დაიკარგა თხუთმეტი წლის გოგონა,ელენე წერეთელი. სახლიდან გავიდა დილას დაახლოებით ცხრის ნახევარზე და მას შემდეგ იგი არავის უნახავს. მეგობრები ვარაუდობენ,რომ სახლიდან გაიქცა,მიზეზად კი მის ფსიქიურ მდგომარეობას ასახელებენ,მაგრამ რა მოხდა სინამდვილეში?ეს მხოლოდ მან იცის.
ღამის წყვდიადში მოქცეული მიაბიჯებს ხეებს შორის. შემოდგომის ნაზი სიო სახეზე ეალერსება. მუქი მწვანე თვალებიდან ცრემლთა ნაკადი სცვივა. თავისი ფეხები გამხმარ,გამოლეულ ფოთლებს აშხრიალებს და შუაზე ტეხავს. ყურსასმენებს იკეთებს და მისთვის საყვარელ სიმღერას რთავს.
"I know i'm not the only one"
ვერც კი ამჩნევს,როგორ მიუახლოვდა უცნობ სახლს. ძალა გამოლეული მიწაზე ეცემა. უცნობი პირი მას ხელში წევს და სახლში შეყავს.

ელენე წერეთელი.
თავის ტკივილით ვიღვიძებ,თვალებს ვისრეს და ირგვლივ ვიხედები. ეს სახლი,რაღაც არ მეცნობა.
ვისიც არის,რა მნიშვნელობა აქვს,უნდა წავიდე მაინც...
ვდგები,მაგრამ თაბრუ მეხვევა და ისევ მდივანზე ვეხეთქები.
ნაბიჯების ხმა მესმის და თავს ვწევ მაღლა. მაღალი,უცნობი კუნთა ტიპი შემოდის ოთახში. გრძელი შავი თმით. განიერი გაშლილი მხრები აქვს,ამას მის სიძლიერესთან ვაიგივებ. მკაცრ,მეტყველ მზერას მსროულობს და დუმს.
-ვინ ხარ?-ამბობს ხრიწინა ბოხი ხმით.
-შენ თვითონ ვინ ხარ?
-აქ კითხვებს მე ვსვამ.
-და შენვე პასუხობ,რადგან მე სანამ არ მიპასუხებ არაფერს არ ვიტყვი-ვცდილობ ჩემი ავტორიტეტი გავიმაღლო. თვალები გადაატრიალა და გარეთ გავიდა.
მალევე უკანვე ვეკიდები,მაგრამ ის არ ჩერდება,ნათელ შუქზე უკეთ ვამჩნევ მის მოხდენილ მკერდს, ეს ჩემი სექსუალური ფანტაზიის ერთ-ერთი მთავარი ნაწილია.
-ჰეი,ბიჭი თუ მომიცდი მადლობელს დაგჩები.
ჩერდება და ჩემსკენ ტრიალდება. მის თვალებში ვიძირები,საოცრად მუქი ცისფერი გუგები აქვს. ასე მგონია,ოკეანე გადამეშალა წინ,მე კიდევ თოლია ვარ და მის ზედაპირზე დავცურავ,რათა სილამაზით დავტკბე.
-შენთვის არ უთქვამთ,რომ ბევრს ლაპრაკობ?-ტუჩის კუთხეს ტეხავს.
-და შენთვის არ უთქვამთ,რომ ძალიან თავდაჯერებული ბიჭი ხარ?
-კითხვაზე კითხვით უნდა მიპასუხო?-სერიოზულდება მის იმიმიკა.
-და შავდება მაგით რამე?-ვგრძნობ,როგორ მსიამოვნებს მისი წვალება.
აღარაფერს ამბობს,ხეებს შორის იკვლევს გზას,მეც შესაბამისად უკან მივყვები. ოცი ნაბიჯი გავიარეთ და მივადექით ბრაბუსს. უნდა ვაღიარო შავი ელეგანტი ფერია, აი ბრაბუსი კი ლეგენდა მანქანათა შორის. ორივე ერთად კი მსოფლიოს მერვე საოცრებაა. კარებს ხმაურიანად აღებს და ისე ჯდება,მე არც კი მიყურებს.
თავზე ხელაღებული იდიოტი.
-შენ რა აქ მიპირებ,რომ დამტოვო?ამ ტყე-ღრეში?
ალმაცერად მიყურებს.
-და რა?
ნახე რაა,როგორ მინდა ამ ლამაზი გრძელი თმიდან ვითრიო,მაგრამ მეცოდება ჩემი თავი. ვაი და ამ იდიოტმა ჩემზე ხელი აწიოს? მით უმეტეს ძალიან დაკუნთულია. ხელებზე ვენები გამოკვეთილად უჩანს. ბიციფსები კი საოცრებაა. ეს მამაკაცის სხეულის კლასიკური ნაწილია და ქალების უმრავლესობა, გამუდმებით მასზე შეხებაზე ვოცნებობთ. დაკუნთული ბიციფსები კი უბრალოდ ყვირიან: “მე მაგარი ბიჭი ვარ!”.
-სიკვდილი და ჯანდაბა!აი რა!
დოინჯს ვიკრავ და მის გამოსულელებულ მიმიკას ვაშტერდები. ის კი ირონიულად მიღიმის და თვალებით მანიშნებს დაჯექიო. ნახევარი საათი გზაში ვიბოდიალეთ, დიდად არ ვიცი რა ადგილას ვარ,თუმცა უნდა ვაღიარო ძალიან ლამაზი ადგილებია. მას მთელი გზა ხმა არ გაუცია ჩემთვის.
-რა გქვია?-გაბედულად მივაშტერდი.
-გუკა.
-მე ელენე,სასიამოვნოა.
-რამდენი წლის ხარ?-ამათვალ ჩამათვალიერა.
-თხუთმეტის და შენ?
-თექვსმეტის-თქვა და მანქანა დაამუხრუჭა-მომისმინე ელენე,არ ვაპირებ შენთან ფეხი ფეხზე გადადებას და ჭორაობას,რადგან ჩემთან ერთად წამოხვედი მე გარკვეული წესები მაქვს,ან დამორჩილები და ჩემთან ერთად დარჩები,ან არა და გზა დიდია.
-და რა უნდა გავაკეთო?
-უნდა მოკეტო!-კვლავ ჩართო ძრავა.
-თორე?
შემომხედა,მის თვალებში კვლავ ჩავიძირე. არ მაქვს იმის უნარი რომ ამოვყვინთო. ჩემსკენ მოიწია,მისი სუნთქვას ბაგეებთან ვგრძნობ უკვე. მისი მგრძნობიარე ტუჩები, კოცნისკენ გიზიდავენ. ვგრძნობ როგორ დამიარა ტანში ჟრუანტელმა. ცოტაც და პომიდორს დავემსგავსები.
-შენზე ძალას გამოვიყენებ-თვალი ჩამიკრა,მის მზერაში ირონია ამოიცნობა. სწრაფადვე მოვდივარ აზრზე და ვსწორდები.
დაპირებული შევუსრულე მთელი გზა ხმა არ ამომიღია. ერთი სახლიდან მეორეში გადავინაცვლედ. თავი საკუჭნაოში მგონია,იმდენად პატარაა აქ გავიგუდები,რომ შემვიდე. საკითხავია შევეტევი რო?! გუკამ მანქანა ჩაკეტა და კარები გააღო. შიგნით ბევრი არაფერია სანახავი. მხოლოდ ერთი საწოლი და მაგიდა დგას. არც ნათურა და საკვები ჩანს.
-აქ დაიძნებ-შემომიტრიალდა გაკრეჭილი.
-რა?მეღადავები?
-პრობლემა გაქვს?-მიმიკა გაუმკაცრდა.
არა ეს უკვე პიკია, მირჩევნია ისევ მოძალადე მამაჩემთან დავბრუნდე სახლში,ვიდრე ამ კაუჩუკის ტვინასთან ერთად გავჩერდე ამ სოროში.
-იცი რაა,მაგრად მკი*ია შენი პრინციპები,მე ახლავე მივდივარ აქედან-წინ გადამიდგა,ოთახი უფრო ჩამობნელდა.
-უკვე გვიანაა ფისო.
-ფისო ბებიაშენია!გადაგხსნი ბიჭო წელში!-კვლავ ირონია გადაიკრა სახეზე. საროჩკას დასწვდა და ღილების გახსნას შეუდგა. ნელ-ნელა უკან დავიხიე,მაგრამ მგონი არ ხუმრობს ეს იდიოტი-გადაგხსნი-მეთქი რასაყვარლად ვთქვი ხო?
თვალებიდან ცრემლები ჩამომცვივდა. ესეთი მომენტები არაერთხელ მქონია. მამაჩემი დედას მიიმწყვდევდა ერთ კუთხეში და ჩემს თვალწინ მას აუპატიურებდა. იმდენად შოკში ვიყავი უკვე მიჩვეული ვიყავი ყოველ საღამოს ამ სცენებს და მექანიკურად ვიკუზებოდი განკუთვნილ კუთხეში. ჩემი ცრემლები უკვე პიკზე იყო,თუმცა მამას ეს როდის ადარდება...დედას გარდაცვალების შემდეგ ჩემზე უნდოდა ეხმარა ძალა,მაგრამ სახლიდან გამოვიქეცი,არა მარტო შინიდან ყველასგან და ყველაფრისგან გამოვიქეცი. იქ დაბრუნებას სიკვდილი მირჩევნია. ჩემი "ვითომ მეგობრები" ზურგს უკან ყოველთვის მჭორავდნენ,მაგრამ მე სულელი ჩუმად ვიყავი. ახლა კი უკვე ყველაფერი სხვაგვარადაა. წამოსვლამდე მამაჩემს წერილი დავუტოვე,სადაც ვუხსნი,რომ აღარ შემიძლია მასთან ცხოვრება. მეგობრებს კი ისე დავემშვიდობე,არც კი უკითხავთ სად მიდიხარო. სრულიად უცხო ვარ,ჩემი თავისთვისაც.
-ზედმეტი პრობლემები არ მჭირდება,მოდი ახლავე მოვაგვარებ და ვსო-საროჩკა მდივანზე მოისროლა.
-გთხოვ არა,გთხოვ არ მომეკარო-ჩავიკეცე. მისი ღონიერი ხელი თმებზე შემეხო, დამქაჩა,რასაც ჩემი კივილი მოყვა. გაურკვეველ ბგერებს ამბობდა. თვალები იმდენად გამევსო სისველით,რომ ვეღარც კი ვხედავ რას ვაკეთებ,ან მე ან კიდევ ის.
-მოკეტე!-მისი ღრიალი მაიძულებს ენა ჩავიგდო,გამოთიშულივით ვიხედები-შენი ხმა არ გავიგო გაიგე?
შიშისგან ენა ჩავარდნილი თავს ვუქნევ. ის კი დგება და გარეთ გარბის. ორი იდეა მომდის თავში. ავდგე და გავიქცე სანამ დაბრუნებულა,ანდა ბასრი ნივთი ჩავარტყა თავში და გავთიშო,მაგრამ იმდენად ვკანკალებ ვერც კი ვინძრევი.
ცოტახანში ჯამით ხელში ბრუნდება. ისევ მიახლოვდება და იხრება. ჯამში წყალი და ტილო არის მოთავსებული. მარჯვენა ხელით თმებზე მეხება,მისი სახე იმდენად ახლოსაა ძნელია გავარჩიო რას მიპირებს. სველ ტილოს კეფაზე ვგრძნობ. მარცხენა ხელს შარვალთან ანაცვლებს. მიხსნის და მხდის. არ ვიცი რა მოვიმოქმედი. ყველაფერი მიკანკალებს. ისღა დამჩენია ცრემლებით მაინც ამოვავსო ეს სორო. შარვალს თავის საროჩკისკენ ისვრის. თვალები დავხუჭე.გულში ვუმეორებ ჩემს თავს, გთხოვ ნუ იზავ,გთხოვ,მაგრამ...
ფეხზე სველ ტილოს ვგრძნობ,თვალებს ვახელ და შეხვეულ მუხლს ვაკვირდები. გუკა მომშორდა.
-ნუ ზლუქუნებ,ჭრილობები შეგიხვიე მხოლოდ,არ არის საჭირო ამხელა ამბავი ატეხო.
არ ვიცი რაღა უნდა მეთქვა. ეს ესაა ჩემზე ძალის გამოყენება უნდოდა(მე ასე ვთვლი, ყოველ შემთხვევაში),მაგრამ რაქნა?
უკვე საღამოხანს დაბრუნდა გუკა. ხელში პარკები ეჭირა,მაგიდაზე დამიწყო და ჩამოჯდა.
-ჭრილობები როგორ გაქვს?-საპასუხოდ მხოლოდ მხრები ავიჩეჩე-კარგი,მომისმინე ვიცი,რომ შეგაშინე და ამისთვის ბოდიშს გიხდი. უბრალოდ შენი დახმარება მჭირდება.
-რაში?
-მყავს შეყვარებული ევა,თუმცა მისი "მამიკო"მდიდარი ტიპია და არ გვაძლევს ერთად ყოფნის უფლებას. შენ თამაშში უნდა ამყვე.
-რა თამაშში?
-ნახავ...

ღირს თუ არა გაგრძელება?:))