-უცნაურია.. - ჩაილაპარაკა ქალმა და მის წინ სავარძელში თავისუფლად მჯდომი მამაკაცი თავიდან - ფეხებამდე შეათვალიერა, ბოლოს კი მის შავ თვალებს გაუსწორა მზერა - მე მამაჩემის ყველა მეგობარს ვიცნობ, შენ კი არასოდეს არ მინახიხარ...
-ნანახი გეყოლები…ალბათ, უბრალოდ არ გახსოვარ... - მხრები აიჩეჩა ლუკამ.
-შანსი არაა…- გაიცინა ქალმა და ზედმეტად გამომწვევი ხმით დაამატა :-შანსი არ არის ნანახი მყავდე და დამვიწყდებოდი…
აბაშიძემ, პასუხად მსუბუქად ჩაიცინა და გამომძიებლის ქალიშვილი თვითონაც ყურადღებით შეათვალიერა...ულამაზესი ქალი იყო თიკა ალავიძე...ქალი! ამ სიტყვის სრულყოფილი მნიშვნელობით...ნებისმიერ მნახველს ქალსაც და კაცსაც პირველივე ნახვაზე რომ აურევდა თავგზას…სიფრიფანა, მაღალი ტანი...გრძელი, თლილი ფეხები...სამ ზომამდე სიდიდის მკერდი და სავსე თეძოები...მის წინ თავად სრულყოფილება იჯდა, ამ ყველაფერს კი ულამაზესი სახე, მსხვილი ტუჩები და დიდრონი ნუშისებრი ფორმის თაფლისფერი თვალები აგვირგვინებდნენ, რომლებიც პირველივე წუთიდანვე ისე იწვევდნენ, ნამდვილად დასანანი იქნებოდა მათი პატრონის ისე დატოვება, რომ სასურველი არ მიეღო...
-შენი სახელი შემახსენე... - ყავის ფინჯანი ჟურნალის მაგიდაზე შემოდგა მამაკაცმა და მუხლებზე დაყრდნობილი იდაყვებით ქალისაკენ გადაიხარა.
- თიკა..
- თინათინ..- გაეცინა ლუკას და მისკენ უფრო გადახრილმა ლამის ზედ მის ტუჩებზე ამოილაპარაკა - დედამოტყნულად მაგარი ფეხები რომ გაქვს, იცი?
-ვიცი…- გაეცინა ქალსაც და მამაკაცის სახითვის თვალი არ მოუშორებია, ისე მიიტანა ყავის ფინჯანი ტუჩებთან და არ გამორჩენია, მზერით როგორ დააკვდა ფინჯანზე შემოხვეულ თითებზე -რა?
-წითელ ლაქზე ვჭედავ...ლამაზ თითებზეც...
-მაშინ სულ წითელ ლაქს ვატარებ...
-თიკა..-მის სახესთან ზედმეტად ახლოს გადაიხარა აბაშიძე და გაეცინა - დიდი გაიძვერა გოგო ხარ...
-ამას მეუბნება კაცი, რომელიც თავს მამაჩემის მეგობრად ასაღებს?-ყავის ფინჯანი გვერდზე გადადო თიკამ და თვითონაც მიუახლოვა სახე...
-ჭკვიანი...-გაეღიმა აბაშიძეს. გამშრალი ბაგეები ენის წვერით გაისველა და მის სავსე ტუჩებზე გადაიტანა მზერა...წამით დააკვირდა,მერე კი აუჩქარებელი მოძრაობით, ისევ სავარძლის საზურგეს დაუბრუნდა და ნებივრად გადაწოლილი დააკვირდა ქალის სახეს...მზერა რომ შეცვლოდა, სუნთქვა შესამჩნევად დამძიმებოდა და ამ დამძიმებული სუნთქვის გამო მკერდი უფრო სწრაფ რიტმში აუდ-ჩაუდიოდა…ერთმანეთს დაშორებული ბაგეებით ხარბად ისუნთქავდა ზედმეტად დამუხტულ ჰაერს და მზერას არ აშორებდა მამაკაცის თვალებს...მის დუმილს დუმილითვე რომ პასუხობდა და დარწმუნებული იყო, მის ღამესავით შავ თვალებს , პირდაპირ სულში რომ უძვრებოდა წამით არ გამორჩენია რაც ემართებოდა იმ მომენტში ქალს...მოზრდილი ნერწყვი რომ გადააგორა გამშრალ ყელში , მერე კი მისმა ვნებიანმა ჩურჩულმა გაარღვია ზედმეტად დამუხტული ჰაერი.
-მინდიხარ…
-მერე რატომ არ მოხვალ ჩემთან?- დაბალი, მელოდიური ხმით დაეკითხა მამაკაცი-მოდი, პატარავ…- ვნებით გაიჟღინთა მისი ტონი და მეორედ გამეორება აღარ დასჭირვებია...მისი თვალებისთვის მზერა არ მოუცილებია, დაჰიპნოზებულივით წამოდგა ქალი და სავარძელზე ზურგით მიწოლილს, ზემოდან მოექცა, მუხლებში მოხრილი ფეხებით მის გარშემო დაეყრდნო და უყოყმანოდ ააყოლა პირში შემომძვრალ ენას თავისი, კეფაზე მომენტალურად ჩავლებული თითებით რომ მიიზიდეს მისი სახე და ისე დააცხრნენ რბილი ბაგეები, ამოსუნთქვა ვეღარ მოასწრო...მერე კი მწყურვალივით უკოცნიდა ბაგეებს, ზედვე ახშობდა აღმომხდარ კოცნას მაისურის ქვეშ შემძვრალმა ცხელმა ხელებმა შიშველი მკერდისკენ რომ გაიწიეს და ძლიერად მოუჭირეს, .რბილმა ბაგეებმა, ჯერ ყელზე რომ ტოვებდნენ თავიანთ ცხელ კვალს, ყელის გავლით გამოკვეთილ ლავიწებზე რომ გადაინაცვლეს ბოლოს კი სავსე მკერდზე შეჩერდნენ...გასაგიჟებელი ალერსისგან და მამაკაცის თავბრუდამხვევი სურნელისგან უკვე მთლიანად გონებადაბინდული ქალის ხელებმა, უკვე სრულიად რომ მოწყვეტილიყო რეალობისგან, ავტომატურად გაიწიეს მამაკაცის მაისურის ბოლოებისკენ და ის იყო მისი ზედატანი უნდა გაეთავისუფლებინა თხელი მატერიისაგან , შემოსასვლელში მოულოდნელად ატეხილმა კარის ხმაურმა.ორივე რომ შეაკრთო და გიჟური ვნებიდან ერთდროულად გამოაფხიზლა...
-შენი დედაც...- კბილებში გამოცრა აბაშიძემ….ერთიანად არეულ ქალს , გახშირებული სუნთქვის დარეგულირებას რომ ცდილობდა პარალელურად კი ფეთიანივით ეცა მაისურს, ჩაცმაში მიეხმარა..მის არეულ სახეზე გაეღიმა, კიდევ ერთხელ მოწყვეტით აკოცა სავსე ტუჩებზე და სავარძელს ისეთი ჩვეულებრივი გამომეტყველებით დაუბრუნდა, კაციშვილი ვერ იფიქრებდა წამის წინ რით იყვნენ დაკავებულები.
-მამა…შენი მეგობარია მოსული…- შემოსასვლელში შეეგება თიკა საშუალო სიმაღლის მამაკაცს , რომელმაც მისგან სავარძელში თავისუფლად მჯდარ აბაშიძეზე გადაიტანა გაკვირვებული მზერა..
- თენგიზ...მიხარია შენი ნახვა…- ყალბი ღიმილით წამოდგა მამაკაცი.
- მეც….-ავტომატურად უპასუხა ალავიძემ, რომელიც ჯერ კიდევ აზრზე ვერ მოსულიყო რა ხდებოდა მის სახლში- აქ რას აკეთებ?
-დაბადების დღის მოსალოცად მოვედი...თან საქმე მაქვს შენთან…- თვალი თვალში გაუყარა აბაშიძემ.
- კარგი...კაბინეტში ვილაპარაკოთ.. - წამიერი დუმილის შემდეგ ამოილაპარაკა გამომძიებელმა და პირველი დაიძრა ვიწრო დერეფნის ბოლოს მდებარე ოთახისკენ. ლუკამ, წუთის წინ განცდილი სიამოვნებისგან ჯერ კიდევ სახეარეულ ქალს მაცდური ღიმილი რომ გააყოლა, პასუხად თვალი ჩაუკრა და ოთახიდან გასულ ალავიძეს უკან მიჰყვა. პატარა კაბინეტში შესული, ყოველგვარი პატიჟის გარეშე დინჯად ჩაეშვა ტყავის სავარძელში და ჯერ კიდევ კარებთან გახევებულ ალავიძეს , მის წინ მდგარ მეორე სავარძელზე მიუთითა.
- დაჯექი..
-რა გინდა? - გამოეკვა ალავიძე და მითითებულ სავარძელში ნელა ჩაეშვა.
- გითხარი : საქმე მაქვსთქო....
- გისმენ...რა საქმე?
- მინდა ჩემთვის იმუშაო…- მოკლედ მოუჭრა ლუკამ.
-რას ნიშნავს შენთვის ვიმუშაო? - შუბლი შეიკრა გამომძიებელმა.
- თავს ნუ იშტერებ... - სახე მოექუფრა აბაშიძეს - მშვენივრად ხვდები რასაც ნიშნავს...
- მაინც მინდა რომ შენგან მოვისმინო უფრო ზუსტად რას მთავაზობ…-მშვიდად მიუგო გამომძიებელმა და სავარძელში უფრო კომფორტულად მოეწყო…- აბა გისმენ...
-მინდა რომ ყველანაირი ინფორმაცია მომაწოდო ჩემთვის საინტერესო საქმეებზეებზე….სახელები , გვარები, მისამართები.. ყველაფერი…-დაკონკრეტდა ლუკა პარალელურად კი სიგარეტს მოუკიდა და ღრმა ნაფაზი დაარტყა.
-და მე რა სარგებელს მივიღებ ამ საქმიდან? - თავის მოშტერების რეჟიმში აგრძელებდა ალავიძე და უარესად გაღიზიანებულმა აბაშიძემაც თავი გაჭირვებით მოთოკა სახეში რომ არ ეხია წინ მჯდომისთვის...რომელმაც თავადაც მოკიდა სიგარეტს და ერთხანს მოჭუტული თვალებით უსიტყვოდ აკვირდებოდა ყბებდაძაბულ მამაკაცს...
- იცი რომ შემიძლია ამ მომენტშივე დაგაპატიმრო პოლიციელისთვის ქრთამის შეთავაზებისთვის?
- შენ ამას არ გააკეთებ... - ცივად გაეცინა ლუკას.
- რატომ ხარ დარწმუნებული?
- იმიტომ რომ ეს შენ არაფერს მოგიტანს...იმიტომ რომ შენ ძალიან ხარბი ადამიანი ხარ, რომელსაც წყეული ქაღალდი ყველაფერს ურჩევნია...აბსოლუტურად ყველაფერს...იმიტომ რომ შენ ის ადამიანი ხარ ქვეყანას სახელს, საკუთარ ქალიშვილსაც კი ისე გაყიდის თვალსაც რომ არ დაახამხამებს...შემისწორე თუ ვცდები…- ცივად მიუგო აბაშიძემ და ჩამწვარი ღერი საფერფლეში ჩააჭყლიტა.
- თანახმა ვარ! - თეატრალობას შეეშვა ალავიძე და ხელები ფართოდ გაშალა.
- მშვენიერი...შენი პირველი დავალება: ჭეიშვილთან უნდა შემახვედრო და მასთან მარტო გასაუბრების საშუალება უნდა მომცე..
- კარგი... -თავი მორჩილად დაუქნია ალავიძემ , შემდეგ კი გაოცებული და სიხარბით სავსე მზერა მიაპყრო ახალთახალ გასაღებს ხის მაგიდაზე ხმაურით რომ დაეცა და მერსედესის მარკა რომ ამშვენებდა...
-დაბადების დღეს გილოცავ ,თენგიზ…ეცადე ჭკვიანად იყო და ისე არ ქნა შემდეგ დაბადების დღეს ცოცხალი ვერ შეხვდე…-ირონიულად მიუგდო აბაშიძემ და კაბინეტი მანამდე დატოვა სანამ საჩუქრით აჟიტირებული გამომძიებელი გონზე მოსვლას მოასწრებდა…
-დაწყებული არ დავასრულოთ?-უკვე კართან მისულს დაეწია ვნებიანი ხმა.
-ნომერი...- ტელეფონი გაუწოდა ქალს , რომელმაც მორჩილად შეასრულა ბრძანება-დაგირეკავ...- ტელეფონი ჯიბეში დააბრუნა , მერე კი ყბებზე ჩავლებული თითებით ახლოს მიიზიდა მისი სახე და ვნებიან ბაგეებზე ხმაურით აკოცა.
-მოუთმენლად დაგელოდები...-მის ბაგეებზე დაიჩურჩულა მომენტალურად სუნთქვა აჩქარებულმა ქალმა და კარში გასული ზედმეტად ვნებიანი მზერით გააცილა.

***

ალავიძე, აღნიშნული საუბრიდან ერთი დღის გასვლის შემდეგ დაუკავშირდ და აცნობა დავალება შესრულებულიაო. შეხვედრა წყნეთში, რესტორან "საქეიფოდან" სამი კილომეტრის დაშორებით დაითქვა.საუბრიდან ოცი წუთის შემდეგ აბაშიძემ დათქმულ რესტორანთან გადაუხვია და ტყეში არასამანქანო გზის მცირე ნაწილის გავლის შემდეგ შორიდანვე შენიშნა ალავიძის ახალი მერსედესი.
-.აზრზე არ ხარ რამხელა რისკზე მივდივარ პატიმრის საპყრობილედან გამოყვანით…- მღელვარედ დაიწყო თენგიზმა - იცოდე მხოლოდ რამდენიმე წუთი გაქვს...
ლუკამ მხოლოდ ცივი მზერით უპასუხა და მოკლედ მოუჭრა:
-მარტო დაგვტოვე..
-ამას ვერ ვიზამ….პატიმარი აქ მოგიყვანე, როგორც შეგპირდი.. მეტი რა გინდა?
-მას ცალკე უნდა დაველაპარაკო..
- ლუკა...
- შენ რა სიტყვა “მარტოს” მნიშვნელობა არ იცი? - იფეთქა ლუკამ - ხუთი წუთი სუფთა ჰაერზე გაისეირნე, ჩიტების ჭიკჭიკით დატკბი, ყვავილები დაკრიფე….ან რავიცი რა ჩემი ყ*ლეც გინდა ის ქენი, ოღონდ ეხლა აქედან გაქრი და ამასთან მარტო დამტოვე….
ალავიძემ ცოტა ხანს უყურა ლუკას მტრულად , ბოლოს ხმადაბლა შეუღრინა:
-ათი წუთი გაქვს...-შემდეგ პერიმეტრს მოშორდა და შორიახლოს დაიკავა ადგილი...მაგრამ ლუკა მას აღარ უსმენდა, ყინულივით ცივ მზერას არ აცილებდა გადაჭრილ ხეზე ჩამომჯდარ ხელ-ფეხ შეკრულ მამაკაცს , რომელიც თავის მხრივ დაქირავებული მკვლელის, სრულიად არაფრის მთქმელ გამორეცხილ თვალებს უსწორებდა...
- ვინ ხარ და რა გინდა ჩემგან?-დაახლოებით ნახევარწუთიანი დუმილის შემდეგ ისევ მან იკისრა საუბრის დაწყება.
- შენი დედაც…- ცივად გაეცინა ლუკას - ეხლა ვეღარ მცნობ , ნაბო*არო?
- არც არასდროს გიცნობდი…- მხრები გულგრილად აიჩეჩა მამაკაცმა.
- ოკ…- ტუჩები ირონიულად დაბრიცა აბაშიძემ - იქნებ ამან მაინც გაგინათოს გონება...
რამდენიმე წამიც და ტყე იარაღის მჭახე ხმამ გააყრუა, ჭეიშვილის მარჯვენა მუხლიდან სისხლმა ნაკადულივით იფეთქა და ტკივილისაგან ერთიანად დაკრუნჩხული მამაკაციც მიწაზე ყურისწამღები ღრიალით გაგორდა…
-შენი დედა აბაშიძე….შენი დედაც!!!
-უყურე შენ...რა მალე რა მალე გაგახსენდი... - ჯირკვზე მისი ადგილი დაიკავა აბაშიძემ , სიგარეტს მოუკიდა ღრმა ნაფაზი დაარტყა და სრულიად უემეციოდ ცივსისხლიანი მზერით დააკვირდა მიწაზე ტკივილისგან მოკრუნჩხულს..
- შენი დედაც...რა გინდა?
- სახელი…- მხრები აიჩეჩა ლუკამ.
- ჩხენკელი...რამაზ ჩხენკელი…- უსიტყვოდ მიხვდა ჭეიშვილი ვის სახელსაც გულისხმობდა ლუკა და ზედმეტი დაფიქრების გარეშე აყვირდა.
- ვინ ჩემი ყ*ლეა რამაზ ჩხენკელი?- თვალებმოჭუტული დააკვირდა ლუკა და კიდევ ერთი ნაფაზი დაარტყა.
-წარმოდგენა არ მაქვს...დედას შევეცი..წარმოდგენა არ მაქვს...გეფიცები…
- რას მეფიცები? სინდისს თუ ნამუსს? - ცივად გაეცინა აბაშიძეს შემდეგ კი ისევ გაეყინა სახე - ვინ არის რამაზ ჩხენკელი?
- არ ვიცი...არ ვიცი...აზრზე არ ვარ...მხოლოდ მისი სახელი და გვარი ვიცი...ჩემთან მოვიდა : სახელი გვარი ვინც უნდა მომეკლა, ფული და მორჩა...მეტჯერ აღარ მინახავს…- არეული ბუტბუტებდა ტკივილსგან შეშლილი ჭეიშვილი რომელიც უკვე გონებას კარგავდა-მტკივა...დედას შევეცი...
- რას ჯანდაბას აკეთებ? - კბილებში გამოცრა სახეალეწილმა ალავიძემ, ამ სცენის დანახვაზე სახე გაფითრებული თითქმის სირბილით რომ წამოვიდა მათკენ.
- ამასთან მოვრჩი...რამაზ ჩხენკელი მომიძებნე...- ფეხზე წამომდგარმა ლუკამ მიწაზე მოსროლა სიგარეტის ნამწვი , რომელიც ჭეიშვილთან ახლოს დაეცა...შემდეგ კი გამომძიებლის ალეწილი სახისთვის ყურადღებაც არ მიუქცევია ისე დაიძრა თავისი ჯიპისკენ...
- და ამას რას ვუყო?- ყვირილით დააწია ალავიძემ და უკვე გონდაკარგული მამაკაცისკენ გაიშვირა თითი - ამის დედაც…შენი აზრით, სამინისტროში როგორ ახსნიან მის მუხლზე გაჩენილ ნატყვიარს?
- ყ*ეზე მ*კიდია...ყ*ეზე მ*კიდია, რას და როგორ ახსნი... - კბილებში გამოცრა აბაშიძემ - თუ გინდა შენ უფროსობას მოახსენე რომ პატიმარს გამოცხდება ჰქონდა, ან ჭკუიდან გადავიდა და თვითონ დაიხალა მუხლში ტყვია..ან რა ვიცი რა ჩემი ყ*ლეც გინდა ის ქენი…რამაზ ჩხენკელი მომიძებნე....- დაასრულა ცივად და მანქანა ისე მოწყვიტა ადგილიდან, აშკარად სულ ფეხებზე ეკიდა რა მოუვიდოდა ჭეიშვილს და მასთან დარჩენილ ალავიძესაც, ბრაზისგან აჭარხლებული და ამავდროულად სასოწარკვეთილი სახით რომ დაჰყურებდა უგონო პატიმარს..

***

საკმარისზე მეტად აღგზნებულებს პრელუდიაზე თავი დიდად არ შეუწუხებიათ, სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით ტანსაცმელი თითქმის შემოახიეს ერთმანეთს და უზარმაზარ საწოლზე გადაინაცვლეს სუნთქვა არეულებმა..
-საშინლად მაგარი ტ*რაკი გაქვს, პატარავ...-რბილ მატრასზე, მუხლებზე დამდგარი ქალის სრულყოფილი სხეული აუჩქარებლად შეათვალიერა აბაშიძემ და კიდევ უფრო აუდუღდა ვენებში სისხლი...
-ვიცი...-გამომწვევად ამოილაპარაკა ქალმა.
-შენი ეს თავდაჯერებულობა...სასწაულად აღმაგზნებს!- ლამაზად მომრგვალებული უკანალი ხელებში მოიქცია აბაშიძემ და წამიც აღარ დაუკარგავს, ძლიერი ბიძგით შეუერთდა ქალის სხეულს, ჯერ ხმამაღლა რომ წამოიკივლა ამ ბიძგს მოყოლილი სისავსის ზედმეტად სასიამოვნო შეგრძნებისგან, მერე კი მთლიანად სიამოვნების იმ ტალღებზე კონცეტრირდა თანდათან რომ იზრდებოდა ბიძგების სიძლიერესთან ერთად , სხეულის ერთ წერტილში გროვდებოდა და რეალობისგან სულ უფრო და უფრო მეტად თიშავდა... მამაკაცის სხეულიდან წამოსული გრილი სურნელი თავბრუს თავისდაუნებურად რომ ახვევდა, რბილი ბაგეები ხან კისერზე რომ ხანაც მხრებზე გრძნობდა და წრიულად მოძრავი თითები ფეხებს შორის წამით რომ არ შორდებოდა ბიძგებით მოგვრილი სიამოვნების განცდას უორმაგებდა და აიძულდებდა სრულიად მოურიდებლად ხმამაღლა კვნესით გამოეხატა თავისი ემოცია...სულ მალე კი სულ სხვა პლანეტაზე გადაინაცვლა სადაც აღარაფერი არსებობდა სრული ნეტარებისა და იმ მამაკაცის გარდა ძლიერი ბიძგებით წამით რომ არ ზოგავდა და ამ ნეტარებას დაუნანებლად რომ აზიარებდა...კიდევ რამდენიმე წამიც, კიდევ ერთი ძლიერი ბიძგიც და ზეწარზე მთელი ძალით ჩაფრენილი თითებით და მამაკაცის სახელის კივილით შეხვდა ცუნამივით მოხეთქილ ორგაზმის ტალღას მომენტალურად საერთოდ რომ გაუთიშა გონება, ხორციელი ნეტარების აბსოლუტურ მაქსიმუმს აზიარა და სრულიად უწონადო სივრცეში გაგზავნა...
-შენი დედაც!- კბილებში გამოცრა აბაშიძემ და კიდევ ერთი ძლიერი ბიძგის შემდეგ ორგაზმისგან ერთიანად ათრთოლებულ ქალს , ფეხდაფეხ მიყვა...
-მართლაც რომ შენი დედაც...- არათანაბარ სუნთქვებს შორის ამოილაპარაკა ქალმა, პიკს გადაცდენილი გულისცემის დარეგულირებას და მწყობრში ჩადგომას რომ ცდილობდა,საშინლად მოდუნებული სხეულის განძრევას კი ვერ ახერხებდა…მუცელზე გაწოლილმა არეული მზერით გახედა აბაშიძეს, რომელმაც გვერდით ტუმბოზე დაგდებული სიგარეტის კოლოფიდან ერთი ღერი ამოაძვრინა და ღრმა ნაფაზი დაარტყა.
-შენ მამაჩემის მეგობარი არ ხარ…-რამდენიმე წამიანი დუმილი დაარღვია ქალმა.
-შენ, ჭკვიანი გოგო ხარ... -გაეცინა ლუკას და მისკენ გადახრილი ლამაზ საჯდომზე ნაზად მიეფერა.
-რა გაკავშირებს მასთან? -ნატიფი თითებით, ტუჩებს შორის მოქცეული სიგარეტი აართვა თიკამ და ღრმა ნაფაზი დაარტყა.
- ამ მომენტში ეგ ყველაზე ნაკლებად საინტერესოა...-სიგარეტი აართვა ლუკამ, მერე კი ხელის ერთი მოსმით გადააბრუნა ზურგზე და მის ფეხებს შორის მოქცეული სავსე მკერდზე ტუჩებით წაეტანა.
- ჯანდაბა...- თვალები თავისით დაეხუჭა ქალს , მერე კი ზანტად გაახილა და ზემოდან დაჩერებულს შეანათა არეული მზერა - შენი თვალები ჩვეულებრივად მაჰიპნოზებს..და ეს ტუჩები...-რბილ ბაგეებზე შეახო ნატიფი თითები- ჯანდაბა..უბრალოდ მაგიჟებ...-ამოიჩურჩულა, შემდეგ კი აზრზე მოსვლა არ აცალა მკერდზე ძლიერი ბიძგით გადააბრუნა ზურზე მამაკაცი ,მის ზევიდან მოქცეულმა შეაერთა მათი სხეულები რამდენიმე წამის შემდეგ კი ისევ გადაინაცვლეს სიამოვნების უსასრულო მორევში...
დედაქალაქში თითქმის უკვე შუაღამე იყო, საწოლის გვერდით მდგარ ტუმბოზე დაუდევრად მიგდებული აბაშიძის ტელეფონი რომ აზუზუნდა...თვალების გაუხელად მოიძია აპარატი და ნომრისთვის არც დაუხედია ძილისაგან დაბოხებული ხმით უპასუხა..
- გისმენ...
- რას აკეთებ?- ალავიძის ხმა გაისმა ყურმილში..ლუკამ, მის გვერდით მწოლ ქალს გადახედა კატასავით განაბულს ტკბილი ძილით რომ ეძინა , მუცელზე მოხვეული მისი ხელი ფრთხილად მოიცილა მუცლიდან და საწოლზე წამოჯდა...
- რა კარგი ძმაკაცივით მეკითხები? - გაღიზიანებულმა დაუბრუნა გამომძიებელს პასუხი - მოკლედ მითხარი რაზე მირეკავ...
- ჩხენკელი გამოჩნდა…
-სად არის? - საწოლიდან სწრაფად წამოწეულმა აპარატი მხარსა და ლოყას შორის მოიქცია, იატაკზე გაბნეული თავისი ტანსაცმელი მოიძია და ჯინსის შარვალი სწრაფად ამოიცვა.
- ჯერ- ჯერობით ქალაქში მოძრაობს, ჩემი ბიჭები უთვალთვალებენ….შეგატყობინებ, როგორც კი ერთ ადგილზე გელოდება...
-გელოდები!- მოუჭრა ლუკამ. თხელ სვიტერზე ქურთუკი შემოიცვა და სახლი სწრაფად დატოვა. უკვე მანქანაში ჯდებოდა მისი ტელეფონი მეორედ რომ.აზუზუნდა და ეკრანზე ზუსტი მისამართი დაეწერა მოკლე ტექსტური შეტყობინების სახით...მითითებულ ადგილამდე მისასვლელად მხოლოდ რამდენიმე წუთი დასჭირდა...როგორც კი კერძო სახლს მიაუახლოვდა რომელიც ქალაქის ერთ-ერთ გარეუბანში მდებარეობდა , ალავიძეს ნომერი აკრიფა და მოკლედ მოუჭრა:
- მოაშორე შენები...
ალავიძემ რომ მისი ბრძანება სწორად გაიგო, ლუკა იმით მიხვდა რომ , ნაცრისფერი შკოდა სახლის წინ რომ გაჩერებულიყო, ნელა დაიძრა და მალე მიეფარა თვალს. აბაშიძე იმწამსვე გადმოვიდა მანქანიდან და სახლი ყურადღებით შეათვალიერა . იგი უბრალო იყო, ორსართულიანი და იაფფასიანი მასალით ნაშენი.. არც კამერები მოჩანდა სადმე და ისიც საეჭვო იყო, სიგნალიზაციით ყოფილიყო დაცული. სინათლე მხოლოდ მეორე სართულის ერთ-ერთი ფანჯრიდან გამოდიოდა.. აბაშიძემ მარტივად გადალახა საშუალო სიმაღლის აგურის კედელი სახლს რომ შემორტყმოდა და ეზოში დაეშვა. შეუმჩნევლად გაიარა მანძილი ფანჯარამდე, რომელიც სახლის მეპატრონეს ღია დაეტოვებინა და ვრცელ ოთახში ამოყო თავი. გამომავალი სინათლით თუ ვიმსჯელებდით, ჩხენკელი მეორე სართულზე მდებარე ოთახში უნდა ყოფილიყო , და ლუკაც ის იყო იქით დაიძრა ფეხაკრეფით, რომ იმ წამსვე ზევიდან იარაღის გაბმული სროლის ხმა გაისმა. რამდენიმე ტყვიამ ჭერში გაატანა და ლუკას ახლოს , ხის ძველ იატაკზე გაკვეთა ხაზები. აბაშიძე სწრაფი ნახტომით ამოეფარა კიბის მოაჯირს და იმ მომენტშივე კაცის შეშინებული ხმაც გაარჩია, სასოწარკვეთილი რომ ყვიროდა :
-არ მესროლო! გთხოვ, არ მესროლო!..
-შენი დედაც! - კბილებში გამოცრა ლუკამ, რომელსაც სასხლეტისთვის ჯერ არ გამოეკვრა თითი.. იგი სწრაფად მიხვდა რომ სახლში სხვა პიროვნებაც იმყოფებოდა , რომელიც ახლა ზევით ჩხენკელის მოკვლას ცდილობდა.. აბაშიძეს კი მისი სიკვდილი არაფრით არ აწყობდა , რადგან მისგან ჯერ სასურველი სახელები და გვარები უნდა მიეღო
.. წამის შემდეგ ავტომატის ჯერი განმეორდა, ადამინის სხეული ხმაურით დაასკდა იატაკს და კიბეებზე ჩამოგორებული ლუკას წინ დაეცა. აბაშიძემ მაშინვე იცნო იგი.. მისი გარეგნობა ზუსტად ემთხვეოდა ჭეიშვილის მიერ გადმოცემულ ჩხენკელის აღწერილობას
- დედას შევეცი.. - ბრაზით შეიკურთხა გამწარებულმა აბაშიძემ და სწრაფად აირბინა კიბეები, მაგრამ დააგვიანდა.. ერთიანად შავებში გამოწყობილმა თავდამსხმელმა ფანჯრიდან მარჯვე ნახტომით უშველა თავს, მიწაზე დაცემული ასევე სხარტად წამოდგა ფეხზე და გალავანს გადაევლო.. მართალია აბაშიძემ ტყვიების ჯერი დაადევნა მას, მაგრამ ეს ამაო გამოდგა.. პირველ სართულზე რომ დაბრუნდა ლუკა, ჩხენკელი უკვე სისხლის მოზრდილ გუბეში იწვა და მომაკვდავი ხროტინებდა
- არ მოკვდე ნაბი*ვარო ! არა, არ მოკვდე!.. - კბილებში გამოცრა აბაშიძემ
- გადამარჩინე.. - შეევედრა ჩხენკელი მას- მიშველე .. გადამარჩინე
- მხოლოდ ერთ სახელს გეტყვი.. - გამოცრა ლუკამ - მარიამ აბაშიძე! გეცნობა? მიპასუხე !!!
- მეცნობა... ვიცი... ყველაფერი ვიცი..- ძლივსგასაგონადღა ხრიალებდა ჩხენკელი - გადამარჩინე..
-სახელები მითხარი! მათი სახელები და იცოცხლებ!... - ძლიერად შეანჯღრია ლუკამ მომაკვდავი
- გადამარჩინე.. გადამარჩინე.. და ყველაფერს მოგიყვები..
მაგრამ რამაზ ჩხენკელის გადარჩენა უკვე აღარანაირ სასწაულს აღარ შეეძლო.. კაცის არტერიიდან დაუნანებლად მოსჩქეფდა სისხლი და მუქი შინდისფერი გუბე, ჩხენკელი რომ შემოესაზღვრა, სულ უფრო იზრდებოდა.. კიდევ ხუთი წამმაც განვლო,შემდეგ ჩხენკელს თავი მოწყვეტით გადაუვარდა გვერდზე და მას მერე აღარც განძრეულა.. ლუკამ ზუსტად იცოდა , კაცი მკვდარი რომ იყო მაგრამ მაინც მოუსინჯა საძილე არტერია..ეს იმედზე ჩაბღაუჭებას გავდა. ჩაბღაუჭებას იმ ბუნდოვან იმედზე , რომ მარიამის მკვლელებს იპოვნიდა. მაგრამ კაცი მკვდარი იყო და ეს იმედიც ისევე ჩაქრა იმ მომენტში, როგორც სიცოცხლის ნაპერწკალი ჩხენკელის ღია თვალებში.