არარაობა, სიტყვა, რომელმაც ოდესღაც გული და გრძნობები გამიყინა. მთლიანად მოიცვა ჩემი გონება, მასში ღრმად გაიდგა ფესვები და მისი დავიწყების საშუალება არ მომცა. რატომ ვარ არარაობა?. იქნებ იმიტომ რომ მიყვრდა. ან იქნებ იმიტომ რომ ყველაფერი შევწირე სიყვარულს,იქნებ იმიტომ რომ იმაზე მეტად ვენდობოდი ადამიანებს ვიდრე სჭირო იყო, არვიცი ...არვიცი, ბევრჯერ დავუსვი ეს შეკითხვა საკუთარ თავს და ვერცერთხელ პასუხი ვერ მივიღე.....

*****************~

-არარაობა ხარ გესმის! საშინელი არსება ხარ, მეცოდები, საკუთარ გალიაში გამოკეტილი არაფრისმაქნისი ღორი ხარ, რომელიც თავის მძორში ჩაიხრჩობა მალე . არმჭირდები, ჩემთვის არავინ ხარ, როგორ დაუშვი, ფიქრადაც როგორ გაივლე თავში რომ მე და შენ ოდესმე ერთად ვიქნებოდით, სასაცილოა. მინდა გულიანად გადავიხარხარო, მაგრამ აქ ბევრი ხალხია და არმინდა ისედაც საკმაოდ შერცხვენილი მთლად მიწაზე დაგანარცხო. ჩემთვის იცი ვინ ხარ? პატარა , რომელთანაც ვ**მაობდი, რომელიც მომბეზრდა. გასართობი თოჯინა ხარ , რომელიც დაძველდა და დროა გამოვცვალო,დროა გადავაგდო, სანგვეში მოვისროლო. გულსმირევ, არმინდა ოდესმე გხედავდე, არარაობა ხარ და არარაობად დარჩები ეს დაიმახსოვრე ანა-მეუბნებოდა თვალებში ზიზღი ეხატა, თითქოს სიამოვნებით მომკლავდა, მას ვძულდი, კაცს, ვისაც მეგონა რომ ვუყვარდი, მთელი არსებით ვეზიზღებოდი, მატყუებდა, თურმე ჩემთან მხოლოდ ერთობოდა. გავშრი თვალები გამიფართოდა, ერთ ადგილს მივეყინე, ცხოვრებაში პირველად შეცდომა დავუშვი, გულმა რამოდენიმე დარტყმა გამოტოვა კიდეც, არმჯერა იმედია ესყველაფერი ჩემი ქვეცნობიერის ნაყოფია ანკიდევ ცუდი სიზმარი

-რატომ? ამას ახლა რატომ მეუბნები?-არვიცი რა ძალამ შემაძლებინა ამ კითხვის დასმა. პირი გამიშრა, ყელში გაჩხერილი ბურთის გადაყლაპვას ვცდილობ, მაგრამ უშედეგოდ, ვცდილობ არ ავტირდე, ვცდილობ საბოლოოდ არ დავეცე, ვცდილობ სისუსტე არ გამოვიჩინო

-მომბეზრდი და იმიტომ, მოქმედების ვადა ამოგეწურა, საკმაოდ დიდხანს აგიტანე, ამოხვედით ყელში, შენ და შენი რომანტიკა, შენ და შენი არარსებული სიყვარული უკვე ყელში ხართ და მალე გადმოგაფურთხებ, არავინ არასდროს შეგიყვარებს, შენ სიყვარულს არიმსახურებ, არარაობა ხარ ეს ყოველთის ასე იქნება-მითხრა და წავიდა. გამანადგურა, ჩემში ადამიანობა ჩაკლა, იმედები და ოცნებები დამიმსხვრია. ჩემი გრძნობები გათელა, ჩემი მისდამი სიყვარული სანაგვეში მოისროლა. ღრმა იარა დაამჩნია ჩემს მეხსიერებას, დაღი დამასვა. ცოცხლად დამმარხა და წავიდა

-ქალბატონო კარგად ხართ?-მეკითხება მიმტანი. მინდა ვიყვირო რომ არა არ ვარ კარგად, ამწამს ჩემი ცხოვრება ნამსხვრევებად იქცა, ეს ნამსხვრევები კი მთელ სხეულს მჩხვლეტს, მინდა ვიყვირო , მინდა ამ ტკივილისგან გავთავისუფლდე, მინდა ჩემი ცხოვრების ეს ნაწილი საერთოდ ამოვშალო მეხსიერებიდან ...ოცნებას კაცი არ მოუკლავს

-დიახ კარგად ვარ-ვეუნები ჩახლეჩილი სასოწარკვეთილი ხმით-შეგიძლიათ ანგარიში მომიტანოთ?-უკანასკნელ ძალებს ვიკრებ რომ როგორმე არ დავეცე როგორმე ბოლომდე არ მოვტყდე ანგარიშს ვიხდი ტაქსის ვჩერებ და სახლში მივდივარ

„არავინ არასდროს შეგიყვარებს შენ სიყვარულს არიმსახურებ, არარაობა ხარ ეს ყოველთის ასე იქნება“-მახსენდება მისი სიტყვები და კარებთან ვიკეცები, ამდენ ხანს შეკავებული ემოციები თავისუფლდება და ერთიანად ვწყდები სამყაროს, თვალებიდან ცრემლები ღაპაღუპით მცვივა და იატაკზე კვალს ტოვეს. რატომ მაინცდამაინც მე და რატომ მაინცდამაინც ახლა, როცა ვიფიქრე რომ დასრულდა ჩემს ტანჯვას ბოლო მოეღო, როცა ვიფიქრე რომ მეც ვიქნებოდი ბედნიერი, როცა ფრთეი გავშალე, ცხოვრების თავიდან ნათელ ფერებში დანახვა ვისწავლე, რატომ არმოვჩნდი ისევ სიბნელეში? მე ხომ არაფერი დამიშავებია. ნუთუ სიყვარული დანაშაულია? ნუთუ არარსებობს რამე წმინდა? ნუთუ ეს გრძნობაც არარსებობს და გამოგონილია? მინდა რომ ასე იყოს მაგრამ გული, ამ გულს რავუყო. მინდა ამოვიგლიჯო და სადღაც შორს ბნელ კუნჭულში დავმალო, სადაც ვერავინ მიაგნებს, ვერავინ გააღებს გულის კარებს და შემოიჭრება ჩემს ცხოვრებაში, სადაც ყველაფრისგან დაცული იქნება, სადაც ვერ ვგრძნობ ტკივილს, სადაც არაფრის აღარ შემეშინდება.

დედამიწაზე მობილურის ხმა მაბრუნებს.მიაა ჩემი საუკეთესო მგობარი

-გისმენ-ვცდილობ ხმა გავაკონტროლო, არმინდა ვანერვიულო

-აბა მომიყევი როგორ ჩაიარა დღევანდელმა საღამომ? გთხოვა ბოლოსდა ბოლოს იმ ტვინგამორეცხილმა ხელი? ეშველა ? თუ დავადგა კორკოტი და ნათელი-ტიტინებს მია

-ყველაფერმა ...მოლოდინს გადააჭარბა-ვეუბნები ნაწყვეტ ნაწყვე. ვცდილობ სლუკუნი შევწყვიტო

-ანუ ის გრძელ ცხვირა პინოქიო მალე ჩემი სიძე გახდება. ღმერთო რა საშინელებაა ეგ როგორ უნდა ავიტანო, ისე საერთოდ არ შეეფერებით ერთმანეთს. დააკვირდი შორიდან კუზი აქვს მგონი , კვაზიმოტოს მაგონებს რომ ვუყურებ და რაგამოის ეს კვაზიმოტო ახლა ჩემი სიძე უნდა იყოს -ამბობს მია და კისკისებს

-ისე ხომ საყვარელი იყავი და ამ ორსულობის დროს ორმაგადა -ვეუბნები და მწარედ მეცინებ დღევანდელი სარამოს გახსენებაზე

-მია ძვირფასო შეეშვი მობილურს და მოდი რამე შეჭამა-მესმის ყურმილში სიძის ხმა
-რაუნდა გიოს-ეკითხები ოდნავ გამხიარებული

-რაკი არა ვინ? ცოლი მინდა მე და ჯანმრთელი შვილი. საბრალო ჩემო პატარა გოგო დედაშენს მუცლიდანვე დიეტაზე ყავხარ -მესმის გიოს ვითომ შეცხადიებული ხმა

-სიძე მგონი შენც გჭირდება დიეტა , ოღონდ სე*სის-ვამბობ და მმისი სახის წარმოდგენაზე უნებურად მეღიმება

-საყვარელო ამას ნუ უსმენ ორსულად ხარ და ეგრე არ შეიძლება, სასიკვდილოდ მწირავს ნახე-ამბობს ვიტომ სევდიანი ხმით

-კარგით ხო ანა წარმატებას და ბედნიერებას გისურვებთ მალე ჩამოვალ და დეტალურად მომიყვები ველაფერს-მეუბნება მია მუქარის ტონით

-მალე ჩამოდი რა-ეუბნებ და ყურმილს ვკიდებ რადგან უკვე თავს ვეღარ ვიკავემ ამდეხანს შეკოწიწებული გრძნობები ხელახლა მიცოცხლდება. თვალებიდან ცრემლები ხელახლა იწყებს დენას. მივსტირი ჩემს გრძნობებს დაკარგულ სიყვარულს ჩემს უბედურ ცხოვრებას და ერთადერთ ნათელ წერტილს ჩემს ცხოვრებაში. აღარაფრის ძალა შემწევ,ს მწარე რეალობას შევეჯახე რეალობას, რომელმაც გული მატკინა.

ადრე მეგონა რომ სიყვარულს ყველაფერი შეეძლო , მეგონა რომ რასაც მეგობრები მიყვებოდნენ მე არასოდეს გადამხდებოდა თავს, მეგონა რომ ამ ყველაფრისგან დაზღვეული ვიყავი. შევცდი ის ტკივილი რასაც იმედგაცრუება ქვია საკუთარ თავზე გამოვცადე მთელი სიცხადით. ამსამყაროში დაზღვეული არაფრიისგან ხარ. ტირილისაგან დაღლილს და ძალ ღონე გამოცლილს ადგოლის და საძინებელში გასვლის ძალა არ მქონდა და იქვე ჩამეძინა.

დილით საშინელმა წელის ტკივილმა გამაღვიძა. დავიფიცე რომ აღარასოდეს დავიძინებდი არავის გამო კართან. სამზარეულოში შევედი რომ საჭმელი გამემზადებინა ნიკასტვის ის ხომ სამსახურში უნდა წასულიყო... საჭმელის მომზადება დავიწყე და მეხსიერებაში გუშინ მომხდარი ამბავი ამომიტივტივდა, ნიკა ჩემგან წავიდა , სიბრაზისგან შეშლილმა საზარეულოში ლამის ყველა თეფში დავამტვრიე , ტკივილისგან გულმოკლული ხმამაღლ ვყვიროდი. რეალობის აღქმის უნარი დავკარგე, არაფერი მესმოდა იმდენად მახრჩობდა ბრაზი, იმდენად მტკიოდა დამსხვრეული ოცნებები, გაცრუებული იმედები, ტყუილი, საკუთარი უუნარობა მტკიოდა, საკუთარი უმეცრება, სილაჩრე, და საცოდაობა მტკიოდა, ნუთუ მართლა არარაობა ვარ ? ამ კითხვაზე ჩაფიქრება აღარ დამცალდა რადგან კარის შემომტვრევის ხმა გავიგე და გასასვლელისკენ გავედი

-ქალბატონო კარგად ხართ-კარში პოლიციელი დავინახე ნუ პოლიციელის ფორმა ეცვა და აქედან გამომიდინარე

-დიახ კარგად ვარ . რამოხდა ბატონო პოლიციელო-ისე გაკვირვებული სახე მივიღე თითქოს არაფერი დამიშავებია და მამა აბრაამის ბატკანი ვიყავი

-ყვირილის ხმა გვიგონე და ვიფიქრე დახმარება გჭირდებოდათ-მიჭრის პირდაპირ

-ბევრი ფიქრი არ არის სასარგებლო ბატონო პოლიციელო, ტვინი გადაგეწვებათ და გაწყბთ თქვენ ახლა ეგ-ირონია გავურიე სიტყვებში

-ანუ ყველაფერი რიგზეა-დააიგნორა ჩემი სიტყვები

-დიახ შეგიძლიათ მიბრძანდეთ ხო და კიდევ კარს თუ შემიკეთებთ მადლობას გადაგიხდითივეუნები და დამწუხრებული სახით კარისკენ ვიხედები

-არინერვიულოთ პირადად ვიზრუნებ ამაზე-მეუბნება და კარებში უჩინარდება თითქოს მეტი სადარდებელი არ მქონოდა ესეც დამემატა, კარგი რა , სამზარეულოში შევედი და იქაურობა დავალაგე, თან თავ ბედს ვიწყევლიდი რამინდოდა რასვერჩოდი არ თეფშებს რომ ვამტვრევდი , ნიკასთვის უნდა დამემტვრია ძვლები თავისდროზე მაგრამ სადგაქვს მაგის ძალა, მოკლედ სამზარეულო დავასუფთავე , შხაპი მივიღე ,დილის პროცედურები მალევე დავასრულე და სამსახურში წავედი მიუხედავად იმისი რომ ამის სურვილი დიდად არ მქონია.

-პრინცესა როგორიქნა არ დააგვიანეთ -მესმის გიოს ირონიული ხმა და თავს ძლივს ვიკავებ არაფერი რომ არ ვესროლო

- ზოგ-ზოგიერთებივით მამიკოს მანქანით ვერ დავდივარ რასვიზამთ-არც მე დავაკელი ირონია

-ელენა მაგით რისი თქმა გინდოდა-გაბრაზდა გიო

-არაფრის , უბრალოდ ვთქვი-ვუთხარი და მდივნის ანუ ჩემი ადგილი დავიკავე
მე ელენა თაბაგარი ვარ 23 წლის. თბილისში ვცხოვრობ აქვე ვმუშაობ სამშენებლო კომპანიაში დირექტორის მოადგილე ვარ. ნიკა ორი წლისწინ გავიცანი ამავე კომპანიაში მოდიოდა ხშირად დირექტორის ბატონი ირაკლის მეგობრის შვილი იყო. ორი თვე ვხვდებოდით ერთმანეთს მერე კი გამომიცხადა რომ ვუყვარდი, მას შემდეგ ერთად ვიყავით მე მომწონდა მასთნ ურთიერთოდა ერთი წლის თავზე კი ერთად ცხოვრება გადავწყვიტეთ, ყველაფერი კარგად მიდიოდა ეჭვიც კი არ გამჩენია იმისა რომ ნიკას ჩემთან ურთიერთობბა არ უნდოდა , რომ არ ვუყვარდი , რომ ჩემით ერთობოდა . ეჰ ხანდახან რა სულელები ვართ ხოლმე ადამიანები.

-ელენა ყავა შემომიტანე-რეალობაში ჩემი უფროსის ხმა მაბრუნებს

-ახლავე ბატონო ირაკლი-კაფეტერიააში გავედი ყავა საჩქაროდ გავამზადე და კაბინეტში შევედი

-ელენა დაჯექი-მეუბნება ირაკლი და სკამზე მანიიშნებს მეც ვასრულებ ბრძანებას-ვიცი რომ ნიკა დაგშორდა და შენთან ასე მოქცევისთვის პასუხს მოვთხოვ

-არა ბატონო ირაკლი, არმინდა მას ჩემსგამო რამე უთხრათ, არმინდა მის არსებობას ვგრძნობდე, არმინდა მის შესახებ მესაუბრებოდეს ვინმე, იგი აღარ არსებობს ჩემთვის მკვდარია, მე პიროვნებას ზემოთ ნახსენები სახელით არ ვიცნობ, მორჩა ეს ფურცელი ჩემთვის დაიხურა, და თქვენც გთხოვთ ისე როგორც შვილი მამას , ნიკას არაფერი უთხრათ , ახა კი დაგტოვებთ-ვეუბნები და გარეთ გავდივარ სასწრაფოდ ჩემი ცრემლები რომ არ დაინახოს, შემდეგ კი საპირფარეშოში გავრბივარ, სახეზე წყალს ვისხამ და უკან ვბრუნდები. მოკლედ სამუშაო საატებმა ნორმალურად ჩაიარა ამ ამბავს თუ არ ჩავთვლით , სამსახური დავასრულე ტაქსში ჩავჯექი და სახლში წავედი ,იქ მისულს კი სურპრიზი დამხვდა

-ისევ თქვენ?-ვიკითხე გაკვირვებულმა

-სიურპრიზი-მეუბნება და ხელებს შარლის ჯიბეში იწყობს

-აქ რასაკეთებთ?

-გითხარით თქვენს კარს პირადად მივხედავთქო -მეუბნება ბატონი პოლიციელი და მარჯვენა ტუჩის კუთხეს ოდნავ ტეხს

-ხელოსანიც თუ იქავით რას ვიფიქრებდი

-ხელოსნობა ქურდების და პოლიციელების მეორე პროფესიაა

-პოლიციელად არ გამოდგებით და ვნახოთ როგორი ხელოსანი ხართ, თუ მომეწონებ თქვნი ნამუშევარი რეკომენდაციასაც გაგიწევ -ვეუბნები და თავს ძლივს ვიკავებ რომ არ გამეღიმოს

-კარგით-არიმჩნევს ჩემს ირონიას და კარის შეკეთებას იწყებს მე კი სახლში შევდივარ შხაპს ვიღებ ტანისამოს ვიცვლი და სამზარეულოსკენ მივიწევ

-უკაცრავად ქალბატონო.....

-ელენა

-ხო ქალბატონო ელენა გაიღეთ მოწყალება და წყალი დამალევინეთ მე მუშაობისგან მოწყურებულს - თეატრალურად გააფრმა სიტყვები

-ჯერ საქმე და მერე ჭამა სმა -ვამბობ სიცილით

-ჩემს მოკვლას აპირებ უწყლოდ

-რომ მოკვდებით მერე დაგალევინებთ გამიგია მომაკვდავისთვის მადლიაო

- კარგით ეგრე იყოს -მეუბნება და საქმეს აგრძელებს მე კი საჭმლის მომზადებას ვიწყებ , მარტო ჭამა არ მიყვარს ამიტომ სუფრა ორისთვის გავშალე და ბატონ პოლიციელსაც დავუძახე

-სააბაზანო პირდაპირ არის ხელები დაიბანეთ და ჩემს მოკრძალებულ ვახშამზე დამეწვიეთ-ვეუბნები და სუთრაზე ვანიშნებ

-ეს რა არის ?-მეკითხება გაკვირვებული

-დედამიწელი ხარ , შემწვარი კარტოფილია-ვეუბნები გაბრაზებული

- შემწვარი კარტოფილია ეს?-მეკითხება და ცალ წარბს მაღლა წევს

-დიახაც- ვეუბნები დარწმუნებით

-არა მადლობა არ მშია მხოლოდ წყალს დავლევ, არშეწუხდეთ თვითონ დავისხამ-მეუბენება და დოქიდან წყალს ასხამს

-იდიოტი-ვამბობ გაბრაზებული

-რამე მითხარით-მეკითხება ისე თითქოს არაფერი გაეგონოს

-არა არაფერი შეგერგოთთქო-ვეუბნები და ნაძალადევად ვიღიმი

- ტელევიზორი გაქვსთ?-მეკითხება ის

-მაქვს , მაგრამ რატომ მეკიტხებით

-ჩემი საყვარელი სერიალი იწყება და უნდა ვუყურო

-რაააა?-გაოცებისგან ყბა ჩამომივარდა

-სერიალს უნდა ვუყუროთქო ხომ შეიძლება

-წამობრძანდით-ვეუბნები და მისაღებ ოთახში გავდივართ ტელევიზორს ვრთავ და პილტს ვაწვდი-თუ საიდუმლო არაა რომელ სერიალს უყრებთ-ვეკითხები დაცინვით

-რუსთავიორზე გადის ექვს საათზე არვიცი რაქვია სახელი-მეუბნება და კმაყოფილი იღიმის იდიოტი -გამახსენდა კურიერი ქვია

-კურიერი ქვია-გამოვაჯავრე მე

-რამითხარით?

-არაფერი კურიერს სერიალში რატო ურევთ

-მაინტერესებდა რას იფიქრებდი , მოგატყუე ანუ, კარგი ვიდრე არ გაგიგდივარ ჯობია ჩემით წავიდე ,- დგება და გასასვლელისკენ მიდის

-მადლობა მინდოდა გადამეხადა კარის შეკეთების გამო მაგრამ გამახსენდა რომ შენვე შემოამტვრიე და გადავიფიქრე

-მადლობა რომ განმანათლე თორემ უკვე ცნობისმოყვარეობა მკლავდა

-აღარ მიდიხარ?-ნერვებ მომეშალა მე

-შენობით საუბრის უფლება არ მომიცია

-იდიოტი

-არაფერი გამიგია

-იდიოტო-ხმამაღლა ვთქვი მე

-არინერვიულო მალე დაბერდები

- მიბრძანდით ჩემი სახლიდან

-მივდდივარ-ამბობს და კარს აღებს-გამარჯობათ და ნახვამდის-ეუბნება ნიკას და სადარბაზოში უჩინარდება

-ეს კაცი ვინ იყო-ინტერესდება ნიკა

-შემი საქმე არ არის

-კითხვაზე მიპასუხე ვინიყო ეს კაცი

-აქ რას აკეთებ-ვაიგნორებ მის კიტხვას

-ჩემი ნივთების წასაღებად მოვედი

-უპს, შენი ნივთები გუშინ მათხოვარს გავატანე-ვიცრუე მე

-რა გააკეთე ?

-მათხოვარს ვაჩუქე

-მოგკლავ

-პოლიციელი

-რა პოლიციელი

-ის კაცი კარებში რომ შეგხვდა პოლიციელი იყო

-ადრე არასდროს მინახავს შენი მეგობარია

-არ არის ეგ შენი საქმე , მიბრძანდი აქედან

-საკუთარ სახლიდან მაგდებ

-თუ კარგად მახსოვს ეს სახლი ჩემი ფულთაა ნაყიდი და ჩემს სახელზეა გადმოფორმებული ამიტომ წადი სანამ პოლიცია გამოვიძახე

-ისედაც მივდიოდი

-რასელოდები მერე

-ავტობუსს

-სამი სართულის ქვევითაა გაჩერება

-კარგი-მებნება და კარებში უჩინარდება მე კი ვრჩები ჩემს სახლში აცრემლებული მარტოდ მარტო ... ალბად მალე საკუთარი ცრემლები დამახრჩობს ოთახში შევდივარ პიჟამოს ვიწვამ საწოლში ვწვები და ფიქრების სამყაროში ვეშვები . „ეს კარტოფილია“ მახსენდება პოლიციელის სიტყვები და ბრაზი მაწვება , იდიოტი რისი თქმა უნდოდა ამით ნეტა უკეთესი არეჭამოს , ჩემნაირი მზარეული ნეტა იყოს ამ ლანძღვაში როდის ჩამეძინა ვერც კი გავაცობირე როდის ჩაეძინა

**************************~

მეგობრებო იმედია მოგეწონებათ პირველი და ვნახთ რა რექცია გექნებათ მოუთმენლად ველი თქვენს კომენტარებს და მაინტერესებს გავაგრძელო ეს ისტორია თუ არაა ზოგადად წერა ჩემი საქმე .....