თვალები ლამის გადმოსცვენოდა,ბოლო სიტყვების მოსნენისას,ტელეფონი იქვე ხის მორზე გადადო,სწრაფად ადგა,ეზოს გასასვლელთან სადაც წყალი ონკანიდან ჩქეფავდა ორივე ხელისგული შეუშვირა და სახეზე შეისხა.
- სამსახურს დაემშვიდობე იდიოტო.. არა მაინც,რა მაგრად ვთქვი? არა არა.. არ მოვა. არ მოვა რატომ უნდა მოვიდეს? ეხლა უბრალოდ.. შემაშინა..შანსი არ არის,გაბრაზდა იდიოტი თავში ავარდნილი კაცი და ეხლა მოვალო.. არაა..
თავს აქნევდა და თავის თავს აჯერებდა სისულელეებზე ფიქრით,მჩქეფარე ონკანთან დამჯდარიყო და ხელს უშვერდა წყალს,რომელსაც ყოველ წამში იპკურებდა,თან გზას უყურებდა მოჭუტული თვალებით,როცა აუდის მარკის ბოლო მოდელმა შემოუხვია,ფარებმა პირდაპირ თვალებში შეანათა და მაშინვე სახე დამანჭა.
- ლილე,ხელი მომეცი.
მისი მკაცრი და მზრუნველი ხმა გაივრცო სმენის არეალში,ქალმაც ოდნავ აზიდა თავი მისკენ და თვალმოჭუტული ისევ უყურებდა ალმაცერად.
- არა არა არა.. მე აქ უნდა დავიძინო
- საშინლად მთვრალი ხარ,მოდი,მოდი..
ხელები წაავლო ლერწამივით სხეულზე და ასე გულზე მიკრულს მიყავდა მანქანამდე,კარები შეხსნა და ფრთხილად გადააწვინა სავარძელზე,კაცმა კი ავტომობილს შემოუხვია,საჭესთან მოკალათდა და უკანსვლით გავიდა ეზოდან.
- გააჩერე... უნდა წავიდე გესმის გააჩერე
ხელებს უმისამრთოდ იქნევდა,ალექსანდრე კი მის საუბარს ყურადღებასაც არ აქცევდა ისე მივიდნენ მამაკაცის სახლამდე.

____

მაგიდასთან ისევ ლუკა,სანდრო,დემეტრე და გიორგი ისხდნენ,გიორგის ფიქრები კი პოკერისკენ კიარა,მთლიანად მარიამისკენ იყო მიმართული,ცდილობდა მისკენ არ გაქცეოდა თვალები,რომელიც საპირისპირო მაგიდასთან იჯდა გოგონებთან ერთად,სრულიად გაბადრული და აწითლებული.
მის წინ დაწყობილ ფიშკებს დაშტერებოდა,დემეტრემ სახესთან ხელი აუქნია და სიცილი დაიწყო.
- რა გჭირს ,კიდევ ვერ გამოფხიზლდი?
- ნუ გაატ*აკე რა..
რამოდენიმე ფიშკა წინ დადო და კარტი მაგიდაზე გაასრიალა.
სახლში არსებულ ქაოსს კარზე გაუჩერებელი კაკუნი მოყვა,ყველამ ერთმანეთს გადახედა,ანასტასია მოწნული სავარძლიდან ადგა და მამაკაცისკენ დაიძრა.
- ასე გვიან ვინ არის?
ტვილდიანმა მხრები აიჩეჩა,კარებისკენ დაიძრა და ანასტასიაც უკან გაჰყვა.
- რამდენს გირეკავ?! ტელეფონი სად გაქვს?!
კარების გაღებისთანავე თიკას წიკვინმა მოიცვა ოთახი,ვითომ არც შეუმჩნევია ანასტასია,ისე გაბაკუნდა ქუსლებით მისაღებ ოთახამდე ფუმფულა ბეწვის ქურთუკის სწორებით,რომელსაც მძაფრი სუნამოს სურნელი გაჯერებოდა და გარშემო დიფუზიას ქმნიდა.
- გამარჯობა,ხელი მისალმების ნიშნად აიქნია და კვლავ დემეტრეს შემოუბრუნდა მკერდზე ხელებ დაწყობილი.
- შენთან საქმე მაქვს.
ცალი წარბი აზიდა დემეტრეს გაცოფებულ სახეს შეხედა,რომელიც ხმასაც ვერ იღებდა.
- დემეტრე,რა ხდება?! ამას ამ დროს აქ რა უნდა?!
ტონს უწევდა ნელნელა ანასტასია და სახეზე ეტყობოდა,წითელი უკვე ანთებული ჰქონდა,ანუ ეს უკვე იმას ნიშნავდა,მის შეჩერებას ვერავინ შეძლებდა არასწორი სიტყვის ან ნაბიჯის გადადგმისას.
- უკაცრავად შენთან ანასტასია, აი "ამას" არა,რა.
- ამის დედაც.. ქალმა თავი გააქნია,სამხარაძესკენ მიტრიალდა და მაშინვე დემეტრე აესვეტა წინ. - მოიცადე.. გავიგებ აქ რა ჯანდაბას აკეთებს,უბრალოდ დაველაპარაკები,კარგი ჩემო ერთადერთო?
- მეც აქ ვარ,თქვას რაც უნდა.
- დემეტრე,მაშინ ხვალ მოვალ,გინდაა?
კმაყოფილებით სავსე ღიმილით გახედა ანასტასიას მოთმინებისგან ავსებულ სახეს.
- ვერანდაზე ადი,მალე!
შეუღრინა მამაკაცმა,მხარზე ხელი ჩაავლო და წინ გასწია,რომელიც უკან მიყვებოდა.
- ანასტასია,აქ დამელოდე.
თითი დაუქნია ცხვირწინ გაცოფებულ ქალს,კიბეებზე სწრაფად ავიდნენ,კარებზე გასაღები გადაატრიალა და სამხარაძეს მიუბრუნდა.
- რა ჯანდაბას აკეთებ აქ ასე გვიან,შეგიძლია მითხრა?!
- მიგექცია ყურადღება ტელეფონისთვის ჩემო ძვირფასო.
სანთებელა მიუშვირა ტუჩებს შორის არსებულ სიგარეტის ღერს.
- მიდი,დაიწყე.
სავარძელში ჩაჯდა ტვილდიანი,ფეხები ფართოდ გაშალა და ქალს დაუწყო მზერით გაბურღვა.
- მოკლედ,რაღაც არის..უნდა იცოდე რა,მაინც გასკდება უკვე ეგ ამბავი,ამიტომ ჯობია ეხლავე გითხრა.
- რას გულისხმობ თქვი!!!!
- საქმე მამაშენს ეხება,უბრალოდ ამას ისე მოგიყვებოდნენ და ისე შეფუთავდნენ,ისევ იასონის წინააღმდეგ გაგაწყობდნენ.
- მერეეე მერეეე!!!
- იასონმა ერთი თვის წინ დაიბარა ავალიანი,უნდოდა მოლაპარაკებოდა..
- მერეე?!
- მოკლედ,დაიბარა,რომ ნაკაშიძე გაეფრთხილებინა,არასწორი ნაბიჯი არ გადაედგა,მის მხარეს გადასულიყო..ბევრი ელაპარაკა,თუმცა ბოლოს რაც მოხდა და ვისი მხარეც აირჩია,შენც ხედავ.
- რაში სჭირდებოდა იასონს ავალიანი?!!!
- ჩემო ტკბილო,რას ვერ ხვდები? შენივე საკეთილდღეოდ აკეთებდა ყველაფერს ეჭვიც არ მეპარება..
მოკლედ,ეს ყველაფერი იმიტომ მოგიყევი,რომ ისევ ერთი ნაბიჯით წინ იყო და ვინმემ არ მოგატყუოს..
მამაკაცს წვერზე ჩამოუსვა თითები,მის სახესთან მიიწია და თვალები აუთამაშდა. - ეხლა წავალ,შენი გოგო არ მოკვდეს ეჭვიანობით.
გასაღები უნდა გადაეწია,სადაცაა კარს გააღებდა,როცა დემეტრემ ხელი წაავლო და მის მკლავებში მოაქცია.
- ეხლა კარგად მომისმინე!!! სანამ არ გიპასუხებ დედანატ***ვ ტელეფონზე,მანამდე არ დავინახო ესე დაუკითხავად დამადგე,გასაგებია?!!!
- გასაგებია.. გამაცილებ?
- ჩადი ჩადი,მზერა პირველი სართულისკენ გადაიტანა,რომელიც კიბეებზე ფრთხილად ჩადიოდა თორმეტსანტიმეტრიანებით,ისედაც მაღალი ქალი,ტვილდიანის მხარს ჩამოკონწიალებოდა და ფრთხილ ნაბიჯებს დგამდა.
ეზოში გავიდნენ,მანქანამდე მიაცილა ტვილდიანმა,ქალმაც მეორე სართულისკენ ააპარა მზერა,სადაც ანასტასია იდგა,თვალი ჩაუკრა და დაბურულ მანქანაში ჩაჯდა,საქარე მინა ჩასწია და დემეტრეს გახედა ისევ.
- აბა შეხვედრამდე,დემე.
- კარგად.
მანქანა ნელნელა დაძრა,ტვილდიანის სახლს მოშორდა თუარა სარკიდან გახედა უკანა სავარძელზე მჯდომ მამაკაცს.
- ყველაფერი მოვაგვარე.
- დაიჯერა?
- რა თქმა უნდა,დაიჯერა.
- ყოჩაღ,შენთან ვალში ვარ.. რამდენი გინდა?
საფულისკენ წაიღო ხელი,როცა ქალის სიტყვებმა შეაჩერა.
- არა არა,ფული არ მინდა..
ეშმაკური სახით გახედა მამაკაცს.
- მაშინ მთხოვე,რაც გინდა.
- შენი შვილი.

წელზე მამაკაცის ძლიერი ხელები იგრძნო,რომელიც მოიხარა,ცხვირი მის კისერსა და ყელს შორის ჩარგო და ქალის დამათრობელი სურნელი ხარბად შეისუნთქა.
- რას აკეთებს ჩემი მშვენიერი აქ მარტო?
ხელები სწრაფად გააშვებინა და მამაკაცისკენ მოტრიალდა.
- აქ რა უნდოდა?!
- მე ვიყო *ლე ოდესმე თუ წარმოვიდგენდი,ასეთი ეჭვიანი იყავი..რა გჭირს პატარავ? ასეთი დაბალი თვითშეფასება რა პონტში გაქვს?!
- იდიოტი ხარ! საერთოდ არ ვარ ხუმრობის ხასიათზე! და ჯერ ეს ერთი,არ ვარ ეჭვიანი,უბრალოდ მაგ ქალს ვერ ვიტან!
- ჩემი ადვოკატია,არის რაღაცეები,რასაც მეუბნება ხოლმე.
საჭირო ქალია.
- საჭირო ქალია.. გააჯავრა მამაკაცს და ოთახიდან გავიდა.
- ანასტასია!! იმის მაგივრად მე გიბრაზდებოდე,შენ ბრაზობ?!
- რატომ არ მეუბნები არაფერს?!
- და შენ რატომ არ მეუბნები ამ დედამოტ**ლს?!
რას მიყურებ?! გგონია არ ვიცი შენ და ლილე რაზე ლაპარაკობდით?! ვიღაცა სი*ი გგონივარ რომ მიმალავ?!
- რაა?
- უარყოფა არ გაბედო,სხვას ნუ სთხოვ იმას რასაც შენც არ აკეთებ!!!
- ანუ იმასაც ვერ ხვდები რატომ არ გეუბნები არა?
- ნეტავ რატომ?!!
- იმიტომ,რომ საშინლად იმპულსური ხარ!!! იმიტომ,რომ როცა საქმე ისე არ მიდის როგორც შენ გინდა მაშინვე გიჟდები!!! მაშინვე იარაღს შეგიძლია სტაცო ხელი და გავარდე სახლიდან,თვალის დაუხამხამებლად გამოღადრო ყელი ყველას და გამოასალმო სისცოცხლეს!!! აი ამიტომ!!! არ მინდა ისევ იდიოტურ შარში გაყო თავი მამაშენის გამო!!!
- ეს მეხება მე!!! არ გაქვს უფლება დამიმალო!!!
- ყოჩაღ!! რა მაგრად გაიგე რატომ დაგიმალე და რატომ არ მინდოდა შენთვის ამის თქმა... უღრმესი მადლობა!!!
- ამის დედაც!!! იღრიალა კაცმა და მაგიდაზე დაწყობილი ჭურჭელი ერთი ხელის მოსმით გადაყარა. - ეს მეხება მე!!! შენ არ უნდა წყვეტდე მე რა უნდა ვიცოდე და რა არა!!! გაიგეე?!!
ქალმა ძირს დაყრილ ჭურჭელს გადახედა,თავი გააქნია და მაგიდას დასწვდა ხელებით,რომელიც წამში ამოაყირავა სკამებიანად.
- მეც მეხება!!!! გაიგეეე?!! მეც მეხება!!
ნერწყვი ხმაურიანად გადაყლაპა და ანასტასიას გაცოფებულ სახეს შეხედა,რომელსაც თვალები უკვე ამღვრეოდა და ცრემლებისთვის ემზადებოდა,ნაბიჯი მისკენ გადადგა და მაშინვე გულში ჩაიხუტა,მიუხედავად ანასტასიას ფართხალის,რომელიც ერთი და იმავეს იმეორებდა. " მეც მეხება!" ხელებს უმისამართოდ იქნევდა და ტვილდიანის სანატრელ მკლავებში მშვიდდებოდა ნელნელა,მისი გამაბრუებელი,ცივი სურნელით.
- კარგი,მაპატიე.
თავზე აკოცა და ხელები უფრო მეტად შემოხვია.
- წამოდი,დავწვეთ.
- კარგი.
- მოგწონს?
კარი შეაღო და უკან გაყვა ტასოს.
- შენს საძინებელში პირველად ვარ..
კელდებზე გაკრულ დიდ პლაკატებს ახედა გაფართოებული თვალებით.- ნირვანას ფანი იყავი?
ღიმილით გახედა მის უკან მდგომ მამაკაცს,რომელიც თავადაც აკვირდებოდა კედლებს სევდანარევი თვალებით,ანასტასიაც მიხვდა მამაკაცის მდგომარეობას,მისკენ დაიძრა და გულზე მიეკრო.
- კონსერვატორიაში ჩაბარებაზე ვოცნებობდი ბავშვობიდან.. ეს გიტარა,დრამები.. ყველაფერს ჩუმად ვყიდულობდი და იასონი როცა არ იყო სახლში,ვმეცადინეობდი ხოლმე.. ვუკრავდი,ვმღეროდი.. ინსტუმენტებს საწოლის ქვეშ ვმალავდი,პლაკატებს ისედაც მიხევდა ხოლმე,რის გამოც საშინელი სიძულვილი მიჩნდებოდა მის მიმართ..სამაგიეროს გადახდის მიზნით აღარ ვსწავლობდი და გაკვეთილებს ვაცდენდი სკოლაში..
სიცილით გააქნია თავი,სახეზე ქალის ნატიფი თითები იგრძნო როგორ დააცოცავდნენ.
- ძალიან ვწუხვარ,დემე
- არაფერია ჩემო მშვენიერო,შევეჩვიე.
ქალმა სახე დამანჭა და ხელი ფეხისკენ წაიღო..
- რა გჭირს? ანასტასია,რა გჭირს?
საწოლზე დააჯინა და ფეხზე დახედა საიდანაც სისხლი სდიოდა.
- ამის დედაც!!! ამის დედაც ჯანდაბა მაპატიე გთხოვ..
გტკივა? ძალიან გტკივა?
- დემეტრე დაწყნარდი,არაფერია.. უბრალოდ ამეწვა წეღან.. დამშვიდდი,ნაკაწრია..
- არა არა, აქ იჯექი,ეხლავე მოვიტან სპირტს და ბამბას,აქ იჯექი გესმის?!
- კარგი,კარგი აქ ვარ.
სიცილით უპასუხა ტასომ,როცა კარიდან გასული კიდევ ერთხელ შემოტრიალდა.
- პატარავ,მართლა არ გტკივა?
- დემე,არ მტკივა..
მის წინ ჩაიმუხლა სპირტით ხელში მომარჯვებული და სველი ბამბით აუყვა პატარა ჭრილობას,რაზეც ახვლედიანს სახე დაემანჭა და ამოეოხრა.
- ეხლა მალამოს წაგისმევ,გაგივლის ჩემო სიცოცხლე.
მალამო თითის ბალიშზე მოითავსა,ჭრილობას შეახო და ნაზად აასრიალა ქალის ფეხზე,ქალს ტუჩები გაეპო და მის გრძელ თითებს აკვირდებოდა,ფეხებზე რომ დაცოცავდნენ.
ახვლედიანი სპორტული შორტისგან ფრთხილად გაათავისუფლა,ხელები მკვრივი ბარძაყებისკენ წაიღო სრიალით,ტუჩები მუხლზე შეახო და მხურვალე კოცნის ბილიკებით აუყვა ბარძაყებს,რომლებიც ნელნელა აცოცდნენ საცვლამდე და ქალის ორგანოს შეეხნენ,რასაც ანასტასიას ყრუ კვნესა აღმოხდა,მამაკაცის სახე ხელებში მოიქცია,მისი ტუჩები მოძებნა და კბილებით ჩააფრინდა.
კაპიშონიანი ქურთუკისკენ წაიღო ხელები,ელვა სწრაფად ჩამოუწია და ქალს გახედა სუნთქვა გაშირებულმა.
- ანატასია..შენ..ქურთუკი სრულიად შიშველს გეცვა?
თანხმობის ნიშნად გაუღიმა და კაცის ბაგეებს კვლავ მიეწება,ტუჩებმა ანასტასიას ყელზე გადაინაცვლა,ქურთუკი მკლავებისგან გაათავისუფლა და შიშველ მკერდზე გამობერილ ძუძუსთავებს წაეტანა.

___

მზის სხივებს მოეცვა კრემისფერი ოთახი,რომელიც შუაში მდგარ უზარმაზარ საწოლს ეცემოდა,თეთრ,ქათქათა თეთრეულში ჩაწოლილი ქალის ჟღალი თმა კი ისე მოჩანდა,თითქოს ცეცხლის ალში გახვეულიყო.
ზურმუხტისფერი თვალები სწრაფად გაახილა,აქეთ იქით დაიწყო თვალების ცეცება და გველნაკბენივით წამოხტა,მაშინვე თავბრუ დაეხვა და ხელები შემოიწყო თავზე.
- ჯანდაბა,თავი..
საწოლზე წამოჯდა და სხეულს დახედა,რომელიც მხოლოდ საცვლებისა და ბიუსტჰალტერის ამარა ყოფილიყო,ნერწყვი ხმაურიანად გადაყლაპა,საწოლს საბანი გადააძრო და თვალიერება დაუწყო,თითქოს რაღაცას ეძებდა.
- არაფერია.. ესე იგი არაფერი მომხდარა.. გულზე დაიდო ხელი და ღრმად ჩაისუნთქა,კართან ნაბიჯების ხმა გაიგო თუ არა,მაშინვე საწოლში შეხტა და საბანი აიკრო.
ოთახში ფორმაში გამოწყობილი ალექსანდრე შემოვიდა,რომელიც მაგიდაზე დაწყობილ საათებს უყურებდა და ირჩევდა,რომელი აეღო.
- კარგად გამოიძინე?
ისე ჰკითხა,არც კი გაუხედავს მისთვის.
- დიახ..
- ძალიან კარგი.
- ბატონო ალექსანდრე,აქ რას ვაკეთებ?
საათი ერთი ხელის მოძრაობით შეკრა,ხელზე ჩაისრიალა და ქალს მიუბრუნდა წარბაწეული.
- გუშინ უჟმური და დესპოტი ალექსი ვიყავი, საკუთარი სახელი განსაკუთრებით გამოყო. ეხლა ბატონი ალექსანდრე ვარ?
ქალმა თვალები დახარა და სატირლად გამზადებული ქვედა ტუჩი ოდნავ მოებრიცა.
- მაპატიეთ.. ძალიან მთვრალი ვიყავი.
- ალკოჰოლის ამდენი დოზით მიღება არ შეიძლება,შესაძლოა ინტოქსიკაცია გამოწვეულიყო ორგანიზმში,ისედაც სუსტი ხარ.
- სუსტი? მე სუსტი არ ვარ..
- შინაგანად სუსტი ხარ.. გეტყობა.
თვალი ჩაუკრა მამაკაცმა.
- რა მეტყობა.. გაიფიქრა ქალმა,ათასი აზრი მოუვიდა იმაზე,თუ რა შეიძლება ეგულისხმა მამაკაცს,ნუთუ ნამიოკი ჩამირტყა,რომ პარტნიორი არ მყავს ან არასდროს მქონია?მაგრამ რა იცის? ისე,ამას კი ვერ გამოაპარებს კაცი ვერაფერს,ისეთი თვალები აქვს რენტგენს ატარებს ალბათ..
- რა იყო,შესაძლო ვარიანტებმა მოიცვა შენი გონება? ტუჩის კუთხეში ჩაეღიმა და სახე კვლავ დაასერიოზულა. - ადექი ჩაიცვი,საუზმე მზად არის.
- თქვენ გამხადეთ?
მამაკაცმა სრუილად უემოციოდ დაუქნია თავი,თითქოს ამაში გასაკვირი არაფერი ყოფილიყო.
- ცალცალკე გვეძინა?
- რა თქმა უნდა,შეგიძლია ადგე.
- ასე ვერ ავდგები თუ არაფერს მომაწოდებთ.
- შენი ნახევრად შიშველი სხეული უკვე ნანახი მაქვს,ნუ გრცხვენია.
- ვატყობ საწოლში დარჩენა მომიწევს.
გაბრაზებულმა ხელები გაადაჯვარედინა და კაცს გახედა მკვლელი მზერით.
- კარგი,რა გაეწყობა.
კარადა გამოაღო,სადაც მისი პერანგების კოლექცია გადაიშალა,ერთ-ერთი საკიდიდან ჩამოხსნა და ქალის მიმართულებით მოისროლა.
- ჩემი მეგობრები ინერვიულებდნენ..
- არ ინერვიულებდნენ,გუშინ შენს ადვოკატ მეგობარს გავუგზავნე შეტყობინება,ახლა კი ჩაიცვი და გამოდი.
მხოლოდ ოთახში მარტო დარჩენის შემდეგ მიხვდა,რომ მამაკაცმა მხოლოდ პერანგი დაუდო საწოლზე ჩასაცმელად,ბუზღუნით და ოხვრით წამოდგა,ხელები გაუყარა პერანგს,რომელიც მუხლებს ზემოთამდე სწვდებოდა და ღილების შეკვრას შეუდგა,საოცარი სურნელი ასდიოდა,ძვირადღირებული ფხვნილების და მისი სუნამოს ერთობლივი სურნელით გაჯერებულიყო,რომელიც ცხვირის ნესტოებს სასიამოვნოდ უწვავდა.
კარი ფრთხილად გაიხურა და მისაღებში,შუა მაგიდასთან მჯდომ ალექსანდრეს გახედა,ფეხი ფეხზე გადაედო და დაძაბული კითხულობდა ლეპტოპში იმეილებს,თან ყავას აყოლებდა.
- დაჯექი.
მაგიდას გადახედა და თვალში მადისაღმძვრელი შოკოლადის კრუასანების დანახვისას ტუჩი გაილოკა,მის წინ დადებული პიტნის ჩაი ფრთხილად მოსვა და თითები ჭიქას შემოავლო,თან თვალებს აპარებდა ალექსანდრეს,რომელსაც პერანგი სახელოებამდე აეკეცა და კუნთები ჭიქის ხელში ჭერისას ისე სექსუალურად ეტყობოდა,ვის ახსოვდა პიტნის ჩაი,ან ცხელი შოკოლადის კრუასანები..პროფილიც იმდენად იდეალურად ლამაზი ჰქონდა,გამოყვანილი ყბის ძვალით და საოცრად მოვლილი წვერით,გასულ ღამეს სახეზე რომ ელამუნებოდა,სანამ ალექსანდრე მანქანაში ჩასვამდა სასმლისგან გონებადაბინდულს.
ჯანდაბა ლილე,რამ დაგადებილა,ისაუზმე,ჭამე და დაახვიე აქედან.. ისევ თავის გონებაში ჩაილაპარაკა და ჭიქა მაგიდაზე დადო.
ლეპტოპი დახურა,სკამით მაგიდისკენ მიჩოჩდა და ისევ რობაქიძეს გახედა უემოციოდ.
- კიდევ ერთხელ მაპატიეთ,გუშინ საშინელებები ვილაპარაკე..
- ვიცი,რომ რეალურადაც ასე ფიქრობ,არაუშავს.. ის უფრო გამიკვირდება ვინმემ თქვას,რომ საკუთარი უფროსი უყვარს.
- მაგრამ..
- ნუ გეშინია,მაგის გამო სამსახურიდან არ გაგაგდებ.. პირიქით,ეხლა უფრო ხშირად იქნები ჩემთან ახლოს.
ბოლო სიტყვებზე რობაქიძის ტვინმა დააპაუზა,უცებ გაითიშა,რადგან აზროვნების უნარი დაეკარგა და ვერანაირ მნიშვნელობას ვერ აძლევდა ამ სიტყვებს,მხოლოდ პირღია უყურებდა მამაკაცს და დაჰიპნოზებული,თვალებსაც არ ახამხამებდა.

_____

მოვედიიიი:დ მომენატრეთ მე უკვე!<3 გელით მოუთმენლად,იმედია მოგეწონებათ ჩემო ყველაზე ტკბილებო და თბილებოოო<3