დაიკარგა თხუთმეტი წლის გოგონა,ელენე წერეთელი. სახლიდან გავიდა დილას დაახლოებით ცხრის ნახევარზე და მას შემდეგ იგი არავის უნახავს. მეგობრები ვარაუდობენ,რომ სახლიდან გაიქცა,მიზეზად კი მის ფსიქიურ მდგომარეობას ასახელებენ,მაგრამ რა მოხდა სინამდვილეში?ეს მხოლოდ მან იცის.
ღამის წყვდიადში მოქცეული მიაბიჯებს ხეებს შორის. შემოდგომის ნაზი სიო სახეზე ეალერსება. მუქი მწვანე თვალდებიდან ცრემლთა ნაკადი სცვივა. თავისი ფეხები გამხმარ,გამოლეულ ფოთლებს აშხრიალებს და შუაზე ტეხავს. ყურსასმენებს იკეთებს და მისთვის საყვარელ სიმღერას რთავს.
"i know i'm not the only one"
ვერც კი ამჩნევს,როგორ მიუახლოვდა უცნობ სახლს. ძალა გამოლეული მიწაზე ეცემა. უცნობი პირი მას ხელში წევს და სახლში შეყავს.

ელენე წერეთელი.
თავის ტკივილით ვიღვიძებ,თვალებს ვისრეს და ირგვლივ ვიხედები. ეს სახლი,რაღაც არ მეცნობა. ვდგები,მაგრამ თაბრუ მეხვევა და ისევ მდივანზე ვეხეთქები.
ნაბიჯების ხმა მესმის და თავს ვწევ. მაღალი,უცნობი კუნთა ტიპი შემოდის ოთახში. გრძელი შავი თმით. განიერი გაშლილი მხრები აქვს,ამას მის სიძლიერესთან ვაიგივებ. მკაცრი,მეტყველი მზერით მიცქერის და დუმს.
-ვინ ხარ?-ამბობს ხრიწინა ბოხი ხმით.
-შენ თვითონ ვინ ხარ?
-აქ კითხვებს მე ვსვამ.
-და შენვე პასუხობ,რადგან მე სანამ არ მიპასუხებ არაფერს არ ვიტყვი-ვცდილობ ჩემი ავტორიტეტტი გავიმაღლო. თვალებს ატრიალებს და გარეთ გადის.
მალევე უკან ვეკიდები,მაგრამ ის არ ჩერდება,ნათელ შუქზე უკეთ ვამჩნევ მის მოხდენილ მკერდს,ეს ჩემი სექსუალური ფანტაზიის ერთ-ერთი მთავარი ნაწილია.
-ჰეი,ბიჭი თუ მომიცდი მადლობელს დაგრჩები.
ჩერდება და ტრიალდება,მის თვალებში ვიძირები,საოცრად მუქი ცისფერი გუგები აქვს. ასე მგონია,ოკეანე გადამეშალა წინ,მე კი თოლია ვარ და მის ზედაპირზე დავცურავ,რათა სილამაზით დავტკბე.
-შენთვის არ უთქვამთ,რომ ბევრს ლაპარაკობ?-ტუჩის კუთხეს ტეხავს.
-და შენთვის არ უთქვამთ,რომ ძალიან თავდაჯერებული ბიჭი ხარ?
-კითხვაზე კითხვით უნდა მიპასუხო?-სერიოზულდება მისი მიმიკა.
-და შავდება მაგით რამე?
არაფერს ამბობს გზას მიიკვლევს. მასვე მივყვები და მივადექით ბრაბუსს. უნდა ვაღიარო შავი ელეგანტი ფერია,აი ბრაბუსი კი ლეგენდა მანქანათა შორის. ორივე კი ერთად მსოფლიოს მერვე საოცრებაა. კარებს ხმაურიანად აღებს და ისე ჯდება,მე არც კი მიყურებს.
-შენ რა აქ მიპირებ,რომ დამტოვო?-ალმაცერად მიყურებს.
-და რა?-როგორ მინდა ამ ლამაზი გრძელი თმიდან ვითრიო. ხელებზე ვენები გამოკვეთილად უჩანს. ბიციფსები კი საოცრებაა,ეს მამაკაცის სხეულის კლასიკური ნაწილია და ქალების უმრავლესობა,გამუდმებით მასზე შეხებაზე ოცნებობს. დაკუნთული ბიციფსები კი უბრალოდ ყვირიან "მე მაგარი ბიჭი ვარ!"
-სიკვდილი და ჯანდაბა აი რა!-ირონიულად მიღიმის,თვალებით მანიშნებს დაჯექიო.

***
-რა გქვია?-გაბედულად მივაშტერდი.
-გუკა.
-მე ელენე.
-რამდენი წლის ხარ?-ამათვალ ჩამათვალიერა.
-თხუთმეტის შენ?
-თექვსმეტის-ამუხრუჭბს-მომისმინე ელენე,არ ვაპირებ შენთან ფეხი ფეხზე გადადებას და ჭორაობას,რადგან ჩემთან ერთად წამოხვედი მე გარკვეული წესები მაქვს,ან დამემორჩილები და ჩემთან ერთად დარჩები,ან არა და გზა დიდია.
-და რა უნდა გავაკეთო?
-უნდა მოკეტო!-კვლავ ჩართო ძრავა.
-თორე?-კვლავ გამომხედა. ჩემსკენ მოიწია,მის სუნთქვას ბაგეებთან ვგრძნობ. მისი მგრძნობიარე ტუჩბი,კოცნისკენ გიზიდავენ. ვგრძნობ,როგორ დამიარა ტანში ჟრუანტელმა. ცოტაც და პომიდორს დავემსგავსები.
-შენზე ძალას გამოვიყენებ-სწრაფადვე მოვდიავრ აზრზე და ვსწორდები.

***
თავი საკუჭნაოში მგონია,იმდენად პატარა არის აქაუროვა. საკითხავია შევეტევი? გუკამ მანქანა ჩაკეტა და კარები გააღო. შიგნით ბევრი არაფერია სანახავი. მხოლოდ ერთი საწოლი და მაგიდა დგას. არც ნათურა და საკვები ჩანს სადმე.
-აქ დაიძინებ-გაკრეჭილმა შემომხედა.
-რა?მეღადავები?
-პრობლემა გაქვს?
-იცი რაა,მაგრამ მ*იდია შენი პრინციპები,მე ახლავე მივდივარ აქედან.
-უკვე გვიანია ფისო-კარებისკენ მიმავალს წინ მეღობება.
-ფისო ბებიაშენია,გადაგხსნი ბიჭო წელში!-საროჩკას დასწვდა და ღილების გახსნას შეუდგა. ნელ-ნელა უკან დავიხიე,მაგრამ მგონი არ ხუმრობს ეს იდიოტი.
თვალებიდან ცრემლები მცვივა. ასეთი მომენტი არაერთხელ მქონია. მამაჩემი დედას მიიმწყვდევდა ერთ კუთხეში და ჩემს თვალწინ აუპატიურებდა ხოლმე. მამას ეს არასდროს არ ადარდებდა. დედას გარდაცვალების შემდეგ ჩემზე უნდოდა გამოეყენებინა ძალა,თუმცა გამოვიქეცი. არა მარტო იქიდან,არამედ ყველაფრისგან.
-ზედმეტი პრობლემები არ მჭირდება,მოდი ახლავე მოვაგვარებ და ვსო-საროჩკას მდივნის მიმართულებით ისვრის.
-გთხოვ არა,გთხოვ არ მომეკარო-ჩავიკეცე. მისი ღონიერი ხელი თმებზე შემეხო. დამქაჩა,რასაც ჩემი კივილი მოყვა.
-მოკეტე!-მისი ღრიალი მაიძულებს,რომ ენა ჩავიგდო.
შიშისგან თავს ვუქნევ ის კი გადის. ცოტახანში ჯამით ხელში ბრუნდება. ისევ მიახლოვდება და იხრება. სველ ტილოს კეფაზე ვგრძნობ. მარცხენა ხელს შარვალთან ანაცვლებს,მიხსნის და მხდის. ტემპერატურის მატებას ვგრძნობ სხეულში. ერთიანად მივლისტანში ჟრუანტელი. თვალები დავხუჭე. ფეხებზე სველ ტილოს ვგრძნობ. გუკამ უკან დაიხია.
-ნუ ზლუქუნებ,ჭრილობები შეგიხვიე მხოლოდ,არ არის საჭირო ამხელა ამბავი ატეხო.

***
საღამოხანს ბრუნდება პარკებით ხელში.
-ჭრილობები როგორ გაქვს?-საბასუხოდ მხოლოდ მხრებს ვიჩეჩ-კარგი მომისმინე ვიცი,რომ შეგაშინე და ამისთვის ბოდიშს გიხდი. უბრალოდ შენი დახმარება მჭირდება.
-რაში?
-მყავს შეყვარებული,თუმცა მისი "მამიკო" არ გვაძლევს ერთად ყოფნის უფლებას,შენ თამაშში უნდა ამყვე.

***
არა ელენე მას შეყვარებული ყავს,შენ არანაირი შანსი არ გექნება მასთან,აქოთქოთდა ჩემში გონება.
მაგრამ ელენე,იქნებ შეუყვარდე ყველაფერი შესაძლებელია რომ მოხდეს,შეეკამათა გული.
ოო,გულუბრყვილო გულო,შენ სულ აიმედებ ადამიანებს ერთხელ რეალობის გემოც შეაგრძნობინე რა,არ ნებდება გონება.
თვალები გადავატრიალე და წამოვდექი. ის იდიოტი ტანსაცმელის მოსატანად წავიდა,იმედია რაღაც უბედურება კაბას არ მომიტანს. სანამ მოვა წავალ დავიბან.

ისეთი გაყინული წყალია ამ ჭაში ძლივს ამოვიღე,დაბანაზე ხო ზედმეტია საუბარი. გაწეწილი თმები ხელებით ჩამოვისწორე. იმ იდიოტმა ჩემი ჯინსი დახია,ხოდა მაგის საროჩკა ზედ მაკვდება რასაც ქვია.
-იქნებ მეც დამიტოვო ჩასაცმელი-მომესმა უკნიდან ბოხი ხმა,თვალები დავქაჩე და გადასაფარებელი ავიფარე.
-იდიოტო,კარზე დაკაკუნება არ გასწავლეს?
-შენ არ გასწავლეს,რომ სხვისი ნივთების აღება დაუკითხავად ცუდია?-ცელოფნიდან კაბა ამოიღო და მესროლა.
-ჩემი ჯინსი დახიე და.
-თუ,არ მოკეტავ მაგ საროჩკასაც მივაყოლებ ზედ,მიდი საჭმელი გამიკეთე.
-ბატონო?მე შენი მოსამსახურე კი არ ვარ!-ფეხზე წამოდგა,მისი მიმიკა ისეთივე გაცეცხლებულია,როგორიც ამასწინათ იყო. არ გამიმართლა მცირე სოროში ვარ,თორემ მუშტი კრივს გავუმართავდი.
მიდი ხიე ელე,ყვირის გონება.
არ ელე,ეს არ გააკეთო,მსაყვედურობს გულიც.
სიბრაზისგან გუკას ვენები ლამისაა შემოასკდეს იმხელაზე გაებერა. კედელთან მიმიმწყვდია და მიცქერის.
-მე შენ რა გითხარი?ყველაფერი გარდამავალია,არ გეგონოს ასე უცბათ გამიშინაურდები.
-რა დავაშავე ასეთი?გამიშვლი წასვლა მინდა-შეამჩნია ჩემი დაძაბულობა.
-თუ წახვალ შენზე ვიძალადებ-უფრო მომეკრო.
-ციხეში ამოლპები ბავშვის გაუპატიურების მიზნით.
-და რა?შენ არ გინდა?
-როგორ არ მინდა-ხარხარი დაიწყო. რა აცინებს ამ იდიოტს?
ფიზიკურ კონტაქტზე დათანხმდი ახლა შენ,ასისინდა გონება.
-არა,ეს არ მიგულისხმია,რაც შენ გაიგე. მე უბრალოდ,ისა...ხოო,არა რა ხო.
-კაი კმარა,ელენე გაფრთხილებ არ შეგიყვარდე!
-ეგღა მაკლია ახლა შენ შეგიყვარო რაა-მივაძახე კარებში გასულს.

***
საჭმელი თვითონვე მოიმზადა და ჭამა. რატომღაც მადა არ მაქვს. სანამ ის სადილობდა,თავის ჩემოდანს გადავაწყდი. ინტერესის მიზნით გავხსენი და უამრავ კონვერტს გადავაწყდი. ერთერთმა მიიქცია რატომღაც ჩემი ყურადღება.
"ძვირფასო გუკა,მე თქვენზე თავდავიწყებით ვარ შეყვარებული,გთხოვთ იმედებს ნუ გაუცრუებთ მამაჩემს.
დიდი სიყვარულით ნატალი"
თარიღი ერთი კვირისას ემთხვევა. მას მოჰყვება მეორე ხოლო თარიღი სამი დღის წინანდელია.
"ძვირფასო გუკა,უღრმეს მადლობას გიხდით იმ ღამისთვის.
პატივისცემით დარო"
რა ღამეზეა საუბარი?გავიფიქრე ჩემთვის,როცა შემთხვევით ზარდახშას გავკარი ხელი და მწვანედ მოჩუქურთმებული მედალიონი გადმოგორდა. სწრაფადვე დავავლე ხელი და გამოვვარდი.

გუკა ბაგრატიონი.
ჩემი ბიოგრაფია იმით გამოირჩევა,რომ საგვარეულოს წარმომავლობის ოჯახიდან ვარ. მამაჩემი- სულხან ბაგრატიონი ორასი წლის წინ გარდაიცვალა. ტახტი მე გადმომცეს. მართვა არ გამჭირვებია,რადგან მუდამ ახალგაზრდად დავრჩები,მანამ სანამ ბედი არ მოაღწევდა ჩემთან. ერთი საუკუნე იმას შევალიე,რომ მესწავლა თვით კონტროლის უნარი. დადგა დრო,როცა მემკვიდრე უნდა გამეჩინა სამეფოსათვის,ამის გამო უხუცესმა ერაკლემ გამომგზავნა რეალურ სამყაროში. რამდენიმე თვის წინ შევხვდი ერთ გოგონას,სახელად ევას. მასში სისხლის წყურვილმა მომხიბლა,ალუბლისა და მარწყვის ტუჩები აქვს. შემთხვევით ვუკბინე. ლოგიკურია,რომ სისხლზე ვრეაგირებ სხვანაირად,თუმცაღა სწრაფადვე მივიმალე და ჩავსახე გეგმა. გავხდი ისეთი ტიპი,რომლისაც ყველას ეშინია,გარდა მაქცია ლევანის-ევას მამის.
***
უკვე თხუთმეტი წუთიაწუთია მანქანაში ვუცდი. მან კი არ იცის,რომ ფიქრების წაკითხვა შემიძლია. ხანდახან თავსაც კი ვარიდებ. ჩემი ყოველი მიახლოებისას გონებასა და გულს ებრძვის.

ელენე წერეთელი.

სწრაფადვე ჩავჯექი მანქანაში. გუკა არც კი მიყურებს. ერთი კომპლიმენტი მაინც არ ემეტება ჩემთვის?
გადაიხარხარა. არა ხო ვამბობ,ეს ნამდვილი იდიოტია,რა აცინებს სულელი.
-იცი რა მაინტერესებს რატო არ დამიტოვე საჭმელი ბატონო გუკა?
-ხან მე შევჭამ,ხანაც მე,აბა სულ მე ხო არ შევჭამ?-ირონია მოიხმო კვლავ.
-მკვეთრად უსვამ ხაზს შენ სიღორეს.
-სიმპათიური ღორი ხო?-თვალები გადავატრიალე და მანქანაც დაიძრა.

***
უკვე მივადექით სახლს,არა ბოდიშით სასახლეს. იმდენად უზარმაზარია მიჭირს მზერა გავუსწორო. დაახლოებით შვიდი სართული დავთვალე,მათ შორის კი იმხელა დაცილებაა,რომ თავისუფლად დაეტევა ორი ან სამი კაცი ერთმანეთზე დადგმული. კარები ოქროსფრად შეუღებავთ,რასაც ვერ ვიტყვი კედლებზე,ისინი თეთრად გამოიყურებიან. შესასვლელს წარწერა ამშვენებს,თანაც ძველი ქართული ასოებით "დადიანთა სამეფო". კარის მცველებმა შიგნით შეგვიპატიჟეს. ირგვლივ თამარ მეფის დროინდელ პირთა პორტრეტები ეკიდა.
-ეს რა ადგილია?
-ცოტაც მოითმინე და თავადვე იხილავ.
ამ ბიჭის თავდაჯერებულობა მიკვირს. ცოტახანში დაბალი კაცი გვიერთდებდა,შავი წვერით და შიგნით შევყავართ. ნეტა ის მაინც ეთქვა ასეთ სახლში,თუ ცხოვრობს თავისი შეყვარებული. არა საინტერესოა რა თამაშში უნდა ავყვე...

გუკა ბაგრატიონი.

ისე მინდა ელენეს სისხლი დავლიო,როგორც არასდროს. ის თავის გონებასა და გულს შორის იმყოფება ორჭოფში. გონება უბიძგებს გაიხადოს თავისი ქუსლიანი ფეხსაცმელი და კბილები ჩამომილეწოს. ელენე თვალებს ატრიალებს და ერთი ორჯერ მკვახე მზერასაც მესვრის ხოლმე.

ელენე წერეთელი.

კარები შევაღეთ,თუ არა კლასიკური მუსიკის ხმა მომხვდა ყურებში. ათასობით შარვალ-კოსტუმში გამოწყობილი ადამიანი მომხვდა თვალში. თითოეულის მზერა ჩვენსკენ წამოიჭრა.
დამპალი და ძროხა ბიჭი,შეხედე როგორ კაბაში გამოგაწყო?აქ ყველას ანტიკვრალუად აცვია და შენ?ტვინს მიდუღებს ჩემი უსაყვარლესი გონება უკვე!!!
მაგრამ რომ დავუკვირდეთ ერთის მხრივ მართალია,რატომ ჩამაცვა ასე? მაღალი წვერიანი კაცი ჩნდება საიდანღაც.
-მოგესალმებით ბატონო გუკა,მობრძანდით.
ამ იდიოტმა თავი დაუკრა. თავში უცნაური აზრი მომივიდა. აი ცხენები,რომ ჭიხვინებენ ხომ იცით? და მერე იჯღანებიან,ზუსტად ასე მიმზერს ამწამს.
-შოუ ახლა იწყება პატარავ -თვალი ჩამიკრა.
-შენი "პატარა" ტყეში დარბის მიდი გაეკიდე.
-დიდი სიამოვნებით,მაგრამ აქ მარტო როგორ დაგტოვო?
-ოჰ,როდიდან გაღელვებდა ჩემი ბედი?-კბილებში გამოვცარი.
-როდის არ მაღელვებდა რომ?
-და როდის გაღელვებდა?
-კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება გუკა-შემოგვიერთდა ჰალსტუხიანი ტიპი.
-შალვა ბიძი-ეს იდიოტი გადაეხვია.
-რამდენი ხანია არ მინახავხარ შვილო,როგორ შეცვლილხარ-თმები აუჩეჩა. აუფ მეტის ღირსია. ერთი მაკრატელი ეჭიროს ამ კაცს ხელებში ხო მოაჭრიდა თმებს. იფ რას გავიხარებდი...
-კარგად ვარ ძია,ნატალი როგორ გყვათ?
-კარგადააა.
ნატალიო?ეს ხომ ის გოგოა წერილიდან. მათი ათ წუთიანი დიალოგიდან შევიტყვე,რომ ნატალი შალვას მეუღლეა. ზუსტად ერთი კვირის წინ,გუკამ გადაარჩინა ის ქალი სიკვდილს და მადლობის ნიშნად ვახშამზე დაპატიჟეს.
ეს ერთი,ახლა ის მეორე დარ ოუნდა გავიგო ვინ არის,გავიფიქრე ჩემთვის.
როგორც იქნა ის კაციგაგვეცალა და წინ გადავინაცვლეთ. როგორ მიანტერესებს როგორი იქნება ევა,ერთი ამ იდიოტის გემოვნება მანტერესებს,
-მზად ხარ?-გამომაფხიზლა მისმა ხმამ,საპასუხოდ მხრები ავიჩეჩე. ისიც კი არ უთქვამს რა უნდა გავაკეთო...
-იცოდე რამე,რომ შეგეშალოს ჩემი ხელით ამოგიფატრავ გულს!-განაგრძო და კედელზე ამაკრო.
-ნუ ღელავ თავს არ გავიწირავ-მისი ოკეანისფერი ლურჯი თვალები ისევ მიძირავენ. მისი ხელის შეხებას ამოვყავარ იქიდან და ახლა ჩემი სექსუალური ფანტაზიის მორევში მითრევს. თბილი თითები ჩემში ვიბრაციით აღწევს. რეცეპტორები შეიგრძნობენ მას და იწყებენ ნერვული იმპულსის წარმოქმნას. მექანიკურად ტანში მბურძგლავს.
ელენე არ აყვე ამ გრძნობას,დაგღუპავს გოგო!გამომაფხიზლა გონებამ...
-წავედით.
***
-მეგობრებო,მოხარული ვარ წვეულებაზე მობრძანებისათვის. შევეგებოთ ჩემს ქალიშვილს.
კიბიდან ჩამოდის თეთრ კაბაში გამოწყობილი გოგონა. მისი არნაგობით,თუ ვიმსჯელებთ თექვსმეტი წლის უნდა იყოს. სწორი ცხვირი ამშვენებს მის მრგვალ სახეს. გუკასკენ გავაპარე თვალი. ისეთი აღტაცებით უმზერს,რომ მომინდა ჭიქა ავიღო და თავში ვლეწო. ევამ მამამისთან გადაინაცვლა. რა საინტერესოა ეს "თქვენობით" საუბარი რატომ მოსწონთ?
-დღეს ჩემი ქალიშვილის დაბადების დღეა. მინდა დავიწყო მისი გაჩენიდან დღემდე,როცა დედამისი გარდაიცვალა-თვალები დახარა ლევანმა,თითქოს ცრემლი მოერიაო. ირგვლივ სამარისებული სიჩუმე ჩამოწვა-იმედი აღარ მქონდა,რომ ცხოვრების გაგრძელების საშუალება მექნებოდა,მაგრამ ჩემი ქალიშვილის დახამრებით ესაც დავძლიე. მოდით მას გაუმარჯოს.
-გაუმარჯოს,აუმარჯოს...
ვერ ვგებულობ როგორ ჩნდება წამში გუკა ჩემს გვერდიტ. ხელს მჭიდებს და მამა-შვილისკენ მივყავარ. ორივე გაკვირვებული შემოგვცქერიან,განასკუთრებით კი ევა.
-როგორ გაბედე აქ მოსვლა?-ყელი მოიღერა ლევანმა.
-მამა მე დავპატიჟე-ჩაერია ევა.
-მე და ჩემი საცოლე-გუკას ხელს წელზე ვგრძნობ. სიტყვა "შაცოლე"ზე კი თვალები მიფართოვდება მხელაზე,რომ დედამიწასაც კი შემოვახვევ. ეს რა სინაგლეა!-გილოცავთ დაბადების დღეს.
ევას არაფერი უპასუხია,ისიც ჩემსავით დაბნეულია. არა,მე უფრო შოკირებული ვარ.
-მორიგი "კახპა" მომიყვანე ხომ აქ?-გააღო პირი ლევანმა. ვიგრძენი როგორ დამეჭიმა მთელი სხეული. თითქოს გულში ფეხი ჩამაჭირესო და ზევიდან მსრისავენ. თვალებზე ცრემლი მომადგა,მაგრამ შევძელი შეკავება-მეგობრებო, შეხედეთ გუკა ბაგრატიონს, ასეთი გვარის მატარებელს. ვისთან ერთად მოსულა...
ყველას მზერა ჩემზე გადმოიჭრა,უფრო სწორედ კაბაზე.
ახლა ყველაფერი ნათელი გახდა ჩემთვის. მან იცოდა,სადაც მოვდიოდით და იმიტომაც ჩამაცვა ასეთი კაბა. ამ კაცმა აღნიშნა თანაც მორიგიო...
გუკასკენ გავიხედე. თვალებშიც კი არ მიყურებდა.
რისი იმედი მქონდა?
რატომ დავთანხმდი?
ნუთუ შემეშინდა?
არაა...
არ შემშინებია,ეს იყო იმედის ნაპერწკალი,რომ ჩემ თავს რაღაცით დავამახსოვრებდი.
გავიქეცი...
არც არავინ გამომყოლია უკან...

გუკა ბაგრატიონი.

-რატომ არ გარბიხარ?გაეკიდე შენს...
-კმარა!უკვე ყელში ხარ ამოსული,რანაირი მამა ხარ შენ?საკუთარი ცოლი შეჭამე,ეგ არ გეყო და ელენეს დაადგი თვალები?-ჩემს ნათქვამზე თვალები დაექაჩა. ვგრძნობ,რომ ყველას მზერა მივიპყარი. სწორედაც რომ შესაფერისი მომენტია.
-როგორ ბედავ!-ოთახი მისმა ღრიალმა მოიცვა. ევა დაბნეული შემომყურებდა.
-რაო ბატონო ლევან?სხვა დანარჩენებს,რაც უქენით არ გეყოთ?
-მოშორდი აქედან!!-სილა გამაწნა. ვახ რა მწარე ხელი ქონია...
ერთადერთი სამეფოღა დარჩა საქართველოში,სადაც ვამპირები ვცოცხლობთ. ჩვენ მოვდივართ ტრანსლივანიიდან. რუმინეთის ამ ისტორიულ რეგიონში მოსახლეობის ნახევარზე მეტი ეპიდემიამ იმსხვერპლა. გლეხები მიცვალებულებს მალევე მარხავდნენ. ხშორად,იმ ადამიანებს,რომლებიც კატალეფსიით იყვნენ დაავადებულნი,გარდაცვლილებად მიიჩნევდნენ და შესაბამისად,მიწას აბარებდნენ. "მკვდრები" მალევე იღვიძებდნენ და საფლავიდან ამოსვლას უშედეგოდ ცდილობდნენ.სამარხების ქურდები და ვამპირებზე მონადირეები საფლავებს დაკრძალვიდან რამდენიმე დღეში თხრიდნენ,თუ ადამიანი ბუნებრივი სიკვდილით კვდებოდა,სხეული უცვლელი ხვდებოდათ,კატალეფსიის შემთვევაში,გვამს პოზა შეცვლილი ჰქონდა,ხოლო თუ ფრჩხილებიც ქვეშ და პირში სისხლის კვალსაც აღმოუჩენდნენ,ვამპირად შერაცხავდნენ.
ერთადერთი ვამპირი,სახელად ჰერეკლე,საქართველოს ტერიტორიაზე დასახლდა. მალევე აღმოაჩინა მის თავში ვამპირობის შესაძლებლობები და გამოკვლევა დაიწყო.
ვამპირები მზეზე იწვიან.
ვამპირებს ნივრის ეშინიათ.
იმისთვის რინ ვამპირი უცხო ადამიანის სახლში შევიდეს,სახლის პატრონმა მას ზღურბლზე გადაბიჯებოს ნება უნდა მისცეს.
თუ ვამპირს ნაკურთხ წყალს შეასხამ მოკვდება.
-მამა შეჩრდი-ჩვენს შორის ევა ჩადგა.
-გამეცალე!-სწრაფადვე დაუღრიალა თავის შვილს.
-ევა მამაშენს კითხე ვინ არის სინამდვილეში-ამის თქმაღა მოვასწარი,სანამ არ გამომიტანეს იქიდან მცველებმა...

ელენე წერეთელი.

-ელენე-მომესმა ნაცნობი ხმა,დაფიქრებაც არ არის საჭირო,ისედაც ცხადია,რომ გუკაა.
-გაერთე ხო?თუ ვერა?-ძალა გამოლეული მისკენ შევბრუნდი.
-ელენე!
-რა ელენე?გეშლება მე მსუბუქი ყოფაქცევის გოგო ვარ-ცრემლები თავისით მცვივა.
-გეყოფა!-ხმასთან ერთად მიმიკაც უმკაცრდება.
-თანაც ჩემამდე რამდენი გყოლია?
-ელენე!-მხრებში მწვდა.
-ნუ მოდიხარ ჩემთან ახლოს!წადი შენი შეყვარებული დაამშვიდე იმას უფრო სჭირდები,ვიდრე ჩემნაირს!!
-გეყოფა ტოო,გეყოფა!!-ხელებს მიშვებს და ვეცემი. თვალებზე იმდენი ცრემლი დამიგროვდა,ვეღარ ვხედავ ირგვლივ.
-შენთვის ხომ არც არაფერს ნიშნავს გრძნობები,შენ ხომ ერთი მექალთანე ხარ,რომელსაც ყველა და ყველაფერი კ*დია.
-და მერე რა?რა გრძნობებს გულისხმობ?
მიდი უთხარი,რომ მოგწონს,შემეხვეწა გული.
არა არ უთრა,ღირსი არ არის მაგან ხო ჩაგაცვა ეს კაბა,არ დააყოვნა გონებამაც.
იქნებ ეს გაუგებრობა იყო ელე...
არანაირი გაუგებრობა,ეს ძალით გააკეთა.
-საქმე ჩემს ღირსებას ეხება!შენი დანახვაც არ მინდა!
გული შემეკუმშა,თითქოს მესამე მსოფლიო ომი დაწყებულიყო...
უკვე მეორედ გამოვიქეცი,თანაც ისე რომ არავინ გამომყოლია უკან...

***
-წადი მიდი გაიქეცი,არ ვაპირებ შენს გაჩერებას!
გუკა გაჰყვირის ცარიელ სივრცეს,უკნიდან ბასრი საგანი იგრძნო... გაითიშა...

ელენე წერეთელი.

-ნახე აბა-მომესმა გოგონას ხმა.
-არატო,ჯერ ეძინებაცოდვაა-უპასუხა ბიჭის ხმამ.
-მაინც შეამოწმე.
მხარზე ვიგრძენი მოლეული ხელის. თვალები სწრაფადვე მოვხუჭე,რათა არ შევემჩნიე.
-ხო გითხარი ანგელოზია ტო.
რაო?გავა ანგელოზებ,თუ ავდექი და ჩამოვულაგე კბილები სათითაოდ. თვალებს ვახელ და პირდაპირ მას ვაშტერდები. მრგვალი პატარა სახე აქვს. შავი თვალებითა და წითურა თმით. სახეზე ალაგ ალაგ ჭორფლები დასტამასებს. მის უკან მეორე სახეს ვამცნევ. ქერა და ცხვირ გახვრეტილი გოგონა ჩნდება ჩემს ხედვათა არეში.
-ანგელოზი არ ვარ გაიგე?-მივახალე ცივად.
-დამშვიდდი ტო,მე გიო ვარ ეს კი ლენკაა.
ოხოო,ძალიან სიმპატიურია ელენე,დაიწყო ადუღება ტვინმა.
ესღა მკალდა რაა...
-აქ რას ვაკეთებ?-მიმოვიხედე ირგვლივ. ბევრი ხე-მცენარეა.
-შენმა მედალიონმა მოგიყვანა აქ პატარავ-ჩაერთო ლენკა.
მოიცა რაო? თუ სწორედ გავიგე "პატარა"-ო????
-უკაცრავად?-მას გაეცინა.
-გოგოები მოსწონს-გამეკრიჭა გიო.
ვაიმე დედა....
ბედი გაგეხსნა ელე,ახითხითდა გონება.
თვალები გადავატრიალე და წამოდგომა დავაპირე.
-ამის წყალობით გოგო ვერ დამიპატიჟებია რა სახლში-განაგრძობს გიო.
-ისეთ მაგარ გოგოებს პოულობ,ჩემს დანახვაზე უდგებათ ხოლმე-სამზარეულოში გაირინდა ლენკა.
ორივეს კისკისი აუტყდათ. ანუ რა გამოდის?
აუ...
ეს არ მინდოდა რა...
ამათ ისევ ის იდიოტი მირჩევნია...
მაგრამ ერთი ფაქტი უნდა განვიხილო,ლენკამ ახსენა მედალიონი ხო?
კისერზე დავიხედე და მწვანებ აბიზგინდა მედალიონი.
-ყავა თუ ჩაი?-თავი გამოყო სამზარეულოდან ლენკამ.
-იციი სახლში მირჩევნია წასვლა.
-ნწნწ,არავითარ შემთხვევაში,ასეთი გოგო როგორ უნდა"გაგმაზო"?-თვალი ჩამიკრა.
-ყავას დავლევ.
დეგენერატი!! რა უნდა ჰა?ესღა მაკლდა უფფ....
გიოსკენ შევბრუნდი დროა მედალიონზე ვკითხო.
-თუ გინდა ტრუსებითაც იარე,არ გაგიტყდეს-გამეკრიჭა.
-არა გმადლობ...

გუკა ბაგრატიონი.

-შემეხვეწე-მეთექვსმეტეჯერ გადამცხო ქამარი წელზე ზურამ. ჩემი ყვირილი მთელ ჯოჯოხეთს იღებს.
-სულ ეს ხარ ძმაო?
-სან დე გამოსახულება გინდა?-ხელზე იხვევს ქამარს და მთელი ძალით მირტყავს კვლავ. ვეღარ ვუძლებ და ძირს ვეცემი. ადამიანური გრძნობები იღვიძებს ჩემში.
-ჩინეთში გასწავლეს ჩხუბი ზურა?
-მედალიონი მინდა!
-ვერ ეღირსები!
კვლავ ბასრი საგანი მხვდება და ვითიშები....

ელენე ბაგრატიონი.

-რა გქვია პატარავ?
-ელენე.
-რა პოსტი გაქ?-სიგარეტის კოლოფი გახსნა და ერთი ცალი ამოაძვრინა.
-როგორ?-ჩემი დაბნეულობა შეამჩნია.
-ახალი ხარ აქ თუ?-მოუკიდა.
-სად ვარ ეგაც კი არ ვიცი...
სამზარეულოდან ლენკა წამოიჭრა ფინჯანით ხელში. მადლობის ნიშნად გავუღიმე. როგორც ჩანს კარგად ესმის ამ ორს ერთმანეთის,რადგან თვალებით კონტაქტი შევამჩნიე.
-შესაბამისად მედალიონის მართვაც არ შეგიძლია ანუ?-ჩაახველა გიომ.
-რა?
-ეჰ,ეს აზრზე არ ყოფილა საერთოდ არაფრის-ამოიხვნეშა ლენკამ.
-თუ მეტყვით მეცოდინება.
-ჯერ უნდა გვითხრა საიდან გაქვს ეს მედალიონი?-ხელები აათამაშა გიომ.
-შემთხვევით ვიპოვე გუკასთან-ჯანდაბა!სახელი არ უნდა მეხსენებინა...
-რაო?ადამიანთან კონტაქტი დაამყარა?-სიგარეტი გაუვარდა ხელიდან გიოს.
-შეუძლებელია გიო...
-არა,ეს ხო დანაშაულია.
ორივე გაოცებულები მიყურებენ,თითქოს მე ვიყავი რაღაცაში დამნაშავე...არა ეს ორი მაგრად ვერ არის ჭკუაზე.
მათმა მონაყოლმა შოკში ჩამაგდო. თურმე,ზურა თვრამეტი წლის ასაკში ავტოკატასტროფაში დაიღუპა. სულხან ბაგრატიონმა თავისი გვარი მისცა გარდაცვალების შემდეგ. ვერ შეეგუა იმას,რომ გუკას უნდა ემართა ტახტი და სასახლიდან გაიქცა. თავი რეალურ სამყაროს შეაფარა. დაზრწოდა ქუჩებში,როგორც მითიური ვამპირი და ჩაკეტილ კარებებს ათვალიერებდა. ერთი შემთხვევის დროს,მისი მსხვერპლი გახდა გუკას ნამდვილი დედა მარიამი, რომელსაც ღია დარჩენოდა კარები. ზურამ სამჯერ ესროლა მარიამს. სხეული საძინებელში მოათავსა. მან გაკვეთა ქალის ორგანიზმი დანით,შემდეგ გაჭრა და რამდენიმე ორგანო ამოიღო. სისხლი მოწმინდა იატაკიდან დასაპირფარეშოსი ჩაიტანა სხელი. დაბანა,გაუჭრა მკერდი და მისი სისხლი დალია. სანამ წავიდოდა,ეზოდან ძაღლის მოსაქმებული აიღო და გვამს პირი ამით ამოუვსო... მედალიონი კი,რომელიც მე მიკეთია მარიამის იყო,მე კი ის მოვიპარე.... ამ მედალიონს ვამპირების განკურნების ძალა აქვს.
-მე ჩავაგდე ცუდ მდგომარეობაში...
-თავს ნუ იდანაშაულებ ელენე-მომეხვია ლენკა.
-უნდა დაგმალოთ ტო,თუ გაიგეს,რომ აქ ხარ,ჯერ ჩვენ წაგვაცლიან თავებს,მერე შენ დაგწვავენ-შეათრთოლა გიოს.

***
ერთი კვირა ისე მიილია,რომ ბევრი რამ ვისწავლე ვამპირებზე. გუკასგან არაფერი მსმენია და ძალიან ვნერვიულობ. გიო ხშირად უსვამს ხაზს თავის მამაკაცურობას. რაზეც ლენკა სწრაფადვე რთავს ქალურობის თავისებურ ვარიანტს და იწყებს.
-საშინლად არ მომწონს ჩემი ფეხები-წუწუნებს ლენკა.
-მართლაც შენი ფეხები არც ისე გრძელია, აქამდე როგორ ვერ ვამჩნევდი?
-მკერდი ხომ არ გამედიდებინა?-სწრაფადვე აიგნორებს გიოს კითხვას და მე მიბრუნდება.
-ნუ იცი მაგ საკითხზე გიოს უნდა მიმართო-თვალებს ატრიალებს,გიო კი ხარხარებს.
-მამაკაცთან პლასტიკური ქირურგიის განხილვა შეცდომაა-თქვა და ოთახიდან გაქრა.
-ასე სწრაფად როგორ დადიხართ გიო?
-რავი ტო.
-სისხლს სვავ?
-ერთელ გავსინჯე,მარა დიდი არაფერი...ჰეი პატარავ,მოდი გუკაზე მომიყევი კაი ტიპია ჰო?-წარბები შეათამაშა.
-მე არ მამჩნევს-ჩემი თავისაც მიკვირს,როგორ სწრაფადვე დავუმეგობრდი მას.
-მოგწონს?-გამეკრიჭა.
-მერე?
-ჩვენი გოგო შეყვარებულია ლენკაა-დიდ ხმაზე დაიყვირა.
-ჰეი სუ-სწრაფადვე შემოვიდა ოთახში-ამბობენ ზურა დაბრუნდაო.
-რა?-ორივე აღვშფოთდით.

გუკა ბაგრატიონი.

დე...
სად მიგყავთ?
დეე....
ნუ ჩასვმათ მაქ გაიყინება დე!!
ადე დეე...
რატო აფარებთ? არა!!
დეე....
მეღვიძება. უკვე ეს სიზმარი ჩემი განუყრელი ნაწილი გახდა. ყოველი გამოღვიძებისას ,უფრო და უფრო მინდება ზურას მოკვლა...
ჯაჭვის გაწყვეტა ვცადე,მაგრამ ძალიან მაქვს მოჭერილი ვენებზე. ჩემი გონება რატომღაც ელენესკენ გარბის,თითქოს შველა უნდა.
-შველა კი არა გენატრება იდიოტო-ვიღაცის ხმა გაისმა სიბნელეში.
-ვინ ხარ?-მიმოვიხედე.
-შენი გული ვარ რეგვენო.
-ჰეი!მე გული არ მაქვს ცდები.
-აბა მე ვინ ვარ შე უტვინო შე!!მართალია ის გოგო,სუფთა იდიოტი ხარ რა..
-ვინ გოგოზე ამბობ?-გავოგნდი.
-ელენეზე შე უტვინო შე!გენატრება-მეთქი,რომ გეუბნები დამიჯერე.
-არა,მე ვამპირი ვარ. გული არ მაქვს.
-ღმერთო,მესროლე "ტაპურეტკა" თავში!შე უტვინო, შე...დედაშენი ადამიანი ხო იყო? მაგისგან გამოგყვა ადამიანობა,თანაც ელენე ძალიან გენატრება.
სანამ გავაანალიზებ,რა ხდება ჩემს თავს ჩემი გულის ხმას მივყვები... ის მართალია.
ელენეს დიდი ხანია ვუთვალთვალებ,ჯერ კიდევ მაშინ,როცა დედამისი გარდაიცვალა. ნანიკომ მთხოვა მისი შვილისთვის ყურადღება მიმექცია. იქნებ მართლა მენატრება?არა შეუძლებელია... ეს ხომ სიყვარულს გამოიწვევს?
არა!არა ეს დაუშვებელია...
ის ჯერ კიდევ ბავშვია,მით უმეტეს ადამიანთან ვერ ვიქნები ოდესმე...
-შეწყვიტე ეს სისულელეები და დამეხმარე აქედან გასვლაში.

ელენე წერეთელი.
გიომ და ლენკამ ჩემი გადამალვის გეგმა აამოქმედეს. ვინაიდან ტყიდან ვერ გავიდოდნენ,ამიტომაც მე გამომაწყვეს ვამპირივით. მათი კანი ძალიან თეთრია. ამაში მაინც გამიმართლა,ბუნებრივად გარდაცვლილის ფერი დამყვა თან. ისიც მითხრეს,რომ მედალიონი სანამ მიკეთია,ვერ მომაგნებს ზურა.
-ელე მოიხურე არ გაცივდე ტო-პლედით გამოვიდა ზურა აივანზე.
- გმადლობ გიო.
-უი ეს რა სამადლობელია გოგო-გვერდში ამომიდგა.
-მარტო ამისთვის არა. ერთი კვირაა,რაც თქვენთან ვარ და ასეთი სითბო არავისთან არ მიგრძვნია.
-კაი რა ტო,ახლა ამეტირება-მომეხვია.
-ეჰეი,უჩემოდ ერთობით?-ყურებში ჩაგვჩხავლა ლენკამ.
-გოგო რა გაყვირებს!-აჯაჯაღანდა გიო.
-პრობლმეა გაქვს ჩემი ძმა?-გაიფხორა ლენკაც.
-კი,ცოტა ზურგი მაწუხებს ამ ბოლო დროს.
-ვაიმეე,ელეე იცი დებილები ყველაზე ძლიერი ორგანიზაციაა მთელ მსოფლიოში,ყველგან ყავთ თავიანთი ხალხი-თვალებით გიოზე მანიშნა,საპასუხოდ გადავიხარხარე.
-უკაცრავად რა ენაზე ლაპარაკობ ლენკაა??ძალიან გავს *ლეურს-კბილებში გამოცრა გიომ.
-შენსას?
-მაინც არ ამიდგება ტყუილად ყბედობ ცუნცულ-თვალი ჩაუკრა.
-სად გაქ თორე კი...
წამში გაქრა ლენკა,მაგრამ მისკენ გასროლილი ბალიშები,ყველა მე მომხვდა.
-ძალიან ნერვებ მოშლილი ვარ და დამამშვიდე რაა გთხოვ-ლეკვის თვალებით ამეტუზა გიო.
-დამშვიდდი-გადავწყვიტე ირონია მოვიხმო,მეც მინდა გართობა.
-აუ საღოლ!ფსიქოლოგად ხარ რაა გაჩენილი!

***
ვერ ვიძინებ...რატომღაც გული გამალებით მიცემს და გუკაზე ფიქრებში მძირავს. გონება კი შიგნიდან მიტყლაშუნებს. რატო ვერ ვიძინებ კაცო...
ტყუილად ირლი თავს ელენე,მასთან შენ მხოლოდ სიზმარი ხარ,ოღონდაც არც ტკბილი და არც მწარე,არეული და ბუნდოვანი,გაღვიძებისას გახსენება რომ უჭირთ ხოლმე,აბუყბუყდა გონება.
უნდა დავიძინო...
გუკა...
ცრემლი...
გუკა...
ისევ გუკა...

გუკა ბაგრატიონი.

რა კანდაბაა???ვერ ვიძინებ...
ელენე...

***
გამოღვიძებულ ელენეს ირგვლივ ყველაფერი არეული ხვდება. წამოდგომასაც ვერ ასწრებს,რომ წამშივე მის წინ სისხლიანი ლენკა ჩნდება. ხელს კდებს და სწრაფადვე აქრობს. სისწრაფის მიუხედავად გიოს კრავს თვალს,რომელიც მიწაზე წევს და ოხრავს. თვალებს აყოლებს ირგვლივ სივრცეს და ასევე ხედავს მზის სხივებს. ისინი ნელ-ნელა გიოსაკენ იწევიან. ბიჭი ხელ-ფეხს იქნევს და ცდილობს გაირყეს,მაგრამ ჯაჭვი,რომელიც ზურამ გაუკეთა ჯიუტად არის დამაგრებული ერთ ადგილას.
ელენე მიწაზე ეხეთქება,ძვლების ტკაცუნის მიუხედავათ მალევე ჩნდება გიოსთან და ზევიდან აწვება.
მზის სხივები ჯიუტად გაშეშებულან მათ თავზე.
ლენკაც მალევე ძირს ეცემა. მის უკან კი ზურას აჩრდილი შეიმჩნევა.
-მედალიონი მომეცი-ყელში უჭერს გოგონას.
-არ ვიცი-განთავისუფლებას ცდილობს ლენკა.
ზურა ბრაზდება და მას უფრო და უფრო უჭერს. მზე ქრება....
ელენეს ეშინია,ძალიან ეშინია განძრევის. ნატრობს,რომ გუკა გაჩნდეს მასთან. თუნდაც წამით შეხედოს ესეც კი ეყოფა,რომ ადგეს და ამ ურჩხულს გაუმკლავდეს.
თავად გუკა კი ელენეს გულის ძგრეას გრძნობს. ცდილობს ჯაჭვები გატეხოს,მაგრამ უშედეგოდ...
-ზურა-მაინც შეძლო წამოდგომა-ჩემს მეგობრებს შეეშვი გაიგე?
-თორე?
-ამას ვერ მიიღებ0ხელით მედალიონი ამოაცურა მაისურიდან. ურას მზერა დაეძაბა და გაშეშდა.
-სანაცვლოდ რას მთხოვ?
-გუკასთან მიმიყვანე.

ელენე წერეთელი.

მუხლები მიკანკალებს,იმდენად მეშინია ამ ბიჭის. თავი სიზმარში მგონია...
მაგრამ ვიცი,რომ გუკას ვნახავ. არ ვიცი რა მჭირს. ის ხომ ერტი დღის გაცნობილი ბიჭია ჩემთვის. ასე უცბათ რა შეიცვალა? ჩემი გული მეუბნება,რომ შეყვარებული ვარ. გული კი ამტკიცებს,რომ სხვა არაფერია,თუ არა შეჩვევა.... და ყოველტვის ტრაგიკულია იმ ადამიანის დაკარგვა,რომელსაც ეჩვევიო.
მე, არ ვიცი რა იყო გასულ კვირაში,მაგრამ ამ ჩამპალ საუკუნის დასაწყისში გაიშვიათებულია ადამიანების შეჩვევა. ჩაკეტილია სულები,ცარიელია გრძნობები, დაკარგულია რწმენა,თავისუფლება ჭირს,და როცა ვნანობთ,მაშინ უკვე ძალიან გვიანია ხოლმე...
როგორც იქნა,მივაღწიე ჩაბნელებულ ოთახს,წამში განათდა სივრცე და სკამზე მიბმულ გუკასაც წავაწყდი. მისი თვალები დამძიმებული შეხვდა ჩემსას. თითქოს საუკუნის მანძილზე აქ იმყოფებოდა,შიმშილიტა და უწყლობით მონობაში. ცრემლები თავისიტ წამსკდა თვალებიდან...გულმა დროც კი გააჩერა,მხოლოდ ის და მე დავრჩით წინ. შეგრძნებები გამიჩნდა უცბათ. მომინდა ქალაქის ჩახუტება,ყველა ფოთლისა და წამის. თიტქოს მთელ დედამიწაზე ერთადერთი ადამიანი დავრჩი ამწამს,ისიც ბედნიერებით აღტაცებული.
მისკენ გავიქეცი. მოვწყდი და გულზე მივეკარი.

გუკა ბაგრატიონი.

ელენეს გულის ცემას ახლა ახლოდან ვგრძნობ.ნუთუ მესიმზრება?
ჩემმა გულმაც დაიწყო ბაგაბუგი. ახლა ისინი ერთმანეთს შეხვდნენ. საოცრებაა, რადგან ჯაჭვი გავწყვიტე და მტელი ძალით ჩავიკარი გულში ელენე. თითქოს ამდენი ხანი დამწყვდეული ვიყავი.. თითქოს წყალი,საკვები და თავისუფლება შევიგრძენი. დრო მეხვეწება ასე იყავითო,ცოტა დავისვენოვო. თითქოს მეორედ დავიბადე....
ახლა ცხოვრებაში მეორედ(პირველად,როცა დედა გარადიცვალა)ავტირდი...
ღმერთმანი რა არის ეს?

***
-ჰეი,ჩემი მედალიონი მომეცი-ზურას სიტყვაზე გუკა მალევე ფხიზლდება. მალევე ამჩნევს მის წინ მედალიონს და თვალები წითელი უხდება.
-მალე მომეცი!-ყვირის ზურა.
ელენეს ვერ გაეგო რა ხდებოდა. იძულებული გახდა უკან დაეხია,რადგან მის წინ ურჩხული დგას. თვალები მალევე უბრუნდება პირვანდელ სახეს და ბრჩხილები იწყებენ დეფორმაციას. გუკა ზურათან ჩნდება....
ისმის ღრიალის ხმა...
ელენე მიწაზე ეცემა და ტირის...
***
უკვე კუთხეში მიხოხავს,თან გულში ლოცულობს. გუკა უფრო და უფრო ველურდება. ელენეს მეტი წასასველი აღარსად დარცენია,კედელთან აიტუზა. უკან თვალები მოკრა შეჭმული ზურას ცხედარს. აღარ იცის იტიროს თუ არა...
-გუკა,მე ვარ ელენე ვარ გუკა.
იმდენად ახლოს მივიდა ურჩხული,რომ ცოტაც და გასრესდა. მისი წიტელი თვალები ნელ-ნელა უფრო და უფრო ცეცხლდებოდა. ელენემ ვეღარ გაუძლო და ტუჩებში აკოცა.
ეს ხომ თავის ოცბებათ იქცა...
კლანწებმა გაქრობა დაიწყეს. გუკას სახე გაუთეთრდა,რატომღაც ელენე გაჩერებას არ აპირებს. მალევე გრძნობს წელზე ბიჭის ძლიერ ხელს. მატ კოცნაში დიდი ვნება იგრძნობა. წელიდან ხელებმა თეძოებზე გადაინაცვლეს და აიტაცეს ელენეს სხეული ჰაერში. მათი გულები გაცეცხლებული ეხევოდნენ ერთმანეთს. აი გონება კი გამწარებული იგინებოდა;დ...
ელენე უკვეძირს იყო დაწოლილი. მის ლავიწებზე კი გუკას სველი ტუჩები მოთავსებულიყო. ლავიწიდან ყურებზე გადაინაცვლეს,იქიდან კი მუცელზე...
-გეყო-წამოხტაგუკა ფეხზე-არ სემიძლია თავი გავაკონტროლო,მეშინია,რომ გატკრნ.
-მე შენზე ყველაფერი ვიცი,ნუ გეშინია... ნუ მიყურებ რა ეგეთ ისახით,ახლა თუ არ მაკოცებ იცოდე მე თვითონ მოგატეხავ მაგ თავს!შე იდიოტო!
ფიქრსაც არარ მოსცდა,კვლავ აიხლართა მის ტუჩებში.

ელენე წერეთელი.

გაღვიძებულს ლენკა და გიო მედგნენ თავზე. მოიცა რა? ის სიზმარი იყო??
არა გავაფრენ... ღმერთო ოღნდაც ეს არა...
-ჰეი პატარავ,როგორი ღამე გქონდათ?-გაკრეჭილი შემომხედა გიომ.
უჰ,ნამდვილად ყოფილა...
-რა შენი საქმეა?
-ეე, მიდი დაფქვი.
-ძირითადად ალერსით შემოვიფარგლეთ მერე კი გვეძინა,ხო მართლა გუკა სად არის?
-ვწუხვარ,წავიდა-გვერდით მომიჯდა ლენკა.
-რაა??

***
-ძილის წინ ნაფიქრალ ტკივილებს ვფიცავარ, ტყუილზე რომ არ კვდებიან ღმერთო!ერთ შეხებასაც არ იმსახურებს!ერთ გამოხედვასაც,მაგრამ იმდენი ცრემლი დაიმსახურა...რომ მოკვდეს არ დავიტირებ! მე არ მიყვარს!რა სისულელეა!ეს კი სულ შენი ბრალია გუკა!-გავიფიქრე ჩემთვის და მის დაჭყანულ სახეს შევეფეთე.
მან გამიღიმა და ჩამეხუტა. იდიოტი!როგორ შემაშინა...ამის მოსმენა სურდა ჰო?მარა ბაბამ ტკაც რაა!!
-ჰოე,შენთვის არ უთქვამთ,რომ აზრებსაც ვკითხულობ?-დამეჭყანა.
-ჰა?
-ძალიან მომწონს იდიოტს,რომ მეძახი...
-წადი რაა...იდიოტო!რატომ გამეპარე დილით?
-შემომეჭმეოდი და არ მინდოდა რა.
-ღორო!ერთი დინგი გაკლია და ღორი ხარ რაა!!სულ როგრო ჭამაზე ფიქრობ?-გავებუტე.
-წამში ამიტაცა ხელში და კვლავ ჩვენს სასახლეში შევფრინდით...