არავითარი შეყვარებული,არავითარი სიყვარულობანა,არავითარი შეხვედრები... როდესაც ნათესავები მეკითხებოდნენ -შეყვარებული გყავსო?- სულ ასე ვპასუხობდი ჩემი პატარა ძმა დუდუ კი მეუბნებოდა-შენ ვინ შგიყვარებს,ასეთ ქაჯს და თხას-ო მეკი მწყინდა და ვიბუსებოდი,დედაჩემი ნატალი კი სულ მეუბნებოდა -თუ არ დაჭკვიანდები და არ დასერიოზულდები დარჩები შინაბერა და მერე იქაჯე-ო ეს კი არ მწყინდა პირიქით სულ ბევრს ვიცინოდი დედა რომ ამას მეტყოდა...მამიკოზე რა გითხრათ,დათო სულ ყოოოველთვის მიგებდა და ჩემ გადაწყვეტილებას პატივს სცემდა,ვძმაკაცობთ დღემდე მეუბნება ხოლმე-შენ ჩემი პატარა ძმაკაცი ხარო- და მართლაც ასე იუო და არის...ჩემ საუკეტესო დაქალზე ავაზე კი გეტყვიტ რომ,ქვეყნად არარსებობს მისნაირი თბილი,პოზიტიური,ორიგინალური... ადამიანი,მე და ავა ვგავართ ერთმანეთს,ორივე დაუხრელი,რქებმოუტეხავი სვანები ვართ... მოკლეთ მე თეთე ყიფიანი ვარ 19 წლის,ბავშობიდან სულ შარს ვეძებდი არ ვიცი რატომ მაგრამ,თითქმის ყველა ჩვენი უბნის "კაი ბიჭი" ნაცემი მყავდა,ყველა შეიძლება არა მაგრამ ნაჩხუბარი თითქმის ყველა მყავდა ჩემ კლასელებთან ერთადაც ხშირად ვყოფილვართ მე და ავა "სტრელკებზე" და თემებზე და ვცდილობდით სიტყვით მოგვეგვარებინა ყველაფერი,11 წლის რომ ვიყავი ცურვაზე შემიყვანეს,ცურვასთან ერთად კიკბოქსინგზეც დავდიოდი მხოოლოდ 1 თვე რადგან რამდენიმე ბიჭი სუუულ ცოტათი,შმთვევიტ შეკმომეცემა,შმდეგ ცურვისთის თავი მაინც არ დამინებებია და ცურვასთან ერთად გიტარაზე შევედი,გიტარა და პიანინო შეიძლება ითქვას ჩემი საყვარელი "საქმიანობაა" ექსკურსიებზე,დაბადების დღეებზე,წვეულებებზე... სულ თან დამქონდა ჩემი მეგობარი "გიტუნა" გიტუნა ჩემ გიტარას ჰქვია,მარტო გიტუნა იმიტომ კი არ დამოქნდა რომ პიანინინო არ მიყვარდა არა,უბრალოდ პიანინოს ვერ ვატარებ აქეთ-იქით მოკლეთ მე თეთე ყიფიანი ვარ...

-აეეეე,ფიუუუუ პაიდოომ თეთე ყიფიანოო...-დამახტა თავზე ავა,უხხ არადა რა ტკბილად მეძინა-
-რა გაჯღავლებს ამ დილაუთენია-
-დროზე აეგდე,მალეეეე
-აუ დავაი რაა-ვთქვი და ბალიშის ქვეშ შევყავი თავი
-თეთე,შაბათია
-მერე რა რომ შააბათია,მითუმეტეს უნდა მეძინოს თუ საბათია მარამ ,მაცდის ვინმეე??
-აეე დებილ,დღეს ბავშვები უნდა ვნახოთ 12 საათზე ახლა კი 11ის ნახევარია
-ვაიმე ბავშვებიიიი,როგორ დამავიწყდაა სულელი ხარ თეთე სულელიი-დენდარტყმულივით წამოვხტი და კარადას მივვარდი,ჩავიცვი რაც ხელთ მომხვდა და ავას მივუბრუნდი
-ჰაა არ წავიდეთ? ლავეკრიჭე მან კი თვალიერება დამიწყო
-მოიცა ასე მოდიხარ? ტანდ მეცვა:ღია დახეული შარვალი რომელიც ძაან იყო დახეული,ოლ სთარის თეთრი კედები და ჩემი ძის 3 ზომით დიდი ლურჯი ჟაკეტი
-ჰო რა იყო?
-არაფერი წავიდეთ...
მოკლეთ დღეს ჩამოდის ზაზაა,ჩემი ზაზუნა ნუ გუშინ ჩამოდიოდა მაგრამ ვერ დავხვდით ვერ კი აარა ზაზუმ გვითხრა ხვალ გნახავთ ყველას ერთად და არაა საჭირო დახვედრაო,ზაზუ ჩემი ბავშვობის მეგობარია ერთად გავიზარდეთ ის ჩემზე ერთი წლით დიდია ამიტომ როგორც და-ძმა ისე ვიყავით,ხშირად ვყოფილვართ მე ,დუდუ ,ავა და ზაზუ ერთდა სტრელკებზე , მახსოვს ერთხელ ლაშას სასტავმა გამოგვაგდეს სტადიონიდან ჩვენ კი რას მოვითმენდით და შევუარდით სტადიონზე მაშნ დაახლოებით 14 წლისები ვიყავიტ კარგად კი გვცემეს მაგრამ საბოლოოდ ჩვენ რას მოგვერეოდნენ არც ისინი იყვნენ დიდები 13-14-15 წლისებინ იყვნენ და მითუმედეს როგორ შევარჩენდით რამეს... საბოლოოდ სტადიონი ჩვენ დაგვრჩაა მაგრამ ისეთი დაბეღილობები დაგვრჩა ნახევარი წელი ვერ ვიცინოდით...მოკლეთ ჩემი ზაზუნა დღეს ამერიკიდან ჩამოდის 2 წელი იქ ისწავლა და ახლა ჩამოდის ზაზა გვარად გიორგაძეა
-ზაზუუუ- დანახვისთანავე მივვარდი და ჩავეხუტე,ღმერთო როგორ მომნატრებია ეს ხულიგანი
-თეთუნაა, როგორ ხარ გადარეულო
-უუჰ მე რა მიჭირს
-კიდე ვერ მოგტეხეს შენ და ავას რქები?
-ნწ ჩვენ დაუმორჩილებლები ვართ-გადაიხარხარა ავამ
-დიახაც
იმ დღეს ბბევრი ვილაპარაკეთ,ვიცინეთ ისტორიები გავიხსენეთ... ძალიან მოგვნატრებია ერთად საუბარი და ყოფნა...5 საათისთვის კაფედან გამოვედით ზაზუმ კი სახლში წასვლა შემოგვთავაზა ჩვენ უარი ვუთხარით რადგან,მარაზიებში გასვლა გვინდოდა ზაზაც დაგვთანხმდა ჩვენ კი საშოპინგოდ გზას გავუყევით... ბევრი რამე ვიყუდეთ... ვიშოპინგეთ,ვიცინეთ,ვიმაიმუნეთ და სახლში წასვლა გადავწყვიტეთ მაღაზიიდან გამოსულებს ჩენი დაქალი და მეგობარი ელენე შეგვხვდა...ელენე უნივერსიტეტში,სამედიცინოს ფაკულტეტზე გავიცანით, გვითხრა რომ ხვალ დაბადების დღე ჰქონდა და გვეპატიჟებოდა ერთ-ერთ ბარში რომელიც შარდენზე მდებარეობდა,ჩვენც დიდი სიამოვნებით დავეთანხმეთ და სახლის გზას გავუდექით,ტაქსს ვერ ვაჩერებდით ავა კი ყოველ გამვლელ ტაქსს რომელიც არ გვიჩერებდა კარგად ლანძღავდა უკვე ზუსთად ნახევარი საათია რაც აქ ვიდექით და არცერთმა ტაქსმა არ გაგვიჩერა,ამიტომ გადავწყვიტეთ მარშუტკიტ წასვლა, მარშუტკების გაჩერებასთან მივედით და სასურველ მარშუტკაში ავედით წინ 2 ადგილზე დავჯექით,საშინელი ჩახუთულობა იყო,მარშუტკა კი ნელ-ნელა ივსებოდა ზოგი ფეხზე დგებოდა, ვერ ვხდები რატო არ მიდიან მარშუტკები მაშინ როცა ყველა ადგილი დაკავებულია და რატო უშვებენ იმას რომ ფეხზე იდგნნენ საწყალი ხალხი... ჩემ წინ ერთი ბიჭი დადგა საკმაოდ მაღალი იყო,დაკუნთული სხეუით და კარგი აღნაგობით ,სახეზე კი არ დავკვირვებივარ უკვე ჩამოღამებულიყო...უკვე ცუდად ვიყავი ამ ჩახუთულობაში ეს ბიჭი კი რამდენჯერმე მუხლზე ფეხს გამკრავდა მაგრამ,ყურადღებას არ ვაქცევდი როცა უცბად მძღოლმა დაატორმუზა და ეს ბიჭიც ჩემ კალტაში აღმოჩნდა, გაოცებას,სიბრაზეს და აღშფოთებას ვერ ვმალავდი ისე წამოვხტი და ყვირილი დავიწყე
-ნორმალური ხარ? რას მახტები ცოტა მყარად რო დადგე ფეხზე არ შეგიძლია?
-უკაცრავად გოგონი,არ მინდოდა-მითრა გაოცებულმა,სახე სიბნელეში არ უჩანდა ამიტომ სახე ვერ გავარჩიე
-ვინ არის შენი გოგონი,ჰო ხედავ ამ მუშტს ისე გამოგიქანებ ნახევარი წელი ლოყას ვერ იგრძნონ- ხელი მოვმუშტე და ცხვირ წინ მივუყენე
-კაი თეთე დამშვიდდი
-მაცადე ავა
-შენ გოგო ვერ ხარ? მკითხა ახლა უკვე გაღიზიანებულმა
-ვერაცა ხარ და ვენერაც,ახლა კი გამატარე
მძღოლიც კარგად გამოვლანძღე და მარშუტკიდან ჩამოვედი


მოკლეთ იმ ისტორიის გაგრძელებას არ ვაპირებ მუზა გამექცა :დდ მაგრამ აგერ სულ ცხელი ისტორია მაქვს და იმედია ისიამოვნებთ ჩემო საყვარლებო<3 ველოდები კომენტარეებს<33