სათაურის შემხედვარე მკითხველი იფიქრებს რომ ავტორს გასაჭირი აქვს, მისი სულიერი მდგომარეობა ზუსტად ისეთივეა როგორც ფიზიკური თუმცა არც ერთი ვიცით და არც მეორე, რაღა დაგიმალოთ და გარშემო ადამიანთა უმრავლესობა თავს მარტოდ გრძნობს ამ მარტოობას კი მატერიალუი ნივთებით ივსებს 29დეკემბერი ორშაბათი 18:45 წუთი . ცივა, ძალიან ცივა ელეონორა სამსახურიდან შეწუხებული სახით გამოდის თბილ მოსასახამს უფრო მჭიდროდ იხვევს ყელზე და მიემართება სახლისკენ, სახლში არავინ ელის არადა ზუსტად ამ დროს წინა წელს მის სახლში სრული ქაოსი იყო,საახალწლოდ მთელი ოჯახი ემზადებოდა ახლა კი სრული სიცარიელეა. მიუახლოვდა საკუთარ კორპუსს გზაზე ერთი ლამპიონი ენთო რომელიც ისე საცოდავად ბჟუტავდა მგონი იხვეწებოდა ჩაქრობას. სანამ სახლში აირბენდა გაახსენდა რომ საკვები არაფერი ჰქონდა ორი ნაბიჯით უკან დაიხია მაღაზიაში შევიდა . ელეონორა- ვუყურებ ხალხს სავსე კალათებით , ბედნიერი სახეებით ვუყურებ პატარებს როგორ ცდილობენ მშობლებს აყიდინონ უამრავი სათამაშო , ტკბილეული ერთი ქურთუკის სახელოს ქაჩავს და არ აცდის პროდუქტის შეჩევას მეორე მოთმინებით ელოდება დედ-მამას , რიგში ოცდამესამე ვარ და ჩუმად მეღიმება ხელში მხოლოდ შავი პური და სალათი კონტეინერით რომ მიჭირავს , როგორც იქნა მივედი სალარომდე გოგონამ სასწრაფოდ გამიტარა პროდუქტი ცელოფანში თავად ჩააწყვეო და თავიდან მომიშორა . მივედი სახლში სწაფად გამოვიცვალე და დივანზე მივესვენე , და უცებ გავიფიქრე რომ ცხელი აბაზანა ყველაზე კარგი გამოსავალი იყო განსატვირთად დავაპირე თუ არა შესვლა ტელეფონის ზარმა შემაკავა უფროსი მირეკავს ? იმედია ყველაფერი რიგზეა გავიფიქრე და ნერვიულად ვუპასუხე გისმენთ ქალბატონო .... სახელის თქმაც კი არ მაცადა .... არანაერი ქალბატონო სასწრაფოდ გამოცხადდი ელეონორა მკვლელობის ადგილზე მისამართს დაგიმესიჯებ სხვა დროს პირველივე ზარზე მიპასუხე! და გამითიშა , რათქმაუნდა სასწრაფოდ მოვემზადე და 3 წუთში უკვე ტაქსში ვიჯექი შემთხვევის ადგილას საშინელი სურათი დამხვდა , ყველანაერ სისასტიკეს შევსწრებივარ ბევრად უარესი მკვლელობაც მინახავს მაგრამ აქ სხვა რამ ხდებოდა ოთხი ბავშვი რომელთა ასაკი ხუთ წელს არ აღემატებოდა სასტიკად იყო ნაწამები . 1 წლის წინ 2002 წელი 29 დეკემბერი 19:00 დღეს ბევრი საქმე მქონდა მაგრამ არ ვარ დაღლილი სახლისკენ ავიღე გეზი გზად უამრავი რამ ვიყიდე ორ დღეში ახალი წელია და ჩემებს დავეხმარები ვფიქობდი ჩემთვის მამამ დამირეკა თუმცა ვერ ვუპასუხე რადგან მაღაზიებში იმდენად გავერთე ტელეფონის ხმა საერთოდ არ გამიგია, სახლთან ორი სასწრაფოს მანქანა ორი პოლიცია და ჩემი უფროსი რომელიც წაშლილი სახით დგას , გულში ჩამეცინა ამ ქალის სახეზე ემოცია არასდროს იკითხებოდა ნეტავ რა ხდება? კორპუსს როგორცკი მივუახლოვდი შემზარავი სურათი დამხვდა მერე არაფერი მახსოვს ...
ადგილზე ორი საათი დავყავი ბავშვების ცხედრები ექსპერტიზაზე გადაიყვანეს , ჟურნალისტები რომლებიც თავბრუს გახვევენ და არ გაცდიან საკუთარ საქმეზე კონცენტრირდე არადა გამოძიების დროს ყველაზე პატარა უმნიშვნელო დეტალიც კი ყველაზე მნიშვნელოვანია ეს მათ იციან თუმცაღა ისინი საკუთარ პროფესიულ მოვალეობას ასრულებენ. 30 დეკემბერი დილისი 9:00 ტელეფონის ზარი მაღვიძებს ისევ, სასწრაფოდ ვდგები სააბაზანოში შევდივარ წამის უსწრაფესად ვემზადები და ოფისში გავრბივარ , სანამ უფროსთან შევალ მისი კარიდან ხმამაღალი საუბრის ხმა მესმის -სასწაფოდ დახურეთ საქმე და ეგ შენი გამომძიებელიც გააფრთხილე ეგ საქმე არ გაიხსნება გასაგებია? მოთმენას აზრი არ ჰქონდა დაუკაკუნებლად შევაღე კარი. ქალბატონო ელისაბედ ვფიქრობ თქვენს უფლებამოსილებას ამეტებთ საქმის გახსნა თქვენ არ გეხებათ ეს ჩემი საქმეა გასაგებია?! ელისაბედი ფეხზე წამოდგა მომიახლოვდა და ყურში ჩამჩურჩულა : სიცოცხლედ დაგიჯდება ეგ საქმე გამომძიებელო! და კარი მთელი ძალით გაიჯახუნა. სისხლი თავში მომაწვა ყველაფერი თავიდან გამახსენდა 2002 წელი 29 დეკემბერი 19 :00 საათი , სასწრაფო დახმარების მანქანა , თეთრი კედლები , არაა .. არაა... სასწრაფოდ მივდივარ პროკურატურაში და ტვინში ერთი აზრი მიტრიალებს დანიელი მიშველის. დანიელი - 1993 წლის 12 იანვარს გამთენიისას მირეკავს ელეონორა და სასწრაფოდ მთხოვს შეხვედრას ვერ ვხვდები რა შეიძლება უნდოდეს მაგრამ მისი ხმის ტემბრიდან გამომდინარე ვხვხდები რომ კარგი არაფერი ხდება , ვიცვამ და სასწრაფოდ გავდივარ სახლიდან , გარეთ დიდთოვლობაა გული კარგს არაფერს მიგრძნობს , მიუხედავად იმისა რომ ელეონორა ჩემი ყოფილი ცოლია მაინც ვნერვიულობ მასზე , ამ ფიქრებში გართული როგორ მივუახლოვდი მის სახლს არ მახსოვს ავირბინე კიბეებზე და სწაფად შევაღე კარი , ბუხართან იჯდა პლედში გახვეული ზედმეტად გაფითრებული იყო სახეზე წინ ჩამოვუჯექი მან თავი ასწია, ლურჯი თვალები შემომანათა რომელიც ისე აღარ ბრწყინავდნენ როგორც ადრე გაყინული ხელი ხელზე შემახო და თეთრი კონვერტი მომაწოდა სადაც ეწერა დიაგნოზი ლეიკემია იყო დამცხა , გამაცია გავოგნდი მთელი ძალით ჩავეხუტე ის კი უემოციო იჯდა მხოლოდ მისი გაყინული ხელი ვიგრძენი სახეზე და მისი ჩურჩული ყველაფერი დროებითია, ამ ორ სიტყვაში ბევრ აზრს ჰქონდა ერთად თავი მოყრილი ... ის რომ დროებითია და მალე გამოჯანმრთელდებოდა თუ ადამიანები დროებით რომ ვართ ამ ქვეყნად... პირველ ვერსიას ჩავებღაუჭე მაგრამ იმედის ქონას აზრი აღარ ჰქონდა ესეც ვიცოდი.

__________
ზუსტად რვა თვეა რაც წიგნის დაწერა გადავწყვიტე , ახლა მინდა გაგიზიაროთ ჩემი შემოქმედება იმედი მაქვს ძალიან კრიტიკულად არ შემაფასებთ . <3