თავს ვიკავებდი ყველანაირად რომ მისთვის ზედნეტი არაფერი მეთქვა,მაგრამ როცა ვხედავდი რომ უკვე ქალაქიდან გავდიოდით პანიკაში ჩავვარდი და ყვირილი დავიწყე.
-გააჩერე სად მივდივართ, ხომ მითხარი სახლში წაგიყვანო... რა საქციელია. გააჩერე თორემ გადავხტები და ვეღარასდროს მნახავ. გააჩერე თქო! შენ გეუბნები არ გესმის? ( ხმაში შიში შემეტყო. ავკანკალდი როგორია როცა ადამიანს არ იცნობ, სადღაც მიყავხარ და მითუმეტეს ქალაქგარეთ)
-ვერ გადახტები! კარი ჩაკეტილია. (ირონიულად გამიღიმა)
ტელეფონი ჩანთაში მეგულებოდა ვცდილობდი არ შემემჩნია რომ დარეკვას ვაპირებდი მაგრამ რა თავაკები აქვს მაინც შემამჩნია. წამართვა და ფანჯრიდან ისროლა.
-მანიაკო რას აკეთებ.მე დებილი როგორ გენდე. გააჩერე თორემ არ ვიცი რას გიზამ.
-და რას მიზამ გოჭო? (ისევ ირონია)
-გეხვეწები დამაბრუნე ისევ. ქალაქში წამიყვანე. (უკვე ტირილს ვიწყებდი)
-კარგი რაა ლამაზო... არ იტირო. შენს თვალებზე ცრემლს ვერ ავიტან.
-ხოდა წამიყვანე ჩემთან სახლში. ჩემს თავს მეთვითონაც კარგად მოვუვლი შენი დახმარება არ მჭირდება. რატომ იქცევი ასე?
-ასეა საჭირო! (ცოტა სიბრაზე ვიგრძენი მის ხმაში და კიდევ უფრო შემეშინდა)
-შენი ხმა და საქციელი მაშიბებს.ან რატო გენდე საერთოდ.
- რომ მივალთ ყველაფერს გეტყვი.
-არსად არ ვაპირებ შენთან ერთად მისვლას.
-შენ არავინ გეკითხება. (დამიყვირა)
ავტირდი გული ამიკანკალდა. ტელეფონიც გადამიგდო ამ მანიაკმა. რა ვქნა როგორ დავაღწიო თავი. უცბად რაღაც მოვიფიქრე იქნებ გაქცევაში დამეხმაროს ეს ხერხი...
-ცუდად ვარ შეგიძლია გამიჩერო?
-რა გჭირს ფისუნია?
-თავბრუ მეხვევა წყალს მიყიდი?
-აქვე მაღაზიაა გავჩერდეთ და გიყიდი შენ ოღონდ კარგად მეყოლე.
როგორხ იქნა მანქანა გადააყენა. იმდენად შეშინდა ჩემი ცუდად ყოფნით რომ ყველაფერი დაავიწყდა სანამ მიყიდდა წყალს დრო ვიხელთე მანქანიდან გადავედი და გავიქეცი იმ იმედით რომ ამ მანიაკს მეორედ აღარ შეცხვდებოდი.
ბევრი ვირბინე ჩანთაში ფული მეგუკებოდა თუმცა იმედგაცრუებული დავრჩი... ფული აღარ მქონია. არადა ვიფიქრე სახლში ტაქსით წავაკ თქო.
ბევრი ვინერვიულე არ ვიცოდი რა მექნა. კოდევ ერთხელ ვერ ჩავუჯდებოდი უცნობ ადამიანს მანქანაში ამიტომ გამვლელი მანქანა არ გამიჩერებია. ფეხით ვამჯობინე წასვლა. ან რა ადგილია საერთოდ საზოგადოებრივი ტრანსპორტი არ დადის? მომეშალა უცბად ნერვები. არც კი მინდოდა მეფიქრა რომ ის მანიაკო კოდევ მომაგნებდა. მივრბოდი რაც ძალი და ღონე მქონდა. თუმცა ამ დროს რას ვხედავ მანქანამ გზა მომიჭრა და ბატონი სანდრო გადმოდის მანქანიდან გაბრაზებული და შიშნარევი.
-ნინი რატომ იქცევი ასე. სად მიდიოდი ამ მდგომარეობაში.
-იქ სადაც შენ არ იქნები გასაგებია?
-გითხარი ასეთი ტონით ნუ მელაპარაკები თქო!!
-და რო არა რას მიზამ? (ცოტა არ იყოს გავუთამამდი)
-გაგაჩუმებ... (ისევ ირონია)
-ვერაფერს იზამ. რასაც მინდა იმას გავაკეთებ და შენ არც შეგეკითხები. ეს ჩემი ცხოვრებაა და შენ არ უნდა ჩაერიო.
-მარტო შენი არა პატარა... ეს ორივეს ცხოვრებაა. ანუ ჩვენი!!
-რაო?! რას ბოდავ. აჰაჰაჰა რა გულიანად გამაცინე.
-დიახ ჩვენი.
-ეს არასდროს მოხდება. მანიაკი ხარ გესმის? მანიაკი.
-ნორმალურად ნელაპარაკე.
-არა. როგორც მინდა ისე გელაპარაკები. მე წავედი იმედია აღარასდროს გნახავ.
-ვერსად ვერ წახვალ ფისო. (ხელი მომკოდა... მისი შეხების დროს გულნა საშინლად სწრაფად დაიწყო ძგერა. რანაირი გრძნობაა.. რა მემართება ) მიყვარხარ! მიყვარხარ გესმის? არასდროს არ გაგიშვებ. აი ნახავ შენც შეგიყვარდები.
-არასდროს! ( გავჩუმდი და ზურგი შევაქციე)
უცბად ხელი დამავლო და მანქანაში ძალით ჩამსვა. (სიმართლე გითხრათ ვერ ვერკვეოდი მის შეხებისას და დანახვისას რა მემართებოდა. გული საშინლად სწრაფად მიცემდა. ვკანკალებდი...)
-მორჩა შენი ხმა აღარ გავიგო.
-არც გაგცემ ხმას. შენთან ლაპარაკს გაჩუმება მირჩევნია.
-ამ სიტყვებს ინანებ ლამაზო...
-არ ვინანებ ( ისევ ამაყად დავუწყე) ვიცი რასაც ვამბობ და არც შენი მეშინია. ( მეტი ხმა აღარ ამომიღია)
თვითონაც დუმდა. გზა ისეთი დამღლელი იყო დაძინება ვამჯობინე უქმად ყოფნას. თვალები რომ გავახილე ჩემს თვალწინ დიდი სილამაზე გადაიშალა. აია ამას კი ბატონი სანდროსფან არ მოველოდი.....



იმედია მოგწონთ ეს ისტორია. პირველად ვწერ. არ ვიცი კადგი გამომდის თუარა. თქვენი შეფასება მჭირდება. ღირს გაგრძელება?