-ბარტყოო გაიღვიძე! -ლაშას ხმა მაღვიძებს, რომელშიც აშკარად ჩანს დაღლილობა, მივხვიდი რომ დიდიხანია მეძახის, სიზმარშიც კი მესმოდა მისი ხმა. -ნიი მიდი რაა გაახილე თვლები.
-რა გინდა ლააშ. -ჩემთვის გასაგონ ხმაზე ვთქვი, მაგრამ ლაშამ გაიგო თუ არა არ ვიცი.
-ისეთი ამბავიმაქ გამოშტერდები.
-ნიკა ჩამოვიდა?
-არაა, უარესი. რომ გავიგე გამოვ*ლევდი. -მეუბნევა მთელი ემოციებით.
-ეგეთი რაარის შენ რომ დაგა*ლევა. -თავი წამოვწიე და ცალთვალ გახელილმა შევხედე.
-ეე სიტყვები, -ცალი წარბი აწია ლაშამ.
-უი მაპატიე. -სიცილი დავიწყე რომ მივხვდი რაც ვუთხარი. -კარგი მითხარი რაარის ეგეთი სიფსიხე შენ რომ გამოგა... შტერა.
-ჯობია შენ თვითონ ნახო დამიჯერე.
-ვნახოო? ლიამ ქმარი ხომ არ მოიყვანა? -ლაშამ სიცილი დაიწყო.
-უარესი.
-ცოლიანი ქმარი მოიყვანა ცოლთან ერთად?? -ამაზე სულ გადაბჟირდა.
-ადექი გამოადგი ფეხი და ნახავ.
-კარგი ხოო. - საათს შევხედე პირველი ხდებოდა, პიჟამოიანი გავედი მისაღებში სადაც ლია და მის გვერძე მჯდომი ახალგაზრდა გოგო დავინახე, სადღაც ოცდაორი წლის იქნებოდა. ძალიან ლამაზი იყო, მაღალი წვირლი ფეხებით, მოდელს გავდა, ძალიან ნაცნობი თვალები ჰქონდა, თითქოს სახეც მეცნობოდა, მაგრამ დარწმუნებულივარ არასდროს მინახავს, ასეთი ლამაზი გოგო არასდროს დამავიწყდებოდა. -ბებოო ეს ლამაზი გოგო ვინ არის? შენი რომელიმე ნათესავის შვილი ხომ არ არის? რაღაც ძალიან გგავს. -ლიასთან მივედი მაგრად ვაკოცე, მერე ლაშას ჩავუხტი კალთაში, თმებზე თამაში დავუწყე და თავი მის თავს მივადე.
-კიი ბებო ნათესავია!
-მე კატო ვარ. -თავისი სასიამოვნო ხმით წარმოთქვა ეს სიტყვები.
-მე ნია. -გავუცინე. -აბა არ მეტყვით ვინარის ეს ლამაზი გოგო?
-ნიაკო ეს შენი... შენიი... -დაიწყო ბლუყუნი ლიამ.
-ჩემი რა ლია? -ცოტა დავიძაბე.
-შენი დაა! -დაა? ეს სიტყვები ყურში რაღაცნაირად ჩამესმა, სიცილი დავიწყე.
-კარგით რა ხალხო, ამ დილაადრიან რა ღააობის ხასიეთზე ხართ სუყველა. -ხელი ჩავიქნიე და ისევ განვაგრძობდი სიცილს, მაგრამ ისინი სერიოზული სახით იჯდნენ.
-რაღაც არამგონია ღადაობდნენ ნიი. -ყურში ჩამჩურჩულა ლაშამ. სიცილი სახეზე შემაშრა.
-მართლა ჩემი და ხარ?
-როგორც ჩანს ასეა. -თავი დამიქნია.
-ესს... ეს როგორ? არ მეჯერა, უფროსწორედ ვერ ვიჯერებ, ჩვენ და გვყავს? -ლაშას შევხედე. მან თავი დამიქნია. -თუ მყავდა აქამდე სად იყო? -კატოსკენ გავიხედე, ისე მამაჩემს მართლა გავდა და ნიკასნაირი თვალები ჰქონდა.
-მეც არ ვიცოდი რამდენიმე დღის წინ მითხრა დედაჩემმა, უფროსწორედ მე ვაიძულე, მის ლაპარაკს როცა მოვკარი ყური, ჩემზე ლაპარაკობდა, გავიგე რომ ჩემი ნამდვილი მამა ის არ ყოფილა ვინც მეგონა რომ იყო.
-თავი ფილმში მგონია. -თვალები დავაჭყიტე.
-მე უარესად ვიყავი. -თქვა კატომ და თავი ჩახარა. კი საყვარელი გოგოა მაგრამ არასდროს მდომებია და.
-მისმინე კატო. შეიძლება მართლა ჩემი და ხარ, მაგრამ...
-მაგრამ არ მიცნობ და არანაირი სურვილი არ გაქ გამიცნო. -შემაწყვეტინა ლაპარაკი. -ვიცი რომ არ გინდა შენს ცხოვრებაში შემოვიდე, მე უბრალოდ... მე არმყავს დედმამიშვილები. როცა თქვენზე გავიგე ძალიან მომინდა თქვენი გაცნობა და მოვედი, შეიძლება მამაშენს და დედაშენს არ ესამოვნოთ იმის გაგება რომ ვიღაცისგან შვილიყავს...
-ცოცხლები რომ იყვნენ ალბათ გაუხარდებოდა კიდეც. -ირონიულად გავუღიმე.
-მოიცა რაა? ცოცხლები არ არიან? ეს როგორ?
-ორიწლის წინ ავარიაში დაიღუპნენ. -თქვა ლიაკომ.
-მაპატიე გთხოვ არ ვიცოდი. -მისთვალებში მართლა იგრძნობოდა სინანული, მაგრამ არ მინდა მისი გაცნობა, არ ვიცი რატომ მაგრამ არ მაქვს სურვილი, არ მინდა ზედმეტი ადამიანი ჩემს ცხოვრებაში,
-დარწმუნებული ვარ არ იცოდა მამაჩემმა შენს შესახებ.
-ხო მართალია, დედაჩემი მისი ერთ-ერთი გასართობი ქალი იყო რომელიც ორსულად დარჩა.
-კარგი არ გვინდა ამაზე ლაპარაკი. -ხელი ჩავიქნიე. -არ ვიცი რა გითხრა კატო, ჩემგან არ ელოდო ჩახუტებებს და დაიკოს დაძახებებს, შეიძლება უხეშად გამომდის მაგრამ არ გიცნობ, ის ფაქტი რომ მართლა ჩემი და ხარ აშკარაა, მამაჩემს ძალიან გავხარ და ჩემიძმისნაირი თვალებიგაქვს. არ გეწყინოს მაგრამ არადროს მდომებია და…
-ნიაკო ცოტა წესივრად ილაპარაკე. -ლაშამ ფეხზე მომარტყა ხელი.
-დამიჯერე არ ვცდილობ თქვენ ოჯახში შემოჭრას, უბრალოდ თქვენთან გასაცნობად მოვედი. ახლა კი უნდა წავიდე, აღარ შეგაწუხებთ.
-არა შვილო რას ამბობ, რა შეწუხებაა, პირიქით ძალიან გამიხარდა შენი გაცნობა, ცოტახანი კიდევ დარჩი გთხოვ, -ეხვეწებოდა ლია.
-მადლობა ლია მაგრამ უნდა წავიდე.
-ბებო დამიძახე გთხოვ, მე ხომ შენი ბებია ვარ, -ლია ნახე რაა, უკვე ეჭვიანობები მეწყება, ეს ეგოისტობა ბოლოს მომიღებს, რას ვერჩი ამ გოგოს, წესით უნდა გამხარებოდა, რა ჯანდაბა მჭირს, და მყავს მე კიდე სახლიდან ვაგდებ.
-ისა კატო, დარჩი, მე გამოვიცვლი და სადმე გავიდეთ, მერე ჩემს მეგობრებსაც გაგაცნობ, დარწმუნებული ვარ შენც ბევრი მეგობარი გყავს, უბრალოდ თუ ერთმანეთთის გაცნობა გვინდა ჯობია ასე დავიწყოთ. -არ მჯერა რომ ეს ვთქვი. გოგომ შემომხედა და სიხარულისგან თვალები გაუბრწყინდა, ლაშა მოვიდა და ლოყაზე მაკოცა. სწორად მოიქეციო. კატოც დამთანხმდა. მე მოვწესრიგდი, მერე ნიკას დავურეკე და ეს ამბავი ვახარე, ნიკასაც გაუხარდა, რამდენიმე დღით ჩამოვალო. ღმერთო ეს დილა რანაირად დაიწყო? მაღლა ავიხედე და გაშეშებული ვიდექი თითქოს ვინმე პასუხს დამიბრუნებდა. სახლიდან გავედით, აქეთ იქით დავდიოდით ჩვენ ორნი, თავიდან თავს ორივე არაკომფორტულად ვგრძნობდით, ჩუმად ვიყავით, მაგრამ ერთ საათში კატომ ნამდვილი სახე გამოაჩინა. ისიც ჩემნაირი გიჟი ყოფილა.
-აქამდე სად იყავი? ცოტა მალე ვერ გამოაჩინე შენი თავიი? -ბომბორას პარკში ვიყვაით და ბავშვების სასრიალოებზე ვსრიალებდით.
-მე რა ვიცოდე შენც ასეთი თუიყავი? ვიფიქრე არ დავაფრთხოთქო. -ვიცინოდით, ერთმანეთს რაღაცეებს ვუყვებოდით. ვაკოზე მოვუყევი და აღტაცება ვერ დამალა რა კარგი ბიჭიაო. კატომ მიდი დაურეკე მაგის ხმა მაინტერესებსო, მეც ავდექი და ვაკოს დავურეკე.
-გისმენ ქაჯო.
-ვაკუუუ სად ხაარ? -ამ სახელზე სულ მეცინება.
-რამდენჯერ გითხრა მაგ სახელს ნუ მეძახითქო ტოო? -ბუზღუნი დაიწყო.
-კარგი ხოო, -ისევ ვიცინოდი. -დღეს შენთან ამოვალთ რა ბავშვები, ძალიან სიფსიხე ამბავი უნდა გითხრათ.
-კარგი გელოდებით სახლში ვარ მე, დასალევი და სასუსნაოები თქვენ ამოიტანეთ.
-კარგიი. -ეგრევე გავუთიშე და კატოს შევუბრუნდი. -აბა მზად ხარ?
-წავედით. -ეს გოგო მომწონს უკვე. ბავშვებს დავურეკე, ვუთხარი რომ ყველა ვაკოსთან მივდიოდით. მე და კატო მალევე მივედით. კარებზე დავაკაკუნე, კატო გვერძე დავაყენე ისე რომ ვაკოს არ დაენახა.
-მოხვედი პატარავ? -მაგრად ჩამეხუტა და მაკოცა.
-აბა მზად ხარ სიფსიხე ამბისთვის?
-აუ ნიი, მგონი მამობისთვის ჯერ პატარა ვარ? -გაიცინა ვაკომ.
-იდიოტოო, ორსულად არ ვარ. -თვალები გადავატრიალე. -მოიცა ორსულად რომ ვყოფილიყავი არ გაგიხარდებოდაა? კიდევ კარგი არვარ თორემ ალბათ მწუხარებისგან მოკვდებოდი. -დავებღვირე და ქვედა ტუჩი გადმოვატრიალე.
-გეხუმრე გოგოო, როგორ არ გამიხარდებოდა მეღადავებიი? -მაგრად ჩამიუტა.
-მაინც გავბრაზდი, მაგაზე მერე მოგთხოვ პასუხს, ახლა კიდე ვიღაც უნდა გაგაცნო.
-ეს ლამაზი გოგო ვინ არიის? -უკნიდან ლუკას ხმა გავიგე.
-ჩემი დაა კატო!
-რააა! გვეღადავები? -ნინიმ თვალები დააჭყიტა.
-რამაგრად გავს ნიკას ტოო. -ვაკომაც არ დააყოვნა კომენტარის გაკეთება. ერთი სიტყვით ყველას გავაცანი. სახლში შევედით, კატოს გვერძე მივუჯექი. ვაკომ გავალ ჭიქებს მოვიტანო.
-საღოლ დაო, მაგარი ბიჭია, თან რამაგარი აქ. -კატოს შევხედე და ორივემ გავიცინეთ.
-ეე რაზე იცინიხართ? -ლუკამ თვალები მოჭუტა და მოგვაცქერდა.
-ისეთზე არაფერზე, წავალ ვაკოს მივეხმარები. -წამოვხტი და სამზარეულოში გავედი.
-მომენატრე. -ჩემსკენ წამოვიდა და ხელები მომხვია წელზე.
-მე არა. -ენა გამოვუყავი.
-ასე არაა. -დაიხარა და მაკოცა. მართლა როგორ მომნატრებია, უფრო მეტად ავეკარი ტანზე და ხელები თმაში შევუცურე.
-ძალიან საყვარლები ხართ, მაგრამ როცა აქ ვარ თავი შეიკავეთ, მაინც ჩემი დაა და ხო ხვდებო? -თვალი ჩაუკრა ვაკოს სამზარეულოს შემოსასვლელთან მდგომმა ლაშამ. მე გადავწითლდი. -კარგი რაიყოთ, გეხუმრებით, მალე ცოტა რაა, მოკვკვდი წყურვილით. -ისევ თვალი ჩაუკრა ვაკოს, ეს თვალის ჩაკვრები რას ნიშნავს ნეტა ვიცოდე.
-ქცევებმა გაგყიდა პატარავ, როცა გკოცნი ყოველთვის გბურძგლავს იციი? იმდენად გინდივარ თავს კარგავ როცა გეხები. -სიცილი დაიწყო ვაკომ.
-თავის დაკარგვას განახებ შენ დამაცადე! -თითი დავუქნიე.
-მიდი გავიდეთ. -ყელში მაკოცა, უკანაზე მომარტყა ხელი და მისაღებში გავედით.
-ნიაკო კატო ძაან საყვარელია. -მგონი ლუკას მართლა მოეწონა კატო.
-ნიას რას ეუბნევი მე ვერ მეტვი?
-არ დაგავიწყდეს ჩემი დაა, თან ხასიათებით მგავს.
-ეგ მეც შევამჩნიე. -ამოიხვნეშა ლუკამ. -ჯერ ერთმა ნიამ გადაგვრია და ახლა მეორეც შეემატა, დაგვერხა სასტავ. -ყველას გაგვეცინა. ვაკო ისე მიყურებდა ვეღარ მოვითმინე და მის კალთაში მოვთავსდი.
-მღალატოობ? -წარბებ აწეული მეუბნევა ლაშა.
-მე აქ ვარ და შენთან ხომ არ მოვა. -თქვა ვაკომ და ლოყაზე მაკოცა.
-გუშინ კი კარგად კოტრიალობდა ჩემს ლოგინში ქალბატონი, რამის ლოგინიდან გადამაგდო.
-აუ ბაზარი არაა, გაიშხლართება ხოლმე და მთლიან ლოგინს ეს იკავებს. -უცებ თვალბი დავაჭყიტე და ლუდი გადამცდა რომელსაც გემრიელად ვწრუპავდი, ხველება ამიტყდა, რამის დავიხრჩე. ყველამ სიცილი დაიწყო, ვაკოს შევხედე, კვედა ტუჩი კბილებს შორის მოექცია და სიცილისგან თავს ძლივს იკავებდა. “მოგკლავ” მეთქი თვალებთ ვანიშნე.
-ნია დაგერხა. -მეუბნევა მოღუშული სახით ლაშა, კბილებით ტუცებს მაგრად იჭერდა რომ არ გასცინებოდა.
-ოჰოჰო რაიყო ძმაო ჩემო? -წარბები მაღლა ავწიე.
-არაფერი დაო ჩემო, მაგას სახლში გეტყვი. -თვალი ჩამიკრა და ამოიხარხარა. -ნეტა შენი თავი გენახა ვაკოს სიტყვების მერე. -იცინოდა ბოლო ხმაზე.
-გაგებუტეთ!
-მოდი ჩემთან სიხარულო. -ვაჩემ ხელები გამოშალა, მეც მასთან მივედი, გვერძე მივუჯექი, მან ხელები მომხვია და ლოყაზე მაკოცა. -დაიკიდე ეგენი, ძალით გაბრაზებენ ხოიცი. -ვაჩეც ძლივს იკავებდა თავს. ბოლოს მეც ხასიეთზე მოვედი, დიდი ხანი ვიყავით იქ, კატო ყველას მოეწონა, ეგრევე დაუახლოვდნენ, მართლა მგავდა ხასიათით. ბოლოს ყველა დაშლას ვაპირებდით და ლუკამ გამოგვიცხადა კატოს მე გავაცილებო, კატოც დათანხმდა. ყველა წავიდა.
-წავედით წიწილა ჩვეენც. -მითხრა ლაშამ.
-ნიას მე მოვიყვან ცოტახანში, წადი შენ. -თქვა ვაკომ, ლაშამ კარგიო, კარი გაიხურა და გავიდა. ვაკო სავარძელზე ჩამოჯდა.
-მოდი ჩემთან. -ხელით თავის კალთაზე მანიშნა. მეც მივედი და კალთაში ჩავუჯექი. -ტატუ როგორ გაქვს?
-განახო?
-სიამოვნებით ვნახავდი.
-ტატუს თუ...
-თუუ...
-გარყვნილო, აღარ განახებ!
-კარგი მიდი მიდი მანახე. -გაიცინა და მაკოცა. მაიკა ავიწიე, უკან გადავიწიე რომ დაენახა. ტატუზე მაკოცა, დამბუძგლა, რათქმაუნდ მან ეს დაინახა და გაეცინა. მერე ნახევრად შიშველ მკერდზე მაკოცა, მე კი ისევ დამბურძგლა. -ვგიჟდები რომ გბურძგლავს ჩემს კოცნაზე ან შეხებაზე. -ისევ გაიცინა და ყელში მაკოცა.
-მე შენს ყველა კოცნაზე და შეხებაზე ვგიჟდები. -წამოვიწიე და ვაკოცე. -ვაკოო...
-რა?
-ხომ არ მიღალატებ და მიმატოვებ?
-მეღადავებიი?
-არა სერიოზულად.
-არა პატარავ არასდროს!
-მპირდები?
-გპირდები ჩემო ლამაზო. -მაგრად მიმიხუტა. კარზე ზარი დარეკა ვიღაცამ, ვაკო ადგა და კარი გაუღო.
-რა გინდა? -მისკენ წავედი და კარებში სალომე დავინახე. ამ გოგომ უკვე თავი მომაბეზრა.
-აქეთ ვიყავი და შემოგიარე, როგორც ჩანს ცუდ დროს მოვედი.
-საერთოდ არ უნდა მოსულიყავი! -კბილებში გამოსცრა ვაკომ.
-საპირფარეშოში მინდა შეიძლება? -ვითომ არც გაუგია ვაკოს ნათქვამიო.
-კი წადი. -სალომე საპირპარეშოში წავიდა.
-რა უნდა ვაკო ამას აქ? -ვეუბნევი ჩურჩულით.
-მერავიცი?
-სხვა დღეებშიც მოდის ხოლმეე? ვაკო არ დამიმალო იცოდე!
-არ დაიწყო ეხლა რაა ეჭვიანობები გთხოვ. არ მოდის ხოლმე. ან ეხლა რატომ მოვიდა არ ვიცი.
-ნეტა რატომ? მე ვხვდები და შენ ვერაა? -ისევ ჩურჩულით ვლაპარაკობდი.
-ნია გეყოფა ეხლა!
-კარგი შენს ოთახში შევალ რაღაც უნდა ავიღო. -პასუხის გაცემა არ დავაცადე ისე გავქანდი. სააბაზანოდან გამოსული ლაპარაკის ხმა გავიგე და ყური მივუგდე სალომეს.
-ვერა გოგო, რამდენჯერაც მოვედი სულ ის მათხოჯი ნია დამხვდა. -მათხოჯიო ჩემზე თქვაა? დიდი სიამოვნებით ვითრევდი თმებით. -ხოო ვნახოთ იქნებ როგორმე შევიტყუო ლოგინში, დარწმუნებული ვარ ის ნია არც უყვარს და პროსტა იყენებს. თუ შევიტყუე ესეიგი ისევ აქვს ჩემს მიმართ რაღაც გრზნობები. -გავპუტავ ახლა ამ გოგოს. -კარაგი უნდა გავიდე ახლა. -უცებ მოვცილდი კარებს და ვაკოსკენ გავიქეცი, ვერ დავინახე ისე შევეჯახე მის სხეულს. უკან ის ეშმაკი ქალიც გამომყვა, ვაკომ ხელები მომხვია და თავზე მაკოცა.
-კარგი წავალ ახლა მე, ხელს აღარ შეგიშლით. -კარები გააღო და გავიდა.
-ყურს უგდებდი ხო? -სიცილი დაიწყო ვაკომ.
-დიახაც. -ხელები გადავაჯვარედინ. -მას შენი ლოგინში შეტყუება უნდა ვაკოო. -სულ გადაბჟირდა.
-იცი რა საყვარელიხარ რომ ეჭვიანოობ. -ლოყები გამიწელა, მერე მაკოცა და მაგრად ჩამიხუტა. - მაგრად ეგ სალომე და შენც დაიკიდე რა, წამო ეხლა სახლში გაგიყვან, ოღონდ არ დაიწყო ფეხით წავიდეთო, მანქანით მივდივართ.
-კარგი წამო. -გზაში რაღაცეებზე ვლაპარაკობდით. სახლამდე მალე მივედით. მანქანიდან გადმოვიდა, ხელები წელზე შემომხვია, მეც მთელი ძალით მოვხვიე ხელები და ჩავეხუტე.
-მიყვარხარ.
-მეც მიყვარხარ პატარავ. -უკანალზე ხელი მომიჭირა და მაკოცა.
-მეტკინა ვირო. თავი დაანებე ჩემს უკანალს ცოდოა. -ორივეს გაგვეცინა.
-ძალიან მომწონს. -ცხვირზე მაკოცა კარებისკენ შემატრიალა და ისევ უკანალზე მომარტყა ხელი. -ძილინებისა. -სიცილით თავი გავაქნიე, ეზოში შევედი, უკან მოვტრიალდი ტუჩების მოძრაობით კოცნა გავუგზავნე და სახლში შევბლაყუნდი. ეგრევე ლაშას ოთახში შევაჭერი და გვერძე მივუწექი.
-ოჰ მობრძანდა პრინცესა. სად იყავი აქამდე.
-ეჰ კიდევკაი შენ არ გამოგყევი.
-რატომ რამოხდა, რამე ხომ არ იმაიმუნეთ.
-ოო ლაშა კარგი რაა. -მუშტი დავარტყი მუცელზე.
-მეტკინა გოგო, -გაიცინა. -რა გჭირს რა სახე გაქ?
-ნუმკითხავ!
-მომიყევი ეხლა მალე, რამე ხომ არ გაწყენინა ვაკომ?
-არა კაცო. შენ რომ წახვედი მე და ვაკო სავარძელზე ვიჯექით, ვლაპარაკობდით და უცებ ზარმა დარეკა, იცი ვინ იყოო? -თავი გააქნია. -ვაკოს ყოფილი! -ყველაფერი მოვუყევი დაწვრილებით, იმ ალქაჯის ნალაპარაკებიც.
-ეს გოგოები რა ცუდი როჟები ხართ ტოო რაარის?
-ჩემგან რა გინდა?
-ზოგადად ვამბობ. ესეთი აზრები საიდან მოსდით?
-მერავიცი. -მხრები ავიჩეჩე. -კაი წავედი მე დავიძინო რა დავიღალე.
-მიდი ჩემო წიწილა. -შუბლზე მაკოცა. -და აღარ იფიქრო მაგ ალქაჯზე.
ჩემს ოთახში გავედი, პიჟამოები ჩავიცვი და დასაძინებლად დავწექი. ვერაფრით ვერ დავიძინე, სულ სალომეს სიტყვებზე ვფიქრობდი, იქნებ მართლა აქვს სალომეს მიმართ რამე გრძნობა კიდე. ოთხი საათი ლოგინში უაზროდ ვტრიალებდი, ბოლოს ავდექი, ჩავიცვი და ვაკოსთან წავედი. სახლიდან ჩუმად გავიპარე, ღამის სამი საათი იყო, ტაქსი გავაჩერე, ვაკოს სახლის მისამართი ვუთხარი. მალევე ჩამოვედი ვაკოს კორპუსთან, გული გამალებით მიცემდა. -ღმერთო გთხოვ ის ალქაჯი ვაკოს ლოგინში არ იყოს რა. -კიბეებს ჩქარა ავუყევი, გასაღები ამოვიღე და კარები გავაღე. სახლში შევედი, შუქები ჩამქვრალი იყო, ტელეფონის ფანარი გავანათე და ვაკოს საძინებლისკენ წავედი. კარების გაღებას არ ვჩქარობდი რადგან არ მინდოდა ჩემი წარმოდგენილი სცენა დამხვედროდა. ბოლოს კარი გავაღე და ვაკოს ლოგინში ორი ადამიანი დავლანდე.
--------



ესეც მერვე თავიიი. დღეს საქმე არ მქონდა, ლეპტოპს ჩავუჯექი და წერა დავიწყე. მეცხრე თავის ნახევარი უკვე წარმდგენილი მაქვს და შეცვლას არ ვაპირებ :დდ ველოდები შეფასებებს :დ <3 მიყვარხართ და გკოცნით <3