რამდენიმე, დღეა ვფიქრობ ცივ’თვალებას სიტყვებზე და გონზე ვერ მოვდივარ ასე რატო ჩავიციკლე, ალბათ იმიტომ, რომ რაც თქვა თითქმის მართალია, მე არასდროს მყოლია ოჯახი და ამ სიტუაციამ იმდენად გამახარა, არ ჩავძიებივარ არაფერს და უბრალოდ ავდექი და წამოვყევი მათ ამ სახლში, მინდა რომ ისინი ჩემი ოჯახის წევრები იყვნენ არ მინდა იმ ვიღაც უცნობი ბიჭის სიტყვები ოდნავადაც კი ახდეს, უცბათ კარი გაიღო
-მია... -გაჩუმდა ევა და შემდეგ განაგრძო -შენ რა გღვიძავს?
-ჰმ ჰომ გამეღვიძა
-მერე ადექი დღეს სკოლის პირველი დღეა
-ააუ მეზარება არ წამოვალ
-ადექი ნორმანულად ჩაიცვი რა!
-კაი
რას ერჩიან ჩემს სტილს ვერ ვხვდები, არც სპორტული სტილი მაქვს, არც ბარბი „გირლ“-ისავით ვიცმევ, ნუ რომ ვთქვა სულ დიდი რაღაცები მაცვია თქო მასეც არაა, მაგრამ არც მოტკეცილები, ვაჰ მგონი უბრალოდ თავისუფლად მაცვია, იმას ვიცმევ რაც მომონს და პირველი დღისთვის ძალიან კარგი რაღაცები ვიყიდე, ევას არ მოეწონება მაგრამ მე მომწონს... მოკლედ კარადა გამოვაღე და შავი კომბინიზონი გამოვიღე, რომელიც თავიდან გაშვებულია მერე კი ვიწროვდება, ფეხზე წითელი ‘ოლ სთარები’ ერთი ლურჯი მეორე კი ყვითელი თასმით და მაისური ცისარტყელის ფერებში, თმა დავისწორე და მხრების უკან გადავიყარე, გამჭირვალე სათვალე გავიკეთე, რომელიც გუშინ ვიყიდე და აკვდება ჩემს ჭორფლებს, ჩანთას ზურგზე ვიგდებ, რაღაც ჩანთა ვიყიდე, ‘მეშოკს’ გავს მაგრამ ფერადია, რაც პოზიტივს მმატებს , ოთახიდან გამოვდივარ უცბათ კიბეებზე ჩავრბივარ და ჩემდა გასაკვირად ევა დგას მაღლებზე, აცვია უმოკლესი კაბა და მოტკეცილი მოკლე მაიკა, ბოლო დონის მაკიაჟი ,თმა დასწორებული აქვს და ბოლოში კულულები, ასეთ რაღაცას კი წარმოვიდგენდი მაგრამ მთად ასეთსაც არა ... ჯეის ხმა მაფხიზლებს
-ასე თუ მიდიხარ არსად თქვა, რომ ჩემი და ხარ -ბოლოს ძალით გაიცინა
-ლუზერს გავხარ -დაამატა ევამაც
-კაით -და სიცილი ავტეხე
ევამ ჯეის გადახედა და ჩუმად უთხრა -ეს უნდა წავიყვანო? ღადაობ? მართლა ლუზერი იქნება ჩვენს სკოლაში... ევას არ უნდოდა აშკარად, რომ გამეგო რადგან წაყვანა შემომთავაზა მე უარი ვუთხარი და დავაყოლე გავივლითქო...
-გაიგე ჰომ? -სევდიანად მითხრა ჯეიმ
-რა?
-მისი ნათქვამი
-დაივიწყე
-ანუ მია , ის უბრალოდ მართლა ძალიან პოპულარ... -მე სიტყვა არ დავამთავრებინე და ვუთხარი
-გასაგებია !
სახლიდან გამოვედი და სკეიდი გამოვიყოლე ,უ ჰომ დამავიწყდა უბანში მოლი და ნოა გავიცანი შეყვარებულები არიან, ვერ ვიტან შეყვარებულ წყვილებს მაგრამ სიმართლე გითხრათ საყვარლები არიან, მოლიმ სკეიდზე კატაობა მასწავლა, ნუ შემიძლია ვთქვათ დავმეგობრდით, მაგრამ ჯერ მისთვის არაფერი მომიყოლია ჩემს ოჯახზე მხოლოდ გაკვრით ვთქვი, რომ ისინი ავარიამ იმსხვერპლა,ჰომ ისე სკეიდს უკვე კარგად ვმართავ
-აეე მიააა -უკნიდან მესმის ხმა და რომ გავიხედე იქ ნოა დამხვდა სკეიდით მოდიოდა ისიც
-ეი ‘ბრო’ -ვუთხარი მე სიცილით
-როგორ ხარ?
-მე კარგად, მაგრამ შეყვარებული სად დაკარგე?
- ის აქ არ ცხოვრობს , უბრალოდ ჩემთან იყო ხოლმე ეს დღეები
-ააუ ჰომ მითხრა ეგ მე იმან, მაგრამ მე ხომ არ ვიცოდი, რომ წავიდა?
-არა არ იცოდი -თქვა სიცილით და განაგრძო -ე ისე რაკარგად გაცვია
-ჰომ მადლობა, მე კიდევ ჩემმა ძმამ მითხრა არ თქვა, რომ ჩემი და ხარო
-გამოვიცნო?
-მიდი ჰომ
-ჰჰმმმ... შენ ბარბი ‘გირლ’ არ ხარ და მაგიტომჰომ?
-აი ზუსტად -ვთქვი სიცილით
სკოლამდე ერთად მივედით , გზაში ბევრი ვისაუბრეთ, ჩემზეც მასზეც, ნუ უფრო ხშირად კი მის შეყვარებულ მოლიზე, მოლი ძალიან საყვარელია შავიფერის თმა აქვს და დრედები , ტუჩი აქვს გახვრეტილი და ჰომ თითქმის ერთნაირი სტილი გვაქვს, ნოა მაღალი გრძელ თმიანი ყავისფერ თვალება ტიპია, არც ისე მახინჯია, მაგრამ ვაღიარებ რომ წყვილიდან მაინც გოგო, ჯობს და აი სკოლაში შევადი ფეხი , რათქმაუნდა ყურადღება ვერ მივიქციე რადგან ბარბი არ ვარ მაგრამ სამაგიეროდ ჩემს წინ მიდიოდა ევა და მიის გვერდით ორი გოგო , მათ მიიქციეს ყურადღება, მოკლე კაბები მოკლე მაიკები, ეს ყველაფერი მე გულს მირევს მათ კი არა..
-კარგი აბა გნახავ მერე
-კარგი კარგად -დავემშვიდობე ნოას და დირექტორის კაბინეტისკენ ავიღე გეზი
დავაკაკუნე და შიგნიდან ხმა გაისმა „-შემოდი“ შევედი და ჩემდა გასაოცრად დირექტორის კაბინეტში კლაუსი დამხვდა უკვე ფეხზე იყო გასვლას აპირებდა
-გადი კლაუს -დირექტორის ხმამ მკაცრად გაიჟღერა ის მობრუნდა და შემამჩნია მისი მობეზრებული სახე ღიმილით შეიცვალა და მანამ გავიდოდა გული საგულედან ამომივარდა მითუმეტს ჩემს სახეს ღიმილიც კი მოეფინა იმ მომენტში როდესაც თვალი ჩამიკრა მან
-გამარჯობა თქვან -დირექტორმა დაიწყო და სახელი შემახსენე სახით გადმომხედა
-მია, მია სალვატორი
-ანუ მია?
-დიახ მია
-მია, ახალია ხართ ჰომ?
-დიახ.. ჩემს ძმას დააიწყდა კოდის წამოღება და..
-დიახ, დიახ ახლავე ვნახავ- თქვა და ძებნა დაიწყო მეკიდევ, მისი კაბინეტის დათვალიერება გადავწყვიტე, ძალიან ბევრი ნახატები ჰქონდა რამაც მომხიბლა, უფრო ხშირად შემოდგონა იყო ნახატებზე გამოსახული ან თვით შემოდგომის ფერი ჭარბობდა ნახატებზე, წითელი, ნარინჯისფერი, ყვითელი, წითელი, ნარინჯისფერი, ყვითელი და ასე უსასრულოდ...
-ვატყობ მოიხიბლეთ -მითხრა კაცმა
-დიახ -არც შემიხედავს პასუხი ისე გავეცი
-აი შენი კოდი -კოდი გამოვართვი და ოთახში ყოფნის ბოლო წამამდე ნახატებს შევცქეროდი, გამოსვილისასაც იმ ნახატებზე ვფიქრობდი, იმდენად თბილი ნახატები იყო, კარადასთან მივედი და მათემატიკა გამოვიღე, კარაგა ჩავკეტე და კლასში ადრე შევედი, გავიგე ეს საგანი მეთორმეტეებთან ერთად გვიტარდებოდა, რათქმა უნდა უკანა სკამე დავეხეთქე, ყველა ვინც კლასში შომოდიოდა მე მიყურებდა, ძალიან მისახვედრია რატომაც , თუ ფიმებით ვიმსჯელებ აქ ვინმე ბიჭი ზის რომელსაც თავისი ყოვეთვის გააქვს, ამჯერადაც ამაგდებს მერე ერთმანეთს ვეუხეშებით ან რამე მასეთი და ერთმანეთი შეგვიყვარდება, ახლა სიცილი ამიტყდრბა, მია გაჩერდი არ გაიცინო, თავი ჩავხარე და სიცილით ვკვდებოდი, უცბათ ბავშვები გაჩუმდნენ, სიჩუმე ჩამოწვა და მივხვდი რომ ამ ადგილის მფლობელი შემოვიდა კლასში და სეირის ყურებას აპირებენ
-ჩემს ადგილზე ზიხარ -მითხრა ნაცნობმა ბოხმა ხმამ
-აქ არ ეწერა რომ შენი ადგილი იყო -ვუთხარი ისე რომ მისთვის არ ამიხედავს
-მანდ არ ვიცი ეწერა თუ არა მაგრამ შემიძლია შუბლზე ამოგაკაწრო ჩემი სახელი და დაგამახსოვრებინო, რო სხვის ადგილზე არ დაჯდე
-რა გქვია? ნორმალური სახელი გაქ შუბლზე ამოსაკაწრად? -ვუთხარი და გავიცინე მისთვის ჯერ კიდევ არ ამიხედავს
-კლაუსი -მან ეს თქვა და ტანში ჟრუანტელმა დამიარა, ახლა მივხვდი ვისი იყო ეს ნაცნობი ბოხი
-გამარჯობა კლაუს -ვთქვი ეს სიტყვა თავიმისკენ გავაბრუნე და ვუთხარი -მე მია ვარ
ის თავიდან დაიბნა , რაღაცნაირად მიყურებდა შემდეგ სახეში ღიმილი შეეპარა და თქვა
-მია დამსვი ჩემს ადგილას
-კლაუს დამიმტკიცე რომ ეს შენი ადგილია
კლაუსმა ბავშვებს კითხა და რათქმაუნდა ყველა დასთანხმდა
-მია გესმის? ჩემი ადგილია
-მე მათგა არცერთს ვიცნობ კლაუს -ვუთხარი და თავით ბავშვებისკენ ვანიშნე შემდეგ გავნაგრძე -მათი სიტყვის არ მჯერა
-როდის დაამთავრებთ ჩხუბს -გაისმა ქალის ხმა , ალბათ მათემატიკის მასწავლებელია
-სანამ ჩემს ადგილას არ დამსვამს -თქვა კლაუსმა და ზუსტად ამ დროს ვთქვი მე
-სანამ არ შემეშვება
-მაიკლსონ გვერდზე დაუჯექი, ახალო შენ კიდევ ადექი გაგვეცანი
კლაუსი გახარებული დაჯდა და სიცილით მიყურებდა ალბათ ეგონა როგორც ფილმებში ხდება, ისე დავიბნევი და ყველა სიცილს დაიწყებს მერე კი გავიქცევი, საჭირო ოთახში ჩავიკეტები და ტირილს მოვრთებ? ვერ მივართვი, სკამიდან ავდექი
-გამარჯობათ მე მია ვარ -კლას გადავხედე -საერთოდ არაა სასიამოვნო -ვთქვი, გავცინე და სკამზე დავებერტყე , კლაუს ეწყინა, რომ არ დამცინე
-სალვატორ -გაისმა მკაცრი ხმა, ისევ ავდექი და ისევ იცინოდა კლაუსი
-გისმენთ -ვუთხარი ცივად
-დაფასთან
მათემატიკა... ეს ის საგანია რომელზეც, ბოლო დონემდე ვაფრენდი ყოველთვის, ყოველთვის ძალიან ბევრს ვწერდი და ვსწავლობდი, თავშესაფარში არავინ გვაქცევდა ყურადღებას, მაგრამ მე მეთვითონ ავითვისე ყველაფერი, მეთვითონ ვისწავლე და მეთვითონ გავეცანი, პირველად, რომ მაგალითები დავინახე ძალიან მოვიხიბლე, სახეზე ღიმილი დამთამაშებდა, ჯერ კიდევ მესამე კლასში, რომ უნდა ვყოფილიყავი მეხუთე კლასის წიგნებს ვსწავლობდი, და ასე მეცხრე-მეათეში უკვე თორმეტივე კლასის წიგნები დამთვრებული მქონდა, მაგალითს შევხედე რაღაც ფესვებიანი განტოლება იყო აშკარად ადვილად იხსნებოდა და ამოხსნა დავიწყე, სადღაც ორ წუთში ამოვხსენი
-ყოჩაღ სალვატორ -თქვა მასწავლებელმა დაბნევით, მე სკამისკენ წამოვედი მაგრამ ვინ გაცდის
-ერთი წამი კითხვები -თავი გადავატრიალე და მას შევხედე
-ფესვი ექვსას ოცდა ხუთიდან
-ოცდა ხუთი -დაფიქრების გარეშე ვუპასუხე
-სამიათას ცხრაას სამოცდა ცხრიდან?
-სამოცდა სამი
-დაჯექი -თქვა მკაცრად , მეც გამარჯვებული სახით დავჯექი სკამზე
-ყოჩაქ -მითხრა კლაუსმა
-ხოხ მადლობა -მივუბრუნდი მე
არც იმდენად ჭკვიანი გეგონოთ რომ ეს ყველაფერი ასე მარტივად გამოვთვალე, უბრალოდ ფესვები დაზეპირებული მაქვს, გაკვეთილი დამთავრდა ამის შემდეგ ფიზიკა მქონდა მერე კი ბიოლოგია, რათქმა უნდა ორივე გაკვეთილზე თავი გამოვიჩინე მაგრამ არა ‘ყველაფრისმცოდნეს’ სახით, ბრალოდ რაღაცას დააშავებ და ეგაა მაშინვე დაფასთან ან გარეთ, ახლა სასადილოსკენ მივდივარ და ვოაჰ რამხელა კარებია კარებში შევდივარ და აქეთ-იქით ვიყუები ამ დროს ვიღაცას ვეჯახები რაც ძალიან არასასიამოვნოა რადგან მისი საჭველი ჩემს ტანსაცმელზე ისხმევა, ყველაფერი მტკივა, თვალები გავახილე ყველა დამცინოდა , მაგრამ იმ ბიჭს ვისაც შევეჯახე არ ეცინებოდა მას ვერ ვხედავდი რადგან შუქი პირდაპირ თვალებში მანათებდა, მან ხელი გამომიწოდა, რამაც ყველა დაადუმა , ალბათ ძალიან გაუკვიდათ, ნელნელა ვდგებოდი და მის თვალებს ვარჩევდი რომელიც წინანდელთან შედარებით ძალიან თბილი იყო...



________________________
ბოდიშით რომ ასეთი პატაარა
მაგრამ სახლში პრობლემებია(რემონტი)
ამიტომ ვერ ვახერხებ დიდების დადებას
მგონი ჯობდა ხვალ დამედო და დიდი მაგრამ ვიფიქრე
რომ არ დამეგვიანებინა ძალიან და ჯობდა პატარა ყოფილიყო
შემიფასეთ