-სავასტი ბიჭო,გააღვიძე ეგ სულელი უკვე შუადღეა-შემომესმა დედაჩემის ხმა.
-რა გინდა ქალო,აცადე ამ ბავშვს ძილი-შეუღრინა მამაჩემმაც.
-თქვენ რა გენაღვლებათ,დგებით და მიდიხართ სამსახურებში,აბა მე ვიკლავ თავს,რომ თქვენ გამოგკვებოთ,მაგრამ რათ გინდა?ვინ გიფასებს?ვაი ფეფენია სად გქონდა თვალები ამ ლოთს,რომ მოყვებოდი?
-რა გინდა ქალო,რა ახადე დილიდან ტვინი?-მამაჩემის ხელის დაბრახუნებაზე წამოვხტი.
-რა მინდა კი არა,უკვე თვრამეტი წლის არის და უნდა მომეხმაროს!
-გაჩუმდი ქალო,ცოტახანი გაჩუმდი!-კარი გააჯახუნა სავასტიმ.
ჩემს საყვარელ დათუნია ჩუსტებში შევაცურე ფეხები და წამოვდექი. სამწუხაროდ ასეთ ჩხუბს მიჩვეული ვარ...როგორც ყოველთვის მე ვხდები კამათის მიზეზი დედაჩემისთვის.
-საწოლის ალაგება არავინ გასწავლა?
-აბა დედა როგორ დავალაგო მითხარი?დღეს ხომ ოცდაერთი მაისია.
-მერე?-შემიღრინა.
-აი დედა რაა ისტორიას,რატომ არ სწავლობდი?აი ამ დღეს წინა საუკუნეებში ვგულისხმობ, ჯეიმს კუკმა დაახველა იციი-სანამ რაიმეს მესროდა თავში უკვე გარეთ ვიყავი.
ყოველ შემთხვევაში ჩემი ასეთი "წადებილობა" დათოს ბრალია. უი სულ დამავიწყდა:დ მე მარი მქვია. სამწუხაროდ დედის ერთა ვარ. ორი თვის წინ შეყვარებულს დავშორდი გარკვეული მიზეზების გამო...ვერ ვიტყვი,რომ ადვილად გადავიტანე,რადგან დეპრესია...ფსიქოლოგები...ნუ ერთი სიტყვით,დათოს დაკარგვამ ჩემი ფსიქიკური მდგომარეობა შეარყია.
-მაა რას უყურებ?-სავასტიმ დაძაბული მზერა მესროლა.
-დათო დგას სადარბაზოსთან-თვალებით დაბლა მანიშნა. რატომღაც დაიძაბა ჩემი სხეული.
-რ...რრა?
-ჩავალ და დაველაპარაკები.
-არა,მე კარგათ ვარ-შევაჩერე.
-დარწმუნებული ხარ?ფერი არ გადევს მარი.
-კარგათ ვარ მა-უკვე ცრემლები მცვიოდა. მამას ჩახუტება კი წამალია ჩემი...

***
დათო ყიფიანი ჩემს კლასში ორი წლის წინ გადმოვიდა. თავიდანვე უცნაურად იქცეოდა. ძმაკაცებს არ იჩენდა,არც სხვებთან ჰქონდა კონტაქტი. მხოლოდ მაშინ საუბრობდა,როცა მასწავლებელი რაიმეს შეეკითხებოდა. ვიზუალური ეფექტი საერთოდ არც ჰქონია თავიდან,რადგან ყელამდე შეკრულ ბაფთიან საროჩკებს იცვამდა. შეუსაბამებელ სპორტულ შარვალსა და ფეხსაცმელს. უამრავჯერ გამხდარა დაცინვის ობიექტი. ის კი არაფერს ამბობდა. მხოლოდ ერთხელ შევეჯახე სრულიად შემთხვევით. ველოდი რატომღაც მისგან მობოდიშებას,მაგრამ არ უთქვამს...
ჩემი ბრალი იყო,მაგრამ რატომღაც მასთან კონტაქტი მსურდა. დაყრილი ნივთების აკრეფაში დამეხმარა და უჩუმრად გამეცალა.
აი უკვე მეთორმეტე კლასში კი ყიფიანმა ყველა და ყველაფერი დაჩრდილა. სათვალე მოეშორებინა პატარა მრგვალი სახიდან. მისი სწორი ცხვირი უმშვენებსშავ თვალებსა და გამოყვანილ ყებს... სპორტული და საროჩკა აღარ აღმოჩნდა მის გარდერობში,როგორც ჩანდა. დახეული ჯინსები და უახლესი მაისურები გახდა მისი ახალი სტილი. ქერა თმები შავად გადაეღება. რატომღაც ყველა მისით იყო დაინტერესებული,მე კი იმედები გამიცრუვდა...
მე ძველი დათო მერჩივნა,ვიდრე "ახალი მექალთანე". სულ კუჭში დამსდევდა და იმდენიც მოახერხა,რომ თავი შემაყვარა...მაგრამ სკოლის დასრულების თანავე გამიუცხოვდა. მიტოვების მიზეზად ჩვენი შეუსაბამობდა დაასახელა...
წავიდა...

***
-მარი გოგო,ადეე-თავზე დამახტა ჩემი გადარეული დაქალი.
-ოო თაკო,მაცა რა.
-ადე გოგო, ყიფშო "გაეძრო" დაბლა.
-ვიცი-ამოვიბლუყუნე ბალიშიდან.
-შენ გიკითხა.
-ჰააა??
წამში ავწიე თავი. მის თაფლისფერ თვალებს შევეჯახე,რომელშიც ჩემი გაბურძგნული თმები დავინახე. ოო რა ნერვებს მიშლის რა ეს თმა. ვერ ვივარცხნი,ისეთი ჩახვეულ ამოხვეულია,თანაც რადგან არდადეგებია და ძირითადად სახლში მიწევს ყოფნა,სრულებითაც არ ვკადრულობ დავარცხნას.
-გოგო,ბაბაიაგას გავხარ-გამეკრიჭა.
-შენ კიდე მაგდანა ლურჯას.
-ეე,რა შემატყვე ერთი?-მზერა დაეძაბა.
-შენ რა შემატყვე ბაბიაგასი?
-გოგო,დათოს არ მოეწონები ასეთი ვარცხნილობით.
-რატო ვიტომ?-სარკეს გავხედე.
-მზეზვა და მზიას შთამომავალი ეგონები-უკნიდან თაკოს კისკისმა დაფარა ჩემი ფიქრები იმაზე,თუ როგორ მოვეწონები დათოს.
-ახლა რო გაგცხებ მერე მოეწონები შენს იკას!
-ხო კაი რა იყო? მოდი მოგიყვე რა მითხრა დათომ...
თაკო ისე ყვება ნახევარზე მეტს ვერ ვგებულობ,რადგან იცინის:დ დეგენერატი. ხან ერთი თემიდან მეორეზე ისე გადავა,რომ ვერ ვგებულობ რომელს მიყვება. სანამ ამბავს დაიწყებს,ჯერ ამბობს როგორ ადგა,რომელ საათზე,რა მიირთვა,როგორი ამინდი იყო,რა ჩაიცვა,რა უთხრა დედამისმა,მამაისმა...ჰარი ჰარალოო...
თითქმის მთელი თხუთმეტი წუთი მის ადგომას ვუსმენდი. საბოლოოდ მოაღწია
ჩემს სახლამდე(ტაშიი...ურაა....იუჰუუუუ,რა იყო დაუკარით რა,გენანებათ? დაუკარი თორე,თუ გაგცხე...)
-ხოდა,ამოვედი,თუ არა დამიჭირა მარი როგორ არისო-კბილები გააკრაჭუნა.
-რა უთხარი?
-რას ვეტყოდი გოგო?რა თქმა უნდა,კარგადაა-მეთქი და იმან რაო იცი?-წარბები აზიდა.
-რა?-ვგრძნობ როგორ ჩამითრია ამ წამს...
-კაიაო-გადაწვა უკან და ბოლო ხმაზე მორთო ჭიხვინი.
საწყალი მე!
ღმერთო რა დავაშავეეე?!!!!!
თაკოს ხმაზე დედაჩემი ტაფით შემოვარდა რახდება ხო მშვიდობააო. მას მამაჩემიც მოყვა თავისი გაზეთით. თაკო ვეღარ სუნთქავდა უკვე,ვიამე დედა ცუდათ ვარო გაიძახოდა... აი ერთი არ მესმის რა არის აქ ასეთი სასაცილო?
თუმცა ვიცი,ადამიანს რო გაკლია ეგ გასაკვირი არც უნდა იყოს.
გაბრაზებული გამოვვარდი გარეთ. გეზი პირდაპირ ლიფტისკენ ავიღე.
ჰა??
ამ დეგენერატს რა უნდა აქ?
სანამ გამოსვლას მოვასწრებდი დათომ დამიჭირა და კარიც დაიხურა...
-რა ჯანდაბას აკეთებ?-გაცეცხლებული შევეფეთე მის შავ თვალებს.
-გიცავ.
-რისგან ან ვისგან?
-დღეს ოცდაერთი მაისია,ამდღეს ჩინელებმა იაპონელები დაჭრეს,საშიშია გოგო,არავინ დაგჭრას!იმის მაგივრად მადლობელი იყო მიყვირი!შეგირცხვეს ნამუსი!
რაოო???
ახლა ამას რო გავცხებს ხოო...
ეს ვერაა ხო?
რატომ მბაძავს??
დავახრჩობ!

***
აბა რას მირჩევთ ;დ გავარგრძელო? :))