კიბეებზე ნელ-ნელა ავდიარ, წინ და უკან ხალხია, კიბის ქვემოთ კი პოლიცია, ისე უნდა ავიდე რომ ვერაფერს მიხვდნენ... ავედი, ეს უკვე მიღწევაა მაგრამ რომ შეგვამოწმონ? არა, არა მგონია... ყველაფერი ისე გავთალე რომ უნდა გამომივიდეს და იმედია გამოივა...
ჩემს ადგილს ვპოულობ მე-5 რიგშია მე-3 ადგილას, ვიპოვე, დავჯექი .. ჩემს გვერდზე ბიჭს მოუწია დაჯდომა.. ჩემზე 18-20 სანტიმეტრით მაღალი იქნება, მაღალი, გამხდარი, წითური ბიჭი რომელსაც ზღვისფერი თვალები და დაჭორფლილი სახე აქვს, მხოლოდ ამ აღწერის შემდეგ ვხვდები, რომ ძალიან მგავს და პლიუს სადღაც მყავს ნანახი, მას იმდენხანს ვუყურებდი რომ მან უკომფორტობა იგრძნო და სასტიკი თვალებით გამომხედა მე უბრალოდ გამეცინა და გარეთ გავიხდე , ფანჯრიდან... იმ ბიჭზე მეფიქრებოდა ძალიან მგავს და თან ჩემნაირი კულონი უკეთია, პლიუს იგივე ასოებია გამოსახული რაც ჩემსაზე, ძალიან საინტერესოა... ვკითხო სახელი? მაგრამ იმას რა ვკითხო მეც არ ვიცი ნორმანულად ჩემს თავზე არაფერი/ ტყუილად უნდა დავასევდიანო.. იმ ბიჭზე ფიქრებში ისე გავერთე ვერც მივხვდი ზევით როგორ ავფრინდი.. ჩემი ოცნება ხდება... მე თვითფრინავში ვზივარ და მივფრინავ... მივფრინავ, იქ სადაც ყოველთვის მინდოდა გაფრენა... ნუ გაფრენილი მაქ მარა ანუ თვითფრინავით გაფრენაზა აქ საუბარი..მე ნიუიორკში მივფრინავ... ამ დროს გამეცინა და დავინახე ის ბიჭი როგორ უყურებდა ჩემს კულონს... როდესაც მე ვუყურებდი ისეთი სახით გამომხედა მეთქი ვჭამდი და თვითონ რატო მიყურებს? მეც შემიძლია როჟების კერვა თან როგორც ვხვდები მასზე უკეთ რადგან დიდი ვერაფერი გამოხედვა ქონდა წეღან... ჩემს კულონს შევხედე, ხელი მოვკიდე და მაიკის შიგნით ჩავიდე, გულთან ახლოს რომ ყოფილიყო, შემდეგ ნელ-ნელა თავი მისკენ შევაბრუნე თვალბში ჩავხედე და წამიერად მეგონა სარკეში ვუყურებდი ჩემს თავს, შემდეგ კოპები შევკარი და კბილები ერთმანეთს იმდენად დავაჭირე, რომ ყბის ძვლები თითქმის ამომეყარა ისედაც ძალიან სუსტი ვარ და მეტყობა ძვლები ყბებზე და ლავიწებზე საუბარი არ მაქვს თან დაჭორფლილ ლავიწებზე... ჩემი შეკრული კოპები უცბათ გავხსენი რადგან ცალი წარბი ამეწია.. უცბათ სერიოზულად ყოფნა ვერ მოვახერხე და სიცილი ამიტყდა, რადგან იმ ბიჭს რომ ასეთი როჟით გავხედე, მას სახე სრულიად შეეცვალა, მის თალებში მოვახერხე ამომეკითხა ცოტაოდენი გაბრაზება, ასევე ინტერესის წყურვილი და ცოტა შიშიც, დიდი სიამოვნებით დავუძახებდი დაცვას, მაგრამ არ შემიძლი, მე მას ვუყურებდი ისევ ის კი მე, თავის გატრიალება ვცადე მაგრამ ის ჩემსკენ მოიწია, პირი ყურთან მომიტანა და ჩამჩურჩულა:
-შენ „მუნი“-ს თავშესაფრიდან გამოიქეცი?
არ არსებობს , როგორ მიხვდა ? ან ეს საერთოდ კითხვა იყო თუ წერტილიანი წინადადება? არ ვიცი მაგრამ ვხვდები როდესაც ეს ყველაფერი გავიგე სახე ძალიან შემეცვალა, ალბათ კულონით მიხვდა (ჰომ კულონზე ვფიქრობ ან მშოლებისგან ან კი თავშესაფრიდან მაქვს) და მაგიტო მიყურებდა ამდენი ხანი მე მას ვუყურებ და ხმას არ ვიღებ, ის კიდე იწყებს ლაპარაკს:
-მე შემიძლია ჩაგიშვა თუ ასეთი როჟების დაკერვას არ შეეშვები:)))
ლოგიკურად რომ დავფიქრდეთ , თუ მან კულონზე მიცნო და მასაც აქვს ზუსტად ასეთი კულონი ესეიგი ისიც გამოქცეულია იქიდან :))

მოკლედ იმდენი ვილაპარაკე ვერ გაგეცანით, მე მია ვარ <3 15 წლის ... და რაც თავი მახსოვს თავშესაფარში ვარ.. ობოლი ვარ... ჩემს შესახებ მხოლოდ ის ვიცი, რომ მია მქვია ჩემი გვარი სალვატორია და 15 წლის ვარ , უი ჰოომ კიდე ის ვიცი რომ ობოლი ვარ  მშვენიერია:))) ვერ ვიტან ჩემს წარსულს იმიტომ რომ იქ არაფერია:)) არც კარგი O:) არც ცუდი 3:) მითხრეს, რომ თავშესაფარში 5 წლის ასაკში მიმიყვანეს, მაგრამ მე არაფერი მახსოვს მანამ რა ხდებოდა, საერთოდ არაფერი, ხომ შეიძლებოდა რამე დამმახსოვრებოდა? მაგრამ არა .. ავტოკატასტროფა იყოო როდესაც შენი მშობლები დაიღუპნენო, მაგრამ ინტერნეტში ამაზე ვერაფერი ვიპოვე და ვერც იმ ხალხისგან ვერაფერი გაიგე ვინც იქ მუშაობდა როდესაც მე იქ იმიყვანეს, დირექტორის კაბინეტში ვიყავი და ჩემი სააღალდე გადავატრიალე იქ არაფრი არ იყო.. მშობლების შესახებ მხოლოდ ის ვიცი, რომ მამაჩემი სალვატორი იყო... გაგეცინებათ, იცით საიდან ვიცი? საიდან და მე ხომ სალვატორი ვარ, მათი სახელებიც კი არ ვიცი, ზოგჯერ იმასაც ვფიქრობ ეს ყელსაბამი მათგან მერგო, ამის ხსენებაზე იმ იჭზე მაფიქრდება მაშინ იმას რატო უკეთია? ზუსტად სრულიად ზუსტად ასეთი... მე მაინც თავშესაფრის ვარიანტი მომწონს საერთოდ არ მინდა ეს ბიჭი ჩემი ნათესავი აღმოჩდეს... ან ადამიანი რომელსაც ხუთ წლამდე ვიცნობდი... რაც შეეხება თავშესაფარს იქ მეგობრები არ მყოლია.. არავინ იყო ჩემი ტოლი ყველა ბავშვი იშვილეს მანამ ჩემი ტოლები გახდებოდნენ მე გამონაკლისი ვარ  ყოველთვის ვცდილობდი არაფერი დამეშავებინა და ცუდად არ გამოვჩენილიყავი, მინდოდა ვინმეს ვეშვილებინე მაგრამ ნელ-ნელა ეგეც გადამინდა იმის მერე რაც თერთმეტის გავხდი, როდესაც თერთმეტის გავხდი ზუსტად ჩემს დაბადების დღეზე მოვიდა ერთი მარტოსული ქალი რომელსაც უნდოდა ჰყოლოდა შვილი ^^ მე ძალიან გამეხარდა , მეწყინა მარტოსული, რომ იყო მაგრამ იცით რა გამეხარდა? რა და მას მოვეწონე ის ჩემით აღფრთოვანებული იყო და გადაწყვიტა ვეშვილებინე , საბუთები გააფორმა მისი საცხოვრებელი პირობები შეამოწმეს და დადგა დღე როდესაც მე სამუდამოდ უნდა წავსულიყავი თავშესაფრიდან, თავშესაფარში ერთი მეგობარი მყავდა , ენი ერქვა ის ჩავიკარი გულში და ვუთხარი: -ენ იცოდე შენზე კარგი აქ არავინ არ არის შენ მალე გიშვილებენ და როდესაც აქედან გახვალ, უნდა შემეხმიანო ^^ ჩემს ნომერს მოგაწვდი აუცილებლად <3
ის ჩამეხუტა და ცრემლები წამოუვიდა მისი ბრწყინვალე მწვანე თვალებიდან ^^
სხვას არავის ვიცნობდი იქ მაგრამ ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა ლამის ყველას დავუარე და ვაიმედებდი, რომ მათი ჯერიც მალე მოვიდოდა... <3 ბოლოს მომვლელებს დავემშვიდობე და გამოვედი თავშესაფრიდან თავშესაფრის ეზოშო შემდეგ კი გარეთ იქ სადაც ქუჩები იყო... სადაც ბევრი მანქანები დადიოდნენ.. მე ჩემი თვალით დავინახე ის რასაც მხოლოდ ტელევიზორში ვუყურებდი მანამ ... მანქანა მოვიდა გადასარევი არ იყო მაგრამ არც ცუდი, მე კარი უნდა გამეღო მაგრამ მემანქანე (მძღოლი) გადმოხტა მანქანიდან და მითხრა :
-ნურას უკაცრავად მის
მის ამ სიტყვებში იმდენი სითბო იყო .. ძალიან მესიამოვნა, შემდეგ ხელი სახელურს მოჰკიდა კარები გამოაღო ხელით მანიშნა, რომ დავმჯდარიყვი, მე დავჯექი შემდეგ კი კარებიც მოიხურა..
-გამარჯობა მია
ეს ხმა ახლაც ყურში ჩამესმის ყველაფერი ცუდად რატო დაამთავრე ღმერთო?
უკნიდან მომესმა ხმა.. მე უკან გავიხედე და ანაბელი დავინახე და ვუთხარი
-ბოდიში ვერ შეგამჩნიე <3
ამის მერე უბრალოდ არაფერი მახსოვს, იმის გარდა, რომ სავაადმყოფოში გავიღვიძე , 2 თვე კომაში ვიყავი ეს შემატყობინეს და შემდეგ თავშესაფარში დამაბრუნეს იქ კი მახარეს, რომ დეიდა ანაბელივეღარ მიშვილებს რადგან ის გარდაიცვალა, რაც შეეხება ჩემს მეგობარ ანას ის უკე გაშვილებული იყო მე ის ვერ ვნახე... ამის შემდეგ ვფიქრობდი მე რატომ ვყვები ავარიებში ყოველთვის და მარტო მე რატო ვრჩები ცოცხალი? ასეთია ჩემი ერთადერთი საინტერესო ისტორია რომელსაც კიდევ შეიძლება მძიმე წარსული დავარქვათ...
.
გვეყოფა წარსული მე ხვალინდელი დღით ვცხოვრობ, ჩემთვის არაფერია წარსული და თითქმის არც აწმყო მე მომავალში ვარ გაჭედილი,ყოველთვის იმაზე ვფიქრობ რა იქნება შემდეგ და არასდროს ვფიქრობ იმაზე რა არის ახლა , ეს ცუდიცაა და კარგიც
-რა გქვია?
მესმის ბიჭის ხმა, მე მისკენ ვტრიალდები ეს ის ბიჭია, ‘რიჟაჩკა’ მარა მე ვიზე რას ვამმბობ ვუპასუხო? არ ვუპასუხო? ვუპასუხო? არ ვუპასუხო? ვუპასუხო? არ ვუპასუხო? ვუპასუხო? არ ვუპასუხო? აუ გვირილა მჭირდება, კაიი მიაა მიდიი უთხარი, უი ჰო იმის თქმა დამავიწყდა ძალიან მიყვარს ჩემ თავთან ლაპარაკი ..
-მია, შენ?
-აინშტაინი
-დამცინი ჰო?
-ჰო აბა დედაჩემი აინშტაინს არ დამარქმევდა, ჯეიკობი ასე მხოლოდ დედა მომმართავს დანარჩენები ჯეის მეძახიან..
-სასიამოვნოა ჯეი
-ჰომ ჩემთვისაც, გაინტერესებს საიდან ვიცი შენზე?
-კი
-ხო და.. დღეს ჩემთან ერთად მოდიხარ უნდა გაიხსენო ყველა და ყველაფერი...
მე გაკვირვებული სახე მივიღე ვინ „ყველა“ რა „ყველაფერი“ ? ამ დროს გაისმის თვითფრინავში ხმა: -დაშვებისთვის მოემზადეთ, ჩვენ უკვე ნიუიორკში ვართ, ღვედები შეიკარით უსაფრთხოებისთვის ჩაეჭიდეთ სახელურებს და თუ დაშვების შიში გაქვთ , ჩვენი რა ბრალია გქონდეთ.
ბოლოს იღადავა? მე მართლა რომ მეშინია ? ანუ საშიში არაა მაგრამ, რავი რა რა ვქნა ? უცბად ხელზე შეხება ვიგრძენი თბილი ხელი იყო მაგრამ მხოლოდ სითბო არ მიგრძვნია ისეთი რამ ვიგრძენი რასაც ვერ ავღწე .. ვაუუ მე მას გავხედე პირი გავაღე და ვინმე გაცდის რამეს?
-მია, ნუ გეშინია მე შენთან ვარ
და ეს რა იყო ? გავუღიმო თუ გავუბრაზდე და ვუთხრა რომ ის უბრალოდ არავინაა ჩემთვის?
-თვითფრინავი დაჯდა შეგიძლიათ ნელ-ნელა ჩახvიდეთ
ღააადააააობ მან ეს შეძლო... მე ვერც კი ვიგრძენი რომ თვითფრინავი დაეშვა... ის დგება და მიიწევს კიბისკენ შემდეგ მეც და ჩავდივართ, ბარგი არ მქონდა დიდად ... მხოლოდ ერთი ზურგჩანთა სადაც ჩემი საყვარელი ტანსაცმელი მედო... უი ისე ბევრი ფული არ მაქვს.. მხოლოდ 500 დოლარი და ესეც ანაბელისგან თორე ახლა საერთოდ არ მექნებოდა ფული ისე გავერთე ფიქრებში ვერც მივხვდი აეროპორტიდან ისე გამოვედი... ‘იღადავე’ არ ვიცი სად წავიდე რა გავაკეთო ან აქ საერთოდ რა მინდა? აა უი ჰო მინდა ჩემს მშობლებზე რამე გავიგო...
-ეეეიიიი მიააა (ყვირის ჯეი)
-არ შემეშვები?
-დამაცა დამაცა დამაცა ეს მიაა? (ამბობს მის გვერძე მდგარი „მულატი“ (ანუ არაა შავკანიანი მაგრამ არც შავგვრემანი) გოგო)
ძალიან დიდ გაურკვევლობაში ვარ საიდან მიცნობს ესს? ალბათ მოასწრო ჩემზე მოყოლა? ის ჩემსკენ მოდის და მეხუტება მერე უცბათ იწევა უკან, ჯეისკენ ტრიალდება და ამბობს
-მას არ ახსოვს არაფერი ხომ? ასეც ვიცოდი მაგიტომ არ გვწერდა...
-გამარჯობა (ვიწყებბ მე) მეც აქ ვარ და როგორც შევატყე ჩემზე საუბრობთ
-ჰომ მია შენზე ვსაუბრობთ(დაიწყო გოგომ) ისე მე ევა ვარ
-სასიამოვნოა მაგრამ მინდა გავიგო რა იცით ჩემს შესახებ
-თითქმის ყველაფერი რაც 5 წლამდე გადაგხდა (ამბობს ჯეი და ევა ამ დროს თავს უქნევს)
-და მაინც რა?
-სად უნდა იცხოვრო?(ჯეი)
-კითხვას რატომ მიბრუნებბ? (ვეუბნები მე)
-მია ჩვენთან იცხოვრებ?(მეკითხება ევა)
-უკაცრავად მე არ ვიცი ვინ ხართ და საერთოდ რა გინდათ... რატომ უნდა გენდოთ?
-იმიტომ რომ ჩვენ ვიცით ვინ ხარ და ჩვენ ვიცით რაც გინდა გაიგო.. ნელ-ნელა კი ამს გაიგებ...
და რა ვქნა ვენდო? მერე რა იქნება? იქნებ ჩემი მტრემი არიან ? ან საერთოდ მეგობრები, არ ვიცი რა გავაკეთო.. პირველ რიგში რაც დაწვრილებით უნდა გავარკვიო ისაა თუ საიდან? რატო? რანაირად? როგორ? მიააა გეყოფა რა მთელი დღე არ დაიღლები კითხვების დასმით და მითუმეტეს შენს თავს უსვამ, მიდი ახლა და ამოიღე ხმა
-ჰმმ.. ის .. ჰომმ.. მოკლედ (მოვჭერი უცბად) როგორც მივხვდი, ყელსაბამით მიცანი ნუ კულონით, მაინტერესებს რამე იცი ამ კულონის შესახებ ან საერთოდ მართლა კულონით მიცანი?
-ველოდებოდი როდის მკითხავდი რამეს (ჯეი იცინის, და აგრძელებს) სიმართლე გითხრა ამ კითხვას მოველოდი... მე შენ დაბადებიდან გიცნოდი, როდესაც დაიბადე 3 წლის ვიყავი (ახლა ბუზის შეფრენის დროა პირში, ძალიან გვიან ვაანალიზებ რომ ყბა ძირს დამივარდა) შავი თმით და შავი თვალებით დაიბადე... ნელ-ნელ თმა გიწითლდებოდა თვალები კი გიღიავდებოდა... ეს კი ჩემს გარდა არავის უხაროდა რადგან ოჯახში მხოლოდ მე ვიყავი წითური, არც დედას დავმსგავსებივარ და არც მამას (უცბად ‘სლოკინი’ მიტყდება მე კიდე ვცდილობ არ შევიმჩნიო, ევამ უხმაუროდ წყალი მომაწოდა მე კიდე უცნაურად ვგრძნობ თავს რადგა უცნაური დასასრული უჩანს ამ ამბავს, ჯეი აგრძელებს) ყველას უკვირდა მაგრამ მე აღმოვაჩინე რომ ჩვენს დიდ ბაბუას ჰქონდა წითური თმა მას კი მისი ბაბუისგან ერგო, დედა მე საერთოდ არ მაქცევდა ყურაადღებას და სულ მავიწროვებდა რადგან წითური ვიყავი, შენ კი დაახლოებით სამ წლამდე თავს გევლებოდნენ სანამ არ დაიწყო შენმა თმამ უეცარი გაწითლება თვალებმა კი უეცარი გაღიავება, რაც არ უნდა იყოს ჩემი მოყოლილიდან გამომდინარე ძაიან ადვილია მიხვდე, რომ ჩვენ ერთი ოჯახის წევრები ვიყავით, უფრო დაზუსტებით კი(ის ყოყმანობს მაგრამ მე ვხვდები რომ მე ვიცი ის რასაც ის იტყვის, მაგრა მე მაინც ვარწმუნებ თავს რომ მე ეს არ ვიცი, ყოყმანობს , ყოყმანობს ბოლოს კი ღრმად ჩაისუნთქა და სათქმელად მოემზადა) -ჩვენ და-ძმა ვართ !
არ ვიცი ამის გაგონებაზე რა ვიგრძენი, გული სიხარულით ამევსო’სავით’ თან გული ჩამწყდა აქამდე რატომ არ მომძებნა? რატომ არ მიპოვა? ყველაფერზე ვიფიქრე რაც შეიძლებოდა და სადღაც ორ წუთში მივხვდი რომ ფიქრის დრო არ იყო მე მასთან დაახლოებით სამი ნაბიჯით ვიყავი დაშორებული, სამი ნაბიჯი შემეძლო გადამედგა და ჩემს ოჯახის წევრს შევხებოდი.. ამაზებედნიერი წუთები რა უნდა იყოს? მე მისკენ გავიქეცი და ჩავეხუტე საპასუხოდ ვერ მივიღე ჩახუტება თავიდან, მაგრამ ალბათ მან ასე უცბად ვერ გაიაზრა რა მოხდა და მოგვიანებით ელები მომხვია, მის გულისცემას ვგრძნობდი... მისი სუნამოს სურნელი... და საერთოდ მე მას ვგრძნობდი... მას ვეხუტებოდი.. კი მე ჩემს საკუთარ ძმას ვეხუტებოდი.. საკუთარს სისხლითა და ხორცით საკუთარ ძმას... შემდეგ უცბად ევა მახსენდება მისკენ ვრუნდები, ვუღიმი და ვეკითხები
-ის... ჩვენ ... და-ძმა... ჰო და-ძმა... მოკლედ.. და-ძმა ვართ... და ანუ ... არ იეჭვიანო (ოდნავ ხმამაღლა ვიცინი, ანუ თუ შეიძლება ამას სიცილი დავარვათ, უფრო ‘’ზოოპარკიდან გაქცეული ცხობელეის ხმას“ ჰგავს )
ისინი სიცილს იწყებენ და ჯეი მეუბნება, რომ ის ჩვენი ბიძაშვილია და თან აყოლებს რომ მასეთი გოგოები არ მოსწონს ევა მას უახლოვდება და ურტყამს თან სიცილით ამბობს ასე მოგიხდებაო, მე მისკენაც მივდივარ და ვეხუტები არა რა ძალიან ძალიან ძალიან სასიამოვნოა როდესაც ოჯახის წევრებს ეხუტები....
-მოკლედ რას გეუნეოდი (იწყებს ჯეი..მე მისკენ ვტრიალდები ვაწყვეტინებ და ვამბობ)
-არ გინდათ სადმე დავსხდეთ? ან გავისეირნოთ და სადმე ყავა ვიყიდოთ?
-ჭკვიანი ხარ შენ (მეუბნება ევა)
-ვიცი ეგ (ვეუბნები და ვიღიმი)
-სლიზერინელი მაიმუნი, ეს ნახერა (ამბობს ჯეი)
-ეეეეი ეგეც ვიცი რამე ახალი თქვითრა
-კაი წავედით გავისეირნოთ, აქვე პარკია და იქ სადმე ყავა იქნება (თქვა ჯეიმ)
-ჩხუბი არ დაიწყოთ მე ვიხდიო ჯეიმ (ამბობს ევა)
მე სიცილი მიტყდება სიცილი რა ჭიხვინი რომელიც ყროყინში გადადის და მერე მამლის ყივილში იმაზე უფრო მეცინება ჯეიმ რომ იღადავა
-კაი ხო წავიდეთ მე გადაგიხდით (და ცალყბად იცინის ჯეი)
მე მხოლოდ ზურგჩანთა მქონდა რომელიც ზურგზე მოვიკიდე მათაც არ ქონდათ ბევრი ბარგი, ზურგჩანთები და 2 პატარა ჩემოდანი... ისეთი ნათელია ეს ქალაქი ვერც კი მიხვდები რომ ღამეა.. რომ დაფიქრდე, მგონი აქ ღამე უფრო დღეა ვიდრე დღე... აუ რა სისუელეებს როშავ ხოლმე რა შენც... ისადა არ გინდა შენ თავთან ლაპარაკს შეეშვა? არა ოიი დატვირთული მანქანებით სავსე გზა რაკარგი ხედია ვაიმე, და უკვე ხმამაღლა ვთქვი
-ვაიმე , არ არსებობს , ოღონდ ეს არა
-რა ხდება? (მკითხეს ორივემ ერთად)
მე კი უბრალოდ გავიქეცი აეროპორტისკენ, აუ რა დებილი ხარ რა მია, ფუიი შენი საყვარელი ნივთი დაგრჩა თვითფრინავში.. არასდროს არსად დაგიტოვია და ახლა რა გეტაკა? უცბად მივირბინე აეროპორტთან, შემდეგ შიგნით შევედი და დაცვას ვკითხე
-უკაცრავად, ხომ არ იცით ნივთები რომლებიც თვითფრინავში რჩება ხოლმე სადააა?
-კონსულტანტს აბარებენ ხოლმე
მას სიტყვა არ ქონდა დამთავრებული კონსულტანტისკენ გავიქეცი, რიგი გავარღვიე რასაც გამოხმაურებები მოჰყვა -რიგი დაიცავი! -ვერ გვხედავ? -აქ რიგია.. მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია, კონსულტანტს დავუწყე ლაპარაკი
-გამარჯობათ, მე მია სალატორი ვარ, თვითფრნავში დამრჩა ჩემთვის ძვირფასი ნივთი, დაცვამ კი მითხრა კონსულტანტს ჰკითხე ეცოდინებაო
-რა ნივთზეა საუბარი?
-ჩემს ფოტოაპარატზე
-როგორი ფოტოაპარატია? აქ ორი მაქვს
- CANON -ია უფრო დაწვრილებით CANON EOS 5D MARK III + KIT 24-105 IS USM • კამერის ტიპი: სარკისებურია • მატრიცა: CMOS 36 x 24 მმ-ა • პიქსელების ეფექტური რაოდენობა: ≈ 22,3 MP-ა • პიქსელების საერთო რაოდენობა: ≈ 23,4 MP-ა • პროცესორი: DI (წინადადება გამაწყვეტინა)
-გეყოფა! გეყოფა! ეგრე რა გავიგო? შავია თუ თეთრი?
-შავი (ვუთხარი გაკვირვებულმა)
მან ამოიღო ჩემი ფოტოაპარატი და მომაწოდა, მე სიხარულით გამოვართვი და ხალხის რბო ისევ გავარღვიე , აუ მეტკინა, რა უმსგავსობაა
-წინ ვერ უნადა იყურო? (ვეკითხები ბიჭს რომელიც დამეჯახა, თან ვდგები და შარვალს ვიწმენდ და ფოტოაპარატს ჩანთაში ვდებ)
-კიდე მე ვიყურო წინ? (მეკითხება გაკვირვებული და ხელებს მიშლის)
-რა ხელებს მიშლი? წინ რომ გეყურა არ დამეჯახებოდი :)))
-შენ რომ გეყურა? (ისევ გაკვირვებული მეუბნება)
-შენ ვინ გეკითხება მე ვიყურებ თუ არა?
-შენ გეკითხება? (მეუბნება მომღიმარი სახით)
-რას ქვია მეკითხება? აბა რას შვრება .. ბლა ბლა ბლა დებილი ხარ რა მეე კი არ დაგეჯ..
-აე აე აე ჩემი დააა (ახლოს მოდის ჯეი და მაწყვეტინებს წინადადებას)
-ხო შენ არ გამოგრჩეს... არ დამამთავრებინო წინადაება://
-შენ ჯეი ხარ?(ეკითხება უცნობი ჯეის)
-აუ არ თქვათ, რომ ერთმანეთს იცნობთ ან ძველი მეგობრები ხართ ან თუმდაც შენც მისი დაკარგული დედმამიშვილი ხარ მომბეზრდა ეგეთები ://
-რაა? ხუ არ გაკანკალებს შენ? (მეუბნება უცნობი და ცალყბად იციის)
-ჰომ გამაკანკალა შენ შემაშეინე და ახლა პამპერსი მაქვს გამოსაც...
-გეყოფა მია (ოდნავ ხმამაღლა ამბობს,შემდეგ იმ მახინჯს ბრუნდება ) კი ჯეი ვარ..
-მე კლაუსი მქვია(კლაუსი რქმევია ბიჭს) შენს ბანკეტზე ფოტოგრაფი ვიყავი.. (რაო რა ვიყავიო?)
-აამ გამახსენდი(ეუბნება ჯეი და ხელს უწვდის კლაუსმაც ხელი ჩამოართვა)
-ყავა უნდა დავლიოთ.. შემოგვიერთდები? (ეუბნება ევა, კარგი რა ევა)
-ჰმმ მე მეგონა უკვე სახლში მივდიოდით.. ჩემი ოთახი ხომ უნდა მაჩვენოთ?
-რა კეთილი ხარ.. მე, რომ არ შემაწუხო სახლში მიდიხარ? (ამას ნახეთ რას უზამ)
-ჰმმ.. ჰოომ არ მინდოდა არ შემეწუხებინე მაგრამ რადგან ასე მთხოვ, უარს არ გეტყვი ერთად დავლიოთ ყავა <3
-რა? (გაკვირვებული მიყურებს კლაუსი)
კლაუსისკენ მივდივარ “პადრუჩკი“-ს ვუყრი ჯეისკენ მივათრევ და მეორე ხელით ჯეის ვუყრი “პადრუჩკი“-ს ... ევა გაკვირვებული მიყურებს მე ვიწყებ
-წეღან გადავწყვიტეთ, რომ ჯეი იხდიდა, მაგრამ შენ ისე გინდა დანაშაულის გამოსყიდვა.. იმას ვგულისხმობ, რომ დამეჯახე.. ისე გინდა და ისე მთხოვ, რომ კაი ჯანდაბას შენ გადაიხადე (ვუყურებ კლაუსს და ვეუბნები, მას გამომეტყველება ეცვლება...)
აი სიხარულო სად დაგერხა.. ინანებ ისეთებს გაგიკეთებ <3 ...

-მე ვიცი სადაც არის გემრიელი ყავა (წარბების თამაშით ამბობს კლაუსი, თან აყოლებს) ბოლოს და ბოლოს მე ვიხდი და ის ყავა მაინც დამალევინეთ რაც მე მომწონს
-ჰომ კაი (ევა შემოუბრუნდა და თვალი ჩაუკრა)
ევა? ვაუ მგონი მოეწონა... არ არსებობს ეს რატომ უნდა მოგეწონოს? ერთი ჩვეულებრივი ბიჭია, რომელსაც მოყავისფრო უფროსწორად, რომ ვთქვათ, უფრო ღია ყავისფერია, მუქი მწვანე თვალები რომელიც უბრწყინავს, დიდი ვარდისფეი ტუჩები და ღიმილის დროს ლოყაზე ‘ნაჩხვლეტები’ უჩნდება... ჰომ დიდი მართლა ვერაფერი რამდენი მისნაირი ბიჭი იყო თავშესაფარში... ისე ჩავპიქრდი ვერც კი გავაცნობიერე გზაზე ისე გადავედით ... წინ ევა მიგვიძღვებოდა, დრო და დრო გამოიზხედებოდა და კლაუსს ღმილს ჩუქნიდა... ოუუ რა რომენტიულია ჩავიძირე სიყვარულში, ამ დროს შემთხვევით თვალები გადავატრიალე და ევამ დამინახა.. მიხვდა, რომ ძალიან ეპრანჭებოა და დანიშნულების ადგილამდე აღარ მობრუნებულა ჩვენსკენ, როდესაც მივედით მაშინ შემობრუნდა და გვკითხა ვის რომელი ყავა გვინდოდა , ყველამ ერთიდაიგივე ავირჩიეთ და შემდეგ სადღაც 2 წუთი ველოდებოდით... ხმა არავის ამოუღია , თითქოს არავის უნდოდა ლაპარაკის წამოწყება, ნუ არც მე... ზოგადად მიყვარს საუბარი, თითქმის ნებისმიერ თემაზე, მაგრამ ამჯერად ველოებოდი როდის დაიწყებდნენ საუბარს მაგრამ შევცდი, ყავა ისე მომზადდა ხმა არავის ამოუღია შაქარი ჩაგვიყარეს და თითქოს ერთმანეთის ხმის ამოღების გარეშე გვესმოდა და ყველა სკამისკენ წავედით, აუუ ვსიო მაგარი მოვიფიქრე, ხმასაც ამოვაღებინებ და როგორც ვთქვი გავამწარებ კიდეც , ჯეიმ ჩემი ‘პადრუჩკი’ მოიშორა და სკამზე დაეხეთქა რასაც ქვია , მას კლაუსი მიჰყვა შემდეგ კი მე დავეხეთქე და ყველაფერი ისე მოხდა როგორც გავთვალე
-გაგიჟდი?(ხმადაბალი ყვირილით ამბობს , ალბათ არ უნდა ხალხის ყურადღება მიიქციოს)
-აუუ ძალიან დიდი ბოდიში რა, მართლა არ მინდოდა (ვამბობ ისე,რომ დავაჯერო ბავშვები)
-კარგი რა ჩემი შარვალი...(წუწუნით ამბობს)
-კაი არაუშავს მე სამაგიეროდ ყავა აღარ მაქვს(ვამბობ და ცალ ყბად ვიცინი)
კლაუსის გარდა ყველა ამყვა სიცილში, შემდეგ ვეღარ მოითბინა და თვითონაც გაიცინა, ხელი გადამხვია და მისკენ მიმწია , თმა ამიჩეჩა და მითხრა -რა სულელი ხარ- მე გამეცინა მაგრამ ევას საშინელი სახე დავინახე.. ახლა რა ვქნა? ცუდად გამომივა ხელი რომ ავაღებინო , ჯეის გავხედე „ჯეი მიშველე“ სახით და ის წამოხტა
-აბა გავისეირნოთ? მია აქ პირველად არის და დავათვალიერებინოთ (თქვა ჯეიმ, ჯეი გადამარჩინე, მადლობა)
-კარგი სახელი გაქვს (შემომხედა კლაუსმა და გამიღიმა, არა ვერ ვიტყვი რომ ცუდი ღიმილი აქვს, საოცრებებზე ცუდს ვინმე ამბობს?)
ისევ ევას მკვლელი სიფათი ვიგრძენი და ჩანთიდან ფოტოაპარატი ამოვიღე, გარშემო ვტრიალდებოდი რაიმეს დაფიქსირება მინდოდა და ხელში კლაუსი შემრჩა ფოტო აპარატით, მშვენიერია ფოტოც კი გადავუღე , არადა რაიმეს დაფიქსირება მინდოდა , ნუ კლაუსი კი დავაფიქსირე, მაგრამ კლაუსის კი არა შენობების დაფიქსირება მინდოდა... ახლა საშინლად არ მინდა ევას სიფათის დანახვა, მეყოფა ის რაც დავინახე...
-ყველგა შეიძლებ გაიჩხირო?(დავიწყე მე)
-მე კი არა შენ მეჩხირები, ფოტოს გადაღებას ვცდილობდი და ჰოპ ხელში შენი ფოტო შემრჩა
-უკაცხრავად ხომ ვერ მეტყვით მე მინდოდა თქვენი დებილური ღიმილის დაფიქსირება?
-დებილური? კაი რა ხომ იცი რომ მაგაში ტყუი(გაიღიმა , არ არსებობს ყველას ღიმილზე ეს მემართება ვისაც ლოყაზე ჩაღრმავებები აქვს , რა მემართება? რადა სიცილი მეწყება , სხვის სისაყვარლეს რომ ვხედავ, არც ესაა გამონაკლისი.. ცოტა ოდენი პაუზის შემდეგ განაგრძო)-აი ხომ გითხარი? მოგწონვარ(ისევ წარბებს ათამაშებს) რაიყო ‘დაგევასე’?
-პირველი უბრალოდ ერთი ბიჭი ხარ რომელსაც კარგი ღიმილი აქვს, როგორც მოსახლეობი 80% მეორე თავში გაქ ავარდნილი და თავი მაგარი ტიპი გგონია, მესამე შენნაირი ამაყი ბიჭები არ მიზიდსავს, ამაყი და ამბიციური ჩემი თავიც მეყოფა(სასწაულად საშინლად ვუღიმი, ამ დროს ევა ჩემსკენ მოდის და გვერძე გავყევარ)
-ანუ არ მოგწონს? (მეკითხება გაკვირვებული სახით)
-არა კაი რა, შენთვის დამითმია და ისე ძალიან მისახვედრია რომ მოგწონს და ცოტა დამალე გრძნობები, კარგი?
-კარგი ჰჰოომ (წელავს და ისე მეუბნება სიტყვებს)
მაჯაში ხელს მკიდებს და მათთან მივყავარ, ამბობს
-ჯეი წავედით კარგი?
-კარგი აბა შეხვედრამდე ძმა (ეუბნება ჯეი კლაუსს ხელს ართმევს და შემდეგ ჩვენსკენ მოდის , მას კლაუსიც მოჰყვება და ჩვენსკენ მოდის ის ჯერ ჩემსკენ მოდის მაგრამ თითქოს მიხვდა რომ ევა ეჭვიანობს სავით და მისკენ იხრება)
-აბა ნახვამდის გოგოებო , ისე შენ შენი სახელი არ გითქვამს
-ევა მქვია <3
-კარგი სახელია (იღიმის მისი მომაჯადოებელი ღიმილით და ჰოპ მე ისევ მეღიმება)
ის მიიწია ევასკენ გადაკოცნა და შემდეგ მეც გადამკოცნა კიდევ ერთხელ დაგვემშვიდობა და ჩვენ წამოვედით ფოტოაპარატი ისევ ხელში მეკავა და მისკენ გავტრიალდი ვიყვირე
-გაიღიმე (ევას სახე , აუუჩ კაი რა ევა უბრალოდ კარგი ღიმილი აქვს , ჰმმ რამეს მოვიფიქრებ)
წკაპ და მისი ღიმილი დავაფიქსირე, და შემდეგ დატრიალების დროს მანაც გადამიღო ფოტო , საიდან მივხვდი? ‘სპიჩკა’ ჰქონდა ჩართული
-აკი არ მომწონსო?(მალეე, მალე თავში რამე მოვიდეს რა , აუუ რავცუთხრაა.. ჰოომ)
-დებილოოო (ვამბობ სიცილით) შენი ქრაშის ფოტო გაქ სადაც იღიმის...
შემდეგ ევა მეხუტება
-შენ რა კლაუსი მოგეწონა? (გაკვივენული ეკითხება ჯეი ევას)
-არა რას ამბობ? ღადაობ? ჰომ მომეწონა მერე რაა?(ამბობს ევა)
ჯეი მას გაკვირვებული უყურებს და ტაქს აჩერებს ცოტახანში კი ორ სართულიანი სახლის წინ აჩერებს../ ისეთი ლამაზია გარედან, თეთრი სახლი წითელი სხურავით, სხვათა შორის წითელი ჩემს ხუთ საყვარელ ფერში შედის:დ ხუთი ალბათ ბევრი გგონიათ რა ამბავია ხუთი საყვარელი ფერიო ეგრე იტოდით მაგრამ მე ვფიქრობ არ არის ბევრი.. მოკლედ ჩემი საყვარელი ფერებია: 1)ლურჯი 2)მწვანე 3)ყვითელი 4)წითელი და 5)სტაფილოსფერი (შემდეგ ვარდისფერი და მაგის შემდეგ ყველა ფერი..) სახლში შევდივარ , ჩემს მარჯვნივ სამზარეულო, სააბაზანო და “საჭიროოთახია“ , მარცხნივ დიდი მისაღები ოთახი, წინ ვიხედები და კიბეს ვხედავ, რომელსაც მეორე სართულზე ავყავართ, ევას და ჯეის შევხედე , ჯეიმ თავი დამიქნია და გამიღიმა... მეორე სართულზე ავედი სადაც ოთხი ოთახი იყო.. აქედან ორს კარებზე წარწერა ჰქონდა „დააკაკუნეთ“
და მეორეს „არ შემოხვიდე“ მივხვდი რომელი იყო ჯეისი და რომელი ევასი, მარცხნივ გავიხედე და მივხვდი რომ აქედან ერთ-ერთი ჩემია... რომელი? მოდი ორივე ვნახოთ.. ერთ-ერთში შევიხედე და მომეწონა მაგრამ გადავწყვიტე მეორეც შემეთვალიერებინა ... კიდე კარგი შევათვალიერე, ის ოთახი უფრო მომეწონა, სადა სულ თეთრი.. ზოგადად სადა ოთახი არ მინდა და არც იქნება.. ჩემს გადაღებულ ფოტოებს ამოვბეჭდავ და გავაკრავ ასევე სტიკერებს და პლაკაებს ვიყიდი, ცოტა მცენარეებიც დაამშვენებს ამ ოთახს და უბრალო ავეჯი მშვენიერია...
-მე მეგონა მეორე ოთახი მოგეწონებოდა..(ხმას ვიგებ მისკენ ვბრუნდები და ჯეის ვხედავ)
-რავიი(ვამბობ მე)
-წავიდეთ ავეჯის საყიდლად?
-აუ კი
-ევა ავეჯის საყიდლად მივდივართ.. წამოეთრევი?(ყვირის ჯეი)
ქვევიდან დახშობილი ხმა ამოდის -კი- შემდეგ ჯეი მეუბნება
-წავალ გამოვიცვლი, ჰმ შენც იგივეს გირჩევ თუ გინდა დღეს მაღაზიებშიც გავიაროთ
მე უბრალოდ ვუღიმი და თავს ვუქნევ...
მხოლოდ ერთი ზურგ ჩათა, ჰმმ ანუ ბევრი ტანსაცმელი არ მაქვს, მშვენია არჩევანი, რომ მქონდეს ერთი თვე მოვუნდებოდი ახლა კი ორი მაისური, ერთი შარვალი, ერთი კაბა, ბადე ‘კოლგოტი’ და მასურის შიგნიდან ჩასაცმელი ტოპი მაქვს... ჰმმმ ზოგადად არ მიყვარს ის გოგოები რომლებიც იტყლარჭებიან , სრული ამ სიტყვის მნივნელობით, რათქმა უნდა მე არ მივეკუთვნები მათ რიცხვს, დიდად კაბებიც არ მიყვარს მაგრამ დღეს ძალიან მინდა, რომ კაბა ჩავიცვა, ჰომ ასე უცბად მინდება ხოლმე რაღაცეები... ძურგჩანთა გავხსენი, შავი კაბა ამოვიღე (გაგიკვირდებათ მაგრამ არ მიყვარს მოტკეცილი კაბები, ანუ არ მაცვია მოტყეცილი კაბა) მას ბადე ‘კოლგოტი’ მივაყოლე და მაისურის არჩევა დავიწყე , ორივე მაისური მოუხდება და რომელი ავარჩიო ჰმმ მოკლე და მოტკეცილი? თუ მოკლე მაგრამ ‘თითქოს დიდი’? ჰმმმ... ჰმმმ... ‘თითქოს დიდი, ანუ შარვალს არ ვიცმევ და მაისურში მაინც ვიყო კომფორტულად, ტოპი ჩავიცვი და ჩანთა მივაგდე ჩემს ოთახში კიბეებზე ნელნელა ჩავდიოდი რადგან მაისურს ვიცვამდი ზემოდან
-მია, რა საყვარელი ხარ (მეუბნება ევა და ჯეი პირდაღებული თავს აქნევს)
-ჰომ რავიციი..
-აუ არ გინდა მე გათხოვო რამე ფეხსაცმელი? ბევრი მაქვს მარტო ის მითხარი მაღალ ქუსლიანი გინდა?
-ვუამე რა კაი ხარ, მაგრამ მაღალ ქუსლიანები ჩემი არა , რამე კედები გაქვს?
-კიკი სულ ფერებში? კონვერსები გინდა თუ ვანსები?
-ოუჩ არ ვიცი, ეგრე და რომ ვნახავ მერე რომ ავარჩიო?
-კარგი, წავედით მან მის ოთახში შეგვიყვნა, ვარდისფერი ბიჭების ფოტოებით გავსებული დიდი საწოლი , ფუმფულა, ასევე დიდი სარკე ვაუ ნამდვილი “ბარბი გირლ“ , არადა ვერ ვიტან ბარბებს
-აი ასეთია ვანსი ასეთი კონვერსი , აირჩიე (მომაწოდა ორი შავი ფეხსაცმელი, ერთი ბოტასის სტილში მეორე კი ნამდვილად კედები, შემდეგ ფეხზე ევას დავხედე , მაღლები ეცვა ,ჯეის ვანსები..)
-ეს უფრო მომწონს რა ფერები გაქვს?
(ვანიშნე კონვერსებზე ის მიბრუნდა და მე გავყევი ოთახში შევედი სადაც ფეხსაცმელების გარდა არაფერი იყო კონვერსებტან მიმიყვანა ყველაფერი იყო თეთრით დაწყებული შავით დამთავრებული, მე კიდე თვალში რომ მოგხვდება ისეთი ლურჯი და მწვანე კონვერსები მომეწონა... ვერ გადავწყვიტე რომელი ჩაამეცვა ამიტომ : ლურჯი კედი ავიღე მარჯვენა ფეხზე ჩავიცვი და თასმა მოვხსენი, მწვანე მარცხენაზე ჩავიცვი და მასაც მოვხსენი თასმა და თასმები გავცვალე ანუ ლურჯზე მწვანე თასმა , მწვანეზე კიდევ ლურჯი, ძალიან შოკია... სარკესთან მივდივარ და ვუყურებ ჩემს სახეს , ჩემს თმას რომელიც მხრებზე დამყრია, ჩემს სხეულს და სტილს, ყველაფერი ერთად იდეალურია.. წითური გოგონა, ცისფერი თვალებით და სახეზე ჭორფლებით, გრძელი ფეხებით რომელსაც მოკლე კაბა და ბადე კოლგოტი ამშვენებს, დიდი მაგრამ მოკლე კუბებიანი მაისური და ეს უცნაურად ჩაცმული კედები... ძალიან, ძალიან მაგაარიააააა
-მოუხდა კონვერსები(მითრა ჯეიმ და ევას გახედა რომელიც თავს აქნევდა თანხმობის ნიშნად, შემდეგ ჯეიმ გააგრძელა)ისე ძალიან უცნაურად გაცვია
-აბა უცნაურ ადამიანებს როგორ უნდა ეცვათ?
-რავიდა.. უცნაური ხარ?
-ჯეი გეყოფა რა (თვალები დაუჭყიტა ევამ, მე გამეღიმა)
-წავდით?(ვიკითხე მე)
-კი კი (მითხრეს ორიემ ერთად)
***
უკვე სახლში ვართ ავეჯს კი მალე მოიტანს გადამზიდი სერვისი... ვუუუ ისეთი კარგი რაღაცეები ავარჩიე, ისეთი კარგები, აი მზე რომ მაღლა იქნება ისეთები, არა რა რა გემოვნება მაქვს...ყველაფერი თეთრი ავარჩიე , ვუუ სიგნალის ხმაა მოიტანეს, ოუჩ ჩემი ოთახი მექნება ჩემს საკუთარ სახლში, ჩემს ოჯახთან ერთად.. ოუ როგორი ბედნიერ ვარ...
***
ყვეაფერი დავალაგე იუჰუ... მოკლედ მართკუთხედი ფორმის ოთახი... საწოლი კედელს არის მიყუდებული ოღონდ მხოლოდ თავით, ანუ შუაში დგას, საწოლის მაღლა ფანჯარაა საიდანაც არც ისე ლამასი ხედიდი იშლება, საწოლის წინა კედელი სულ ცარიელია რადგან აქ ჩემი გადაღებული ფოტოები უნდა გავაკრა, საწოლის მარცხნივ კი ჩემი ოთახიდან გასასვლელი კარია, მარჯვნივაც არის კარი, სადაც ჩემი ტანსაცმელი ფეხსაცმელი და რაც მთავარია დიდი სარკეა... ზოგადად ოთახი სულ თეთრია, მაგრამ ისეთი თეთრი არა , რომ თვალები დაღალოს და გატკინოს... ჯამში მშვენიერი ოთახი მაქვს
-მია ამანათია შენს სახელზე (ყვირის ევა)
მე ჩავრბივარ საბუთზე ხელს ვაწერ და ამანათს ხეიდან ვგლეჯ, ჩემს ოთახში ამოვდივარ სადაც ამანათს ვხსნი, და აქ ვხედავ უამრავ პოსტერებს და სტიკერებს, ძალიან ბევრია, მოკლედ დავიწყოთ საწოლის მარჯვენა კედელზე ყველა პლაკატი და სტიკერი გავაკარი.. ყველა ადგილი შევავსე მგონი.. კარიც კი სტიკერებით დავფარე... სტიკერები იყო ფილმებიდან, ანიმაციებიდან, წიგნებიდან, ასევე უამრავი მომღერლის თუ მსახიობის, პლაკატებზე უფრო, ნიშნები დავახატინე მაგალითად „სიკვდილის საჩუქრების“-ს ნიშანი ფილმი/წიგნი „ჰაი პოტერიდან“ ასევე მაქვს „ანგელოზის ძალი“-ს ნიშანი ფილმი/სერიალი/წიგნი „ძვლების ქალაქიდან“ ასევე „მონადირის ტატუ“ სერიალი/წიგნი „ვამპირის დღიურებიდან“ და ასევე მრავალი სხვა წარწერიანი პოსტერი...
-მიაა საქმე გვაქვს შენთან ჩამოდიი (ჯეი ყვირის)
-რა ხდება? (ვამბობ და დივანზე ვეხეთქები)
-რა და.. 15 წლის ხარ...(ჯეი ამბობს)
-ჰომ ვიცი ეგ(ვუღიმი მე)
-რომ იცი კარგია.. მაგრამ ისადა სკოლაში სიარული არ გინდა?(აგრძელებს ევა)
-ჰმმ.. თუ მინდა, არ მინდაზეა , არ მინდა მაგრამ ეგრე სადაა მაინც უნდა ვიარო ჰომ?
-მართალი ხარ (მიღიმის ჯეი)
-წავედი მე..(ადგა ევა და სახლიდან გასვლა სცადა სანამ მე არ შევაჩერე)
-საით?
-დირექტორთან, უნდა მოვაგვარო რომ მერე რამე პრობლრმრბი არ იყოს...
-კაი გამოგყვე (ეკითხება ჯეი, ევა თავს უქნევს და ორივე ერად გადიან სახლიდან)
მაგადიაა, მე უნდა ვისწავლო სკოლაში და ესენი მიდიან დირექტორთან... ბლა ბლა საშინელებაა. წავიდე გავისეირნო გარეთ? დავიკარგები ვითომ/? წავალ ამოვიცვლი და გავალ თან მგონი წვიმას აპირებს რა კარგია... უი ხომ მე და ევამ დღეს ბევრი ტანისამოსი ვიყიდეთ, და ახლა ერთიდაიგივის ცმა არ მომიწევს... ვუუუჰუ მაგარია..

_______________________________________
მეგონა აღარ დავდებდი მაგრამისეთი საინტერესო გაგრძელება აქვს ერთმა ადამიანმაც რომ წაიკითხოს მისთვის დავდებ : <3 ეს ოთხი თავი უკვე მიდევს მაგრამ გაგრძელებას რომ ვაპირებდი არმინდოდა პირდაპირ მეხუთე დამედო <3