ქორწილისთვის მზადება ისევ გრძელდებოდა. ლიზა ფიქრებიდან გამოერკვა და მიმტანების ხმაზე, ფეხზე წამოდგა. სამზარეულოში გამზადებული საჭმელები უკვე ამოეტანათ და თეფშებზე, ჩადგმების მიხედვით ალაგებდნენ. სამზარეულოდან საშინელი ხმაური გადიოდა მთავარ დარბაზში.
_ შენ, ჩემთან ერთად იმუშავებ _ უთხრა ქერად შეღებილმა და საუბარი განაგრძო_ თუ მაგიდის მომსახურებისას, ვინმე რამეს გაჩუქებს არ დაიბნე და არ იუარო, თამამად გამოართვი და მაშინვე შეინახე.
_ გასაგებია _ სწრაფად უპასუხა ლიზამ და გაუხარდა, რომ შეიძლებოდა დამატებითი ფულიც ეშოვა.
_ გვიანობამდე მოგვიწევს მუშაობა?_ უხერხულად ჰკითხა ქალს
_ ხალხს გააჩნია, თუ ნორმალურები და შეგნებულები არიან ყველაფერი ზომიერების ფარგლებში იქნება, მაგრამ ასე იშვიათად ხდება ხოლმე, ძირითადად ღრეობაში გადასდით და გამთენიისას მივდივართ.
_ ცუდია_ ლიზას ნენე მოენატრა და ინატრა, რომ სამუშაო მალე დასრულებულიყო.
უკვე საღამოვდებოდა და სუფრაც თითქმის მზად იყო. რესტორნის მენეჯერი ჩუმად აკვირდებოდა გოგონას, რომელიც სწრაფად ასრულებდა სამუშაოს და მიბარებული მიმტანის დავალებებს სხარტად ართმევდა თავს.
როცა საქმე ბოლომდე მიიყვანეს და სუფრა გაიშალა, ლიზას მეწყვილე ანამ, მიმტანებს გამზადება სთხოვა და თეთრი პერანგები ჩამოურიგა. გასახდელში ჩასული ქალები ჩაცმის შემდეგ, მაკიაჟის კეთებას შეუდგნენ.
_ შენ არ უნდა გაიპრანჭო?_ მიუტრიალდა ერთ ერთი ლიზას
_ კოსმეტიკას ძალიან იშვიათად ვხმარობ _ უხერხულად შეიშმუშნა გოგონა
_ ისედაც ლამაზი ხარ _ გაუღიმა ქალმა და კიდევ კარგად შეათვალიერა. თეთრი პერანგი ძალიან უხდებოდა. თმა მაღლა, ლამაზად აეწია და გრძელ, თეთრ კისერს კიდევ უფრო მოხდენილს უჩენდა. ბუნებრივად შევარდისფრებული ლოყები, უხერხულობისგან შესწითლებოდა. სადაც არ უნდა წასულიყო, თავისი ბუნებრივი სილამაზის წყალობით, მუდამ ყურადღების ცენტრში ხვდებოდა.
გამზადება დაასრულეს და მერე ერთად ავიდნენ დარბაზში. სტუმრები უკვე იწყებდნენ მოსვლას და მაგიდებიც ივსებოდა. ბევრი ხალხის დანახვაზე ლიზას ნერვიულობა დაეტყო. აშინებდა გავსებული სივრცის წარმოდგენა, ის რომ ამდენ ხალხში უნდა ერბინა და ყველას მომსახურებოდა. განსაკუთრებით იმაზე დარდობდა, შეძლებდა თუ არა ცხელი კერძებით სავსე ლანგრის ჭერას.
_ ლიზა, თავი ხელში აიყვანე _ ღრმად ჩაისუნთქა და თავს შეუძახა, წარმოიდგინა როგორ გაუხარდებოდა ნენეს, როცა საყვარელი დედიკო სამსახურიდან შინ ტკბილეულით დაბრუნდებოდა, მეორე დღეს კი სახლისთვის საჭირო წვრილმანებსაც შეიძენდა.
_ ნუ ნერვიულობ, აი ნახავ რთული არაფერია ყველაფერში მოგეხმარები, ცხელებს რო ჩავდგამთ მერე უფრო გამარტივდება _ ნერვიულობა შენიშნა ანამ და წინადადება ღიმილიანი სახით დაასრულა.
გოგონამ ღრმად ჩაისუნთქა და შეეცადა მღელვარება დაემალა. თავის თავს წლების წინ მიცემული პირობა შეახსენა, ის ხომ თავიდანვე მზად იყო ყველა სახის სამსახურს დათანხმებოდა და თავდაუზოგავად ეშრომა პატარა ნენესთვის. ლიზას წარსულის ფიქრები შემოაწვა, გაახსენდა ფრაგმენტები, წვრილმანები, რომლებიც აცოცხლებენ და სულს შთაბერავენ წარსულის აჩრდილებს. ახლა ამ ყველაფერზე ფიქრის საშუალება ნამდვილად არ უნდა მიეცა თავისთვის, ამიტომ გოგონამ ყურადღების სხვა რამეზე გადატანა გადაწყვიტა და სამზარეულოში შევიდა.
_ აჰ, რა კარგია რომ ერთი მიმტანი მაინც შემოვიდა_ მიმართა ჩასხმულმა თეთრებში გამოწყობილმა მზარეულმა და ხელით თავისთან უხმო.
_ გისმენთ
_ შვილო, ერთ მაგიდაზე ცოტა ტყემალი დევს, შეზავებისას დაგვკლებია, ახლახანს მოვრჩით და შეგიძლია დაამატო?_ ქალმა თავაზიანად სთხოვა და გაუღიმა.
_ რა თქმა უნდა, ახლავე _ ლიზამ სწრაფი მოძრაობით გამოართვა ქალს ტყემლით სავსე ჭურჭელი .
_ რომელ მაგიდაზე უნდა დავამატო?
_ მგონი მესამეზე, ზუსტად არ მახსოვს შეხედე მაინც, მერე რომ რაიმე პრობლემა არ იყოს, ყველა წვრილმანს ექცევა ყურადღება._ დაარიგა მზარეულმა და დარბაზისკენ წასულ გოგონას თვალი გააყოლა.
სავსე მაგიდებთან მისვლისას ლიზას ნერვიულობა ეტყობოდა, სახეზეც წამოწითლებულიყო. ცდილობდა თამამად მისულიყო მაგიდებთან და სიტუაცის შეჩვეოდა,მაგრამ ხვდებოდა, ეს არც ისე ადვილად გამოსდიოდა.
დანიშნულ მაგიდასთან მივიდა, გაშლილ სუფრას მორცხვად გადახედა თვალი და შენიშნა რომ ერთი ჩადგმა მართლაც აკლდა. ერთი სული ჰქონდა ჭურჭელი თავისუფალ ადგილას ჩაედო და უკან, დანარჩენ მიმტანებთან დამდგარიყო. მოეჩვენა, რომ ყველა მას უყურებდა და კიდევ უფრო ანერვიულდა. ხალხით სავსე მაგიდასთან შეშინებული იდგა და ვერ ხვდებოდა, როგორ გაეკეთებინა ჩადგმა ისე, რომ ხელი არავისთვის არ შეეშალა. ბოლოს, ხელი სწრაფად გაწია მაგიდისკენ, ის იყო, სავსე ჭურჭელი უნდა დაედო რომ მის წინ, ზურგით მჯდომი მამაკაცი შეირხა, შემთხვევით მკლავი ჰკრა და მთელი, წითელი მასა თეთრ, ძვირფას პერანგზე გადაეღვარა.
_ უკაცრავად _ მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა გოგონამ და სირცხვილისგან კიდევ უფრო წამოწითლდა.
_ არაუშავს, არაფერია _ მისკენ მოტრიალებულ კაცს ლიზას დანახვაზე გაეღიმა
_ მაგრამ... _ სიტყვა გაუწყდა გოგონას და დაიბნა, რა აღიმებდა კაცს? ნუთუ სასაცილო იყო პერანგის დალაქავება, რომელიც სავარაუდოდ ძალიან ძვირფასი იყო? დაბნეული გოგონა აწითლებული იდგა კაცის წინ და შეშინებული შეჰყურებდა მის ლამაზ, მუქ თაფლისფერ თვალებს და მოგრძო, მომღიმარ სახეს.
_ ლევან, სასწრაფოდ უნდა მოგწმინდო, თორემ ვეღარაფერი ეშველება _ მაგიდიდან შეშფოთებული ქალი წამოდგა, რომელსაც ხელსახოცი მოემარჯვებინა.
_ თქვენ.. _ ლიზამ შეუმჩნევლად ჩაიბუტბუტა და ნაცნობი ქალის დანახვისას ტანში , უსიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა.
_ ამ გოგოს უსიამოვნებები მოაქვს _ ზიზღიანი მზერა ესროლა მოხდენილმა ქალმა და მამაკაცის პერანგს დაუწყო წმენდა. დარცხვენილმა ლიზამ ცრემლები შეიკავა, ის დღე გულში დარდად ჩარჩენოდა. მაშინ ისე მოთქმით ტიროდა და განიცდიდა, ალბათ ამ ქალის სახე, ცხოვრების ბოლომდე ემახსოვრებოდა. განა ასე უნდა ყოფილიყო ყველაფერი? გოგონას, რომელსაც ერთ დროს არაფერი აკლდა ახლა ასე უნდა მოქცეოდნენ?
_ რა სასაცილოა ეს ცხოვრება_ ჩაილაპარაკა თავისთვის და სწრაფად მოშორდა მაგიდას.
_ ლიზა _ დაუძახა ლევანმა და გაოგნებულ ნინას გაეცალა, თუმცა გოგონას მისი ხმა არ გაუგია. დამფრთხალმა თავი სამზარეულოს შეაფარა და ფინჯანში წყალი დაისხა.
იმ საბედისწერო დღეს, კოტეს სიმართლე უთქვამს. არც მარიას და მითუმეტეს არც ლიზას, მისგან თეთრი არ მიუღია. კაცმა ესეც არ იკმარა და ყველა ბიზნესის წარმომადგენელს მოელაპარაკა, რომ ლიზა სამუშაოდ არავის აეყვანა.
_ ფანჯრების მწმენდავი, ფანჯრების _ ბუტბუტებდა ლიზა და თავის დამშვიდებას ცდილობდა, მაგრამ ამაოდ. ტირილი უნდოდა, აღელვებისგან ხელი უკანკალებდა, ყველა ნაღველს ერთად მოეკრიბა თავი და არ იცოდა რა ექნა, ნუთუ ასეთი ძნელი იყო ცხოვრება? ნუთუ დანაშაული იყო, თავის შველა და საყვარელ ადამიანთან ერთად წასვლა, მაგრამ მარია, საკუთარი თავისთვის ვერ ეპატიებინა დედამისის უბედურება. რა ელოდა კოტეს გვერდით? იქნებ, ის მართალი იყო და...
არა, არა რაც არ უნდა მომხდარიყო, ლიზამ იმის ნახევარიც კი არ იცოდა, როგორ ეპყრობოდა კოტე ქალს, რა ტკივილი იმალებოდა მარიას ლამაზ თვალებში.
ალექსანდრე, ისიც ისეთივე შეუბრალებელი მონსტრი აღმოჩნდა, მხდალი არაკაცი, გამყიდველი.
გოგონამ წყალი მოსვა, ამოისუნთქა და არასასურველი ფიქრები გონებიდან გააძევა, გადაწყვიტა დარბაზში დაბრუნებულიყო და საჭიროების შემთხვევაში, თავის საქციელზე პასუხი ეგო.
_ ლიზა, ლიზააა_ დარბაზიდან უხმეს მიმტანებმა
_ გისმენთ _ მიირბინა გოგონამ
_ რა გვარი ხარ?
_ რომანოვა
_ თუმცა, ამას რა მნიშვნელობა აქვს, ერთადერთი ლიზა შენ ხარ, აქ სხვა ლიზა არ გვყავს._ სწრაფად დაასრულა წინადადება ქალმა და ლიზას ეშმაკური ღიმილით გადახედა.
_ რა ხდება? ხომ მშვიდობაა?_ დაფრთხა და იფიქრა, ალბათ მენეჯერმა უნდა გამიშვას, ან იმ ქალმა გამოთქვა უკმაყოფილებაო, მაგრამ შეცდა.
_ კი მშვიდობაა, აი იქ კურიერი გელოდება შენთვის ყვავილები აქვს
_ ყვავილები? მეხუმრებით?_ გაოცებული სახით გადახედა დანარჩენებს
_ არა, აი იმ კუთხეში დგას
ლიზა დარბაზის ბოლოსკენ დაიძრა, იქ მართლაც იდგა კურიერის ფორმაში გამოწყობილი ყმაწვილი, რაც უფრო უახლოვდებოდა, მით უფრო გარკვევით ჩანდა უზარმაზარი თაიგული.
_ ყვითელი ვარდებია _ აღმოხდა შეშინებულს და ფეხები აუკანკალდა.
_ ლიზა რომანოვა თქვენ ხართ?
_ დიახ _ ბიჭის წინ გაქვავდა და ძლივს გასცა პასუხი
_ ეს თქვენთვის გამომატანეს_ ყვავილების უზარმაზარი თაიგული გაუწოდა
_ კი, მაგრამ ვინ?_ უკან დაიხია გოგონამ და თვალი დარბაზს შეავლო, მესამე მაგიდიდან ის მამაკაცი უყურებდა, წუთის წინ რომ გაუფუჭა პერანგი.
_ ვინ?_ შეკითხვა გაუმეორა და პასუხის მოსასმენად გაემზადა
_ ქვევით გელოდებათ
_ მელოდება?_ გაიოცა გოგონამ და უცნაური შეგრძნება დაეუფლა, ალექსანდრე, ნუთუ შენ ხარ? ეკითხებოდა საკუთარ თავს და ფეხები უკანკალებდა?
_ მობრძანდებით? _ უხერხულად ჰკითხა ბიჭმა და თაიგული გადასცა
_ დიახ_ ხმა აუკანკალდა, მაგრამ თავს ძალა დაატანა და კურიერს კიბეებისკენ გაყვა. ყვავილები ხელში ისე ეჭირა, ვერც გრძნობდა, საშინელ ეიფორიაში იყო და თავბრუ ეხვეოდა.
_ აქეთ _ გასასვლელისკენ უბიძგა ბიჭმა
_ ახლა საით? შენობას ვერ დავტოვებ _ აკანკალებულმა უპასუხა და შიშით შეათვალიერა შესასვლელი.
_ ცოტაც _ უკვე თითქმის გარეთ იყვნენ, როცა გოგონას თავბრუ საშინლად დაეხვა და ფეხები მოეკეცა
_ ნიკუშ_ განწირულივით ამოთქვა დასახმარებლად, მაგრამ ნიკუშა არსად იყო. მიხვდა, საქმე ცუდად მიდიოდა, გონება არ დაჰკარგვოდა,მაგრამ ცოტაც და...
_ ლიზა.._ კიბეებზე დადევნებულმა ლევანმა დაინახა როგორ აიყვანა ახალგაზრდა ბიჭმა ნახევრად გულწასული გოგონა ხელში, მერე კი მის ფეხებთან გაჩერებულ, დაბურულმინებიან შავ ჯიპში ჩასვა და მანქანა მოწყვეტით დაიძრა ადგილიდან.