ყოველთვის არსებობენ ადამიანები, რომლებასაც საზოგადოებაში თავის დამკვიდრება უჭირთ.. ან მაგალითად პირველად ხვდებიან უცხო ადამიანს და უნდათ რომ მათზე კარგი შთაბეჭდილება დატოვონ. იფიქრებთ, რომ ბუნებრიობა ამ დროს საუკეთესო ხერხია, ყოველგვარი თამაში და ნიღბები გამორიცხულია და ეს მართლაც ასეა,მაგრამ იმ ადამიანებს,რომელთაც ეს უჭირთ(ანუ მე)მათთვის ეს ფრაზები იქნება დამხმარე.
“გამოავლინეთ მათდამი გულწრფელობა”
“ადამიანისთვის საკუთარი სახელი ყველაზე ძვირფასი რამ არის მისი ლექსიკური მარაგიდან”
"ყურადღებით უსმინეთ და წააქეზეთ ადამიანები სალაპარაკოდ"
"ილაპარაკეთ ისეთ რამეზე რომელიც თქვენი მოსაუბრისთვის საინტერესო იქნება"
"ადამიანს უნდა ვაგრძნობინოთ მისი უპირატესობა და ეს გულწრფელად უნდა ვაღიაროთ"
აქედან რომელი უნდა გამოვიყენო,რომ ამ მონსტრს თავი მოვაწონო? არა,იმიტომ კი არა,რომ მინდა მამჩნევდეს,უბრალოდ ხო მინდა რომ შემამჩნიოს.
არა ელენე მას შეყვარებული ყავს,შენ არანაირი შანსი აქ გექნება მასთან. აქოთქოთდა ჩემი გონება.
მაგრამ,ელენე იქნებ მასაც შეუყვარდე,ყველაფერი შესაძლებელია რომ მოხდეს,შეეკამათა გული.
ოო,გულუბრყვილო გულო,შენ სულ აიმედებ ადამიანებს ერთხელ რეალობის გემოც შეაგრძნოიბნე რა. არ ნებდება გონება.
-კარგით რა გეყოფათ,საერთოდაც ვინ არის რა ეს ტიპი,რომ ჩემში კამათს იწვევს თქვენ ორს შორის?დამშვიდდით.
გულმა თავი დახარა,გონებამ კი აღტაცებით შემომავლო თვალები.
ყოჩაღ ელენე,ასე განაგრძე.
თვალები გადავატრიალე და წამოვდექი. ის იდიოტი ტანსაცმლის მოსატანად წავიდა,იმედია რაღაც უბედურება კაბას არ მომიტანს. სანამ მოვა წავალ გადავივლებ.

ისეთი გაყინული წყალია ამ ჭაში ძლივს ამოვიღე,დაბანაზე ხო ზედმეტია საუბარი. გაწეწილი თმები ხელებით ჩამოვისწორე. საქმე იმაშია.
-რა უნდა ჩავიცვა იმ იდიოტმა ჯინსი დაფხრიწა.
უცებ თავში გამიელვა ერთმა აზრმა. შევირბინე სოროში და მისი საროჩკა ჩავიცვი.
-მუხლებამდე ძლივს მწვდება,რა უბედურებაა რა არის რაა.
-იქნებ მეც დამიტოვო ჩასაცმელი-მომესმა უკნიდან ბოხი ხმა. თვალები დავქაჩე და გადასაფარებელი მივიფარე ტანზე.
-კარგი იქნება შემოსვლამდე კარზე დაკაკუნება გესწავლა!
-ოხ და ამას ვინ მეუბნება?ტანსაცმელების დაუკითხავად ამღები?-ცელოფანი მაგიდაზე დადო და მდივანზე ჩამოჯდა.
-ჩემი ჯინსი დახიე და.
-თუ არ მოკეტავ მაგ საროჩკასაც მივაყოლებ ზედ!მიდი საჭმელი გამიკეთე.
-ბატონო???მე შენი მოსამსახურე კი არ ვარ!
წამში წამოხტა ფეხზე. მისი მიმიკა ისევ ისეთი გაცეცხლებული იყო,როგორიც ამასწინათ.
ჩემსკენ დაიწყო მისმა ნაბიჯებმა სვლა. იმაში არ გამიმართლა,რომ მცირე სოროში ვარ,თორემ მუშტი კრივს გავუმართავდი.
მიდი ხიე ელენე. ყვირის გონება.
არა ელე ეს არ გააკეთო,თავი მოთოკე. მსაყვედურობს გულიც.
სიბრაზიზგან მისი ვენები ლამის არის შემოასკდეს ხელებს. კედელYან მიმიწყვდია და მიყურებს.
-მე შენ რა გითხარი?ყველაფერი გარდამავალია,არ გეგონოს ასე უცბად გამიშინაურდები!
-რა დავაშავე ასეთი?გამიშვი წასვლა მინდა!
-თუ,წახვალ შენზე ვიძალადებ-უფრო მომეკრო.
-ციხეში ამოლპები ბავშვის გაუპატიურების მიზნით.
-და რა?შენ არ გინდა?
-როგორ არ მინდა.
ხარხარი დაიწყო. რა აცინებს ამ იდიოტს?
ფიზიკურ კონტაქტზე დათანხმდი ახლა შენ. ასისინდა გონება.
რაო?
-არა ეს არ მიგულისხმია,რაც შენ გაიგე,მე უბრალოდ,ისა...ხოო,არა-ენა რაღატო დამება?
-კაი კმარა,ელენე გაფრთხილებ არ შემიყვარო!-თითი მომადო ცხვირთან და გამშორდა.
-ეგღა მაკლაი ახლა შენ შეგიყვარო რაა-მივაძახე კარებში გასულს.

საჭმელი თვითონვე მოიმზადა და ჭამა. რატომღაც მადა არ მაქვს. სანამ ის სადილობდა,თავის ჩემოდანს გადავაწყდი,რომელიც მდივნის ქვეშ იყო მოთავსებული. ინტერესის მიზნით გავხსენი და უამრავ კონვერტს გადავეყარე. ერთერთმა ძალიან მიიქცია ჩემი ყურადღება. წერილში ეწერა:
"ძვირფასო გუკა,მე თქვენზე თავდავიწყებით ვარ შეყვარებული,გთხოვთ იმედებს ნუ გაუცრუებთ მამაჩემს.
დიდი სიყვარულიტ ნატალი"
წეილი ერთი კვირის წინ არის გამოგზავნილი.
მას მოყვება შემდეგი,რომელიც სამი დღის წინ არის გამოგზავნილი.
"ძვირფასო გუკა,ძალიან დიდ მადლობას გიხდით იმ ღამისთვის,თავ დავიწყებიტ შეყვარებული ავრ თქვენზე.
პატივისცემით დარო"
მოიცა რა,რა ღამეზეა საუბარი? მივქექმოვქექე უახლესი კონვერტები,მაგრამ ვერაფერი ვნახე. შემთხვევით ზარდახშას გავკარი ხელი. ანტიკვარული ჩანს,ოქროსა და ვერცხლის თვლებით არის მოჩუქრთმებული. სწრაფადვე დავავლე ხელი და გავხსენი. მასში მწვანე თვალით და შავი გაურკვეველი ინიციალებით მორთული მედალიონი დავინახე.
მიდი აიღე,ეს იდიოტი მაინც ვერ მიხვდება. წამოიწია ასპარეზზე გონება.
არა ელე,ეგ არ ქნა,რა იცი ვისია. თავი წამოყო გულმაც.
ფეხის ნაბიჯების ხმა მომესმა,ყველაფერი უკან ჩავყარე,გარდა მედალიონისა და გავსწორდი.
-აქ რას აკეთებ?მიდი მალე ჩაიცვი უნდა წავიდეთ.
-კარგი.

გუკა ბაგრატიონი.

ჩემი ბიოგრაფია იმით გამოირცევა,რომ საგვარეულოს წარმომავლობის ოჯახიდან ვარ. მამაჩემი სულხან ბაგრატიონი ორასი წლის წინ გარდაიცვალა,შავი ჭირით. ტახტი მე გადმომცეს. მართვა არ გამჭირვებია,რადგან მუდამ ახალგაზრდად დავრჩები,მანამ სანამ ბედი არ მოაღწევდა ჩემთან. ერთი საუკუნე იმას შევალიე,რომ მესწავლა თვით კონტროლის უნარი და უდანაშაულო ადამიანები სისხლისგან არ დამეცალა. საბოლოოდ ესეც მოვახერხე,მაგრამ გაჩნდა კითხვა. როდემდე უნდა მემართა ჩემი ვამპირების სამეფო,თუ არ მეყოლებოდა მემკვიდრე?მე დიდად არ გამხარებია ამ ამბის გაგება,თუმცა უხუცესმა ერაკლემ,რომელიც ცხრა საუკუნეა ამაყად განაგებს ვამპირების სამეფოს,ისურვა რეალურ სამყაროში მომეძებნა ჩემი ბედი. რამდენიმე თვის წინ შევხვდი ერთ გოგონას,სახელად ევას. ნორმალური აღნაგობის ადამიანია. მასში სისხლის წყურვილმა მომხიბლა,ალუბლისა და მარწყვის ტუჩების აქვს. შემტხვევით ვუკბინე კოცნისას,თუმცაღა სრაფადვე მივიმალე და ჩავსახე გეგმა. გავხდი ისეთი ტიპი,რომელისაც ყველას ეშინია,გარდა ევას "მამიკოს",ბატონ ლევანს.
უკვე თხუთმეტი წუთია მანქანაში ვუცდი ელენეს. მან კი არ იცის,რომ მისი ფიქრების წაკითხვა შემიძლია. ხანდახან თავსც კი ვარიდებ. მომწონს მისი წვალება. ყოველი მიახლოებისას გონებასა და გულს ებრძვის. იგი ვერასდროს გაიგებს ვინ ვარ,ამ საქმის დასრულების მერე მივაგდებ,მხოლოდ გაურკვეველი მოგონება გავხდები მისთვის...
შავი ელეგანტი კაბა ეცვა. ძალიან სექსუალურად გამოიყურება.

ელენე წერეთელი.

მედალიონი საიმედი ადგილას ჩავმალე და მანქანაში ჩავჯექი. გუკა არც კი მიყურებს. ერთი კომპიმენტი მაინც არ ემეტება ჩემთვის დავიჯერო?
გადაიხარხარა.
არა რა ხო ვამბობ არა!ეს ნამდვილი იდიოტია. რა აცინებს სულელს.
-იცი რა მაინტერესებს?რატო არ დამიტოვე საჭმელი ბატონო გუკა?
დაძრა მანქანა და შემომხედა. ამათვალ ჩამათვალიერა და თვალი ჩამიკრა.
-ხან მე შევჭამ,ხანაც მე,აბა სულ მე ხო არ შევჭამ?-ირონია მოიხმო კვლავ.
-მკვეთრად უსვამ ხაზს,რომ ღორი ხარ. იდიოტი ღორი.
-თუ სიმპათიური იდიოტი ღორი ჰა?-მზერას ისევ არ მარიდებს. თვალები გადავატრიალე და გზას გავხედე.

უკვე მივადექით სახლს,არა ბოდიშით სასახლეს. იმდენად უზარმაზარია მიჭირს მზერა გავუსწორო...