სახლში რასაც ჰქვია,შევვარდი და რაც კი სალანძღავი დიტყვა არსებობს ყველაფერს ვიხსენებ და ვამბობ
-საზიზღარი,საქონელი,დეგენერატი...არაა!ვირი,ვირია
-თეთე,დამშვიდდი,დაწყნარდი,ღრმად ისუნთქე-ავა აისუნთქავს და ჩაისუნთქავს,მშობიარე ქალს ჰგავდა
-ავა,ახლა იცი რას გავხარ?
-რას?-შემომანათა გაკვირვებული თვალები
-მშობიარე ქალს,ოღონდ მართლა-თან ვფხუკუნებ
-უუხ,შე გაფუჭებულო-ვითომ გამებუტა

-ვინაა ორსულად?-გამოვიდა მისაღები ოთახიდან სანდრო,სანდრო ბიძაჩემია,მაგრამ მისგან ეს არასდროს მიგვრძნია,რადგან 4 წლით დიდია ჩემზე
-სანდრეექს,ჩამოხვედიი??-ვისღა ახსოვდა,ის ვირი და მშობიარე ავა
-არავინაა ორსულად სანდრექს-წამოიბურტყუნა ავამ და სანდროს ჩაეხუტა
-როდის ჩამოხვედი,სანდრეექს?
-დღეს-მივიღე მტკიცე პასუხი
-ეე,დღეს ზაზუც ჩამოვიდა
-აუუ,რას ამბობ ტოო
-ჰოო,ისე მოგიკითხაა
-დაურეკე,ამოვიდეს დღეს
-ხარაშოო-მივაძახე და მისაღებისკენ გავეშურე
იმ საღამოს შევიკრიბეთ ბავშვები,ბევრი დავლიეთ,ვიტამაშეთ,გავიხსენეთ ისტორიები...ისე მოვიდა ღამის 4 საათი, ვერც შევამჩნიეთ ზაზუს ვეხვეწებოდით "დარჩი"-თქო,მაგრამ "დღეს ჩამოვედი და ისიც სახლში არ ვიყო"-ო და სახლში წავიდა,დილით დუდუ და სანდრო გვაღვიძებდნე
-უუხ,დუდუუუ და სანდრო, გირჩევნიათ მიზეზი გქონდეთ რო გამაღვიძე
-გვშია გოგო,ადექით
-უუხ,თქვენ შეჭამეთ ცეცხლი და ნავთი-მიაწყევლა ავამ
-გოგო ,ადექით თქოო
-დედა ვერ გაჭმევთ ?!ჩვენ რომ არ გაგვაღვიძოთ?
-წყნეთში ავიდნენ,ადექით 3 საათი დაიწყო
-რომელი საათიააა??
-3-ის ნახევარია
-უიმეეე,ვდგები ჰოო
მოვწესრიგდი და გარეთ გავლასლასდი,ჩემი მოწესრიგება რო ვიცი, კი დაიწყო 4 საათი
-რა გავაკეთოო??
-აუ თეეთ- სამივებ საწყალი სახეები შემომანათეს,არა მეცნობა ეს მზერა
-ახლა რა საოცრებას მთხოვ
-აუ,ხო იცი შენი გაკეთებული კუბდარი და ჭიშტვარები როგორ მიყვაარს-მთხოვს სანდრო და მუდარის მზერას მტყორცნის
-და თაშმჯაბი
-ჰოო,რაა-ამიწიკვინდა ავა
-თქვენ რა გეჯაღვლებათ?
-გთხოოვ
-უუჰ,ჯანდაბას თქვენი თავი
-იეეს-აყიყინდნენ ყველა ერთად
პირველ რიგში,კუბდარებს შევუდექი,ნახევარ საათში 5 ცალი კუბდარი მზად მქონდა,შემდეგ თაშმჯაბი მოვამზადე და ბოლოს ჭიშტუარები,ისე მიირევდნენ "რა იყო არ გაჭმევდნენ"-მზერით ვუყურებდი ყველას
-თეთე,არ გინდა შენ?-ოოჰ, გავახსენდი დუდუშკაას?
-არა,არ მინდა-გავუღიმე და გულში გავიფიქრე"ვაი თქვე საწ....ბო"-თქო,დებილივით მეცინებიდა ამათ შემყურე
-აუ ახლა დავჯდეთ და ფილმს ვუყუროთ-ავას აშკარად საქმე არ ჰქონდა,ჰოდა დავასაქმებ
-ვაიმე ავა,შენ აალაგე თეფშები დამირეცხე და მერე დაჯექი და უყურე რამდენიც გინდა
-და შეენ?
-მე ჩემი ბიჭი უნდა გავრეცხო
-აუუფ,შემომაჩეჩა
-კი არ შემოგაჩეჩე,შენ გასაკეთებელი დაგავალე
-უუფ,კაი ჰო
გამოვიცვალე,შავი ბრეტელიანი მაიკა ჩავიცვი,თეთრი შორტი,"შლოპანცები" იი დავეშვი კიბეებზე,სადარბაზოდან გადმოვხტი და უბანს შევავლე თვალი,ბავშვები როგორც ყოველთვის,სტადიონზე გამწარებულები თამაშობენ ფეხბურთს,კაცები ბესეტკაში ნარდს თამაშობენ,ზოგი მანქანის ნაწილებზე ლაპარაკობს,ზოგი პოლიტიკაზე,ზოგიც თავისი ცოლის გაკეთებულ საჭმელზე და თან გულში ვფიქრობ
"ახლა,ვის რაში აინტერესებს,იმან რა გამოუცავალა მანქანას,იმის აზრი პოლიტიკაზე და იმის ცოლის გაკეთებული საჭმელის გემო,უუჰ ერთი თქვენც კარგად ხართ რააა"გავიფიქრე და ღრუბელი მოვიმარჯვე,იქვე ნანული და მზია ფუსფუსებდნენ და თავუიანთ ყვავილებს რწყავენ,იქ გარაჟებთან კი ლაშას სასტავი გამწარებული განიხილავენ რაღაცას...ჰაჰ როგორც ყოველთვის უბანი ხოდზეა-ჩავიცინე და ჩემი საქმე განვაგრძე 11 საათი იყო,ჩემი ბიჭის გარეცხვას რომ მოვრჩი ,ყველაფერი მოვაწესრიკე და სადარბაზოში შევედი
-როგორ ხარ?-ზურგს უკან ნაცნობი ხმა მომესმა,გულში კი რაღაცამ გამჭვალა,შემოვბრუნდი და მომღიმარი ვაჟა შემრჩა,ჩემი გულის ბაგა-ბუგი ყურში ჩამესმოდა,ყელი დამიშრა,ცივმა ოფლმა დამასხა , ფეხები ამიკანკალდა თვალებში ძლივს შევხედე,ვერ მისწორებდა თვალს
-კარგად შენ?-ვუპასუხე აკანკალებულმა
-რავი ვარ-ისევ და ისევ მტკიცე პასუხები,ისევ და ისევ ეს სიმტკიცე,ყველაფერმა გადამირბინა თვალწინ და გულში ისევ რაღაც ჩამწყდა
-აჰამ
-მიყვარს ეგ სიტყვა
-ვიცი
-სალაპარაკო გვაქვს-შემომხედა,საერთოდ არ შეცვლილა ისევ ისეთი ლურჯი თვალები აქვს,ისევ ისეთი ცხვირი,ისევ ისეთი ტუჩები,ისევ ისეთი... ყველაფერი ისეთი აქვს როგორიც მაშინ,ადრე
-გისმენ-გავუღიმე
-ვიცი რომ გატკინე,ვიცი რომ დავაშავე,უბრალოდ პატიებას გთხოვ
-მიპატიებია!-მიუხედავად იმისა,რაც გააკეთა ყველაფერი დიდი ხანია ვაპატიე,გავუშვი და ვაპატიე
-მეტი არაფერი?
-არა,არაფერი
-მიყვარხარ...-გული მეტკინა,თვალები დავხუჭე და მახსენდებოდა ყველაფერი და მეტირებოდა,არა,არა თეთე,შენ დაიფიცე რომ მის გამო აღარასოდეს იტირებდი,არ დაიტანჯებოდი,რა უნდაა? რას მერჩის? კიდევ მოვიდა,კიდევ,შეუძლია თავი დამანებოს,მაგრამ მას ხომ მხოლოდ ყველაფრის გაფუჭება შეუძლია
-ცდები...ვაჟა!-სახელი ზიზღით წარმოვთქვი და მის პასუხს დაველოდე
-რატომ?
-შენ მე არ გიყვარვარ,შენ გიყვარს ადამიანის გარეგნობა და არა სული
-და შენ? არაა ასე?!
-მე?სიმართლე გითხრა,საერთოდ არ მიმაჩნიხარ სიმპათიურად,მე შენი შინაგანი სამყარო მიყვარდა,ყველანაირი ნაკლის გარეშე გესმის?!მაგრამ ახლა ისიც აღარ მიყვარს რადგან,დავინახე როგორი ბინძურიც ყოფილხარ!
-ვიცი რომ,გიყვარვარ...უბრალოდ ვიცი
-მე კი ვიცი რომ,როდესაც ადამიანს სულში ჩააფურთხებ,იქ ესმება ყოველგვარ გრძნობას წერტილი
-მე ხომ დავბრუნდი...
-დაბრუნდი არა იმიტომ რომ,მე ვიტანჯებოდი არამედ შენ გაწყობდა ასე ასე რომ შეგიძლია როგორც ადრე წახვიდე იმასთან ვინც დაშორებიდან 1 კვირაში არც,კი გყავდა უკვე-ხმაჩავარდნილი ვუხსნიდი
-ვერავინ გცვლის,გამიგე...
-გავა დრო და შემცვლის ვინმე ისე,როგორც შენ შეგვცვალა სხვამ,ახლა კი წადი ვაჟა-გაღიზიანებული ვიყავი,ყველა გრძნობა ერთად იყო ჩემში,აფორიაქებული ვიყავი,დაბნეული შევვარდი სახლში,შემდეგ კი ოთახში,შხაპის ქვეშ ვიდექი და ვფიქრობდი,ვფიქრობდი და გონებაში ვალაგებდი ყველაფერს"რატომ დაბრუნდა?" "რა უნდა?" მაგრამ მე ერთი რამ ნამდვილად