პ.ს ესვთავი ეძღვნება 'ცისფერთვალაგოგოს'მადლობა რომ კითხულობ ჩემს ისტორიას და ასეთ კომენტარებს წერ. ❤

კომაში ყოფნის დროს ერთი დიდი სიზმარი ვნახე...თითქოს მე და დამიანე ერთად წყნარად და ბედნიერად ვცხოვრობდით,გამოვიძიეთ ჩვენი მშბოლების ისტორია და მკვლელი დავიჭირეთ...იმ ლამაზ სიზმარში აღარანაირი უბედურება და სიბოროტე არ ხდებოდა ვიყავით წყნარად და მშვიდად...როგორ მინდა ახლა ეგ სიზმარი რეალობად რომ იქცეს...

-დილამშვიდობისა
ფიქრებიდან დამიანეს ხმას გამოვყავარ,ვიღიმები და მისკენ ვტრიალდები..
-დილამშვიდობისა
-გუშინ შენთან ჩამძინებია...ამდენი თვის შემდეგ როგორც იქნა კოშმარებს თავი დავაღწიე,შენს გვერდით თავს ყველაზე კარგად ვგრძნობ!

მითხრა და ლოყაზე მაკოცა,მოულოდნელობისგან შევხტი და გამაჟრჟოლა დარწმუნებული ვარ მან ეს იგრძნო და სიცილი დაიწყო.
დავუბღვირე და ჭარხალივით გავწითლდი.
-აბა რა მოგართვათ ჩემო დედოფალო რას მიირთმევთ...
-არაფერი არ მინდა
ვუპასუხე გაბუსხულმა,მასაც მეტი რაუნდოდა ისევ სიცილი დაიწყო.
-ახლა მე სამზარეულოში წავალ და უგემრიელეს კერძს მოგიმზადებ
-კარგი კარგი ოღონდ სამზარეულოს ნუ გადაწვავ მაინც რავიცი მერე ართქვა არგაგიბრთხილებივარო
ახლა თვითონ დაიბღვირა და მე დავიწყე სიცილი
-სხვათაშორის შენ არიცი როგორი კულინარი ვარ!
-ვნახოთ...ვნახოთ...
-უი სულ დამავიწყდა,დღეს ალექსი,ნიკა და თიკა უნდა მოსულიყვნენ
-მოსულიყვნენ?რატომ არმოდიან?
დამიანემ გაიღიმა ლოყა ჩაეჩხვლიტა...ნელ-ნელა მიახლოვდებოდა დაისევ ეშმაკურად იღიმოდა
-რა ჩაიდინე?
ვკითხე შეშინებულმა
-მეც ხომ მინდა შენთან ერთად მარტო ყოფნა?
-როგორც ვიცი თვეების განნავლობაში ჩემთან არავის უშვებდი და კიდე განმარტოვება გინდა?
ვკითხე და მეც ეშმაკურად გავიღიმე
-ჯანდაბა ნიკა...არადა ვუთხარი ევას არაფერი არუთხრა-თქო!კიდევ რაიცი?
-ბევრი რამ!
-მაგალითად?
-მაგალითად ის რომ ჩემს გამო სამსახურშიც აღარ დადიოდი,აღარავის აღარ აქცევდი ყურადღებას შეიძლება ითქვას რომ ჩემთან ერთად ჩემს პალატაში თვეების განმავლობაში შენც არ იყავი გონს!
მძიმედ ამოიხვნეშა და თვალი ამარიდა
-გთხოვ ახლა არ დაიწყო!
-რა არდავიწყო დამიანე?ვაფასებ რომ ჩემს გვერდით იყავი,ყურადღებას მაქცევდი იმ დროს შენს გარდა მე არავინ მჭირდებოდა მხოლოდ შენ მეხმარებოდი მაგრამ...შენ...შენ საკუთარ თავზე არც კი ფიქრობდი ამით საკუთარ თავს რამხელა ზიანს აყენებდი ხვდები მაინც?სამსახურში არდადიოდი!შენს საყვარელ საქმეს თავი დაანებე,იმაზე მაინც თუ გიფიქრია როცა ამას გავიგებდი როგორი რეაქცია მექნებოდა?მომეწონებოდა ის რომ ჩემს გამო ყველაფერზე უარი თქვი?
მოულოდნელად მომიახლოვდა და მისი ბაგეები ჩემსას შეეხო...არვიცი მაშინ რა დამემართა,თითქოს სხვა პლანეტაზე მოვხვდი ხელი თმებში შევუცურე და კოცნაში ავყევი.
ჩემს ბაგეებს მოსცილდა და იქვე ამოილაპარაკა
-ევა მაგიჟებ
ისევ შეეხო ბაგეებს და ისევ ისეთი გრძნობა დამეუფლა,მივხვდი ის ის იყო ვინც ველაზე მეტად მჭირდებოდა მხოლოდ მას ესმის ჩემი...შევნიშნე,მღელვარებისაგან აწითლებულიყო;შევარდნისებურ თვალებში მოციმციმე სხივი უკრთოდა. და სახის ყოველი ნაკვთიც უჩვეულო სითბოსა და მგზნებარე სიყვარულზე მეტყველებდა.წამიერად შევკრი.მაგრამ მალევე გონს მოვედი .არც უნაზესი სენების ხილვა მსურდა და არც ასეთი თავაწყვეტილი გრძნობებით თამაში,მაგრამ ვიგრძენი რომ ორივე მხრივ განსაცდელში აღმოვჩნდი.თავდასაცავი იარაღი უნდა შემერჩია.
-უკვე ვნანობ!
-რასნანობ?რომ მაკოცე მაგას?
დამიანეს მოვცილდი და აცრემლებული თვალევით შევხედე
-ვნანობ რომ ეს აქამდე არ გავაკეთე.
დავმშვიდდი და ამოვისუნთქე
ძლიერად ჩავიხუტე,თვალები დავხუჭე,მის ყელში ჩავრგე თავი და მისი გამაგიჟებელი სურნელი შევიგრძენი.
-ახლა ყველაფერი შესანიშნავად იქნება!
......
-დამიანე
-გისმენ
-არგინდა საქართველოში ერთად დავბრუნდეთ?
-მინდა და თან როგორ...
-წავიდეთ გთხოვ...აღარმინდა აქ ყოფნა ჩემთან ერთად დაბრუნდი საქართველოში
-ევა ახლა მაის დრო არარის ჯერ შენს ჯანმრთელობაზე იფიქრე რომ გამოკეთდები მერე საქართველოშც წავალთ ერთად და ყველაფერს გავაკეთებთ რაც შენ მოგესურვება...მარტო რატომ არგინდა წასვლა?
-მანძილის გამო.
-მერე დაა,ის რას გაშორებს ევა?
-რუსეთს,საყვარელ ადგილებს და კიდევ...
-კიდევ?
-შენს თავს
ეს სიტყვები ჩემდა უნებურად წამოვიძახე ,თითქმის ანგარიშმიუცემლად.ცრენლებმა ღაპაღუპით იწყეს თვალთაგან დენა.ჩუმად ვტიროდი და ქვითინს ვერიდებოდი.მისი დუმლი ყინულის ისარივით მესობოდა გულში.ვუყურებდი ვხედავდი როგორ დუმდა,ვქვითინებდი და კრუნჩხვა მემართებოდა.მინდოდა როგორმე ჩამეხშო მოზღვავებული გრძნობა .აუტანელი მწუხარებით მთელი სხეული მიკანკალებდა.მწუხარებით და სიყვარულითგამოწვეულმა დიდმა მღელვარებამ მთლიანად შებოჭა ჩემი არსება,მთელი ძალით გაიბრძოლა და სცადა სხვა გრძნობებზე გაბატონებულიყო;ეცოცხლა,გაემარჯვა
წინ წამოვიწიე და საწოლიდან ადგომა ვცადე მაგრამ უშედეგოდ...ფეხებს ვერ ვამოძრავებ..
-რასაკეთებ?ევა არშეიძლება ევა!
-მინდა აქედან ავდგე და სიარულს შევეცადო!
დამიანე საწოლიდან წამოდგა ხელი მომკიდა და წამომაყენა.
-ხელი ძლიერად ჩამკიდე ნუ გეშინია,ძალა მოიკრიბე და შენ აუცილებლად შეძლებ.
-ყოჩაღ აი მასე!
რამოდენიმე ნაბიჯი გადავდგი მაგრამ დამოუკიდებლად არა!
-ჩემი ძლიერი და ყოჩაღი გოგო!
შუბლზე მაკოცა,ხელში ამიყვანა და ისევ საწოლში დამაბრუნა.რამოდენიმე საათი ჩახუტებულ მდგომარეობაში გავატარეთ...დიახ ორივე ვდუმდით.არვიცოდით რა იქნებოდა მომავალში,ვიცოდით რაც უკვე იყო მაგრამ არვიცოდით რა ერქვა ჩვენს ურთიერთობას,ხმას არცერთი არ ვიღებდით ასეთი დუმილიც კი ლამაზად მეჩვენებოდა,დუმილი ახლა ერთადერთი გამოსავალი იყო!
მთვარის მშვენება უნაკლო და სადღესასწაულო იყო თითქოს ჩვენი სიყვარულის ამბავს მთვარეც აღნიშნავდა.ნახევრად წა
ნახევრად წამოვიწიე და ფარდის დასაშვებად ხელი გავწიე.
ღამე მთელი თავისი მდუმარებით და სიმშვიდით თითქოს ორად გააპო იმ ველურმა დუმილმა და სიჩუმემ რომელიც ორიოდე წუთის წინ ლამაზად მეჩვენებოდა...ეს დუმილი ამაზრზენი და გულის გამგმირავი აღმოჩნდა.
-ახლა რამოხდება?
-ახლა ყველაფერი იდეალურად იქნება!მე შენ მყავხარ,შენ კი მე
ძლიერად ჩავეხუტე და ვაკოცე
-ნეტავ როდის შევძლებ სიარულს...
-ძალიან.ძალიან მალე!-რაიმე ხომ არგინდა?
-მხოლოდ შენთან ყოფნა
დამიანე დაფეთებულივით წამოხტა საწოლიდან თავზე ხელი მოიკიდა და ისედაც აჩეჩილი თმა მთლად აიჩეჩა...ოჰჰჰ ამ სუტუაციაშიც როგორ მესიმპათიურებოდაა
-რამოხდა?
-ჯანდაბა...შენთვის საჭმელი უნდა მომემზადებინა მეკიდე დამავიწყდა მშიერი დაგტოვე ამისს...
გულიანად ადავიხარხარე,როცა სიცილ-ხარხარით გული ვიჯერესაუბარი დავიწყე...
-და მასეთი სახე მაგიტომ გაქვს?სერიოზულაად-კარგი რაა არმშია არაფერი არმინდა
-ახლა მე წავედი სამზარეულოში და მალე დავბრუნდები შენ მანდ იყავი და არგაინძრე!
-ძაანაც რომ მინდოდეს მაინც ვერგავინძრევი

დამიანე ლანგრით ხელში მალევე დაბრუნდა.ლანრგარზე სპაგეტი იყო მოთავსებული თვალებ გაბრწყინებულმა შევხეტე,ხელები მაღლა ავღმართე დააა...
-აქ რამ მოგიყვანა შე მადლიანო შენა ჰაა?!
-ანუ სპაგეტის მოყვარული ბრძანდებით არა?!
-მორჩი ირონიას!-ვაღიარებ ჩემი შეყვარებული სასწაულად გემრიელ სპაგეტს ამზადებს!
-ჯერ არც დაგიგემოვნებია და საიდან დაასკვენი რომ გემრიელია?
-სურნელით ვგრძნობ!
შევუბღვირე და ჭამა დავიწყე
-ხომ ვთქვი გემრიელია-თქო!
ვთქვი ლოყებ გამოტენილმა.როცა ლუკმა გადავყლაპე დავიმორცხვე და შვლიის თვალებით შევხედე დამიანეს.
-შენ არ გინდა?
-არა
-ანუ კი!
აციღე ჩანგალი და დამიანეს სპაგეტი გავუქანე პირში
-დამიანე...
-ჰმ
ამოილაპარაკა პირ გატენილმა
-ნიკას,თიკას და ალექსს როგორ ვუთხრათ რომ ერთად ვართ?
-თუგინდა მე ვეტყვი
-არა მინდა ორივემ ერთად ვუთხრათ
-კარგი მაშინ მოდი ასე ვქნათ;მე დავურეკავ სამივეს და ვეტყვი რომ ჩვენთან მოვიდნენ აქ მზარეულებს კერძებს მოვამზადებინებ და მერე ვუთხრათ და თან ჩვენი ურთიერთობაც ავღნიშნოთ
-კარგი..
დამიანე მომმვარდა და ჩემს ტუჩებს დაეწაფა
-მოულოდნელი იყო!
-ისევე როგორც პირველად ჰომ?
-ჰო არც პირველად გაგიბრთხილებივარ
-ევა ამ ქვეყნად ყველაზე მეტად შენ მიყვარხარ
-მე კი შენ!
ახლა მე დავეწაფე მის ბაგეებს თმებში ხელი შევუცურე და მონდომებით ვკოცნიდი
....
გავიდა რამოდენიმე კვირა
....
-დამიანე იჩქარე ვერაფერს ვერ მოვასწრებთ!-რით ვერ ჩაიცვი ეგ პერანგი?
-კარგი ევა ჩემო სიცოცხლე ნუ ჩხუბობ ყველაფერს მოვასწრებთ
-ვერმოვასწრებთ!-მე როგორღა ჩავიცვა?
-მე დაგეხმარები
მითხრ და თვალები ააჟუჟუნა
-მაგას მირჩევნია მეთვითონ ჩავიცვა
-არა არაფერს ვიზავ გპირდები!
-რას მპირდები?ასეთ მდგომარეობაშიც მაგაზე ფირობ?გარყვნილო
ვუთხარი და გადავიხარხარე
-კარგი არგეწყინოს
-არმწყინს
მითხრა ა ახლა მანაც გადაიხარხარა
-კარგი ახლა გადი უნდა ჩავიცვა
-მარტო ვერიზავ დაგეხმარები
-არა-თქო!
-მივხვდი!
-რასმიხვდი?
-არგინდა ჯერ შიშველმა რომ გნახო
სერიოზული სახე მიიღო და საუბარი განაგრძო
-ევა...ვიცი როგორ გიჭირს,მალე ეს ყველაფერი ჩაივლის ვიცი არგინდა ასეთ მდგომარეობაში შიშველმა რომ გნახო,მაგრამ დამიჯერე ახლა მაგას არვაპირებ გპირდები ისეთს არაფერს ვიზავ რაც შენ არ გენდომება!ეს ჩემთვის ელემენტალურია დამიჯერე!
-დამღალა ამ დგომარეობამ!
დამიანე მოვიდა და გვერდით დამიჯდა
-მალე ყველაფერი გაივლის
-არაფერი არგაივლის ნუთუ არგესმის?მე სამუდამოდ ასე დავრჩები ინვალიდი ვიქნები!რატომ ჩერდები ჩემნაირი ადამიანის გვერდით როცა იცი რომ ვეღარასდროს გავივლი ასეთი რატომ გიყვარვარ?
-შენ ინვალიდი არხარ ეს მალე გაივლის ევა ვიცი ჩემი სიტყვები უმნიშვნელო გგონია მაფრამ დამიჯერე შენ მალე გაივლი.მე რომ შენს მდგომარეობაში ვყოლიყავი,მიმატოვებდი?გეყვარებოდი ჩემი წინააღმდეგობის მიუხედავად?
-მე შენ ყოველთვის,ყველანაირ მდგომარეობაში მეყვარებოდი
-ანალოგიურია მეც მასე ვფიქრობ!შენ ჩემთვის იმდენად ძვირფასი ადამიანი ხარ რომ ერთმანეთს საერთოდ ვერავინ და ვერაფერი დაგვაშორებს
-მართლა ასე ფიქრობ?
-რათქმაუნდა!
მისმა ნათქვამმა სასწაულად გამაბედნიერა
-ახლა კი გავალ და მოსამსახურეს შემოვუშვებ ჩაცმაში რომ დაგეხმაროს.

მოსამსახურის მოსვლამდე საწოლიდან წამოვბობღდი და ფეხები ძლივს ძლივობით დავდგი იატაკზე
-კიდევ უნდა ვცადო!გთხოვ ამჯერად ნუ მიღალატებ გთხოვ!გთხოვ!დავიღალე ასე ყოფნით დავიღალე!
ავდექი საწოლს ხელი დავაყრდენი და შევეცადე გამევლო
-როგორც იქნა!მე დავდივარ!ჩემი სიზმრები რიალობად იქცა!
დავიყვირე და ჩემს ხმაზე დამიანე შემოვარდა
სახეგაბადრულმა შემომხედა,თვალებში ბედნიერების სხივი უელავდა,სახეზე ბედნიერება და ულევი სიხარული აღბეჭდვოდა
-დამიანე მე ეს შევძელი!ხედავ?დავდივარ მე სიარული შემიძლია!
მომმვარდა ხელში ამიყვანა და დამატრიალა,ტუჩებში მკოცნიდა.ჩემს ქუთუთოებზე ცრემლებმა გაიკვალეს გზა...როგრც იქნა ახლა შემეძლო ბოლომდე ბედნიერი ვყოფილიყავი!

დამოუკიდებლად მხოლოდ რამოდენიმე ნაბიჯს ვდგავდი,მაგრამ ესეც მაკმაყოფილებდა.მკითხველო!მე შენ ვერ აღგიწერ რა რაოდენობის ცრმლი ვღვარე,როგორ გამიხარდა და გამაბედნიერ ამ ფაქტმა!მაგრამ სიმაეთკე რომ ითქცას მე ის ფაქტი საშინლად მაშინებდა ინვალიდი რომ დავრჩენილიყავი და დამიანეს მივეტოვებინე.დიახ!მე ვაძალებდი რომ მივეტოვებინე მინდოდა მეგონა ჩემთან თავს უბედურად გრძნობდა,მინდოდა ის მაინც ყოფილიყო ბედნიერი.ვიცი ისიც განიცდიდა სასწაულად განიცდიდა ჩემს მდგომარეობას მაგრამ სცდილობდა ეს დარდი და ასეთი ტკივილი სახეზე არ აღბეჭდვოდა.თუმცაღა ყველაფრის მიუხედავად ია მაიმც ჩემს გვერდით იყო.ჩცენ ყველაფერი ერთადავსძლიეთ გადავიტანეთ ასეთი ტანჯვა და უკან მოვიტოვ
ის დიდი რაოდენობის დარდი და შიში რასაც განვიცდიდით მაგრამ ///არგეგონოთ ეს ჩვენი ისტორის დასასრული ყოფილიყოს!არა ჩცენი ისტორია გრძელდება!ალბათ საშინლად ცუდი და საწყენი იქნებოდა ისტორია აქვე და ამწუთას რომ გამეწყვიტა და საქმე ევას ბედნიერებით დამთავრებულიყო!ჩვენ ჯერ არც მკვლელი დაგვიჭერია და არც დამიანე და ევა გაგვიხარებია ნორმალურად ასე რომ მკითხველო წინ დიდი გზა გველოდება,წინ სასწაულად მხიარული,ბედნიერი და კარგი გზა გვაქვს გასავლელი!(იმედია არმიწყენთ ორიოდე წუთს კიდევ თუ გავაგრძელებ.შემეძლო ეს ისტორიის ბოლოს დამეწერა მაგრამ ვეღარ მოვითმინე)
მკითხველნო არგეგონოთ რომ მე ამ ისტორიას შევწყვიტავ!თქვენ მე ისე გამაბედნიერეთ როგორც ევა იყო თავისი სიარულით გაბედნიერებული!თქვენ მე ისეთ სიყვარულს მჩუქნით-როგორც, დამიანე ევას.აბათ არასასიამოვნოა ახლა ამას რომ ვწერ რადგან თქვენ ისტორიის გაგრძელება გსურთ ა არგაინტერესებთ ეს ფაქტი მაგრამ კარგით!მოდი განვაგრძოთ.///
მსახურმა შავი გამოყვანილი,მკერდთან ოდნავ ამოღებული და მოკლე კაბა ჩამაცვა.თავს კომფორტულად არ ვგრძნობდი მაგრამ როგორც მან მითხრა იდეალურად გამოვიყურებოდი ამ საღამოს კი მართლა იდეალური უნდა ვყოფილიყავი!
მსუბუქი მაკიაჟი მეთვითონვე გავიკეთე და თმა გავიშალე.
კარზე კაკუნის ხმა გაისმა
-მობრძანდით
კარები გაიღო და შარვალ კოსტიუმში გამოწყობილი დამიანე შემოვიდა.
გაშტერებული და თვალებ გაბრწყინებული მიყურებდა.მივხვდი სადაც გაუშტერდა თვალები და რატომაც გაუბრწყინდა
-ჰეი!არც კი იოცნებო!ხომ დამპირდი...
-ამმ...ისაა...
კეფაზე ხელი მოიკიდა და გახშირებულად სუნთქვადა რაც იმას ნიშნავს რომ შერცხვა...რადგან ასეთ სიტუაციაში სულ ასე იქცევა.
-ხომ ვიცი დაგპირდი და პირობას შევასრულებ!
თვალი ამარიდა ან მკერდს აარიდა და ამოიოხრა.ვიცი ვაწვალებ მაგრამ რატომღაც მსიამოვნებს.

/დამიანე/
ევა გამოკეთდა...რაც იმის მაუწყებელია რომ მალე საქართველოში წავა.ყოვეკ შემთხვევაში თუ ნებით არა ძალით მაინც!
ვეღარდავუშვებ მას რომ კიდევ რაიმე მოუვიდეს.ამის გაფიქრებას კი მაშინებს.
ი ჩემთვის იდეალია!სასწაული ადამიანია ის ისაა ვისაც მთელი ცხოვრებაა რაც ვეძებ მიყვარს!და თან როგორ!ვიცი ადრეა მაგრამ როც ყველაფერი ჩაწყნარდება როცა გიორგი დანაშაულს დავამტკიცებთ და დიმიტრისაც დავიჭერ აი მაშინ გადავწყვიტე რომ ევას დუყონებლივ ხელი ვსთხოვო!მხოლოდ მაშინ როცა ეს ყველაფერი ჩაწყნარდება.


როგორც იქნა თიკა,ნიკა და ალექსი მოვიდნენ
მივესალმეთ გადავეხვიეთ და სუფრასთან დავჯექთ მაგრამ გოგოები რისი გოგოები არიან თუ მაშინვე ჭორაობა არ დაიწყეს?
-ევა საყვარელო
-გისმენ დამიანე
თვალები დავუქაჩე ვიფიქრე გაჩერდება თქო მაგრამ მაინც არ ჩერდებოდა ამიტომ ეშმაკობას მივმართე და ევას გაჩუმება და ყურადღების მიქცევა ამ გზით ვსცადე
გრშემო მიმოვიხედე და დავრწმუნდი რომ ევას და თიკას გარდა ყურადებას ყველა
მაქცევდა
-მოკლედ მეგომრებო!მე და ევას თქვენთვის რაღაც გვაქვს სათქმელი...ვიცი ეს აქამდე უნდა გვეთქვა მაგრამ შესაფერისი დრო ვერ გამოვნახეთ...
ევამ მაშინვეყურები ცქვიტა და ანერვიულებულმა შემომხედა თან თვალებს ბიჭყიტავდა
-მოკლედ მე და ევა...ჩვენ ერთად ვართ!
ევამ თვალები დახუჭა და შეიშმუშნა.
სიცილი დაიწყეს
-ოჰჰ კარგით რაა გული გამისკდა მეღქი ევა უკვე ფეხმძიმედაა-თქო!
ევამ თვალები ჭყიტა და პირი ღია დარჩა
-რაა?რა ფეხბძიმობა?რაა?რ...ააა
ეშმაკურად გავიცინე და ევას შევხედე ის კი დარცხვენილი,გაწითლებული და ანერვიულებული მიყურებდა
-ანუ იცოდით...
-კარგი რაა მაგას რა ცოდნა სჭირდება ელემენტალურია ერთმანეთს თვალებით ჭამდით ხოლმე...ძმაო შენ ძალკე დამტანჯე ევამ კიდე ცალკე
-ეეე მერაღატო დაგტანჯე?
-აუ ტოო იმიტორომ ცალკე შენ მეუბნებოდი დამიანეზე რაღაცეებს და ცალკე დამიანე მეუბნებოდა შენზე და რავიცი აბაა...
-ნიკაა!
წარმოვთქვით მე და ევამ ერთდროულად
აი ახლაც კი ამ სიტუაციაშიც კი ერთმანეთს ეპრანჭებოდნენ თიკა და ალექსი..
ევას გადავუჩურჩულე
-დავიღალე ამათი შემხედვარე...
-რაგიხარია თქვენც მასე იყავით!
თქვა ნიკამ მაგრამ საიდან და როგორ გაიგო არვიცი...
-კიდევ ერთი ახალი ამბავი გვაქვს
-აუ ტოონახე თუარა ჩემი ნათქვამი ფეხმძიმობასთან დაკავშირებით უეჭველი სიმართლე აღმოჩნება და ეგ იქნება მეორე ახალი ამბავი.
ევა უსევ გაწითლდა და სასწაულად შერცხვა
-დამიანე იმედია მართლა'ახალი'ამბავია
თქვა ალექსმა და ისევ თიკას დაუწყო ყურება
-კი მართლა'ახალი'ამბავია-უმჯობესია ეს ევამ გითხრათ!
-მეე?ამმ
ხელი ჩავსჭიდე და გავუღიმე
-მე...სუკვე იარული შემიძლია რამოდენიმე ნაბიჯი გადავსდგი დამოუკიდებლად...
გაფითრებულები,გახარებულები და პირ ღიები შეგვყურებდნენ ნუ ევას შეჰყურებდნენ
-მართლაა?ვაიმე გოგო რამაგარიააა
წიკვინი დაიწყო თიკამ და მაშინვე ევას ჩაეხუტა,ნიკაც წამოდგა გადაეხვია და აკოცა.ალექსმაც იგივე გააკეთა
-ახლა კი თუშეიძლება მინდა ორიოდე სიტყვა მეც გითხრათ..დიდი მადლობა იმისთვის რასაც ჩემთვის აკეღებდით ამდენი ხნის განმავლობაში ყველას ძალიან...ძალიან დიდი მადლობა მაგრამ....მინდა განსაკუთრებული მადლობა დამიანეს გადავუხადო,რადგან ის რომ არა ალბათ მე ცხოვრებაზე ხელს ჩავიქნევდი და სიარულს აღარ კი შევეცდებოდი ის რომ არა არვიცი რამოხდებოდა...
ევას ვუღიმოდი,მივიხუტე მისი ხელი ჯერ კიდევ მეჭირა...არვიცი მისი სიტყვები ჩემთის ყველაფერი იყო
-თუმცაღა არანაკლებ მადლობას გიხდით თქვენც!ალექსს მადლობა რომ ჩემთან შესამოწმებლად ყოველდღე მოდიოდი ისე როგორც პაციენტს ან მეგობარს!ნიკა და თიკა თქვენ იცით ჩემთვის რამდენად ძვირფასები ხართ ამიტომ ისედაც იცით როგორი მადლიერი ვარ თქვენი რადგან თქვენ მყავხართ..ყველას ხალიან დიდი მადლობა იმისთვის რომ მუდამ ჩემს გვერდით იყავით ყველაფრის მიუხედვად!

ამაყად ვუყურებდი და ვხვდებოდი მის სიყვარულს ვერასდროს გადავეჩვეოდი...ძაანაც რომ მსდომოდა მაინც ვერ შევსძლებდი...
ვუყურებდი და ვხვდებოდა ამ პატარა გოგონაში რა ძლიერი და ამაყი პიროვნება ცხოვრობდა...ჩემი თავით ვამაყობდი რადგან ესნაირი ადამიანი ვიპოვნე და შევიყვარე.

//ევა//
2-3დღეში მოვჯობინდი,სიარულითაც უკვე ძალიან კარგა დავდიოდი და დამიანე სახლში ვეღარ მაჩერებდა სულ სადღაცას მინდოდა სულ გარეთ დავსეირნობდით...
-გთხოვ რა ერთხელღა და ვსიო!გთხოვ გთხოოვ
-ევა კარგი რა ამ ატრაქციონში რამოგწონს ვერვხვდები
-ძალიან გთხოვ
ტუჩები მოვბრუცე და დამიანეს მივაჩერდი
-ხომ კარგი ოღონდ იცოდე ბოლოა!-რა პატარა ბავშვით გიხარია ეს ატრაქციონები
-ხოომ რასვიზავთ?
გავუღიმე და ტუჩებში ვაკოცე
როგორც იქნა ჩემთვის სასურველ და საშიშ ატრაქციონზე ავედით...ვკიოდი,ვწიოდი და მივხვდი დამიანესთვის უნდა დამეჯერებინა მეორედ ასვლა აღარ ღირდა
-ევა თავს როგორ გრძნობ ხიმ გითხარი აღა გვინდა მეორედ ასვლა-თქო?შენ ბოლომდე ჯერ კიდევ არ გამოჯამრთელებულხარ შენკიდე ატრაქციონებზე ასვლა მოინდომე თანაც საშიშზე?ამისდედაც...
-კარგი რა დამიანე ყველაფერი კარგადაა უბრალოდ თავს შეუძლოდ ვგრძნობ მეტი არაფერი
-მაპატიე...მეუბრალოდ...ძალიან ვღელავ შენზეორივე ხელი ლოყაზე დამადო და ტავი მის ხელებში მოვაქციე
-ვსიო ახლა კარგად ვარ!
-ნუ სულელობ!
გაიღიმა და ხელი ჩამკიდა
-მართლა კარგად ვარ
-დაიფიცე
-შენსთავს გეფიცები
ახლა მე დავიწყე სიცილი.
-არგშია?
-ნწ
-დარწმუნებული ხარ?
-აჰამ
-კარგი მაშინ სახლში წავიდეთ და რამე ფილმს ვუყუროთ ან თუგინდა კინოში წავიდეთ
-აუ არა სახლში მინდა
-როგორციქნა სახლში უნდა!
ამოიხვნეშა და ხელი გადამხვია
__
სახლში რომ მივედით საკმაოდ ამე იყო ორივე დავიღალეთ და დავიქანცეთ...
-აუ გთხოვ რა მერე ვუყუროთ ფილმს ძალიან დავიღალე და მეძინება
-კარგი ევა რაპრობლემაა მეც დავიღალე...-ახლა მიდი შენს ოთახში წადი და დაისვენე.შუბლზე მაკოცა
მე კი ჩემი ოთახისკენ გავეშურე
-ვერვხვდები რა საჭირო იყო ცალ-ცალკე ოთახებში ძილი.
დამიანე თავის ოთახამდე ბურტყუნით მიიკვლევდა გზას
-ჩემი ფადაწყვეტილება იყო!და მე ასე მომწონს!ჯერ ერთად ძილის დრო არარის!რამოდენიმე დღის წინ კიდე მე ცუდათ ვიყავი და შენ მაგიტომ გაძლევდი ჩემთან წოლის უფლებას გარდა ამისა შენთან თავს კარგად ვგრძნობდი
-იმის თქმა გინდა რომ ჩემთან ახლა არ გრძნობ თავს კარგად?
შეჩერდა და წარბაქევით შემომხედა
-შენც ხომ იცი ეგ რომ არმიხულისხმია...მაშინ ცუდათ ვიყავი და ძაანაც რომ გდომოდა მაინც ვერაფერს ვერ იზავდი ნუ ხო კაი ვიზავდით.... მაგრამ....ახლა მაგის ეტაპზე არვართ
-ანუ მაინდამაინც 'ნაშებში'უნდა ვიარო ბუნებრივი მოთხოვნილებები რომ დავიკმაყოფილო?
დამიანე გაბრაზებული წავიდა საკუთარი ოთხისკენ...მეკიდე განცვიფრებლი დავრჩი ერთ ადგილზე.
-დამიანე!
დავუძახე ჯერ კიდევ ნაწყენ და გაბრაზებულს.
გვერდულად შემომხედა და თვალი ამარიდა
-კარგი ბოდიში,როგორც გინდა ისე იყოს ეს შენი გადაწყვეტილებაა მე კი შენს გადაწყვეტილებს პატივს ვსცემ!
ამოილაპარაკა და ისევ თვალი ამარიდა.პირველად ვნახე ასე დაღონებული...აქ სექ*ი არაფერ შუაშია მას ჩემი ასეთი ქცევ აღიზიანებს...
-ევა დარწმუნებული ხარ რომ გიყვარვარ?ჩემთვის სექ*ი არ განსაზღვრავს იყვარულს მაგრამ...
-მაგრამ?
-არვიცი თითქოს თავს მარიდებ.
უბრალოდ გაჩუმება ვარჩიე,აღარ მინდოდა ჩემი დაუფირებლა საუბრის გამო დამიანეს კიდევ გული სტკენოდა.
ნელ-ნელა ვუახლოვდებოდი,ნაბიჯს ავუჩქარე.ერთმანეთს ვუახლოვდებოდით,ჩვენს შორის მანძილი ძალიან მცირე იყო.ერთმანეთს მივვარდით და ვნებიანად ვკოცნიდით,მაშინვე გადამავიწყდა მთელი დღის დაღლილობა და მთელი წლის სტრესი...
თანდათან ოთახისკენ მივიწევდით, ერთმანეთს წინააღმდეგობას არ ვუწევდით ამას ორივე სწორად მივიჩნევდი...საწოლზე გადამაწვინა.ვნებიანად დააცეცებდა ხელს ჩემს ფეხზე.მოულოდნელად შეჩერდა და გასწორდა
ხელი კეფაზე მოიკიდა და თმა აიჩეჩა
-ევა დარწმუნებული ხარ?-შენ თუ ამას იმიტომ აკეთებ რომ გგონია მე მინდა მაშინ...
-ეს მე მინდა და დარწმუნებული ვარ!
ახლა მე მივვარდი და ბაგეები ვნებიანად დავუკოცნე.მაისური გავხადე მის მუცელზე'კუბიკებზე'დავატარებდი ხელს და თან ვეხვეოდი.კაბა გამხადა და მალე მის წინაშე ბიუსჰალტერისა და ტრუსის მარა აღმოვჩნდი
ვხვდებოდი რომ წინ სასწაული ღამე გველოდა...თანათან ვნება გვემატებოდა.ეს ღამე სავსე იყო ტკივილით და სიამოვნებით,სიყვარულით და ვნებით...ჩვენს სათქმელს თვალები ამბობდნენ.
(მეტის დაწერას აღარვაპირებ)
გამთენიის5საათზე ერთმანეთზე მიკრულს ჩაგვეძინა...მე მის მკლავებში ვიყავი გახვეული.
როდესაც თვალები გავახილე მაშინვე გამახსენდა წუხანდელი ვნებიანი და აღვირახსნილი ღამე.გავწითლდი...ჭარხალივით გავწითლდი.სასწაულად შემრცხვა!
ტანზე თეთრი ზეწარი შემოიხვიე და საწოლიდან ადგომა დავაპირე,მაგრამ მოულოდნელად ძლიერმა ხელმა შემაჩერაა უკანვე ისევ იმ პოზაში დამაბრუნა.
-დილამშვიდობის
ამოვიკნავლე და ახლა უფრო გავწითლდი
-დილამშვიდობის
მითხრა და ტუჩებში მაკოცა
ისე გავწითლდი და გადავხურდი რომ მეგონა ცეცხლი მომეკიდა...
-ნუ გრცხვენია!-ხომ არნანობ წუხანდელს?
-რათქმაუნდა არა!
სწრაფადვე ვუპასუხე და დაუფიქრებლად ამოვილაპარაკე.ჩემს სწრაფ და ასეთ პასუხზე გაეღიმა
-ოჰ ღმერთო რალამაზად იღიმის,რა საყვარლად უჩნდება ლოყებზე ორმოები.ოჰჰჰ!
გავიფიქრე ჩემთვის და ვერც კი გავიგე როგორ მივშტერებოდი მის ტუჩებს,როდესაც ეს შენიშნა მაშინვე მეცა ბაგეებზე და ვნებიანად დამიკოცნა
-აუუუჰჰ
ამოვიღმუილე და ვუჩმიტე
-ვერ ვხვდები ტყჩზე კბენა რა საჭირო იყო?
ვუთხარი და მაშინვე წარბები შევკარი.
ზეწარი ისევ შემოვიხვიე და ამჯერად საწოლიდან წამოვდექი.დამიანე რაღაცას რვებული მიშტერებოდა როდესაც მის მზერას თვალი გავაყოლე დავინახე რომ საწოლზე წითელ სისხლის ლაქას აკვირდებოდა
-რატომ არმითხარი?
-რომ მეთქვა დამთანხმდებოდი?-მე ბედნიერივარ რომ ეს პირველად შენთან მოხდა!
-ოჰ ევა...ჩემო ევა...
გავუღიმე და სააბაზანოსკენ წავედი კარი მივურე და სარკეში ჩემს ანარეკლს დავაკვირდი.ყელთან ჩალურჯება შევამჩნიე და გამეღიმა.კარი გაიღო და დამიანე ჩემს უკან გაჩნდა შიშველი!!!!!ზეწარისთავისუფლი მხარე ავიღე და თვალებდახუჭულმა შემოვახვიე.ჩემს ქცევაზე გულიანად გადაიხარხარა გაკვირვებული ვუყურებდი მაგრამ მერე გამახსენდა გუშინდელი და მეც გადავიხარხარე
სიცილით გული ვიჯერეთ.მალევე ჩემს სხეულს დაუწყო ყურება.ყელზე სილურზე დაინახა და თვალი ამარიდა
-მაპატიე ევა...ნამდვილი უნახავივით მოვიქეცი..
დამიანესკენ მივტრიალდი ხელები სახეზე მოვკიდე და თავი შემოვატრიალებინე.თვალბში მიყურებდა...
-ბოდიშს ნუ მიხდი აქ საბოდიშო არაფერია!
დამიანეს მოვსცილდი და ცხელი წყალი მოვუშვი.ზეწარს ხელი გავუშვი და სხეული ცხელ წყალს მივუშვირე.დამიანე მიმოახლოვა და მის სხეულზე ამიკრო.ერთმანეთს ვეხვეოდით და ვკოცნიდით
-გახსოვს როდესაც პირველად შევხვდოთ ერთმანეთს,შენ მკითხე თუ რა მინდოდა ცხოვრებაში...მეკიდევ გიპასუხე რომ ამას მალე გაიგებდი...მე შენ მინდოდი!შენ მჭირდებოდი!როდესაც დაგინახე მაშინვე მივხვდი რომ ჯიუტი,ამპარტავანი და ვნებიანი იქნებოდი!
გავუღიმე გავაჩუმე და მისი ბაგეების დაგემოვნება განვაგრძე.ხელს ჩემს ფეხზე დაასრიალებდა ხან კი მკერდზე.

როგორ იქნა ვნებას და შხაპის მიღებას მოვრჩით!პირსახოცი შემოვიხვიე და აბაზანიდან გამოვედი
-დამიანე
-გისმენ საყვარელო
-როდის შეიძლება სამსახურში მოსვლა დავიღალე სახლში ჯდომით...
დავუწყე ბუზღუნი აბაზანიდან გამოსულს
-ოჰჰ შეიძლება მაგის ყიველდღე თქმა?
-მე ჩემი საქმე მიყვარს!მე ფსიქოლოგი ვარ და მინდა ჩემი სამუშაო განვაგრძო!
-ესეიგი მუშაობის გაგრძელება გინდა?
-ჰომმ
ვუთხარი ცრემლ მომდგარმა
-კარგი მაშ მოდი დავიწყოთ!
-რაუნდა დავიწყოთ?
ვკითხე გაკვირვებულმა
-მოკლედ ერთმა სულელმა გოგომ გამაგიჟა მისი სიყარულით გამაგიჟა და თავს ძალიან ძალიან უცნაურად ვგრძნობ...თითქოს ჩემს ცხოვრებას აზრი მიეცა...რავქნა?რაუნდა მოვიმოქმედო?

თავიდან შემეშინდა...ვიფიქრე სხვა გოგოზე ამბობდა მაგრამ როცა ყველაფერს მივხვდი გამეღიმა
-ჰმმმ ეგ გოონა გიყვართ?
-რათქმაუნდა
-ვფიქრობ მისი სიყვარულიმთელი ცხოვრება უნდა განაგრძოთ!არასდროს გადაიყვაროდ და სულ მის გვერდით იყოთ!ჭირშიც და ლხინშიც წინააღმდეგ შემთხვევაში ბატონო დამიანე...წინააღმდეგ შემთხვევაში ის გოგონა მე ვფიქრობ რომ უფრო გაგაგიჟებთ!