდ არ შემეძლო!
პლედი აიღო და დამემშვიდობა, რამდენიმე წამი მის თმას ვუყურებდი, თითქოს ვგძნობდი, რომ უნდა დამეკარგა, ეს კი არ მიყვარს, როდესაც ჩემთვის ძვირფას ვინმეს ან რაიმეს ვკარგავ, განშორების შიში მაქვს.
ძალიან ცხელოდა, დროის გასაყვანად წიგნი ავიღე, საღამოს მოლოდინში მყოფს არ ვიცოდი რა მექნა, ყოველ 10-წუთში ერთხელ საათის ისრებს შევცქეროდი.
ყოველთვის მეგონა, რომ ღამით რაიმე ახალი მოხდებოდა, თითქოს ჩემსა და მთვარეს შორის უხილავი კავშირი იყო, რა უცნაურია და ამავდროულად სასაცილოც, "როგორ შეიძლება, რომ რაღაც უსულო უზარმაზარი სხეული განაგებდეს შენს შინაგან სამყაროსა და ხასიათს!" ერთ დროს ერთმა ნაცნობმა მითხრა თუმცა ვფიქრობ, რომ მაინც არსებობს კავშირი, კავშირი შეუმჩნეველი!
ამ ბოლო დროს შიშით შეპყრობილი ვცხოვრობ, შინაგანად სიცივესა და შიშს ვგძნობ, თითქოს გაორება დამეწყო, ეს კი ორმაგი ცხოვრების ბრალია! ამიტომ დრო დგებოდა ანსტასიასთან ურთიერთობა დამემთავრებინა! ჩემი თავი მენატრება, მენატრება ის დრო როცა სიყვარულით ვიწოდი, შეიძლება ზუსტად ამ გძნობის გამო ვარ შეშინებული, გზაჯვარედინზე ვიმყოფები, თუმცა არჩევნის გაკეთების უფლებაც არ მაქვს, არ ვიცი უნდა ვენდო თუ არა ადამიანს წარსულის სიყვარულიდან, თუმცა წარსულს ჭუჭყიანს მაინც ვერ მოიჭრის, შეცდომები წარსულში რჩება, ირიალურია მის შეცვლაზე ფიქრი...
უკვე შავ ოთახში ჩავიკეტე, დავიბენი და სულიერად დავეცი, ზოგჯერ ვფიქრობ განა რა ძალა გააჩნია ადამიანს, რომ ამ ყველაფერ უძლებს?!.
გადაწყვეტილება უნდა გამეკეთებინა. სხვანაირად არ შემეძლო, მიუხედავად იმისა, რომ რომელიმეს დაკარგვა ისევე გამანადგურებდა, როგორც ორივეს სიყვარული. ნუთუ შეიძლება ადამიანის გამოსწორება, მაგრამ მან იმ საღამს..
ცა რომ წითლად იყო შეღებილი, სიდიადის მოსასხამით შემოსილი სოფელი, დღე რომლის წამსაც იჭერ და იმახსოვრებ, მთელი შენი ცხოვრების მანძილზე. დიახ, ზუსტად ამ დღეს არ მითხრა, რომ:....
3 დღის წინ.
-მე არ შევიცვლები, რადგან შესაცვლელი არაფერი მაქვს, მე არ ვარ ისეთი როგორადაც თავს გაჩვენებდი, ეს მხოლოდ ნიღაბი იყო, საშუალება, რომ სიტყვა "ჩვენისგან" თავი დამეცვა, იცი რთულია მოირგო ნიღაბი მაგრამ ძნელია შეინარჩუნო ის. ეს ყველაფერი მარტივი არ ყოფილა, მარტივი უკვე აღარფერია.
ამ სიტყვებმა ბევრი რამ შეცვალა, თუმცა არ ვიცი მინდოდა თუ არა რაიმეს შეცვლა. მიუხედავად რწმენა იმის, რომ იგი უკეთესი იქნებოდა, არ მაბედინერებდა, შეიძლება პირიქით...
შეუძლებელია გამოსწორდე ადამიანი, მაგრამ არ ვიცოდი მასში რის გამოსწორებას ვითხოვდი, აი დავდექი გადაწყვეტილების წინაშე, და აღმოვჩნდი მხდალი, მშიშარა, თითქოს სიძლიერე და სიამაყე სადღაც ჩამომრჩნენ, ერთმანეთს ფეხი ვერ ავუწყეთ.
ეხლა არ ვიცი რას ველოდები, ან საერთოდ რა მიხარია, მხოლოდ ერთი რამ ვიცი. "სიყვარულისთვის ვარ გაჩენილი, უსიყვარულოდ ვის უვარგია, მე რომ მევარგა, სანამ ვსუნთქავ და სანამ გული ძგერს, სანამ სიცოცხლე ჩემი ვალია"
მინდოდა ორივე შემენარჩუნებინა, მაგრამ ეს ფაქტობრივად შეუძლებელი იყო, ისიც ვიცოდი, რომ ანასტასია ამ ყველაფერზე მორალს წამიკითხავდა...
ფიქრიც აღარ მინდოდა, თითქოს ტვინის უჯრედებმა ჩაკეტვა დაიწყეს, და ფიქრის საშუალებას არ მაძლევდნენ. რაც არ უნდა გამეკეთებინა, მაინც არასწორი გადაწყვეტილება იქნებოდა. მაგრამ მაინც, მივხვდი, რომ ადამიანი წარსულიდან უნდა გამეშვა, საკუთარ თავს უბრალოდ ვერ მოვატყუებდი, არ შემეძლო, ჩემს ღირსებას ვერ გადავაბიჯებდი. საკუთარი მესთვის ახალი შანსი უნდა მიმეცა, და ეს შანი ანასტასია იყო. (და მე ზუსტად აქ შევცდი)
რა სამწუხაროა, რო 6 წლიანი ოცნებები 6 დღეში და 6 წამში დავასრულე, მერე კიდე იტყვიან, ყველაფერი ბედიაო, თითქოს ბედის ბორბალს ჩვენ არ ვატრიალებთ.
თუმცა ის დაბრუნდებოდა, მე ეს ვიცოდი, ახლა გული ისე მაქვს, რომ გაშმაგებულად ფეთქავს, სადაც ქარი ქრის, იქ აღარ ფეთქავს, არამედ სადაც უკვე ნისლი წაიღებს გულის ბაგეს. შევიყვარე ის და ამ სიყვარულს წავიღებ მე! სადღაც შორს, იქ სადაც გაჩერდებოდა და დაგველოდებოდა, როცა დრო მოვა, ფერისცვალების ვიცი, ის მოვა! ის მოვა აქ! სადღაც ჩემთან, მაგრამ აღარ ჩემში! ვიცოდი ეს გადაწყვეტილება სამუდამო არ ყოფილა, თითქოს სულ მარტო ვარ ამ ქვეყნად, მარტო დავაბიჯებ.
თითქოს ერთი სიცოცხლე მაქვს და არ მაქვს უფლება შეცდმის დაშვების, მაგრამ თუ ახლა არ შევცდებოდი, სწორს ვეღარ დავინახავდი. მე მოვკვდი, მაგრამ არ მოვჩი, ახლიდან დავიბადე, სუნთქვა დავიწყე. მაგრამ ისე ღრმად ვერა, როგორც უწინ. სულ რაღაც 1 წამის წინ მარცხნივ მკერდში, ისეთი ჩხვლეტა ვიგრძენი, არ ვიცი ეს მართლაც ტკივილი იყო თუ უბრალოდ შვება! ავდექი, ველოსიპედი ავიღე და ანასტასიასკენ დავეშვი, დეიდამისთან იყო, დეიდა ჟანასთან.
-ტასო, მიყვარხარ. ოღონდ იცოდე ვერ გადავიტან სიყვარულს რთულს, რომელიც ჩვენ არ გვგავს.
-გიორგი, მოხდა რამე? გაოცებული ხმით მკითხა.
როგორ მინდოდა, რომ მეთქვა ყველაფერი, მისი ხელები დამეჭირა და ჩემი ტკივილი შეეგრძნო, თუმცა ვიცოდი ვერ გამიგებდა, ამიტომ დუმილი ვარჩიე, ან უბრალოდ სიმართლეს კარგი ტყუილი... ერთ სწორ ნაბიჯს, მეორე ანასწორი ნაბიჯი მოყვებოდა.
-არა, ყველაფერი კარგადაა.
-უბრალოდ ჰაერი შეწყდა და შენი ნახვა მინდოდა, შენ ხომ ჩემი ჰაერი ხარ?
-ზოგჯერ მაშინებ, შენი უცნაური ფრაზებითა და ქცევებით.
-ნუ გეშინია, შენ არა ხარ მარტო. მე შენ გგრძნობ, მე შენ გიწამე.
-არასდროს დამტოვო.
ღრმად მომეხვია, სიცხე, მზის სხივები, ტკივილი, სითბო და მისი სურნელი, ადამიანს რა ცოტა ყოფნის სრული ბედნიერებისთვის.
...............................
მომბეზრდა ყოველდღიური ხალხი. თავიანთი სამყარო, რომ არ აქვთ, არიციან მარტოობის ფიქრების ფასი, იქნებ სხეულს მიანდონ ასწავლოს ჭკუა " ეს შენი სულის განაფიქრია" .... სხვის სიმშვიდეს არ ვეძებ, ესაა განსხვავება ჩემსა და ხალხს შორის, თითქოს მათ, ყველას საკუთარი პიროვნებები დაუკარგავთ, ნიღბები მოირგეს და ასე დააბიჯებენ. ნიღბებზე ყოველთვის ჩემეული შეხედულება მქონდა... რასაც რამდენჯერმე ვიმეორებ! რათა კარგად შემიცნოთ!
არასდროს გქონიათ შემთხვევა მკითხველო? როდესაც მეორედ ან მესამედ წაგიკითხავთ, სულ სხვაგვარად დაგინახავთ ყველაფერი. ამიტომ შეეცადე ყველაფერს თავისი ფილოსოფიური ღრმა და გადატანითი მნიშვნელობა მიანიჭო!!!
ადვილია მოირგო ნიღაბი მაგრამ რთულია შეინარჩუნო ის!
ადამიანები ვარდებიან გაურკვევლობაში, არ იციან საით წავიდნენ რა გზას მიმართონ, რა ქნან? რა იღონონ? თუმცა აქვთ იმედი, რომ მხეცის ნიღბის იქით ბევრს შერჩენია ადამიანური სახე. რბოდ ქცეული საზოგადოება ნიღბებს ამოფარებია, მიდიან ცხოვრების გზაზე ისე, რომ უკან არ იხედებიან და ნიღბებს არ იხსნიან, არამედ მათ ყოველ წამს იცვლიან. ვდგავარ, ზღვა საზოგადოებაში, და ვხედავ როგორ აქვთ აფარებული ის ნიღბები, რომლებიც მათ სულსა და შინაგან სამყაროს არ შეეფერებათ, აი თუნდაც ის გოგონა ესკალატორზე, რომ ჩამორბის ცდილობს მისი
მზერა გაავრცელოს ყველაზე და დაიმონოს მის გარშემო მყოფები, მას შექმნილი აქვს თავისი ისეთი მე, როგორიც უნდა რომ იყოს და არა ისეთი, როგორიც არის! ადამიანები, ცდილობენ, სხვებს დაანახონ, რომ არიან დიადი სულის, მტკიცე ბუნების და ძლიერები, ამის განხორციელებაში კი მათ წარმოსახვითი ნიღბები ეხმარებათ, არ აქვს მნიშვნელობა ისინი ამ მოჩვენებით სპექტაკლს სახის მინიკით თუ საქციელით განახორციელებენ, არამედ ისაა მნიშვნელოვანი თუ სადამდე მიიყვანს ცხოვრება მათ ასეთ რთული ქმედებისგან. ალბათ რა ადვილია დავადანაშაულოთ სხვა! მაგრამ ზოგს უბრალოდ რთული, ცხოვრების ტკივილის ტალღების ცურვისგან აქვთ შექმნილი ნიღაბი, ცდილობენ დაახწიონ თავი ამ სატანჯველს, და გაიკვალონ გზა უკეთესი მომავლისკენ, მათ ამძაფრებთ ის აზრი, რომ ყოველი დღე ისე გავს ერთმანეთს, როგორც ზღვის წვეთები.
სამყარო სავსეა ნიღბებით, ისინი არ არიან ერთჯერადნი, არამედ მრავალფეროვანნი და მრავალგამოყენებადნი არიან, უბარლოდ ადამიანზეა დამოკიდებული, სწორ ნიღაბს აირჩევს თუ არა! არ არსებობს ადამიანი რომელიც ნიღბით არ ცხოვრობს, არ აქვს მნიშვნელობა, ოჯახის წევრი, მეგობარი თუ უცხო იქნება, როდესაც მას უმტკიცებ ისეთ რამეს რაც არ მომხდარა და შენ არ გაკითებია, ამ დროს ცდილობ
მოირგო ნიღაბი, რომელშიც აცოცხლებ მეორე შენს, ის სრულიად განსხვავებულია შენი პირველი მესგან.
უნიღბოდ რთულია იარო ცხოვრების გზაზე ისე, რომ არ გადაუხვიო არ შეცდე, თუ საზოგადოებას დაანახებ იმ შენს სახეს რაც ხარ, უცოდველს, მშიშარას, უნებისყოფოს ისინი გადაგქელავენ გაგანადგურებენ, წამში გააქრობენ შენს შინაგან სულიერ პიროვნებას, სწორედ ამის გამოა, რომ ადამიანი ირჩევს ისეთ ნიღაბს რაც მას, ჩამოყალიბებულ, გაწონასწორებულს, ძლიერს, მტკიცეს, ამტანს, დაუნდობელს წარმოაჩენს. სამყაროში წამი უნიღბოდ არ არსებობს, რადგან თვითონ სამყაროსაც ნიღაბი შეუმოსავს და მასში გაუხვევია ყოველი ჩვენგანი,
დღე იწვის და ღამე იწვის ღამე რომელიც ჩემი სულის საძღვარს წვავს, ღამით მზის სხივებში ვიჭრები და ვხვდები ცეცხლის დასასრული,ძვლების მტვერი, ღამე ჩემს სუნთქვას ჭრის, ენას ყლაპავს, ზურგს მაქცევს და ტრიალდება ღამით ვხედავ დღის განათებულ სიცრუეს, თვალები შეკერილია, თეთრი კბილები იღიმის, ღამეს სძინავს ლაპარაკობს და დროს ინიშნავს, ამ ყველაფრის მერე კი ცდილობ მოირგო ის ნიღაბი, რომელიც შენს გრძნობებს ხალხში, შენს ამ ფიქრებს სულ სხვანაირად წარმოაჩენს, მაგრამ არავის უფიქრია რა იქნებოდა ყველა, რომ ისე იქცეოდეს როგორებიც არიან, ის აკეთონ რაც სურთ და არა ის რაც მათ ნიღაბს უნდა, იქნებ ნიღაბია ერთგვარი გზა ბოროტებისკენ, იმეორებდა გოგონა ამ კითხვას რომელსაც თავადაც არ ესმოდა თუ რას ნიშნავდა ეს, ექსტაზური და მაგიური ცნობიერების გასაღვივებლად, რომელშიც მოქმედებენ ფენომენალური და შეუცნობელი სამყაროები, ტრადიციული შამანები მიმართავდნენ განსხვავებულ მანტურ მეთოდებს რომელიც მათი სულის ნიღბის დამზადება იყო, არსებობს ერთგვარი სულის ნიღაბი სამყაროში რომელიც ბლოკავს ყოველივე შენს შინაგან აღამავლობის და დაღმავლობის გრძნობებს, იქნებ უკეთესიც არის არსებობდეს სამყაროში ნიღაბი, თუნდაც იმიტომ, რომ ამ ნიღბების საშუალებით არ არის განა მსოფლიო ასეთი წინ წასული, მათი დახმარების არ არის ბედნიერების წუთები, ასევე მტკინეულიც, ეს ნიღბები არ არიან სიხარულისგან ცაში რომ აღგვაფრენენ?! დიახ ეს არის, სიყვარულიც ერთგვარი ნიღაბია რომელიც ისე მოგერგება, ისე შემოგეხვევა, რომ მისგან თავს ვეღარასდროს დაიხსნი და როგორც არ უნდა მოინდომო ვერ მოიხსნი, "სიყვარული აგვამაღლებს ვით ეჟვანი ამას ჟღერენ" მაშ ესეც ნიღბის დამსახურება ყოფილა, უბრალოდ ნიღბები განსხავდებიან ვადებით...
ჩვენ გარშემო ყოველთვის არიან ადამიანები, რომლებიც გვევლინებიან ერთი სახით, მაგრამ შემდეგ დრო გვაჩვენებს მათ ნამდვილ სახეებს, ნიღბების ჩამოხსნა მხოლოდ დროს შეუძლია, დროს რომელიც ყველაფერს ანადგურებს და წინ ვერაფერი უდგება, ზოგადი სახეა ადამიანისა, რომელიც რაკი ერთხელ მისწვდება მისთვის მანამდე დაფარულ ჭეშმარიტებას პიროვნული ძლიერებისა და მონოლითური ბუნების გამო, ბოლომდე ჩახყვება.
და გაიცნობიერებს მას, ხოლო შემდეგ შეუდრეკლად მოახდენს მის აქტივაციას, აქედან გამომდინარე მისთვის სახიფათო შედეგების მიუხედავად, ადამიანი ტიტანურ სულიერ ენერგიას ამჟღავნებს, სძლევს რა მისთვისა და მთელი მისი გვარტომისათვის სისხლხორცეულად, გაშინაგნებულ მამაპაპურ ჩვევებსა და რელიგიურ კანონებს. დიახ თუ ერთი ნიღბის მორგება მიანიჭებს ადამიანს თავს ბედნიერად ის მას აღარასდროს მოიხსნის, რადგან მასში დაინახავს ცხოვრებისეულ ჭეშმარიტებას, ნიღბის გავლენით შეუძლია ადამიანს თავი წარმოაჩინოს საზოგადოების ნებისმიერ ფენაში, ისეთად როგორიც სურს, რომ იყოს. ეს კი არამგონია ცუდი იყოს, ხომ შეძლება კარგმა ნიღაბმა აგამაღლოს სულიერად, თუმცა დღევანდელი საზოგადოების პრობლემააც ისაა, რომ არასწორი გზით, არასწორ ნიღბებს ირჩევენ.
ნიღაბი არის საშუალება წარუდგინო თავი განსაკუთერებულად შენს გვერძე მყოფებს ან დაიმცირო თავი მათ წინაშე, ხშირად ადამიანებს მოსწონთ, როდესაც მათ იცოდებენ, მათზე გული სტკივათ და მათ გამო დარდოებენ. ესეც ერთგვარი ნიღაბია, როდესაც იქცევი ისე თითქოს ხარ დაუცველი, განადგურებული, და ელი მათგან დახმარებას, ადამიანს ისე შეუძლია მოირგოს მისთვის სასურველი ნიღაბი როგორც მსახიობი ირგებს როლს და ანხორციელებს მას.
თუმცა ძნელია ატარო ეს არარჩეული ნიღაბი, ნიღბების ზღვიდან ისე, რომ არ ჩამოგეხეს, ხშირად დასცინიან ბოროტი ნიღბით, რადგანაც ნიღაბში დამალვა მყარი კედელია, ნამდვილი ადამიანური სახის, ადამიანები ნიღბებს იმიტომ ატარებენ, რომ ფურთხისგან დაიცვან თავი, ესაა მისი საიდუმლო.
ო, არ გამომრჩეს სახე კეთილი,
როგორ შევიცნო პატიოსანი?
მათ გადაწყვიტეს ნიღბის ტარება,
რომ სახე იყოს ქვისგან დაცული.
დიახ, ნამდვილ, წრფელ, კეთილ სახესაც სჭირდება ნიღაბი რათა დაიცვას მისი სინაზე. არაქვს მნიშვნელობა ნიღაბი როგორია, მთავარი ისაა რომ, ნიღაბი ადამიანის დამცველი საშუალებააა ამ ქვეყნად!
ხმაური, ქაოსი სიცხე - ზაფხული, გადატვირთული, დამღლელი ცხოვრების გრაფიკი... საშინელებაზე ადრე არასდროს მიფიქრია, რა უცნაური და საშიში რამაა, მხოლოდ ერთი წერტილი აქვს, რომელმაც თუ შეგიპყრო, არა მხოლოდ შენს გონებას არამედ მთლიანად შენს ქვეცნობიერ მეს ბლოკავს, და მთლიანად ილუზირებულ სამყაროში გიშვებს, შემდე კი მის არსებობას ბოლომდე გაჯერებს.
მიყვარს, ღამით სოფელი, მხოლოდ მე, რომ მღვიძავს, სასიამოვნოა იმის გააზრება, რომ 300 კაციდან, მხლოდ მე ვსუნთქავ ამ წუთას, მხოლ ჩემი თვალები ცდილობენ სინათლის დანახვას და მის გარშემო მყოფი ნივთების აღქმას.
ლამპიონებით განათებული, ხრეშიანი უბნები, გზებზე გადმოწოლილი ხილის ხეები. ჭოტის საამური გალობა, და ძაღლების ყეფვა. აქა - იქ ჭრიჭინას ხმა, მომნუსხველი ზაფხულის ხმები და ნიშნები, საკმარისია დაიჭრო წამი, რომელიც გაგყვება მთელი შენი ცხოვრების მანძილზე.
ეს დღე ნაყოფიერი იყო, შეიძლება მეტიც კი, ამ ბოლო დროს ცხოვრებისგან ზუსტად იმას ვიღებ რაც მინდა. წეღან ბავშვებმა ნინო ჩავაცილეთ სახლამდე, სიტყვა "გაცილებაზე" ყოველთვის მეცინებოდა, ნინოზე გამხსენდა, ჰო... როგორც, მახსოვს ის თქვენთვის არ გამიცვნია.
ნინო ცოტა უცნაური გოგა, სასაცილოა რომ ყველას ასე ვახასიათებ, თუმცა ყველა ინდივიდუალურია ჩემთვის, ყველა სხვა მიართულებით ბრუნავს. ის უბრალოდ რაღაცნაირია, ცოტა თავისებური, თუმცა ეს თავისებურობა მომწონს, ძალიან ლაღია, შეიძლება ითქვას სათნოც კი, მასში იგრძნობა ადამიანობა და გული, ალბათ ამ ქვეყნად ყველაზე მთავარი ესაა, ვინაიდან და რადგანაც მარტივი არაა იარო ამ ცხოვრების რთულ გზაზე ისე, რომ ადამიანობა შეინარჩუნო, თუმცა ყველა რთული გზით როდის დადის, ვინ იცის..... მას დარდი არასდროს ემჩნევა, თითქოს გარშემო ჯავშანი აქვს შემოკრული, და თავის ტკივილს მასშივე კლავს, შენს სამყაროს სიბნელით არ ავსებს, ალბათ ეს კარგი თვისებაა, მას საუცხოო ღიმილი აქვს! ალბათ ამ თვისებების გამოა, რომ მას დიდი ადგილი უკავია ჩემს ცხოვრებაში, ისევე როგორც სხვა დანარჩენ მოგობრებს!
საუცხოოზე გამახსენდა გუშინ ქალაქ - თბილიში ვიყავი, უცნაურია, მაგრამ ამ ქალაქს ჩემზე ასე არასდროს უმოქმედია, თითქოს სხვა თვალით დავინახე....
რაღაც ბუმბერაზი, და თან უსური, ასეთი ხალხის ხელში, ყოველ წამს, რომ ქალაქს სულს უმახინჯებენ....

{თავი მეშვიდე}

არსებობენ ბავშვები (მეგობრები), რომლებმაც ერთმანეთის სიმღერების ტექსტები იციან. ჰარმონიას მათ სიცილში პოულობენ. მათი გადაჯვარედინებული იდაყვები მელოდიურ ექოს გამოსცემენ. იქნებ მე ვერ ვჯდები ტაქტში?! იქნებ ისეთი მელოდიები მაქვს, რომლებსაც არავინ უსმენს!
არასდროს ყოფილხართ დაცინვის მთავარი სამიზნე? კლაში, სკოლაში ან თუნდაც საახლობო წრეში. აი მე კი ამ სამიზნის ეპიცენტრი ვიყავი. ალბათ, არასდროს აღმოჩენილხართ სიტუაციაში, როდესაც დაფასთან გამრავლების ტაბულა გავიწყდება და მთელი კლასი სიცილს იწყებს, მათ შორის ისინი ვისაც ნამდვილ მეგობრად თვლი, მასწავლებელიც კი თავჩაღუნული იღიმის, იმის ნაცვლად, რომ დაგეხმაროს. შემდეგ კი დაფიდან მერხამდე მისასვლელი ძალა აღარ გაქვს! თითქოს ფეხებს ვერ გრძნობ! თუ მსგავსი რამ არ გამოგიცდიათ არაფერში გამამტყუნო ეცადე ბოლომდე მოისმინო ჩემი ისტორია...
მიყვარს დედაქალაქი, ეს ქალაქი კიდევ ერთხელ მახსენებს, თავისი ბუმბერაზი, შენობებითა და მრავალწლიანი ისტორიით, რომ მე ამ ქვეყნად არაფერი ვარ! მიყვარს მისი ხმაური, (ხმები) მიყვარს მისი ქუჩები, იტალიური ეზოები, კულტურულ ძეგლებს შორის ამაყად დამდგარი მაღალი თანამედროვე შენობები, ზემოდან, რომ დასცქერიან, თავდახრილ ბინებს.
ქალაქის სურნელი მიყვარს, განსაკუთრებით კი გაზაფხულით, ეს ადგილია სადაც იპოვი საკუთარ თავს, მხლოდ აქ მიედინება თავისუფლების მდინარეები უფასოდ, აქ მიყვარს ფიქრი, წერა და ხატვა, სიმღეა და ცეკვა, თითქოს აქ კავშირია გარე სამყაროსთან, უხილავი თუმცა შესაგრძნობი. გადატვირთულ ცხოვრების რიტმი, ყველა სადღაც მირბის, ყველა მიიჩქარის, აი ის გოგონაც ახლა რომ ესკალატორზე ჩამორბის, მასაც სადღაც ეჩქარება... მოიცადეთ ეს ხომ, სიყვარული წარსულიდან იყო!
ეს, ის იყო! იქ ჩემს გვერდით მორბენალი გოგონა. ქარი, რომ თმას უწეწავდა, ოფისიკენ მიიჩქაროდა. ის იყო, როგორც ჩანს ვიღაც ცდილობს ყველაფრის დავიწყებას, ყველას, ხომ არ შეუძლია იგლოვოს, ზოგი უბრალოდ წარსულის ყუთს ხურავს და ცხოვრებას, ახალი სუფთა გვერდიდან იწყებს. თუმცა ჭუჭყიან წარსულს მაინც ვერავინ ჩამოირეცხავს, მოწამლულ ფესვებს ვერ მოიჭრიან, მომავალი არ მსცემს ამის საშუალებას! რადგან მომავალი და წარსული ურთიერთ შებრუნებული მიმართულებებია და მათი ისრები ოდესღაც გადაკვეთენ გზას!
რა საინტერესოა ეს ცხოვრება, რამდენი უხილავი დამთხვევებით, ყოველთვის ვფიქროდი, რომ როდესაც მე მივდიოდი, შეიძლება ჩემს გვერდით, იქ სადღაც გვერდით ქუჩაზე ისიც მიდიოდა, ამ ქვეყნად ჩვენ ერთად ვმოძრაობდით ისე, როგორც ჩვენი სულები ფეთქავდა ერთდროულად, ზოგჯერ მქონია ისეთი შემთხვევა, როცა მიგრძვნია, რომ ახლა მას უნდა გამოეარა, კიბეები გულის ფანცქვალით ჩამირბენია და მართლაც იქ დამხვედრია, შემდგ კი დაბნეული, და სიყვარულით უფრო მეტად შეპყრობლი უკან წამოვსულვარ.
მეტროს ამბავიც, ალბათ ერთ-ერთი რეალური სიყვარულის დამთხვევა იყო, სიყვარულს შემთხვევითობები უყვარს. თუმცა ამყველაფრის მიუხედავად, ყოელთვის მიწევდა, რეალობაში დაბრუნება. ძნელად მაგრამ მაინც გამომდიოდა.
იმის შემდეგ რაც, არჩევანი ანასტააზე გავაკეთე ეს ყველაფერი უკან უნდა მიმეტოვებინა, მაგრამ ვერ შევძელი, ალბათ დრო იყო საჭირო. დრო რა საშინელი რამაა, არასდროს მყვარებია ეს დანიშნულება!
მიუხედავად, ქალაქის სიდიადის სოფელი მაინც ჩემთვის რაღაც სრულყოფილებასთან იყო დაკავშირებული, თითქოს აქ ჩემი შინაგანი მეს სურვილები კმაყოფილდებიან. აქ რაღაც სხვანაირი ვარ, თითქოს ყოველი წერტილი მე მეკუთვნის. მიყვარს სოფლის მტვერი, სურნელი, ხილით დატვირთული ხეებისგან შემდგარი ბაღები, ცაც მხოლოდ აქ ცაობს, ღამის ვასკვლავების სიდიადით მოჭედილია, არსადაა ისე როგორც აქ.
სახლში, რომ მივედი, ანასტასია ჩემს ოთახი დამხვდა, გამოქანდა და ჩამეხუტა, ის ერთ-ერთი ადამიანი იყო, ვინც არასდროს მტოვებდა.
-დიდხანს გელოდი, თითოეული საათი საუკუნედ მეჩვენებოდა, დრო ისე მიიზლაზნებოდა როგორც არასდროს.
-მე მელოდი? ააქ? გაკვირვებულმა ვიკითხე?
ისეთი სახე ქონდა თითქოს ეს არ უნდა მეკითხა.
-კი შენ, მხოლოდ შენ? განა ეს საკმარისი არ არის? აღელვებული ხმით მეკითხებოდა.
-არის!არის! ეს ყველაფერია!
-სულ მეფიქრებოდი. განაგრძო საუბარი.
-მეც, ქალაქში მხოლოდ შენ მაკლდი სრული ბედნიერებისთვის, შენი თმის სუნი, ხმა და ღიმილი მომენატრა, მაშინ პირველად იყო, რომ ავტირდი.
-გიორგი შენ, რა ტირი? გაოცებული მიყურებდა.
არ ვიცი რა დამემართა თუმცა მისდამი რაღაც უცნაური განსხვაებული რამ ვიგძენი, როცა ხელზე შემეხო ტკივილი დამეუფლა. უფრო იმაზე ფიქრში რომ მეტროში ის ვნახე, მთელი ფიქრებით ისევ ქალაქში ვიყავი, ანასტასიას სიყვარულზე არც კი ვფიქრობდი!
-კი ვტირი, შენი სიყვარულით ვტირი. ახლა ისე გიგრძენი, როგორც არასდროს.
გაოცებული იდგა, შემდეგ ტირილი მოერია, ისეთი უსუსური თვალებით მიყურებდა. მისი თმა, ისევ ისე მაგიჟებდა, თავისი ბრიალა თვალები კი ცრემლებით სავსე უფრო ბჭყვიალებდა.
თითქმის მთელი დღე ერთად ვიყავით. ის კი მომიტრიალდა და მითხრა.
-ჩვენი განშორება, ყველაზე რთული რამ იქნება. ჩვენ არამხოლოდ როგორც პიროვნებები მასე დავშორდებით, არამედ როგორ ორი ერთმანეთთან დაკავშირებული სულები, ჩვენი სულები ერთმანეთში ჯერ კიდევ დიდი ხნის წინად შეერწყმა, ისინი ერთმანეთის გარეშე იქნებიან, როგორც ადამიანი სახლის გარეშე, დაკარგული და მარტო სული, ახლა ხომ ხვდები რატომაც ვერ დავშორდებით, არც გვაქვს ამის უფლება! მე შენ მჭირდები და შენ მე! ჩვენ ერთმანეთთან ის უხილავი კავშირი გვაქვს რაც აქამდე არავის ქონია, მას კი ვერ დავანგრევთ.
ჩვენ ორი მოხეტიალე სული ვართ!
მე უშენობა ტრიუმფით მომკლავს, რადგან ოდესაღაც, აქ ამ ოთახში ჩვენ ვიდექით და ამ ყველაფერზე ვსაუბრობდით. მე უშენობა ვეღარ დამწვავს რადგან, მაშინ დავიწვი, როდესაც შენი სული ჩემში შემოვიდა
სამ ადმანიანში საიდუმლო მაშინ ინახება, თუ იქიდან ორი მკვდარია!
მან წაიღო ბავშობა ჩემი, სამყარო სადაც მე ვიყავი მე, ვიცოდი აღარაფერი იქნებოდა ისე, როგორც უწინ, მაშინ როდესაც რაღაც ნათელი ჯერ კიდევ იყო ჩემში.
არ მინდა გამოფხიზლება, მომწონს ეს სამყარო ოცნებებითა და ილუზიებით, გავსინჯე ასეთი ცხოვრება და ბედნიერი ვარ, იდიალური არააა თუმცა არც ისეთი ცუდია, რომ ამ ყველაფრის დასრულება მოვინდომო. უბრალოდ დამღალა იმან, რომ ყოველთვის გზაჯვარედინზე ვდგავარ.
ყოველთვის მეუბნეოდნენ, ცხოვრება ერფეროვანიაო, ამის არასოდეს მესმოდა, ვერც კი ვიაზრებდი. მხოლოდ ახლა მესმის მისი ჭეშმარიტი მნიშვნელობა, ერთფეროვნება მოსაწყენ ცხოვრებას არ ნიშნავს, უბრალოდ შენ იყინები ერთადგილას, თითქოს რაღაც დიდი, მძიმე და შეუდრეკელი გაკავებს, მიდიხარ, მაგრამ როდესაც გაიხედები ისევ ერთ ადგილას დგახარ, ცხოვრება იდეალურია, უბრალოდ ჩვენ ვართ მოსაწყენები, ადამიანთა მოდგმა ყოველთვის ცხოვრების აღმართებს, თავად ამ სამყაროს აბრალებდა, თუმცა არა! ეს ჩვენითაა ცხოვრება მოსაწყენი, მისი შეცვლა ჩვენს ხელთააა, ის არ ბრუნავს ჩევენს გარშემო, არამედ ჩვენ ვბრუნავთ სამყაროს გარშემო.
შიში... შიშმა შემიპყრო, ვერავის ვუმხელ და ვუზიარებ ჩემს გძნობებს ვერც თამარს და ვერც ირაკლის, ალბათ იმიტომ, რომ ვერავინ გამიგებს, რა გაცვეთილი ფრაზაა თუმცა, ეს მართლაც ასეა, და ასე იმიტომ არ ვფიქრობ, რომ მხოლოდ 16 წლის ვარ :) ! იმდენად ინდივიდებითაა გაჟღენთილი ეს სამყარო, რომ ჩვენი ცხოვრებაც განსახვავებულია, ისინი ვერ შეძლებენ გაიგონ ის რაც არ გადაუტანით, ისინი მომისმენენ, მაგრამ არა გამიგებენ!
ყოველთვის ვიცოდი რა იყო დასასრულის დასაწყისი, როდესაც მთავრდება ერთი იწყება მეორე, ეს ბავშობიდან მესმოდა, ყოველთვის დამძახოდნენ - არ დანებდე, ყველაფერი ახლა იწყება! ამის არასდროს მესმოდა, როგორ შეიძლება რაიმეს დასასრული დასაწყისის საწინდარი გახდეს, წარსულს რომელსაც ასრულებ, ასრულებ მეგობრობასა და სიყვარულს, ამ ორ მეგობარს რომელიც ქვეყნიერებას იპყრობს. უბრალოდ ვერ დახურავ წარსულს, რთულს, ჭუჭყიანს, ვერ მოიჭრი წარსულის ფესვებს! ეს შეუძლებელია და ვერ გადაშლი ახალ ფურცელს.
ეს გაუმქრალი სენი, დრო და წარსული ერთმანეთთან დამყარებული კავშირი, ჩვენ ყოველთვის თან გვდევს, როცა უბრალოდ დგახარ ცხოვრების გზაზე და მიიწევ წინ, იქ უკნიდან წარსული მოგდევს, რომლის ტემპი ნებისმიერ ძლიერ ადამიანზე ჩქარია!
უკვე რამდენი ამკძალავი სიტყვა "ვერ" ვახსენე, ესეც კი უცნაურია რამდენი უცნაურობაა ამ ქვეყნად!
დრო იარებს კურნავს, თუმცა ჭრილობას ვერა! არც ამ გამოთქმის მესმოდა, შეუძლებელია დროის ზღვარზე დააყენო შენი თავი საკუთარი ტკივილებით.
დრო ვერაფერს უშველის, პირიქით... არამგონია მხოლოდ რაღაც პერიოდმა შეიძლება დაგავიწყოს შენი ტკივილი, ან ის ადამიანი როელიც ტკივილს გაყენებდა. ყოველთვის გამოჩნდებიან ნივთები ან ის პერსონები რომელებიც ამ ტკივილის გაგიახლებენ.

ყველაფერი რასაც ხედავ შენი წარმოსახვაა,ყველაფერი რასაც ხედავ ტყუილია!
ეს ჩემი სახლია, დღეიდან ვგრძნობ, რომ ის ჩემი ნაწილია, კედლებს ამ ოთახებს ჩემი კვალი ატყვია, თანდათან ყველაფერი იცვლება და ჩემი ხდება. ტახტზე ვზივარ და გვიან ღამემდე ვუყურებ სულელურ ფილმებს, ფანჯრიდან გავხედავ ეზოში მოთამაშე მეზობლის ბავშვს.
ჩემი სხეული თითქოს უშველებელი გახდა და მთელი სახლი დაიკავა, ყველა კუთხე კუნჭული, ჩემმა სიხარულმა თუ ტკივილმა აქავრობა აავსო.
თანდათან დავიჩუტე, დავპატარვდი, ჯერ ერთ ადგილს ვტოვებ, მერე მეორეს, მალე ერთ პატარა კუთხეში შევიყუჟები ჩემთვის და სრულიად შეუმჩნეველი გავხდები, ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან ვერ მამჩნევს, ყოველ საღამოს თვალებში მიყურებს და თითქოს გამჭვირვალე ვარო, ვერაფერს ხედავს, ხშირად მესიზმრება, რომ სადღაც გაშლილ მინდორში ვარ, მზიანი ამინდია, ბალახწე ვწევართ და მას ვეფერები, მზე ლამაზად ჩადის მერე უცებ საშინელი ქარი ამოქროლდება და ყველაფერს თან გაიტაცებს.
მარტო ვარ, ვიღვიძებ და მთელი დღეები ვერ ვიშორებ ამ განცდას, სახლში არავინაა, მგონია, რომ ის ჩემს წინ ზის, მაგრამ შემდეგ ვხვდები, რომ ეს წარმოსახვაა.
დღეს პირველად გავხდი ისე ცუდად, რომ ფეხზე ვეღარ დავდექი, სადღაც მუცლის სიღრმეში იწყება ეს სიმძიმე, მერე მაღლა ამოდის იზდება, ძლიერდება და ყელში მეჩხირება. სუნთქვა მიჭირს. თითქოს ის ჩემს გვერდითაა და მამშვიდებს, თითქოს ეს ყველაფერი გამოვიგონე, ხო ადამიანი წარსულის სიყვარულიდანაც მე გამოვიგონე და ისეთ გოგონად ვაქციე როგორიც მე მინდოდა ყოფილიყო, ისეთს ვხედავდი როგორიც არ იყო.
ხშირად მიფიქრია როგორი იქნება ჩემი სიკვდილი, ფეხის თითებიდან შემოვა სხეულში მუხლებიდან ამომაცოცდება, ტანს მთლიანად ჩამიყლაპავს და თვალებადე ამოვა, უკან ვეღარ გავაგდებ,ვერ მოვიშორებ, სარკეს ვუყურებ, ეს ბიჭი მე არ მგავს, ეს ბიჭი მე არ ვარ.
ხვალ ჩემი დაბადებისდღეა, სარკეში საკუთარ თავს ვუყურებ და 17 წლის ბიჭს ვერ ვცნობ, ვუყურებ და არ მომწონს, არ მიყვას ეს სხეული, რისი ბრალია ეს ყველაფერი?!რა მნიშვნელობა აქ ვისი ბრალია, ბოლოს მაინც მე ვიქნები ის, ვინც უნდა იტვირთოს ყველა ცოდვა, ყველას ნაცვლად უნდა აგოს პასუხი, მახსოვს სადღაც წავიკითხე არ ვიცი როდის, ვერ ვიხსენებ, ვერც მის ავტორს ვიხსენებ ისეთი მოკლე და შემზარავი ფრაზა იყო. "სახეზე ჩამოაფარეთ რა ახალგაზრდა მოკვდა" ეს სიყვარულის ისტორია, რომელიც ჩემზე ანასტასიაზე და მასზეა, წლების მანძილზე გაცვდება და გახუნდება, ის ჩემზე დიდხანს იცოცხლებს, მე მოვკვდები მაგრამ ის დარჩება.
ჩემი სიკვდილის შემდეგ, გამლანძღავენ, გამაკრიტიკებენ, აღარვის ვემახსოვრები, მაგრამ ეს ისტორია, ისტორია სადაც სიყვარული მეფობდა ყველას ემახსოვრება, ეს ბედნიერების ილუზიაა, სადაც მე ვიყავი მე! მაგრამ ესეც ყალბი იყო, ყველაფერი ტყუილია, რასაც ვხედავთ და ვეხებით.
ეს დიდი ტყუილი რომელიც ძალიან გავს სიმართლეს ჩემზე დიდხანს იცოცხლებს, და ჩემი სიკვდილის შემდეგ ვერავინ გამიგებს, თუ რატომ ვთქვი უარი რატომ ვერ გავუძელი, სად გავიქეცი ან ვის გავექეცი, იტირებენ, გამლანძღავენ, გამიბრაზდებიან შევეცოდები, მაგრამ არავინ ეცდება გამიგოს, ვერავინ დაუშვებს, რომ მიზეზი სულ სხვაა!
თვალები გავახილე და მზე ვიგძენი, თითქოს ჩემში შემოდიოდა, დავიწყე იმაზე ფიქრი, თუ რა უცნაური იყო სიზმარში ფიქრები, თითქოს ჩემს წინ ვიღაც იჯდა და ამ ყველაფერს მიყვებოდა თუმცა მისი სახე არ მახსოვს, ვერც ვიხსენებ!
შვეულებრივი საღამო იყო, არაფრით გამორჩეული, ისე როგორც სხვა დანარჩენი. ალბად ყველაზე რთული ისაა, როდესაც აცნობიერებ, რომ დროა დაამთავრო ოცნებების კოშკში ცხოვრება, დადგა ჟამი იმის, რომ გაუსწორო მწარე რიალობას თვალი, როგორც ჩანს ყველაფერს აქვს დასასრული, ისე როგორც ბავშობას და სიცოცხლეს, ან ორივეს ერთად! მე ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ შეეძლო ადმაინს ეცხოვრა, ისე როგორც უნდოდა, ამაში კი არასდროს არავინ ჩაერეოდა, თუმცა ყოველთვის არიან ისინი ვინც შენს ტკივილსა და ბნელ მხარეს გადაგიშლიან, შემდეგ კი მათ თვალიერებას გაუთავებლად დაჰყვებიან.
დგება დღე, საათი, წუთი ან უბრალოდ წამი, როდესაც აცნობიერებ, რომ ყველაფერი სულ სხვანაირადააა, იმისგან განსხვავებით რაც შენ გეგონა, ცხოვრებაც კი სხვა კუთხიდან გიყურებს უკვე!
ვერასდროს ვერავინ გაგიგებს, ამიტომ არცაა საჭირო ვინმეს რაიმე აუხსნა. მათ ის არ გამოუცდიათ რასაც ახლა მე ან შენ გრძნობ, ზოგ უცნაურობას ვერც მიხვდებიან, უბრალოდ სისულელედ მოეჩვენებათ, ამიტომ უნდა გაჩერდე, და იმ ილუზირებული სამყაროს კარი სამუდამოდ ჩაკეტო, რომელთანაც ამდენი ხანი ცხოვრებობდი, სამყაროში ყველაფერი იცვლება, შენი ცხოვრებაც კი, ჩემი უკვე შეიცვალა. უბრალოდ გააჩნია ეს მომენტი ვის ცხოვრებაში როდის დადგება!.

"ყოველთვის მეუბნეოდნენ ჭკუა ხანში არისო" ამის არასდროს მესმოდა, ვერც დავეთანხმები, განა შეიძლება ადამიანის შესაძლებელობების ზღვარი, მისი სიჭკვიანე ან სიბრძნე ასაკმა განსაზღვროს? არა ასაკი მხოლოდ ცხოვრებისეულ გამოცდილებებს გვძენს, მისი დანიშნულება ღრმაა, თუმცა შიგნით ფუღუროა.
არ შეიძლება შენმა წლოვანებამ, მიუთითოს შენს თვით შეგნებაზე. თვით შეგნებაზე გამახსენდა, ჰოო, იმასაც ხშირად დამძახოდნენ არავინ არავიზე მეტიაო, ამასაც ყოველთვის ჩემებურად ვხსნიდი, თუმცა ვერავინ მიგებდა... ვერც შეძლებდნენ.
ადამიანები ერთმანეთზე მეტი ყოველთვის იქნებიან, მათ მეტობას კი ზუსტად თვით შეგნება განსაზღვრავს, ვიღაც ვიღაცაზე მეტია ამით, მე ნაკლები მესმის სხვას მეტი. მაგრამ ის არაფრით იქნება ჩემზე უკეთესი, იცით რატოომ? თავის შეგნებას ვერ დაამტკიცებს თუ მე ამყვება კამათში, საზოგადოება ჩვენ ერთმანეთისგან ვერ განგვასხვავებს, ჩვენგან სულელს ვერ გამოარჩევენ! მხოლოდ ესაა, დონე და შეგნება, რაც ზოგს დაბადებიდან არ გააჩნია. თუმცა დღვანდელ დაავადებულ ცხოვრებაში როდესაც ვამბობ მე შეიძლება სხვაზე მეტი ვიყო, ყოველთვის ტანსაცმელზე და სხვა მატერიალურ ნივთებზე მაკვირდებიან, ეს რა სენია?! რა ჭირია მოუშორებელი?! განა შეიძლება ჩაცმულობით განსაზრვრო ვინ ვიზე მეტია? ქვეყნიერება დაავადებულა და ამას აღარაფერი ეშველება. ადამინმა დაკარგა ადამიანის ისადამიანობა, რაც მის სიდიადეს წარმოადგენდა და ამ იარას ვერ მოვიშუშებთ.
ადამიანობაზე გამახსენდა, ზოგს არც ეს აქვს! ჩემთვის მხოლოდ მოსიარულე, უსულო სხეულებს გვანან, თითქოს მათში სისხლის მაგივრად, ბენზინი ჩქეფს, რომელიც არავინ იცის, როდის დაგწვავს, ისინი მხოლოდ სხვისი უბედურობის გზაზე მოსიარულე გვამები არიან!
დღეს ანასტასია უნდა ვნახო, რატომღაც დიდი სამზადისით ვარ, ასეთი რამ არასდროს დამმართვნია სამოსელს 2 საათია ვარჩევ, თმის ვარცხნილობასაც კი ყურადღებას ვაქცევ, youtube-ში zayn malik -ის სიმღერებს ვუსმენდი გაუჩერებლად.... აღელვების პიკზე ვარ, მასთან ყოფნა მაბედნიერებს, თუმცა სრულყოფილად ვერ ვგძნობ თავს, მაგრამ დროა ვისწავლო დაკმაყოფილება იმით რაც გამააჩნია.
მოკაზმული მივაბიჯებდი მისი სახლის კარისკენ, როდესაც შევედი, არავინ იყო. სახლის უკან, ბაღთან ახლოს კი რაღაც ანათებდა, ინტერესმა შემიპყრო და მისკენ გავემართე, ნელ-ნელა სინათლე უფრო და უფრო იზრდებოდა, შემდეგ კი აი სანთლის წრეში მდგარი ანასტასიაც გამოჩნდა.
ტბასთან ხის ქვეშ პატარა მაგიდა იდგა, წითელი სუფრით ვარდებითა და სანთლებით,გარშემო ორი სავარძლით. ტბა კი ამ სანთლების სიკაშკაშეს ირეკლავდა და ტასოს ქათქათა სახეზე ფენდა, ეს ყველაფერი ამაღელვებლად გასაოცარი იყო.
-როგორც იქნა მოხვედი, მითხრა და ჩემკენ გამოეშურა.
რაც შეიძლებოდა მჭიდროდ მოვხვიე წელზე ხელები და დავიწყეთ ყველაფრის გარშემო ბრუნვა, ხოლო ციცინათელები კი ჩვენს გარშემო ბრუნავდნენ, საუცხოო დღე იყო, საინტერესო და ამავდროულად უცნაურიც, ისიც უცნაურია, რომ ეს ცხოვრება უცნაურობებიითა გაჟღენთილი.
დროს ტყუილად ვხარჯავ, არაფერს ვაკეთებ, თითქოს უსულო სამყაროში დავაბიჯებ, არაფერის გაკეთება არ შემიძლია, სიმართლე, რომ ვთქვა ძალა აღარც მაქვს. გუშინ წვეულებაზე ვიყავი, იქ ორივე იყო, ტასოც, ისიც და კიდევ ის.... ყველაფერი შესანიშნავი იყო, თითქოს ეს დღე არამქვეყნიურად გასაგიჟებელი და ამაღელვებელი იყო, მაშინ მართლაც ვგძნობდი, რომ სამყარო არ ბრუნავდა ჩემს გარშემო არამედ მე მის გარშემო!
მუსიკები, ცეკვები სასმელი და მეგობრები ამ დროში, ზაფხულის ღამეს განა შეიძლება სხვა რამ ინატრო?!
უკვე გვიანი იყო, ძალიან ცხელოდა თუმცა სიგრილე მაინც იგძნობოდა, გაუჩერებელი მუსიკები თავში შემიძვრნენ და იქედან აღარც გამოსულან, შემდეგ კი საშინლად მტკიოდა ყველაფერი, ყოველი სხეულის წერტილი. ანასტასია და მე დარბაზის კართან ვიდექით, ვსაუბრობდით და მის თმას ვუყურებდი, არ ვიცი, რატომ თუმცა მის თმას ისე შევეჩვიე, რომ ამ სურნელის გარეშე, როგორ ვძლებ მიკვირს, შემდეგ კი უცბად მითხრა
-გიორგი, ოჯახის წევრები ნერვიულობენ უკვე, უნდა წავიდე.
-დამელოდე მეც გამოგყვები.
-სახლში მიდიხარ? გაკვირვებული ხმით მომიგო.
-არა, შენ გაგაცილებ და უკან დავბრუნდები.
გაეღიმა და ლოყაზე მაკოცა...
საოცარი ღამე იყო, თითქოს ასვალტის სუნსა და სიმხურვალესაც კი ვგძნობდი, ცაზე ვარსკვლავების სიდიადე იყო მოფენილი, და აქა - იქ ზაფხულის ხმებიც ისმოდა.
ალბად არ არსებობდა თემა რაზეც ჩვენ არ ვისაუბრეთ, მან თავისი დარდი გამიზიარა მე კი ჩემი, მივდიოდით და თან მოგვყებოდა წარსული, წარსული რთული, თითქოს ორივე ვცდილობდით მის გახსენებას თუმცა არცერთს გვინდოდა!
თავის ტკივილს ისე ღრმად ხსნიდა, რომ ჩემში შემოდიოდა იწვოდა და იფერფლებოდა, შემდეგ კი სადღაც ქრებოდა, მაგრამ შინაგანად თავს მაინც დამძიმებულად ვგძნობდი.
როდესაც მის სახლს მივუახლოვდით, ჩამეხუტა და მითხრა.
-გმადლობ, იმისთვის რომ არსებობ. მიყვარხარ.
მე ის მაბედნიერებდა. მისი ტუჩები კიდევ ერთხელ შევიგძენი და სახლში შევიდა, ცდილობდა წამი დაეჭირა, დაეფიქირებინა ჩვენი დრო და დაემახსოვრებინა მთელი ცხოვრების მანძილზე.
თავი მაღლა ავწიე და ამაყად მივაბიჯებდი, სოფლის მტვრით გაჟღენთილ გზაზე. თან მივიჩქაროდი, მინდოდა ის მენახა და ოცნებაც ახდა, ყველაფერი ასე ადვილად თუ ხდებოდა ერთ დღეში ვერც კი წარმოვიდგენი, უცბად ვიგრძენი ბუჩქში რაღაც როგორ მოძრაობდა, ბოლოს კი ადამინის სახე მიიღო, ეს ხომ ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან იყო, როგორ მინდა, რომ მისი სახელი ვახსენო, თუმცა ეს არაფერს შეცვლის, როდესაც გადმოხტა მისი თმა მთვარის შუქზე ისე კიაფობდა, რომ თავი ვერ შევიკავე და ჩავეხუტე.
იმ დღეს ერთადერთი დიდი შეცდომა რაც იყო, წვეულებაზე თამარს ყველაფერი მოვუყევი. ყველაფერი ასე მოხდა, უბრალოდ ჩხუბით დაიწყო.
-გიორგი, შემეშვი, თავი დამანებე აღაეაფერი მაინტერესებს, თითქოს რაღაცის თქმას ცდილობ, მაგრამ მერე ჩერდები რა გემართება?! ოხ, როგორ დამღალე, უკვე აღარაფერი მაინტერესებს!
-თამარ, გეყოფა, რას ელი ჩემგან? რა გინდა რომ ვთქვა?
-სახლში მივდივარ, შემეშვი... უბრალოდ რატომ მაგძნობინებ, რომ რაღაცას მიმალავ? ვერ ვხვდები რის მიხწევას ცდილობ? დაფარული სახელებითა და ფრაზებით საუბრობ ყოვეთვის ვიღაც პირზე, როდესაც მის არსებობას გეკითხები პასუხად დუმილს ვიღებ!
მოტრიალდა და წასვლა დააპირა
-მე ჯერ მზად არ ვარ! მხოლოდ ეს იყო რისი თქმაც იმ წუთებში შევძელი.
-მზად არასდროს იქნები.
-თამაარ შეეშვი, ნუ აძალებ არ უნდა და ნუ იტყვის გვერდიდან ნინომ გამოსძახა, თურმე ისიც ისმენდა ჩვენს საუბარს.
მივხვდი, რომ დრო იყო ვინმესთვის ეს ყველაფერი მეთქვა, და ალბათ ეს თამარი იქნებოდა, მიუხედავად იმისა, რომ ვერ გამიგო.
-მზად ხარ მომისმინო? მივაძახე და მისკენ წავედი.
გაჩერდა, ცოტახანს ფიქრობდა, შემდეგ კი თვალებში ჩამხედა და მითხრა:
-მისმინე ეს ვინმეს ძალით კი არა შენი სურვილით უნდა მოხდეს! თუ თქმა არ გინდა აღარ დაგაძალებ, არ მინდა რაიმე სანანებელი გქონდეს, განსაკუთრებით კი ჩემს გამო.
-არა მე მინდა, რომ შენ ყველაფერი იცოდე.
-კარგი, წამოდი შენობას ცოტა გავცდეთ, აქ ძალიან ბევრი ადამიანი ირევა.
უკან გავიხედე და ისიც ზუსტად იქ იყო, ჩემს უკან იდგა და მიყურებდა, თითქოს თვალით მანიშნებდა ეს არ ქნა, კარგს არაფერს მოგვიტანსო თუმცა ბოლოს მაინც მივხვდი, რომ უნდოდა ვინმეს გაეგო ჩვენზე, ალბათ შთაბეჭდილებების და კომენატრების მოლოდინი კლავდა.
-კარგი წამოდი, დავეთანხმე და სალაპარაკოდ გავედით.
-ყველაფერს ახლა დღეს ვერ მოგიყვები, ყველაფერი უფრო გასაგები და ნათელი, რომ იყოს, გეტყვი. თამარ, შენ იყავი ადამიანი, რომელიც ჩემს შემოქმედებას ყოველტვის ეცნობოდი, არ აქვს მნიშვნელობა ეს ჩანახატი იყო თუ მოთხრობა. შემდეგ კი გებადებოდა კითხვები "რატომ?" "ვის ეძღვნებოდა?" "როგორ წერ ასეთი გძნობებიით?" "ვინ გიყვარს გიორგი ასე ძლიერად, რომ საკუთარი ტანჯვა ფურცლებზე ასე მკაფიოდ გადმოგაქ?" ამ ყველაფერზე პასუხს ახლავე გაიგებ. რასაც იქ კითხულობდი ყველაფერი სიმართლეა.
-კიმაგრამ შენ ყოველთვის მეუბნეოდი, რომ ეს მხოლოდ მწერლის წარმოსახვააო.
-განა სხვა გვარად შემეძლო? საუბარი განვაგძე, - მე ყოველთვის შენი რეაქციის მეშინოდა, ახლაც მეშინია, იმ მეგობრის დაკარგვის, ახლა ჩემს წინ რომ ზის.
-მე ვერ დამკარგავ.
ნეტა ეს სიტყვები მართალი ყოფილიყო, ან თვითონ ყოფილიყო საკუთარ თავში დაჯერებული, ნეტა ის დღე საერთოდ არ გათენებულიყო, რომ მასთან არ მესაუბრა.
-ეს ადამიანი, არისსს... ეს ის ადამიანია... რომელიც... აი, ის, რომ....
-გელოდები გიორგი, ნუ ნერვიულობ ყველაფერი მითხარი.
-კართან რომ დგას და მე მიყურებს ის.
-ანასტასია? ეგ ხომ ვცოდი.
-არა, მეორე კარისაკენ გაიხედე...
თითქოს თავში რაღაც ძლიერად დარტყეს და გაქვავდა, გაოცებისგან თვალები იმდენად გაუფართოვდა, რომ თითქოს სადაც იყო გადმოსცვივდებოდა...
-იიის? გაოცებული და გაკვირვებისგან შოკში ჩავარდნილი იყო. - კიმაგრამ თქვენზე ვინ რას იფიქრებდა, თითქოს ერთმანეთთან არაფერი გაკავშირებთ და...
-ამ სპეკტაკლში გვიწევს ცხოვრება თავის გადასარჩენად.
-ვერაფერს ვიგებ, თავი ამტკივდა, ვერ ვიჯერებ სადმე უნდა ჩამოვჯდე.
გახარებულს და აღფრთოვანებულს არ ველოდი ნამდვილად, თუმცა არც ასეთ პესიმისტურ განწყობას მოველოდებოდი.
-ასეც ვიცოდი.
-არა, ცუდად არ გაიგო, უბრალოდ ასეთ ამბავსაც არ ველოდი, სახლში უნდა წავიდე მშობლები ღელავენ უკვე გვიანი იყო.
-გარბიხარ?
-არა, სახლში მელოდებიან თან ამ ყველაფერზე უნდა ვიფიქრო გავიაზრო.
-თამარ რა არის დარდი?
- ” პროცენტი, რომელსაც პრობლემას ვუხდით, ვიდრე იგი რეალურად გვეწვევა.”
აღარაფერი მითქვამს.
მე კი ვფიქრობ, რომ დარდი ტკივილია! დარდია ტკივილის სარკე!
ტკივილი ეს ისთი გძნობაა, რომელსაც ახსნა ვერ მოუძებნეს. და მართლაც რა არის ეს? ფიზიკურ ტკივილს ადვილად უშველი,მაგრამ სულიერს? ეს ხომ შეუძლებელია, განა ამ ქვეყნად მოიძებნება რაც შენს დამსხვრეულ გულსა და განადგურებულ სულს განკურნავს? მას მხოლოდ სიყვარულით თუ მოარჩენ და მაშინ სიყვარული რაღაა? ამას ახსნა მოეძებნება, ერთი სიტყვით, რომ ვთქვათ სიყვარული – უცნაური საჩუქარია, რომელიც ისეთ მდგომარეობაში აგდებს ადამიანს, რომლის დროსაც არა მარტო ჭკუას კარგავს იგი, არამედ შეუძლია წარმოუდგენელი სიმაღლეები დააპყრობინოს, ხოლო შემდეგ ტანჯვაში და ზოგჯერ სისასტიკეშიც კი ჩააგდოს. ანუ ადამიანი განიცდის ადამიანური გრძნობების მთელ გამას: ეჭვებიდან დაწყებული მეტყველების უნარის დაკარგვით დამთავრებული მის დანახვაზე.
ალბათ გქონიათ ცხოვრებაში ისეთი მომენტები, როცა დაცინვით იხსენებდით თუ როგორ სიგიჟემდე გიყვარდათ სკოლაში და გეჩვენებოდათ, რომ ეს მთელი ცხოვრება გაგრძელდებოდა. ასევე გაგეცინებათ თქვენს ახლანდელ სიყვარულზე 20 წლის შემდეგ. ხოლო ეს ყველაფერი იმიტომ ხდება, რომ სიყვარული პირობითად შეიძლება რამდენიმე ტიპად დავყოთ: სიყვარული–დრამა, სიყვარული–შეპყრობა, სექსუალური ვნება და სიყვარული–პატივისცემა.
როგორც ხედავთ, სიყვარული მრავალსახიანია და ვერავინ გეტყვით ზუსტად, თუ როდის და ვინ შეგიყვარდებათ და რომელი სიყვარული გეწვევათ ზემოთ ჩამოთვლიდან. მაგრამ იმაში, რომ ადრე თუ გვიან მოხდება ეს, ეჭვი ნუ შეგეპარებათ.
მიმტევებლობა უდიდესი დადებითი თვისებაა ადამიანის შინაგან სამყაროში. ადამიანს ერთი ცუდი თვისების გამო ნუ მოსთხოვ მთლიანად შეცვლას, რადგან მას ერთი ცუდის გარდა უამრავი კარგი აქვს.
თუმცა ამ ყველაფერზე ფიქრს რა აზრი ქონდა თამარმა უკვე ყველაფერი იცოდა, მე კი ვერ ვხდებოდი ეს კარგი იყო ცუდი. ან საერთოთ რა არის ცუდი, არსებობს რაიმეს ცუდი ამქვეყნად? ჩემი აზრით როცაა კარგია არაა მაშინა ცუდია, კარგის არ არსებობას მოსდევს ეს სიბნელე რასაც ჩვენ ცუდი ვუწოდეთ, ან სიბნელე არსებობს? ესეც რა უცნაურია, ერთმა გამოჩენილმა ადამიანმა თქვა სიბნელე არ არსებობსო, ეს მართლაც ასეა, როდესაც არაა სინათლე მაშინ ბნელა, მის არ არსებობს მოსდევს ზუსტად სიბნელეც!

"ალბათ ყველას მოგსვლიათ ტირილის მუზა მე ეს ხშირად მემართება ხშირად მინდება ტირილი ხან ისეთ ადგილებშიც სადაც არ შემიძლია ხმამაღლა ქვითინი ამ მომენტში საშინელი გრძნობა მეუფლება ხოლმე მინდა გავიქცე შორს სადაც სულ მარტო ვიქნები სადაც შემეძლება დავჯდე და რაც შეიძლება ხმამაღლა ვიტირო ხან არცკი ვიციი რაზე მეტირებაა მაგრამ მინდა ტირილი...
ამ დროს ვდგები გავდივარ სახლიდან ჩქარი ნაბიჯით თითქოს სახლიდან გავურბოდე რამეს თითქოსდა სახლში იყოს ტირილის მიზეზი მაგრამ ქუჩაში გასვლისას ვხვდები რომ ასე არაა. მივაბიჯებ მტვრიან ასფალტზე და მინდა რომ სადმე წავიდე ისეთ ადგილას სადაც არავინ იქნება სადაც მხოლოდ მე და ჩემი ცრემლები ვიქნებით რომელთაც ძლიერ სურთ ჩემი თვალებიდან გადმოსვლა მაგრამ მე არ ვაძლევ ამის უფლებას ხანვეჩხუბები ხანვეხვეწები სულ ცოტაც მოიცადონ სულ ცოტაც და მივალ იქ სადაც შეეძლებათ განთავისუფლდნენ ჩემი პატარა თვალებიდან ნელნელა ფეხს ვუჩქარებ რადგან ვხვდები რომ აღარ აპირებენ ჩემთან დარჩენას ბოლოს ისე მოუსვენრად არიან რომ გავრბივარ მივრბივარ და ვუახლოვდები ადგილს სადაც მშვიდად შევძლებ ყოფნას ჩემს ცრემლებთან ერთად, რომლებიც არვიცი რატომ აპირებენ ჩემგან გაქცევას.. ჰაა მივედი და ძირს დავჯექი როგორცკი დავაპირე თავისუფლება მიმეცა პატარა ცრმლებისთვის უცბად რაგაც ხმა შემომესმა მოვიწმინდე ყველაზე მოუსვენარი ცრემლი რომელმაც ყველას აჯობა თვალების დატოვება და შევბრუნდი იქეთ საიდანაც ხმა მესმოდა მაგრამ ვერავინ დავინახე ცოტა შემეშინდა მაგრამ განვაგრძე ისევ ჩემი საქმე ცრემლების განთავისუფლება მაგრამ კიდევ რაგაც ხმა შემომესმა მივიხედე და კიდევ არაფერია ახლა კი მართლა შევშინდი და გადავწყვიტე იმ ადგილის დატოვება წამოვედი იქიდან და გავუყევი ისევ მტვრიან ასფალტს მივდივარ და ვფიქრობ ნუთუ არ არსებობს ისეთი ადგილი სადაც შემეძლება დავჯდე მშვიდად და ვიტირო მაგრამ ვერ ვხვდები სად შეიძლება იყოს იმაზე მშვიდი ადგილი სადაც მე ვიყავი ესხომ ტაძრის ეზო იყო ტაძარი ხომ ყვლაზე მშვიდი ადგილია დედამიწაზე ხოდა ზუსტად იქ ვიყავი თან სულ მარტო მაგრამ ვერ სევძელი ტირილი რადგან რაგაცამ შემაშინა უცბად ნერვები მეშლება რატომ გამოვიქეცი კუდამოძუებული იქიდან სადაც არაფრის უნდა მეშინოდეს სადაც ყველაზე დაცულად უნდა ვგრძობდე თავს და გადავწყვიტე უკან დაბრუნება მაგრამ აგარ დავბრუნდი მივხვდი რომ უფლება არ მქონდა იქ დაბრუნების მე არ ვიყავი ღირსი უფლის სახლში ცრემლები დამეგვარა და სიმშვიდე მიმეღო რადგან მე უფალი მხოლოდ გასაჯჭირში მახსენდებოდა.. ამიტომ მკითხველო თუ შენ ამას ოდესმე წაიკითხავ გთხოვ უფალი მხოლოდ გასაჭირში ნუგაგახსენდება გახოვდეს ყოველ წამს ყოველ დღე მადლობა გადაუხადე მას რომ შენ კვლავ შეძელი თვალის გახელა, როდესაც ტაძართან ჩაივლი ნუ დაგეძარება პირჯვრის გადაწერა და უფლისთვის მადლობის გადახდა ყველაფრისთვის რაც გაქვს კარგისთვისაც და ცუდისთვისაც რადგაც ციდით ბევრი რამის სწავლა შეუძლია ადამიანს და რაც მტავარია თუ სულ ცოტა დრო მაინც გექნება შედი და სანთელი დაუნთე ყველა წმინდანს ნუ მოიქცევიტ ჩემსავით და ნუ გაგახსენდებათ უფალი მხოლოდ გასაჭირში" თქვა ჩემმა მამიდაშვილმა, პირველად მოხდა, რომ სხვისმა აზრებმა გადაფარა ჩემი ფიქრები, და მთელს გულს მოედო!

{თავი მერვე}

შემთხვევითი არაფერია! ის ხდება რაც უნდა მოხდეს. ყველაფერი დაგეგმილი იყო.
ისევ დაგიბრუნდი ძვირფასო მკითხველო? თავი ოდესმე სამყაროს ჭიპად გიგრძვნია? ან სხვა თუ ცდილობდა, რომ გეგრძნო?! ალბათ არა! ასეც უნდა იყოს... იცი ყველას გააჩნია საიდუმლო, რომელსაც ვერასდროს ვერავინ ვერ გაიგებს, საიდუმლო, რომელიც შენს ცხოვრებას ან კოშმარად აქცევს ან ზღაპრად! ჩემს შემთხვევაში კი სადღაც შუაში იყო გაჭედილი!
სამოთხის 3 დღე
14:08:2016 ქობულეთი.
ყოველი დღე ერთმანეთისგან განსხვავებულია, ისევე როგორც ჩვენ ადამიანები.
ზღვის მომნუსხველი სუნი, მზის გასაოცარი სიკაშკაშე და სითბო, სამყაროს ორი კომპონენტი რამაც შეიძლება შენი ცხოვრება სრულყოფილად აქციოს.
ეს ყველაფერი ისე ღრმად გამიჯდა, რომ თითქოს ჩემში სისხლის მაგივრად ზღვა მიედინებოდა და გულის მაგივრად მზე ფეთქავდა.
უცნაური ქუჩები ბუმბერაზი შენობებითა და განსხვავებული ხალხით. საკვირველი და საინტერესო იყო, გაოცებული ვიყურებოდი, თითქოს სხვა სამყაროში ვიყავი, მხოლოდ მაშინ მივხვდი რა იყო ქალაქის ნამდვილი ხიბლი, მას სრულყოფილს არც ადგილი, შენობები, ან არქიტექტურა ხდის არამედ იქ მაცხოვრებელი ხალხი.
ესეც ცოტა უცნაურია.
ბედნიერების პიკზე მყოფი ეგრევე სანაპიროსკენ გავეშურე. გრძნბა ,რომელიც ზღვაში ჩასვლისას ვიგრძენი არასდროს დამავიწყდება, ჩემს მოგონებებში ყოველთვის განსაკუთრებულ ადგილს დაიკავებს.
ზღვის ბობოქარი ღელვა, თოლიები ხმა და სიცხე, ის იყო რაც მჭირდებოდა, დასვენება ყველაფრისგან და ყველასგან, სიყვარულის მათხოვრად ქცეულსა და დაღლილს, ძალა გაცლილსა და გამოფიტულს დასვენება ნამდვილად მჭირდებოდა, მაგრამ არა ისეთი, როგორიც აღმოჩნდა. მოვლენებმა სხვა მიმართულებით დაიწყეს ცურვა, მე კი ხელებს სხვა მხარეს ვაქნევდი.
გახარებული და აფორიაქებული, წყალს დახამებული გაუჩერებლად ვცურავდი ზღვაში, ტალღების სიდიადე კი ჩემში ახწევდა და მეც მის ნაწილად მხდიოდა, თითქოს წყლის განუყოფელი წვეთი გავხდი.
სანაპიროზე ამოვედი და მზეს შევცქეროდი დრო და დრო კი ჩემს წინ მღელვარე ზღვას. მხოლოდ მაშინ მივხვდი, რომ მე მარტო ვიყავი, არაფერი გამაჩნდა, სიყვარულის გარდა, თითქოს ის, რომ მე ვარ წარმატებული და ნიჭიერი ილუზიად მომეჩვენა თითქოს ამდენი ხანი ტყუილში ვხოვრობდი, არასასიამვონო და მტკინეული იყო ამისგანცდა, თუმცა იმ დღეს მაინც იმას ვფიქრობდი, რომ მე სამყაროს ჭიპი ვიყავი, თითქოს ყველა მე მიყურებდა, მაკვირდებოდნენ და ჩემში რაღაც უცნაურს ხედავდნენ, ან მომენტს ელოდნენ გასაგლეჯად, როდის მომვარდებოდნენ.
მზემ საშინლად დააჭირა, სიცხისგან თავი ამტკივდა და სახლში წავედი, თითქმის მთელი შუადღე მეძინა, ძალიან ვიყავი დაღლილი. საღამოს ქალაქის დათვარიელების ჟინით შეპყრობილი გარეთ გავედი, უცხო ქუჩებს მივუყვებოდი და თან ვცდილობდი რაიმე განსაკუთრებულის დანახვას, რაც არასდროს დამავიწყდებოდა, მეზობელ სახლებს თვალიერება დავუწყე, შემდეგ კი დაკვირვება მათ აივნებს, და აი ამ თვალიერებაში გვერდით სახლის აივანზე ის იდგა, თითქოს ელდა ეცაო, გაშეშებული, გაოგნებული და უძლური.

მე მოვრჩი, დავასრულე ჩემი სუნთქვა, ხელოვნურიც და ბუნებრივიც, რადგან ის უკვე აღარ არის ადამიანი, თითქოს თავისი სული დაწვა, ამიტომ მე შევწყვიტე არსებობა.
ტყუილია ყველაფერი, ადამიანები არ იცვლებიან, ილუზია იმის, რომ ვიღაც ოდესღაც დადგება უკეთესი ცხოვრების გზაზე სისულელეა. არავინ იცვლება, უბრალოდ ეს ჩვენი წარმოსახვები და შეხედულებები იცვლება მათზე, ამას ახლავს წარმოსახვითი სიყვარულიც. რაც ბოლოს გკლავს!
მიუხედავად ამ 3 დღის, ჩემი ცხოვრება არაფრით შეცვლილა, ან... მხოლოდ ის ვიცი, რომ უკეთესი არაფერი მომხდარა.
.................
ჩემი საქმე არც იქ შემიწყვეტავს და წერას განვაგძობდი, დილის 6 საათი იყო, სანაპიროზე ვიჯექი, წერის სამყაროსი და ზღვის სიდიადის ერთმანეთში შერწყმას ვცდილობდი, თავი მტკიოდა, ფიქრისგან ან უბრალოდ მე აღვიქვამდი ასე, ჩემი პიროვნება ყოველთვის დრამატურგობით გამოირჩეოდა სხვა დანარჩენისგან, მე ყველაფერს შავთეთრში ვხედავდი.
გვერდით ავიხედე, თითქოს რაღაც იყო იქ და არც შევმცდარვარ, სანაპიროზე მზე ანათებდა, მისი სიკაშკაშე კი ზღვამდე აღწევდა, შემდეგ კი აშრობდა. გულმა ბაგაბუგი კვლავ ისე დაიწყო, როგორც უწინ, მუცლის არეში საშინელი ტკივილი დამეუფლა, ამას კი ვერაფერს ვუხერხებდი, ტირილი მინდოდა და ვერ ვტიროდი, ალბათ ამის ძალაც კი არ მქონდა, სიმწრისაგან ქვებს ხელს ვუჭერდი და ვცდილობდი ჩემი შინაგანი მეს ტკივილი სახეზე არ ამსახოდა. შემდეგ კი ჩემთან იმაზე ახლოს მოვიდა ვიდრე ოდესმე.
-ჰეი, არც კი ვიცი საიდან დავიწყო, შენ აქ და მე... ეს უბრალოდ დამთხვევაა. დაბნეული ვარ, გაოცებული და გახარებულიც, დაბნეული ბლუდუნებდა, შემდეგ კი გვერდით მომიჯდა.
-არაფერია შემთხვევითი, ვუთხარი და გვერდით გავიწიე.
ცდილობდა არაფერი შეემჩნია.
-დიდი ხანია აქ ხარ?
-არც იმდენად დიდი რომ აქ ყოფნა აღარ მინდოდეს.
-რატომღაც ცდილობ ჩვენს შორის აიზბერგის გაჩენას, სინანულით შემომხედა და ზღვას მიაშურა მზერა.
- ყველა ყინულის გადნობააა შესაძლებელი! ...არა ეს შენ ცდილობ ყოველთვის ამას, საკუთარ თავს ჩემში ნუ ურევ, შენ აღარ ხარ მე, და მე აღარ ვარ შენ, ყველაფერი მორჩა, აღარ მინდა წარსულის ახლიდან დაწყება. დამთავრდა! აღარ მინდა სარკეში ჩავიხედო და ჩემი თავის დანახვის დროს გული მერეოდეს, აღარ მინდა შენ გამო თავს მარტო ვგძნობდე, აღარ მინდა შენს გამო ყველას გავურბოდე, აღარ მინდა ჩემში ცეცხლი ენთოს და მწვავდე, აღარ მინდა ტკივილი... დამთავრდა! მეც ვარ ბედნიერების ღირსი! ხომ შეიძლება გავიგო მეც რას ნიშნავს ბედნიერება? შენ ბოლოს მაინც წახვალ, როგორც ყოველთვის, სხვებთან სხვანაირი გახდები და მერე?.. მერე ისევ მე დავიტანჯები, ამიტომ გაჩერდი, უბრალოდ შეწყვიტე ეს!
-გიორგი შეწყვიტე, შენ რა იცი მე რას განვიცდი. თითქოს ყველაფრის გაგება და დანახვა შეგეძლოს, მე გოგო ვარ და ჩემზე მეტად შენ ხარ დრამატური, სიძლიერე საერთოდ არ გაგაჩნია! ყოველ წამს ვცდილობ ახლიდან დაწყებას, შემდეგ კი შენს გამო გზაჯვარედინზე ვიჭედები, შენი საქციელების გამო. იქნებ შენც შეგეშალა და შენც შეცდი. უკვე მომბეზრდა ეს ყველაფერი, ჩვენ ვართ თუ არა ისევ ჩვენ? აღარ ვიცი, თითქოს რაღაცას ცდილობ, მაგრამ ბოლოს არაფერი გამოგდის, არ ვიცი, არ ვიცი..... შენ ჩემგან განსხვავებული გზით დაიწყე სიარული, მე ისევ იმ გზატკეცილზე ვიცდი შენი გზა როდის შემომიერთდება, ეს მუდამ ასე იყო.
გაოგნებული ვიყავი, თითქოს ყველაფერი ჩემი ბრალი ყოფილიყოს, დავიბენი, პრველად ვიყავი სიყვარულისგან შეშინებული, ფეხები მიკანკალებდა და ძალა მეცლებოდა. თითქოს მან ჩემს ტვინში შემოახწია.
-არ არის ეგრე, მე ყოველთვის ვცდილობდი სპეკტაკლში გვეცხოვრა, და ეს ჩემი ბრალი იყო? შენ გეშინოდა ამ ურთიერთობის ყოველთვის ჩვენს გძნობებში ჯავშან შემორტყმული იდექი. გგონია ადვილი იყო? ორმაგი ცხოვრებით მეცხოვრა? ისე რომ საკუთარი თავიც არ დამეკარგა, შენ ჩემს ადგილას არასდროს ყოფილხარ, ყოველთვის გრცხვენოდა ჩემი არსებობის, უბრალოდ შენ გვერდით გინდოდა ვყოფილიყავი. შენ განსაკუთებული გოგო ხარ! მაგრამ აღარ ვიცი ჩემთვის ხარ თუ არა უნიკალური. ერთი მიზეზი მაინც მითხარი რატომ უნდა დავრჩე აქ შენს გვერდით მაინც სულ ვჩხუბობთ.
-სწორედ ამიტომ, რომ ვიჩხუბოთ.

მის სხეულს ვგძნობდი, სიმხურვალესა და თრთოლვას. მაგრამ მისი ბოლომდე შეგძნების შიშიც თავს არ მანებებდა. მისი სურნელი ისევ ვიგძენი და ეს არ იყო კარგი.
მაშინ ეს იდეალური იყო, ისე ძლიერად მიჭერდა ფრჩხილებს ტანზე, რომ მეშინოდა არ მეტკინა მისთვის, მინდოდა სრულყოფილი ყოფილიყო, მოვქცეოდი იმაზე ნაზად ვიდრე ვარდის ფურცელს, რადგან ეს მისთვის პირველი იყო, ჩემთვისაც. აქამდე გატრებულ ღამმებში ასე ღრმად არასდროს შეგვიტოპავს. დღეს კი ვნებებმა მძლია, ალბათ მასაც. მის სუნთქვას ვგძნობდი, ისეთი ნაზი კანი ქონდა, თითქოს რომ შეხებოდი დაულურჯდებოდა, უბრალოდ უნიკალური იყო, როდესაც ჩემი სული მასში გადადიოდა, მისი კი ჩემში. ამ დროს კი მხოლოდ ერთი კითხვა დამებადა რა იყო სიყვარული?!
საშინლად გვცხელოდა, საწოლზე ვიწექით და ერთმანეთს ვუყურებდით. ჩემსკენ წამოიწია და მაკოცა მხოლოდ მაშინ მივხვდი, რომ მე მის გარეშე ვერ ვსუნთქავდი, რადგან ის იყო ჩემი ერთადერთი ჰაერი.
-ზოგჯერ მგონია, ისეთი ხანმოკლე სიცოცხლე მაქვს, რომ ჩემი ვერასდროს გახდები, მითხრა და გარეთ ფანჯარაში გაიხედა.
-ჩვენს ხანმოკლე სიცოცხლეს შეგიძლია შორიდან უყურო, შეიძლება შეგიყვარდეს მაგრამ ვერასდროს დაეუფლები. ეს ყოველი შეუძლებელ სიყვარულს ქმნის.
-ერთ ღამეში, რომც მოვკვდე ამ სიყვარულის გამო ყველაფერზე თანახმა ვარ.
.....
გაუჩერებელი ხმები, ქაოსი, თითქოს ჭუჭყიანი ბგერები ყურში მიძვრებოდნენ, ხელებს მჭიდროდ ვიჭერდი მაგრამ მაინც არ წყდებოდა თავის საშინელი ტკივილი, თითქოს ჭკუაზე აღარ ვიყავი, ვისკის დასხმას კი განვაგძნობდი და ისევ და ისევ ვისხავდი... უკვე სიმთვრალეს ვეღარ ვგძნობდ, მხოლოდ გაბრუებული ვიყავი, სიკვდილსაც ვეღარ ვნატრობდი, აღარაფერი მინდოდა, სიკვდილზე გამახსენდა და...
მეტისმეტად სერიოზულია ეს ცხოვრება, რომ სიკვდილზე ვიფიქრო, რამდენჯერ მინატრია ეს მოვლენა, თუმცა რეალურად ძალიან მეშინოდა, ყოველთვის მაშინებდა ის რაც ცივი, დამტანჯველი, გაუსაძლისი, მარადიული და ბნელი იყო. ჩემთვის სიყვარულიც კი ცივია! რადგან ადამიანი, რომელიც მთელი არსებით შევიყვარე, აიზბერგად მაქცია.

ღამის 12 საათი.
-მიყვარხარ.
-მეც, შენი ვარ. ყურში მიჩურჩულა და შიშველ ტანზე ძლიერად მომეკრო.
მომწონდა მასთან ამბორი, როდესაც მის სხეულს ვგძნობდი, მის მკერდს ვეხებოდი და აღუწერელი გძნობა მეუფლებოდა... შემდეგ კი ის ჩემი ნაწილი ხდებოდა, სიცხეში ეს შეუდარებელი იყო, მის ორთქლს, ხვნეშას, და დაღლილობას ვგძნობდი. შემდეგ კი ძალა გაცლილი მის თმაში ვყოფდი თავს, და ალერსით ვტკბებოდი. შემდეგ თავს უფლებას ვაძლევდი დამეპყრო მისი სხეული, სხეული, რომლის თითოეულ წერტილს ასე ღრმად ვგრძნობდი! ამას კი თან ახლდა მღელვარება, დაძაბულობა, ამავდროულად ძალიან თავისუფლებაც. შემდეგ ნელ-ნელა ზემოთ ავდიოდი და მის ვარდივით თხელ ტუჩებს ჩემს ნაწილად ვხდიდი! ტუჩებს, რომელსაც შინდისფერი გამაგიჟებელი ელფერი დაჰკრავდა! ბოლოს კი ხელებს მჭიდროდ მკიდებდა და ძლიერი კოცნით მთავრდებოდა!
-გიორგი.
-გისმენ.
-რადგან ეს ყველაფერი ჩემთვის უცხოა, იქნებ კიდევ გვეცადა პრაქტიკას გავივლიდი.
-პრაქტიკა ხომ? ღიმილით მივუგე -ამაზე, როგორ გაწყენინებ ჩემო ძვირფასო.
- ...
- ...
- ...
-ასე არასდროს არავინ მყვარებია თავი სულმთლად დავკარგე. როდესაც მისგან ასეთ სიტყვებს ვისმენდი, მღელვარება და შფოთვა ერთდროულად მეუფლებოდა...
ტკივილი ყველაზე საშინელი რამა, თავის ჭაობში ბოლომდე ჩაგითრევს, მაგრამ მე ყოველთვის ამ ჭაობის მეფობა მსურდა, და სიკვდილი იმის ვინც გზაზე გადამეღობებოდა, თუმცა ეს ალბათ მხოლოდ ფიქრები იყო. საათობით ხარ გაშტერებული თუმცა ვერაფერს ხვდები, გაურკვევლობის ბურუსი იმდენად ღრმაა, რომ იქედან გამოსვლა იმაზე რთულია, ვიდრე სუნთქვის შეწყვეტა. ზოგჯერ უბრალოდ ვდგავარ და ნივთებს ვუყურებ, უცნაური ფიქრები გარს მეხვევიან, და საერთოდ ისინი არასდროს წყდებიან... უცნაურია, მაგრამ როდესაც ყველაზე მეტად მიჭირის ჩემს გარშემო არცერთი მეგობარია, ცხოვრება ასეთია! გაურკვეველი და დაუნდობელი.
მომენატრა მისი ნახვა, ალერსი და სიყვარული.
15 : 08 : 2016

მესამე სამოთხის დღე, წარმოსახვითი სიყვარულით აღსავსე, დილიდანვე ყველაფერი უცნაურად დაიწყო, იმ სახლში, იატაკზე მასთან ერთად შიშველი ვიწექი. გუშინდელ გიჯურ ღამეს ვიხსენებდი და სიამოვნებას ახლიდან ვეუფლებოდი, გადავწყვიტე მისთვის საუზმე მომემზადებინა და პროდუქტის საყიდლად წავედი.
მაშინ იმ ხალხის დანახვაც კი მაბედნიერებდა ვისაც არ ვიცნობდი, სრულყოფილ კაცად პირველად ვგრძნობდი თავს, ტანზე მისი სურნელი ამდიოდა, ყოველწამს გუშინდელი საღამო მახსენდებოდა, მისი სახე კი გზას მიმიკვალავდა. მისდამი ჟინი რომ ჩავხუტებოდი და მისი სული შემეგრძნო უფრო და უფრო მეზრდებოდა, ეს გრძნობა ყოველწუთას ახალ ეტაპზე (საფეხურზე) გადადიოდა და ძლიერდებოდა, თუმცა მისი სიძლიერის ზიდვა კვლავ მე მიწევდა.
უცბად ესფიქრები ტელეფონის ზარმა გამიქრო, ისე ხმამაღლა რეკავდა, რომ თითქოს ფიქრების კლდიდან ხელი გკრეს გამოსაფხიზლებლადო.
-დიახ გისმენთ.
-გიორგი, როგორ ხარ?
ტელეფონს ისე ვუპასუხე, არც დავხედე ვინ რეკავდა.
-რომელი ხარ? გაოცებული ხმით ვკითხე.
-ნინო ვარ. როდის მოდიხარ? სად დაიკარგე... ახლა უკვე თამარი ვარ, არა ირაკლი ვარ. facebook-ზე შენი პროფილის ფოტო ვნახეეთ, აიღე რას გავხარ.. :)
ბოლოს ვეღარ გავიგე ვინ მესაუბრებოდა და ისევ....
-ნინოოო... შემდეგ კი მოყვა დანარჩენები ფრაზები " მალე ჩამოდი, მოგვენატრე და სხვა..." მათი ხმისგაგონება მაშინ რიალობაში დაბრუნების გასაღები იყო, თითქოს გამახსენდა ვინ ვიყავი, მაგრამ ვერ მივხვდი ახლა რას ვაკეთებდი აქ... ფიქრი შევწყვიტე და მობილურზე საუბარი განვაგძე, ესენი ის ადამიანები იყვნენ რომელთა ხმის გაგონებაც ყველაფერს მავიწყებდა, არვიცი სხვის ცხოვრებაში როგორ ხდება, მაგრამ ჩემს სამყაროში სიტყვა მეგობარი ყველაფერს ნიშნავს! ესენი არიან ადამიანები ვისთან ყოფნაც ჩემთვის სამოთხეა! ალბათ სამოთხეც ასეთი იქნება ხომ? ... მშვიდი, წყნარი, სიყვარულით გაჟღენთილი და მეგობრებით სავსე, ერთად მოხეტიალე სამეგობრო! დაუსრულებელი დროით! თუმცა განა არსებობს სამოთხე? ან იმ ქვეყნად გრძნობები არსებობს?... თუმცა, ყოველშემთხვევაში მინდა, რომ ამის მჯეროდეს!
-მალე ჩამოვალ, ძვირფასო მეგობრებო. შეიძლება ხვალაც ჩამოვიდე სოფეში.
-ხვალ რომელზ.... თქმა აღარ ვაცადე, გავთიშე და სახლში გავიქეცი.
........
როგორცკი კარი გავაღე მისი სურნელი ვიგრძენი, თითქოს ეს სახლი მისი ნაწილი იყო, ან პირიქით. მის სხეულზე გაუჩერებლად ვფიქრობდი, თუ როგორ ვეუფლებოდი რამდენიმე საათის წინ მას. ეს უკვე სიყვარულზე მეტი იყო, რაღაც უცნაური და შეუდარებული, თუმცა ამაზე საუბარი არ შემეძლო, ან რატომ უნდა ახსნა ის რაც განსხვავებულია და არამქვეყნიურია, ალბათ ადამიანმა ამის ვინმესთვის ახსნა არც უნდა სცადო. თითქოს ვარდის ხე მთლიანად იშლებოდა ჩემში, ან უფრო ძლიერი რამ ხდებოდა... კლასიკა არ წყდებოდა, და თითქოს პიანინოს კლავიშები მე ვიყავი, ის კი პიანისტი.
ბედნიერმა კიბეები ავირბინე და საუზმის მომზადება დავიწკე. თან სახლიდან ღიმილს ვერ ვიშორებდი...
-ძვირფასო მე.... უცბად გვერდით სარკეში საკუთარი თავი დავინახე... ეს გიორგი არ იყო, არაა მე ასეთი არ ვარ, ადამიანი რომელიც ყველას ატყუებს, ყველაფერი მიატოვა და აქ გამოიქცა. ეს ურთიერთობა შეცდომა იყო, მაგრამ ლამაზი შეცდომა, გაიძახოდა ჩემი შინაგანი პიროვნება, მაშინვე ჩემი ნივთები ავიღე და სახლისაკენ გამოვიქეცი.
სახლის წინ მოსიარულე წითელი ავტომობილებიდან ერთ-ერთი გავაჩერე და წავედი. მე მაშინ არამხოლოდ ქალაქიდან არამედ საკუთარი თავიდანაც წავედი.
უკვე ვეღარ ვიგებდი ეს იყო შეცდომა თუ იქ დარჩენა იქნებოდა სანანებელი. არვიცი რა აჯობებდა თუმცა ძალიან დაბნეული ვიყავი, თავბრო მეხვეოდა და მიწა მეცლებოდა, სისუსტეს ვგძნობდი, გვერდზე მჯდომი ქალბატონი ყურადღებიანი აღმოჩნდა და...
-ბატონო, რამე გჭირთ?
გამეღიმა "ბატონო" -ჰაჰ, არა გმადლობთ კარგად ვარ. რამდენჯერმე დავაპირე მანქანის შუაგზაზე გაჩერება და უკან დაბრუნება, თუმცა ეს ვერ შევძელი იმაზე სუსტი აღმოვჩნდი ვიდრე მეგონა, ფიქრებმა მომგუდეს და დამახრჩვეს თუ რა იქნებოდა როდესაც ისიც უკან დაბუნდებოდა, ან როცა გაიღვიძებდა და იქ არ დავხვდებოდი, ან საერთოდ ანასტასიასთან ჩემი შეხვედრა. ყველაფერი ერთმა დილამ არია.
რა უცნაურია ეს სამყარო, ყველაფერი ერთი ხელის მოსმით ინგრევა და ქრება, შენ კი სრულიად უძლური ხარ და ვერაფერს ხდები, რაღაც გახრჩობს, რაღაც სულს გიხუთავს, გულს გიწვავს და ფერფლავს, მაგრამ ამას უძლებ, დროსთან მთელი ჩემი ცხოვრება უძლური ვიყავი, ადამიანზე რომელზეც ამდენს ვოცნებობდი, ერთადერთი მასთან ერთად ყოფნა მინდოდა, თითქოს წამალი ვიპოვე და ის ბოლომდე არცკი მივიღე ისე გადავაგდე, ყოველთვის ვიცოდი, რომ როდესაც მიუწვდომელი ვარსკვლავი ჩემთვის მისაწდომად იქცეოდა, ხუნდებოდა და უმნიშვნელო ხდებოდა. მაგრამ დროს მე ვამარცხებ, და მე შევძელი წარსულის უკან დაბრნება, დიახ წარსულიდან დავაბრუნე ის ბავშვშვი 7 წლის წინ, რომ შემიყვარდა, ის უსუსური თბილი და ნაზი სულის პატრონი ბავშვი, ერთი გაღიმებით, რომ შემაყვარა თავი, თითქოს პირველივე დანახვისას დაიმონა ჩემი გული და დღემდე ისაა ბრძანებელი! ამიტომ მოხდა გუშინდელი ღამის სამოთხე, სადაც ის იყო ჩემი, დიახ, მე ეს შევძელი და დრო დავამსხვრიე,დავამარაცხე და უსუსური გავხადე, მაგრამ დამარცხებული ბოლოს მაინც მე აღმოვჩნდი, ბოროტებით, ტკივილით სავსე, ახლაც ისევ დროის უკან დაბრუნებას ითხოვს ჩემი სული, სული რომელსაც....
დროის დასამარცხებლად, საკუთარი სული გავყიდე, ეს იყო ჩემი უდიდესი შეცდომა. თან მახსენდებოდა ის დღე, როდესაც ზღვის სანაპიროზე გამომეცხადა, გონებიდან ვერ ვიგდებდი იმ ფაქტს, რომ ჩვენი ერთად ყოფნის გამო ამხელა მანძილზე ჩამოვიდა, ჩვენი ურთიერთობის შესანარჩუნებლად! და მე რა გავაკეთე?! ვერც ვხვდებოდი რას ვაკეთებდი! თუმცა ამის დასრულებაც მინდოდა, რადგან კარგად ვიცოდი ბოლოს ვინც დაიტანჯებოდა და ეს ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან ნამდვილად არ იქნებოდა! თავგზა საშინლად ამერია! ერთ რამესაც ვერ ვხვდებოდი, მართლა ვუყვარდი? მაშინ რისთვის მიდიოდა ყოველთვის ჩემგან! რატომ მტკენდა გულს? რატომ მამცირებდა? რატომ მაყვარებდა თავს და შემდეგ დამსხვრეულ გულზე დაუნდობლად მარილს რატომ მაყრიდა?! ... რატომ... რატომ...რატომ?!...
წამები,წუთები საათები დღეები საით მირბიან? რატომ გარბიან? ნუთუ ესაა უფლის წყევლა. მეე, მეეე დროში ვილევი, ვეღარაფერს ვასწრებ, დროში ვიწვები, ვიცი დრო მე დამდევს ყველგან, როგორც აჩრდილი პატრონს.
მათროობ,,, მათრობ, მახჩობს ისევ მპირდება შველას.დროის გაქცეული ფრაზები დამძახიან მოკვდი რომ გახდე თვითონ, ნუთუ ესააა ცხოვრების ნამდვილი ჭეშმარიტება, არა არ შემიძლია დავეთანხმო მას, რადგან ცხოვრება ხომ მშვენიერია, უბრალოდ თითოეულ ჩვენგანს გვყავს დაუმარცხებელი, საუკუნო სენი დრო, მას ვერ ვამარცხებ, მივბივარ შავ ბნელ ოთახში თუმცა დროში ვიწვები, ვხედავ ცეცხწაკიდებული საათები როგორ მორბიან ჩემკენ, მაგრამ დრო მხოლოდ სიყვარულს დაინდობს, მხოლოდ ეს გრძნობა მეფობს ამ ქვეყნად!

{თავი მეცხრე}

დღე მეორე - 14:08:2016

არც ეს დღე ყოფილა განსხვავებული, ან საერთოდ და რაიმე არის ამ ქვეყნად განსხვავებული?!
მთელი 7 წლის მანძილზე ისევ ვიგძენი რაღაც განსხვავებული, ვიცოდი ამ გრძნობის სახელი, თუმცა მისი წარმოთქმის შიში თავს არ მანებებდა.
უცხო სახლში ყოფნა, რაღაცით უცნაური და მომხიბლავი იყო, ყოველთვის მიყვარდა ახალი შენობებებისა და ნივთების დათვალიერება, თითქოს, მათი შეხებისას სიახლის ნაწილი ვხდებოდე.
მობილური და ტელეფონი ავიღე, სანაპიროსკენ გავემართე იმ იმედით, რომ ზღვის სიდიადე დამავიწყებდა ყოველგვარ რთულსა და ძნელს. თუმცა ყველაფერი პირიქით აეწყო, ვიცოდი მარტივად აღარაფერი იქნებოდა, პირიქით.
საღამოზე ფიქრი არ წყდებოდა, გვერდით დანგრეულ სახლს ვუყურებდი, და წარმოვიდგენდი ღამით როგორ ვიპყრობდით მას, არვიცი რა, თუმცა ამ უზარმაზარ სახლში იყო რაღაც რთული და საინტერესო, მართალია ყველა სახლს სული გააჩნია, მაგრამ ამ შენობას რაღაც შავი ჭუჭყიანი ისადგურებდა.... გამურული კედლები, ჩალეწეილი ფანჯრები, ხავს მოკიდებული კიბეები, უკვე მიუთითებდა ამ სახლის წარსულზე, აშკარა იყო ის დაიწვა. ვუსმენდი და ზღვის შხეფებს ისე ძლიერად ვგრძნობი, რომ თითქოს მისი რაღაც ნაწილი ვხდებოდი, უცნაურია მაგრამ რატომღაც ყველაფერზე ასეთი მძაფრი გრძნობები და შეგრძნებები მახასიათებდა ყოველთვის. ქვიშის სილაში ფეხები მეფლობოდა, და სიარული მიძნელდებოდა, თუმცა შემდეგ ამ ქვიშას ზღვის მოვარდნილი ტალღები შლიდნენ და შიგნით ექაჩებოდნენ.
ყოველთვის მეგონა, რომ სხვებისგან განსხვავებული და უცნაური ვიყავი, მაგრამ ალბათ ესეც ისეთივე ტყუილი და ილუზიაა როგორც სხვა დანარჩენი. მაგრამ ამის ამბიცია ბავშობიდან გამაჩნდა, ყოველთვის ვიცოდი თუ მინდოდა რომ ვყოფილიყავი შეუცვლელი უნდა ვყოფილიყავი განსხვავებული. მაგრამ ამას სხვა ვერასდროს გაიგებდა, მე ჩემი ფიქრები უნდა შემენახა, ალბათ არც უნდა მეცადა მათი გაზიარება საზოგადოებისთვის, შეიძლება პროვინციულ მამაკაცად სწორედ ეს განხვავებულობა მხდიდა და არა ერთფეროვნების შემოხვეული ზეწარი. როდესაც ადამიანი რაიმე არაამქვეყნიურს და უცხოს გრძნობ, არც უნდა ეცადო, რომ ამაზე ხმამაღლა ილაპარაკო, რადგან შენ გიჟად შეგრაცხავენ.

საღამოს 7 საათი იყო, როდესაც გადავწყვიტე, რომ იმ სახლში უნდა შევსულიყავი, თან შეშინებული ვიყავი ვინმეს, რომ არ დავენახე. როგორც კი კარს გადავაბიჯე უცნაური გძნობა დამეუფლა, ძალიან აღელვებული ვიყავი, თითქოს უკვე ვგრძნობდი თუ რა უნდა მომხდარიკო, ინტერესით ავუყევი მოხვეულ ხავს მოკიდებულ კიბეებს, ნელნელა ვხედავდი დამტვრეულ მტვრიან პორტრეტებს კედლებზე. ბოლოს კი ამ უსასრულო საფეხურებმა დიდ მისაღებ ოთახამდე მიმიყვანა, არა ეს დარბაზი უფრო იყო, უზარმაზარი ჭაღითა და ფანჯრებით, დაჩეხილ - დახეული ავეჯით, და მოჩუქურთმებული სარკეებით.
სარკეში ჩახედვისას ჩემი თავი არ დამინახავს, ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან იდგა, იქ სადაც მე ვიდექი ცოტახნის წინ, ვერ ვბედავდი, რომ უკან გამეხედა, მეშინოდა, რომ როდესაც მივიხედებოდი იქ აღარ იქნებოდა და ეს მხოლოდ ჩემი წარმოსახვა იყო, ნელნელა გულის ფანცქვალით შევტრიალდი და მისმა სურნელმა კვლავ დაიპყრო ჩემი შინაგანი სამყარო, ის ისევ იქ იდგა შეუცვლელი და დიადი.
-შენ აქ რა გინდა? აღელვებულმა ვკითხე.
-დაგინახე როგორ შემოიპარე აქ.
-მითვალთვალებდი? თან სიხარულით გაჟღენთილი ვიყავი, რომ მის თვალებს კიდევ ვუყურებდი. თვალებს რომელიც ბავშობიდან მე მიყურებდა, ის შავი ბრიალა თვალები უცნაური და საშიში, რომ იყო.
-არც მიფიქრია ეგ!
-კარგი მაშინ აქ რა გინდა?
-მე უბრალოდ ჩემი ძველი სახლის სანახავად მოვედი.
გაოგნებული ვიყავი, არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა, თითქოს მომინდა თავი მომეჩვენებინა, რომ ვერაფერს მივხვდი, მაგრამ ამას აზრი არ ექნებოდა, ჯობდა მისთვის მომესმინა. უცბად ისე იყურებოდა თითქოს ამ ადგილსა და მას შორის ტკივილის უფსკრული ყოფილიყოს, ვერც ვბედავდი, რომ მეკითხა წარსულის შესახებ.
-თუ ახლა არ ხარ მზად, მე გაგიგებ, როდესაც შენს თავში დარწმუნებული იქნები, რომ გინდა ჩემთვის ამ ამბის მოყოლა, მე მზად ვიქნები. ვუთხარი და მჭიდროდ ჩავეხუტე.
-გახსოვს? ყოველთვის გეუბნეოდი, გიორგი, რომ შენ არ გავდი სხვას, ხო შენ მართლაც, რომ განსაკუთრებული ხარ.
სააუცხოო იყო იმის მოსმენა, რომ ადამიანი რომელიც სრულყოფილების იდეალი იყო სხვას განსაკუთრებულს უწოდებდა. მსიამოვნებდა მის სხეულს, რომ ვუყურებდი, მისი თვალები და სურნელი ისე შემიყვარდა, რომ ძნელი იყო სიყვარულით მთვრალი არ ვყოფილიყავი. განსაკუთრებით კი მისი ქათქათა თითები მიყვარდა, ხო საუუცხოოა მისი პიროვნების არსებობა.

მოღრუბლული, მოღუშული წვიამიანი ამინდი იყო, ჯერ კიდევ იმ ისტორიულ სახლში ვიყავით, ფანჯარასთან ძველებური, როგორც მან თქვა ბებიამისის დახეული მდივანი იდგა, მასზე წამოწოლილები ბაასში ვიყავით გართულები, დროის შეგრძნება კი სულ დაგვავიწყდა.
-ზეგ სოფელში მივდივართ?
-კი, ვუპასუხე და ხელები ჩავავლე, თითქოს მინდოდა ეს მომენტი არასდროს დამვიწყებოდა.
-და მერე რა იქნება? როგორ შევძლებთ ისევ ერთ სოფელში ცხოვრებას? მე შენთან ურთიერთობას ყოველთვის დამიშლიან, მეტიც შეიძლება...
-სიყვარული იცი როდისაა ნამდვილი? როცა არ უნდა გიყვარდეს და შენ მაინც გიყვარს. სხვა აღარაფერი მითქვამს.
ისე თრთოდა როგორც შემოდგომის ფოთოლი.
-გიორგი, იმაზე ფიქრი, რომ ამდენი ხანი გიყვარდი! 7 წელი ისე, რომ არაფერს იმჩნევდი თითქოს საერთოდ არ მოგწონდი, მაგიჟებს, ნუთუ ამდენს უძლებდი? ან როგორ ახერხებდი ამას?
-მხოლოდ რწმენა და იმედი მაცოცხლებდა, ვიცოდი ვერასდროს გახდებოდი ჩემი, რადგან შენ ჩემთვის ყოველთვის მიუწვდომელი ვარსკვლავი იყავი, ვარსკვლავი რომელიც ჩემთვის ანათებდა. მინდა ეს ყველაფერი იცოდე, გთხოოვ მომისმინე, შენ არაფერში გადანაშაულებ ძვირფასო, უბრალოდ მე დუმილმა დამჩაგრა, ახლაც მახსოვს ის თეთრად გატარებული ღამეები, ტირილი და დარდი, ის სიტყვებიც მახსოვს, რომ მეუბნეოდნენ მიჭი ხარ და ასეთი საქციელი არ შეგშვენისო, მაგრამ მათ პროვინციულ ფიქრებზე ყოველთვის მეცინებოდა, ხო ჩემი საყვარელო მე ბიჭი ვარ, თუმცა ისე მტკივა და განვიცდი, როგორც შენ, შეიძლება შენზე მეტადაც კი. ჩემთვის ზაფხული ბედნიერების ნიშანი იყო, ხოლო შემოდგომა უბედურების რადგან ის შენს თავს ყოველთვის მართმევდა. ღამით, როცა ყველას ეძინა ვდგებოდი და მთვარის შუქით განათებულ ხრეშიან გზას გამოვცქეროდი თითქოს ვიცოდი, რომ ერთ საღამოსაც გამოივლიდი, თუმცა იმედ გაცრუება იმაზე დიდი და მტკინეული აღმოჩნდა ვიდრე მეგონა, არასდროს წყდებოდა შენზე ფიქრები, ოცნებები, არც ის სიზმრები მანებდბენენ თავს სადაც მთავარი გმირი შენ იყავი, შენზე ოცნებები სადაც შემეძლო შენთან ამბორი, საუბარი, ჩახუტება კოცნა და... მხოლოდ ეს გამაჩნდა სხვა არაფერი, შემდეგ ისევ მწარე რეალობაში ვბრუნდებოდი, რომ შენ მე არასდროს შემიყვარებდი. შენ ყოველთვის გასხვავებული გოგონა იყავი, რაღაც იდუმალი და ამოუცნობი რაც ასე ძლიერ მხიბლავდა შენში, ყველასგან გამორჩეული იყავი ყველაფრით, ზოგჯერ შენი ყურებისაც კი მეშინოდა რადგან რამე არ იფიქროს თქო, მე ხო ვერ წარმოვიდგენდი, რომ...
-გაჩუმდი, როდესაც შენგან ასეთ რამეს ვისმენ თავს საშინლად ვგრძნობ, შენ ჩემთვის ყოველთვის ჩუმი, წარმოსახვითი სიყვარული იყავი, საკუთარ თავს არც არასდროს ვუტყდებოდი იმაში, რომ მიყვარდი შენგან განსხვავება, გარედან ასეთი ვჩანვარ დიადი, განსაკუთრებულიც კი, მაგრამ მეც ისეთი ვარ, როგორიც შენ, ესაა რიალობა! ესაა სიმართლე! შენ... შენ ყოველთვის იქნები ჩემთვის...
-ჩემო ერთადერთო მხოლოდ დღენახევარი გვაქვს და მინდა, რომ ყველაფრის თქმა მოვასწრო, ამიტომ ძალიან გთხოვ მომისმინო. ცრემლებისგან ღაწვები მქონდა დამწვარი, ტკივილს ვეღარ ვიკავებდი როდესაც წარსული მახსენდებოდა თუმცა სხვა გზა არ მქონდა, ეს მომენტი აღარასდროს იქნებოდა ჩემს ცხოვრებაში, ამიტომ ყველაფერი უნდა მეთქვა, იქ იმ ადგილას სადაც დავმარხავდი ჩემს სევდასა და წარმოსახვით სიყვარულს, მოყოლა განვაგრძე - რასაც კი მიზნად ვისახავდი ამ ქვეყნად, ყოველთვის შენ გიკავშირებდი, მინდოდა ჩემი წარმატებებით შენს თეთრ ფურცელზე წითელი ლაქა გავმხდარიყავი, რომ იქნებ როგორმე შეგემჩნიე. იმის სურვილი, რომ მოვსულიყავი და უბრალოდ ერთხელ მაინც შეგხებოდი მკლავდა, მაგიჟებდა და ჭკუიდან მიყვანდა, ხოლო თუ შემთხვევით შევეხებოდით ერთმანეთს ეს ჩემთვის სასწაული იყო, და ეს ერთი პატარა შეხება მყოფნიდა, რომ მთელი წელი ბედნიერი ვყოფილიყავი, როდესაც დგებოდა ჟამი შენი წასვლის ჩემგან, სამყარო შავთეთრი ხდებოდა, ამიტომ არ მიყვარდა არასდროს შემოდგომა, არც ახლა მიყვარს, მას მიაქვს ის დიდებული ზაფხულის ღამეები რასაც შენთან ერთად ვატარებ. შენს გამო რა აღარ ვცადე, მინდოდა შევცვლილიყავი უკეთესი გავმხდარიყავი, რომ შენთვის მისაღები ვყოფილიყავი, როდესაც სამეგობრო იკრიბებოდა და მათშორის იშვიათად შენც იყავი, ბევრჯერ დამიჭერია შენი მზერა!!! ზოგჯერ ეს იმედსაც მაძლევდა, რომ არსებობდა რაღაც! ის რაღაც რაც მხოლოდ მე და შენ გვაერთიანებდა, მაგრამ დრო გადიოდა და, როდესაც შენს ცხოვრების რიტმს ვაკვირდებოდი, ვხვდებოდი, რომ თავს ტყუილში ვაცხოვრებდი! შენი პიროვნებაც ისეთი გაორებული იყო! გაიხსენე აბა ბავშვობის წლები?! ნუ მიყურებ ასეთი გაკვირვებული, ყოველთვის როდესაც კარგად ვიყავით და საკმარისი იყო შენი რომელიმე მეგობარი გამოჩენილიყო, რომ მე აღარაფერს წარმოვადგენდი!
-გაჩუმდი... გაჩუმდი გთხოოვ. ვხედავდი, როგორ ტიროდა, მისი ტირილი პირველად ვნახე, არ ვიცოდი ეს სიყვარულის ცრემლები იყო თუ უბრალოდ ამ ყველაფრის მოსმენის შემდეგ ვეცოდებოდი.
-მინდა ყველაფერი ვთქვა, სიგარას მოვუკიდე და საუბარი გავაგძელე, - არც კი იცი შენ ჩემთვის რა სრულყოფილება იყავი, შენი მიხვრა მოხვრა, მანერები, საუბარი, სიარული, სიმღერა ყველაფერი შემიყვარდა და ვცდილობდი ჩემს თავზე გამეთავისა, რომ ამ სამყოროსთვის შენი თვალით შემეხედა. ჯერ კიდევ ბავშობაში მიყვარდი პირველად რომ ჩამეხუტე, მაშინ შემიყვარდი, ალბათ არც კი გახსოვს, ამ ქვეყნად, როდესაც აცნობიერებ, ხვდები რომ შენი საყვარელი ადამიანი იმაზე ადრე გაიცანი ვიდრე შებ გგონია, მახსოვს ეზოს კარებთან, როგორ გელოდებოდი ხოლმე, როდესაც სკოლიდან უნდა გამოგეარა, ჭუჭრუტანიდან გამოხედვას, როგორ ვცდილობდი, რომ ერთი წამით მაინც დამენახე, მახსოვს ის სიმწარეც როდესაც ვცდილობდი დამემალა შენი სიყვარული. ახლა კი კარგად მისმინე მინდა ყველაფერი დაწვრილებით იცოდე. - ბავშობა არ ყოფილა ჩემთვის იდეალური, კარგი არაფერი მახსენდება ჩემი ოჯახის გარდა. ჩემთვის ცხოვრება ყოველთვის იმედგაცრუება იყო, მაგრამ ამას შევეგუე, დღემდე არ ვნებდებოდი, რადგან მჯეროდა, რომ ეს დღე იქნებოდა ჩვენს ცხოვრებაში, მე შენ მიყვარხარ! დღე არ გავიდოდა, რომ შენზე არ მეფიქრა, მხოლოდ ეს მასულდგმულებდა, სხვა არაფერი შემეძლო. გული ძალიან მტკიოდა ყოველთვის, ზოგჯერ სუნთქვაც არ შემეძლო, რადგან ჩემი ჰაერი გვერდით არ მყავდი, ზამთარში როდესაც ჩემგან მიდოდი საშინლად ციოდა, ოღონდ გარეთ კი არა ჩემს შიგნით იყინებოდა ყოველივე კარგი და სათნო, გაზაფხულის მზე კი მხოლოდ იმიტომ ადნომბდა ჩემში ყინულის დემონს, რომ ამ მზის ამოსვლას შენი მოსვლა ახლავდა ყოველთვის, ალბათ სხვები რომ გაიგებენ ჩვენს სიყვარულს გაიკვირვებენ, ზოგი უკმაყოფილო იქნება ზოგიც კი აღფრთოვანებულნი, ვინ იცის იქნებ და ერთ დღეს მისაბაძი ადამიანებიც კი გავხდეთ... ეს სიმძიმე ვზიდე ამდენ ხანს, მაგრამ უკვე ძალა გამოცლილი ახლა შენს მუხლებთან ვარ. ყოველთვის ველოდი ამ დღეს, 7 წლის მანძილზე ყოველ წამით, უფალს ამ საღამოს დადგომას ვთხოვდი, რომ შენთვის ყველაფერი მეამბო, მაგრამ ახლა სიტყვებს ვეღარ ვპოულობ, ჩემგან გარბიან, თითქოს თქმა არცაა საჭირო რადგან შენ უკვე იცი რასაც ვგრძნობ. იმასაც შეგუებული ვიყავი ყოველთვის, რომ შენი სიდიადე ჩემთვის ძნელად გადასატანი იქნებოდა, რადგან შენ იყავი ვარსკვლავთა დედოფალი მე კი რიგითი ვარსკვლავი, ჯოგჯერ როდესაც ჩემს ოთახში ვიკეტებოდი, ფიქრების ზღვიდან თავდახწეული ისევ შენზე ვიწყებდი ფიქრსა და ოცნებას, რამდენჯერ მიფიქრია ამ ყველაფრის დასრულება და იქ ზემოთ წასვლა, მაგრამ ის აზრი, რომ შენს სახეს ვეღარასდროს ვიხიალავდი, ვერასდროს შეგეხებოდი და ვეღარასდროს ვიგძნობდი შენს თამბროდამხვევ სურნელს მაგიჯებდა, ამიტომ ვნებდებოდი და უკან ვიხევდი, ალბათ არც ისეთი ძლიერი ვარ, რომ ეს ნაბიჯი გადავდგა. ყოველთვუს როცა გვერდით ჩამივლიდი ვგძნობდი ჩემში ვარდი, როგორ იფურჩქნებოდა თითქოს მაშინ სამყაროს ნაწილი ვხდებოდი, შენი ღიმილის ნახვის ჟინი მაძლიერებდა, მახსოვს ის ბიჭუნა კიბეებზე რომ არბოდა წარამარა ოღონდ შენ დაენახე, საათობით ტანსაცმელს, რომ არჩევდა შენს მოსაწონებლად, უამრავ შეცდომებს, რომ უშვებდა შენი სიყვარულის გამო, რას ვიზამთ სიყვარულს ჭუჭყი ახლავს, დაპრკოლებები დარდი და ტანჯვა, ასეთია ამ გძნობის მეორე მხარე, მხარე სადაც მხოლოდ ერთი ერტფის ჩუმად მეორის გულს. განა ეს ტანჯვა და წყევლა არაა? ახლა კი თავხედურად აცხადებ, როგორცკი სოფელში ჩავალთ ყველაფერი დასრულდებაო.
მაშინ პირველი შემთხვევა იყო როდესაც ორივე ერთად ვტიროდით, ჩვენი ტკივილის ცრემლები ქვემოთ ახწევდა და ყველაფერს წვავდა, ჩვენს ტანჯვისაგან ცა იძრა და მიწა ინგრა, მახსოვს ქარი როგორ ქროდა, ცა ათას ფრად იცვლებოდა და გრუხუნებდა, თითქოს შუაზე გაყოფას აპირებდა.
-ჩემო საყვარელო, ჩემო ერთადერთო, მე არ მითქვამს, რომ ყველაფერის დასრულება მსურს, უბრალოდ ერთად ვერ ვიქნებით, არც კი ვიცი ამის მერე როგორ დავიძინებ მშვიდად.ვერასდროს წარმოვიდგენდი ასე ტრიუმფალურად ვინმეს თუ ვეყვარებოდი, მაგრამ ყოველთვის როდესაც ერთად ვიყავით, გაუთავებლად საუბრობდი სიყვარულზე, მაგრამ მე არასდროს მახსენებდი, მე ვცადე შენი შეზიზღებაც კი რადგან სიმართლეს გეტყვი შენთან ურთიერთობა არასდროს მინდოდა, მე შენსავით ძლიერი არ ვარ და ამ ურთიერთობას რამდენად გავუძლებდი არ ვიცოდი, მაგრამ დღეს აქ ვართ.
-უშენოდ ჩემთვის ცხოვრება არ არსებობს, მე მკვდარი ვარ უსულო არსება, რომელიც კი არ ცოცხლობს არამედ არსებობს! იმდენად ეგოისტი ხარ, რომ მეუბნევი ჩვენს შესახებ არავინ არაფერი არ უნდა გაიგოსო. როგორ შეგიძლია რომ იყო ასეთი ამინდივით ცვალებადი ადამიანი, როდესაც მეუბნევი, რომ გიყვარვარ უბედნიერესი კაცი ვარ ამქვეყნად, შემდეგ კი აცხადებ, რომ ეს არასწორია, მე უკვე შენი ვერაფერი გავიგე, ამ ტანჯვამ ისე დამღალა, რომ ჩემი თავი მენატრება, ის პატარა უცოდველი ბავშვი ასე რომ შემოგტრფოდა და შემოგხაროდა, ახლა უკვე აღარაფერი ვიცი....
ხელი ისე ძლიერ მომიჭირა მეგონა სულს მომიგუდავდა, ძლიერად მოვეხვიდე და კვლავ ტირილი დავიწკეთ, თითქოს ცაც ტიროდა ისე ასხავდა შენობის დანგრეულ ფანჯრებში წვიმას. თავი საშინლად მტკიოდა ვიგძენი შიგნით ტვინი, როგორ ამიდუღდა და გარეთ გადმოსვლას ცდილობდა, ამდენმა სტრესმა,ტკივილმა და გაურკვევლობამ მიწაზე სულ მთლად დამცა და გამანადგურა.
აქედან დაიწყო უკვე მონსტრის ჩამოყალიბება, ესე დაიბადა ჩემში არადამიანობა, ყოველთვის, როცა შენმიერ მოყენებული განსაცდელი არ მკლავდა, მაძლიერებდა! ახლა კი ყველაზე მეტად ჩემი თავის მეშინია, დღეს ვგრძნობ, რომ ღამეა, თითქოს წყვდიადის ნაწილი გავხდი. ვიცოდი, რომ დაავდება მჭირდა და ამ სენს წარმოსახვითი სიყვარული ერქვა, ამის აღიარებას ვერასდროს ვახერხებდი, რადგან ეს ჩემს პიროვნულობაში არ იყო, განდიდების მანია კი უფრო ძლიერ მიპყრობდა.
ასეთი გამხადა ამ სიყვარულმა, ჩემთვის ეს გრძნობა არ ყოფილა ბედნიერების ბილიკებით მოფენილი, როდესაც სიყვარულის კიბეზე ერთ ნაბიჯს ავადგავდი ორმაგად უკან ვიხევდი და გულში მწარედ ვიჭრებოდი, მაგრამ ამყველაფრის მიუხედავად ეს მაინც იდეალური იყო, არა სრულყოფილი მაგრამ იდეალური, სუფთა და გულწრფელი, აღარცკი მახსოვს რამდენჯერ დავაპირე, რომ შენთვის სიმართლე მეთქვა თუმცა ამის გამბედაობა არსდროს მეყოფოდა. არ არსებობს სულიერად ძლიერი ადამიანი, ყველა ვცდილობთ ჩვენი ძლიერი "მეს" ნიღბის ქვეშ დავმალოთ მხდალი, შეშინებული, დაბეჩავებული სული.
-საკმარისია, გეყოფა, დაიყვირა და ტირილი აუტყდა, ამას მოყვა ძლიერი მღელვარება და გაუჩერებული ქვითინი.
მაშინ ვიგრძენი თუ რა უსუსური იყო ის ჩემსმიმართ, წლები მე ვტიროდი მისი სიყვარულით, ახლა კი ჩემმა სიყვარულმა ჩემს მუხლებთან აატირა. გასაოცარია ეს ცხოვრება.

{თავი მეათე}

გაუჩერებელი ხმები, ქაოსი,თითქოს ჭუჭყიანი ბგერები ყურებში მიძვრებოდნენ, ხელებს მჭიდროდ ვიჭერდი მაგრამ მაინც არ წყდებოდა თავის საშინელი ტკივილი, თითქოს ჭკუაზე აღარ ვიყავი, ვისკის დასხმას კი განვაგძნობდი და ისევ და ისევ ვისხავდი... უკვე სიმთვრალეს ვეღარ ვგრძნობდ, მხოლოდ გაბრუებული ვიყავი, სიკვდილსაც ვეღარ ვნატრობდი, აღარაფერი მინდოდა, სიკვდილზე გამახსენდა და...
მეტისმეტად სერიოზულია ეს ცხოვრება, რომ სიკვდილზე ვიფიქრო, რამდენჯერ მინატრია ეს მოვლენა, თუმცა რეალურად ძალიან მეშინოდა, ყოველთვის მაშინებდა ისე რაც ცივი, დამტანჯველი, გაუსაძლისი, მარადიული და ბნელი იყო.
ღამის 12 საათი.

შენ წინ გადადგმული ნაბიჯი ხარ! ხოლო ჩვენი ცხოვრება უბრალოდ პასუხ გაუცემელი კითხვებია! ზედმეტი ცხოვრებაა! რომელიც ირეცხება. მასში კი მარცვლებია - მე კი ერთ-ერთი მათგანი ვარ. მე ახალ გზას უნდა გავყვე - თოვლიანს, ეს სიყვარულის ერთ-ერთი გზაა! რომელიც დასაწყისში ვითარდება!
შენ პატარა ხარ! შენს ხმას მივეჩვიე!
⦁ შენ პატარა ხარ, რომელიც მანძილს აფუჭებს და რა არის იმაზე უარესი ვიდრე ჩუმად მყოფი ბავშვი?
არავინ იცის ჩემს კითხვებზე პასუხი. მე ცუდი მოამბე ვარ! და თუ ავარია მოხდება მაშინ მას სიყვარული ერქმევა.
არ ვიცი, ერთის მხრივ ჩვენს შორის სხვაობა საერთოდ არაა! დაკარგული სულები ვართ! მეორეს მხრივ კი სიყვარულმა, რომელიც გულში გაიჭედა, მეც იქვე გამჭედა. გული ორად მაქვს გაყოფილი. რას იტყვით გამთელდება ოდესმე? .... ასეც ვფიქრობდი!
ცხოვრების საჩუქარი ავიღე, შენი სიყვარულის სახით, არ ვიცი მას როდესმე დავკარგავ თუ არა, მაგრამ დღემდე გულით ვატარებ!

ეს იყო, გრძნობა, დიახ ჩემო სიხარულო ეს ის მრავალსაუკუნოვანი სენი იყო, რომელმაც ჩამფერფლა, შენდამი ჩუმმა ტრფობამ არ დამინდო. ახლა ერთდროულად იმდენი მოგონება იყრის თავს, იმდენი ბედნიერების და ტკივილით სავსე საღამაოები, რომელიც შენგამო განვიცადე, რომ ზე ყოველ წამში ერთხელ ვფიქრობ, მაგრამ ეს უაზრობააა ხომ? როდესაც შენზე ვფიქრობ არ მაქვს უფლება გადავდგა ნაბიჯი ასეთი,.. როცა შენთან ვიყავი, მხოლოდ იმ მომენტში არ მეზიზღებოდა საკუთარი თავი!... ))) მაგრამ ახლა აღარაფერი მახსოვს, ვეღარაფერს ვგრძნობ, მე გთხოვდი ნუ მოკლავდი სიყვარულს უბილწოს, სუფთას ერთადერთს რიალურს და შეუცვლელს ამ ცუდვით სავსე სამყაროში, მაგრამ შენი ჩვევა ის იყო რომ არავის უსმენდი მეც კი. დღეს მაქვს ცხოვრებაში ყველაფერი, მაგრამ არა სამყაროში, რადგან შენ ხარ ჩემი მთელი სამყარო, გამწარებული ვწერდი წერილს თუმცა ვერ ვხვდებოდი როცა ამას ნახავდა შეიცვლებოდა რამე? არა მგონია რადგან დრო კვლავ დაამსხვრევდა ჩემს ტოლვას მის მიმართ. "დრონი მეფობენ და არა მეფენი"
იქნებ შეიძლება დროის გაჩერება? ან უბრალოდ ის მაშინ ჩერდება როდესაც ჩვენი ბედნიერება პიკს აღწევს, მაგრამ ვინ იცის, იქნებ და დრო სულაც უბრალოდ ჩვენ დავაწესეთ ადამიანებმა რომ ის მიდის, განა ჩვენ არ მოვიგონეთ სიტყვა დრო, საათი, წუთი, წამი, და სხვა მრავალი დროის აღმნიშვნელი სიტყვები. ეს ჩვენ ვქმნით ამ ირიალურ სამყაროს რათა ცხოვრება იყოს მრავალფეროვანი დროის საშუალებით, დროს მიაქ ყველაფერს კარგიც და ცუდიც, მაგრამ არც ისე ცუდია, რომ უკან ვერაფერს ვაბრუნებთ, ჩვენი ტკივილიც ხომ მას მიაქვს და გვავიწყებ მას, მისი საშუალებით არ არის, რომ ტკივილი ბედნიერების ტრიუმფალურ წუთებად გვექცევა? დრო ტკივილს აშუშებს თუმცა იარებს ტოვებს და მხოლოდ მას შეუძლია, რომ კვლავ გახსნას ის იარა რაც მანვე მოაშუშა, დრო სიყვარულის თავშესაფარია!

{თავი მეთერთმეტე}

დაბრუნება - 24 : 08 : 2016
ცხოვრება მანამდეა იდეალური სანამ მიხვდები, რომ ეს ყველაფერი ილუზია და ტყუილი არ არის.
მტვრიან, ჭუჭყიან, სიბინძურეში გაბატონებულ, ობობებითა და მწერებით სავსე ოთახში შევედი, მაშინ ვიგრძენი თუ რა მაკლდა ყველაზე მეტად - ჩემი ოთახი.
დაღლილი და ძალა გაცლილი საწოლზე დავწექი, ჭერს ვუყურებდი და ვფიქრობდი თუ რა დავაშავე, ან რა შევცოდე ღმერთო ასეთი, რომ ამისთანა სატანჯველი მარგუნეთქო, თუმცა ამაზე პასუხს არავინ გამცემდა, შეიძლება მეც ვიცოდი მაგრამ ჩაძიების მეშინოდა. სიმწრისგან ცრემლები მომდიოდა როცა მის ფოტოს ვუყურებდი, ამას კი ჩვენი სურათები მოჰყვა, მახსენდებოდა ის ბედნიერი დრო 3 დღის წინ, რომ დაიწყო, თუმცა თითქოს 10 წამიც არ გაგძელებულა. უბრალოდ ვფიქრობდი...... სხვა არც არაფერი შემეძლო.
მკერდის არეში საშინელი ტკივილი ვიგძენი, მეშინოდა გული არ გამჩერებოდა თუმცა, მერე ჩემს მაგივრად ვინ დაიტანჯებოდა. მაგრამ მაინც მეგონა, რომ ჩემი იქიდან წამოსვლა ერთ-ერთი საუკეთესო გამოსავალი იყო! ხშირად ურთიერთობა როგორი ზღაპრულიც არ უნდა იყოს, მაინც მალე სრულდება! მე, რომ ბოლომდე იქ დავრჩენილიყავი მაშინ პირველი ის წამოვიდოდა! განა რამდენი ხანი შეიძლებოდა, რომ ასე გაგვეგძელებინა?! ტყუილში ცხოვრებაც მობეზრებული მქონდა... შეიძლება ორ ადამიანს ერთმანეთი ძალიან უყვარდეთ, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ისინი სიკვდილის ბოლომდე ტკბილად და ლამაზად იცხოვრებენ. მაგალითად ჩემს მეგობარს სხვა სარწმუნოების ბიჭი შეუყვარდა მუსლიმი, ეს კი ქრისტიანია! მაშინ მითხარით სამართალი სადაა? რატომ ხდება ასე? რა უნდა ქნა ადამიანმა?, ყველა ალი და ნინო არ არიან, რომ რელიგიური დაპრკოლება გადალახონ და თან ისინი, ხომ პერსონაჟები არიან, რეალურ ცხოვრებაში კი ყველაფერი იმაზე უაზროდ მწარეა ვიდრე წარმოდგენა შეგვიძლია ... ვიცი მკითხველო გულში გაიფიქრებ, ყველა ყველაფერს გადაიტანსო! მაგრამ თუ რაიმე ამდაგვარს ფიქრობ ესეიგი სიყვარულიც არ იცი რა არის! ანდა შეიძლება მე არ ვიცი!
სოფელიც აღარ იყო უკვე ისეთი როგორიც უწინ, გარეთ გავედი წვიმაში ვიდექი თუმცა ვეღარც მიწის სუნი ვიგრძენი ისეთი, როგორსაც ადრე ვგძნობდი. ეს ყველაფერი უჩვეულო და უცნაური იყო, მეშინოდა.... მეშინოდა სიმარტოვის, რომ დადგებოდა დრო როდესაც აღარავის დავჭირდებოდი, რადგან ვიღაც ვიღაცას აუცილებლად მიატოვებს....სხვანაირად არც შეიძლება...
შენ არ გქონია მკითხველო მსგავსი ფიქრები? ან შიშები? ,რომ ოდესაღაც მარტო იქნები, ან ვიღაც შენთან რაიმე მატერიალური მდგომარეობის, პონტების ანკიდევ პოპულარობის გამო მეგობრობს?! მაგრამ ეს ხომ დროებითია! და მერე? ბოლოს რა იქნება?! მე გეტყვი... შენ სულ მარტო იქნები კარიერაზე გადახეული ადამიანი, პიროვნება, რომელმაც არასწორი არჩევანი გააკეთე მეგობრის არჩევის დროს! იმაში კი ნურავიის დადანაშაულებ, რომ მიგატოვეს. ეს ყველაფერი შენი ბრალი იქნება და იცი რატომ? მიზეზი მარტივია, შენც გსიამოვნებდა, როდესაც შენზე ნაკლებთან მეგობრობდი, მას თავს ამეტებდი და საზოგადოებაში თავს პირველად წარმოაჩენდი, ყურადღებას იქცევდი, თავში რაღაც გივარდებოდა, მაგრამ რა? ეს კითხვა დაგისვიათ საკუთარი თავისთვის ოდესმე? ალბათ არა, არც დაგიშვია იმის ალბათობა, რომ შეიძლებოდა მტყუანი შენ ყოფილიყავი რომელიმე დასრულებულ მეგობრულ ურთიერთობაში. მაგრამ საკუთარ თავზე იმდენად ხარ შყვარებული ამას არცკი გაიფიქრებ! არა თუ ამაზე იმსჯელო... ახლა იმასაც ფიქრობ მე ეს არ გადამხდენიაო, სულელი კი არ ვარო! მაშინ გეტყვი, რომ ეს სულელი მე ვარ! ადამიანი, რომელიც ცხოვრებაში იმაზემეტ არასწორ და დაუფიქრებელ ნაბიჯს ვდგავ ვიდრე სწორს! ყოველთვის მინდოდა პოპულარობა, პირველობა, პონტის ბიჭობაც კი, როგორც 21-ე საუკუნეში ვეძახით, მაგრამ ამან ბოლოს სულიერად მარტო მხოლოდ მე დამტოვა! ყველას ბეზრდება შენი წარმატება, წინ სვლა და ასე შემდეგ... ამას ვერავინ ეგუება! ხალხს მხოლოდ ვიღაც დააგლეჯინე და! თუმცა მე არ ვარ იდეალი და არც არასდროს ვყოფილვარ, საზოგადოებისგან მუდამ მეგონა, რომ რაღაცით განვსხვავდებოდი მაგრამ არა! მეც ისეთივე დაუნდობელი ვარ, როგორც ბრბო! რამდენჯერ გამინადგურებია ადამიანი ჭორებითა თუ ინტრიგებით საკუთარი მიზნის მისახწევად. ეს კი ჩემს სულს უფრო და უფრო ამახინჯებდა. წიგნის დასაწყისში ვიკითხე რატომ დავიმსახურე ისეთი სიყვარული, რომლის გვერდით ყოფნასაც ვერ შეძლებდი თქო. ამაზე პასუხი ალბათ გაიგეთ, სიყვარულის ღირსნი მხოლოდ ღირსეულები ხდებიან. მე კი ის ერთადერთი ადამიანი ვარ, ვიზეც შეიძლება ნამდვილად ვერ თქვა სიტყვა ღირსეული! ცხოვრებაა ასეთი უნდა შევეგუოთ რეალობას, როგორი მწარეც არუნდა იყოს!
იმ ღამით მარტოსული და... და... არც კი ვიცი ეს "და" საერთოდ არსებობს თუ არა, ან მე განა ახლა ვცოცხლობ? არა მე ვარსებობ... სახლის წინ, კართან ვიდექი, მეგონა რომ ისევ იქ დამხდვდებოდა, როგორც იმ ღამეს, საიდანაც ყველაფერი დაიწყო. თუმცა მაშინდელივით ხომ აღარაფერი იქნებოდა, კაკლის ხის ქვეშ ვიდექი და სოფელს ვუსმენდი, მინდოდა მისი ხმა დამეჭირა, მაინტერესებდა ჩამოვიდა თუ არა, ქარს მხოლოდ უბანში მჯდარი ბავშვების სიცილის მელოდია მოჰქონდა. არავისთვის მითქვამს, რომ ჩამოვედი. მობილური ავიღე და ბავშებთან დარეკვა ვცადე, მინდოდა ჩემი ჩამოსვლის ამბავი მეხარებინა...
როდესაც ჩამოვედი უკვე გადაწყვეტილი მქონდა ანასტასიასთან ურთიერთობის გაწყვეტა, იმ საღამოს სკოლაში ვუცდიდი და ტექსტს ათასჯერ ვიმეორებდი რაც მისთვის უნდა მეთქვა.
მაშინ რაღაც მოხდა, ჩემს გარშემო ყველა ტიროდა, ეს ამბავი კი როდესაც მითხრეს... თავიდან კი ყველაფერი ილუზია მეგონა. უცბად კი ჩემს თვალწინ წარსდგა თვით ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან!
-არ გინდა... არ გინდა მათთან, ისინი... რაღაცის თქმაც ცდილობა, თუმცა ბოლომდე არ ამთავრებდა. შემდეგ კი საუბარი განაგძო. - მე მესმის შენი და ვიცი ასე რატომ მოიქეცი, როდესაც გავიღვიძე და ჩემს გვერდით აღარ იყავი, მივხვდი თუ რა საშინელბაა უშენობა, თითქოს უცბად მიუწვდომელი და უცხო გახდი, მე შენ ვეღარ გიგრძენი. შენს სიტყვებზეც ძალიან ბევრი ვიფიქრე... გაანალიზება კი იმაზე რთული და მტკივნეული აღმოჩნდა ვიდრე მოსმენა.
-მიხარია, რომ გამიგე, სინანულით გადმოვყარე სიტყვები პირიდან, მის მეტი არავინ მინდოდა, ვიცოდი ეს მეორე შანსი იყო რომლის არასწორად გამოყენების უფლება უკვე აღარ მქონდა, ახალი ისტორია კი ისევ ამ კართან იწყებოდა, ამავე კაკლის ხის ქვეშ, რომლის ტოტებიც ლამპიონის შუქის სხივებში გახლართულან.
-ჩემთან წავიდეთ სახლში, მარტო ვარ, ჩემები თბილისში არიან. ხელი ჩამკიდა და როგორც ჩანდა გაშვებას აღარც აპირებდა.
-კიმაგრამ უბანში ბავშვები არიან, არ მინდა იფიქრონ, რომ მათ რამეს ვუმალავ, ან ზურგთუკან რაიმეს ვხლართავ. არც ის მინდა, რომ ჩვენზე რამე იეჭვონ.
-სასაცილოა, მაგრამ ეგ არც მე არ მინდა, სიმართლის გაგების შიში მეც არ მეშვება. ვერავინ ვერ დაგვინახავს, ორღობით ავალთ, თუ კრუგს დავარტყამთ.
იმ წუთას უბედნიერესი ვიყავი, მის გვერდით, ხოლო იმაზე ფიქრი, რომ მის სახლში მოვხვდებოდი, ვნახავდი მის ოთახს და ნივთებს თითქოს მაბედნიერებდა, მიხაროდა, რომ მის უკეთ გაცნობას შევძლებდი, ბავშობიდან ვოცნებობდი მის ოთახში მოხვედრაზე.
-კარგი წავიდეთ.
არ ვცოდი რას ვაკეთებდი, თუმცა ვიცოდი რომ ეს ერთადერთი სწორი რამ იყო რაც აქამდე გამიკეთებია.
ორღობეში მივაბიჯებდით, ხის ჩრდილების ქვეშ სადაც მთვარის შუქი იჭრებოდა. განიერი და ფართო გზა იყო, ყოველ გადადგმულ ნაბიჯზე მასთან დაკავშირებული მოგონება მახსენდებოდა ამ ორღობეში.
-ამ ყველაფერზე ერთ დროს ვერცკი ვიოცნებებდი. ვუთხარი და ძლიერად ჩავეხუტე, უცბად მისი დაკარგვის შიშმა შემიპყრო.
-შენზე ოცნება არასდროს შემიწყვეტავს, მითხრა და ყელში მაკოცა.
ეს სახლი, ადგილი სადაც ყოველთვის მინდოდა ყოფნა, თითქოს აქ მისი ყველაფერი იყო, ამ შენობაშიც თავის თავს ვხედავდი. გარშემო განსაკუთრებული არაფერი იყო, მაგრამ ის რომ ეს მისი სახლი იყო უკვე არაჩვეულებრივად ჟღერდა. გულის კანკალით ოთახის კარი დავწიე და შიგნით შესვლა გადავწყვიტე, გულს კი ბაგაბუგი გაუდიოდა. ცოტა შეშინებული და დაბნეული ვიყავი ტკივილი რომელიც ასე მახრჩობდა უკვე თითქოს წამლად მექცა, წამლად, რომ დამენახა ჩემი მომავალი, რათა უკეთესი ყოფილიყო ჩემი ცხოვრება.
დიადი სახლი, დიადი პატრონით შიგნით მელოდა, გაშეშებული და სიყვარულით აღსავსე, ის ისევ ისეთი შესანიშნავი იყო, როგორც ყოველთვის, როდესაც სახლში შევედი, პირველად ჩემი ყურადღება კარის პირდაპირ კედლეზე დაკიდულმა სარკემ მიიპყრო, სადაც ჩვენ ორივე ერთად ვჩანდით, თუმცა ისთითქოს ლანდი იყო. გარშემო მაღალი კარებები, მდიდრული სავარძლები, უზარმაზარი ბროლის ჭაღი, თითქოს ეს სახლი კი არა მუზეომი იყო, უცნაურ სიცივეს ვგძნობდი თუმცა ეს ყველაზე მეტად მომწონდა, ამ სახლმა ის მაგძნობინა რასაც მის დანახვაზე განვიცდიდი, ალბად იმიტომ, რომ ყველგან მისი სურნელი იყო, თითქოს ეს სუნი კედლებსაც კი გაჟღენთილი ქონდათ. მთელს სახლში ჰარმონია სუფევდა, თითქოს ყველა მხრიდან კლასიკა ისმოდა. უზარმაზარი გაღებული ფანჯრები საიდანაც ზაფხულის ხმები ისმოდა, და ზუსტად აქედან შემოდიოდა მთვარის შუქი, როდესაც მე მისგვერდით ვიყავი თავს სრულყოფილად ვგრძნობდი, გასაკუთრებით კი მის სახლში.
აგვისტო ყოველთვის შეუდარებელი იყო სადაც იწყებოდა რაღაც განსაკუთრებულად ძლიერი და ყოველთვის მაშინვე მთავრდებოდა, თუმცა ახლა უკვე იყო იმაზე მეტი ვიდრე უბრალოდ ურთიერთობა.
უკან რაღაც თბილი ვიგრძენი, თითქოს მაშინ სამყარო შეერთდა და მეც ამ ყველაფრის ნაწილი გავხდი, უკან ის ამომიდგა და ძლიერად მომეკრო ბეჭებზე.
-სად იყავი აქამდე? ... გიორგი საად?
- ...
დავიბენი რა მეთქვა არ ვიცოდი.
მაშინ მხოლოდ ერთი, რამ ვიცოდი, რომ მის გარეშე მე აღარაფერი ვიქნებოდი. ის იყო ჰაერი რითაც მე ვსუნთქავდი, ის იყო წამალი რაც მე მაცოცხლებდა, ის იყო სინათლე რითაც მე ვხედავდი და ის იყო ჩემი სიყვარული რითაც ვცოცხლობდი.
სინათლე არც აგვინთია სახლში, მთვარის სიდიადე იმაზე მეტად ანათებდა ვიდრე...
-გიორგი, ჩვენ ვერასდროს დავშორდებით, და იცი რატომ?
-რატომ? გაკვირვებულმა ვკითხე.
-ჩვენში ორი მოსიარულე სულია, რომლებიც ერთი ნაწილნი გახდნენ, მათი დაშორება და განცალკევება კი იმაზე მტკინეული იქნება ვიდრე სიკვდილი. მეტიც ეს შეუძლებელია, რადგან ამას ჩვენი არსებობის წაშლა და დაშლა მოყვება, შემდეგ კი ჩვენი შინაგანი სამყარო ნელ-ნელა დაიშლება, ბოლოს კი ცარიელ ვტვრად ვიქცევით,
-მიყვარხარ, ძალიან მიყვარხარ, ეს ერთადერთი რამაა რაც ორივეს გაგვაჩნია.
მისგან როდესაც ასეთ სიტყვებს ვისმენდი თავი სამყაროს ცენტრი მეგონა, ეს ყველაფერი ისეთი ამაღელვებელი, განსაკუთრებული, უცხო და შეუდარებელი იყო... ან როგორ შეიძლება ამ ყველაფერს სხვა რამ შეადარო.
მთვარის შუქისგან განათებულ უზარმაზარ სახლში ვისხედით. მის სუნთვქვას და გულის ცემას ვუსმენდი, შემდეგ კი ჩემი გული ცდილობდა, რომ მისი გულის მსგავსად ემუშავა.
ის ისეთი იდეალური იყო, რომ მის გვერდით მე არარაობაც კი არ ვიყავი, მისი სრულყოფილი ტანი, ქათქათა კანი, უნაკლო სახე, შავი თვალები, ვარდისფერი ტუჩები და მომნუსხველი ხმა, ეს ყველაფერი კი ძალიან შემიყვარდა.
-გიორგი ღმერთის არსებობის გჯერა?
-აქამდე ეჭვი მეპარებოდა, რადგან ამ ყველაფერს ბევრი რამ ეწინააღმდეგება, ბევრი ფაქტები და მოსაზრებები არსებობს, ხომ გესმის, ეს ყველაფერი კი ძალიან რთულია გასაგებად და გასააზრებლად, თუმცა ახლა უკვე მჯერა, მეტიც ეჭვი საერთოდ არ მეპარება მის არსებობაში, ღმერთმა შენთან ურთიერთობით და ამ სიყვარულით დამიმტკიცა, რომ არსებობს.
გაეღიმა განსაკუთრებული კი აღარაფერი უთქვამს, სიმართლე ვთქვა არც უცდია.
ფანჯრიდან ბაღში ვიხედებოდი, ყველაფერი ისეთი ლამაზი იყო, ღამის შუქში გაბატონებული ბალახები და ყვავილები, ამაყად მდგარი ხეები კი თითქოს ცდილობდნენ თავიაანთ უზარმაზარ ტოტებში მთვარე გაეხვიათ და ქვემოთ სადღაც აქ ჩამოეყვანათ.
ამ ყველაფერს ვუყურებდი და სუნთქვა მიჭირდა... ძალიან მიჭირდა, თითქოს ვიღაც ან რაღაც მახჩობდა, ჩემში შინაგანად ცეცხლიც ენთო და ზღვაც ბობოქრობდა, თუმცა წყალმა ვერ შეძლო ამ ცეცხლის ჩაქრობა.
- არ ვიცი რაზე უნდა ვისაუბრო, რა მოვყვე, აქამდე ყოველთვის წარსულზე ვსაუბრობდით ახლა კი.... საუბარი გამაწყვეტინა და ხელები ჩამკიდა.
-ჩვენზე ვინმემ იცის?
-არა. ვუთხარი და წყლის დასალევად გავედი.
-არც თამარმა?
-არა.
-იმედია არც ირაკლიმ, იცოდე მას თუ უთხარი ჩვენზე...
-"ვიცოდე" რას ნიშნავს ვიცოდე. თითქოს ამ ერთმა სიტყვამ ყველაფერი კარგი გააქრო.
-ანუ არც ნინომ და სოფომ ხომ?
-არავინ არაფერი იცის, არც მინდა, რომ გაიგონ ნუთუ ამას აქამდე ვერ მიხვდი.
-მაპატიე, ცუდად გამომივიდა.
-ისეთი რამ ჩვენს შორის არ უნდა ხდებოდეს, რომ მერე ამას სიტყვა "ბოდიში" ახლდეს...
ცოტახანს არაფერი უთქვამს. შემდეგ კი მომიტრიალდა და ყელში ძლიერად მაკოცა.
-არ მჯერა ამ ყველაფრის, ნუთუ ცხოვრება იმდენად შესანიშნავია, რომ შენს გვერდით აღმოვჩნდი.
-ალბათ... მე კმაყოფილი ვარ, რადგან დღეს აქ შენ ჩემს გვერდით ხარ.
ყოველწამს ცდილობდა რაღაც დაემტკიცებინა, არ ჩერდებოდა, ის ნამდვილი იყო, ზუსტად ისეთი 7 წლი წინ რომ გავიცანი, მაშინდელივით ჭეშმარიტი. ხელი ჩამკიდა და საძინებლისკენ წამიყვანა. გული კი უფრო ძლიერად ამიჩქარდა, ეს ყველაფერი ჩემთვის ცოტა უცხო იყო, მიუხედავად იმისა, რომ ყოველთვის ამ ყველაფერზე ვოცნებობდი, მაინც უცხო და ახალი იყო, მასთან გატარებული ყოველი წამი კი საუკუნე, რომელიც ჩვენს სიყვარულს უფრო ძლიერს ხდიდა თავისი დამარცხებით. საწოლზე ვიწექით ვუყურებდი და ვფიქრობდი თუ რა გავაკეთე ისეთი, რომ ეს ყველაფერი დავიმსახურე. რამდენიმე დღე ასე მეორდებოდა, ყოველ დილა სიხარულით ვიღვიძებდი მისი ნახვის მოლოდინში, შემდეგ კი ღამით ისევ სახლიდან ვიპარებოდი და მასთან მივდიოდი, ბოლოს კი ყოველი საღამო სექსით მთავრდებოდა. განსაკუთრებით კი ერთი საღამო მახსოვს, ისევ მის სახლში ვიყავით, ის მდივანზე იწვა წიგნს კითხულობდა მე კი ყავის გასაკეთებლად სამზარეულოში გავედი. უცბად თითქოს ეზოს კარების ჭრიალმა დაარღვია ეს სიმყუდროვე... ტახტიდან გიჯივით წამოხტა და კარს ეცა, მეც მისკენ გავეშურე.
- ოთახში შედი... თვალებში შევხედე და...
ხმები ბუნდოვნად მესმოდა ერთადერთი რაც გავიგე მგონი უბნის ბავშვები იყვნენ. ყვიროდნენ აქ ხარო? შემდეგ კი მალევე უკან გატრიალდნენ. ეს ყველაფერი ძალიან უცნაირი და ამავდროულად გიჟურიც იყო.
ეს იყო სამყარო დაფარული სიყვარულით, ტყუილით, იმედგაცრუებებითა და უსაზღვრო ბედნიერებით აღსავსე, აქ არაფერი ხდებოდა ჩვეულებრივ. ყველაფერი იმაზე კარგად იყო, ვიდრე უნდა ყოფილიყო, ბავშვებთან ურთიერთობა სულ მთლად გავწყვიტე, ისე, რომ ამას ვერც კი მივხვდი, თუმცა ამას თავისი ახსნა ქონდა.
-წავიდნენ? შეშინებული გამოვედი ოთახიდან.
-კი გიო წავიდნენ, ისევ მარტოები ვართ, უცბად მეძგერა და ისე ძლიერ მოემხვია როგორც არასდროს.
ცოტახანს გავჩერდი და უბრალოდ მისი ამბორით ვტკბებოდი. ვცდილობდი დრო მაქსიმალურად გამომეყენებინა. უკვე 25 აგვისტო იყო თითქმის 5 დღე გვქონდა დარჩენილი ურთიერთობის, ორივემ ვიცოდით, რომ როდესაც აქედან წავიდოდა ერთმანეთი კვლავ გვეყვარებოდა თუმცა ერთად ვეღარ ვიქნებოდით, ეს უპირატესობა აქვს დროსა და სიშორეს, თუმცა ეს ტანჯვა უფროაა!
-გიორგი მოდი ხვალ წვეულება მოვაწყოთ? თვალი ჩამიკრა და ისე გამიღიმა.. ზუსტად ის ღიმილი იყო ყოველთვის, რომ მაგიჟებდა და ჭკუას მაკარგინებდა, მისი თეთრი კბილები და პირის ბაგეც კი განსაკუთერბულად შესანიშნავი იყო.
-წვეულება? კიმაგრამ რატომ?
-მინდა ჩვენი ურთიეთობას გრანდიოზული გაცილების საღამო მოვუწყოთ.
"გრანდიოზული გაცილების საღამო" განა შეიძლება გაცილების საღამო იყოს გრანდიოზული? ამაზე პასუხს თვითონ სიტყვა "გაცილება" იძლევა. ეს იდეა მომწონდა თუმცა, მაინც დავფიქრდი თუ რამხელა სპეკტაკლი უნდა გვეთამაშა ბავშვებთან, რადგან ყველანი ხომ იქ იქნებოდნენ ნინო, სოფო, თამარი, ირაკლი, გიორგი, ამიკო, ანი და სხვები... მართალია ადვილი არ არის როდესაც მეგობრებს ატყუებ, თუმცა აქედან ყველა მეგობარი როდი იყო, უბარლოდ როდესაც ვეტყოდით ერთსა და ორს მოყვებოდა მესამეც. როდესაც მასთან მივდიოდი ათასგვარ მიზეზს ვიდებდი, რომ ბავშვებისთვის თავი ამერიდებინა, ზოგჯერ ცუდად ვიყავი, ან უბრალოდ ვითომ სოფელში არ ვიყავი.
-განა შეიძლება ჩვენს ურთიერთობას გაცილება მოვუწყოთ? თანაც გრანდიოზული?! ეს ყველაფერი ისედაც შეუდარებელია. მხოლოდ ჩვენ დღეს აქ, ამ სახლში ერთად რომ ვართ ეს უკვე სრულყოფილებაა! ჩვენ შევძელით და ვაქციეთ აგვისტოს 24 დღე სრულყოფილად, ხო ყველაფერი 24 დღის წინ დაიწყო.
-ვიცი, მახსოვს, თუმცა მინდა ამ წვეულების მოწყობა.
ვხედავდი, რა ძლიერ სურდა ხვალინდელი საღამოს გამართვა ამიტომ აღარაფერი მითქვამს თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და კალთაში ჩავუდე. იმ საღამოს საერთოდ არ გვძინებია, თავის საძინებელში ვიყავით უამრავი რამით დაკავებულნი, შემდეგ თემა არ დავტოვეთ, რომ არ განგვეხილა.
-ქალი ალმასია, რომლის დამუშავების შემდეგ ბრილიანტი მიიღება. ვუთხარი და მკერდზე თავი დავადე, მისი გულის ცემა მესმოდა, ისე ძლიერ და მკაფიოდ თითქოს გული მის შიგნით კი არა გარეთ ფეთქავდა. წამიერად კი საშინელი ტკივილი ვიგძენი, სიმწრისაგან ცრემლები წამომივიდა და გული სულმთლად დამეფერფლა, წარმოვიდგინე ჩემი ცხოვრება როდესაც ეს ფეთქვა შეწყდებოდა, მე ვეღარ შევძლებდი ასეთი საღამოს გატარებას მასთან, რადგან ყველაფერი დოებითი და წარმავალია... რა უცნაურია, მის გამო დავთმე მეგობრები მთელი ჩემი ცხოვრება, ყველაფერი ძვირფასი რაც გამაჩნდა და მყავდა, ახლა კი იმაზე ვფიქრობდი, რომ მას დავკარგავდი სულ რაღაც 5 დღეში, საათს დავხედე და უკვე 4 დღე იყო დარჩენილი. ხვალ 26 აგვისტოა, წვეულების დღე. ზოგჯერ უბრალოდ არაფრის კეთება არ მინდოდა, სითეთრე და გაუგებრობა მისადგურებდა, ოთახში უბრალოდ ვიჯექი და ვფიქრობდი, ფიქრები, ხომ ყოველთვის ჩემი ხსნა იყო რეალობიდან. ძალიან ხშირად შიგნით რაღაც სიმძიმეს ვგძნობ, ტკივილს რომელიც თავისუფლად სუნთქვის საშუალებას არ მაძლევს.
ღამეს ვგძნობ და მისი ნაწილი ვხდები. თვალს ვახელ და ტკივილი მიპყრობს, მალე აღარავის ვემახსოვრები, ყველა დამივიწყებს, დამარხავენ ჩემს სახელს და ზემოდან დიდ ქვას დაადებენ, რომ სამუდამოდ გავნადგურდე, დავიწვა და დავიფერფლო. დღეს ჩემი ჩრდილი პირველად დავინახე. ბნელი და ჭუწყიანი იყო, ისეთი შეგძნება მქონდა თითქოს ჭაობიდან ამოთრეულ საკუთარ სულს ვუყურებდი... იმდენად ცივი და ბნელი ჩანდა, რომ შეხებაც კი ვერ გავბედე. გული ჯერაც არ გამთელებულა ზედ ნაპრალი ისევ მაწევს. განსაკუთრებული არასდროს არაფერი ყოფილა.
არჩევანი, ყელაზე რთული და მნიშვნელოვანი რამაა ამ ქვეყნად, განსაკუთრებით კი როდესაც არჩევანს აკეთებ ორ საყვარელ რამეს შორის. შეიძლება ეს ყველაფერი საბოლოოდ ერთ დიდ შეცდომადაც კი იქცეს, ადამიანის გონება ერთი დიდი ბურუსის გარდა არაფერია, სადაც მუდავ შავი ხაზები იხლართებიან. მე გავაკეთე არჩევანი ანასტასიასა და "ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან" შორის მე ავირჩიე ბავშვობის ბედნიერება. საღამამოს სუსხი იგძნობოდა, მზეს უკვე მთვარე ანაცვლებდა, სითბოს კი სიცივე, სინათლეს სიბნელე, მალე ყველაფერი სიშავემ შთანთქა და მთვარის შუქმაც თავისი სიდიადე გამოავლინა. ამავდროულად ვხვდებოდი, რომ დრო იყო ანასტასია მენახა და მისთვის სიმართლე მეთქვა.
-ანსტასია, ყველაფერი დამთვარდა.
-რას ქვია, დამთავრდა?
-აი ასე უბრალოდ, მორჩა, მიყვარხარ მაგრამ არ შემიძლია შენთან ყოფნა.
-იცოდე, მინატრებ, მაგრამ ...!
-შენ იყავი გოგონა ჩემს ცხოვრებაში, რომელმაც ძალიან ლამაზი რაღაც განმაცდევინა, შენს გვერდით ნამდვილად ბედნიერი ვიყავი, ამიტომ ამ ყველაფრისთვის მადლობა მინდა გადაგიხადო, მეტისმეტად არარაობა ვარ იმისთვის, რომ ჩემს გამო იდარდო. თუმცა ამის საშუალებას დრო არ მოგცემს. ალბათ ყველაფერი ასე ჯობდა.
მაშინ ჩემს წინ მხოლოდ ერთი უსური გოგონა დავინახე, რომელიც ჩემს გამო განადგურებული და მიწაზე დაცემული იყო, თუმცა ნამდვილად არ შემცოდებია, ამის გამო კი საკუთარი თავი შემზიზღდა,,, ვინმეს შეცოდება არასდროს გამომდიოდა. მეტიც სიტყვა "შეცოდება" ყოველთვის მაღიზიანებდა. ამ საღამოს დასრულდა ყველაფერი ანასტასიასთან თუმცა იწყებდა ყველაფერი მასთან(აწს). ეს აზრი კი ძალიან მომწონდა, თუმცა რაღაცის დაკარგვის შიში მქონდა.
.....
როგორც იქნა დადგა 26 აგვისტო დღე რომელმაც შეცვა მთელი ჩემი ცხოვრება. მიუხედავად იმისა რომ მაშინ ჩემი მეგობრის ირაკლის დაბადებისდღე იყო, არ წავედი... რადგან მაშინ მეგობარზე მნიშვნელოვანი ჩემთვის ის იყო. ვიცოდი ირაკლი გამიგებდა თუმცა ის ვერა...
ზოგჯერ ადამიანები არცკი ცდილობენ, რომ ვინმეს გაუგონ, უბრალოდ მარტივ არჩევანს აკეთებ და გვერდით დგებიან, თუმცა ის ასეთი არ იყო, მის სრულყოფილებაში ასეთი სიბინძურის ადგილი არ იყო. მას უბრალოდ ასე მოქცევა არ ძალუძდა.
უზარმაზარი სახლი უცბად უცხო გახდა, ის სახლი სადაც ღამეებს ვატარებდით იმ დღეს გაუცხოვდა, ისე მორთო თითქოს ოქროს გლობუსის დაჯილდოვება იყო, ან ამერიკელი ვარსკვლები მოდიოდნენ სტუმრად. თუმცა ეს ყველაფერი საუცხოოდ ბზინვარებდა, გაოცებული იყო მისი ასეთი შინაგანი სამყარო კი მანცვიფრებდა. აგვისტოს ბოლო დღეები, ეს ის დროა რომელიც ყოვე წელს თავისებურად გამორჩეული და განსაკუთრებულია ხოლმე, ყოველ წელიწადს 24 აგვისტოდან 29 აგვისტოს ჩათვლით ყოველი დღე სრულყოფილია, ზოგჯერ 31 რიცხვამდეც კი. სოფელი ყოველთვის ხედავდა იმ შეყვარებულ ადამიანს რომელიც მე ვარ.
წარსული - 2014 წლის 27 აგვისტო.
-დიდი ხანია აქ ხარ? გულის კანკალით ვუთხარი, მასთან საუბრის, ხომ ყოველთვის მეშინოდა.
-კი, თუმცა არც იმდენად, რომ ჩამოსვლის თარიღი დამვიწყებოდა.
თავხედი გავიფიქრე და წასვლა დავაპირე.
-მოიცადე, გარბიხარ?
-ვინმესგან გაქცევა არასდროს მიცდია, ეს ყოველთვის სხვები გარბოდნენ ჩემგან.
-და რატომ? კვლავ განაგძო საუბარი.
-ხალხს ჩემთან ურთიერთბა ან უნდათ ან არა! ეს შენზე კარგად არავინ იცის.
-გიორგი, მე არასდროს არაფერი დამაბრალო, რაც ასე კარგად გეხერხება, დამნაშავე ყოველთვის ყველაფერში შენ ხარ. ძალიან ბავშური ხარ.
-თუ ასეა მე ბავშვი ვარ.
-ისეთი სითბო მინდა გაჩუქო შენ, რომ გაგათბოს.
ეს ფრაზა ალბათ არასდროს დამავიწყდება. თვალებში შემომხედა და მკითხა:
-ახლა, რომ შეგეძლოს, ყველაფერი რასაც მოისურვებდი რას გააკეთებდი?
როგორ მინდოდა მეთქვა, თუმცა არ შემეძლო, როგორ მინდოდა სცოდნოდა, რომ მის გარდა არავინ მინდოდა, მხოლოდ მის თავს ვითხოვდი ყოველთვის სამყაროსაგან. მისი მოციმციმე თვალების ყურების გარდა არაფერი მინდოდა, თუმცა ამის თქმა ვერ გავბედე, ალბათ მისი დაკარგვის იმაზე მეტად შემეშინდა ვიდრე რეაქციის. წარსული ყოველთვის ასეთი იყო, თითქოს "ოქრო" მაგრამ სინამდვილეში დაჟანგებული ჯართით სავსე...
აწმყო..
ისევ სახლის დათვალიერება გადავწყვიტე, თუმცა მას ვერ ვპულობდი, გარეთ გავედი თითქოს ვგრძნობდი, რომ ის იქ დამხვდებოდა. არც შევმცდარვარ.
-ძვირფასო, აქ რას აკეთებ?
-სტუმრებს, რომ არ მოეწონოთ წვეულება? იქნებ არც მოვიდნენ? ვაიმე მგონი საჭმელი უგემური გამოვიდა, თუ მე გამოვიყურები ცუდად?
აღელვებული და შეშინებული ჩანდა.
-დამშვიდდი, ყველაფერი კარგადაა, შენც იდეალურად გამოიყურები. დღეს ჩემი ბევრს შეშურდება... ახლა კი მითხარი რა გჭირს?
-უბრალოდ მზად არ ვარ, რომ ჩვენზე ყველამ გაიგოს. ყველას როდი შესწევს გაგების უნარი, ტვინი არ ეყოფათ, რომ ჩვენი სიყვარული გაიაზრონ. მეშინია, ძალიან შეშინებული ვარ, არ მინდა ეს საღამო როგორ ტრიუმფალურადაც დაიწყება ისევე ტრიუმფით მოკვდეს. მეგობრები ბავშვები ვერ გაგვიგებენ.
-ვინ ვერ გაგვიგებს? ირაკლი თუ თამარი? ან იქნებ ნინო და სოფო? ისინი მე ყოველთვის მიგებენ. სიტყვა მეგობრობა თუ მაინც იცი რას ნიშნავს.
-კი.
-მოდი ჯერ ეგ გაიაზრე და გაგებაზე მერე ვილაპარაკოთ. ადამიანი, რომელიც შენ ვერ გაგიგებს ის მეგობარი არ ყოფილა. სულ რომ სამყაროს განადგურების ღილაკს დააჭირო ხელი მან უნდა გაგიგოს. რადგან ყველაფერს თავისი მიზეზი აქვს.
ოთახში შევედი და კარი მოვიჯახუნე, ცოტახანში კი მივხვდი, რომ არასწორად ვიქცეოდი, დიდი ძალით დავქაჩე კარის სახელური და მისკენ გავიქეცი, ემოციებითა და სიყვარულით აღსავსე გავრბოდი, ამ დროს კი მის ოთახში წერილი შევამჩნიე. მაგიდაზე ნახევრად გადმოცურებული იდო, თითქოს სპეციალურად დადო, რომ შემემჩნია, თუმცა ახლა ვერაფრის წასაკიტხად მოვიცლიდი.
სახლის უკან ბაღში გავიქეცი.
-საყვარელო, მაპატიე შენ მართალი ხარ, აჯობებს თუ ვერავინ ვერაფერს გაიგებს.
მის სხეულსა და სულს ისევ ისე ვგრძნობდი, როგორც უწინ... მისი სუნი ისევ ცუდად მხდიდა. მაშინ პირველად ვიგრძენი, რომ ყველაფერი ზუსტად ისე იყო, როგორც უწინ.
-დამალული ყველაფერი უკეთესია. მითხრა წამოდგომა სცადა. -მალე ბავშვებიც მოვლენ.
-თუ გინდა, რომ შენს ამბავს ჰქონდეს დასასრული არასდროს უთხრა სხვას დასაწყისი... - ჰო... ავდგეთ, თუმცა, რომ მოვლენ და მე აქ დავხვდები შენს გვერდით ალბათ ყველას, გაუკვირდება ხომ?
-დაივიწყე ვერავინ ვერაფერს მიხვდება.
ხელი ჩამკიდა და სახლში შევედით, მორთულობას რამდენიმე დეტალი აკლდა და საქმეს შევუდექით, მსიამოვნებდა მის გვერდით ყოფნა და რაიმეს კეთება. მის ოთახში მაკრატლის ასაღებად შევედი ლენტები, რომ დამეჭრა. ტელეფონის ეკრანი ანათებდა, თავიდან ვიფიქრე არ ვნახავთქო, თუმცა რაღაც შინაგანი ხმა მკარნახობდა, თუ ახლა არ გახსნი, სინანულის გრძნობა დაგტანჯავს და შეგჭამსო. დარდი და სინანული დიდი ვერაგი რამაა, კაცს ბოლომდე გაანადგურებს. ნელ-ნელა ტელეფონს მივუახლოდი და აი შეტყობინებაც გამოჩნდა.
- ანასტასია ვარ. მალე მოვალთ.
თითქოს ყინულში მდგარს ცხელი წყალი გადამასხეს, თითქოს მიწა გამისკდა და ჩემს ბედნიერებასთან და სიყვარულთან ერთად შიგ ჩამიტანა, ვერაფრით მივხვდი რას ნიშნავდა ეს შეტყობინება. განრისხებული ოთახში შევეჭერი და ჩხუბი დავიწყე, იმ წუთას საკუთარი თავის მე შემეშინდა.
-რას ნიშნავს ეს ყველაფერი?
-რა ყველაფერი? გაოგნებულმა შემომხედა, თითქოს ამ სპეკტაკლის რეჟისორი და მთავარი პერსონაჟი მე კი არა უკვე ის გახდა.
-ანასტასიასთან შენი მიმოწერა.
-ის ბავშვებთან ერთად იყო, სხვანაირად არ გამოდიოდა, ვაპირებდი შენთვის ყველაფრის ახსნას თუმცა ვიცოდი გაბრაზდებოდი.
-კარგად მიცნობ.
ადვილია მოირგო ნიღაბი მაგრამ რთულია შეინარჩუნო ის!
ადამიანები ვარდებიან გაურკვევლობაში, არ იციან საით წავიდნენ რა გზას მიმართონ, რა ქნან? რა იღონონ? თუმცა აქვთ იმედი, რომ მხეცის ნიღბის იქით ბევრს შერჩენია ადამიანური სახე. რბოდ ქცეული საზოგადოება ნიღბებს ამოფარებია, მიდიან ცხოვრების გზაზე ისე, რომ უკან არ იხედებიან და ნიღბებს არ იხსნიან, არამედ მათ ყოველ წამს იცვლიან. ვდგავარ, ზღვა საზოგადოებაში, და ვხედავ როგორ აქვთ აფარებული ის ნიღბები, რომლებიც მათ სულსა და შინაგან სამყაროს არ შეეფერებათ, აი თუნდაც ის გოგონა ესკალატორზე, რომ ჩამორბის ცდილობს მისი მზერა გაავრცელოს ყველაზე და დაიმონოს მის გარშემო მყოფები, მას შექმნილი აქვს თავისი ისეთი მე, როგორიც უნდა რომ იყოს და არა ისეთი, როგორიც არის! ადამიანები, ცდილობენ, სხვებს დაანახონ, რომ არიან დიადი სულის, მტკიცე ბუნების და ძლიერები, ამის განხორციელებაში კი მათ წარმოსახვითი ნიღბები ეხმარებათ, არ აქვს მნიშვნელობა ისინი ამ მოჩვენებით სპექტაკლს სახის მინიკით თუ საქციელით განახორციელებენ, არამედ ისაა მნიშვნელოვანი თუ სადამდე მიიყვანს ცხოვრება მათ ასეთ რთული ქმედებისგან. ალბათ რა ადვილია დავადანაშაულოთ სხვა! მაგრამ ზოგს უბრალოდ რთული, ცხოვრების ტკივილის ტალღების ცურვისგან აქვთ შექმნილი ნიღაბი, ცდილობენ დაახწიონ თავი ამ სატანჯველს, და გაიკვალონ გზა უკეთესი მომავლისკენ, მათ ამძაფრებთ ის აზრი, რომ ყოველი დღე ისე გავს ერთმანეთს, როგორც ზღვის წვეთები.
ტრადიციული შამანები მიმართავდნენ განსხვავებულ მანტურ მეთოდებს რომელიც მათი სულის ნიღბის დამზადება იყო, არსებობს ერთგვარი სულის ნიღაბი სამყაროში რომელიც ბლოკავს ყოველივე შენს შინაგან აღამავლობის და დაღმავლობის გრძნობებს, იქნებ უკეთესიც არის არსებობდეს სამყაროში ნიღაბი, თუნდაც იმიტომ, რომ ამ ნიღბების საშუალებით არ არის განა მსოფლიო ასეთი წინ წასული, მათი დახმარების არ არის ბედნიერების წუთები, ასევე მტკინეულიც, ეს ნიღბები არ არიან სიხარულისგან ცაში რომ აღგვაფრენენ?! დიახ ეს არის, სიყვარულიც ერთგვარი ნიღაბია რომელიც ისე მოგერგება, ისე შემოგეხვევა, რომ მისგან თავს ვეღარასდროს დაიხსნი და როგორც არ უნდა მოინდომო ვერ მოიხსნი, "სიყვარული აგვამაღლებს ვით ეჟვანი ამას ჟღერენ" მაშ ესეც ნიღბის დამსახურება ყოფილა, უბრალოდ ნიღბები განსხავდებიან ვადებით... ჩვენ გარშემო ყოველთვის არიან ადამიანები, რომლებიც გვევლინებიან ერთი სახით, მაგრამ შემდეგ დროს გვაჩვენებს მათ ნამდვილ სახეებს, ნიღბების ჩამოხსნა მხოლოდ დროს შეუძლია, დროს რომელიც ყველაფერს ანადგურებს და წინ ვერაფერი უდგება, ზოგადი სახეა ადამიანისა, რომელიც რაკი ერთხელ მისწვდება მისთვის მანამდე დაფარულ ჭეშმარიტებას პიროვნული ძლიერებისა,და მონოლითური ბუნების გამო, ბოლომდე ჩახყვება და გაიცნობიერებს მას, ხოლო შემდეგ შეუდრეკლად მოახდენს მის აქტივაციას, აქედან გამომდინარე მისთვის სახიფათო შედეგების მიუხედავად, ადამიანი ტიტანურ სულიერ ენერგიას ამჟღავნებს, სძლევს რა მისთვისა და მთელი მისი გვარტომისათვის სისხლხორცეულად გაშინაგნებულ მამაპაპურ ჩვევებსა და რელიგიურ კანონებს. დიახ თუ ერთი ნიღბის მორგება მიანიჭებს ადამიანს თავს ბედნიერად ის მას აღარასდროს მოიხსნის, რადგან მასში დაინახავს ცხოვრებისეულ ჭეშმარიტებას,
.....
ამ ყველაფერზე ფიქრები ძალიან გამიგრძელდა. ეს მყუდროება კი ბავშვების ხმაურმა დაარღვია. ეზოს კარი გაიღო და ერთმანეთის მოყოლებით შემოვიდნენ ყველა. სოფო, ნინო, ირაკლი, ანი, აკო, გიორგი, ამიკო, თამარი, ანასტასია და სხვები. ეს თავი იმ ადამიანზეა, რომლის სახელიც გამოყოფილია, მასზე საუბარს მოგვიანებით დავიწყებ! არ მოგაწყენთ... არავინ გამოირჩეოდა ისე როგორც ტასო, ის კი ისე იქცეოდა თითქოს არაფერი ხდებოდა, როდესაც ადამინი ცდილობ ვინმეს თავი მოაჩვენო, იმად რაც არ ხარ, და ისეთად როგორიც არ ხარ ნაკლია. საკუთარ თავში ჭეშმარიტ ღმერთსა და სულის სარკეს მაშინ დაინახავ, როდესაც იწამებ საკუთარი თავის რეალურ სახეს და იქნები ისეთი, როგორიც ხარ.
ახლა კი იმ ადამიანზე საუბრის დროა ვისზეც შეგპირდით! პირვე რიგში მკითხველო მინდა გთხოვოთ, რომ ყველა სიტყვას თავისი დანიშნულება მიანიჭოთ, რადგან თითოეული პერსონაჟის სახე გარკვეულ ფუნქციას ასრულებს, ისევე როგორც თითოეული ადამიანი ცხოვრების მანძილზე.
ახალი პერსონაჟი... მაგრამ ბევრჯერ ნახსენები... ადამიანი, რომელიც გარკვეულ წილად ამ ყველაფრის ნაწილი იყო! ყოველთვის ვახარისხებდი ადამიანებს სხვადასხვა ჯგუფებად: ჭკვიანები, მეოცნებეები, რომანტიკოსები, ეგოისტები, ფსიქოლოგიურები, ფილოსოფიურები, ბრძენები, ორიგინალურები და სხვა... მაგრამ არიან ადამიანები ვინც შეიძლება ყველა ამ თვისების რაღაც პროცენტით ხასიათდებოდეს! ასეთ პერსონებს კი რთულ პიროვნებებს ვუწოდებ! მრავალმხრივი ხასიათის მქონე ადამიანი, რომელთან ურთიერთობაც შეიძლება არ იყოს ისეთი მარტივი, როგორიც ზოგიერთთან! ცხოვრებაში ადამიანში ყველაზე მეტად ინდივიდუალიზმი ფასდება, მაგრამ მხოლოდ იმ საზღვრებში რაც სხვის პირად სივრცეში არ იჭრება! ზოგს კი ამის გაკონტროლება არ შეუძლია! ზოგჯერ გქონიათ ისეთი მომენტი როდესაც გიფიქრიათ, რომ ვიღაც პიროვნება ისეთი არაა, როგორიც საზოგადოებაში! ან მისი სხვა ნიღაბი დაგინახიათ და ის გაგიხდიათ ბავშვობის მეგობრად (ძმაკაცად) შემდეგ კი გარკვეული დროის განმავლობაში მიმხვდარხართ, რომ ეს ადამიანი სხვანაირი ყოფილა... რადგან ბოლოს როდესაც რაიმეს შეჯამებას აკეთებ ხვდები, რომ კარგი ბევრი არაფერი გაუკეთებია, თუმცა ცუდს საერთოდ ვერ იხსენებ! ან არ გინდა, რომ გაიხსენო რადგან ვინმესთან ცუდი ურთიერთობა არაფერს შეგმატებს ადამიანს, თუ არ დაგაკლებს... მკითხველო ალბათ ყოფილა თქვენს ცხოვრებაში ადამიანი, რომელთან მეგობრობაც ერთ დროს ძალიან გინდოდათ, ან მეტიც იდეალ მეგობრადაც გაგიხდიათ, შეიძლება მას რაღაც მომენტში დაეცინა კიდევაც თქვენთვის, მაგრამ მასთან მეგობრობის სურვილი მაინც არ გაგნელებიათ, შეიძლება ვინმემ იფიქროს რატომ უნდა მინდოდეს ვინმესთან მეგობრობა თუ მას არ სურს ჩემთან მეგობრობაო?! მაგრამ ბავშვობის ხანა ძალიან რთული რამაა! ადამიანი რომელთან მეგობრობაზეც გესაუბრებით ის პიროვნება გახლავთ, რომლის სახელიც წინა აბზაცში გავამუქე და მასზე მოყოლას დაგპირდით... ხშირად ცხოვრებაში ადამიანები ცდილობენ საზოგადოებაში რაღაც ნიღაბი მოირგონ, იყვნენ ის რაც არ არიან! შეიძლება ვინმესთან ვიღაცაც დაამცირონ, მაგრამ სინამდვილეში ეს მათი რეალური სახე არ ყოფილა! უბრალოდ ხშირად ისე ვიქცევით, რაც ჩვენ არ გვახასიათებს. ზოგჯერ ვიღაც ცდილობს ხალხში "კაი ტიპის" ან რაიმე ამის მსგავსის იარლიყის მიკრობას, მაგრამ შენ ხვდები, რომ ის ძალიან უბრალო ადამიანია, მაგრამ ვერ ხვდები რატომ იქცევა ასე! შემდეგ კი თუ ამ ყველაფერს დაუფიქრდები ყველაფერი ძალიან მარტივადაა... ეს იგივე მიზეზია რატომაც შეიძლება მკითხველო შენ არ ანახებ საზოგადოებას, რომ კეთილი ხარ და ამ თვისებას შენში კლავ! ეს ერთ-ერთი თავის დამცველობითი ადამიანური ინსტიქტია, რადგან ყველასთან ის ვერ იქნები რაც ხარ! ადამიანი შეიძლება იმაზე კარგი იყოს, ვიდრე საზოგადოებაშია! და იმაზე ჩვეულებრივი ვიდრე თავი მოჰქონდეს! ცხოვრებაში სამეგობროდ ყოველთვის რაღაცით განსხვავებულ ადამიანს ვირჩევდი, არასდროს შემეძლო ისეთ ვინმესთან მეგობრობა ვინც ბანალურობის პიკში იმყოფებოდა, ანუ ბანალურად მივიჩნევ ისეთ ადამიანს, რომელიც ფიქრობს, ისე როგორც საზოგადოების უმეტესი ნაწილი, ამიკო კი ასეთი არ არის... ის რაღაცით განსხვავებულია... მე ასეთად დავინახე ეს ადამიანი. პიროვმება ბავშვობის პერიოდიდან...
ახლა კი წვეულებას დავუბრუნდეთ...
-გამარჯობათ... ერთმანეთის მიყოლებით მესალმებოდნენ...
-გამარჯობა... ეს სიტყვა არასდროს მესმოდა, რაღაცნაირი უხეში და უცნაურია, რატომ მაინც და მაინც ეს სიტყვა?!... ყოველთვის მეწვრილმანე ვიყავი.
ბავშვები ვინც იქ იყვნენ ყველასთან ძველი ურთიერთობა მქონდა, რომელიც ახლაც გრძელდება, თუმცა იყვნენ მათ შორის ისინი ვისაც "დაპაუზებული" ურთიერთობა ქონდათ ჩემთან, მიუხედავად იმისა, რომ ურთიერთობა აღდგენილი მქონდა, მათთან კოტაქტი მაინც მიჭირდა, განსაკუთრებით კი ერთთან, მას ვერაფერს ვუგებდი, თუმცა ზოგჯერ ვფიქრობდი, რომ ყველაფერზე ერთნაირი შეხედულება გვქონდა გამონაკლისების გარდა და შეიძლება ეს იყო მიზეზი რატომაც ვერ ვაწყობდით ურთიერთობას.
შენი საყვარელი ადამიანი - შენი დღის საუკეთესო ნაწილია. საუკეთესო საშუალება - გაარკვიო, ნამდვილად გიყვარს ადამიანი თუ გგონია, რომ შეყვარებული ხარ?!
ამერიკელ მსახიობსა და მომღერალს, "ჩაილდიშ გამბინოს" აქვს ასეთი სიმღერა: "როცა მარტო ვარ, ვამჯობინებდი, შენთან ვყოფილიყავი". დღის ის მომენტი, როცა შენს საყვარელ ადამიანს ხედავ, მის გვერდით ხარ, ყველაზე სასიამოვნოა შენთვის. თუ ადამიანი ნამდვილად გიყვარს, მასთან ყოფნა არასდროს მოგწყინდება. ადამიანი, რომელზეც გაღვიძებისთანავე ფიქრობ - შენი მეორე ნახევარია. თუ ადამიანი ნამდვილად გიყვარს, ის პირველია... რომელზეც გაღვიძებისთანავე იწყებ ფიქრს და დაძინებამდე ოცნებების აღმართს ფიქრებში ერთად მიუყვებით. ის, რაც შენ გარშემო ხდება, გინდა პირველ რიგში მას გაუზიარო. მას საკუთარ ინტერესებზე წინ აყენებ. თუ ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვან პერსონად მხოლოდ საკუთარი თავი წარმოგედგინა, მაგრამ მისი გამოჩენის შემდეგ ჯერ მასზე ფიქრობ და მერე საკუთარ თავზე, შენი გრძნობა სერიოზულია. სწორედ ესაა სიყვარული - ძალა იმისა, რომ საყვარელი ადამიანი საკუთარ თავზე მეტად შეიყვარო.
ალბათ ფიქრობ მკითხველო რა ბანალურობააო, მაგრამ ნუ გავიწყდება ის ფაქრი, რომ რაც მართალია და რეალურია ყველაფერი ბანალურია, რადგან ეს უკვე მილიონჯერ ითქვა და კიდევ ითქმევა!
მისთვის ყველაფერს აკეთებ... როცა შეყვარებული ხარ, საყვარელი ადამიანისთვის შეუძლებელსაც შეძლებ. როცა ადამიანი მოგწონს, მისთვისაც შეგიძლია ბევრი რამის გაკეთება, მაგრამ როცა შეყვარებული ხარ, შენი შესაძლებლობები უსაზღვროა. არ გეშინია გრძნობების გამოხატვის. როცა ნამდვილად შეყვარებული ხარ, გსურს, მთელმა მსოფლიომ შეიტყოს ამის შესახებ და არც გრძნობების სახალხოდ გამოხატვის გრცხვენია. როცა ადამიანი უბრალოდ მოგწონს, სახალხოდ გრძნობების გამოხატვის მოგერიდება. შენი შეყვარებული უნაკლოა!... უნაკლო არავინაა, მაგრამ როცა შეყვარებული ხარ, მისი ნაკლი არც გაწუხებს. გეჩვენება, რომ ეს ნაკლი კი არა, მისი თავისებურებაა. სიყვარული - ეს ის გრძნობაა, რომელიც საშუალებას გაძლევს, ადამიანი მიიღო მისი ნაკლოვანებებით და არ ეცადო მის გადაკეთებას. ხანგრძლივ მომავალზე ფიქრობ. როცა შეყვარებული ხარ, საყვარელი ადამიანის გარეშე მომავალი წარმოუდგენლად გეჩვენება. შენს მომავალს მხოლოდ მის გვერდით ხედავ და ბედნიერი ხარ ამით. როცა ადამიანი უბრალოდ მოგწონს, მასთან მომავალზე არც ფიქრობ, ის იმ მომენტში მოგწონს, მომავალში - სხვა მოგეწონება. ეს ყველაფერი ხდიდა სამყაროს უცნაურს, როგორ მიყვარს ეს "უცნაირი" თვითონ სიტყვაც კი უცნაურია!...
საღამო შეუდარებლად გძელდებოდა, თუმცა მე მაინც დაღლილი ვიყავი, ირგვლივ ყველა თავის სტიქიაში გახვეულა და რეალობის შეგძნების უნარი სულ მთლად დაუკარგავთ, უცბად კი ეს ჩქარი მუსიკა ბეთჰოვენის სიყვარულის ისტორიის კლასიკამ შეცვალა. ეს ხომ ის მელოდია იყო, რომლის ნოტებიც ჩვენი სიყვარულის ისტორიის ამბანი იყო. გაშმაგებული შევტრიალდი, რადგან ვიცოდი თუ რაც უნდა მომხდარიყო.
მომღამიარი, უნაკლო ღიმილი, საოცარი ტანი, მოშინდისფრო სექსუალური ტუჩები მეძახდნენ, რათა ცეცხლი დამენთო... ნელ-ნელა მიხვრა მოხვრით ჩემკენ გამოიწია, თვალი ჩამიკრა და თმა გაიშალა. ხალხმა ჩოჩქოლი დაიწყეს ბოლოს კი წრიულად გვერძე გადგნენ და არენა მთლიანად ჩვენ დაგვითმეს. ყოველნაბიჯზე მისი მოსვლის სიჩქარე იზრდებოდა, მისი წითელი კაბა კი ისე მოძრაობდა მის ტანზე, როგორც წითელი ღვინო ბროლის ჭიქაში... უცბად ყველა ჩვენ გვიყურებდა, ვგრძნობდი, რომ მთელი სამყარო იყო ჩემი, ღრუბლებმა ჩვენს თავზე მოიყარეს, როდესაც მის ტანს ვეხებოდი, ამ დროს ცა შუაზე იპობოდა ელავდა და ძლიერი გრუხუნი სდევდა თან... მის ტუჩებთან შეხების დროს კი მიწა შუაზე იყოფოდა... იმ მომენტში ჩვენი სიყვარულის ძალამ მთელი ქვეყნიერება დაიპყრო, და ყველაფერმა პირიქით დაიწყო ბრუნვა.
-დღეს ყველა და ყველაფერი ჩვენია!
-მართლა? ჩავჩურჩულე და წელის ზემოთ ხელი ავუცურე.
-ნუ ჩქარობ...
-ვითომ რატომ? ისევ ვცადე..
-ღამე ისედაც ჩვენ გველის.
-საინტერესოდ ჟღერს.
-ის უფრო საინტერესოა რაც წინ გელის.
ამ დროს ვნების თესლი გაიხსნა და იქიდან ზეგიჟური ვნება აღმოცენდა. მაშინ ვგრძნობდი ჩვენი სულების კავშირის ძალას.
ეს იმაზე მეტი იყო ვიდრე უბრალოდ ტანგო. რადგან ჩენი ვნება ყველაზე ვრცელდებოდა. თითქოს ყველა გაშტერებულები და გაოცებულნი გვიყურებდნენ, რადგან მე და ის? ეს ხომ ერთ დროს წარმოუდგენელი იყო... თუმცა არავის და არაფერს ვუყურებდით, ცეკვის ძალა უფრო და უფრო მატულობდა, ილეთები ზე ილეთებში გადადიოდა, ჩვენი ვნება კი ხმელეთსა და ოკეანეებს იპყრობდა, ყველაფერი ვარდისფერი იყო, მაშინ გაიხსნა ჩემი სამყარო პირველად, უცბად კი შეწყდა მუსიკა სწრაფი ბზრიალით ქვემოთ აღმოვჩნდით, მის მკერდზე დამრჩა ხელი, ტუჩები კი მის პირთან, სანამ ამას შეამჩნევდნენ წამიერი სისწრაფით ავდექით... გასაოცარი იყო, ყველა ჩვენ გვიკრავდა ტაშს, ეს შეგრძნება ყველაფერს ჯობდა, ეს რისკი ამათ ღირდა, ჩვენ გვეღიმებოდა ჩუმად... გვეცინებოდა იმაზე, რომ ვერავინ ვერაფერს ხვდებოდა... თითქოს ირაკლიმ შეამჩნია რაღაც, მაგამ ამაზე დალაპარაკებას ვერ გაბედავდა. რადგან მერე იმის აღიარებაც მოუწევდა, რომ თვითონ მოსწონდა ის!!!
{თავი მეთორმეტე}
დამღლელი მუსიკა, თუმცა ვერაფერს იტყოდი. ყველაფერი ბზინავდა და სიდიადეს ასხივებდა, თითქოს მართლაც, რომ წლის წვეულება იყო.
-რისთვის კეთდება ეს ყველაფერი. ინტერსი მიპყრობდა.
-ჩვენთვის.
მიპასუხა და ბავშვებთან წავიდა.
-შეუდარებელია ყველაფერი, თქვა ირაკლიმ შემდეგ კი ვისკის დალევა განაგძო.
ნინო: - ყოჩაღთ, კარგად გიმუშავიათ, ეს მართლაც, რომ შთამბეჭდავია.
სოფო: - არც კი ვიცი, რა ვთქვა, ძალიან მომწონს.
თამარი: მომიტრიალდა და მითხრა- ეტყობა ამ ყველაფერს, რომ შენ იმუშავე!
მათ საუბარს მოყვა უამრავი მადლობები და კომპლიმენტები, თუმცა ეს დღე ჩემს წარმოსახვაში იმაზე უკეთესი იყო, ვიდრე ახლა...
შემოსასვლელში კუთხესთან დავდექი და მისი ცქერით ვთვრებოდი (ვტკბებოდი), თეთრ სამოსში გამოწყობილი, თითქოს ანგელოზი. სტუმრებს, როგორ ესაუბრებოდა, მისი მიხვრა მოხვრა, ხელების თამაში ფეხზე, დაღლილობისას თავის ტრიალი, შემდეგ კი როდესაც ნერვიულობდა ყოველთვის სამ თითს აწვალებდა, ბოლოს კი მისი თვალები ჩემს სახეს ეძებდნენ, მისი ხელები კი ჩემს ხელებს! რადგან საზოგადოებაში დაღლილისთვის თავშესაფარი ხომ ყოველთვის მე ვიყავი.
სიყვარული ბოროტებაზე და სიკეთზე მეტია. სიყვარული - ეს გენეტიკური მოთხოვნილებაა. ეს ძღვენიცაა და წყევლაც. სიყვარული - ავადმყოფობაა, ნარკოტიკია. სიყვარული - ყველაზე მშვენიერი და ყველაზე საშინელი გრძნობაა ჩვენს ცხოვრებაში. სიყვარული — ძლიერი ერთგულებისა და პიროვნული მიმაგრებულობის ემოცია. ფილოსოფიურ კონტექსტში, სიყვარული არის სათნოება, რომელიც წარმოადგენს ყველა ადამიანურ სიკეთეს, თანაგრძნობასა და ერთგულებას. სიტყვა სიყვარული შეიძლება სხვადასხვა გრძნობას, მდგომარეობასა და დამოკიდებულებას გამოხატავდეს დაწყებული ზოგადი სიამოვნებიდან “) დამთავრებული პიროვნებათშორისი ურთიერთობით."ნამდვილი სიყვარული ალბათ ნიჭია.. რომელიც მხოლოდ რჩეულთა ხვედრია.. რომელიც წმინდა, ამაღლებული, უმანკო, ნაზი და სათუთია.. იცით რა ბედნიერებაა იმის გაცნობიერება რომ შენ გაქვს ნიჭი.. ნიჭი გიყვარდეს..ნიჭი გენატრებოდეს.. ნიჭი აღმერთებდე.. მისი არსებობაც კი რომ ბედნიერებას განიჭებდეს... მისი სიხარულით რომ ხარობდე და მისი ტკივილი რომ გტკიოდეს.. სიყვარული ცხოვრებაში მხოლოდ ერთხელ მოდის.... როცა გრძნობა იბადება გულში მთელს შენს ცხოვრებას, ფიქრებს, აზრებს იპყრობს... მთელი ცხოვრება მხოლოდ შენს საყვარელ ადამიანს უკავშირდება.. მასთან რაღაც უხილავით ხარ მიჯაჭვული და გასაქანს არ გაძლევს.. ნამდვილი სიყვარული მარადიულია..ის არასოდეს ქრება უკვალოდ და დიდ ტკივილსაც ტოვებს სულში...დიდი დრო და სიძლიერეა საჭირო იმისთვის რომ სიყვარულით გამოწვეული სიგიჟეების, მძაფრი განცდებისა და ეიფორიებისაგან განთავისუფლდე... ამას იმდენად დიდი დრო სჭირდება რომ, ჩვენი ცხოვრების მანძილზე დრო აღარ გვრჩება იმისთვის რომ ხელახლა შეგვიყვარდეს...
ზოგი იტყვის სიყვარული ვნებააო.. მაგრამ ცდებით.. სიყვარული ვნებაც არის.. მაგრამ ვნებას არ შეიძლება ვუწოდოთ სიყვარული.. ნამდვილი სიყვარული წმინდაა, ხელუხლებელი.. ვნებამ მართლაც ცეცხლივით იცის აგიზგიზება, მაგრამ მალევე ქრება.. თანაც უკვალოდ... ნამდვილი სიყვარული მარადიულია.. ჩაუქრობელი.. სიყვარული ყველაზე დიდი ვნებაა, რადგან იგი ერთბაშად ეუფლება გონებას, გულსა და სხეულს.. ეს გრძნობა პატარა გულში ყველაზე დიდ ადგილს იკავებს.."
ეს უცნაური შეხედულებები ყოველთვის მომწონდა, თუმცა ბოლოს ჩემი თავის ტკივილით მთავრდებოდა, ფიქრები კარგს არაფერს მიტოვებდნენ, ბევი ფიქრი ადამიანს დეპრესიის კარს უღებს. დეპრესიაზე გამახსენდა დღეს ჩემმა დამრიგებელმა თქვა, რომ დეპრესია საშინელეება! თუმცა მე ასე არ ვფიქრობ, მიუხედავად იმისა, რომ თითქმის ყველა ასე ფიქრობს... ჩემთვის დეპრესია განტვირთვა და თავშესაფარია, მისგან გულნატკენი ყოველთვის დეპრესიას ვაფარებდი თავს, ეს ერთადერთი გამოსავალი იყო. თუმცა ალბათ წვეულებაზე ამ ყველაფრის გახსენება და ამაზე ფიქრი შეუფერებელი და უადგილო იყო.
-იქნებ მიხვდე, რომ ეს საღამო ჩვენია. უცბად ჩემს ყურის ბაგესთან ხმა გაისმა, ვინ იქნებოდა თუ არა ის, ასეთი წამოსროლილი ფრაზები მხოლოდ მას ახასიათებდა.
-თვითონ მოხვედი ჩემამდე გახსოვს? ამიტომ ვფიქრობ, რომ ეს ბედია. მე არ მიყვარხარ რადგან რასაც ვძნობ ეს სიყვარულზე ბევრად მეტია.
-გიორგი, მიყვარს შენი ფილოსოფიური სამყარო ასეთი მოსაბეზრებელი და ამავდროულად მომნუსხველი ფრაზები.
-მე შენ გეკუთნი, ყველაფრით და ყველგან, ჩვენ შექსპირის ქალაქში ვცხოვრობთ.
უკან უეცრად ხმა მოგვესმა თითქოს ვიღაც აჩოჩქოლდა, თავიდან შეტრიალება ვერ გავბედე არ ვიცოდი ვინ დამხვდებოდა, ან უბრალოდ მაშინებდა იმაზე ფიქრი, რომ ამ ვიღაცამ ჩვენი საუბარი მოისმინა... თითქოს კადრები გაჩერდნენ და გაშტერდნენ. მეშინოდა, მეშინოდა იმის, რომ ეს ვიღაც ყველაფერს მიხვდებოდა. შიში ემოცია რომელსაც ნებისმიერი ადამიანის დამორჩილება და განადგურება შეუძლია, ჩვენი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია. რა არის ის? რატომ გვეშინია? როგორ ვისწავლოთ მისი მართვა? შიში-ერთ-ერთი ყველაზე ძლიერი ადამიანური ემოცია რომელიც უკავშირდება თვითგადარჩენისა და უსაფრთხოების სურვილს. შიში თავისი ბუნებით ადაპტურია, მისი გავლენით მომხდარი ტრანსფორმირებები ადამიანს აიძულებენ საკუთარი თავი მიმართოს გარეგნული მოთხოვნილებებისაკენ. და იმ წუთას მხოლოდ და მხოლოდ გადარჩენაზე ვფიქრობდი, სანამ დივნახავდი იმ ადამიანის სახეს, ვინც ურცხვად ჩვენი საუბარი მოისმინა ან უბრალოდ შემთხვევით მოისმინა, მანამდე უამრავი ფიქრი მიტრიალებდა თავში, მინდოდა მისთვის ხელი ჩამეკიდა და გავქცეულიყავი ყველასგან თუმცა ამით ისედაც ყველაფერს ნათელს მოვფენდით და მეგობრებს ჩვენს დღიურს საკუთარი ხელებით გადავუშლიდით.
რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა ყოფილიყო ეს სოფო აღმოჩნდა, აი მაშინ კი ნამდვილად გაურკვევლობის ხრამში აღმოვჩნდი, არ ვიცოდი რა მეთქვა... ისიც კი არ ვიცოდი რა მოისმინა და რა არა?!
-ეს ყველაფერი უბრალოდ... სოფო მისმინე.... ეს არავინ უნდა გაიგოს... მე უბრალ... საუბარი აღარ მაცადა და მითხრა.
-ყველაფერი რიგზეა, არ ვაპირებ გავიქცე და ქვეყნიერებას მოვდო თქვენი ამბავი, თუმცა მეწყინა თქვენგან, რომ ასეთი რამეს მალავთ და ჩვენ ყველას გვატყუებთ.
ამ დროს ამიკო და ნინო მოვიდნენ თამარს გავაცილებთო... სიმართლე ვთქვა ერთი სული მქონდა ისინი წასულიყვნენ რადგან ჩვენ გველაპარაკა.
-სოფო ყველაფერს აგიხსნი.
-მართლა გიორგი? საინტერესოა... გისმენთ. ოღონდ არა მხოლოდ გიორგის შენც.
მან იმდენად გაიოცა ეს ყველაფერი, რომ თითქოს არაფერი ყოფილა... სიმართლე ისაა, რომ მას არ უნდოდა ჩვენს შესახებ ვინმეს ცოდნოდა. განსაკუთრებით კი სოფოს, თუმცა ამ ყველაფერს ვერაფრით ვიგებდი ვერც ლოგიკურ დასკვნამდე მივდიოდი, თუ საერთოდ რა საჭირო იყო ჩვენი ურთიერთობის დამალვა. თუმცა...
სოფოს ხელი ჩავკიდეთ და სამზარეულოდან მის საძინებელში შევედით, სხვაგან ხმაური იყო, ბავშვებთან ახსნას ვერც დავიწყებდით. სოფო სავარძელში იჯდა და გაოცებული იყურებოდა, თითქოს ვერაფერს იგებდა, შემდეგ კი მისი თვალები იმედგაცრუებას ასხივებდა.
-სოფო, მხოლოდ ერთ რამეს გთხოვთ არავსთან არაფერი არ უნდა თქვა, რადგან ვერავინ ვერაფერს გაგვიგებს?
-თქვენ, ხომ კარგად ხართ? მე ვერ გაგიგებდით? განა... მორჩა აქ საუბარი ზედმეტია უკვე.
ეს ყველაფერი უცნაური და გაუგებარი იყო, რის თქმა აღარ ვცადე, თუმცა ბოლოს ახსნა მაინც არაფერს უჩანდა.
-მე უბრალოდ, არ მინდოდა თქვენი მოტყუება.
-თუმცა ხომ გვატყუებდი.
-ყველაფერი ძალიან რთულადაა, ეს ყველასთვის დიდი დარტყმა იქნებოდა. წარმოიდგინე ახლა, რომ ჩვენს შესახებ ყველამ იცოდეს რა მოხდებოდა. ამაზე ფიქრიც კი საშინელებაა, შენ გგონია მე არ ვდარდობდი? არ განვიცდიდი? და ამაზე არ ვფიქრობდი?! ტუმცა პასუხი კვლავ არასად ჩანდა, მხოლოდ მე მიჭირდა, როდესაც სამეგობროს გიყურებდით ვხვდებოდი, რომ უბედურები მხოლოდ ჩვენ ვიყავით, მე და ის! ყველაფერი 27 მაისს დაიწყო, მაშინ აღმოიფხვა გძნობა, რომელიც სიყვარლზე მეტი იყო. მთელი ოთხი თვე გვიწევდა ამის დამალვა და ახალაც ასე იქნება, მე მოვჩი!
ირგვლივ იდუმალება და სიჩუმე დასადგურდა, თითქოს მეორედ მოსვლის დეპეშა მივიღეთ. სხვა ვერასდროს გაგიგებს! და შენ უცნაურობას საზოგადოებაში ყოველთვის უარყოფითი დამოკიდებულება მოსდევს. ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ მე ყველაფერს შევძლებდი, ოღონდ მას ჩაეკიდა ჩემთვის ხელი თუნდაც ერთხელ მაინც, მაგრამ ისეთი ძლიერი არ აღმოვჩნდი, როგორსაც მე წარმოვიდგენდი. ყველაფერი რთულადაა, დიდი ხანია სიტყვა სიმარტივე ჩემი ცხოვრებიდან ამოვარდა. მაგრამ არა მგონია მაშინ ამაზე ფიქრის დრო ან ადგილი ყოფილიყო. მისი თვალები ცრემლებით სავსე იყო, თითქოს სადაცაა გასკდებოდა და ზღვა ბობოქრობას დაიწყებდა, თითქოს თვალებით იმ ტკივილს მიგზავნიდა რასაცას გძნობდა.
-მე უნდა წავიდე, მარტო დაგტოვებთ, არ მინდა იფიქროთ, რომ რაიმე ვერ გავიგე, პირიქით სიმართლე ვთქვა ვამაყობ თქვენით, უბრალოდ დასვენება მჭირდება, ხვალ შეგხვდებით.
სოფო წამოდგა და გავიდა, თუმცა მისი სიარულის მანერაში სიბრაზე მაინც იგძნობოდა, ხოლო ხმის ინტონაციაში კი წყენა.
-ჩვენ ყველაფერს გავუძლებთ...
-მე შენ გიწამე.
-მინდა შენი გავხდე... ისევ და ისევ...
-შენ სულ ჩემი ხარ!
-თუმცა მე მინდა ეს საღამო იყოს განსხავავებული და ძლიერი ღამე. მე როდესაც საბოლოოდ გავხდები შენი.
ვხვდებოდი საუბარი საითაც მიჰყავდა. მაშინ ძალიან ბედნიერები ვიყავით, ალბათ ეს დღე იყო სამოთხიდან ნასესეხები სიცოცხლის ერთი სრულყოფილი დღე, ან უბრალოდ რამოდენიმე საათი.
ხელი ჩამკიდა და იქაურობა დავტოვეთ. არ ვიცოდი სად მივდიოდით თუმცა მინდოდა საკუთარი თავი სრულიად დამეკარგა, მიდოდა გამეკეთებინა სიგიჯე, სიგიჯე რომელიც მთელი ცხოვრება დამამახსოვრდებოდა, თუნდ ეს ცოდვა ყოფილიყო... ეს არ მადარდებდა ჩემთვის მთავარი მისი სულის წიაღთან სიახლოვე იყო.
საოცარი ღამე იყო, თუმცა არა განსხვავებული, მთვარიანი ზაფხულის განუმეორებელი სიბნელეში გახვეული ლამპონების სიკაშკაშით განათბეული სოფელი, ეს ყველაფერი კი იყო ის რაც ჩემი პიროვნული სიამოვნებისთვის იყო საჭირო, არასდროს ვთვლიდი, რომ სიამოვნება ცოდვა იყო!
მისი ხელი მჭიდროდ მეჭირა და გავრბოდით უსასრულობაში, მიუხედავად იმისა, რომ ამ უსასრულობის დასასრული უცნობი იყო, ჩვენთვის ეს მაინც მეორე ხარისხოვანი იყო... მისი სუნი კვლავ თავბროსდამხვევი, მისი ნაზი თეთრი კანი, შავი თვალები, თითები,ღიმილი, ტანი, ხმა, სიმღერა ყველაფერი რაც მიყვარდა მასში ჩემთვის პირველად იყო მისაწვდომი.
-გიორგი ზოგჯერ მინდა მქონდეს ქვის გული, რომ არ ვიგრძნო წყენა, ტკივილი და იმედგაცრუება.
მასში ნოსტალგია ყოველთვის იგძნობოდა თუმცა არა ისე როგორც ახლა.
-ჩემო საყვარელო დაემშვიდობე წარსულს ჩვენ ვეღარავინ შეგავაჩერებს, ვისაც ჩვენი სიყვარული წამთ ისინი გაიხარებენ, ხოლო ვისაც ჭვი ეპარებოდათ სიკვდილს ინატრებენ, ჩვენი კავშირი იმაზე მეტია ვიდრე სჩანს, ჩვენ ორი მოსიარულე სული ვართ, რომელიც სამუდამო მარადისობაში ცურავენ და ერთმანეთთან დაშორებისას დაიხჩობიან, მოკვდებიან, განადგურდებიან, დაიმსხვრევიან და დაიფერფლებიან.
თავიდან არაფერერს იძახდა, ძალიან ბევრს ფიქრობდა... მისი აეთი საქციელი მიკვირდა, თითქოს ეჭვი ეპარებოდა ყველაფერში მაგრამ.... ბოლოს კი სოფლის ნანგრევ კოშკურის ადგილას მივედით, ძლიერად მომეხვია და ჩემი სურნელის შეგძნობა დაიწყო, ეს ჯერ არასდროს არავის გაუკეთებია, იმდენად გასაოცარი და სასიამოვნო იყო, რომ ამ წუთის ხელიდან გაშვება არ მინდოდა, მეშინოდა წლებს ეს მომენტი დავიწყებისთვის არ მიეცათ.
-მგონი დროა ყველას ყველაფერი ვუთხრათ.
-არამგონია ამის დრო როდესმე მოვიდეს, განსაკუთრებით ახლა.
-კარგი, მაინც საკმარისია უკვე ამაზე საუბარი, მოდი დროს მივენდოთ და ვნახოთ რა მოხდება. ვუთხარი და ქალაქ კასპს გავცქეროდი. ეს მინდვრებიც კი შემიყვარდა, ეს გახდა ადგილი, სადაც მე ამქვეყნიური ბედნიერება შევიგძენი.
- ...
-გიორგი, იცი ყველაზე დიდი ბედნიერება იმ სხეულთან შეხებაა, რომლის სულიც სიგიჟემდე გიყვარს!
-და..
-და მე მიყვარს შენი სული.
- ამ ბოლო დროს, მგონია, რომ დამივიწყე, შენთვის სულ ერთი გავხდი, თითქოს დრომ ჩვენს სიყვარულს მაინც დაააკლო რაღაც, მაინც თავისი გაიტანა და ნელ- ნელა ჩვენს გძნობებეს ჭიასავით შეუჩნდა და მისი ღრნა დაიწყო, ეს ერთდროულად, როგორც მტკინეული ისე მომაკვდინებელია!
-მე არ დამვიწყებიხარ ყოველთვის ვფიქრობ შენზე, როგორც მიტოვებულ სახლზე, რომელშიც აღარასდროს შევაღებ კარს.
-სიყვარული იცი როდისაა ნამდვილი? როცა არ უნდა გიყვარდეს და მაინც გიყვარს... აი ისეთი ადამიანი, რომლის სიყვარულიც ტკვილის მეტს არაფერს მოგიტანს, რომელიც შენთვის აკრძალულ ხილზე უარესია, ვისაც გრძნობებში ვერასდროს გამოუტყდები!
-ანუ მე არ უნდა გიყვარდე, მაშინ გამოდის, რომ ჩვენი ურთიერთობა ილუზია და წარმოსახვა ყოფილა...
-არა, ყველაფერი რეალობა, ისე როგორც... უბრალოდ შენი არასწორი გასაღები ხარ ცხოვრების ისევე როგორც მე! ჩვენ ერთმანეთის უსასრულობა გავხდით თუმცა ეს ჭუჭყია! მე სახალხოთ ვერ გეხები, შემოხედვასაც კი ვერ ვბედავ, შენი დაკარგვის შიშით.
მერე კი ვიგძენი მუცლიდან ნელ-ნელა მომემატა ტემპერატურა...
გაიარა მკერდი...
ყელი...
სახე...
და საფეთქელთან, რომ მივიდა, როგორ მიაღწია 180 გრადუსს..
ვხედავდი სიბრაზისაგან, როგორ დაუბნელდა თვალები, თითქოს ამ დიად თვალებში ის წყნარი ზღვა აიმღვრა სადაც წყნარად ტივტივი შემეძლო, ახლა კიდევ ალბათ შიგ ჩავიხჩობი... მივუტრიალდი და გაშმაგებულმა ვუთხარი, რომ მე ბედნიერი ვიყავი, წამიერი სიხარულის სიგიჯემ მაიძულა მის ტუჩებზე შეხება, შემდეგ კი გამეხადა მისთვის ყველაფერი. ნელ-ნელ ჩემი ვნების ბურუსში გამეხვია და მისი სიშიშვლე შემეგძნო... მისი კანის სურნელი მიყვარდა, ეს მაგძნობინებდა, რომ მე კი არ ვარსებობდი, ვცოცხლობდი. ის ღამე...
-ძვირფასო, მე ეს ყველაფერი არ მჯერა, დავივიწყე ყველაფერი, თუმცა მაინც ვერ რვიაზრებ თუ რა ბედნიერი ვარ, ასევე ჩვენი ურთიერთობა დაუჯერებელი მგონია. თუმცა სულ, რომ ასე იყოს მირჩევნია სპეკტაკლში ვიცხოვრო, ვიდრე იმ რეალობაში სადაც შენ არ იქნები, ზოგჯერ ცუდ სიმართლეს კარგი ტყუილი ჯობია. აღარ მახსოვს ბოლოს, როდის ვიყავი მე - მე! თუმცა მომწონს ჩემი თავი, ეს ადამიანი მომწონს ახლა შენს წინაშე, რომ დგას. მისი ახლანდელი პერსონაჟი მხიბლავს და თან მაშინებს, რომ ძველი მეს ნიღაბი ვეღარასდროს დაიბრუნოს. იცი? ზოგჯერ ჩემი თავი მენატრება, თუმცა შენი სითბო ჩემს სიცივესა და უფსკრულს ბოლომდე ავსებს და ჩემში არსებულ ყოველ აიზბერგს ალღობს. სიყვარული — ძლიერი ერთგულებისა და პიროვნული მიმაგრებულობის ემოცია. ფილოსოფიურ კონტექსტში, სიყვარული არის სათნოება, რომელიც წარმოადგენს ყველა ადამიანურ სიკეთეს, თანაგრძნობასა და ერთგულებას. "სიყვარული სათნოებაა და ადამიანურ სიკეთეს, თანაგრძნობასა და ერთგულებას წარმოადგენს. სიყვარული ეს პიროვნული მიჯაჭვულობის ემოცია რელიგიურ კონტექსტში არა მხოლოდ სათნოება, არამედ ყოველი არსების საფუძველი და ღვთიური კანონის არსია. სიყვარული თავად ღმერთია.…
რა არის ჭეშმარიტი სიყვარული? შესაძლებელია თუ არა ნამდვილი სიყვარულის განქარვება და რა ნიშნები გააჩნია მას, რომლითაც შეგვიძლია გავარკვიოთ, სიყვარული ჭეშმარიტია თუ არა? ამ თემის შესახებ “ამბიონს” ჯვართამაღლების ტაძრის წინამძღვარი, დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე ესაუბრა:
“სიყვარულზე საუბარი ყოველთვის ძნელია იმიტომ, რომ ეს ისეთი ხილია, თვითონ უნდა გქონდეს გასინჯული, რომ მასზე ისაუბრო. მე თუ გამოცდილება არ მაქვს, ჩემი საუბარი წყლის ნაყვა იქნება. შეიძლება ძალიან ლამაზი ფრაზები ვთქვა, მაგრამ გულს არ მისწვდება იმიტომ, რომ უგულოდ იქნება ნათქვამი. მღვდლის ფუნქციაა, ადამიანებს ღმერთის სიყვარული ასწავლოს, მაგრამ თუ ამ სიყვარულის არსებობის თვითონ არ სჯერა, არ წამს, სხვას ვერ ესაუბრება რწმენაზე. სიყვარული ძალიან ფართე მცნებაა. ქრისტიანებმა ვიცით, რომ სიყვარული თავად ღმერთია და მრავალმხრივი გაგება აქვს, მაგრამ ერთი რამ უდავოა: სიყვარული თუ განპიროვნებული არაა და კონკრეტულისკენ მიმართული, უკვე სიყვარულიც აღარ არის.ადამიანს შეიძლება ჰქონდეს ნიჭი სიყვარულისა, რაც არ შეიძლება, არ რეალიზდეს.
რატომ? – ადამიანი იკითხავს. ხომ შეიძლება არ გაუმართლოს, ისე იცხოვროს, რომ ვერავინ შეიყვაროს? მაგრამ არ არის ასე. ღმერთი რომ არ არსებობდეს, შესაძლებელი იქნებოდა, მაგრამ ღმერთი რადგან არის და ადამიანი იმისთვის იბადება, რომ უყვარდეს, შეუძლებელია პიროვნებას უნდოდეს, შეეძლოს სიყვარული და ისე დაასრულოს თავისი ცხოვრება, რომ ეს ნიჭი არ გამოავლინოს. ადამიანი სიყვარულისთვის იბადება.…
სიყვარულს მრავალი კონკრეტული გამოვლინება შეიძლება ჰქონდეს: დედაშვილური, შვილების სიყვარული მშობლების მიმართ, მეგობრული, სამშობლოსადმი, რაც არ გახლავთ ზოგადი კატეგორია. ჩემი საყვარელი მწერალი გურამ დოჩანაშვილი დიდი ხნის წინ რადიოინტერვიუში ასეთ რამეს ამბობდა, რომ როგორ შეიძლება, მთელი საქართველო უყვარდეთ და მეზობელი – არა, სამშობლოს ცნება არ შეიძლება განზოგადებული, აბსტრაქტული იყოს, რომ კონკრეტული ქართველი, საკუთარი ქვეყნის მოქალაქე არ უყვარდეს ადამიანს. არა მხოლოდ ემოციური, მშვენიერების არამედ მისტიური და ქრირსტიანული თვალსაზრისით სიყვარულთა შორის განსაკუთრებულია მამაკაცისა და ქალის სიყვარული, რაც თავის უმაღლეს რეალიზებას ქრისტიანულ ქორწინებაში ჰპოვებს.
ქრისტიანული ქორწინება – მე ხაზს უსვამ ამას. შემეძლო მეთქვა, ცოლ-ქმრობაში ჰპოვებს, ეს არსობრივად ერთი და იგივეა, მაგრამ დღეს, სამწუხაროდ, იმდენი სიტყვაა გაცვეთილი, ამ დიდებული სიტყვის მიღმა ის სიღრმეები იმდენად აღარ იგულისხმება. ცოლქმრობაში შეიძლება ვიღაცას წარმოუდგეს ოჯახი, სადაც ერთმანეთი არ უყვართ და რაღაცის გამო არიან ერთად.ქრისტიანული ქორწინება, თავისი არსით, რა თქმა უნდა, ცოლქმრობაა, მაგრამ გამორიცხავს უსიყვარულობასა და ყოფნას წესის გამო. ქრისტიანული ოჯახი ქალისა და მამაკაცის სიყვარულის რეალიზების უმაღლესი ფორმაა.
რატომ არის ეს კონკრეტული სიყვარული განსაკუთრებული? განსაკუთრებულია არა იმით, რომ ლამაზია, მშვენიერია, ძალიან ემოციურია, ქალისა და კაცის სიყვარულის გამო არა მარტო ხელოვნების შედევრები იქმნებოდა, არამედ ომებიც კი იწყებოდა.…ამქვეყნიური სიყვარული და სამართალი იჩაგრება უსამართლობით, რომელიც მძლავრობს.
დედამიწა არ არის სამოთხე, სამართალი პურს ბოლომდე ვერ ჭამს, ვერ ზეობს, იმიტომ, რომ ჩვენი გაუკუღმართებული ნება, რომელიც არ არის თანხვედრაში ღვთის ნებასთან, მის საწინააღმდეგოდ მოქმედებს. ის საკუთარ თავს ავლენს სამყაროში, ასეთი ადამიანები ბევრნი ვართ, სამწუხაროდ და ამიტომ ვიღებთ იმას, რასაც რეალურად ვიმსახურებთ, რადგან დედამიწაზე სამართლის ზეობა არაა.
სხვათა შორის, ცხოველთა სამყაროში გვხვდება ანალოგიები, რითაც ღმერთი სიყვარულს გვასწავლის. არსებობენ ცხოველები, რომლებსაც საოცარი სიყვარული გააჩნიათ, რაც მათი გონიერების, პიროვნული არჩევანის შედეგი კი არ არის, არამედ ინსტინქტი, რომელიც ღმერთის მიერ არის ჩადებული. ეს არის გედების, მგლების საოცარი მაგალითი, რომლებიც მონოგამიურ ქორწინებაში არიან და არ ღალატობენ ერთმანეთს. მგონი ინცესტიც კი არ არის მგლებში.
იდეალურ შემთხვევაში, დედამიწაზე სიყვარული არ არის მხოლოდ იმიტომ, რომ ღვთაებრივი სამართალი ბოლომდე ვერ იმარჯვებს, მაგრამ აქ ერთი ნიუანსია: ადამიანი რომ უღმერთო არსება იყოს, ევოლუციის პროდუქტი, გონიერ არსებად გადაქცეული ცხოველი, ღმერთი – არა და ცხოვრება იყოს, მაშინ ვიტყოდით, რომ სიყვარული არ არსებობს.
ადამიანი ღვთის ხატია, რომელიც თავის თავში მარადისობას ატარებს და თუ პიროვნება სწორი სულიერი ცხოვრებით ცხოვრობს, ის დგება კიბის პირველ საფეხურზე, რომელიც ზეცაში ადის. ადამიანი მარადისობის გარეშე არ არსებობს. მართლმადიდებლური სწავლებით, მადლმოსილება, ანუ ღმერთთან მყოფობა ადამიანის ბუნებრივი მდგომარეობაა. ადამიანი ღმერთის გარეშე არ არის. კათოლიციზმი ამბობს, რომ ადამიანის ბუნებრივი მდგომარეობა უღმერთობაა და მადლით იმოსება, ხოლო მართლმადიდებლობა გვეუბნება,რომ მადლი ადამიანს ჩასახვისთანავე ეძლევა და ღმერთთან ერთად არის. ამიტომ რადგან ადამიანი მადლმოსილი არსებაა, სიყვარული შეიძლება არსებობდეს, ოღონდ მადლმოსილება, რომელიც ადამიანს თან დაჰყვება, ჩვენთან ობიექტურადაა მე სუბიექტურად უნდა მივიღო და ჩემი არჩევანი იყოს, რომ მე მასთან და ღმერთთან ერთად ვიყო. ადამიანის არჩევანი სწორი ცხოვრება, ჭეშმარიტების ძიება, ცხოვრების სწორად დანახვა უნდა იყოს. აქედან გამომდინარე, ნიჭი, რომელსაც სიყვარული ჰქვია, სწორი მიმართულებით იფურჩქნება. სიყვარული – ეს ის ყვავილია, რომელსაც წყალი სჭირდება. ეს წყალი ღვთის მადლია, რომლის გარეშეც ყვავილი ხმება.
რა არის სიყვარულისათვის საჭირო? პიროვნება რომ მარტო ხორცი იყოს, მაშინ ადამიანებს მხოლოდ ვიზუალურად მოეწონებაოდათ ერთმანეთი და ამის იქით აღარაფერი იქნებოდა. ადამიანი, გარდა ხორცისა, ნერვული სისტემა, ანუ ფსიქოსომატური ორგანიზმია, მხოლოდ ვიზუალური მოწონება საკმარისი არაა, უნდა იყოს ფსიქოლოგიური თანხვედრა. თუ ფსიქოლოგიური თანხვედრა არ არის, შეიძლება ძალიან ლამაზიც იყოს ადამიანი,მაგრამ ერთი წამით ვერ გაჩერდე მასთან. ან ნაკლებად ლამაზი იყოს, მაგრამ სულ მასთან გინდოდეს ყოფნა. ადამიანი კიდევ ერთი რამეა – უკვდავი სული, რაც მისი შემადგენელი არსია და გაცილებით მნიშვნელოვანია, ვიდრე ფსიქოსომატური მხარე. თუ შეყვარებულ წყვილს შორის ხორციელი მოწონება, ფსიქოსომატური თანხვედრაა, ეწყობიან ერთმანეთს,მაგრამ სულიერი ერთობა არ არის, მაშინ სიყვარული არ არის შემდგარი, რადგან სიყვარული ორი არსების გრძნობაა, როცა მათ ერთმანეთი უყვართ არა რაღაც ნაწილ- ნაწილ, მარტო ხორციელად, ფსიქოსომატურად, არამედ მთლიანად ორივეს სულს ერთი მიდრეკილება უნდა ჰქონდეს. როდესაც ეს არ არის და რაღაც ნაწილს არქმევენ სიყვარულს, მთლიან სიყვარულს არ გულისხმობს. პრობლემა სწორედ ქრისტიანულ ქორწინებაში გვაქვს ხოლმე, მოსწონთ ვიზუალურად, ხასიათებითაც ეწყობიან, თუმცა ხშირად მარტო ვიზუალურად და ძალიან სწრაფად ინგრევა ეს ოჯახი. თუ ხასიათებით ეწყობიან, ასეთი ოჯახი არ ინგრევა, მაგრამ ის სიცოცხლე არ აქვს. რა არის სულიერი ერთობა, რა არის ამისათვის საჭირო? იმისათვის, რომ მე ადამიანთან სულიერი ერთობა მქონდეს, ჯერ საკუთარ სულს უნდა ვიცნობდე, როგორია, რას ითხოვს და მერე შენი სულიც დავინახო. მე თუ სულის დანახვა ჩემში არ ვისწავლე, შენში როგორ უნდა დავინახო? ეს სუბსტანცია ხომ ფიზიკური თვალით არ ჩანს?!
ადამიანის მიერ საკუთარი სულის შემეცნება ხოლოდდამხოლოდ ღმერთის მადლით ხდება. თუ ადამიანი ღმერთისაკენ არ იყურება, ცხოვრების საზრისი გარკვეული არ აქვს, როგორც მარადიული სიცოცხლე ცოცხალ ღმერთთან, ის საკუთარ სულს ვერ შეიმეცნებს. ქრისტიანი უნდა ცდილობდეს, მიემსგავსოს მაცხოვარს, მასთან ერთად იყოს მუდმივად და სამყაროს ქრისტეს თვალებით უყურებდეს. ვთქვათ, ჩვენ მეგობრები ვართ, 2000 წლის წინ რომ დავბადებულიყავით და ჩვენს სამეგობროში ქრისტე მოსულიყო, ჩვენთან ყოფნა გაუხარდებოდა, თავს კარგად იგრძნობდა, იმიტომ, რომ ქრისტე და ჩვენ ერთნაირად ვუყურებთ სამყაროს, ერთნაირად ვაფასებთ მოვლენებს, ქრისტეს თვალებით სამყაროს ყურება არ არის შემთხვევითი რამ, არსობრივად ცვლის ყველაფერს ადამიანში. თუ მე და ჩემი საყვარელი ადამიანი ასე ერთნაირად ვიყურებით, რა მოგვაბეზრებს ერთად ყოფნას, ქრისტე, ცოცხალი ღმერთი ხომ კიდევ უფრო კრავს და აერთიანებს ჩვენს სიყვარულს და თავად ქრისტეა სიყვარულის წყარო..
თუ ადამიანს სიყვარული აქვს, შეიძლება მას გადაუყვარდეს? თუ სიყვარულს ამ საზომით განვიხილავთ, მაშინ შეყვარებულ ადამიანს როგორ გადაუყვარდება, თუ მას უყვარს მეორე ადამიანი სრულად, მაგრამ თუ ეს სრული სიყვარული არ არის, ანუ მე სხვა ადამიანი მიყვარს არა მთლიანობაში, არამედ მომწონს მისი გარეგნობა, ან ვეწყობი ხასიათში, შეიძლება მეგონოს, რომ მიყვარს. რატომ ინგრევა ოჯახები? ახალგაზრდები ძირითადად გრძნობით ქმნიან ოჯახს, მაგრამ რატომ აქვთ გაუსაძლისი ურთიერთობები? სად წავიდა ის სიყვარული? ხანდახან სიძულვილამდეც მიდიან ხოლმე. არსადაც არ წასულა, იმიტომ, რომ არც ყოფილა. ის იყო მოწონება, მხოლოდ ხასიათების თანხვედრა. საბოლოო ჯამში, ადამიანებს შორის სიყვარული ჩვენი არსებობის მიზანია, დიდი მიზანი კი თავად ღმერთის სიყვარულია.
სიყვარულს თავისი ნიშნები აქვს, რითაც შეგვიძლია გავარკვიოთ, გვიყვარს თუ არა ადამიანი და რა თქმა უნდა, ღმერთი. ეს ნიშანი შეიძლება ორი სიტყვით გამოითქვას: უანგარობა და სრული თავგანწირვა, სიყვარული თავისი ღრმა იდეალით მხოლოდ ეს არის. სადაც ანგარებაა და თავგანწირვა არ არის – ის სიყვარული არაა. ასევეა ღმერთთან, ეს იოლი არ გახლავთ, ის ხომ ცოცხალია და ჩვენ ვავლენთ ურთოერთობას დიალოგით. დიალოგს ლოცვა ჰქვია და მისი სხვადასხვა სახე არსებობს. მაგალითად, როცა რაიმეს ევედრები და სთხოვ პრობლემების მოგვარებას, ეს ლოცვაა, მამას შემიძლია ვთხოვო, მაგრამ როცა ღმერთთან ურთიერთობა რამით შემოიფარგლება, ჩვენ ანგარებით ვართ. აარსებობს მეორე სახის ლოცვა – სამადლობელი. თუნდაც იმისთვის, რომ ვსუნთქავ და ყველაფრისათვის, კარგისათვის და თუ უფრო მაღალ დონეზე ვართ, ცუდისათვისაც, რადგან ცუდიც იმიტომაა ღმერთისგან გამოგზავნილი ,რომ სულიერად გავიზარდო, შეიძლება მეტკინა, მაგრამ მე ყველაფრისთვის მადლობას ვეუბნები ღმერთს, ეს მეორე ტიპის ლოცვაა, მაგრამ მხოლოდ ასეც არ არის. თუ ამ დონეზე დავრჩებით, ესეც ანგარებიანი იქნება. მესამე ტიპის ლოცვაც არსებობს, რომელიც ძალიან მნიშვნლოვანია, რომლის გარეშეც ქრისტიანული ლოცვა დაკნინებულია. ეს სადიდებელია, ანუ მე მიხარია, რომ ღმერთი არსებობს. ეს გამოიხატება სადიდებლებში. სიყვარული სათნოებაა, თუ ის ჩანასახშივე ნამდვილია, უნდა გაიზარდოს და არა მარტო ამ ცხოვრებაში. ის გარდაცვალების შემდეგაც ვითარდება, მაგრამ თავისთავად – არა, მას ღმერთი რწყავს, მაგრამ შენი ნების გარეშე ამას არ აკეთებს. სიყვარული, როგორც სხვა სათნოებები: სიმდაბლე, რწმენა,მორჩილება, ერთგულება, სიმამაცე, ისწავლება შრომით, მიზანსწრაფულობით, ნაბიჯებით შენში ამ სათნოებების განვითარებისათვის”
მოუსვენრაობისგან და ნერვიულობის პიკისგან მოსვენება დაკარგა, აფუთფუთდა და ბოლოს მიწაზე დაეცა... შემდეგ კი ძალა გაცლილმა ხმამაღლა სუნთქვა დაიწყო, ტანზე პლედი მოიხვია და ზედ მომეკრო.-როდესაც ჩვენ აღარ ვიარსებებთ მინდა ჩვენზე ილაპარაკონ, რომ ვიყავით ადამიანები, რომელთა სიყვარულიც არ ყოფილა გძნობა სახელად "სიყვარული" არამედ იყო მეტი ვიდრე ეს ცხრა ასოსგან შემდგარი სიტყვა! ჩვენი არსებობა ბევრად მეტია.
-გიორგი, ძალიან მეოცნებე ხარ. დღეს ანისთან ბავშვები მიდიან?
-არ ვიცი... შენ მიდიხარ?
-არაა, მე საიდან, ახლო არ ვარ მაგათთან.
-ვის გულისხმობ?
-ყველას, მხოლოდ სოფოსა და ნინოს ვიცნობ კარგად.
-ალბათ ყველა იქ იქნება, ანი, ნინო, სოფო, აკო, ირაკლი, .... საინტერესოა თუმცა ეს საღამო ზაფხულის გაშვებასთან შეგუებას ნიშნავს.
-შეიძლება თუმცა, არამგონია იქაურობას გამოაკლდე.
-მე შენი მარტო დატოვება არ შემიძლია! უბრალოდ არ მინდა...
-მე არსად მივდივარ, გიორგი... ჩემს სახლში დაგელოდები...
"შენ წახვალ შორს და ამინდებიც აირევიან
და მე დავრჩები, როგორც შორი, გაღმა ნაპირი,
გამიჭირდება,
გეფიცები, თანაც ძალიან,
მაგრამ არაფერს გაგრძნობინებ, როგორც დაგპირდი..."
ზოგჯერ, მთვარის ამოსვლას საშინელი სიბნელე მოსდევს, ან უბრალოდ შეუდარებელი ღამის ამბავი იბადება. არვიცი ამჯერად ეს შესანიშნავი საღამო იყო თუ ბედკრული თუმცა ყველაფერი იმაზე უკეთ იყო ვიდრე ველოდი.
სამზადისი პიკს ახწევდა. არ ვიცი რატომ თუმცა, მომინდა წასვლა საღამოზე, თანაც უცბად გამიჩნდა ამბიცია, რომ იქ ყველაზე კარგად მცმოდა. ოთახში ტანსაცმლის მთა იდგა, შიგ ჩაფლული კი გაურკვევლობაში ვიყავი გაბმული, ბოლოს საუკეთესო რაღაც მწვანემ გამინათა თვალწინ და მივხვდი რაც უნდა ჩამეცვა, ეს ხომ ის საროჩკა იყო, იმ ღამით მასთან, რომ მეცვა პირველად ამ პერანგს ის შეეხო... მობილური ტელეფონი ავიღე და ანისთან წავედი, ასევე რამოდენიმე სახის სანელებლები, რადგან ჩემი საფირომ კერძის მომზადებას შევპირდი...
ალბათ ყველას ცხოვრებაში ყოფილა განასაკუთრებული საღამო, დიახ ის საღამო აი ახლა სიტყვა განსხვავებულზე, რომ გაგახსენდათ. ეს დღე არ ყოფილა შესანიშნავი თუმცა იყო დაუვიწყარი... უცნაურობაც ყველას ცხოვრებაში იქნებოდა, რა თქმა უნდა,ვერანაირ უცნაურობას ჩვენ ვერ ვხედავთ,მაგრამ სიმართლისთვის მზად ვართ საკუთარი თავი გავაანალიზოთ, შევქმნათ ილუზირებული სამყარო, გავხდეთ სიგიჟისა და ტყუილის ნაწილი ოღონდ თავი უცნაურად და განსხავებულად ვიგძნოთ თუნდ ერთი წამით, მაგრამ მე ეს იმ დღს მთელი დღით განვიცადე, ამის დავიწყება კი შეუძლებელი იყო, მომწონდა ის გძნობა რასაც იმ საღამოს განვიცდი, თუნდაც იმის გამო რაც იქ მოხდა.
3 საათით ადრე.
ყოველთვის ვიცოდი სად იყო ჩემი ადგილი, თუმცა როდესაც ვხვდებოდი, რომ საზოგადოებას ჩემი იქ ყოფნა არ სიამოვნებდა, არასდროს გავბორდი თუნდაც იმიტომ, რომ რაიმესგან ან ვინმესგან გაქცევა არასდროს მახასიათებდა. არამედ ყოველთვის ვცდილობდი, რომ ადგილი დამემკვიდრებინა ყველგან. მომწონს, როდესაც ხალხი მე მეკუთვნის. არასდროს არავისგან არ უნდა გაიქცე, არამედ უნდა აიძულო ისინი, რომ შენს არსებობას შეეგუონ, ყოველთვის ამ ფრაზით ვცხოვრობდი.
-ანი, ალბათ უცხო არავინ იქნება დღეს ხო?
-არა, ისეთი არავინ მომიწვევია, ვისაც არ იცნობ. თუმცა...
-თუმცა?...
-ამიკო გიორგი და კიდევ ის... მოვიწვიე, რადგან როდესაც მეგობრები ვიკრიბებით ის ყოველთვის ჩვენთან ერთადაა და თავი ვალდებულად ჩავთვალე, რომ დამეპატიჟა, ზრდილობის ნიშნად მაინც.
-გასაგებია, მე პრობლემა არ მაქვს.
პრობლემა არ მააააქვს? კინაღამ ავფეთქდი, ერთი იმ მიზეზის გამო, რომ იმ მომენტში ამიკოსთან და გიორგისთან კარგი ურთიერთობა ნამდვილად არ მქონია, ამიკოსთან კარგი ურთიერთობა როდის მქონდა და ან მქონია ეს მეც არ ვიცი, აქ ცოტა გაუგებრობაა!, ხოლო გიორგიმ კი თავად გადაწყვიტა მეგობრობის გაჩერება! ურთიერთობებიდან ერთი ყოველთვის მიდის, მაგრამ მთავარი ისაა ხოლმე, თუ ვინ წავა პირველი. მეორე მიზეზი კი იმის მოსვლა იყო... მაშინ ვიგძენი, როგორ მეწოდა მთელი სხეული, ფეხები და ხელები მეყინებოდა, სიმწრის ცრემლები მაწვებოდა და თავის საშინელი ტკივილი მეუფლებოდა... რადგან გააზრება იმის თუ რა მელოდა წინ ძალიან ცუდად ჟღერდა. ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან?! მომიწევდა ყველასთან სპეკტაკლი მეთამაშა, რაც არ ვიცოდი რამდენად გამომივიდოდა. სამწირისგან ხელები ისე გამეყინა, რომ სადილის მომზადების დროს როგორ გავიჭერი თითი ვერც ვიგძენი, მხოლოდ სისხლის წამოსვლის შემდეგ გავაანალიზე, რომ რამის ოთხ თითა დავრჩი, უცბად სააბაზანოსკენ გავიქეცი, მინდოდა წყალი გადამევლო მაგრამ უარესი მომივიდა, თურმე იქ მხოლოდ ცხელი წყალი მოდიოდა და ახლა თითები დავიწვი, სიმწრისგან მომინდა წამიერად სიკვდილი. რადგან გაღვიძების შემდეგ იქნებ ეს სულიერი ტკივილი აღარ მეგძნო... იმ მომენტში საკუთარი თავიც მეზიზღებოდა და ისიც...ტკივილი ერთდროულად შეგრძნებაც არის და ემოციაც თუმცა ჩემთვის მხოლოდ საშინელ შეგძნებასთან ასოცირდებოდა ყოველთვის. ტკივილი ეს ისეთი გრძნობაა, რომელსაც ახსნა ვერ მოუძებნეს. და მართლაც რა არიეს ეს? ფიზიკურ ტკივილს ადვილად ეშველება, მაგრამ განა სულიერსაც ვუშველიიით? როგორც სიყვარლს არ ეშველება ისე დამსხვრეულ სულს ვერ გავამთელებთ. მას მხოლოდ სიყვარულით თუ მოარჩენ, მაშ სიყვარული რაღაა? ამას ახსნა მოეძებნება. ერთი სიტყვით, რომ ვთქვათ ეს ყველაფერი: ჰაერი, ბუნება, სამყარო ყველფერი გარდა ბოროტებისა. სიბოროტის ანტიდოტი კი თავად სიყვარულია. ეს სამყარო ღმერთია, ღმერთი კი თავად სიყვარულია... ამ ყველაფერზე რამდენიც არ უნდა მეფიქრა იმ საღამოს ცოდვას მაინც ჩავიდენდი,
-გიორგი კარგად ხარ? კარიდან მეძახდა ანი.
-კი, ყველაფერი იდეალურადაა, უბრალოდ პატარა ნაკაწრია. ახლავე გამოვალ.
გასვლის თანავე ეზოში ხმაური ატყდა, როგორვ ვიფიქრე სოფო და ნინო მოსულან, გარეთ ანის მშობლებთან საუბრობდნენ ბოლოს კი ოთახამდეც მოახწიეს...
-სოფო-ნინო- ხელზე რა გჭირს?
-ისეთი არაფერია. გამივლის. - დანარჩენები სად არიაან?
-მოვლენ. ამ დროს კი...
შეტყობინება მივიღე. - როცა ყველა შეიკრიბება მაშინ მოვალ მეც.
სამზარეულოში ვიდექი მარტო და ვგძნობდი, რომ სამყარო ჩემს გარშემო იყინებოდა, ამ ყველაფერს კი უკვე ვეღარ ვუყურებდი, ყველაზე და ყველაფერზე გული მერეოდა, ორმაგი ცხოვრებითაც დაღლილი ვიყავი, მათ შორის საკუთარ თავზე. როგორც იქნა იქაურობა სრული შემადგენლობით აივსო, თუმცა ვარსკვლავი მაინც არ ციმციმებდა, ან მთვარის შუქი ჩრდილავდა ან უბრალოდ სიკაშკაშე უკვე დიდიხნისწინ ჩაიფერფლა... შეიძლება შეიცვალა გარემო, ხალხი და სამეგობრო წრე, მაგრამ მე, ხომ არ შევცვლილვარ, ერთ ადგილას გავიყინე და ვეღარ ვმოძრაობ, არ ვცოცხლობ უბრალოდ ვარსებობ. რა გზას დავადგე არ ვიცი...
ამ საღამომ ყველაფერი შეცვალა, უარესობისკენ წავიდაო თითქოს ცხოვრება, იმის შემდეგ რაც ყველამ ალმაცერად დამიწყო ყურება, თითქოს თვლიდნენ, რომ ჭკუაზე უკვე აღარ ვიყავი, ეს ხუმრობით ერთხელ თამარსაც კი წამოსცდა. - გიორგი მეტისმეტად სერიოზული უცნაური გახდი, იმისთვის, რომ კარგად იყო. მივხვდი მისი ეს სიტყვები რასაც ნიშნავდა, თუმცა ზოგჯერ ადამიანს არ გინდა დაინახო ეს სამყარო თავისი სიმათლით ისეთი, როგორც არის, არამედ უბრალოდ ამჯობინებ შენს ნაჭუჭში პატარა სამყაროში დარჩე, და გახდე გარიყულობის, უსასრულობის ნაწილი, უსასრულობის ზღვაში შეცურო.
ვახშამმა თავიდან ჩვეულებრივი სახეე მიიღო, არაფერი განსაკუთრებული.... ყველა იქ იყო: ნინო, სოფო, ანი, ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან, ამიკო, გიორგი და აკო, ირაკლის გარდა ყველა იქ ვიყავით, რადგან იგი დასასვენებლად ქალაქ ქობულეთში იყო გარკვეული პერიოდით... სუფრაზე რაღაც მომენტში დაძაბულობა იგძნობოდა, თთქოს ყველა ცდილობდა რაღაც ეთქვა, სასაცილო ან საინტერესო, ზოგი იმის დამტკიცებას ცდილობდა, რომ ბრძენი იყო, ზოგიერთი მათგანი კი უბრალოდ სულელივით იცინოდა ყველაფერზე ისე, როგორც მე. ზოგჯერ მიკვირს თითქოს ეს სამეგობრო ერთ დიდი ოჯახია თუმცა კარგად, რომ დააკვირდები, ერთიანობაში არც ისეთ მთლიანობაა, როგორც ჩანს (მიუხედავად იმისა, რომ ყველა ყველას მეგობარია?!).
აივნიდან ქვემოთ ბაღში ჩავედი, იქ სიმყუდროვე და სიჩუმე იყო, ჯერ ამიკო მოვიდა რაღაცაზე ვსაუბრობდით, თითქოს ვეცადე არ დამვიწყებოდა ეს წამი, მაგრამ რატომღაც დამავიწყდა, შემდეგ კი ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან შემოგვიერთდა, ბოლოს თთქოს ორივე რაღაც სისულელეზე ლაზღანდარობდნენ, რამაც თავი იქ ზედმეტად მაგძნობინა და წამოსვლისკენ ვუბიძგე საკუთარ საკუთარ პიროვნებას... შემდეგ ისევ ოთახში დავბრუნდი, ბნელოდა, სიჩუმე იყო, ირგვლივ უზარმაზარი ნახატები ეკიდა, ამ გარემომ ერთდროულად შემძრა და თან რაღაც ჰარმონია მომფინა... გარეთ გასვლისთანავე მიგძენი შეუძლოდ თავი, საშინელი თავის ტკივილი და თავბროსხვევა დამეწყო, შეშინებულმა კი მისი ძებნა დავიწყე, არც გარეთ იყო ბავშვებთან, არც ოთახში, არც ბაღში, ბოლოს კი რატომღაც ამიკოც მოვნახე, რადგან ბოლოს ერთად დავტოვე, ის ბავშვებთან ერთად რაღაცას თამაშობდა, თუმცა ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან არასად იყო, თავიდან ჯერ გაურკვევლობამ მომიცვა შემდეგ შიშმა და ბოლოს არაფერმა, რადგან მივხვდი, რომ გარეთ იქნებოდა, სახლის წინ გადასწვრივ ბაღში, სულ დამავიწყდა, რომ რამოდენიმე ხნის წინ გარედ გასვლა მთხოვა, ამ ერულობასა და ქაოსში კი ყველაფერი გადამავიწყდა, გადავიწვი, თითქოს ჩემში მომუშავე სისტემა გაჩერდა.
„არ მახსოვს, როდის გაჩნდა სულში ტკივილი და მერე ცრემლებად ჩამოიღვენთა… როგორ ავაგე შენზე ფიქრით სიყვარულის თეთრი ტაძარი… სრულყოფილება ვაქანდაკე არაფრისაგან და მერე… როცა სული ჩავუდგი, მივხვდი თუ როგორ დავცილდი საწყისს… შემეშინდა სიცარიელის, ძალიან დიდხანს ვუბერე სული ჩამქრალ კოცონს და უკან რომ მოვიხედე, სიმარტოვე დარაჯობდა ჩემი სულის ჩარაზულ კარებს…ახლა მუხლმოყრილი ვდგავარ ამ ტაძრში და ვცდილობ გავაღო სულის სარკმელი, რომ მზის სითბომ გული გამითბოს…კრიალოსანზე ჩამოვმარცვლე მისი ფიქრები…” ყოველთვის რაღაც განსაკუთრებულს ვხედავდი აფსტრაქტულ ფიქრებსა და ოცნებებში. ხმაური, ქაოსი, გაუგებრობა, იქნებ ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია რაც არასდროს მორჩება.
-ყველაფერი კარგად იქნება. ვთქვი და თავი დავხარე
-აღარაფერი იქნება კარგად. ჩაიჩურჩულა.
-მაარტობას შევეჩვიე და ამ დროს სიცივეს ვგრძნობ. კვლავ განაგრძო საუბარი.
-მარტოობამაც კი იცის შეჩვევა. დიდ ხნიანი მარტოობის შემდეგ, დიდი სურვილის მიუხედავად, ურთიერთობის დაწყება ძნელია.
-წეღან გეძებდი.
-მე გელოდი.
-აქ რატომ მოხვედი? თითქოს უხეშად მომივიდა თუმცა...
-მინდოდა მენახა თუ რა სამეგობრო წრე გყავს, როგორები არიან ის ადამიანები ვისთანაც შენი ცხოვრების დიდ დროს ატარებ, ან გაატარებ ჩემს გარეშე, მინდა ვიცოდე ვის უთმობ იმ დროს რასაც ჩვენი ურთიერთობის დროიდან იპარავ.
მისმა ნათქვამმა თავის ქსელებში გახვეული ობობა გამახსენა. და ჩამაფიქრა სიტყვება "მის გარეშე" თუმცა ყურადღება არ მიმიქცევია!
-“ჩვენ შორის არის ყველაფერი და არაფერი… და ამ უსასრულობით გაჯერებულ ვეება სამყაროში დასეირნობს პატარა და დამფრთხალი ფიქრი… ჩვენს შორის არის დრო, დრო, რომელიც დიდ დუმილს იტევს და ამ დუმილში არის ის არაფერი, რომელსაც ჩვენთვის ყველაფერი ჰქვია… დროსა და სივრცეში აცდენილი ნაფეხურები კი ჯიუტად ეძებენ ერთმანეთს და ფიქრად ქცეულნი, ჩვენი ოცნებების სამყაროში დასეირნობენ… ჩვენ შორის არის ყველაფერი და არაფერი…”
-და ოცნება?
-ყველა ფიქრი თვალებში ჩახედვით იწყება, მაგრამ ზოგიერთი ცრემლით მთავრდება, ზოგი კი ღიმილით… ქვეყნად ისე არაფერი იკარგება, როგორც ჩუმი და უთქმელი ფიქრი, თუმცა რაღაც საიდუმლოდ უნდა დაიტოვოს ადამიანმა, თუნდაც ყველაზე ლამაზი ოცნება… ლამაზი სევდა სიცოცხლეზე.
-შენ ხარ ჩემი ოცნება.
-იცი? როდესაც შენ ჩემს გვერდით არ ხარ საშინელ სიცარიელეს, მარტოობასა და ტკივილს ვგძნობ. ვუთხარი და თვალებში ჩავხედე.
"მზე....სადღაც გაქრა....და.... გამეფდა ბნელი....შენ, შენ უკვე აღარ ხარ,.....დადნა,ჩაქრა სანთელი....მე უშენობა მკლავს...შენს ნაბიჯებს ველი....შენს დაძახილს ველი.....და შენ ...არ ჩანხარ....სადახარ? მე უშენობა მკლავს...შენს ნაბიჯებს ველი....შენს დაძახილს ველი.....და შენ არ ჩანხარ....სადახარ?დრო ისევ ისე მიდის .... წარსულს დასდებია მტვერი...აუხდენელ ოცნებებსაც გაუხუნდათ ფერი..მჯერა გიპოვნი და დავაბრუნებ დროს, ისევ ერთად გავუყვებით ცხოვრების გზას შორს.. ვხვდები უშენობა ყველაფერზე ძნელია, უშენოდ ხომ ეს ცხოვრება ჩემთვის არაფერია.... დროო.. დროო ყველაფრის მკურნალია ამბობენ... დრო არ იცდის ის წლები კი დაბრუნებას ნატრობენ... ფიქრი ვერ მიქარვებს მოურჩენელ იარებს , შენი სახე თვალწინ ისევ ძველებურად ტრიალებს. არაა !! დრო ვერ კურნავს უშენობის ტკივილებს ,, თუმცა ახმობს შენს საფლავზე ამოსულ გვირილებს ((... ვხვდები სიყვარული რომ არ არის ადვილი , შორს ხარ მაგრამ ამ გრძნობას ვერ გააქრობს მანძილი......თუკი გესმის ჩემი....ამ სიმღერის ხმა....მხოლოდ ერთი სიტყვა მინდა რომ ხმამაღლა ვთქვა...მე უშენობა მკლავს...შენს ნაბიჯებს ველი....შენს დაძახილს ველი.....და შენ არ ჩანხარ....სადახარ? ნელა ნელა დრო ჩერდება, გული არ ცემს, სულში ბნელა...მენატრება შენი მზერა ,,დაბრუნდები ისევ მჯერა"ცრემლები ერთადერთი რამ იყო, რაც მის გძნობებს გამოხატავდა, მის სულს ვხედავდი, რადგან მისი თვალებვი ყოველთვის მე მეკუთვნოდა, ისინი სულის სარკეა... მაშინ როდესაც ანისგან წამოვედით ყველა წინ მოდიოდა, საუბრობდნენ, ლაზღადარობდნენ, თუმცა რატომღაც ის ერთი ლამპიონების შუქით განათებულ გზებზე ფეხებს, რომ ერთმანეთში ხლართავდა და მიილაზნებოდა, მხოლოდ იმიტომ, რომ ჩემსკენ ჩამორჩენილიყო თან ისე, რომ არავის არაფერი შეემჩნია.
-გიჯი არ გეგონო, როგორც ყველა თვლის ნამდვილი გიჟების ადგილი, ხომ სპეციალურ დაწესებულებაშია, უბრალოდ მე შენ სიკვდილამდე მენატრებოდი, სწორედ ისე როგორც წვიმისგან დაობებული სოფელი მენატრება მზიან ამინდში...
თავიდან ვერცკი გავიაზრე რატომ ან რისთვის მითხრა ეს, თუმცა მისი სიტყვები იყო წამალი.... წამალი, რომელიც ჩემი სულის ტკივილის განსაქარვებელი იყო ყოველთვის, ის თავისი საქციელით დამსხვრეულ გულზე მარილს არასდროს მაყრიდა, არამედ ცდილობდა გულის ნაწილებად აწყობას, მაშინაც ამას ცდილობდა.
-ჩვენი ურთიერთობა, ყოველთვის განსხვავებული და შეუდარებელი იქნება, რადგან ჩვენ ვართ გასაოცრად შეყვარებულები ერთმანეთზე.
გამიღიმა და შემდეგ ბურჟუაზიულად ჩიცინა.
-შეხედე, გიორგი მათ, განა ისინი ჩვენი მეგობრები არ არიაან? ის ხალხი ჩვენს წინ, რომ მიდიან, მოუხედავად მიაბიჯებენ, გაუაზრებლად იქცევიან და გაუაზრებლად დააბიჯებენ ამ ცოდვილ მიწაზედ. ვერც კი ხვდებიან ჩვენს სატანჯველს, ჩვენს სიყვარულს, ვერაფერს იაზრებენ, არადა რამდენჯერ დავუდეთ მათ ცხვირწინ მარტივი ამოცანა, რომელიც ვერცკი შეამჩნიეს... უცბად კი მომეჩვენა, რომ ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან იყო ლანდი, რომელიც არ მტ განა ეს გულს სატანჯველად არ ედება? ოოჰ, რა ძნელია სუნთქვა ნეტა იცოდე, როგორ მიჭირს ამ ბოლოდროს არსებობა, თოვებდა, თითქოს ის ანისთანაც კი არ ყოფილა, უბრალოდ ილუზია იყო?!აბა ამიკოს ვიღა ესაუბრებოდა? იქნებ ამიკო მე მესაუბრებოდა?! ვეღარ გავიგე დროში გავიჭედე, იქნებ მაშინ სამეგობროს უკან სულ მარტო მივდიოდი, ეს ისედაც ასეა ხოლმე, რაღაც პერიოდი ყველასთვის შეუმჩნეველი ვხდები, და თითოეულ მათგანს უჩნდება ჩემი გარიყვის სურვილი. შემდეგ კი თითქოს მასზე მახსენდებოდა რაღაც საშინლად მტკივნეული ამბავი, მაგრამ ჩემი გონება ბლოკირებას უკეთებდა! თითქოს სიცოცხლეს ვწყვეტ, და აღარ ვცოცხლობ არამედ ვარსებობ, ტყუილმა, ილუზიამ ძალიან დამღალა.თითქოს ამ ყველაფერმა სათითაოდ ყველა სხეულის ნაწილი შემიჭამა, ბოლოს კი სულამდეც ჩაახწია და ჭუჭყით მოფინა იქაურობა, ამიტომ საკუთარ სულთან შეხებაც კი მაშინებს... ადამიანს წინ ცხოვრება ყოველთვის უდებს რაღაც მინიშნებას, ამოცანას, თავსატეხს, თუმცა ჩვენ ამას ვერცკი ვხედავთ, განა იმდენად დატვირთულები ვართ, რომ ვერ ვამჩნევთ? არა უბრალოდ უყურადღებობა და დაუდევრობა ადამიანთა მოდგმის სენია, ჭირია რომელიც არ იკურნება გამოუსწორებელი და სამარადისოა. ნეტავი დროის მეფეეები საუკუნეთა ტახტზე მჯდომარნი თუ შეცვლიან მას??? ალბათ რა გაუგებრად ვლაპარაკობ?მაგრამ ვიცი, რომ შენ ხვდები, გესმის და ამ გულის ტკივილს გძნოობ... მოდი ერთად შევცუროთ ზღვაში! ნუ დავიტირებთ ამ სამყაროს ტყუილუბრალოდ, არამგონია ცრემელების ღირსი იყო, ნურც მე დამიტირებ დრო, რომ გავა რადგან ცრემელების ღირსი არცმე არ ვარ, ისე გავიდა დრო, რომ ვერაფერს მივხვდი, შენცკი ვერ გაფასებ, მე დრო ვერ დავიჭირე გიორგი... გესმიიიის? დრო გამექცააა, და დაცემული დამტოვა გზაზედ, ნუ დამიტირებ გთხოოვ, სიკვდილის არ მეშინია, ნუ შეგაშინებს შენც, მაგრამ შენი დაკარგვის მეშინია... გაჩერდი გაუშვი ისინი შეხედე ვერცკი გვამჩნევენ ისე არიან გართულნი რაღაც სისულელეზე საუბრით. მოდი ეს ღამე მაჩუქე შენ მე.
ხელი ჩამკიდა და ორღობეში შემათრია, ძალიან ბნელოდა, თუმცა მთვარე ამ სიბინძურეს მაინც ანათებდა. შემდეგ ორღობე, აღარ სრულდებოდა... თითქოს იცოდა სადაც მივდიოდით.
-გიორგი, მინდა რაღაც მოგიყვე? მენდობი?
-ნუუ,,, ეხლაა... იცი? ძვირფასო... მე შენში ვცოცხლობ, ამიტომ შენი სულის წადილი შემი არჩევანია.
-წამოდი, ხელი არ გამიშვა.
ორღობიდან ერთი გამოვიხედე მაინტერესებდა ვინმე ხო არ გვიყურებდა, თუმცა იდუმალება ახლაც ისე ბატონობდა, როგორც ყოველ ჩვენს წარმოსახვით ბედნიერ ღამეს.. იდუმალი ღამეები გომში ძალიან იყო გაბატონებული, გომის ღამეები ყოველ დღეს საოცარი ხდებოდა,გომში იმაზე ლამაზი ღამეა ✨ ვიდრე, რომელიმე ზღაპრის ეპიზოდში! მთვარეც გაბატონებულა, ცის დაპყრობას ცდილობს, ვარსკვლავთა სიკაშკაშე დაუჩრდილავს და ქვემოთ ჩემამდე ჩამოსულა, შემდეგ კი ურცხვად იბლანდება ხის ჩრდილებში! პირველად გზაფხულს არ დაუგვიანია, მან ერთთავად გახსნა ემოციების ოთახის კარი! შემდეგ კი ურცხვად შემოვიდა ჩემს სამყაროში. ღამე იწვის!???? ღამე რომელიც ჩემი სულის საძღვარს წვავს, ღამით მზის სხივებში ვიჭრები და ვხვდები ცეცხლის დასასრული,ძვლების მტვერი, ღამე ჩემს სუნთქვას ჭრის, ენას ყლაპავს, ზურგს მაქცევს და ტრიალდება ღამით ვხედავ დღის განათებულ სიცრუეს, თვალები შეკერილია, თეთრი კბილები იღიმის, ღამეს სძინავს ლაპარაკობს და დროს ინიშნავს, ამ ყველაფერს კი მთვარის ნათების წამი ქმნის! . გარშემო არავინ იყო. სიბნელე, უდუმალება, ზაფხულის ხმები, უზარმაზარი ხეების ჩრდილები, ბუმბერაზი სკოლის ნაძვები და მათი შრიალი, ვარსკვლავთა სიდიადე, მთვარეს რომ ეჯიბრებოდნენ სიკაშკაშეში... წვიმისაგან გაპრიალებული ქვაფენილები... და გასაგიჟებლად შესაპყრობი სიჩუმე. სასაცილოა, თუმცა ამ სიდიადესა და შეუდარებლობას მხოლოდ ერთ აბზაცში ვტევ, მაგრამ დრო მაინც შეამოკლებს მოსპობს, დეგრადირების პროპაგანდას გასწევს და ბოლოს ჩემს ისტორიასაც დაამხობს.
-გიორგი, მოვედით.
კიმაგრამ ეს ხომ ის ადგილი იყო, წლების წინ ხელი, რომ ჩამოვიხიე შრამი ახლაც მეტყობა. რომელიც ყოველთვის ამ ისტორიას მახსენებს.
-ხოო, აქ შემიყვარდი პირველად მე შენ.
რა უცნაური იყო, აქ გამომიტყდა ნუთუ ის თავის სასიყვარულო ისტორიაში? ეს ხომ ის საოცნებო მომენტი იყო, რაც ყოველთვის მინდოდა გამეგო, თუ როდის გავხდი მისი გულის ბრძანებელი?!
-კიმაგრამ? აააქ? მე შენი უცნაურობით გაჟღენთილი სამყარო მაოცებს, მაგრამ...
-მისმინე, გახსოვს აქ, რომ ვიყავით 4 წლის წინ, ან 5-ის. გვიანი იყო, რომ ვსეირნობდით, ბოლოს ამ ორღობეს მოვადექიით, დაღლილები ათას რამეზე ვსაუბრობდით, თუმცა მაინც უკმარისობის გრძნობა გვაწუხებდა... მაშინ დაგინახე შენ იმაზე მეტად ვიდრე ოდესმე იყავი, ეს ახლაც მახსოვს რა უცნაური იყო, შეიძლება არც მინდდა, მაგრამ იმ გძნობის გაშვება, რამაც მაშინ ჩემი სული მოიცვა არ მინდოდა... შენ, არცერთი არ გგავს, ხალხი ერთია, მაგრამ შენ სხვა ხაარ. ამას მაშინ მივხვდი. გახსენდება? კიდევ უფრო ახლოს მოვლენ წარსულის მოგონებები, მთავარია მათ, რომ კარი გაუღო. ძვირფასოოო.
ისე ძლიერად ამოიხრა, მაშინ ისე მინდოდა, რომ მის კანს შევხებოდი, თითქოს არასდროს შევხებივარ, თუმცა ახლა სხვანაირად ვგძნობდი, მარცხენა მკერდის არეში ჩხვლეტას, უფრო ძლიერი და ხშირი იყო. მაშინ საშინლად მინდოდა, რომ მის ტანს შევხებოდი, მკერდზე მეკოცნა და მისი სიყვარულით კვება დამეწყო... ასეთი უცნაურობა არსდროს დამართვნია.
-გიორგი, მაშინ ვაშლი მომინდა, გახსოოვს? რა უცბად გადახტი, დასაკრეფად, როგორ მოიჩქაროდი, რომ ის წითელი დამკრახული ხილი ჩემამდე მოგეტანა, ზუსტან მაშინ ღობეზე გამოშვერილ რკინაზე ჩამოიხიე ეგ ხელი, ეგ შრამიც, ხომ...ბავშური საქციელი იყო თუმცა, მაშინ ჩევენც ბავშვები ვიყავით, ეს ერთადერთი მოგონება იყო, რაც წლების მანძილზე შენთან მაკავშირებდა, და ყოველ ღამით ამაზე ფიქრი მიპყრობდა, რომ ჩემი სიზმრების მთავარი პერსონაჟი ყოველთვის შენ იყავი.
-მე შენ მიყვარხარ, არა მხოლოდ იმის გამო თუ ვინ ხარ, არამედ იმის გამოც თუ ვინ ვარ მე შენს გვერდით. აი ახლა მე მიყვარს შენი თავი ჩემში, რომ იმალება. ამიტომ იმ დროს ვერასდროს დავივიწყებდი ჩემო ძვირფასო, მე ის ყოველთვის მემახსოვრება, ყოველი დღე მახსოვს ჩვენი ისტორიისა, განა შეიძლება ამის დავიწყება?...
-ნეტავ ისევ ბავშვები ვიყოთ, სკოლაში სიყვარულისგან გაწამებული დღეები მოსანატრი გამიხდა, მე სიმარტოვით ქცეულს, გახსოვს ჩვენი სკოლის პერიოდი? შენ ყოველთვის ჩემზე დიდიად ითვლებოდი... ყველანაირად ვცდილობდი ჩემი გრძნობების დაფარვას, ყველაზე მეტად კი ის მომწონდა როგორ ვატყუებდი ხალხს, ვერავინ ხვდებოდა ჩემს შენდამი გრძნობებს, სკოლის პერიოდის ყოველი დღე, შენზე ფიქრენში მაქსვ გატარებული.
უცბად კი ცრემლები წასკდა. მაშინ ვიგძენი როგორ იღვენთებოდა ჩემი სული. მხოლოდ მაშინ ვხვდებოდი, რომ დრო ერთადერთი რამ იყო რაც გვაცოცხლებდა, ამ დროის ნაწილი წარსული, ალბათ ამ ქვეყნად მხოლოდ ეს გამაჩნდა, ყოველ დღე წინა დღე მენატრება. ალბათ, იმიტომ, რომ ცხოვრება ყოველ ნაბიჯზე უფრო რთულდება, და უკან გადახედვის დროს, იაზრებ, რომ წარული ბევრად მარტივი იყო, ვიდრე უბრალოდ აწმყო.
-ხელი ჩამკიდე. მჭიდროდ მომიჭირა და თითქოს ამ ქცევით თავისი სიყვარულის სიძლიერეში კიდევ ერთხელ დამარწმუნა. ძალიან ბნელოდა, ორღობეში ბინდი, სიჩუმე და იდუმალება იყო გაბატონებული, თუმცა რაღაც რაც უფრო იდუმალია ადამიანებს მით უფრო მოგვწონს. სეტკაზე გადავხტი და ისიც გადმოვიყვანე.
-კიმაგრამ ძვირფასო ამ სახლში რა გვინდა? გაოგნებულმა ვიკითხე.
-ეს შენობა გახდა, პირველად ჩვენი სიყვარულის მოწმე, მის წინ ჩამკიდე პირველად ხელი, ნუთუ აღარ გახსოვს?!
-მახსოვს მაგრამ....
-ხოდა მომყევი. უეცრად მისი საუბრის ტონი შეიცვალა. და ამ შეცვლას მოყვა უცნაური ამბავიც. ბალახში რაღაც რბილი იყო, ფეხიც უცნაურად დამედგა იმ რაღაცაზე, წამიერად შევჩერდი, ჯერ შიშმა შემდეგ კი ინტერესმა შემიპყრო, მობილური ამოვიღე და განათების რეჟიმზე დავაყენე, განათებული არ მქონდა ჯერ, რომ ეგრევე ხელიდან გამივარდა. ყველაფრის წარმოდგენა შემეძლო, მაგრამ გვამის? მკვდარი ადამიანი? იქ? კანკალმა ამიტანა, მაგრამ როდესაც გვერდით გავიხედე ის უფრო ცუდათ იყო.
-ერთი წუთით, 112-ში დავრეკავ. ხელები მიკანკალებდა თითქოს ციფრებს შორის მანძილი კილომეტრები იყო და ვერ ვწვდებოდი.
იმ დღეს მთელმა სოფელმა იქ მოიყაა თავი, ჭორიკანა დედაბერები ათას რამეს ამბობდნენ! ჩვენს სოფელში ყველაზე მეტად მოდაში ჭორაობაა! ნებისმიერ კარგ ამინდში, რომ გახვიდე გარეთ დაინახავ სახლის წინ მჯდომარე ქალებს 40 წელს გაცილებულებს... რომელებიც ბავშვებზე ჭორაობაში არიან გართულები, როდესაც მეტი საქმე აღარ აქვთ, ეს ყოველთვის მაღიზიანებდა, ბევრჯერ შევუპყრივარ სურვილს, რომ მათთვის რაიმე მწარე მეთქვა, მაგრამ ბოლოს თავხედი მაინც მე გამოვიდოდი!!! ამიტომ ჯობდა ისევ ნება მიმეცა ეჭორავათ, მათ შორის ჩემზეც! შემდეგ კი ამ ფიქრებიდან გამოვედი და რეალობას დავუბრუნდი, ბოლოს ჩემი ყურადღება ხმამაღლადა მწარედ მოტირალე ქალმა მიიპრო, რომელსაც ძვლივს იჭერდნენ გარდაცვლილს, რომ არ დააკვდა, იმდენად შეშინებული ვიყავი არ ვიცოდი რა მექნა, ბოლოს კი პოლიიციელთან ერთად დაკითხვაზე აღმოვჩნდი, სადაც სულელი პოლიციელი სულელურ კითხვებს მისვამდა! ყველაფერმა ჩაიარა თუ არა ეგრევე მასთან დავბრუნდი.
ბუმბერაზი, შენობა იყო, სულ აგურით ნაშენი, ეს სახლი ჩემს ყურადღებას ყოველთვის იქცევდა, ყოველთვის მინდოდა, იქ ცხოვრება და ამ სახლის დათვალიერება.
-გიორგი დღეს ოცნებები ხდება, ამიტომ მომიყევი... ცხოვრება ადამიანს მხოლოდ ერთ შანს აძლევს.
ძალიან დიდი ბაღი იყო, გამხმარი ბალაზი, ხილის ხეეები და უზარმაზარი მზესუმზირის რიგები, ბოლოდ კი წითელი და შავი ვარდები მოჩანდა. როგორც იქნა სახლამდეც მივახწიეთ და მორჩა დაუსრულებლად გძელ ეზოში სირბილი. კარი გაიღო, ოღონდ ძალიან მარტივად, გასაღების საშუალებით, გაკვირვებული ვიდექი, ვერ ვხდებოდი თუ საიდან შეძლო? როგორ? ან რანაირად? რა კავშირი იყო მასსა და ამ სახლს შორის... ბოლოს გავბედე და ვკითხე.
- ვერ მივხვდი, რატომ არ საუბრობდა გვამზე, იმ გარდაცვლილ კაცზე რამდენიმე საათის წინ, ზედ რომ გადაუარა! თითქოს ეს არც კი ყოფილაო. შეენ.. ?! კიმაგრამ საიდან? როგორ? ნუთო... საუბარი აღარ დამაცადა და...
-ცუდი არაფერი იფიქრო, ამ სახლის პატრონი ნათლიაჩემია, ზაფხულში კი აქაურობა ჩვენ გვაბარია.
-და გასაღები მოიპარე?
-არა, უბრალოდ რამდენიმე საათით ავიღე.
კიდევ ერთი მომენტი როდესაც დადგინდა, რომ ის ჩვეულებრივი არ იყო, არც ყოფილა და არც არასდროს იქნება. მისი განსხვავებულობა და იდუმალობა ძალიან მომწონდა, მას შეეძლო ერთდროულად ყოფილიყო ორი ადამიანი, ზოგჯერ ეს ძალიან მიპყრობდა და ჩემი ცხოვრების დასაკვირვებელ ნიმუშად იქცეოდა ხოლმე, თუმცა ჯოგჯერ უბრალოდ იყო ის გოგო, რომელიც მე მიყვარს. მისი ეს უცნაური სამყარო ზოგჯერ ჩემი ცხოვრების ისეთი განუყოფელი ნაწილი ხდებოდა, რომ რთული იყო მისგან თავის დახწევა. ახლა კი უბრალოდ უნდა მივნდობილიყავი და... საშინელი ტკივილი თავბროს ხვევა, გაუაზრებელი გულის წასვლა, გულის აჩქარებული ფეთქვა ვიგძენი. დაბნელება, სუჩუმე, იდუმალება, ეს სიცივე ისეთი ძნელი შესაგძნობი იყო, თითქოს შემში რაღაც ნაწილი ჩაწყდა. თვალების გახელის შემდეგ კი ყველაფერი სხვა გვარად იყო.
"არავინ იცის, რა არის სიკვდილი, და არის თუ არა იგი უდიდესი სიკეთე ადამიანისათვის, მიუხედავად ამისა, მისი ეშინიათ, თითქოსდა იციან, რომ იგი უდიდესი ბოროტებაა. ყველამ იცის, რომ სიკვდილი გარდაუვალია, მაგრამ რაკი ის მოახლოებული არ არის, არავინ მის შესახებ არ ფიქრობს. ბოროტებათაგან უსაშინლესი – სიკვდილი – ჩვენ სრულიად არ გვეხება, რადგან როცა ჩვენ ვართ, სიკვდილი არ არის, ხოლო როდესაც სიკვდილი არის, ჩვენ აღარ ვართ. ასე რომ, იგი სრულებით არ ეხება არც ცოცხლებს, არც მკვდრებს, რადგან პირველთათვის იგი არ არსებობს, მეორენი კი უკვე აღარ არსებობენ. უმაღლესი და დიადი სიბრძნე, რომელსაც ადამის ძემ შეიძლება მიაღწიოს, ისაა, რომ ყოფნას არავითარი უპირატესობა არ გააჩნია არყოფნასთან, სიცოცხლეს – სიკვდილთან". ამბობდნენ ისეთი მსოფლიო ბრძენთა ბრძენი ადამიანები, როგორებიც არიან პლატონი, არისტოტელე, ეპიკურე და სხვა...
თუმცა მე ვფიქრობ, ეს უბრალოდ დასასრულია, დასასრული შენი სულის არსებობისა, რადგან ერთხელაც ყველაფერს წერტილი ესმევა, მაგრამ ვერ აცნობიერებ, რომ ეს ხდება, რადგან ამ დროს შენ უკვე მორჩენილი ხარ, ის გადახურდი, რომ გადაიწვი. არავის გაახსენდება ბოლოს ჩემი არსებობა, უბრალოდ ერთ დღესაც გახსნიან ჩემს დღიურს და შეძლებენ გამიხსენონ, მაგრამ ბოლოს ამასაც აღარ შეძლებენ, ჩემი ისტორია მხოლოდ იმ ადგილებს დარჩებათ სადაც მე სიყვარულს ვტოვებდი, ჩემს გარშემო ივლიან შავი სამოსით შემოსილი ხალხი, თითქოსდა ამ სიშავით გამაცოცხლებენ, შემდეგ ისევ მე ვიტყვი, რომ არ მინდა ბედთან ჩივილი, უბრალოდ მასთან მინდა ყოფნა, მაგრამ ჩემს ხმას ვერავის მივაწვდენ.
-თავი მეცამეტე-
იცი მკითხველო? ყველაზე კარგი დასაწყისში ისაა, რომ ზუსტად იცი სადღაც შორს დასასრულია. ყოველი დასასრული რაღაც ახლის დასაწყისია. და ცხოვრების აზრი იმაშია, რომ მასაც აქვს თავისი დასასრული. თუ დასაწყისი მზის ამოსვლას გავს, იმედის სხივებით გათბობილ დილას, მაშინ, დასასრული უდაოდ მზის ჩასვლას უნდა გავდეს. და შეიძლება იგი დასაწყისზე ლამაზი იყოს, მაინც უფრო სევდიანია. ალბათ დააკვირდი რამდენჯერ ვახსენე დასასრული?! ეს სიტყვა შენში შიშს იწვევს? ალბათ არა! აი მე კი ყველაზე მეტად მაშინებს! ისევ ის სიტყვები მესმოდა რაც უწინ... და ეს სიტყვები რამდენჯერმა გამიმეორა გონებაში ჩემი ცხოვრების მანძილზე.
"ყველაფერი რასაც ხედავ შენი წარმოსახვაა. ყველაფერი რასაც ხედავ ტყუილია. ეს ჩემი გულია, ჩემი და მისი, ამ სახლს სადაც ვიწექი, მალე ჩვენი კვალი დაეტყობა. თანდათან ყველაფერი შეიცვლება და ჩემი გახდება. ამ ტახტზე ერთად დავსხდებით და გვიან ღამემდე ვუყურებთ სულელურ ფილმებს, მე კი მას თმას დავვარცხნი, შემდეგ შევხედავ და ამ წუთით დავტკბები. ფანჯრიდან გავხედავ ეზოში მოთამაშე მეზობის ბავშვებს, და მერე ჩვენი შვილიც იქ ითამაშებს. მაგრამ "მერე"... ჩემი სხეული თითქოს უშველებელი გახდა და მთელი სახლი დაიკავა, შემდეგ სუნთქვა მიჭირს, და კვლავ სიჩუმე ისადგურებს. ყველა კუთხე კუნჭული ჩემა სიხარულმა აქაურობა აავსო. თანდათან დავიჩუტე დავპატარავდი, ჯერ ერთი ოთახი დავცალე, შემდეგ მეორე. მალე ერთადერთ პატარა კუთხეში შევიყუჟები ჩემთვის, და ჩემს სულსაც იქ გამოვკეტავ და შეუმჩნეველი გავხდები. მე ის ვერ მამჩნევს თვალებში მიყურებსა და თითქოს გამჭვირვალე ვიყო ვერაფერს ხედავს, ხშირად მესიზმრება რომ სადღაც გაშლილ მინდორში ვართ, ოღონდ ბალახი სხვა ფერია, არ ვიცი ვერ ვიხსენებ რა ქვია ამ ფერს, ან თუ არსებობს ზოგადად ის... მზიანი ამინდია, ის წიგნს კითხულობს, შემდეგ ცას უყურებს, მე კი მას ვერ ვაშორებ თვალს, განუწყვეტლივ ვუყურებ. შემდეგ მზე ლამაზად ჩადის, მერე უცბად საშინელი ქარი ამოვარდება და ყველაფერს თან გაიტაცებს. მარტო ვარ, ვიღვიძებ და მთელი დღეები ვერ ვიშორებ ამ გრძნობას, სახლში არავინააა, დღეს პირველად გავხდი ისე ცუდად, რომ ფეხზე ვეღარ ვიდექი, სადღაც მუცლის არეში იწყება ეს ტკივილი, მერე მაღლა ამოდის, იზრდება ძლიერდება და ყელში მეჩხირება, სუნთქვა მიჭირს. ყველა ჩემს დამშვიდებას ცდილობს, მაგრამ მე ვერავინ მიგებს.ისინი დარწმუნებულები არიან, რომ მე არაფერი მიჭირს. ადამიანი წარსულის სიყვარულიდანაც მე ავიკვიატე, ამოვიჩემე და ისეთ ადამიანად ვაქციე რგორიც არაა.სახლში კარადაში ჯდომა მიყვარს, შემდეგ იქიდან გამოსვლა და გაუჩინარება, რამოდენიმე დღით სიმარტოვე. რადგან მხოლოდ ასე შემიძლია გაუაზრებლად ვიყო ბედნიერი."
ხშირად მიფიქრია, როგორია ჩემი სიკვდილი, ფეხის თითებიდან შემოვა სხეულში. მუხლებამდე ამომაცოცდება, ტანს მთლიანად ჩამიყლაპავს, და თვალებამდე ამოხწეულს უკან ვეღარ გავაგდებ, ვერ მოვიშორებ საათებს ვითვლი, მათი ხმა მესმის და ჭკუიდან ვიშლები. შემდეგ თეთრ ოთახში სარკესთან ვდგევარ, ეს ბიჭი მე არ მგავს! ეს ბიჭი მე არ ვარ! 17 წლის გავხდი და ჩემს თავს ვერ ვცნობ, თითქოს სხვის სხეულში ვიყო. სუნთქვა მეკვრის, ბნელდება და სიცივე მისადგურებს, ვუყურებ ჩემს თავს და არ მომწონს, არ მიყვარს ეს ადამიანი. ვისი ბრალია ესყველაფერი? რა მნიშვნელობა აქვს რისი ან ვისი ბრალია, ბოლოს მაინც მე ვიქნები ის ვინ უნდა იტვირთოს ყველა ცოდვა, ყველას ნაცვლად უნდა აგოს პასუხი სადღაც წავიკითხე, მაგრამ ვერაფრით ვიხსენებ ვინ იყო ავტორი, ამ ბოლო დროს ვერაფერს ვიმახსოვრებ, თითქოს დღეს ერთი ვიყო და ხვალ სხვა... ძალიან შემზარავი ფრაზა იყო. "სახეზე ჩამოაფარეთ რა ახალგაზრდა მოკვდა" ეს წიგნი სადაც ჩემი და მისი ისტორია წერია, მზეზე დებისგან გახუნდება, გაიცრიცება, ბოლოს აღარავის ემახსოვრება. ყველაფერი ილუზიააა, ტყუილი, წიგნი სადაც ბედნიერი სიყვარულია სინამდვილეა? შენ დამარცხდი გიორგი?! ეს ბრძოლა წააგე, მორჩა გათავდი ეს ხმა ჩამესმოდა, შემდეგ კი უფრო მაღალი ხმის ინტონაციით ვიღაც იგივეს მიყვიროდა, მაგრამ ვერ ვცნობდი, სახეზე არ მახსოვს ვინ იყო. ეს დიდი ტყუილი, რომელიც ძალიან გავს სიმართლეს, ჩემზე დიდხანს იცოცხლებს, და სიკვდილის შემდეგ ვერავინ გამიგებს, თუ რატომ გადავდგი ეს ნაბიჯი, რატომ ვთქვი უარი, რატომ ვერ გავუძელი, სად გავიქეცი ან ვის გავექეცი?!, იტირებენ გამლანძღავენ გამიბრაზდებია, შემდეგ ზოგი დამივიწყებს, შევეცოდები მაგრამ არავინ შეეცდება გამიგოს, გახდენენ ჩემი ნაწილი და იგძნონ ტკივილი ჩემი. ვერავინ დაუშვებს, რომ მიზეზი სულ სხვაა!!! ჩვენ ბევრი რამ გადავიტანეთ, ჩვენი სიყვარულით ყველაფერს გვერდი ავუარეთ. ეს უკვე მეორედ მოხდა, როდესაც ამას ვისმენდი...
- გამოფხიზლდი, ძვირფასო, რა მოხდა? შემდეგ ის ხმები ამ ხმაურმა ჩაანაცვალა, თითქოს სიზმარში ვიყავი, თეთრ ოთახში ვიდექი მარტო, გასასვლელი არსად იყო, ეს ხმა ისმოდა, გაუჩერებლად, შემდეგ კი სულში ახწევდა და ნადგურდებოდა, ხოლო დამსხვრეულ გულს ზემოდან ვიღაც სასტიკად მარილს აყრიდა. საშინელება იყო, არ ვიცოდი ამისთვის რა შეიძლებოდა, რომ მეწოდებინა, ამ ბოლო, დროს ძალიან ხშირი იყო, ჰალუცინაციები, მოჩვენებები და ირელურ სამყაროში სეირნობა, თუმცა ვერც იმას ვამჩნევდი რა ნამდვილი იყო და რა არა...
-მე კარგად ვარ.
-მართლა? თითქმის ნახევარი საათი უგონოდ იყავი. აღელვებული ხმით მომიგო.
-არ ვიცი უბრალოდ, ძალიან უცნაურია, თითქოს ვიღაც სიკვდილს მახსნებდეს, ან უბრალოდ ეს ყველაფერი ჩემი ილუზიის ნაწილია.
არ ვიცი, ამ ბოლო დროს აღარაფერი ვიცი, თითქოს მე აღარ ვარ მე! ასეთი შემთხვევა ადრეც იყო, მაგრამ ახლა ბევრად მტკინეული და საშინლად უცნაური იყო. თითქოს ყველაფერი მიწყნარდა, და ის უსიამოვნო შემთხვევა რაც სულ რამოდენიმე წამის წინ იყო უკვე წარსულის ნაწილი გახდა. თუმცა მხოლოდ იმის გააზრება, რომ მე მის გვერდით ვიყავი უკვე ყველაფერს მავიწყებდა, და ამავდროულად საშინელ თავის ტკივილს ვგძნობდი. თთქოს თავში წყლის საქაჩი მედგა, რომელიც სისხლს ქაჩავდა, მფიტავდა, ძირს მცემდა, სულიერად მანადგურებდა მაკნინებდა, და შინაგან სამყაროს ნაწილებად მიმსხვრევდა. ის ღამე ალბათ იმდენად განსაკუთრებული იყო, რომ საკუთარი ნებით შევცურე რეალობის ზღვაში...
სახლი განსაკუთრებული იყო, დიდი სპასრული ხალიჩები, ბრლიანტის თვლიანი უზარმაზარი ჭაღები, თეთრი ოთახები, ოქროს ლარნაკები, უზარმაზარი დახვეული კიბეები, რომელიც დიდი ამერიკელი მხატვრის მარკ ჯენკინსის მიერ იყო მოხატული. გრძელი თვალ გაუწვდენელი კალიდორები, პრიალა იატაკი, თითქოს ზემოდან წყალი ესხა და მასზე დადიოდი, ისე ბრჭყვინავდა. ყოველი ოთახის ბოლოს კი უზარმაზარი ფანჯრები,საიდანაც სოფელი ხელის გულივით მოჩანდა, მხოლოდ აქედან გახედვისას შეიძლებოდა გეგძნო თუ რამხელა ძალა იმალება ადამიანში, როდესაც ყველას ზემდან უყურებ, თითქოს ეს ხალხი ჭიანჭველები იყვნენ, ვისაც ზემოდან მედიდურად დაჰყურებ და აკონტროლებ, საშიში თუმცა ამაღელვებელი და საინტერესო შეგძნება იყო.
ბნელ კალიდორში დავდიოდით, ხელს ისე ძლიერად მიჭერდა, რომ თითქოს სადმე წასვლას ვაპირებდი. მისი სუნი კი მაშინ ყველაზე განსაკუთრებული იყო, თითების სიმხურვალე, რომელიც ჩემს კანს ეხებოდა, მისი სუნთქვა, რომელიც მთელს სახლში ისმოდა, საკუთარ თავს უფრო მავიწყებდა.
-იმდენად ძლიერად მიყვარხარ, რომ მე უშენოდ არარაობაც კი არ ვიქნები, როცა ჩვენი სულები განეყრებიან, იმ წუთიდან გავყრები მეც ამქვეყნიურ სამყოფელს. მე უშენობა შემჭამს, ჯერ ნელ-ნელა დაიწყება გარედან, ხორცს დამიმახინჯებს, შემდეგ კი სულშიც შეახწევს და მასს დაამხობს, ბოლოს კი მომკლავს.
-გიორგი, მეტისმეტად სერიოზულები ვართ, რომ ერთმანეთი არ გვიყვარდეს, აუცილებლად დადგება დრო, როდესაც მე აღარ ვიქნები შენ! და შენ აღარ იქნები მე! ამის შემდეგ მოგვიწევს შევეგუოთ მწარე რეალობას. უბრალოდ შემპირდი, რომ რაც არ უნდა მოხდეს შენ განაგძობ ცხოვრებას და იქნები იმაზე ძლიერი ვიდრე ოდესმე ყოფილხარ.
-ამას, რატომ მეუბნევი, რამე ხდება რაც უნდა ვიცოდე? შეშეინებული ხმით ვკითხე.
-არა უბრალოდ, შემპირდი, რომ ჩემს გარეშეც შეძლებ ცხოვრებას.
-ვერ შევძლებ, თუმცა შევეცდები.
-მპირდები?
თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და მკერდზე მივეყრდენი... ხელი ჩამკიდა და საძინებლისკენ წავედით, კიბეები მასთან ალერსით ავიარეთ, მის სიყვარულში გახლართულმა ვერც გავიგე როგორ ავიარე ეს უამრავი საფეხური, თუმცა ის ხომ ჩემი გონების მბრძანებელი იყო, ისარი, რომელიც ჩემს დროს ატრიალებდა, წარსულიდან აწმყოში და მომავლიდან წარსულში. ოთახი სულ მტვრიანი იყო, თითქოს იქაურობაზე ჭუჭყი გაბატონებულიყო, ყველგან რაღაც ეგდო. ოთახს მთვარის შუქი ანათებდა, მის ტანსაც სულ თეთრად ვხედავდი. საძინებლის კარი ჩაკეტა, ნელ-ნელა ჩემსკენ წამოვიდა, სარკეში მიყურებდა და მიღიმოდა, შემდეგ მაისური გაიხადა გამიღიმა და ბეჭებზე ხელი დამადო. თითქოს თვალებით ამაყენა, გაუცნობიერებლად ვიქცეოდი... საწოლისკენ წამიყვანა და... დილა იწყება ოპტიმმიზმით, როდესაც ჩიტების ჭიკჭიკი და ბუნების ხმა გაღვიძებს, შემდეგ კი ცივ სხეულზე მზის სხივები გეფინება, ტრიალდები და გევრდით მის სახეს უყურებ, თუ როგორი უნაკლოა, თეთრი სახე, სამკუთხედი ცხვირი, შავი თვალები, ვარდისფურცლებივით თხელი ტუჩები, და...
"არ ვიცი დავარქვა თუ არა სევდა - ეს მშვენიერი სახელი - ამ უცნაურ გრძნობას, თავისი სიმწარითა და სიტკობოთი უკვე მთლიანად, რომ მიმორჩილებს, ეს იმდენად ყოვლის მომცველი, იმდენად ეგოისტური გძონაა, რომ მე თითქოს მცხვენია მისი. არადა სევდა მუდამ რაღაც მოწიწებას მგვრიდა. აქამდე იგი ჩემთვის უცნობი გძნობა იყო. სამაგიეროდ მოწყენას, სინანულს, იშვიათად სინდისის ქეჯნასაც კარგად ვიცნობდი. დღეს კი აბრეშუმივით ნაზი, მთრთოლარე გრძნობა მეუფლება და სხვებისაგან მაშორებს. " ხშირად მქონია მომენტი, როდესაც სხვის ფიქრებსა თუ აზრებში საკუთარი გულის ძახილი მესმოდა, ეს ზუსტად ის მომენტი იყო, ზუსტად არ მახსოვს ეს სიტყვები სად ამოვიკითხე, თუმცა იმდენად შემიპყრო, რომ მთელი დღე ამაზე ვფიქრობდი " ნამდვილი სიყვარული ალბათ ნიჭია.. რომელიც მხოლოდ რჩეულთა ხვედრია.. რომელიც წმინდა, ამაღლებული, უმანკო, ნაზი და სათუთია..
იცით რა ბედნიერებაა იმის გაცნობიერება რომ შენ გაქვს ნიჭი.. ნიჭი გიყვარდეს..ნიჭი გენატრებოდეს.. ნიჭი აღმერთებდე.. მისი არსებობაც კი რომ ბედნიერებას განიჭებდეს... მისი სიხარულით რომ ხარობდე და მისი ტკივილი რომ გტკიოდეს..სიყვარული ცხოვრებაში მხოლოდ ერთხელ მოდის.... როცა გრძნობა იბადება გულში მთელს შენს ცხოვრებას, ფიქრებს, აზრებს იპყრობს... მთელი ცხოვრება მხოლოდ შენს საყვარელ ადამიანს უკავშირდება.. მასთან რაღაც უხილავით ხარ მიჯაჭვული და გასაქანს არ გაძლევს.. ნამდვილი სიყვარული მარადიულია..ის არასოდეს ქრება უკვალოდ და დიდ ტკივილსაც ტოვებს სულში...დიდი დრო და სიძლიერეა საჭირო იმისთვის რომ სიყვარულით გამოწვეული სიგიჟეების, მძაფრი განცდებისა და ეიფორიებისაგან განთავისუფლდე... ამას იმდენად დიდი დრო სჭირდება რომ, ჩვენი ცხოვრების მანძილზე დრო აღარ გვრჩება იმისთვის რომ ხელახლა შეგვიყვარდეს... ზოგი იტყვის სიყვარული ვნებააო.. მაგრამ ცდებით.. სიყვარული ვნებაც არის.. მაგრამ ვნებას არ შეიძლება ვუწოდოთ სიყვარული.. ნამდვილი სიყვარული წმინდაა, ხელუხლებელი.. ვნებამ მართლაც ცეცხლივით იცის აგიზგიზება, მაგრამ მალევე ქრება.. თანაც უკვალოდ... ნამდვილი სიყვარული მარადიულია.. ჩაუქრობელი.. სიყვარული ყველაზე დიდი ვნებაა, რადგან იგი ერთბაშად ეუფლება გონებას, გულსა და სხეულს.. ეს გრძნობა პატარა გულში ყველაზე დიდ ადგილს იკავებს.."
არადა თითქოს ყოველთვის ვიცოდი რა იყო სიყვარული. ამაზე საათობით შემეძლო საუბარი საკუთარ თავთან, თუმცა საკმარისი იყო, ჩემს მეს გარდა ვინმე ყოფილიყო, ტვინი ბურუსით მელესებოდა. მავიწყებდა იმას, რაც ყველაზე მეტად მიყვარდა, ვგძნობდი და ვიცოდი... მიყვარს როდესაც საკუთარ თავთან მარტო ვრჩები, ჩემს ოთახში ყოფნა, საწოლზე წოლა, სადაც შემიძილია ისე ვიფიქრო, რომ ეს ფიქრები არავინ მომპაროს, არავინ გახდეს ჩემი ოცნების თანაზიარი. მხოლოდ აქ შემიძლია ვეზიარო იდუმალებას, სიჩუმეს, სათნოებასა და კლასიკურ ცხოვრებას. მიყვარს ჩემი ოთახი, მიყვარს ეს ფერები, ავეჯი, კედლები, ნივთები რომელიც საკუთარ პეროსანჟს მახსენებს და მიყვარს სურათები კედლებზე სადაც ყოველთვის მას ვხედავ. მსიამოვნებს, როდესაც ფანჯრიდან ვიყურები, და მწვანე გადაბურული ხეების გარდა ვერაფერს ვხედავ, თითქოს თვალები ეძებენ რაღაცას, რაიმეს ვინმეს ან რამეს, თუმცა მხოლოდ სიმწვანე და სიჩუმეა, რაც ჩემი გულის კვნესასა და გულის დამხობას ეხმიანება. თუმცა, როდესაც ადამიანი სულიერად განადგურებული ხარ, ვერც შენი საყვარელი ადგილი გიშველის და ვერც რაიმე სხვა... გარდა საკუთარ სულში მოპოვებული ძალისა, სიმტკიცისა და სიძლიერის.
თვალები, მეხუჭება, ცრემლით მევსება და მიწითლდება, შმდეგ კი სიმწრით თავს დაბლა ვხრი... გარეთ გავდივარ, აივანზე ვდგევარ, ვიყინები, მონატრება მკლავს და ისევ ოთახში შემოვდივარ, აქაც საშინელი აურა მხვდება, თითქოს ჟანგბადი არ მყოფნის, რომ ვისუნთქო. სიცოცხლის ნაპერწკალს ვერ ვხედავ, თითქოს აღარაფერი მინდა და ვხვდები, რომ ამქვეყანაზე ჩემი ადგილი აღარ არის, მაგრამ ბოლოს ისმის ხმა... "გიორგი" ვტრიალდები და შავი თვალები მხვდება, ამის შემდეგ კი ვხვდები, რომ მხოლოდ ამისთვის ღირს ცხოვრება... თითქოს იმ მომენტში მომწონდა ჩემი ცხოვრება, მე უბრალოდ ბედნიერი ვიყავი, რადგან გული სხვანიარად მიძგერდა, მე შემეძლო სუნთქვა, მაგრამ ამ ბოლო დროს რაღაც მახჩობდა, თითქოს სუნთქვა აღარ შემეძლო.
ერთადერთი რაც მინდოდა, მასთან ყოფნა იყო, ჩვენი კავშირი იმდენად დიდი იყო, რომ უკვე რაღაცით საშიშიც გახდა, სხვა არავინ და აღარაფერი მინდოდა, თითქოს, გარშემო ყველა ჩამოვიცილე, ამას ვერც კი ვხვდებოდი, რადგან არც მიფიქრია თუ სამყაროს გარეთ დავიწყე ცხოვრევბა, თითქოს მთელ დროს სულ მასთან ვატარებდი, ეს ცოტა უცნაურიც იყო.. მაგრამ ახსნას არცკი ვცდილობდი, რადგან უბრალოდ ბედნიერი ვიყავი. თუმცა იმ დღისით ყველაფერი შეიცვალა. ალბათ ყველა ზღაპარს აქვს დასასრული, მაგრამ მანამდე გაგძელებააა! მე მალე მივხვდები, რომ შეგან წასვლა ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე გამართლებული საქციელი იყო, გიჯი არ გეგონო, როგორც ყველა თვლის გიჯების ადგილია სპეციალურ დაწსებულებაშია, მენატრებოდი, ისე როგორც მზიანი ამინდი მენატრება წვიმისგან გაუბედურებულ ქალაქში, მე შენ დღემდე მენატებოდი.
-რალამაზია არა ჩვენი ცხოვრება?
-ძალიან, ჩუმი ხმით მომიგო.
-შენსავით! შენამდე აფსტრაქციაში ვიყავი, ახლა უსასრულობაში ვარ, შენ გარდა არავინ და არაფერი მინდა, - რა ქვია ამას ჩემო ფილოსოფოსო?
-არ ვიცი, გაიღიმა და თვალებში შემომხედა.
-მე ვიცი. იცი არასდროს არავინ მყვარებია, ალბათ არც შემიყვარდებოდა შენ, რომ არ შემოჭრილიყავი ჩემს ცხოვრებაში.
-მე?
-ხო რა გაგიკვირდა? არ იყო ეგრე?
-კი და...
-მოდი აქ დავრჩეთ მაშინ. შენ ჩემი საჩუქარი ხარ!
ამ მომენტში წამიერად ვიგძენი, რომ გაქრა, გვერდით აღარ მყავდა, შემდეგ კი ისევ გაჩნდა ჩემს წინ, ოღონდ ამ ჯერად მოშორებით იდგა და ხელს მიქნევდა, ძალიან შემეშინდა, საკუთარი თავი სიზმარში მეგონა, მინდოდა თავის დახწევა თუმცა ვერ ვცადე... შემდეგ მოვიდა და ყურში ჩამჩურჩულა.
-წავიდეთ?
-სად?
-შორს?
-კიმაგრამ რამდენად ახლოა ეგ შორს?
-იმდენად, რომ... გაჩუმდა, შემდეგ კი საუბარი განაგძო. - არ ვიცი...
-სახლში უნდა წავიდე. დასვენება მჭირდება.ძალიან ვარ დაღლილი. მგონი რაღაცეები ამერია და მოლანდებებიც დამეწყო.
მიყურებდა და ეღიმებოდა, თითქოს იცოდა რაზეც ვსაუბრობდი.
-კარგი, წავიდეთ.
-მიყვარხარ.
-მეეც, არ მინდა ვიყო ბანალური და ვილაპარაკო იმაზე თუ, როგორ ძალიან მიყვარხარ.
კვლავ ზაფხულის საღამო იყო, ისევ ისეთი დიდებული როგორც სხვა დანარჩენი. მე და ის, გადახურებულ მტვრიან გზაზე, ზემოდან თეთრი ნათება, რომ დაგვანათის, გადაბურული ხეები. სიწყნარე, ზაფხულის ხმები. ვგძნობდი, რომ ამ ყველაფრის ნაწილი იმდენად გავხდი, რომ იქიდან თავის დახწევა უკვე შეუძლებელი ხდებოდა.
სახლში მივედი, არცკი დავემშვიდობე მაშინვე ჩემს ოთახში გავეშურე და საწოლზე დავეგდე. სული მეხუთებოდა თითქოს შიგნით ორგანიზმში რაღაც ლოდი მაწვა და ყოველი ამუსნთქვისას უფრო და უფრო მძიმდებოდა. ამ ყველფერს ახსნას ვერ ვუძებნიდი, ავდექი და ეზოში გავედი იქნებ ჰაერმა მიშველოს თქო, თუმცა მივხვდი, რომ ეს რაღაც გაჩერებლად მტკიოდა, მინდოდა თავში რაიმე ჩამერტყა მაგრამ ამის ძალაც კი აღარ მქონდა. ტელეფონი ავიღე და მას დავურეკე, მინდოდა მეთქვა, რომ თუ მოვკვდები, მის გარდა არავინ მყვარებია, მაგრამ წამიერად თვალთ დამიბნელდა და საათი გაჩერდა. ზოგჯერ სიკვდილი, მხოლოდ იმიტომ მინატრია, რომ მისთვის მეთქვა "მიყვარხარ"-თქო... სხვანაირად ამას ვერასდროს შევძლებდი! შეყვარებული ადამიანი ყველაზე საცოდავი ვინმეა!
რამოდენიმე საათში ნათებამ შემოახწა ჩემში, თვალები გავახილე, თუმცა ჩემსოთახში ნამდვილად აღარ ვიყავი. გარშემო სულ წვეთოვნები იდგა, თითქმის ყველა ჩემს მეგობარს იქ მოეყარა თავი, მაგრამ ის არ იყო... საშინელი სიმწარე ვიგრძენი, თვალებში ცრმელები მომაწვა და შემდეგ ელვის სისწრაფით გარეთ გამოახწიეს, მინდოდა მეყვირა, მინდოდა გავხეთქილიყავი და დამესრულებინა სიცოცხლე ჩემი.
-გონზე მოვიდა,წამოიყვირა ირაკლიმ, ყველანი სვავებივით შემოცვივდნენ პალატაში.
-რა მოხდა?
-არაფერი კარგად იქნები, მომიგო სოფომ და თვალებზე ცრემლები მოადგა.
-რამე ხდება? რას მიმალავთ?
-არაფერს, რას უნდა გიმალავდეთ, უბრალოდ გული წაგივიდა, თქვა თამარმა და ნინოს მიეყრდნო.
-არა აშკარად რაღაც ხდება. - ექიმი სადაა? შეშინებული ხმით ვიკითხე. -ექიმოოოო? ექიმოოოო... ექიმოოოოო?! განწირული ხმით გავყვიროდი.
-შენთვის ყვრიილი და ნერვიულობა არ შეიძლება, უცბად წამოსცდა ნინოს. -გაჩუმდი, მიუგო ანიმ...
ამ დროს პალატაში ექიმიც შემოვიდა, დიდი მაღალი კაცი იყო, თეთრი თმითა და თეთრი ულვაშით, თან ფართო თეთრი ხალათი ეცვა, თითქოს საიქიოდან გამომეცხადა.
-დიახ გისმენთ ბატონო გიორგი.
ისე იძახდა "ბატონოვო" გეგონება სადმე ბიზნეს გასაუბრებაზე ვიყავით!
-შეგიძლიათ ამიხნათ რა მჭირს? და თან გვერდიდან დედაჩემი ანიშნებდა, რომ არ უთხრაო.
უცბად კი წარმოსთქვა.
-ყველამ დაგვტოვეთ, ჩვენ მასთან სალაპარაკო გვაქვს.
-არავინ არსად გახვიდეთ. მათაც იცოდნენ რა ხდება? კიდევ ერთელ ვიკითხე ოღონდ ამჯერად ეს უფრო ბრძანებას გავდა.
-გიორგი ექიმმა, როდესაც შენი თავის ტვინის ანალიზები შეადარა ჯანმთელი ადამიანის თავის ტვინს, პატარა განსხვავება აღმოაჩინა. შენს თავში სიმსივნე გაქ, რომელიც იკურნება, უბრალოდ დრო სჭირდება. დაეთანხმა ექიმიც.
-დიახ, ამ დაავადებით დღეს მილიონობით ადამიანი ცხოვრობს, შენს სიცოცლეს საფრთხე არ ემუქრება.
აღარაფერი მესმოდა, თვალთ დამიბნელა და ყურები მიწუოდა, მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი, რომ მოვკვდებოდი და მისი სუნის გარდა იმ ქვეყნად არაფერი გამყვებოდა. რა ხნამოკლეა სიცოცხლე. ადამიანი, რომელსაც გულში სიყვარული აქვს, რომც ჭამდეს, მაინც მარხულობს, ძილშიც ღვიძავს, სიტყვის გარეშე მლოცველია და ხელების გარეშეც მოწყალეა. სიყვარული ზეციური ნიჭია თავგანწირვისა, ერთგულებისა, ვაჟკაცობისა, რომლის ნათელი გამოვლინება უფალი ჩვენი იესო ქრისტეა. მან თავისი უდიდესი სიყვარულისა და მოწყალების გამო თავი შესწირა კაცობრიობას, ჯვარცმად მიიტანა საკუთარი წმინდა სხეული, არა სასწაულით, არც ნიშებით და არც ძალმომრეობით, არამედ მიუწვდომელი კაცთმოყვარებითა და სიმდაბლით სძლია სიკვდილსა და ადამიანთა მოდგმის დაუძინებელ მტერს, რითაც მთელ ქვეყნიერებას დაანახა, რომ არ არსებობს სიყვარულზე აღმატებული ძალა, ჯვარცმაზე დიდი თავგანწირვა და აღდგომაზე აღმატებული სიხარული.
-შენ გიყვარს და ამიტომ სიკვდილი არ გემუქრება, მომიგო თამუნამ, ცრელებით დამძიმებული თავი ავწიე და ავხედე.
-შენ რა იცი?
-ჩვენ ყველამ დავინახეთ თუ რამხელა სიყვარული შეძელი, თუმცა ეს ყველაფერი უკვე დაავადებად გექცა.
-დაავადებაად? საერთოდ რაზე ლაპარაკობთ? ეს სინამდვილეა? რა ხდება?!
-არაფერი თქვათ! ამდენს ვეღარ გადაიტანს, თქვა ამიკომ...
-რა არ უნდა მითხრათ, წამოვხტი და ყველას ვეცი, იქაურობა საგიჯეთს დავამსგავსე, რა ხდებაა? მითხარიით,,,, კედელს მუშტებს ვურტყავდი. ბოლოს გავჩუმდი, ყვირილის თავი აღარ მქონდა. ცა და მიწა გაიყინა, თეთრ სუდარაში გავეხვიე და დაბლა დავეცი. - მითხარით რა ხდება? გთხოოვთ. -დედაააააააააააააააააააა!!! მითხარი რა მჭირს? ვინ დაწყევლა ჩემი ცხოვრება!
ყველას ცხოვრებაში ყოფილა ალბათ მომენტი, როდესაც ცხოვრება აღარ გინდათ, უბრალოდ ტკივილს ვეღარ უძლებთ და ამის დასასრულებლად სიკვდილს უხმობთ თქვენთან, მე ასე საშინლადაც კი არ ვიყავი, რადგან სიკვდილისთვის მოხმობა ვერც კი მოვასწარი იმდენად ადრე მოვიდა ჩემთან.
-მე გეტყვი. თქვა ამიკომ.
-გაოცებულმა ავხედე... გისმენ.
-მთელი ერთი თვე შენ ჭკუაზე არ ხარ, ყველას გაურბოდი, და ილუზირებულ სამყაროში ცხოვრობდი, ვიღაც პერსონაჟი გამოიგონე და მის გვერდით ატარებდი მთელ დღეებს, არავის აღარ გვეკონტაქტებოდი, საკუთარ ნაჭუჭში დაიწყე ცხოვრება, კერძოდ კი, იმის შემდეგ რაც ანასტასიას დაშორდი, ურთიერთობა დაიწყე სხვა ვინმესთან, შენ ცდილობდი, რომ ყველასთვის დაგემალა ეს! გინდოდა თავი განსაკუთრებულად გეგრძნო, რაღაც ისეთ სამყაროში გეცხოვრა, რაც სხვას არ გააჩნია! ამიტომაც დაიწყე უცნაურად მოქცევა! პირველ რიგში მას ჩუმად ხვდებოდი, ჩუმად ეკონტაქტებოდი, თითქოს გეშინოდა, რომ ვერავინ გაგიებდა, მაგრამ გაუგებარი არც არაფერი ყოფილა... შენი ცხოვრება თავადვე დაინგრიე... სანამ ქობულეთში წახვიდოდი მასთან გარკვეული ტიპის ურთიერთობა ნამდვილად გქონდა, მაგრამ მას შემდეგ რაც იქიდან ჩამოხვედი უკვე დაიწყო შენი ავადმყოფობა.
-ამის შემდეგ ყველა დავეჭვდით, აყვა სოფოც - ჩვენ არ გვისმენდი ვცდილობდით, რომ შენთვის თვალი აგვეხილა თუმცა არაფერს იგებდი, ჩვენგან გარბოდი, თავიდან გვეგონა, რომ ჩვენთან ურთიერთობის გაწყვეტა გინდოდა, თუმცა იმის მერე რაც თამარმა მის სახლში დაგინახა მარტო, როგორ რთავდი სახლს, ეზოში დადიოდი და საუბრობდი, თითქოს წვეულება ყოფილიყო, მაგრამ იქ სულ მარტო იყავი, ამის შემდეგ მივხვდით, რომ რაღაცაში იყო საქმე.
-და მე დაგიწყე თვალთვალი, აყვა ირაკლი, ყოველ საღამოს გარეთ, რომ გადოდი მე და თამარი უკან მოგყვებოდით, ყოველთვის რაღაც მიტოვებულ სახლში მიდიოდი, შიგნიდან კი მხოლოდ შენი საუბარი ისმოდა, თავიდან ვიფიქრეთ, რომ შიგნით ვიღაც იყო და მას ხვდებოდი ყოველღამით, თუმცა შენი წამოსვლის შემდეგ შიგნით შევიპარეთ და არავინ დაგვხვდა თავიდან ამ ყველაფერს ვერც ჩვენ ვხსნიდით, ყველაფერი ბურუსით მოცული იყო...
-დაკვირვება გავაგძელეთ გააგძელა საუბარი ნინომ, - შენ საშუალებას არ გვაძლევდი, რომ შენთან გვესაუბრა, ერთ დღეს გნახეთ, მხოლოდ გაგიჯებული, ქობულეთიდან, რომ ჩამოხვედი, რაც მისი სიკვდილის ამბავი გაიგე.
“ჭეშმარიტი სინანული სულიერი განწმენდისა და ამაღლების ხანგრძლივი პროცესის შედეგია; ეს არ არის ერთი და ორი დღის, ან თუნდაც რამდენიმე თვის შრომა; არამედ იგია ღვაწლი მთელი ცხოვრებისა.”
ის, რისიც ყველას გვეშინია. არავის სურს მარტო დარჩენა. მაგრამ ზოგჯერ უბრალოდ გვჭირდება მარტო დავრჩეთ საკუთარ თავთან და ფიქრებთან. "მარტოობა, რატომღაც თითქმის ყველას ესმის შემდეგნაირად: ადამიანს არ ყავს მეგობრები, ახლობლები, გამოკეტილია ოთხ კედელში და თითქმის არავისთან აქვს ურთიერთობა. ეს მართლაც მარტოობაა, მაგრამ მარტოობის სუსტი ფორმა. რაღა უნდა იყოს ამაზე ძლიერი? როგორ შეიძლება იყოს ადამიანი ამაზე უარეს მდომარეობაში(ამ გრძნობაში)? ნუთუ შეიძლება პიროვნება მეტად დაიტანჯოს? არადა ეს მხოლოდ უწყინარი და უძლური ბაქტერიაა, იმ ვირუსთან შედარებით, რასაც ნამდვილი მარტოობა ქვია...
ერთი თხოვნა მკითხველო: შეეცადე წარმოიდგინო შემდგომი სიტყვები, როგორც შენი ცხოვრების ისტორია და იგრძნო ყველაფერი...
შენს ცხოვრებაში უამრავი მეგობარია, დაქალი, ძმაკაცი, კლასელი, მეზობელი, კოლეგა, ნათესავი თუ უბრალოდ ნაცნობი. ყველას უყვარხარ, უღირხარ, გაფასებს, ჭირდები, უხარიხარ, სიამოვნებ, მაგრამ თავს მარტოდ გრძნობ, მაინც. რატომ? მიზეზი? პრობლემაც ისაა რომ პასუხი თითქოსდა ცნობილია, მაგრამ ამოცანა ამოუხსნელი რჩება. ისინი შენც გიყვარს, შენც აფასებ და სცემ პატივს, რაღაც ასპექტში მათთან ყოფნაც გსიამოვნებს, მაგრამ უცებ ხვდები რომ შენ მათთან არ ხარ, არამედ სხვა სამყაროში ხარ ჩაკეტილი. მათი არ გესმის და არც მათ ესმით შენი. ვერ ხვდები რა ხდება. თითქოს ყველაფერი ნორმალურადაა... მაშინ რატომ არ გინდა მათთან?რატომ გარბის შენი გონება შორს იქიდან? გრძნობ, რომ ყველაფერი ისეა, როგოც წესით უნდა იყოს, როგორც უნდა გსიამოვნებდეს და გიხაროდეს, მაგრამ წესები დიდი ხანია შენსგან შორსაა. გინდა გაიქცე, მაგრამ ვერ მირბიხარ. გინდა წახვიდე მოშორებით, სხვაგან, მაგრამ არ გამოგდის. გინდა იპოვო ის, ვისთანაც გაჩერება მოგინდება, მაგრამ ამისათვის ყველასგან და ყველაფრისგან უნდა განთავისუფლდე, მაგრამ ამან შეიძლება ისიც დაგაკარგვინოს რაც გაქ და ამიტომაც გეშინია, ან იმედი არ გაქ რომ იპოვი მას, რადგან ის ერთია, მხოლოდ ერთი და არ გინდა მსხვერპლი ამაო გამოდგეს, ეს იმდენად მყარი არგუმენტია რომ გაიძულებს მარტოობას...გადის წლები. გემატება მეგობრები, დაქალები, ძმაკაცები, კლასელები, მეზობელები, კოლეგები, ნათესავები თუ უბრალოდ ნაცნობები, მაგრამ შენ კვლავ მარტო რჩემი... "
გიდე მოპასანმა თქვა, რომ " კაცთა მოდგმის ყოფიერების საიდუმლოებათა შორის არის ერთი რამ, რასაც ჩემთვის ფარდა აეხადა: მთელი ცხოვრებისეული შფოთვა, ჩევენი უსასრულო მარტოობით არის გამოწვეული, ყველა ჩვენი ძალისხმევა ყველა ჩვენი ცდა მარტოობისაკენ და გაქცევისკენაა მიმართული"
საავადმყოფო, აღარ იყო უკვე ადგილი სადაც განვიკურნებოდი მე. იქაურობა მაგიჟებდა, ის სუნი, თეთრი კედლები კიდევ ერთხელ მახსენებდა თუ რა მოხდა.
-გიორგი ყველაფერი იმ დღიდან დაიწყო, გააგძელა დამთავრებული საუბარი ნინომ...გაიხსენე ის დღე როდესაც ქობულეთიდან ჩამოხვედი რა გახსოოვს?
დავფიქრდი, თუმცა თითქოს ყვეაფერი ჩეულებრივად იყო, მოვლენებიც დალაგებული იყო... მაგრამ, თავს რაღაც გაუგებრობა ყოველთვის იჩენს. აქამდე არ დავფიქრებულვარ ასე მალე როგორ მოახერხა ჩამოსვლა მან ჩემამდე, სულ რაღაც სამ საათში ჩემი ჩამოსვლის შემდგ უკვე, გვერდით იყო, და მეხვეწებოდა ბავშვებთან არ წახვიდეო, ახლა ნათელია, თუ რატომ არ უნდოდა, რომ მეგობრებთან წავსულიყავი. ამის გააზრების შემდეგ თავი უფრო ძლიერად ამტკივდა, გული კიდევ ერთხელ წამივიდა, თვალების გახელის შემდეგ კი გვერდით მხოლოდ ამიკო და ირაკლი იყვნენ... რა უცნურია ეს ცხოვრება, ადამიანი, რომელთანაც წლების განმავლობაში ცუდი ურთიერთობა მქონდა მაშინ ჩემს გვერდით იყო, როდესაც მიჭირდა. სიმართლე გითხრათ მისი ეს საქციელი მიკვირდა კიდეც. მაგრამ როდესაც დავფიქრდი გასაკვირი არ ყოფილა... ამის შემდეგ კარი გაიღო და სოფო პალატაში დაბრუნდა.
-როგრააა? იკითხა ჩუმად.
-კარგადაა. ირაკლიმ უპასუხა.
შემეგ თამარიც შემოვიდა.
-მოვიდა გოონს?
-მე კარგად ვარ, ყველას ერთინად გავეცი პასუხი.
-ცოტა დაისვენე და საუბარი შემდეგ განვაგრძოთ, თუ გინდა, მითხრა სოფომ და საწოლთან ახლოს მოვიდა, შემეგ კი სავარძელში ჩაჯდა.
-არა, ყველაფრის გარკვევა ახლა მინდა. თქვენ მეუბნევით, რომ ჭკუიდან შევიშალე?
-ასე გამოვიდა ბოლოს გიორგი! დავიწყებთ ახლა და ბოლომდე მოგვისმინე. იმ დღეს როდესაც სოფელში დაბრუნდი ქობულეთიდან. მაშინ დაწყო შენი კოშმარი. ნეტა მაშინ ჩვენთვის მოგესმინა. ამოიხრეს გვერდით ბავშვებმა. სოფომ კი საუბარი განაგძო- როდესაც ჩვენთან მოხვედი ძალიან ბედნიერი იყავი, თითქოს დაფრინავდი. შემდეგ წამიერად შეიცვალა შენი ხასიათი, და ჩვენთან კითხვით გადმოხვედი თუ რა გვჭირდა და რატომ გვქონდა ცრემლიანი თვალები.
შემდეგ ნელ-ნელა მახსენდებოდა ყველაფერი.
ერთი თვის წინ.
-ბავშვებო რამე მოხდა? აღფრთოვანებულმა, როგორ ვკითხე, გამახსენდა.
-კი მოხდა, მიუხედავად თქვენი ურთიერთობისა ვიცით, რომ ის შენთვის ყველაზე ძვირფასი იყო...
-ვინ?... ვინ იყო ყველაზე ძვირფასი?
-მის საძინებელში წერილი იპოვეს, სადაც შენს გარდა საუბარი არავიზე იყო, საუბარი განაგძო თამარმა.
-კიმაგრამ ბავშვებო უკეთესი იქნებოდა, საუბარს, რომ მეტი სიზუსტე შევძინოთ.
-**** თავი მოიკლა.
ახლანდელი დრო.
-გაგახსენდა ყველაფერი? იკითხა სოფომ.
-მეტნაკლებად.
ეს ტკივილი იმაზე საშინელი იყო, ვიდრე უბრალოდ ტკივილი, ისეთი შეგძნება მქონდა, რომ თითქოს ვიღაცამ გული ნაწილებად დამიმსხვრია და ამ დამსხვრეულ გულზე დაუნდობლად მარილი დამაყარა.
-და შემდეგ რა მოხდა? ტკივილისგან უკვე ძალაც აღარ მქონდა, რომ მესაუბრა, მხოლოდ მოსმენის ნებისყოფაღა ჩემომრჩა.
-ამის შემდეგ შენ გონება დაკარგე. მიუხედავად იმისა, რომ მას რეალურად თავი არ მოუკვლია, შენ საუბრის დასრულებაც არ გვაცადე, მან წერილი დატოვა და წავიდა!.. წავიდან შენგან, თუმცა რატომღაც შენ აღიქვი იგი მკვდრად... ჭკუიდან რამ გადაგიყვანა მაგას ახლა კარგად ვერცკი ვხვდებით!
ერთი თვის წინ.
გამახსენდა მიწაზე როგორ დავეცი, თითქოს დედამიწა ამოტრიალდა და ჩემი ცხოვრებაც მასთან ერთად დადგა თავდაყირა, ნელ-ნელა დაბნელდა, მაშინ ვიგძენი თავი პირველად ასე საშინლად, ეს ჯოჯოხეთზე მეტი იყო, სულის დაწვას, დამხობას, კვნესასა და ტკივილს განვიცდიდი, თითქოს წამიერად ვიღაცამ გულში განმგმირა.
-გიორგი!!!... ერთდროულად ყველამ დაიყვირა. - კარგად ხარ?
ხმები დაბურულად მესმოდა, წესივრად ვერაფერს ვიგებდი, იმდენად გაუაზრებელი იყო, რომ თავში მხოლოდ ერთი კითხვა მიტრიალებდა "რატომ?" თუმცა ამაზე პასუხი მხოლოდ ერთ ფურცელზე ეწერა.
-მან წერილი დატოვა, მისმა მშობლებმა მოიტანეს.
-რა წერილი? სად არის? გაშმაგებული გავყვიროდი ბოლო ხმაზე.
ყველა დუმდა, თითქოს პირი შეკრეს და ენები გადაყლაპეს...
-წერილი, რომელიც სიკვდილის წინ დატოვა, მისმა მშობლება მოიტანეს, მითხრა თამარმა.
-სად არის? მომეცით.... ახლავეეეე!!! უკვე ყვირილის ძალაც აღარ მქონდა.
-აიღე. მომიგო ნინომ.
წერილს გაგიჟებული ვეცი, თან თამარი მებუტბუტებოდა იქნებ დაჯდეო. თუმცა არავის არაფერი მეყურებოდა, რადგან ის ტკივილი, რომელსაც მე განვიცდიდი ყველაფრის აღქმის უნარს მიკლავდა. წერილი გავხსენი და კითხვა დავიწყე.
"ჩემო ძვირფასო, მე შენ არ მიმიტოვებიხარ, უბრალოდ ჩემი სულიერება ტოვებს ამქვეყანას, მონატრება დროებითი კი არაა, სივრცითი ფენომენია. შესაძლოა ადამიანი მთელი თვე ვერ ნახო, ან წელი. მაგრამ თუ ის სადმე წავა და მასთან შეხვედრის ალბათობა ნულის ტოლია, მაშინ კიდევ უფრო მეტად გენატრება... არ მინდა ჩემდამი მონატრებით იტანჯებოდე და ამ წერილს იმიტომ გიტოვებ, მინდა იცოდე, რომ შენ არაფერში არ გადანაშაულებ, პირიქით, ის დღეები რაც შენ მაჩუქე სამოთხე იყო, ბედნიერება რაც შენ გამაცდევინე არამქვეყნიური გრძნობა იყო, შენ მე შემიპყრე და სიყვარულის ქალაქში მაცხოვრე. ნამდვილი სიყვარული ალბათ ნიჭია.. რომელიც მხოლოდ რჩეულთა ხვედრია.. რომელიც წმინდა, ამაღლებული, უმანკო, ნაზი და სათუთია.. უბრალოდ ადამიანმა ყოველთვის უნდა იცოდე რას შეეჭიდო, რასაც გაგძელება არ აქვს, დაწყებაც არ უნდა გაბედო, რადგან ეს ყველაფერი აფეთქებისა და სიყვარულის ქიმიის თეორეაა! ბოლოს ისევ შენ განადგურდები... ორივემ ვიცოდით, რომ ჩვენ არაფერი გამოგვივიდოდა. თან მე მუდამ შემრცხვებოდა შენთან ურთიერთობის.
იცით რა ბედნიერებაა იმის გაცნობიერება რომ შენ გაქვს ნიჭი... ნიჭი აღმერთებდე.. მისი არსებობაც კი რომ ბედნიერებას განიჭებდეს... მისი სიხარულით რომ ხარობდე და მისი ტკივილი რომ გტკიოდეს.. სიყვარული ცხოვრებაში მხოლოდ ერთხელ მოდის.... არ მესმის ადამიანების, რომლებიც ამბობენ სიტყვას "მიყვარდა" მეტიც ისინი ჩემში ზიზღს იწვევენ! როცა გრძნობა იბადება გულში მთელს შენს ცხოვრებას, ფიქრებს, აზრებს იპყრობს... მთელი ცხოვრება მხოლოდ შენს საყვარელ ადამიანს უკავშირდება.. მასთან რაღაც უხილავით ხარ მიჯაჭვული და გასაქანს არ გაძლევს..
ნამდვილი სიყვარული მარადიულია..ის არასოდეს ქრება უკვალოდ და დიდ ტკივილსაც ტოვებს სულში...დიდი დრო და სიძლიერეა საჭირო იმისთვის რომ სიყვარულით გამოწვეული სიგიჟეების, მძაფრი განცდებისა და ეიფორიებისაგან განთავისუფლდე... ამას იმდენად დიდი დრო სჭირდება რომ, ჩვენი ცხოვრების მანძილზე დრო აღარ გვრჩება იმისთვის რომ ხელახლა შეგვიყვარდეს... ზოგი იტყვის სიყვარული ვნებააო.. მაგრამ ცდებით.. სიყვარული ვნებაც არის.. მაგრამ ვნებას არ შეიძლება ვუწოდოთ სიყვარული.. ნამდვილი სიყვარული წმინდაა, ხელუხლებელი.. ვნებამ მართლაც ცეცხლივით იცის აგიზგიზება, მაგრამ მალევე ქრება.. თანაც უკვალოდ... ნამდვილი სიყვარული მარადიულია.. ჩაუქრობელი.. სიყვარული ყველაზე დიდი ვნებაა, რადგან იგი ერთბაშად ეუფლება გონებას, გულსა და სხეულს.. ეს გრძნობა პატარა გულში ყველაზე დიდ ადგილს იკავებს.. და მე ბედნიერი ვარ, რომ ვარ ნიჭიერი. ვფლობ ნიჭს სიყვარულისა, რომელიც შენ ამოწურე ჩემში. საყვარელო მე შენ არაფერში გადანაშაულებ, მე შენ ახლაც მიყვარხარ.
ეს ყველაფერი მართლაც კარგი იყო, მაგრამ იმასაც ამბობენ სიყვარული სიგიჟეაო, გაბრმავებს, ტვინს თიშავს და გული დამოუოკიდებელი ხდება, იგი ქარიშხალივით ბობქარია, მუდამ ზღვასავით ღელავს და არ გასვენებს...ვიღაცას უთქვამს სიყვარული ერთჯერადია,კეთილია, ჭეშმარიტია, ღვთიურია, მის გარეშე ცხოვრება უაზრობაა, ცოდოა ის ვინც მისი განცდის გარეშე წავა ამ ქვეყნიდან...სადღაც გამიგია, რომ სიყვარული გამოგონილი არარეალური და ფუჭია. იგი ბევრ ტკივილს აყენებს ადამიანს, ტანჯავს და სისულელეებს აკეთებინებს. ის უკურნებელი სენია...ეს ყველაფერი ხო მაგრამ მაინც ნეტავ როგორია სიყვარული?მართალია ჯერ პატარა ვარ, მაგრამ მე სიყვარული მესმის როგორ...აზრი გამეფანტა...... თვალებს ვხუჭავ და წარმოვიდგენ სიყვარულს....წარმოსახვაში გაჩნდა მზე, ვარსკვლავები, ბედნიერება, სიცოცხლე.... მეგობრები, ოჯახი, ბავშვები... აი ეს არის სიყვარული, იგი თავად სიცოცხლეა, ის ჰაერია, მიწაა, ნათელია სხივია... როცა გიყვარს, სიცოცხლე უფრო ლამაზი გეჩვენება, გიხარია ყველაფერი, გინდა მუდამ დღე იყოს რადგან დღე ცოცხალია...!სიყვარული ოცნებას გაყვარებს... სამყაროს ნათელ ფერებში დაგანახებს, ისეთ რამეს გაკეთებინებს, რაზეს ადრე მხოლოდ ოცნებობდი... წერ ლექსებს.... ჩანახატებს... უზომოდ გაბედნიერებს!!!თვალს ვახელ და ვხვდები, რომ სიყვარული იმ ყველაფერთან ერთად რაც დავწერე არის ბობოქარი, გიჟი, ისეთია შეიძლება სიკვდილამდე მიგიყვანოს, მაგრამ მას ეს ეპატიება , ის ხომ უზომოდ გვაბედნიერებს სულ მცირედითაც კი... ხოლო ბედნიერება, უბედურების გარეშე ვერ მიიღწევა! როცა ვინმე გიყვარს გინდა სულ მასთან იყო, ჩაეხუტო და აღარსად აღარ გაუშვა.... მოეფერო, მოუარო, ასიამოვნო, ყველა სურვილი აუსრულო და ასე გაგრძელდეს დაუსრულებლად.... რაც მთავარია სიყვარული არ მოითხოვს შეუძლებელს... გიყვარს ისეთი როგორიც არის, მისი სულიერება და შინაგანი სამყარო.... ორ ადამიანს შორის ერთგულება. პატივისცემა, ნდობა, აი სიყვარულიიიიიიიიიი..... თავს უფლებას აღარ მივცემ, რომ ამ გრძნობაზე ვილაპარაკო და ბოლოს ისევ სხვისი სიტყვებით გადმოვცემ ჩემ აზრს წმინდა გრძნობის შესახებ..... "სიყვარულია თვითმკვლელობა, რომელიც გავიწყებს საკუთარ თავს და დამოუკიდებელს გვხდის მხოლოდ სულიერად ამაღლებულ ადამიანებს შეუძლიათ". მთავარი ხომ სულიერი სილამაზეა... ალბათ... თუმცა ამ დროში უკვე აღარც შენი სულიერება აღარ უნდათ, ერჯედარი სალფეტკივით იხმარებენ და სანაგვეზე მოისვრიან შემდეგ, თუმცა ზოგის ცხოვრება ნაგვის ბუნკერს მაინც ვერ სცდება!
ახლანდელი დრო
ამ ყველაფრით დაღლილი საშინელ დღეში ვიყავი... ზოგი ერთებმა დაიწყეს ჩურჩული, გიორგის ცხოვრება ფილმს დაემსგავსაო, ზოგიც მე შემნატროდა, მაგრამ ვერ ვხდებოდი, განა რა დაბალი აზროვნების ადამიანი უნდა იყო, რომ იმ ადამიანის სიცოცხლის გშურდეს, ვისაც არასდროს უარსებია. მკითხველო, ნებისმიერ დროს გადავუცვლიდი ჩემს ცხოვრებას, ვინმეს... სხვის საქმეში ყველა მარჯვეა, მაგრამ მე შემეშვან, ნიღბებიც აღარ შველით ისე იმჩნევენ ყველაფერს. ან რას შემნატრიან?! არეულ ოჯახს? ჩემს ავადმყოფობას? სიგიჟეს? წარმოსახვით სიყვარულს? სიმარტოვეს? ამაზე ცუდი განა შეიძლება გადავიტანო რამე?! არა, მე მოვრჩი გავთვადი და გამომეცალა ძალა, ძალა არსებობისა, და ცხოვრებისთვის ბრძოლის.
პალატაში ხალხი არ ჩერდებოდა, ისე დადიოდნენ, თითქოს საწოლზე მკვდარი ვიწექი, მინდოდა ბოლო ხმაზე მეყვირა, რომ მე ჯერ კიდევ ვსუნთქავდი... თუმცა ისეთი თვალებით აღარავინ მიყურებდა როგორც ადრე. მეგობრებიც გამიუცხოვდნენ, ერთის გარდა, მხოლოდ ის მიყურებდა ძველებურად, მაგრამ ვერაფერს ვეტყოდი მე უკვე ყველამ გიჟად შემრაცხა.
-არამგონია რაიმე კარგზე ფიქრობდე, ამიტომ შეწყვიტე გთხოვ. ჰააჰ, აი მანაც შემამჩნია.
-განა შემიძლია, რომ კარგზე ვიფიქრო?
-რატომაც არა, ყველაფერი ცუდი წარსულში იყო, შეიძლება რაღაც ეგერია შენს ტვინში სწორად ვერ დაალაგე მოვლენები, მაგრამ საკუთარ თავს ამ ყველაფრის დავიწყების უფლება უნდა მისცე. შენ მეგობრები გყავს, შეხედე ყველას, შენზე როგორ ნერვიულობენ.
-და შენ?
-რა მე?!.. ინტერესით ჩამეძია.
-არაფერი.
-ჰმმ.. შენი სიჩუმე ზოგჯერ ძალიან მაშინებს.
-და შენი სიცივე?
-ეშველება.
-როგორ? ბოლომდე ჩავეძიე.
-ერთად გავათბობთ.
-ჩვენ?
-ხო, რა იყო? განა ეს არ გინდა? ცოტა ირონიულად მკითხა.
-იცი? არ მინდა ვინმეს ვეცოდებოდე, განსაკუთრებით კი შენ.
-მე არ მეოცდები, მე მენატრები, კიდევ კარგი ამ საუბარს არავინ ისმენს.
-სამუდამოდ?
-რა სამუდამოდ?
-ყოველთვის ასეთი იქნები? ამ მომენტშც კი ყველაფერს დამალულად აკეთებ.
-და შენ შეგიძლია ახლა ისაუბრო ამ ყველაფერზე? ალმაცერად შემომხედა.
-როგორც ჩანს კი.
ცოტახანი სიჩუმე იყო, ხმა არცერთს ამოგვიღია. ბოლოს კი, როგორც ყოველთვის სიმყუდროვე ისევ მან დაარღვია.
-იცი? შენ ხარ ძალიან უცნაური, ჩვენი მეგობრობაც ამიტომაა, რომ არასდროს დგება ფეხზე, შენ არ აძლევ საშუალებას ადგომისა. თითქოს დაყარაულებული ხარ როდის მიეცემა საშუალება, რომ ადგომა დაიწყოს, რათა იმ წამს ფეხი ჩააზილო... მითხრა და ცოტა ახლოს მოიწია.
-გაჩერდი ამას შენ ამბობ? ახლა არ გინდა ძალიან გთხოვ, იცი მაინც რა გადავიტანე? მე ის მიყვარდა.
-და შენ ხომ გიყვარდა?
-ამას რატო მეკითხები? დაბნეულმა ვკითხე და მზერა მივაპყრე.
-მაშინ გაუშვი ის შენი ცხოვრებიდან, თუ მართლა გიყვარს მიეცი სიმშვიდის საშუალება.
-შენი ცვალებადობა, ამინდივითაა!
-რა ცვალებადობი გიორგი?
-ხასიათი, მინდოდა გაღიმება მაგრამ ამის არც ძალა მქონდა და არაფერი.
-ნეტა რატო. შენ რომ წახვალ? ნეტა ჩემზე რას იტყვი?
-გამეღიმება და მოგონებებს გავყვები უსასრულობის მორევში.
-ეს არასწორია მგონი. მაგრამ ამ ყველაფერს გაფართოვებას ვერ მივცემთ.
-ვიცი.
კარგა ხანი თვალებში მიყურებდა, თითქოს ჩემს სისხლძარღვებს აკვირდებოდა. შემდეგ ისკევ კითხვით გადმოვიდა ჩემთან.
-ჩვენი მეგობრობის, როდესმე გწამდა?
-არა, მე შენთვის მეგობრულად არასდროს შემომიხედია.
-დარწმუნებული ხარ?
-კი. ძალიან ძნელია ნამდვილი მეგობრების გარეშე ცხოვრება. შესანიშნავი ურთიერთობისთვის კი ორი რამ არის მთავარი. პირევლი _ იპოვო მსგავსებები შენსა და შენს მეგობარს შორის და მეორე _ პატივი სცე განსხვავებებს, რადგან საუკეთესო მეგობრებს არასოდეს აქვთ ერთნაირი ბუნება, მათ უბრალოდ შესწევთ ერთმანეთის განსხვავებების საუკეთესოდ გაგების უნარი. მაგრამ მხოლოდ ეს საკმარისი არაა. კიდევ ერთი რამ რაც მართლაც აუცილებელია ეს არის პრობლემების ერთად გადაჭრის უნარი.მეგობარმა უნდა გაგიგოს რადგან გაგება ცნობაზე ღრმაა.უამრავია ისეთი ადამიანი რომელიც გიცნობს მაგრამ ძალიან ცოტაა ისეთი რომელიც გაგიგებს. მეგობარი ხომ ის ადამიანია ვინც მართლა გიცნობს, უყვარხარ და ხედავს ტკივილს შენს თვალებში მაშინ, როცა ყველა დანარჩენს მართლაც სჯერა შენს სახეზე ღიმილის. ჩვენ ვცდილობთ ვიპოვოთ ადამიანი ვინც თავს კარგად გვაგრძნობინებს, მაგრამ სინამდვილეში ერთადერთი გზა იმისთვის რომ ურთიერთობამ დიდი ხნის მანძილე მოგვანიჭოს ბედნიერება ისაა, რომ არამხოლოდ ჩვენ მივიღოთ რამე ამ ურთიერთობიდან, არამედ უნდა გავცეთ კიდეც. ნამდვილი მეგობრები ყველაფერს გაძლევენ რაც შეუძლიათ, რადგან ეს ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი თვისებაა ნამდვილი მეგობრობისთვის. შეიძლება ყველაზე უკეთ მიცნობ თუმცა ჩვენშ შორის ეს გრძნობა არასდროს ყოფილა.
-აბა? დაღლილი ხმით მკითხა.
-რაღაც უფრო მეტი.
ნაბიჯებს აუჩქარა და კარიც ძლიერად გაიხურა. თითქოს ყველა მის გასვლას ელოდებოდა, ისეთები ჩემოცვივდნენ. მათ მოყვა ექიმიც. და ჩემს მშობლებს მიმართა კითხვით.
-თქვენ ეტყვით თუ მე ვუთხრა?
-რა უნდა მითხრათ? გაოგნებულმა ვიკითხე. - ნუთუ დღეს რამით გამაოგნებთ კიდე?!
-გეყო, დამიყვირა მამაჩემა, ჩვენ შენზე მეტად განვიცდით შენს მდგომარეობას.
აღარაფერი მითქვამს, რადგან ზოგჯერ დუმილი პასუხის გაცემაზე ძვირფასია.
-მითხარით... მკაცრი ხმის ტონით მივმართე დოქტორს!
-გიორგი, შენი მდგომარეობა, როგორც გითხარით ამ ჟამად საშიშროების ქვეშ არაა, თუმცა მკურნალობას მაინც საჭიროებს, ამიტომ ერთი კვირით ამერიკაში მოგიწევს გამგზავრება. საჭირო ექიმებთან და სავაადმყოფოებთან დაგაკვალიანებთ, ბევრი ნაცნობი მყავს. ისიში შენ დაგეხმარებიან, სრულ კურს ჩაიტარებ და აქ ჯამთელი დაბრუნდები.
-მხოლოდ იმაზე ვიფიქრობდი, რომ ეს ყველაფერი სიზმარი იყო, სიმწრის ცრემლებით კი მინდოდა საკუთარი თავის გამოყვანა ამ კოშმარიდან, მინდოდა გამეღვიძა და ჩემს გვერდით დამხვედროდა ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან. - ძველი დრო დამიბრუნეთ! მისი თავი დამიბრუნეთ ტირილით მივუგე ყველას.
სოფო და ანი მომეხვივნენ, მარტო არავინ მტოვებდა, თუმცა მათ, რომ ვუყურებდი მისი თავი მახსენდებოდა და ტკივილი ორმაგად იზდებოდა.
-ცოტახნით მარტო დამტოვეთ.
-შეგიძლია სახლში წახვიდე, ახლავე გაგწერთ, მითხრა ექიმმა და ანკეტა მომაწოდა შესავსებად.
ბევრ რამეს ვფიქრობ, იმაზე გაცილებით ბევრს, ვიდრე გადმოვცემ ან ვწერ ჩემს მოთხრობებსა თუ პუბლიკაციებში. ალბათ ეს არასწორია, ყველაფერს ხორცი უნდა შეასხა, ყველა იდეას, არ უნდა დაკარგო, ქარს არ უნდა გაატანო . . . ამ ფიქრებში ვიყავი, რომ ხელის მსუბუქი წაკვრა ვიგრძენი მხარზე. თუმცა კვლავ მომეჩვენა, ამის შემდეგ მართლა მივხვდი, რომ ამერიკაში წავსულიყავი და ეს კოშმარი დამევიწყებინა. სიმწრისაგან თავი მანქანის სავაძლის თავს დავცხე, და ტირილი ამიტყდა.
-მოვედით, სახლში ხარ, მითხრა ჩეემა დამ და კარი გამიღეს, არავისთვის არაფერი არ მითქვამს მაშინათვე ჩემს საძინებელში ავედი. ყველაფერი უცხო იყო, შემდეგ კი გარშემო სულ ჩვენი სურათები იყო, საწოლზე დავწექი და ისევ ტირილი დავიწყე. ყველაფერი მას მახსენებდა, ვერასდროს შევეგუები, მის აღარ ყოფნას, უბრალოდ საკუთარ თავს დავარწმუნებ, რომ მე მასთან მალე მივალ. ზოგჯერ მასზე ფირები ისე შორს მიდოდინენ, რომ შემდეგ იქიდან გამოსვლა ძალიან მიჭირდა. ხალხის სიღარიბე სანამ გამკიცხავდა იყო მარტობაა მეტი არაფერი!
ერთი თვის შემდეგ.
დილა იწყება ჰარმონიით სიმშვიდითა და სიმწვანით. ცხოვრება ყოველდღე ახლიდან იწყება. ჭკუიდან შეგშლის, ისეთი ლამაზია, მონატრებული ადამიანი. ყველგან წვიმის წვეთებზე აცეკვებული ნოტების ხმა ჩამესმოდა, და აი ტელეფონზე შეტყობინების ზარიც გაისმა.
-12სთ-ზე ყველა მანდ იქნება, მეც ცოტა შემაგვიანდება და მოვალ მალე. ვერაფრით მივხვდი ვინ იყო, მაგრამ ეჭვი ერთზე მქონდა, ვნახოთ ეგ იქნება თუ არა.
კარი გაიღო და ირაკლი გიჟივით შემოვარდა.
-აბა მზად ხარ? კიდევ წევხარ? გაკვირვებულმა კითხა, ახლავე ადექი.
-ცოტაც მაცალეთ! თავი ბალიშის ქვეშ შევყე და ყურებზე ხელები ავიფარე თუმცა მისი ყვირილი მთელს სახლში ისმოდა. აქ დაზარებაც არაფერს შუაში იყო, უბრალოდ წასვლა არსად არ მსურდა, თავს უცნაურად ვგრძნობდი, თითქოს ვერაფერზე ვფიქრობდი, იმ დღეს მხოლოდ ის მინდოდა, რომ ყველასთვის სიმართლე მეთქვა და მეც დამესვენა!
-ბევრი მოგინდომებიააა!!!!! ახლავე ადექი.
-ახლავე ავდგები.
-იცი რა მაინტერესებს?
-არა.
ცოტახანს გაჩუმდა შემდეგ კი ისევ საუბარი გააგრძელა.
-ორ კვირაზე მეტხანს იქ, ხომ არ დარჩები?
-ამერიკაში წასვლა ორი დღითაც კი არ მინდა, რადგან ეს ფრენა ცაში, კიდევ ერთხელ შემახსენებს, რომ თავში მოწიკწიკე ბომბი მიდევს.
-იქნებ შეწყვიტო ამაზე საუბარი.
-რაზე საუბარი? .. ცოტახანს გავჩუმდი, - ყველა ცდილობს, რომ შემცვალოს, სპეკტაკლში მაცხოვროს, რომ თითქოს არაფერი მომხდარა, მაგრამ ის რაც მე გადავიტანე, მარტივი არ ყოფილა, ეს სიმძიმე და ტკივილი ჩემში სამუდამოდ დარჩება, ვიგძენი ცრემლები როგორ მომაწვა თუმცა საკმარისი იყო ამდენი სულიერი დაცემა. - მე დავმარცხდი, ჩემი ბრძოლა ცხოვრებაში დამთავრებულია, ფეხზე წამოდგომას ვცდილობ, თუმცა არ გამომდის. ამიტომ, აღარავინ არაფერი არ სცადოს. გაჩუმებული და გაოგნებული იყო, მივხვდი მეტისმეტი მომივიდა თუმცა, ზოგჯერ ხმის ამოღებაა საჭირო, სხვის შეცდომის ამოსახეთქად, თუნდაც ტყუოდე.
ალბათ მკითხველო თქვენს ცხოვრებაშიც ყოფილა მომენტი, როდესაც მიმხვდარხართ, რომ სამყარო ყველას ეკუთვნის შენ გარდა, მასში ყველა მოკვდავის ადგილი მოიძებნება შენს გარდა, ჰაერით სუნთქვა ამ ცოდვილ მიწაზე ყველა შენს გარშემო მყოფს შეუძლია შენ გარდა, ამის შემდეგ კი უბრალოდ დგები და მიდიხარ უსასრულობისკენ, ომ სივრცისაკენ სადაც პოულობ თავშესაფარს, ობოლი სულის, იმ მომენტში მეც ასე ვიყავი, რადგან ჩემს გარშემო ყველა გიჟად მთვლიდა, მე ვიცხოვრე წარმოსახვით სიყვარულში, იმ სამყაროში გატრებული თითოეული დღე კი ჩემთვის ნარკოტიკი იყო, მისი მოხმარება კი ბოლოს, როგორც მთავრდება თქვენც კარგად იციით. ჩემს გარშემო ყველა გაიყინა, ის განცდები იმდენად საშინელი იყო, რომ გაქცევა მინდოდა, უკვე მეგობრების მომღიმარი სახეებიც კი მაღიზიანებდა, არ ვიცოდი რა მექნა სად წავსულიყავი, როგორ უნდა მოვქცეულიყავი, ბოლოს კი მივხვდი, რომ ჩემი ერთადერთ საშველი მკურნალობა იყო, სწორედ ამან განაპირობა, რომ სამკურნალოდ წასვლას დავთანხმდი. უნდა მებრძოლა საკუთარი თავისთვის კი არა საყვარელი ადამიანებისთვის, ჩემი სიყვარულის ისტორია უკვე მორჩენული იყო, ამას ვეღარაფერს ვუშველიდი, მე არასდროს ვინანებ იმ ყველაფერს რასაც ვაკეთებდი, რადგან მე მიყვარდა, და თუ ამ სიყვარულმა გამაგიჟა, მაშინ მე ბედნიერი ვარ, რომ ვარ გიჟი! ამქვეყნად მარადიული არაფერია, მათშორის არც სიყვარული, ბოლოს ზღაპარიც კი მთავრდება. კონკიას ზღაპარსაც კი ისეთი დასასრული ქონდა, როგორც დაიწყო.
-ნუ გეშინია, მალე დაბრუნდები. მითხრა ირაკლიმ და ფანჯრიდან გარეთ გაიხედა, ეზოში მეგობრები იდგნენ და ბუშტებით ხელში მელოდებოდნენ.
-არ მეშინია, უბრალოდ ეს საშინელი ტკივილი არასდროს გაივლის.
-ნუ იფიქრებ ასე, შენ გიყვარდა, განა სხვა რამეს მოგცემს ცხოვრება? ამაზე უკეთეს ამქვეყნად ვეღარაფერს მიიღებ! ნუ იქნები ეგოისტი და ნუ იზრუნებ მხოლოდ საკუთარ თავზე. გაიხედე შენს გარშემო შენს გამო რამდენი იტანჯება. შენ უბრალოდ დახმარება გჭირდება, ისწავლე სხვის გამოწვდილ ხელზე ჩაბღაუჭება, სიამაყე ყელში ნუ გახჩობს, იცოდე ასეთი საქციელით გარშემო ყველას მოიშორებ! შენ, რომ მაშინვე მოგესმინა, როდესაც ის უბედური ამბავცი გაიგე, ჩევენ ყველაფერს გადაგატანინებდით თავისდროზე, მაგრამ, როგორც ყოველთვის შეცდომით მოიქეცი.
შემდეგ ბრაზისაგან უკან მიტრიალდა და ხელი ეზოსაკენ გაიშვირა.
-გაიხედე გიორგი, მხოლოდ იმით უნდა იყო ბედნიერი, რომ ამ ადამიანებს უყვარხარ.
-ყველაფერი კარგად მესმის უბრალოდ, რატომ არ გესმის, რომ მე ვეღარსდროს ვიარსებებს, მხოლოდ ვიცხოვრებ, აღარასდროს გავიღიმებ გულით, ჩემს სახეზე სიცილი მხოლოდ მოჩვენებით იქნება და სპეკტაკლის ნაწილი საზოგადოებაში, რომ "მე კარგად ვარ" მაგრამ მინდა ეს ყველაფერი? ის გიორგი ყოველთვის მომენატრება, რომლიც მის გვერდით იყო. რატომ არ გესმით, რომ მასთან სულ სხვანაირი ვიყავი, იცი?! მომენტებში საკუთარ თავსაც კი ვერ ვცნობდი ხოლმე... ის ისეთი უნიკალური და შეუდარებელი იყო, რომ ძალაუნებურად მეც მასთან შესანიშნავი ვხდებოდი, იმ ჰარმონიას, სიჩუმეს, სიგიჟეს, სიყვარულს, ვნებას, ბედნიერებას, გულის აჩქარებას, ყვავილების შრიალს ვეღარასდროს ვიგძნობმ, ის რაც მიყვარს აღარასდროს არ მექნება, მე ღიმილი ვეღარ გადამიტანს და სუკუნეს ვეღარ მომცემს ხელში, სული მეწვის ხალხო რატომ არ გესმით? ტკივილმა ისე დამხარა, რომ ცაში ვარსკვლავთა ცვენასაც კი ვეღარ ვუყურებ, თეთრი ღრუბლების სიდიადე დამავიწყდა, ქარიც აღარ უბერავს უკვე ჩემს გულში, მე დავეცი, ადგომას ვცდილობ, მაგრამ არ გამომდის. ოთახში საშინელი სიჩუმე იყო, იდუმალებამ მალე მეც დამისაგურა, ჯერ ფეხბიდან შემოახწია ჩემში შემდეგ ზემოთ ამოვიდა და ბოლოს თვალებიდან გადმოვიდა.
ბარგი ავიღე და გარეთ გავედით, პირველს მეორე მოყვებოდა, მეორეს მესამე, მესამეს მეოთხე, ყველა ისე მიყურებდა თითქოს დღეები მქონდა დათვლილი. მაგრამ მე ვიცოდი, რომ რაც უფრო ცუდად მქონდა საქმე მით უფრო კარგად უნდა დავენახე სხვას.
ბედნიერება ...
სიყვარული ...
მარადიულობა ...
მე ვთვლი , რომ ამ შეგრძნებებს ადამიანთან არავითარი კავშირი არაქვს. ადამიანის ცხოვრება, არ ნიშნავს არსებობას. ან პირიქით
ვცხოვრობ, თუმცა ბოლო წლების განმავლობაში არ ვარსებობ. "ადამიანის ფსიქიკა მეტად უცნაური რამეა, არასდროს ვართ კმაყოფილი აწმყოთი, თუმცა როდესაც აწმყო იქცევა წარსულად ის მუდამ სანატრელია ჩვენთვის. ყოველთვის დგება მომენტი, როცა ერთი მდგომარეობიდან მეორეში გადავდივართ, რაღაც მთავრდება და რაღაცის დასასრული ყოველთვის ტრამპლინია ახლის დასაწყისის.ყველაფერი ახალი რათქმაუნდა სასიამოვნო და საინტერესოა, როცა ის კარგ რამესთანაა კავშირში, ახალ გარემოსთან, ადამიანებთან და ხვდები რომ ეს რაღაც კარგია, მაგრამ გარკვეული ხნის შემდეგ გბეზრდება და ძველი დროის მონატრებას იწყებ. ეს არცისე კარგია. დარდი და ფიქრი წარსული დღეების, ხელს უშლის ადამიანს ცხოვრების გზა განაგრძოს . კოელიო წერს: „არასდროს მოიხედო უკან, რადგან ყოველთვის აღმოაჩენ იქ ვიღაცას ან რაღაცას, რის გამოც მოგინდება უკან დაბრუნება“. მთავარი მაინც აწმყო და მომავალია, თუმცა რადგან მომავალი არვიცით და არც მისი შექმნაა სრულად ჩვენზე დამოკიდებული, უმჯობესია აწმყოს მეტი ყურადღება დავუთმოთ . რაც იყო იყო, წარსულს ქვია წარსული და წარსულში უნდა დავტოვოთ. თუ წარსული არ გქონდა, აწმყო არ გექნება, თუ აწმყო არ გქონია, მომავალი არ გექნება. დრო მიდის.. მიდის და მხოლოდ მოგონებებს გვიტოვებს წარსულისა.. კარგი თუ ცუდი იმ წარსულს გავატანეთ და განვლილი დრო ქვია... ეს ის დროა როდესაც იმაზე ნაკლები ვიცოდით ვიდრე ეხლა ვიცით... ჩვენ ყოველდღე ვცდილობთ იმ შეცდომების გამოსწორებას რაც შეიძლება წარსულში დაგვეშვა, რადგან თავს უდიდეს ბურუსში გახვეულად გძნობ... დროის დაბრუნება შეუძლებელია, ამიტომ უნდა ვეცადოთ ვიყოთ სამართლიანები და ცხოვრების ის გზა უნდა ავირჩიოთ, რომლის აწმყოში გამოსწორებაც არ მოგვიწევს და არ შეგვრცხვება ჩვენი წარსულის... ჩვენ აწმყოში ვცხოვრობთ, რომელიც არვიცით როდის დასრულდება.. ჩვენ მომავლის იმედით ვაღამებთ და დილას ღიმილით ვეგებებით,რადგან ამით უფალს ვწირავთ მადლობას რომ ჩვენთვის კვლავ გათენდა ლამაზი დღე... მე ძალიან მიყვარს გარსიას შემდეგი სიტყვები: "ხვალინდელი დღე,არავის აქვს გარანტირებული ახალგაზრდასა თუ მოხუცს.შეიძლება დღეს უკანასკნელად ხედავ მათ,ვინც გიყვარს,ამიტომ ნუღარ დაელოდები მეტს,იცხოვრე დღევანდელი დღით,რამეთუ არიცი ხვალინდელი დღე იქნება თუ არა.", რადგან აქ ზუსტადაა ასახული ცხოვრების აზრი... ჩვენ ყველა გაჭირვების მიუხედავად მაინც უნდა გავიღიმოთ და ჩვენს თავს ვუთხრათ-ბედნიერი ვარრ!- ბედნიერი ვარ არა იმიტომ, რომ ყველაფერი მაქვს რაც მომესურვება,არამედ იმიტომ რომ ადამიანი ვარ და შემიძლია სხვების დახმარება... ბედნიერი ვარ, იმიტომ რომ მე მაქვს მომავალი... მომავალი რომელიც უამრავ მიზანთან არის დაკავშირებული... მომავალი,რომელიც ყველას აზრით ნათელი ფერებით იქნება მოხატული და იმედებით აღსავსე თვალებით ველოდებით იმ ბედნიერ დღეს.
კიდევ ერთხელ ვიტყვი, რომ მათროობ,,, მათრობ, მახჩობს ისევ მპირდება შველას.დროის გაქცეული ფრაზები დამძახიან მოკვდი რომ გახდე თვითონ, ნუთუ ესააა ცხოვრების ნამდვილი ჭეშმარიტება, არა არ შემიძლია დავეთანხმო მას,
რადგან ცხოვრება ხომ მშვენიერია, უბრალოდ თითოეულ ჩვენგანს გვყავს დაუმარცხებელი, საუკუნო სენი "დრო".
სიყვარულია გზა ღირსეული ცხოვრებისკენ. ეს ის გრძნობაა რომელიც ათას გვარ სიშმაგეს გვათქმეინებს და გავაგძელე წერილის წერა ამ ორ დაპირისპირებაზე სამყაროში "სიყვარული" და "დრო"
იმდენი მოგონება იყრის თავს, იმდენი ბედნიერების და ტკივილით სავსე საღამაოები, რომელიც შენგამო განვიცადე, რომ ზე ყოველ წამში ერთხელ ვფიქრობ, მაგრამ ეს უაზრობააა ხომ? როდესაც შენზე ვფიქრობ არ მაქვს უფლება გადავდგა ნაბიჯი ასეთი,.. ჩემი ტკივილი წესით შენი ტკივილი უნდა ყოფილიყო. მე მოვიჭრიდი, წარსულს რთულს ოღონდ შენ არ გტკენოდა!
დრო სიყვარულის თავშესაფარია!
ალბად ამის გამეორება არასდროს არ მომწყინდება, ვიმეორებ და კიდევაც გავიმეორებ!
გარეთ გავედით და ეზო სავსე იყო მეგობრებით, ყველა მიღიმოდა სიყვარულს მიგზავნიდნენ თავიიანთ მზერით, გაოგნებული ვიყავი, იქაურობა ისე მოერთათ. შემდეგ კი გაოგნებულმა ვიკითხე.
-ეს ყველაფერი ვინ მოიფიქრა?
-მან, გაიშვირეს ხელი, ადამიასკენ ვისგანაც წარმოუდგენელი იყო ამისთანა სიურპრიზი.
-მადლობელი ვარ.
ყველას დავემშვიდობე, არავისთვის არაფერი არ მითქვამს, ერთადერთი ანის, სოფოს, ირაკლის, ნინოს და თამარს მოვეხვე, სხვა დანარჩენს კი უბრალოდ გავუღიმე და ნელი ნაბიჟებით მანქანისაკენ გავეშურე... თითქოს ყველაფერს სოფელში ვტოვებდი... ყველა ისე მიყურებდა თითქოს ბოლოჯერ მხედავდნენ, ყველას ვეცოდებოდი, მაგრამ მათგან ეს მზერა არ მჭირდებოდა.
საშინლად გრძელი გზა, კიდევ უფრო იწელებოდა, თითქოს დრო ისე შენელდა, რომ წამებს საუკუნეების მნიშვნელობა ჩაუნაცვლებიათ. მეშინოდა, ჯერ ასე არასდროს არ შემშინებია. სიკვდილის მეშინოდა, იმ სიცივის რომელთანაც ასე ახლოს ვიყავი, სიცოცხლე მინდოდა, ყველაფრის მიუხედავად... არ შემეძლო, რომ ყველაფერი ასე დამეთმო და უბრალოდ წავსულიყავი, იმ ისტორიას რომელსაც მედა ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან ვქმნიდოით არ გავანადგურებდი, მას გაგრძელება კიდევ ექნება, საუკუნეეები შემოინახავენ, სახელები გახუნდება, ადამიანები დაიღუპებიან, სამყარო შეიცვლება, მაგრამ ჩვენი სიყვარულის ისტორია ისევ ისეთ იქნება, "წარმოსახვაში" როგორიც უწინ, დრო ვერ მოაჭრის მას ფესვებს რთულს!... დრო ჩენი გრძნობების წინაშე უძლურია, ეს არაერთხელ დავამტკიცეთ, ჩვენ ვიცოცხლეთ იმაზე მეტად ვიდრე შეგვეძლო, ვისუნთქეთ იმაზემეტი ვიდრე შეიძლებოდა, გვიყვარდა ისეთი ძალით რაც შეუძლებელია, განვლიეთ ის ცხოვრევბის გზა, რაც არა ამქვეყნიურია! ჩვენ ახალი ისტორია შევქმენით, რის დასაბამიც სიყვარული იყო, ამიტომ დასასრული ჯერ ადრეა!
ამერიკა new yourk გადატვირთული ქალაქი, თავისი სიდიადით თავისულებით, ცათაბრჯენებით, ცხოვრების სტილით, ღამის ცხოვრებით ყველაფრით გამოირჩევა სხვა ქალაქებისგან, როდესაც მის ქუჩებში დადიხარ მხოლოდ მაშინ გძნობ რომ, შენ ხარ საკუთარი თავის - უფალი. თუმცა არაფერი მინოდა იმ დამღლელი ფრენის შემდეგ, ჰაერში 12 საათი ვიყავი... უცნაური იყო, თუმცა იქ სადღაც ზემოთ მასთან სიახლე ვიგძენი...
-გიორგი მზად ხარ? დოქტორი stefan medison-ი გველოდება. გვერდით ოთახიდან გამომძახა დედაჩემა.
-მალე მზად ვიქნები. თუმცა ჯერ ისევ ვიწექი.
გავემზადეთ და საავადმყოფოში წავედით, იმ დაწესებულების სურნელს, რომელიც ასე მეზიზღებოდა, უკვე ვეღარ ვგძნობდი, ისე ხშირად მიწევდა იქ ყოფნა.
-გამარჯობათ დოქტორო M.r medison, რამდენ ხანში მოვკვდები? ცინიზმით მივუგე.
-არამგონია უფალს თავისთან შენი ატანა შეეძლოს, ამიტომ კიდევ დიდხანს მოგიწევს აქ ყოფნა.
-ანუ?
-ანუ ის, რომ თქვენმა ექიმმა. ანალიზების პასუხები გადმოაგზავნა, რაც ჩვენს მიერ გამოკვლეულ ანალიზებსაც შევადარეთ და ერთმანეთის სრული ანალოგი აღმოჩნდა.
-ესეიგი...
-ესეიგი, რომ საშიში ჯერ არაფერია, მაგრამ გახდება თუ ამ ერთი კვირის განმავობაში ოპერაციას არ გაიკეთებ.
-რამდენად მალე გავა ეს ერთ კვირა ექიმო?
-ეს შენზეა დამოკიდებული, გიორგი.
-ჩემზე? გაკვირვებულმა ვიკითხე.
-კიე შენზე, თუ მკურნალობის პროცესში აგვყვები დრო მალე გავა.
ზოგჯერ მეგონა, რომ ეს ექიმი უფრო ფსიქიატრი იყო!
საღამო ხანი იყო, ოთახში ვიწექი, ტელეფონი ჩავრთე და მიმდინარე სიახლეეებს ვაყოლებდი თავლს, თან მეგობრების შეტყობინებებს ვკითხულობდი. ირაკლისგან 48 გამოტოვებული ზარი იყო, ხოლო თამარისგან 31. ნინოსგან და სოფოსგან კი შეტყობინებების ყუთი გატენილი იყო. ყურსასმენები ავიღე და ფიქრებს მივეცი, ვიხსენებდი ძველ დროს, თან ცრემლები მაწვებოდა და თან ბედნიერი ვიყავი, რომ შემეძლო გამეხსენებინა მისი თავი და გული ისევ ისე ამეფეთქებინა ბაგა-ბუგისაგან, როგორც მის დანახვაზე ფეთქდებოდა. ყოველა დღემ თვალწინ გამიელვა, თითქოს სიკვდილის წინ რაღაც მოსამზადებელ ფაზას გავდიოდი, სადაც ჩემი ცხოვრება ჯამდებოდა. მისი სურნელი ისევ ისე მახჩობდა, როგორც ადრე. და გამუდმებით ვხედავდი. როგორც ყოველთვის ფიქრები რაღაც ხმაურმა დაამირღვია.
შეტყობინების ზარის ხმა იყო. თავიდან, როდესაც ადრესატს დავხედე გამიკვირდა.
-როგორ ხარ გიორგი? მომწერა ამიკომ.
ადამიანი, რომელიც ვერასდროს მიტანდა მოკითხვას მითვლიდა, ეს ცოტა უცნაურადაც მომეჩვენა, მაგრამ იმ მომენტში ხომ ყველას ვეცოდებოდი, მაგრამ მას კარგად ვიცნობ! შეცოდების მიზნით არავის მოიკითხავს.
-ცოტა სუსტად ვარ.
-არ დანებდე!
მისმა ასეთმა ტექსტმა ძალიან გამაოცა, ამის შემდეგ გადავწყვიტე, რომ როდესაც ვნახავდი, მასთან მესაუბრა და ურთიერთობა მომეგვარებინა. ამ შეტყობინებებში გაბმულსა და დაღლილს ჩამეძინა. არის მომენტები როცა ადამიანი იმდენად გეზიზღება რომ მისთვის სუნთქვაც კი გენანება და არ იცი რა გააკეთო როცა ის შენს დამცირებას ცდილობს, მაგრამ არის მომენტი, როცა ადამიანი, რომელიც ყველაზე მეტად გეზიზღება ყველაზე სწორ გზას განახებს ამ ცხოვრებაში. და ბოლოს ხვდები, რომ ეს ზიზღი შენი გამოგონილი იყო!
7 დღის შემდეგ - ოპერაციის დღე.
მიუხედავად იმისა, რომ ოპერაციამ წარმატებით ჩაიარა, მაინც იმაზე მეტად ვნერვიულობდი ყველაფერზე ვიდრე შეიძლებოდა, როდესაც საოპერაციო მაგიდაზე აღმოვჩნდი, თავი საშინლად ვიგძენი, თითქოს მორგში ვიწექი, ექიმები კი მგლებივით დამტრიალებდნენ თავს, ჩემი გაფატვრის სურვილით შეპრობილნი ნახევრად მკვდარი, მინდოდა, რომ იმ წუთას ხელი ჩემთვის ჩაეკიდა.
-მე შენს გვერდით ვარ საყვარელო! უეცარმა სინათლემ გაირბინა ჩემს თვალწინ შემდეგ კი კართან გაჩერდა და ადამიანი წარსულის სიყვარულიდანის სახე მიიღო. ნუ ჩქარობ ჯერ ადრეა! შენ კარგად იქნები. არდაივიწყო, რომ მე მუდან შენთ... ბოლომდე ვეღარაფერი გავიგონე, რადგან ნარკოზის წამალმა იმოქმედა და ძილს მივეცი, თავს ვებრძოდი, მინდოდა მომესმინა მისი თითოეული სიყვა, მაგრამ ფიზიკურად არ შემეძლო.
ამბობენ, რომ ადამიანის მომავლი გზამკვლევი წარსულის ბილიკებიაო, მაგრამ მე წარსულის ფესვებო მომაჭრეს უუფლებო შავმა ღმერთებმა. როდესაც სახლში დავბრუნდებოდი, ვაპირებდი, რომ არავისთვის არაფერი არ მეთქვა, ცოტახანი დამესვენა და არ გაეგოთ, რომ უკვე დავბრუნდი.
ფიქრები ადამიანის ნაწილია, თვით ადამიანიც… ფიქრები სულიერებაცაა, ასევე ხორციელების განსახიერებაც… ფიქრებს ვერ უბრძანებ… შორეულ წარსულში გადაგაგდებენ, რომც არ გინდოდეს, მომავალშიც გადაგაფრენენ…ფიქრები ცხოვრების საუკეთესო მომენტებს მოგაგონებენ, როგორ იჯექი საყვარელ ადამიანთან ერთად ზღვის პირას მთვარიან ღამეს, როგორ გაკოცა იმან და შენ შეკრთი… ფიქრები ასევე გაგყვებიან დროის ყველაზე მტკივნეულ ადგილას, როცა საყვარელ ადამიანს დაშორდი, როცა ეს დაშორება შენი ბრალი იყო… ფიქრები თანაგრძნობაცაა… ფიქრები სხვა ადამიანის ადგილას დაგაყენებენ. მისი სატკივარი შენი სატკივარი გახდება, მისი სიხარული – შენი… სამწუხაროდ, ფიქრებმა სასტიკი თამაში იციან შენთან. მეგობარმა რამე ცუდი ჩაიდინა, ფიქრები კი შენ აგაღებინებენ პასუხისმგებლობას, და მერე თავს დამნაშავედ გაგრძნობინებენ… ფიქრები გაიძულებენ აწყენინო საუკეთესო მეგობარს, საყვარელ ადამიანს… ხანდახან ფიქრები მოგაკვლევინებენ ცოცხალ არსებას…ოჰ, ეს ფიქრები!.. როგორი სასტიკი არიან და როგორი ლმობიერი…თავისით მოდიან და თავისით მიდიან… ფიქრებზე ეს ვინ თქვა აღარ მახსოვს თუმცა, ნამდვილად ჩემი სულის გამოძახილია ფიქრები, რომლებიც ჩემ შინაგანი სამყაროს ხატავენ, ალბათ მკითხველო ზოგჯერ გბეზრდებოდა ჩემი ფიქრების მოსმენა, მაგრამ ეს ფიქრები არასდროს ნიშნავდა იმას, რასაც ვწერდი, ყველაფერი ნიღაბში იყო შემოსილი.
საშინელი სასტუმრო იყო, გრძენლი დერეფნებით, რომლებიც სულ ჩუქურთმებით, წითელი ნოხებითა და უზარმაზარი ოქროსფერი ჭაღებით იყო მორთული, გარშემო ცისფრად მოხატული ფრანგული ლარნკაები იდგა, თვალ აუწვდენელი თაღები, ეს ყოველივე მაღიზიანებდა, მე უბრალოდ პატარა მშვიდ ადგილას მინდოდა ყოფნა. ამ დროს კი ტელეფონზე ზარი გაისმა.
-გიორი, როგორ ხარ? როდის მოდიხარ? აღელვებული ხმით მკითხა ანიმ.
-დღეს, მაგრამ არავის უთხრა გთხოვ, დასვენება მჭირდება.
-კარგი. რომელი საათისთვის იქნები სოფელში.
-საღამო ხანს. რამე ხო არ მოხდა?
-არა, ყველაფერი რიგზეა, კარგი საღამოს გნახავ. ყურმილი საეჭვოდ დაკიდა, ვერაფერი გავიგე, ვერც მისი ზარის მნიშვნელობას და აზრს ვერ მივხვდი, თუმცა ამაზე ბევრი არ მიფიქრია, ბილეთები ავიღე და აეროპორტში წავედი.
საღამო ხანი იყო, სახლში, რომ დავბრუნდი ძალიან დაღლილი ვიყავი ბარგი გვერდით გადავდე და კარი გავაღე, როდესაც შიგნით შევედი და სინათლე ავანთე, უეცრად საშინელი ხმაური ატყდა, ვერ ვარკვევდი სად გოგო ყვიროდა და სად ბიჭი ბოლოს კი ერთდროულად დაიყვირეს - "სიურპრიზი"
ძალიან გახარებული ვიყავი. მათმა ასეთმა საქციელმა ძალიან გამაკვირვა, ყველა სათითაოდ მოდიოდა და ოპერაციის ამბავს მეკითხებოდნენ. კუთხეში მივჯექი, თან წვენს ვსვავდი და ყველაფერზე ვფიქრობდი, ვიცინოდი მაგრამ რათქმაუნდა მხოლოდ მეგობრების ხათრით ვაჩენდი რამოდენიმე კბილს, რასაც ისინი ღიმილს ეძახდნენ. უეცრად ჰაერის უკმარისობა ვიგძენი საშინლად ამიჩქარდა გულიც, წამოვდექი და გარეთ გამოვედი. კიბეებზე ჩამოვედი, ჩემი სახლის კიბეები იმსიგრძე მომეჩვენა, სახლის რომელიც ასე მიყვარს, რამდენი მოგონება მაკავშირებდა ამ ადგილთან, თითქოს ყოველღამით შემეძლო მომესმინა ჩემი სახლისთვის, ყველა სახლს ხომ თავისებური ხმა აქვს. მიყვარდა ჩემს ბაღში ღამ-ღამობით ჯდომა და ფიქრი, იმის შესახებ თუ რა იქნება შემდეგ, ან იქნება თუ არა ოდესმე რამე იმაზე უკეთ ვიდრე წარსულში იყო, ან ვიქნები თუ არა იმაზე კარგად, როგორც წარსულში ვიყავი, ზოგჯერ ადამიანი იმაზე ფიქრობს რაზეც არ უნდა იფიქროს, მაგრამ ჩვენ, რომ საკუთარი თავების კონტროლი შეგვეძლოს ალბათ მუდამ მარტოები ვიქნებოდით. ალბათ მკითხავთ მარტოები რატომო? იმიტომ, რომ სიყვარულში ადამიანმა თავი არ უნდა აკონტროლოს თუ ამის გაკეთებას დაიწყებ, გრძნობა გაქრება, გახუნდება, გაუფერულდება და აღარაფერი დაგჩება ამქვეყნად რაც შენს სულს აამაღლებს.
კიბეებზე, როგორც იქნა ჩავედი, ამ ფიქრებში გაბმული და უცბად ამიკოს და ანასტასიას შევეჯახე, ჯერ ვერ მივხვდი მათ ერთად რა უნდოდათ, თუმცა ცოტახანში როდესაც ხელები ჩაკიდეს ყველაფერი ნათელი გახდა. ადამიანი იმაზე ბნელია ვიდრე ღამე. დიდად არც მწყენია თუმცა, მათი ერთად დანახვა არ მესიამოვნა, რაღაც უცნაური მიზეზის გამო, რაც უკვე მაშინებდა. მაგრამ ეს კიდევ უფრო მაშინება, იმიტომ, რომ ყველაფერი რეალობაა! დაბნეული წვეულებაზე დავბრუნდი და მეგობრებთან ერთად ბაასი გავაგძელე. ყველა იმაზე საუბრობდა, რომ ხვალ სკოლა იწყებოდა, შემდეგ კი კამათი დაიწყეს, იმაზე თუ ვის უნდოდა სკოლა და ვის არა, ან რატომ არა?! ერთი სიტყვით ვერაფერი გავიგე, ჩემს ოთახში გავედი, მოსასხამის ასაღებად, როდესაც გარდეროვი გამოვაღე უეცრად მისი სურნელი მეცა, ის სუნი, რომელიც მუდამ ასე მაგიჟებდა, დიახ ის სურნელი კუპიდონის სამყაროში, რომ მაცხოვრა. ადამიანი წარსულის სიყვარულიდანის მოსასხამი ეკიდა, გამახსენდა, რომ მაშინ ჩემთან, რომ გამოიპარა, იმდენად დაბეული იყო, რომ უეცრად ნოხზე დაუვარდა გასვლის დროს. ცხვირში საშინელი სიმწარე ვიგძენი, თვალებზე ცრემლები მომაწვა, იმდენად მტკინეული იყო, რომ ცუდად გავხდი და თავბრო დამეხვა, ვიგრძენი ნელ-ნელა დაბლა, როგორ ვეცემოდი უეცრად კი ვიღაცამ დამიჭირა.
გონს, რომ მოვედი საწოლზე ვიწექი, და გვერდით ამიკო იჯდა.
-აქ რას აკეთებ? ინტერესეით ვკითხე.
-შენთან სალაპარაკოთ მოვედი და ამ დროს დაგინახე ცუდად, რომ გახდი.
-მადლობა. და საუბარი რასთან დაკავშირებით გინდოდა?
-წეღან დაგინახე მე და ანასტასიას, რომ გვიყურებდი და ჩვენს შორის არაფერი ხდება, სხვის გადაყრილ ნაგავს უკან არასოდეს დავდევ. მითუმეტეს შენი, ცოტა ცინიკურად გაიცინა და გაჩერდა.
-გასაგებია. მეც მინდოდა შენთან საუბარი?
-რაზე?
-ჩვენს ურთიერთობაზე.
-ხოოო. ცოტახანს გაჩერდა. - დაიწყე.
-იმის თქმა მინდა, რომ ურთიერთობა ძალიან დაგვეძაბა, მითუმეტეს, რომ ერთი სამეგობრო გვყავს და.... თითქმის ყველაფერი ვუთხარი რისი თქმაც მინდოდა.
-ყველაფერი ეგრე არაა. თითქმის უმეტესი რამ შენი ბრალია.
-შეიძლება, მაგრამ არანაკლები შენი.
-...
-...
გავჩუმდით, იმანაც თავის სათქმელი თქვა და მეც. ოთახიდან გავედით და თითქმის ყველა დაშლილი იყო, საათს , რომ შევხედე უკვე ღამის 12 საათი იყო, თითქმის ორი საათი გვისაუბრია. ნინოსთან და სოფოსთან მივედი და წვენი დავისხი.
-გიორგი ყველაფერი რიგზეა? ორივემ ერთდროულად მკითხა.
-კი, უბრალოდ ხვალ სკოლაში მისვლა არ მინდა?
-რატო?
-არ ვიცი, უბრალოდ ადრე ის ადგილი ჩემი სამფლობელო იყო, ყოველ დღე წინ მივიწევდი და ამიტომ გავხდი ასეთი იმიჯის მქონე მაგრამ, ვიცი, რომ ეხლა ჩავიძირები, თავს ვეღარაფერს ვერ გავართმევ.
-ასე ნუ ფიქრობ, შენ იმდენი იწვალე, რომ ყველაფერს წყალში ნუ ჩაყრი. თქვა სოფომ და სასმელი კიდევ ერთხელ დამისხა.
ეს საღამოც გავიდა, მაგრამ ჯერ კიდევ ყველაფერი წინ იყო.
მზიანი დილა, ჩიტების ჭიკჭიკით დაიწყო, გასაოცარი დღე იყო, ასეთი ბედნიერი დიდი ხანია არ ვყოფილვარ, იმდენად გასაოცარი დღე იყო 15 სექტემბერი ჩემტვის, რომ ემოციების ზღვიდან ვეღარ გამოვდიოდი, ყველაფერი მხოლოდ იმიტომ მიხაროდა, რომ ის უნდა მენახა ადამიანი წარსულის სიყვარულიდან, მაგრამ ეს ყველაფერი ადრე. ახლა კი მხოლოდ იმიტომ მიხარია სკოლის კედლებს შორის სიარული, რომ მას ვიხსენებ, ვიხედები წარსულში აწმყოს ბილიკებიდან და ვხედავ ბედბნიერ ბავშვებს წუწაობის მომენტში, დერეფანში მორბენლებსა და სკოლის გზაზე ერთად მიმავლებს.
საწოლიდან ავდექი, მუსიკა ჩავრთე, აბანოში წავედი და გავემზადე, შემდეგ ტასაცმელი გამოვიღე და ჩაცმა დავიწყე, თან სარკეში ვიხედებოდი, და უეცრად შავ ტანსაცმელში ჩემში მისი სახე დავინახე. თუმცა მაშინ მივხვდი, რომ ცხოვრება გძელდებოდა და უბრალოდ არ შემეძლო დავნებებულიყავი.
ყველაფერმა ისევ ისე ჩაიარა, როგორც უწინ. სკოლის ცერემონია, ბავშვების დაჯილდოვება, თუმცა დაჯილდოვებას არ დავსწრებივარ. პირდაპირ მის ყოფილ საკლასო ოთახში სევედი, ვიდექი და ცრემლები მომდიოდა, შემდეგ კი დავინახე წინა მერხზე, როგორ იჯდა თვალწინ წარმომიდგა მისი ყოველი მოძრაობა მიხვა მოხვრა, გულში კი თითქოს ელვამ გაიელვაო. ნელი ნაბიჯებით საკლასო ოთახიდან გამოვედი, თაიგული ავიღე და სასაფლაოზე წავედი მასთან. ჯერ კარგა ხანს მანქანაში ვიჯექი ვერ ვბედავდი, რომ გადავსულიყავი, არ მინდოდა გამეაზრა, რომ ის სკოლაში არ დამხვდებოდა, შეგუება არ მინოდა იმ ფაქტთან, რომ ის აღარ იყო, საშინელი, გული მემხობოდა და სული მეწოდა, თავი საშინლად ამტკივდა, იმ მომენტში ტვინის უჯრედები გამეყინა, ვეღარაფერს ვაზროვნებდი და ვეღარაფერს ვგძნობდი, ეს სიცივე კი ნელ-ნელა ფეხის ფჩხილებიდან ჩემოვიდა ჩემში შემდეგ კი სანამ თვალებამდე არ ამოახწია და იქიდან არ დაწიყო დენა არ გაჩერდა. როდესაც მანქანიდან გადავედი და მისი საფლავის ბილიკებს მივუყვებოდი, მაშინ მივხვდი, რომ წარმოსახვითი სიყვარულის ისტორია ბოლომდე დამთავრდა, მას აღარ ქონდა გაგძელება, უბრალოდ ისტორიას გულიდან წამოსული სისხლიანი წერტილი დაესვა.
ამბობენ, განშორება ძლიერ სიყვარულს უფრო მტკიცეს ხდის, სუსტ გრძნობას კი სპობსო. ყოველთვის მეგონა, რომ ეს ორი ერთმანეთისგან შორს მყოფი ადამიანის დასამშვიდებლად იყო მოგონილი, რომლებიც ერთმანეთის გრძნობებში არ იყვნენ დარწმუნებულნი.
იცი, რატომ არის ეს განშორება ასეთი მტკივნეული? იმიტომ, რომ ჩვენი სულები განუყრელია. ალბათ ადრეც ასე იყო და ყოველთვის ასე იქნება. ვინ იცის, შეიძლება უკვე ათასი ცხოვრება გავიარეთ და ყოველ ცხოვრებაში ვპოულობდით ერთმანეთს. შეიძლება იმ ათასივე ცხოვრებაში რაღაც გარემოებამ დაგვაშორა ათასჯერ. ჰოდა იცოდე, რომ ჩვენს ახლანდელ განშორებას ორმაგი დატვირთვა აქვს - ერთი ის, რომ ახლა ერთმანეთს უნდა დავემშვიდობოთ, მეორე კი ის, რომ ეს განშორება ახალი შეხვედრის საწინდარია. როცა გიყურებ, ვხედავ, როგორი ლამაზი და მშვენიერი ხარ და ისიც ვიციშ რომ ეგ სილამაზე და მშვენიერება ყოველ ახალ ცხორებაში სულ უფრო და უფრო მოგემატება. ისიც, რომ აქამდე გამოვლილ ყოველ ცხოვრებაში მხოლოდ შენ გეძებდი; ვინმე შენნაირს კი არა, სწორედ შენ, რადგან ჩვენი სულები განუყრელია და ყოველთვის ერთად ყოფნა უწერიათ თუმცა ყოველ ჯერზე, რაღაც მიზეზით, რომელიც ორივესთვის გაუგებარია, დაშორება უწერიათ ხოლმე.
მინდა ისიც გითხრა, რომ ღმერთი ჩვენსკენაა, და გპირდები, რომ მეც ყოველ ღონეს ვიხმარ, იმედი რომ არ გავუცრუო. მაგრამ, თუ ისე მოხდა, რომ ამ ცხოვრებაში ერთმანეთის ნახვა აღარ გვიწერია და ჩვენი დღევანდელი განშორება მხოლოდ განშორებაა და სხვა არაფერი, გპირდები, რომ მომავალ ცხოვრებაში აუცილებლად შევხვდებით. ისევ ვიპოვით ერთმანეთს. ეგებ ვარსკვლავებმაც სხვა ბედი დაგვიდგინონ და იმ მომავალ შეგვედრაზე არა მხოლოდ თავიდან შევიყვაროთ ერთმანეთი, არამედ მთელი იმ წლების სიყვარულიც შეგვმატოს, რომლითაც მანამდე გვყვარებია და გაათასმაგებული ძალით გვიყვარდეს ერთმანეთი.
სიცოცხლე და დრო ერთმანეთის განუყოფელი ნაწილია. არ არსებობს სიცოცხლე დროის გარეშე და დრო სიცოცხლის გარეშე. ადამიანები იბადებიან,იზრდებიან და კვდებიან.არა მარტო ადამიანებს არამედ ირგვლივ ყველაფერს ოდესმე დრო მოკლავს. ყოველთვის იყო დროში რაღაც,რაც მუდამ ღლიდა ადამიანს,ალბათ ის რომ რეალურ დროში დრო ძალიან გრძელი და დაუსრულებელი გვეჩვენება,წამების შემდეგ კი ძალიან მოკლედ გაირბენს ის,მხოლოდ წამების შემდეგ..
რა არის სიცოცხლე ? რთული კითხვაა -სიცოცხლე სევდა არის - ადამიანად ყოფნის ტკბილი სევდა.
სიცოცხლე ერთი წამია, წამში ეტევა ალბათ რაც არის... სულ ერთი წამის სითამამეა , სიყრმე... სილაღე , ცეცხლი , ნაცარი. წამზომი ირთვება და ათვლა იწყება. ერთი, ორი, სამი და მიდის დრო. იწყება მათემატიკური ქაოსი. უსასრულობას აკლდება დრო. ესეიგი დრო კლებადია. რიცხვები უსასრულოდ გრძელდება. დასასრულის მოლოდინში იღლება დრო და ბოლოს საათიც ჩერდება და სიცოცხლეც !.
მე პლატონისა და არისტოტელეს ქალაქში ვიცხოვრე ადაც ამბობდნენ, რომ “არავინ იცის, რა არის სიკვდილი, და არის თუ არა იგი უდიდესი სიკეთე ადამიანისათვის, მიუხედავად ამისა, მისი ეშინიათ, თითქოსდა იციან, რომ იგი უდიდესი ბოროტებაა”
“ყველამ იცის, რომ სიკვდილი გარდაუვალია, მაგრამ რაკი ის მოახლოებული არ არის, არავინ მის შესახებ არ ფიქრობს”
ისტორია სადაც არაფერი ფასობს ისე, როგორ სიყვარული და არაფერი იკარგება ისე როგორც კვლავ სიყვარული. ისტორია სადაც ადამიანებს შეეძლოთ ქონოდათ თავიაანთი სამყარო. ისტორია სადაც ყველაფერი კარგი ქრებოდა,ყველაფერი ილუზია იყო. რამაც შთანთქა სიყვარული და თავის ნაწილად აქცია, სიყვარულმა კი მშთანთქა მე! ულუზირებულად დაიწყო და ასევე დამთავრდა.
რა არის ადამიანის განადგურების სამი მიზეზი? ეს ხომ ძალიან მარტივია
1. უმეგობრობა!
2. უსიყვარულობა!
3. უადამიანობა!
შენ კი დარდობ, მატერიალურ განდიდებაზე მაშინ როდესაც სულიერად ღარიბდები და ეცემი? ნუთუ facebook- ის ლაიქების დიდი ოდენობა, ძალიან პოპულარობა, ბრენდირებული ტანსაცმლის ან აიფონის ქონა გაგხდის ბედნიერს როდესაც ზოგიერთის ბავშვობა უმეგობრობის გამო ინგრევა, და იმის გამო, რომ არავინ შეხედა წესივრად და არავინ შეიყვარა ისე, როგორც ის ითხოვდა! მეგობრობა რთული რამაა! მაგრამ ნუ ღელავ ამას მარტო არ გადაიტან. სასიამოვნო არაა, დამიჯერე! ასე მეც ვიყავი. ყოველთვის მარტივი ვერ იქნება, შეიძლება ცოტა გეტკინოს კიდეც! ან ცოტა უფრო მეტადაც, შენზეა დამოკიდებული...

შენ პატარა ხარ! შენს ხმას მივეჩვიე!
⦁ შენ პატარა ხარ, რომელიც მანძილს აფუჭებს და რა არის იმაზე უარესი ვიდრე ჩუმად მყოფი ბავშვი?
არავინ იცის ჩემს კითხვებზე პასუხი. მე ცუდი მოამბე ვარ! და თუ ავარია მოხდება მაშინ მას სიყვარული ერქმევა.

გიორგი აბეწვაშვილი