შემოდგომის სუსტი,მაგრამ მეამბოხე სიო თან მისდევდა ელენეს,რომელიც თვალებ ჩაქცეული მირბის ტყე-ღრეშიდან,მაგრამ სად...ეს თავადაც არ იცის. იქნებ უნდა იმ დამცირებას გაექცეს ცოტახსნის წინ რომ მიაყენეს. ეს ხომ მისთვის იმდენად მძიმეა,რომ გაანალიზებასაც ვერ ახერხებს. ფეხი ებმის,ეცემა... ისმის ფოთლების მსხვრევის ხმა. თავისი გონება შიგნიდან ებრძვის გულს,თავად ელენე კი მათ გაჩერებას ვერ ახერხებს. თითქოს ყველა და ყველაფერი მის წინააღმდეგ განეწყო,მას ხომ მშვიდი ცხოვრება სურდა,მაგრამ რაში გაყო თავი...

გუკამ ადვილადვე იგრძნო მისი სურნელი. ეს ხომ ისედაც ცხადია... ის დღე ახსენდება ჭრილობა,რომ გადაუხვია. თავადაც უკვირს როგორ მოახერხა ეს.
მთავარი კი ის არის,რომ დეს დღეისობით "ვამპირი"არსებები მიჩნეულია დაავადებულ ადამიანებად. ეს კი შეიძლება გამოწვეული იყოს გენეტიკური დარღვევებით,ორგანიზმში მიმდინარე მუტაციური პროცესებით.
ავადმყოფობა ხასიათდება იმით, რომ ირღვევა პიგმენტური ცვლა და მზის ულტრაიისფერი სხივების ზემოქმედებით ჰემოგლობინის შლა მიმდინარეობს. ასეთ ავადმყოფებს აქვთ უჩვეულოდ ღია ფერის კანი, ადვილად იღებენ დამწვრობას და მზის სხივები ძალიან აწამებთ.
გუკას კი გაუმართლა,რადგან ტყეში ვერ აღწევს ნაძვების დახმარებით მზის სხივი.
პორფირიით დაავადებულ ადამიანთა უმეტესობა იკვებებოდა სისხლით, მაგრამ არა დემონური მიზნებით, არამედ სისხლს იყენებდნენ როგორც წამალს. ამას ასეთი ხსნა აქვს, ისინი ინტუიციურად გრძნობდნენ, რომ საჭირო იყო შეევსოთ ჰემოგლობინის ნაკლებობა და მისი ამოღება შეიძლებოდა მხოლოდ ადამიანის სისხლიდან.
გუკას უკვე ერთი საუკუნეა სისხლის გემო აღარ დაუგემოვნებია. ის ჩვეულებრივი საკვებით იკვებება,როგორც ადამიანები.
ერთადერთი შემთხვევა,რომელიც მას ახსოვს კანაბალიზმის დონის სახით იყო,მაშინ როცა მისი მოსისხლე მტერი ზურა ბაგრატიონი დაიბადა. ალბათ მიხვდებით როგორ დაიბადა,თუ ვერა გეტყვით... გარდაიცვალა ანუ ხელახლა დაიბადა...ის დაძრწოდა ქუჩებში, როგორც მითიური ვამპირი და ჩაკეტილ კარებებს ათვალიერებდა. თუ ნახავდა ღია კარს, ეს მისთვის მიპატიჟების მსგავსი ნიშანი იყო. ერთი ასეთი შემთხვევის დროს, მისი მსხვერპლი გახდა გუკას დედა მარიამი, რომელსაც ღია დარჩენოდა კარები ნაგვის გადაყრის დროს. მისი ქმარი, სულხანი, სამუშაოზე იყო. ზურამ სამჯერ ესროლა მარიამს და მისი სხეული საძინებელში შეათრია. მან გაკვეთა ქალის სხეული დანით. შემდეგ გაჭრა და რამდენიმე ორგანო ამოიღო. მან მოწმინდა ქალის სისხლი იატაკიდან, შემდეგ წაიღო გვამი საპირფარეშოში, დაბანა, გაუჭრა მკერდი და მისი სისხლი დალია. სანამ წავიდოდა, ეზოდან ძაღლის განავალი აიღო და გვამს პირი ამით ამოუვსო.
გუკა იმდენად შეიშალა ამ ამბის შემდეგ,რომ თავი მოიკლა და ზურაზე შურის ძიება გადაწყვიტა.
მაგრამ,დღემდე აღარავის უნახავს მისი ძმა.

ელენე წერეთელი.

-ელენე-მომესმა ნაცნობი ხმა,მისი ნაბიჯები უკვე ძალიან ახლოს მესმის-ელენე იქ,რაც მოხდა.
-გაერთე ხო?-ვეღარ გავუძელი-თუ ვერ გაერთე?
-ელენე!
-რა ელენე?გეშლება გუკა მე "კახპა" მქვია-ცრემლები თავისით მომდის-თანაც ჩემამდე რამდენი გყოლია.
-ელენე-მხრებში მწვდა.
-ნუ მოდიხარ ჩემთან ახლოს!წადი შენი შეყვარებული დაამშვიდე იმას უფრო სჭირდები,ვიდრე ჩემსავით იაფფასიან "კახპა"-ს. წადიი.
-რა ტვინს **ნავ ეე,გეყო ტოო გეყოო!!
-შენთვის ხომ არც არაფერს ნიშნავს გრძნობები,შენ ხომ ერთი მექალთანე ხარ,რომელსაც ყველა და ყველაფერი *იდია,ლიჟბი შენი გაიტანო და...
-და რა მერე?რა გრძნობებს ეხები?-მისმა ხმამ დამფარა,თითქოს ოკეანეს ცეცხლი წაუკიდესო,მისი თვალები გაწითლდასავით,ან მე მელანდება ასე. ხელები იმდენად მომიჭირა,რომ კვნესა ამიტყდა.
მიდი ელე უთხარი,რომ მოგწონს,ამოქმედდა გული.
არა არ უთხრა,ღირსი არ არის მაგან ხომ ჩაგაცვა ეს კაბა,არ დააყოვნა გონებამაც.
იქნებ ეს გაუგებრობა იყო ელე...
არანაირი გაუგებრობა,ეს ძალით ქნა და უარესსაც იზავს,რომ არ შეუშალო ხელი,მიდი ჩემო გოგო,ასწავლე ამ იდიოტს ჭკუა,გავარჯვებულივით აქოთქოთდა გონება.
-ელემენტალურია ადამიანო,ეს ხომ ჩემს ღირსებას ეხება!შენი დანახვაც არ მინდა!
არ დავფიქრებულვარ ისე გამოვიქეეცი. მეგონა შემაჩერებდა,მაგრამ...


***

-წადი მიდი გაიქეცი,არ ვაპირებ შენ გაჩერებას,რაც გამოჩნდი ისედაც აირ დაიარა ყველაფერი,მიდი წადიი შორს წადი,სულ ფეხებზე მ*იდია რამაც გინდა იმან შეგჭამოს!- გაჰყვირის გუკა ცარიელ სივრცეს.
თითქოს გულში,რაღაცამ დასცხო ხელები აუკანკალდა და წაიქცა...

ელენე წერეთელი.

-ნახე აბა-გამომაღვიძა გოგონას ხმამ.
-არა ტო,ჯერ ეძინება ცოდვაა-უპასუხა მამაკაცმა.
-მაინც შეამოწმე.
სხეული მომიახლოვდა,ვიგრძენი მხარზე ხელის შეხება. თვალები სწრაფადვე მოვხუჭე,რათა არ შეემჩნია. სილუეტი მაინც შევამჩნიე,გამოყვანილი სახე მოკლედ შეჭრილი თმით.
-ხო გითხარი ანგელოზია ტო.
არა ამას ნაღდად ვეღარ გავუძლებ, ვახელ თვალებს და ლამისაა შევასკდე მის სახეს. ჩემს გააფთრებულ მიმიკაზე უკან იხევს და შავი თვალებით მიმზერს. არა,მგონია მოვკვდი და ახლა ეს ბიჭი მელანდება. მის უკან მალევე არა ნაკლებ ლამაზი გოგო ჩნდება,ქერა თმით. ცხვრი აქვს გახვრეტილი და თმაზე შავი მელირება დასთამაშებს.
-შენი ანგელოზი არ ვარ გაიგე?-მივახალე ცივად პირში.
-დამშვიდდი ტოო,მე გიო მქვია და ეს ლენკაა.
ოხოო ძაან სიმპოა ელენეე,აქუთქუთდა გონება,ესღა მაკლდა ახლა რაა.
-აქ რას ვაკეთებ?-მიმოვიხედე თავი ჯუნგლებში მგონია,იმდენი ხე-მცენარეებია ირგვლივ.
-შენმა მედალიონმა მოგიყვანა პატარავ აქ-ჩაერთო ლენკა.
მოიცა რა?თუ სწორედ გავიგე "პატარავო"?
-უკაცრავად?-წარბები ავზიდე,მას გაეცინა.
-ლეზბია-თვალები დამიჟუჟუნა გიომ.
ამათ მაგარი ში* აქვთ,დააბოლოვა ჩემი სათქმელი გონებამ.
-ამის წყალობით ნაშა ვერ ამიგდია რაა-განაგრძო გიომ.
-ისეთებს ნაშა ბიჭებს ჩითავ,რომ მაგათ ჩემს დანახვაზე წამში უდგებათ.
ორივე აკისკისდნენ,წამოვდექი თუ არა ეგრევე შემაბარბაცასავით. ან მე გავაფრინე,ან კიდევ ეს ყველაფერი მწარე სიზმარია. რა გამოდის,ანუ ლეზ*ოსელთან და გეისთან ერთად ვარ? კი,მაგრამ რაღა მაინც და მაინც ამათთან აღმოვჩნდი? მოიცა როგორც მახსოვს მედალიონი ახსენეს... დავიხედე კისერზე და მწვანედ ბიზგინებდა.
-ყავა თუ ჩაი?-გვერდში ამომიდგა ლენკა.
-იციი სახლში წასვლა მინდა.
-ნწწ,არავითარ შემთხვევაში,ასეთი გოგო როგორ უნდა გავმაზო?
-ყავას დავლევ...
კისკისით გამეცალა. გიომ ხელით მანიშნა მასთან მივსულიყავი,ოთახი ფეხ აკრებიტ გავიარე,რაღაც უცნაური შეგრძნება მაქვს.
-დაჯექი ცუნცულ,შეგიძლია ტრუსებითაც იმოძრავო არ გაგიტყდეს.
-არა გმადლობ.
გაზეთს დავავლე ხელი და ცხვირ წინ ავიფარე,რათა მას არ დაენახა ჩემი გამწარებული სახე. ამ კრეტინებს ისევ ის იდიოტი მირჩევნია. ნეტა ახლა სად აგდია,სულელი...


გუკა ბაგრატიონი.


-შემეხვეწე-მეთექვსმეტეჯერ გადამცხო ქამარი წელზე ზურამ. ჩემი ყვირილი მთელ ჯოჯოხეთს იღებს.
-სულ ეს ხარ ძმაო?-სისხლს ვაფურთხებ და რაც ხმა მაქვს დარჩენილი იმით ვყვირი.
-სან დე გამოსახულება გინდა?-ხელზე იხვევს ქამარს და მთელი ძალით მირტყამს. ვეღარ უძლებს ჩემი სხეული და ეგრევე ვეცემი ძირს. ადამიანური გრძნობები იღვიძებს ჩემში,რომელსაც ტკივილი ქვია... მთელი სხეული მეწვის.
-ჩინეთში იყავი მთელი ეს დრო?-კიდევ უფრო ღიზიანდება და მირტყავს.
-მედალიონი და თავისუფლება.
-ვერ ეღირსები!
-კარგი თავადვე მოვძებნი-საბოლოო ჩარტყმა და მთიშავს.